รัก,ชาย-ชาย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter4 ได้โปรดลืมดินครั้งที่สี่
โปรดกลับไทย
โปรดตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ทันทีที่เท้าเหยียบประเทศไทย ถ่ายงานอย่างราบรื่น ไม่มีอุปสรรคใด ๆ หนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ กว่าจะเคลียร์งานเสร็จ หลังจากนั้นโปรดก็แยกตัวออกจากรุ่นพี่เกาหลีแล้วบินไปอีกหนึ่งจังหวัด เป้าหมายของโปรดคือไปบ้านคุณย่าที่ไม่ได้เจอกันนานมาก "หวังว่าคุณย่าจะสบายดีนะครับ" โปรดพึมพำเบา ๆ
ใช้เวลาไม่นานเครื่องบินก็ลงจอด โปรดเรียกแท็กซี่เพื่อไปบ้านคุณย่า ไม่ได้ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์อะไรหรอก แต่โปรดขาดการติดต่อกับแทบทุกคนที่ไทยตั้งแต่ไปเกาหลีและโปรดไม่มีช่องทางการติดต่อใครเลย ถ้าที่บ้านไม่มีใครอยู่บ้านโปรดนี่แหละที่จะโดนเซอร์ไพรส์ บ้านคุณย่าอยู่ชานเมืองซึ่งเป็นหมู่บ้านเดียวกันกับบ้านเก่าของโปรด เพียงแค่อยู่กันคนละซอยเท่านั้นเอง
“จอดข้างหน้าเลยครับ” โปรดลุ้นจนตัวโก่งตั้งแต่อยู่บนรถ ว่าเจ้าของบ้านจะเป็นคนเดิมไหม บ้านหลังนี้ยังมีคนอยู่หรือเปล่า
โปรดเดินไปยังหน้าบ้านที่เปลี่ยนไปมาก เล็งไม่ผิดหลังแน่ ๆ เพราะเห็นผู้หญิงมีอายุมากพอสมควรกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน
“สวัสดีครับย่า” โปรดยกมือไหว้พลางเดินเข้าไปใกล้หล่อนมากขึ้น
“มาหาใครคะ”
“จำโปรดไม่ได้เหรอครับ น้อยใจจัง” โปรดว่าเสียงแผ่ว
“โปรด” หล่อนเสียงดังอย่างตกใจ ทิ้งบัวรดน้ำแล้วโผเข้ากอดหลานชายที่ไม่ได้เจอกันนาน
คุณย่าเสียงดังจนอาแหวนวิ่งมาดู อาแหวนซึ่งเป็นน้องสาวของพ่อที่อาศัยอยู่กับคุณย่า
“อาแหวนสวัสดีครับ”
“โปรด เป็นยังไงบ้างลูก ไม่เจอกันนานเลยนะ” หล่อนว่าพลางน้ำตาซึม
“สบายดีครับอา”
“โปรดมาค้างที่นี่สองสามวันนะครับ”
“โอ้ย จะกี่วันกี่เดือนก็ยินดีทั้งนั้น เข้าไปพักข้างในก่อนลูก เดินทางมาเหนื่อย ๆ” โปรดลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้าน ไม่ได้มานานก็จริง แต่โปรดสัมผัสได้ถึงการยินต้อนรับกับการกลับมาของเขา
อาแหวนรีบโทรไปส่งข่าวบอกกับพ่อของโปรดด้วยความรวดเร็วว่าลูกชายกลับมาจากเกาหลีแล้ว โปรดได้ทราบข่าวจากอาแหวนว่าพ่อมีครอบครัวใหม่ไปแล้วและมีลูกสาวอีกหนึ่งคน อาแหวนบอกว่าพ่อไม่ดื่มเหล้าเละเทะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อาแหวนพูดด้วยความรู้สึกอย่างยินดีที่พี่ชายเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น โปรดก็เช่นกัน ไม่ได้น้อยใจเลยที่พ่อมีครอบครัวใหม่ ก็ดีเหมือนกันจะได้มีคนช่วยดูแล ช่วยตัดสินใจ โปรดรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่จู่ ๆ ก็รู้ว่าตัวเองมีน้องสาว เป็นความรู้สึกที่แปลกดีเหมือนกันเพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวมานาน
ในเวลาพลบค่ำโปรดได้เจอพ่อซึ่งมากับภรรยาใหม่และน้องสาวตัวเล็ก ๆ โปรดสังเกตเห็นแววตาของผู้ชายคนนี้ที่พอจะมองออกว่าคิดถึงเขาไม่แพ้กัน ถึงแม้จะไม่ได้แสดงออกอะไรมากก็ตาม
“โปรดเรียนจบแล้วนะพ่อ ที่กลับมาไทยรอบนี้ก็มาทำงานเลยได้กลับมา ไม่งั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะได้กลับ”
“พ่อยินดีกับโปรดด้วยนะลูก พ่อขอโทษที่ไม่ได้ดูแลลูกจนเติบโต” พ่อว่าพลางน้ำตาคลอ
“อะไรพ่อ ไม่ต้องร้อง โปรดไม่ได้โกรธพ่อสักหน่อย ถ้าโปรดไม่คิดถึงพ่อคงทำงานเสร็จแล้วกลับเกาหลีไปแล้ว อีกอย่างเรื่องมันก็นานมากแล้ว”
“เก่ง เก่งตั้งแต่เด็ก” ที่พ่อพูดแบบนี้เพราะโปรดนะโตเกินวัยมาก ทั้งความคิด ความอ่าน
“ก็ลูกใครล่ะ”
“แม่เลี้ยงโปรดเก่งจัง” พ่อเขาเอ่ย
โปรดนั่งคุยกับพ่อชิว ๆ อยู่นอกบ้าน
“ใช่ครับ แม่เก่ง” โปรดกล่าว เพราะสิ่งที่พ่อพูดก็ไม่เกินจริง
โปรดนั่งคุยกับพ่ออยู่นานมาก หลังจากนั้นก็ทานมื้อเย็นฝีมืออาแหวนก่อนพ่อจะกลับบ้าน โปรดดีใจที่กลับมาแล้วพบว่าทุกคนสำคัญรอบตัวยังอยู่ดีและแข็งแรง ผู้ใหญ่อีกคนที่โปรดนึกถึงเสมอคือน้าชบา พรุ่งนี้สาย ๆ โปรดตั้งใจจะไปเยี่ยมน้าชบาและน้าสุชาติสักหน่อย
................................................................................................................................
09.30 น.
โปรดตื่นท่ามกลางเสียงนกร้อง นอนสบายจนไม่อยากตื่นเชียวล่ะ ยิ่งบ้านคุณย่านะร่มรื่นสุด ๆ เลย ต้นไม้ดอกไม้เต็มไปหมด
โปรดอาบน้ำล้างหน้าแล้วลงมาจากชั้นสองของบ้าน ก็เห็นคุณย่านั่งดูทีวีอยู่คนเดียว อาดุจซึ่งเป็นอาเขยก็น่าจะไปทำงาน ส่วนอาแหวนถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะไปทำงานเช่นเดียวกัน ส่วนหลานอีกสองคนก็ไปโรงเรียน
“ดูอะไรอยู่ย่า”
“ก็ดูไปเรื่อยแหละลูก ไปกินข้าวไป อาแหวนทำกับข้าวไว้เพียบเลย”
โปรดเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในครัว ตั้งแต่กลับไทยโปรดเจริญอาหารมาก ถึงแม้ว่าอยู่เกาหลีแม่จะทำให้กินประจำก็ตาม อาจเป็นเพราะโปรดคิดถึงประเทศไทยก็มีส่วน
“ย่า โปรดไปบ้านน้าชบาแป๊บนะครับ”
“ค่ะ ลูก”
โปรดขับมอเตอร์ไซค์คันเก่งที่อาแหวนไว้ใช้ขับไปซื้อกับข้าวบ่อย ๆ นี่แหล่ะไป มือโปรดถือของฝากจากเชียงใหม่เล็ก ๆ น้อย ๆ ไปฝากน้าชบาด้วย
ทันทีที่โปรดไปถึงบ้านน้าชบาก็กดกริ่ง สักพักก็มีผู้หญิงที่คุ้นหน้าคุ้นตาออกมา
“มาหาใครคะ” เจ้าของบ้านถาม
“มาหาน้าชบาครับ”
“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
“อืม ไม่ได้มีธุระอะไรหรอกครับ ผมแค่คิดถึงน้าชบา”
โปรดตอบกลับไป แต่เจ้าของบ้านกลับรู้สึกระแวงและยังไม่ไว้ใจผู้ชายตรงหน้าอยู่ดี
“ขอโทษนะคะ มาผิดบ้านหรือเปล่า”
“โถ น้าชบา สวัสดีครับนี่โปรดเอง จำได้ไหมครับ ที่บ้านเก่าผมอยู่ตรงนี้” โปรดว่าพลางชี้ไปบ้านหลังเก่าที่ตอนนี้เปลี่ยนเจ้าของบ้านไปแล้ว
“โปรด” ผู้หญิงตรงหน้าว่าอย่างตกใจและรีบไปเปิดประตูให้ น้าชบายังคงต้อนรับโปรดอย่างดี โปรดนั่งคุยกับน้าชบาและน้าสุชาติ ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบนานพอสมควร แต่ก็ยังไร้เงาเจ้าของบ้านอีกคน โปรดกวาดสายตาไปตรงตู้โชว์ก็ไม่พบรูปน้องดินตอนโต เห็นน้าชบาเล่าให้ฟังว่าตอนนี้น้องดินอยู่มหา’ลัยแล้ว
ขณะออกจากบ้านน้าชบา
โปรดหันไปมองบ้านหลังเก่า กวาดสายตาหาพุ่มไม่ที่เคยมานั่งหลบตอนร้องไห้ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว
