ผู้ใหญ่,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter3 ทำงาน
สายๆ ของวันอาทิตย์ เวย์มาที่คอนโดของเอมในสภาพคล้ายๆ เดิม เขาหอบข้าวของมาพะรุงพะรัง
“มาช่วยถือ” ผู้หญิงผมสั้นเอ่ย
“ไม่เป็นไร มันไม่หนัก” เสียงทุ้มตอบอย่างไม่ยอมให้เธอช่วยง่ายๆ หรอก
“เมื่อคืนเรานั่งหาข้อมูลมาบ้างแล้ว วันนี้ทำให้เสร็จเลยดีป่าว แต่มันต้องดึกแน่ๆ”
“ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่มีอะไรค้างคา อีกอย่างวันจันทร์ก็ไม่มีเรียนด้วย” เธอกล่าว
“วันจันทร์ก็ตรวจทานอีกทีว่ามันถูกไหม”
เอ่อ แต่ที่เอมมาลินพูดแบบนั้นไป เธอหมายความว่าวันจันทร์ที่ไม่มีเรียนจะใช้พักผ่อนหลังโหมงานหนักต่างหาก เธอได้แต่คิดในใจ ดีแล้วที่ไม่ได้พูดแบบนี้ออกไปเดี๋ยวเขาจะหาว่าขี้เกียจ
ผู้ชายเสื้อขาวเดินตามหลังเอมต้อยๆ ไปยังห้องที่เขาเคยเข้าออกได้ราวกับเจ้าของห้อง จะว่าถิ่นเก่าก็ได้เพราะเขาเคยอยู่ที่นี่
“จัดห้องใหม่เหรอ ดูแปลกตาขึ้นนะ” เขาว่าพลางนั่งลงตรงโซฟา แล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง เมื่อวานก็สังเกตเห็นแต่แค่ไม่ได้ทัก
“ตอบยังไงดี ก็จัดแบบนี้มาเป็นปีๆ แล้ว”
เอมเดินห้องมาจากในครัวก็เห็นว่าอีกคนนั่งสัปหงกอยู่ สภาพดูโรยราตั้งแต่เดินขึ้นมาแล้ว สงสัยจะโต้รุ่งของจริง
เขาลืมตาอีกทีก็เห็นเจ้าของห้องนั่งเท้าคางมองอยู่
“ไหวไหมเนี่ย เวย์งีบก่อนไหม ไกด์ให้เราก็ได้ว่าเหลืออะไรบ้างเดี๋ยวเราทำต่อเอง ไม่ต้องกลัวว่างานไม่เรียบร้อย เราจะตั้งใจอย่างดีเลย ไม่ให้เวย์เสียชื่อแน่นอน”
“เฮ้ย! เสียชื่ออะไร นี่ก็งานเอม เอมมีสิทธิ์ที่จะออกความเห็นอะไรก็ได้เหมือนกัน
เราของีบแป๊บนะ จะคว่ำแล้ว” เขาว่าแล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาทันที คงจะง่วงจริงๆ
ส่วนเอมมาลินนั่งหาข้อมูลบางส่วนอยู่หน้าจอ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าโคตรเกร็งที่ต้องมาอยู่กับแฟนเก่าแบบนี้สองต่อสอง แฟนเก่าที่ให้ตายเธอก็เลี่ยงที่จะคุยให้ได้ เลิกกันไปตอนปีสามเทอมหนึ่ง เขาตามง้อเธอสักพักใหญ่ๆ แต่เธอตัดสินใจแล้วว่ามันควรพอและในที่สุดเวย์ก็ทำตามที่เธอขอว่าต่างคนต่างอยู่ได้แล้ว
‘เวย์ อชิรา’ เขาเป็นคนใจร้อน ขี้โวยวาย หงุดหงิดทีไรไม่พ้นทำลายข้าวของทุกที แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยคือ เขาไม่ทำร้ายร่างกายของเธอแน่ๆ แต่แค่นั้นไม่อาจเป็นข้ออ้างที่จำทำให้เอมอยู่กับเขาต่อไปได้ เขาบอกว่าเขารักเธอแต่เขาเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ เอมมาลินเป็นคนใจเย็น เย็นพอที่จะรอให้เขาปรับปรุงตัว แต่นานวันความใจร้อนของเขาไม่มีท่าทีจะเบาลงเลย จนเธอตัดสินใจเลิกกับเขาและทิ้งท้ายไว้ว่า “ถ้าวันหนึ่งเวย์เป็นคนที่ใจเย็นได้ และถ้าถึงวันนั้นเราทั้งคู่ยังไม่มีใคร ถ้าเกิดยังรักกันอยู่คงมีโอกาสได้กลับมารักกันแต่ขเป็นเวย์ในเวอร์ชั่นใหม่ เวย์ที่ใจเย็น อ่อนโยน มากกว่านี้” แม้กระทั่งในวันที่เวย์โดนบอกเลย เขาก็ยังโวยวายใหญ่โตราวกับไร้สติ กระชากรูปคู่ที่ผนังแล้วทุ่มลงอย่างคนขี้โมโหที่เขาเป็น เขาทำไปร้องให้ไปแต่ไร้เสียงเอมมาลินปรามเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
เอมไม่เคยขออะไรจากเขาเลยนอกจากขอแค่ให้ใจเย็น “เวย์ไม่ใจร้อนแล้วได้ไหม” เป็นประโยคที่เธอพูดจนนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่คบหากับผู้ชายที่ชื่อ ‘อชิรา’
ต่อให้เธอจะรักเขามากแค่ไหน แต่อยู่กับคนใจร้อนที่ปรามอะไรไม่ได้เลย ก็ต้องยอมมรับว่ามีเอือมระอาอยู่แล้ว เรื่องอื่นเขาดีมาก
ไม่น่าเลย เวย์ไม่น่าเป็นคนที่ใจร้อนเลย
ต่อให้เรื่องอื่นจะดีสักแค่ไหนมันก็ไม่สามารถหักล้างกันได้อยู่ดี
ตอนนี้เวย์หลับไปแล้ว เธอรู้สึกโล่งหน่อย โล่งกว่าตอนที่เขาไม่หลับแล้วต้องคิดว่าจะคุยเรื่องอะไรกับเขาดี
มีแว๊บหนึ่งที่เธอเผลอคิดถึงตอนที่ยังอยู่ด้วยกันบ้าง แต่ให้มันเป็นเพียงแว๊บหนึ่งกว่ามากพอแล้ว
