รัก,ชาย-ชาย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ได้โปรดลืมดินครั้งที่หนึ่ง
“น้องดินครับ ไม่ร้องให้นะ มานี่มาเดี๋ยวพี่โปรดเป่าให้”
“เพี้ยง ๆ เดี๋ยวก็หายนะ ไปให้แม่ทำแผลให้ก่อน” พี่โปรดกล่าว
“น้าชบาครับทำแผลให้น้องดินหน่อยครับ น้องดินปั่นจักรยานล้ม”
“ฮือ ๆ ดินเจ็บ” เด็กน้อยวัยแปดขวบที่ไม่อยากปั่นจักรยานสี่ล้อแล้ว เป็นพี่ปอสองแล้วแต่ตัวเล็กนิดเดียว ร้องห่มร้องให้บอกอยากได้จักรยานสองล้อเหมือนพี่โปรด พี่โปรดขอซ้อนด้วยกะจะช่วยประคองจากด้านหลังก็ไม่ยอม ดินอยากเป็นพี่คนตัวโตเหมือนพี่โปรดบ้าง
“เดี๋ยวก็หาย แม่ทายาให้แล้วลูก ถามพี่โปรดดูสิ ตอนพี่โปรดฝึกปั่นจักรยานตอนแรก ๆ ก็ล้มเหมือนกัน” น้าชบาแม่ของดินหยิบตาใส่พี่โปรดเป็นการให้สัญญาน
“ใช่น้องดิน พี่โปรดก็เคยล้มนะ เดี๋ยวก็หาย รอให้ขายาวกว่านี้ก่อนดีไหม ถ้าน้องดินอยากนั่งจักรยานเดี๋ยวพี่โปรดจะปั่นให้ดินซ้อนทุกวันเลย”
“ก็ได้ครับ ฮือ ๆ แต่พี่โปรดต้องให้ดินไปด้วยจริง ๆ นะ”
“ได้ครับ พี่โปรดจะให้ดินซ้อนไปโรงเรียนด้วยทุกวันเลย ดีไหม” ดินพยักหน้ารับหงึก ๆ
“น้องโปรด น้าชบาทำบัวลอยเองเลยนะ กินกับน้องดินก่อนนะลูก” แม่ของดินเดินไปตักบัวลอยมาสองถ้วยเล็ก ๆ สำหรับเด็กสองคน ถ้าไม่มีพี่โปรดช่วยปลอบร้องให้ลั่นบ้านแน่ ๆ
“ได้ครับ”
“มีการบ้านไหมน้องดิน ให้พี่โปรดช่วยสอนไหม” แม่กล่าวเพราะน้องดินชอบบอกว่าพี่โปรดสอนเก่ง สอนเก่งกว่าแม่และคุณครูอีก อาจจะด้วยความใจเย็นหว่านล้อมเก่งของพี่โปรด
“มีการบ้านไหมน้องดิน ให้พี่โปรดช่วยสอนไหม” โปรดกล่าว
“มีครับ แป๊บนึงน้า” คนตัวเล็กผมหัวเห็ดเดินกะเผลกไปหยิบแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์มาให้พี่โปรดสอนเรื่องเศษส่วน
“ง่ายมาก ๆ เลย พี่โปรดสอนเก่ง ดินอยากให้พี่โปรดสอนทุกวันเลย” เด็กหัวเห็ดเอ่ย
“พี่โปรดสอนดินได้ทุกวันเลยนะ แค่น้องดินบอกพี่ว่าจะให้ช่วยสอนแล้วก็ไม่ดื้อกับน้าชบา” โปรดกระซิบข้างหู
“ดินทำได้อยู่แล้ว ดินไม่ใช่เด็กดื้อหรอก” โปรดหอมแก้มเด็กหัวเห็ดที่มีกลิ่นเหงื่อติดอ่อน ๆ
“ไปหอมได้ยังไงโปรด ไม่เหม็นเหงื่อเหรอ ดูสิ เหงื่อเต็มตัวเลย”
“เหงื่อดินไม่เหม็น แม่ชอบว่าน้องดิน” เด็กหัวเห็ดว่าเสียงเบา
“พี่กลับบ้านก่อนนะน้องดิน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่มารับไปโรงเรียนนะครับ”
“ได้เลยครับ พี่โปรดห้ามไปก่อนนะ ถ้าไปก่อนดินจะโกรธ” โปรดปั่นจักรยานกลับบ้านที่อยู่ข้าง ๆ กัน ซึ่งมีเพียงกำแพงกั้นเอาไว้
ตึง ตัง ตึง ตัง
“ฮือ ๆ ฮือ ๆ อีกแล้ว พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกแล้ว” พ่อกับแม่ของโปรดทะเลาะกันจนเป็นเรื่องปกติทั้งที่มันไม่ควรปกติ
“มึงไม่ต้องมาพูด ไอ้โปรด หุบปาก” พ่อบังเกิดเกล้าที่เมาแอ๋ ตะคอกใส่โปรดที่ทำเพียงไปสะกิดพ่อเบา ๆ ว่าอย่าเสียงดัง เด็กหนุ่มโดนตวาดใส่จนวิ่งมาแอบอยู่ตรงพุ่มไม้หน้าบ้านของเขา
“น้องโปรด ไปอยู่บ้านน้องดินก่อนนะลูก” เด็กหนุ่มรีบปาดน้ำตาแล้วเดินดุ่ม ๆ ตามน้าชบาไป ทุกครั้งที่พ่อกับแม่ของโปรดมีปากมีเสียงกัน แม่ของดินจะพาโปรดออกไปอยู่กับหล่อนเพราะไม่อยากให้เด็กต้องเห็นต้องจดจำภาพรุนแรงแบบนี้ น้าชบาเคยคุยกับแม่ของโปรดแล้วว่ากลัวน้องโปรดกลายเป็นเด็กก้าวร้าวแม่ของโปรดเข้าใจดี หลังจากเหตุการณ์สงบจึงตามโปรดได้ที่บ้านของน้องดินประจำ แม้ไม่ได้เป็นญาติกันก็จริงแต่เห็นเด็กน้อยตัวสูงหน้าตาน่าเอ็นดูก็อดเห็นใจไม่ได้ แต่ทุกอย่างกลับตรงกันข้ามเพราะโปรดไม่ดื้อไม่ก้าวร้าวเลยแม้แต่น้อย เข้มแข็ง ขยันช่วยงานบ้าน อ่อนโยน อบอุ่นอย่างกับเตาผิง
“เย้ วันนี้พี่โปรดมานอนกับดิน” เสียงเด็กน้อยไม่ประสา ร้องดีใจเมื่อรู้ว่าพี่ชายข้างบ้านมานอนด้วยจากที่ปกติจะนอนคนเดียวเพราะเป็นพี่ปอสองแล้ว คุณแม่ทำห้องนอนแยกให้ พี่ปอหกไม่อยากให้เด็กน้อยคนนี้เห็นน้ำตาเพราะกลัวไม่เท่ น้องดินแทบไม่เคยเห็นน้ำตาพี่โปรดเลยแม้แต่สักครั้งเดียว
“ครับคืนนี้พี่โปรดมานอนกับดิน” เขาว่าอย่างฝืนยิ้ม
“พี่โปรดอาบน้ำให้ดินหน่อยได้ไหม” พี่ปอสองวันนี้เจ็บแผลที่หัวเข่า เลยอาบน้ำเองไม่ได้ บอกแม่เอาไว้แล้วว่าจะให้พี่โปรดอาบให้ทั้งที่ยังไม่ถามพี่โปรดเลยสักคำ
“ได้สิครับ” เด็กน้อยไร้เดียงสาอ้อนให้พี่โปรดของเขาให้อาบน้ำให้จนสำเร็จ แล้วยังอ้อนให้เล่นเกมส์เป็นเพื่อนอีก
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊ง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นโปรดรู้ดีว่าเป็นใคร เพราะเหตุการณ์ประมาณนี้ไม่ใช่ครั้งแรก
“น้าชบา น้องโปรดอยู่นี่ใช่ไหมจ๊ะ” เสียงแม่ของโปรดเอ่ยถามแม่ของดินที่ออกมาหน้าประตู
“ใช่จ๊ะ ให้นอนกับน้องโปรดได้ไหมคืนนี้ บอกว่าพี่โปรดจะมานอนด้วยดีใจใหญ่เลย อ้อนให้พี่เค้าอาบน้ำให้ไม่พอ ยังอ้อนให้เล่นเกมส์เป็นเพื่อนอีก”
“ได้เลยจ๊ะ ฝากด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณน้าชบามาก ๆ นะ” น้าชบาพยักน้ารับแล้วเดินเข้าบ้าน เด็ก ๆ เขาอยู่กันชั้นสองไม่รู้หรอกว่าคุยอะไรกันบ้าง
โปรดเริ่มโตแล้วก็เริ่มอายที่บ้านทะเลาะกันประจำแต่ไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงแอบร้องให้ใต้พุ่มไม้อย่างที่น้าชบาไปเจอแล้วมาจูงมือเข้าบ้านทุกครั้งที่พ่อเมา โปรดเกลียดเหล้า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ โปรดสงสารแม่ที่แทบจะหาเงินคนเดียวเลยก็ว่าได้เพราะสิ้นเดือนพ่อก็เอาเงินตัวเองไปกินเหล้าจนหมด โปรดเกลียดพ่อ
“น้องดินไปเรียนไหวไหมพรุ่งนี้” แม่ถาม
“ไหวพี่ดินเก่งแล้ว เดินช้า ๆ เอาก็ได้ครับ” เสียงเล็ก ๆ ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ใช่ เก่งมากเลย” แม่ของเด็กชายตัวน้อยตอบ
“ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้พี่โปรดปลุกพี่ดินด้วยนะครับ” คุยกับพ่อและแม่เท่านั้นถึงจะเรียกตัวเองว่าน้องดิน นอกนั้นเขาก็จะเป็นพี่ดินของทุกคน
“ได้เลยครับ เดี๋ยวพี่โปรดปลุกน้องดินเอง”
