แฟนเก่า - Chapter 1 ซวย โดย พวงพะยอม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

หญิงสาววัยยี่สิบสองนอนกุมท้องที่ปวดอยู่เพราะท้องอืด กินยาไปแล้วหลับสักตื่นคงดีขึ้น เพราะจริงๆ แล้วเธอรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้ปวดอะไรมาก แต่ดูตารางเรียนในตอนเช้าก็ทิ้งตัวลงเตียงอัตโนมัติ ‘อิสรินทร์’ เห็นชื่ออาจารย์กับรหัสวิชาก็เหนื่อยแล้ว วันนี้ขอหนีโลกแห่งความจริง นอนท้องอืดโง่ๆ อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี่แหล่ะ ไม่เรียนมันแล้ว ทำแบบนี้ไม่บ่อย ไม่เป็นไรหรอกเนาะแม่เธอคิดแบบนี้ในใจ

(จะขาดไม่นัดเลยว่ะอีเอมมึง)

(นัดอะไร กูปวดท้องเนี่ย จับมือถืออยู่กำลังจะบอกในกรุ๊ปพอดีเลย ฝากเรียนอิสรินทร์ด้วยนะ อิอิ) เธอขำทิ้งท้าย

(ไม่ต้องมาขำ นอนๆ ไปมึง อย่าเพิ่งตายห่าล่ะ กูว่าสั่งงานเยอะอีกแน่ๆ วันนี้)

กะหล่ำเพื่อนซี้พูดไปถอนหายใจไปก่อนวางสาย

เอมทิ้งมือถือลงข้างๆ กาย แล้วนอนกลิ้งไปมาบนเตียง กับชุดนอนที่ยังไม่ได้เปลี่ยน สักพักใหญ่ๆ ก็หลับไปอีกครั้ง ตื่นมาอีกทีก็สี่โมงเย็น และสิ่งแรกที่เธอทำคืออาบน้ำ เพราะเหนียวตัวมาก หลับไปได้ยังไง แอร์ก็ไม่ได้เปิด ใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมาด้วยผมเปียกๆ นั่งเป่าผมแป๊บๆ ก็แห้งเพราะผมเธอสั้นแถมซอยจนเกือบถึงโคนผม

ตืด ตืด ตืด

เสียงมือถือที่วางอยู่บนเตียงสั่น เธอหยิบมือถือมาดูเป็นกะหล่ำที่โทรมา

เฮ้อ

เธอถอนหายใจก่อนรับสาย อาจารย์อิสรินทร์สั่งงานแน่ๆ เลย และไม่ผิดคาด แต่เป็นเรื่องที่น่าตกใจกว่าที่คิดจนเธอลนไปหมด เธอใช้เวลาคุยกับกะหล่ำนานมากว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้ยังไง แต่มันทำอะไรไม่ได้แล้ว มีแต่ตั้งใจทำแล้วพรีเซน พูดง่าย แต่ทำไม่ง่ายอย่างที่พูดเลย

หลังจากวางสายกับเพื่อนซี้ของเธอก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ให้เดาก็คงใช่แน่ๆ อาจารย์อิสรินทร์เล่นจับคู่ให้และเลือกหัวข้อให้เองทั้งห้อง ซวย เกิดเป็นเอมโคตรซวย ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ ‘เวย์ อริชา’ ทำไมต้องเวย์ด้วยทั้งเซคมีกันตั้งหลายคน เธอถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจอีกกว่าจะรับสาย ถึงเวย์ไม่ผิดอะไรเพราะอาจารย์เป็นคนสุ่มตามเลขที่ แต่ผิด ผิดที่เป็นเวย์

เวย์ต้องไปขอเบอร์โทรของเอมกับกะหล่ำเพราะนี่ก็วันศุกร์แล้ว อาจารย์นัดส่งคลาสหน้าต้องรีบนัดกันทำ เฟส ไลน์ ไอจี เอมบล็อกเวย์ทุกช่องทาง เหลือแค่ที่ชีวิตจริงที่ไม่สามารถบล็อคได้ แต่ครั้งนี้สถาณการณ์บีบบังคับให้จำใจรับเบอร์แปลกนี้

(หวัดดีเอม นี่เวย์นะ กะหล่ำบอกเรื่องงานยังอ่ะ เราคู่กันนะ)

(อือ บอกแล้วว่าคู่กันแค่งาน) เธอตอบเสียงเรียบ จริงๆ แล้วกะหล่ำไม่ได้พูดแบบนี้ด้วยซ้ำไป

(เอ่อ งั้นนัดกันทำวันไหน ต้องรีบหน่อยเพราะเนื้อหาค่อนข้างเยอะเลย)

(เสาร์ อาทิตย์ก็ได้)

(ที่ไหนดี)

(คอนโดเรา สะดวกป่าว)

(เราได้หมด ที่ไหนก็ได้)

(จำทางมาคอนโดเราได้เปล่าล่ะ)

(จำได้ จำได้ดีด้วย)

หลังจากวางสายเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่เธอเลือกให้เวย์มาที่คอนโดเพราะไม่มีที่ไหนสะดวกเท่าที่นี่แล้ว เธอมีงานที่ต้องทำอีกกองโต เทียวไปเทียวมาเสียเวลาแย่ และยิ่งเธอขาดเรียนด้วยงานก็ยิ่งถมขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้มีแค่งานของอาจารย์อิสรินทร์คนสวยแต่สั่งงานโหดเหลือเกิน ยังมีอะไรอีกเยอะเลยที่เธอดองเอาไว้ และเธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้เป็นนักดองงานเหมือนเธอ งานค้างคงไม่เยอะอะไร สโลแกนประจำตัวของเอมคือ ไฟมาเมื่อไฟนอล

หัวข้องานก็ยังไม่ได้ถาม เอาไว้คุยวันเสาร์เลยก็แล้วกัน เวย์ทำงานดี หัวไว เนี๊ยบพอที่จะไม่หวั่นกับอาจารย์อิสรินทร์ ในเรื่องงานไว้ใจเวย์ได้เสมอ อาจจะฟังดูแปลกถ้าหากจะบอกว่าเขาคือสายปาร์ตี้ที่เรียนดีมาก ถ้าถามว่าปาร์ตี้หนักแค่ไหน ก็บอกได้เลยว่าต่อให้พรุ่งนี้เป็นวันสอบเวย์ก็ยังไปสิงอยู่ร้านเหล้า แต่ด้วยความหัวไว อ่านแป๊บๆ ก็เข้าใจ คะแนนสอบเขาไม่เคยหลุดจาก top3 เลยสักครั้ง เกียรติหนึ่งคงเป็นใครไปไม่ได้หรอกก็ต้องเป็นเวย์อยู่แล้ว เป็นคนที่ทำอะไรแล้วสุดมากๆ ทั้งเรื่องเรียนหรือเรื่องเที่ยว อันนี้คือเวย์ที่เอมเคยรู้จักแต่ทุกวันนี้ยังเที่ยวหนักเหมือนเดิมไหม เธอก็ไม่รู้เพราะไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่ที่รู้คือยังเป็นเวย์ที่เรียนเก่งเหมือนเดิม เขามักจะเข้าใจเนื้อหายากๆ ได้ก่อนเพื่อนเสมอ

(กะหล่ำ ช่วยด้วย พรุ่งนี้มาคอนโดกูได้ป่าว นัดกับเวย์ทำงานพรุ่งนี้)

(โอ้ย งานกูจะทับกูแล้วเพื่อน พรุ่งนี้ก็นัดกับบอยเหมือนกัน ไม่ต้องมาทำเสียงสอง คือกะหล่ำก็ช่วยเพื่อนเอมไม่ได้จริงๆ มึงโทรไปเช็คเฟย์ยัง เผื่อมันว่าง) ปีสี่ก็หนักหน่อย ต่างคนก็ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อนจังหวะนี้ ส่วนเฟย์เพื่อนซี้อีกคนนะเหรอ โทรไปเช็คแล้วสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ เธอหนีความจริงได้แค่ช่วงหนึ่ง อ้างท้องอืด แต่ถึงเวลาต้องเผชิญกับความจริงแล้วแหละ

(อีเฟย์ใกล้ตายแล้วมั้ง งานมันค้างเยอะกว่ากูอีก รายนั้นกูว่าดินพอกหางช้างแล้วเพื่อน)

(มึงกลัวเวย์เหรอ) กะหล่ำถาม

(ทำตัวไม่ถูกว่ะ กะจะให้มึงมาเป็นตัวเชื่อมหน่อย)

(ทำตัวไม่ถูกหรือกลัวหวั่นไหว)

(หวั่นไหวก็บ้าแล้ว)

หลังจากวางสายเธอก็เก็บกวาดห้องนิดๆ หน่อยๆ แล้วนั่งปั่นงานส่วนหนึ่ง “ทำไมชีวิตเด็กปีสั่นเหนื่อยขนาดนี้” เธอพิมพ์งานไปบ่นไป