รัก,ชาย-ชาย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter5 ได้โปรดลืมดินครั้งที่ห้า
โปรดค้างที่บ้านคุณย่าสองคืนสามวัน ครั้นจะอยู่นานกว่านั้นหน่อยก็ค่อนข้างเกรงใจถึงแม้จะเป็นบ้านของคุณย่าแท้ ๆ ก็ตาม แต่ที่บ้านนี้ก็อยู่กันหลายคน
โปรดจะไปในตัวเมืองเพื่อหาโรงแรมและตั้งหลักก่อน จะพักกายพักใจเสียหน่อยแล้วไว้ไปหาที่ถ่ายรูปเล่น หลังจากเข้าที่พักเรียบร้อยในช่วงเย็น ๆ โปรดโทรไปหาวายุเพื่อนสนิทตอนประถมซึ่งไม่ได้ติดต่อกันนานมาก โปรดได้เบอร์วายุมาจากคุณแม่ของเขา ไม่รู้ว่ามันจะอยากเจอโปรดบ้างหรือเปล่าเขาคิดในใจเล่น ๆ แต่มันก็ต้องมีบ้างแหล่ะ เพื่อนสนิทเลยนะ
ไม่ผิดคาดวายุดีใจมากจนออกมาเจอโปรด ณ ตอนนั้นเลย มันบอกว่างเพราะเพิ่งเลิกงาน ก็ไม่มีอะไรทำหรอก เลิกงานก็นอนเป็นผัก
“ไง หนุ่มเกาหลี”
“มึงแน่ใจได้ไงว่าทักถูกคน กูหล่อขึ้นขนาดนี้” โปรดว่าพร้อมกับแจกรอยิ้มกวน ๆ ให้กับเพื่อนซี้
“ก็มึงบอกว่ามึงใส่เชิ้ดดำ แหม! แต่เค้าโครงตอนเด็กก็ต้องเหลือบ้างป่าววะ” วายุกล่าว
“มึงสบายดีนะ” โปรดถาม
“ก็ดี” บทสนทนาเกิดขึ้นอย่างไม่ปล่อยให้เงียบ เพราะเล่นคุยเก่งทั้งคู่ ว่ายุชวนโปรดไปค้างที่คอนโดของตน แต่โปรดไม่เอาหรอก อยู่แบบนี้แหละเพราะบางทีโปรดก็ตัดงานดึก ๆ ดื่น ๆ เกรงใจแย่เลย ทั้งคู่นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยในร้านอาหารที่อยู่ติดกับโรงแรมที่โปรดพักอยู่ นานพอสมควรกว่าเพื่อนซี้จะแยกย้ายกันไป ไว้นัดเจอกันอีกแล้วกัน เห็นวายุมันบอกว่าคอนโดมันอยู่ไม่ไกลมากนักจากโรงแรมที่โปรดพักอยู่
โปรดกลับไปในห้องพักแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างไม่รู้ว่าจุดหมายว่าจะอยู่ไทยกี่วันดี แต่โปรดก็ยังไม่อยากกลับเกาหลีเพราะนาน ๆ มาที
โปรดเช็คมือถือแล้วพบข้อความจากแอคเค้าท์ที่ไม่คุ้นเคย
Din: สวัสดีครับนี่ดินนะครับ ผมได้นามบัตรพี่โปรดมาจากคุณแม่นะครับ ผมไปถามคุณย่าพี่โปรดมาคุณย่าบอกว่าพี่โปรดกลับแล้ว น่าเสียดายจังเลยนะครับยังไม่ได้เจอกันเลย
น้องดินส่งข้อความมางั้นเหรอ โปรดทิ้งนามบัตรไว้อย่างไม่ได้คาดหวังหรอกว่าดินจะทักมาเพราะตอนเด็กสนิทกันมากก็จริงแต่นั่นมันเมื่อก่อน
ใช่แล้วโปรดบอกกับคุณย่าว่าจะกลับเกาหลีแล้วเพราะไม่งั้นย่าคงรั้งโปรดไว้แน่ ๆ
Prod: พี่ยังไม่กลับเกาหลีนะครับ ยังอยู่ไทย
Din: แล้วพี่โปรดอยู่ไทยหลายวันไหมครับ เผื่อพี่ดินขอเลี้ยงข้าวหนุ่มเกาหลีสักมื้อ
Din: * ผมขอเลี้ยง (ดินรีบส่งเพิ่มอีกหนึ่งข้อความ เพรา่ะอยากแก้ไขคำว่าพี่ดิน )
Prod: ยังไม่แน่ใจเลยครับว่าจะกลับวันไหน พรุ่งนี้ดินว่างไหมช่วงก่อนเที่ยง
Din: โอเครับ เจอกันพรุ่งนี้ พี่โปรดทิ้งโลเคชั่นไว้เลย เดี๋ยวผมจะไปเจอพี่โปรดเองแล้วไปทัวร์ร้านอาหารหน้ามหา’ลัยกันครับ
เผลอแทนตัวเองว่าพี่ดินเหมือนตอนเด็ก ๆ ได้ยังไงกัน
ดินบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับโปรดที่โรงแรมและจะพาไปทัวร์ร้านอาหารหน้ามหา’ลัย เขาคาดเดาบรรยากาศของการกลับมาพบกันอีกครั้งไปต่าง ๆ นานา มันจะห่างเหินไปแล้วหรือยังคุ้นเคยเหมือนเดิมนะ
โปรดอาบน้ำแล้วนอนเป็นผัก ไม่ได้เหนื่อย ไม่ได้ล้า แต่เขาแค่ง่วง
08.15
โปรดตื่นอัตโนมัติแม้ไม่ได้ตั้งปลุก ก็แหงดิเมื่อคืนเขาเล่นไปนอนตั้งแต่หัวค่ำ โปรดอาบน้ำแต่งตัวรอเด็กข้างบ้านที่ไม่ได้เจอกันนานมารับ มื้อเช้านะเหรอเขามีกาแฟเป็นที่พึ่ง โปรดนั่งแต่งรูปเล่น ๆ เพื่อฆ่าเวลา เมื่อถึงเก้าโมงกว่า ๆ เด็กข้างบ้านก็โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงโรงแรมแล้วให้ลงมารอได้เลย
โปรดเดินไปยังBMW ที่จอดอยู่ข้างหน้า เจ้าของรถเลื่อนกระจกพลางชะเง้อหน้าหาพี่ชายข้างบ้านที่ไม่ได้เจอกันนาน
“ใช่ดินไหมครับ” เสียงหล่อเอ่ยถาม
“ใช่ครับ”
เจ้าของรถยิ้มรับ โปรดขึ้นรถไปพลางชวนคุยไม่หยุด ดินโตขึ้นมากเพราะเจอครั้งล่าสุดยังปั่นจักรยานสองล้อไม่เป็นเลย ก็แหงดิเพราะตอนนี้อายุก็น่าจะประมาณยี่สิบแล้ว จากเด็กหัวเห็ดในวันนั้นสู่วัยรุ่นหัวเทาในวันนี้ ดินบอกว่าบ่ายของวันนี้มีงานซึ่งโปรดก็มีงานเหมือนกัน ดินขับรถไปจอดหน้าร้านสเต็ก โปรดเดินตามเจ้าถิ่นต้อย ๆ เด็กนี่ดูดีจนใคร ๆ ก็เหลียวมอง โปรดคิดในใจ
“มื้อนี้ดิน….เอ่อ… ผมขออนุญาตเลี้ยงพี่โปรดนะครับ”
“ครับ แต่แทนตัวเองแบบที่ดินสะดวกเถอะครับ พี่ยังไงก็ได้” เดี๋ยวก็แทนตัวเองว่าน้อง เดี๋ยวก็แทนตัวเองด้วยชื่อมันดูน่ารักไปหมดเลยกอรปกับหน้าขาวผ่องเข้ากันกับผมสีเทาที่ใครอยู่ใกล้ต้องเอ็นดูมากแน่ ๆ
“เอ่อ….ครับ”
เด็กตรงหน้าโปรดกินดูน่าอร่อยมากจนซอสเปื้อนปาก โปรดหยิบทิชชูใกล้มือเช็ดให้อัตโนมัติจนทั้งคู่รู้สึกแปลก ๆ กับการกระทำของโปรด โปรดเองก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน ทำไมเขาถึงเอื้อมมือไปเช็ดให้แทนที่จะบอกน้องให้เช็ดเอง ไม่รู้สิ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก
“ขอบคุณครับ” ดินกล่าว
โปรดเองถึงกับไปไม่เป็นเหมือนกันเพราะบางคนก็ไม่ชอบเท่าไหร่ที่ถูกดูแลมากขนาดนั้น อีกอย่างมันแปลก ๆ ไปไหม นี่คือกันเจอกันครั้งแรกตอนโตนะ แต่โปรดไม่ได้เป็นแบบนี้กับทุกคน ไปกับวายุเขาก็ไม่ได้ไปเช็ดปากให้มัน
หลังจากที่โปรดเช็ดปากให้ดิน พวกเขาก็ทำตัวไม่ค่อยถูก เก้ ๆ กัง ๆ ทั้งคู่ หลังจากเงียบไปสักพักดินก็พยายามชวนคุยก็เลยได้รู้ว่าช่วงบ่ายทำงานที่รีสอร์ทที่เดียวกันอีก ดินเลยคะยั้นคะยอให้โปรดไปด้วยกันจะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่ จะปฏิเสธก็ดูหยิ่ง ๆ โปรดก็เลยรับปากน้องไปและไหน ๆ ก็เจอกันทั้งที โปรดไม่ได้อยากให้ใครหายไปจากชีวิตเลย เอาตรง ๆ ถ้ากลับมาสนิทกันเหมือนตอนเด็ก ๆ ได้ก็คงดีสินะ โปรดนะยังรักและหวังดีกับน้องชายคนนี้เสมอเลย โปรดไม่อยากให้สิ่งดี ๆ มันจบลงเพียงแค่เขาไปเกาหลี
ดินขับแป๊บ ๆ ก็ถึงรีสอร์ทเป้าหมาย เห็นบอกว่ามาทางลัด ดินมาทำงานอะไรโปรดก็ไม่ได้ก้าวล่วงหรอก ฟังแค่เท่าที่เล่า ถ้าเดาไม่ผิดก็ทำงานส่งอาจารย์มั้ง เพราะดินเรียนการท่องเที่ยวและโรงแรม ส่วนตัวโปรดลองไปแปะผลงานในเพจเล่น ๆ ก็ได้งานเฉยเลย ถ้าว่างคนอย่างโปรดไม่ยอมสูญเสียรายได้แน่ ๆ ฮ่า ๆ อะไรคว้าได้ก็คว้าไว้ก่อน เมื่อลงจากรถทั้งคู่ก็เดินไปตรงซุ้มที่ทางรีสอร์ทจัดเตรียมไว้ให้ โปรดเดินไปฟังบรีฟและเซ็ทกล้องรอ ส่วนดินก็กดมือถือแล้วก็เดินไปหาช่างแต่งหน้า
“คนไหนนายแบบครับ” โปรดถามคนที่เดินมาต้อนรับเขา
“น้องเสื้อขาวนั่นไง”
อ่าว! ดินเองเหรอ ที่จะเป็นพรีเซนเตอร์ของรีสอร์ท บังเอิญสุด ๆ ผมเดินเข้าไปหาดินแล้วบอกว่าผมนะที่เป็นช่างภาพให้กับงานนี้
“บังเอิญจังเลยนะครับ” คนที่กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ตอบกลับ
ใช่ มันบังเอิญสุด ๆ เลย ที่น้องบอกว่ามาทำงาน โปรดคิดทำงานส่งอาจารย์ซะอีก ตอนถ่ายนะโพสต์ท่าเก่งและมืออาชีพมาก เจนจัดสุด ๆ ที่ดูก็รู้ว่าผ่านหน้ากล้องมาบ่อยแน่ ๆ ไม่ธรรมดานะเนี่ย หลังจากถ่ายเสร็จโปรดก็ชมน้องไม่หยุดปากเลย ก็พอจะรู้จากน้องมาบ้างว่าทำงานประมาณนี้ตั้งแต่มอปลายแล้ว มีเดินแบบบ้างอะไรบ้าง ถึงว่าท่าเดินอย่างกับนายแบบทั้งที่เดินปกติ บุคลิกก็ดีอย่างไร้ที่ติ
ขากลับดินอาสาไปส่งโปรดถึงโรงแรมพร้อมทิ้งท้ายไว้ว่า “ถ้าพี่โปรดยังไม่กลับเกาหลีแล้วอยากไปไหนให้โทรหาดินได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ดินชอบขับรถ เหมือนตอนเด็ก ๆ ที่พี่โปรดปั่นจักรยานพาดินไปทุกที่เลยแค่ดินบอกว่าอยากไป”
“โถดิน พี่ไม่ได้มาทวงบุญคุณสักหน่อย”
“ดินก็ไม่ได้ว่าพี่โปรดสักหน่อย แล้วเจอกันนะครับพี่ชาย” ดินว่าพลางยกมือไหว้เหมือนกับตอนเจอผมครั้งแรก พูดจาเจื้อยแจ้ว ไม่เรื่องมาก ยกมือไหว้ทุกคนที่ร่วมงานด้วย เด็กคนนี้เติบโตมาอย่างดีจริง ๆ
