รัก,ชาย-ชาย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter9 ได้โปรดลืมดินครั้งที่เก้า
วันนี้ดินโทรชวนโปรดไปทานข้าวที่บ้าน จะว่าชวนก็ไม่เชิงหรอก เพราะเล่นบอกว่าน้าชบาให้เตรียมอาหารรอแล้ว เรียกว่ามัดมือชกน่าจะถูกต้องกว่า โปรดอึกอักเล็กน้อยก่อนรับปากเพราะโปรดบอกกับคุณย่าว่าโปรดกลับเกาหลีแล้วนะสิ แต่ไม่เป็นไรหรอกไว้แวะไปบ้านคุณย่าแล้วบอกว่ามีงานนิดหน่อยเลยเลื่อนวันกลับ ก็มีงานจริง ๆ นี่นา ไม่ได้โกหกสักหน่อยคงไม่ตกนรกหรอกมั้ง
โปรดแต่งหล่อรอเด็กปีสองมารับ ได้ไปเจอครอบครัวดินแบบพร้อมหน้าอีกครั้งก็ดีเหมือนกัน จะได้รำลึกความหลังกันหน่อย นานมาก ๆ แล้วที่ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้ โปรดรักครอบครัวนี้เหมือนญาติกันจริง ๆ ต่อให้เป็นเพียงเพื่อนบ้านก็ตามที ชีวิตในวัยเด็กของโปรดก็ได้ครอบครัวนี้แหละที่ช่วยเติมเต็มให้ในหลาย ๆ อย่างให้
ทันทีที่โปรดขึ้นรถ ดินก็เอ่ยขึ้นว่า
“พี่โปรดมาไทยทั้งที ไม่ได้กินแกงส้มฝีมือคุณแม่ได้ยังไงกัน” โปรดติดอาหารฝีมือน้าชบามาก โดยเฉพาะแกงส้ม
“ดินจำได้ด้วยเหรอ ว่าพี่ชอบแกงส้ม”
“จำได้สิ”
คนผมเทากล่าวพลางขยับพวงมาลัยอย่างสันทัด
“เด็กคนนี้ดีเทลเยอะจริง ๆ”
“ถือว่าเป็นการขอบคุณพี่โปรดนะครับ ตอนดินเมาวันนั้นพี่ก็ช่วยดูแลดินอย่างดีเลย เมื่อวานก็ปลอบดิน ไม่หัวเราะเยอะเลย พี่โปรดนะใจดีกับดินตลอดเลย”
“ขอบคุณอะไรกัน พี่ก็ทำตัวปกติของพี่นะเนี่ย”
“จะว่าตัวเองเป็นคนใจดีเป็นเรื่องปกติว่างั้น”
“แล้วดินว่าไง”
ดินเสมองไปทางอื่น แล้วยกยิ้มมุมปาก
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้านของดิน ทั้งคู่ลงจากรถก็ไม่เจอใครเลย ถ้าให้โปรดเดาน่าจะเตรียมอาหารอยู่ในครัวแน่ ๆ ดินลากโปรดเข้าไปในครัวที่อยู่หลังบ้าน เจอทั้งพ่อและแม่ของดินกำลังช่วยกันเตรียมอาหาร โปรดยกมือไหว้แล้วตั้งใจจะช่วยแต่น้าชบาไล่ให้ไปนั่งดูทีวีรอ มิหนำซ้ำยังนำขนมหวานมาเสิร์ฟอีก ยังต้อนรับโปรดอย่างดีมาโดยตลอดเลยจริง ๆ
“พี่โปรดไปปั่นจักรยานเล่นกันไหม”
จู่ ๆ ดินก็พูดขึ้นมาขณะที่ดูทีวี
“ตามใจดิน”
“แล้วพี่โปรดอยากไปหรือเปล่า แต่ว่ามีคันเดียวนะ”
“ไปดิ”
คนข้าง ๆ โปรดยกยิ้มจนแก้มป่องด้วยความดีใจ แล้วเดินนำไปยังจักรยานสองล้อคันใหญ่
“ของแม่ ไว้ปั่นไปซื้อกับข้าว ฮ่า ๆ ๆ” เจ้าของบ้านพูดพร้อมกับเสียงขำเล็ก ๆ
“เดี๋ยวพี่ปั่นเอง จะได้รำลึกความหลังกันหน่อย”
“ได้สิ ดินสบายล่ะ ฮ่า ๆ ๆ”
โปรดปั่นไปรอบ ๆ หมู่บ้าน พาดินแวะเข้าไปบ้านคุณย่าแป๊บ ๆ โปรดนึกขึ้นได้ว่าอยากปั่นไปต้นพุทราที่โปรดเคยไปนั่งร้องไห้สักหน่อย แต่เมื่อไปถึงต้นนั้นมันก็ไม่อยู่เสียแล้ว
หลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไปมาก ทั้งสภาพแวดล้อม ทั้งผู้คน
“พี่โปรดไม่เจ็บปวดเหรอ ทำไมถึงอยากมาในที่ที่ตัวเองเคยเศร้าแล้วมานั่งร้องไห้อยู่บ่อย ๆ”
“บางทีการร้องไห้มันก็ไม่แย่หรืออาจเป็นเพราะพี่ผ่านมันไปได้แล้วมั้ง เลยไม่ได้เจ็บปวดอะไรแล้ว ตอนดินเด็ก ๆ นะ ดินปลอบพี่ได้ตลกมากเลยรู้ป่าว แต่พี่ก็หยุดร้องไห้ ฮ่า ๆ ๆ นึกไปก็ขำดีเหมือนกัน”
“ก็ตอนนั้นดินยังเด็กนี่และอยากไห้พี่หยุดร้องไห้ แต่โปรดไม่รู้ต้องทำยังไงดี”
“แล้วถ้าเป็นตอนนี้ดินจะปลอบพี่ยังไง”
“อืม…ไม่รู้สิ” ดินทำหน้าครุ่นคิด
“แต่ต้นพุทราก็ไม่อยู่แล้ว กลับกันเถอะ”
โปรดว่าพลางเดินนำไปยังที่จักรยานที่จอดอยู่
“พี่โปรดว่าดินตัวหนักป่าว”
“ก็ไม่นะ พี่แข็งแรง”
กลับไปถึงบ้านพ่อกับแม่ของดินก็เตรียมอาหารเย็นไว้รอแล้ว กินไปคุยไปสักพักแม่ของดินก็บอกว่ามีธุระด่วนต้องไปต่างจังหวัดคืนนี้ ดินเลยคะยั้นคะยอให้โปรดค้างที่นี่ งอแงให้พี่คนที่โตกว่าเล่นเกมส์เป็นเพื่อนเหมือนตอนเด็ก ๆ ไม่มีผิด
โปรดจะปฏิเสธยังไงไหวถ้าเกิดโปรดกลับไปที่โรงแรมดินก็ต้องนอนที่บ้านคนเดียว อยู่เล่นเกมส์กับน้องสักคืนก็ดีเหมือนกัน
เสร็จจากมื้อเย็นพ่อกับแม่ดินก็ออกเดินทาง เหลือเพียงโปรดกับดินที่เล่นเกมส์อยู่บนชั้นสองของบ้าน
สักพักดินก็เดินออกไปบอกกับโปรดว่าจะไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้ ดินเดินกลับมาพร้อมกับวางมันลงตรงโซฟาข้าง ๆ โปรด
“ดินวางไว้ตรงนี้นะ”
“อื้อ”
“พี่โปรดไม่มีแฟนจริงเหรอ”
“จริงสิ ใครเขาโกหกกัน”
จู่ ๆ ดินก็ถามขึ้นมา
“แล้วเราเป็นไงบ้าง” โปรดถามถึงเรื่องนั้น ที่ดินก็รู้ดีว่าหมายถึงอะไร
“เขามาขอโทษ”
“แล้วดินก็ให้โอกาส”
“อื้อ”
“พี่โปรดโกรธดินไหม ที่ดินกลับไป”
“ไม่หรอก นั่นมันหัวใจของดิน ดินจะใช้มันยังไงก็ได้”
ดินชะงักแล้วหันมามองหน้าโปรด ทำไมล่ะ? รูปประโยคของโปรดมันฟังดูแปลก ๆ เหรอ
“มองหน้าพี่ทำไม” โปรดถามพลางหันหน้าไปมองอีกคน
“รู้สึกเหมือนพี่โปรดกำลังน้อยใจดินยังไงก็ไม่รู้”
“ไม่ใช่หรอก คิดมาก เล่นเกมส์ต่อเถอะ” คนโตกว่าเอ่ยขึ้น
ใจโปรดเต้นไม่ตรงจังหวะหลังจากได้ยินประโยคนั้นของดิน โปรดไม่รู้ว่าเป็นห่วงดินมากเกินไปหรือหัวใจของเขาเองที่คิดไปไกล ถ้าถามว่าน้อยใจไหม เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร
เกือบจะตีหนึ่งกว่าพวกเขาจะเข้านอน โปรดทิ้งตัวลงบนเตียงสักพัก โทรศัพท์ของดินก็มีสายเข้า เจ้าของเครื่องเดินเข้าไปหยิบแล้วเดินออกไปที่ระเบียง โปรดแค่คิดในใจว่า 'คนเป็นแฟนกันเขาคุยกันดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้เลยเหรอ ไม่หลับไม่นอนกันหรือไง' โปรดที่ข่มตานอนแต่กลับได้ยินเสียงสะอื้นดังลอดออกมาจากฝั่งระเบียง
โปรดรีบเดินไปตามเสียงนั้น ภาพตรงหน้าเป็นเด็กที่เมื่อครู่ยังสดใสอยู่แต่ตอนนี้นั่งกอดเข่าร้องไห้ โปรดเข้าไปโอบไหล่เขาพลางลูบเบา ๆ เพราะไม่รู้จะหยุดน้ำตาของดินได้ยังไง โปรดเลือกทำเพียงปลอบผ่านอวัจนภาษาแทนแล้วไม่เอ่ยถามอะไรเลยสักคำ จนดินพูดขึ้นมาเอง
“พี่แดนบอกเลิก ฮือ ๆ” เสียงคนเด็กกว่าสะอื้นขึ้น
เสียงสั่นเครือทำโปรดเกือบร้องไห้ตาม ตอนนี้ดินอ่อนแอเหลือเกิน
