รัก,ชาย-ชาย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter12 ได้โปรดลืมดินครั้งที่สิบสอง
วายุ: บ่ายๆ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ ว่างป่าว
โปรด: ได้ดิ ว่าง ๆ
เกือบเที่ยงแล้วก็จริงแต่โปรดเพิ่งตื่น ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มีสายเข้านี่แหละ โปรดรับปากวายุไปอย่างงงๆ แต่ก็ดีเหมือนกัน ที่ได้ออกไปไหนมาไหนตลอด งานทุกอย่างโปรดก็เคลียร์หมดแล้วอีกสักหน่อยก็ว่าจะหาที่เที่ยวก่อนกลับเกาหลี
โปรดแต่งตัวรอเพื่อนซี้อย่างไม่ได้เร่งรีบอะไร สักพักวายุก็โทรบอกว่ามารออยู่หน้าโรงแรมแล้ว
ร้านที่วายุชวนไปก็อยู่ในห้างใกล้ ๆ กับโรงแรมที่โปรดพักอยู่นี่แหละ ใช้เวลาแป๊บ ๆ ก็ถึง
ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านที่ไม่ได้มีผู้คนมากมายนัก สั่งอาหาร นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย วายุเหมือนหันไปเจอคนรู้จักแล้วสะกิดให้โปรดหันไปมอง
‘ดิน’ โปรดเห็นดินมาทานข้าวกับแดน หน้าตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไหนว่าจะเลิกขาด จะไม่กลับไปหาผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ทำไมดินนิสัยแบบนี้ โปรดโกรธและผมเสียใจกับนิสัยโลเล ขี้โกหกของดิน แต่โปรดไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้ เพราะยังอยากให้วายุกินข้าวให้อร่อย โปรดจะเล่าทุกอย่างให้วายุฟังเอง หลังจากออกจากร้านนี้ไปแล้ว
“มึงไม่หิวเหรอโปรด ไหนบอกกำลังหิวพอดี”
“ก่อนออกมาก็หิวนะ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยหิวแล้ววะ”
โปรดกรอกข้าวเข้าปากสองสามคำก็เกินพอแล้ว นั่งยิ้มแห้ง ๆ รอวายุกินจนอิ่ม
“ไหนบอกว่าเลิกกันแล้ววะ” โปรดบ่นพึมพำ
“มึงบ่นอะไรวะโปรด”
โปรดพึมพำขณะที่เดินกำลังจะถึงรถของวายุ
“ก็ดินกับแฟนไง”
“แล้วมึงยุ่งอะไรกับเขา”
วายุว่าขณะที่กำลังขับรถออกจากห้างสรรพสินค้า
“กูบอกชอบดินไปแล้ว”
“บอกชอบในขณะที่เขามีแฟนอยู่เนี่ยนะ”
“ก็ตอนนั้นเขาเลิกกันแล้วนี่หว่า กูผิดเหรอวะ”
“อาจไม่ผิดนัก แต่คงต้องรอเวลา”
โปรดนั่งเงียบตลอดทางจนใกล้จะถึงโรงแรมที่พักอยู่ โปรดตัดสินใจกะทันหันมากว่าจะกลับเกาหลีวันนี้ วายุเลยอาสาช่วยเก็บของ
จริง ๆ แล้วของก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก แต่วายุเอ่ยปากว่าอยากมาช่วยโปรดก็ยินดี ทุกอย่างมันเร่งรีบไปหมด จากความรู้สึกแรกที่โปรดอยากอยู่ไทยนาน ๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
หลังจากเก็บของเสร็จวายุขับรถไปส่งโปรดที่สนามบินทันที แบบนี้สินะอาการของคนอกหัก โปรดเพิ่งได้สัมผัสมัน เจ็บปวดดีนะครับ
โปรดร่ำลากับวายุก่อนขึ้นเครื่อง โบกมือลากับเพื่อนซี้ก่อนจะกลับไปดินแดนอันแสนไกลโพ้นอย่างไม่รู้กำหนดกลับไทย โปรดรู้สึกชาไปทั้งหน้ากอปรกับน้ำตาที่เอ่อไหลตลอดการเดินทาง
ความตั้งใจแรกของโปรดถูกปัดมันทิ้งไปเพราะมีสิ่งใหม่เข้ามาแทนที่คือได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้ดิน ก่อนกลับเกาหลีว่าจะหาที่เที่ยวสักที่ก็ยังมีดินอยู่ในแพลนนั้นด้วย
ในขณะที่เครื่องบินทะยานสู่ท้องฟ้า เขาปรายตามองลงไปยังเมืองที่ตัวเองเคยอาศัยอยู่ ความทรงจำทั้งสวยงามและเจ็บปวดยังผุดขึ้นมาในใจ
โปรดคิดถึงทั้งรอยยิ้มและรอยน้ำตาของดิน คำพูดที่แสนอ่อนหวานชวนหลงใหล
ตอนนี้เขากำลังจะกลับไปแล้ว ดินแดนอันแสนไกล ดินแดนที่ไม่มี "ดิน"
ความสับสน ความปวดใจ ความเปลี่ยวใจ แผ่ซ่านไปทั่วทั้งดวงหน้า แม้ท่ามกลางผู้คนมากมายก็ยังไม่รู้สึกช่วยเยียวยาอะไร
เครื่องบินเริ่มพาเขาห่างออกไปจากดินแดนที่มีดินมากขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อโปรดถึงเกาหลีก็โทรให้สามีใหม่ของคุณแม่มารับ
เขาและสามีใหม่ของคุณแม่สนิทกันมากพอสมควร
พ่อใหม่เอ็นดูโปรดเหมือนลูก ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะได้ช่วยเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเด็ก
จริง ๆ แล้วโปรดรู้ตัวดีว่ากำลังรู้สึกล่องลอยอยู่แต่พยายามทำตัวกลบเกลื่อนจะได้ดูปกติที่สุด ชวนพ่อคุยสัพเพเหระจนถึงบ้าน
