ผู้ใหญ่,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter5 ใจแข็ง
ริมฝีปากของชายผมเทากดลงบนริมฝีปากของเธอแล้วทั้งคู่ก็ดูดดื่มกันอย่างโหยหา อย่างที่ต่างฝ่ายก็ต่างยังต้องการกันอยู่ เวย์ค่อยๆ ไล้ลงไปตามซอกคออันขาวเนียนอย่างไร้ที่ติของเอม
“ไปในห้องไหม” เอมมาลินว่าเสียงเบา
เจ้าของผมสีเทาชะงักไปครู่หนึ่งเพราะจริงๆ แล้วเขาไม่ได้คิดจะถลำลึกไปมากขนาดนั้น
“เอมแน่ใจนะ” เขาถามย้ำ คนตรงหน้าพยักหน้าตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่เวย์เองก็คุ้นเคยกับมันดี เขาเดินตามหลังเธอไปช้าๆ
เอมมาลินทิ้งกายลงบนเตียงของเธอ สักพักก็เห็นเขาเดินเข้ามาตาม ห้องที่ไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกเท่านั้นเพราะไม่ได้ปิดประตู
เวย์ค่อยๆ เดินขึ้นเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เธอ เลื่อนมือไปจับเอวคอดๆ ของเอม เธอหันไปสบตาเขาแล้วขยับไปดูดดื่มกับริมฝีปากอันแสนคิดถึง
เอมผละอกแล้วซุกไปที่อกแกร่ง กอดจากชายคนนี้ยังอบอุ่นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เขากดริมฝีปากลงที่หน้าผากเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก จนนับครั้งไม่ถ้วน
“ทำไมตัดผมสั้น” เขาถาม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเอมไว้ผมยาวจนเกือบถึงเอว เธอเคยถามว่าเวย์ชอบเธอตอนผมสั้นหรือผมยาว เขามักจะเลือกผมยาวแต่ก็ทิ้งท้ายไว้เสมอ “อะไรที่เป็นเอมก็ชอบทั้งนั้น”
“ก็รำคาญ”
“รำคาญแค่ผมใช่ไหม” เขาว่าพลางเลื่อนมือออกจากเอวของเธอ
“ใช่ รำคาญแค่ผม” เอมดึงมือเขามาวางไว้ที่เดิม
“ตัดแบบนี้ก็สบายเลยดิ ไม่ต้องเป่าผมนาน”
“อืม ก็สบายหัวดี”
เขาคงยังไม่ได้รุกล้ำอะไรไปมากกว่านี้ มีเพียงมือที่ลูบเอวอยู่เท่านั้น
เอมมาลินลูบไล้ไปยังด้านในเสื้อของเขา
“ลวนลามเราเหรอเอม” เสียงทุ้มเอ่ย
“แล้วไม่ชอบเหรอ”
“ชอบ”
เวย์ซุกไซ้ไปตามซอกคออย่างไม่รู้เบื่อ
“เราทำได้มากแค่ไหน”
“ได้มากเท่าที่ต้องการเลย” เธอตอบเสียงเบา
หลังจบประโยคนี้เขาก็เริ่มซุกไซ้ต่ำลงเรื่อยๆ แต่อุปสรรคยังเป็นเสื้อของเธอ เขาค่อยๆ แกะกระดุมสลับกับมองหน้าเจ้าของเสื้อ จนในที่สุดก็สำเร็จจนเหลือเพียงบราสีดำ เธอขยับและปลดออกด้วยตัวเองโดยมีเขาคอยมองอย่างไม่ละสายตา เวย์ตอนนี้กลายเป็นคนที่สายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ เข้าก้มลงไปโดยใช้ปากสัมผัสกับสิ่งนูนๆ ตรงหน้า สลับกับใช้มือบีบเค้น เจ้าของห้องเริ่มครางเสียงหวาน คำพูดที่เปล่งออกมาไม่ได้มีความหมายอะไร มีเพียง “อื้อ อือ”
ร่างแกร่งกลับมาจัดการกับอาภรบนร่างของตัวเองจนเหลือเพียงกายที่เปลือยเปล่า ก้มลงไปที่ใต้สะดือของเธอ แล้วลูบไล้สลับกลับใช้ลิ้นร้ายลงไปสัมผัส หยอกล้อติ่งสวาทจนคนที่นอนอยู่บิดแก่นกายด้วยความเสียว
“เวย์ แรงๆ หน่อย มีแรงแค่นั้นเหรอ”
“ก็กลัวเอมเจ็บไง”
เขาเริ่มสอบสะโพกแรงขึ้นอย่างเอาใจเจ้าของห้อง โน้มตัวลงแล้วจูบที่หน้าผากของเธอที่กำลังหายใจถี่ขึ้น
ทั้งคู่สลับกันถ่ายทอดความรักให้กันและกันอยู่ครู่ใหญ่จนต่างฝ่ายต่างพอใจ หลังจากนั้นเขานอนกอดกันอยู่ในผ้าห่มนุ่มๆ
“ไปทำมาแล้วเหรอ ไหนบอกกลัวเจ็บ”
“กลัวก็กลัวอยู่ แต่ว่าอยากทำมากกว่า”
เขาหมายถึงเรื่องหน้าอกที่เธอบ่นจะทำแต่ไม่กล้าทำสักทีเพราะกลัวเจ็บ แต่คราวนี้เวย์ดูออกว่าเธอต้องไปทำมาแล้วแน่ๆ
“นานยัง”
“ก็สักพักแล้ว”
“เก่งขึ้นเยอะเลยนะ อะไรที่กลัวมากๆ เอมก็กล้าแล้ว เมื่อก่อนจะตัดผมทีก็กลัวสั้นเกินไป แต่ตอนที่ซอยจนเกือบถึงโคนผมแล้ว”
“คนเราก็เปลี่ยนไปทุกวันนั่นแหละ เวย์ว่าไหม”
“ใช่ คนเราเปลี่ยนไปทุกวัน เหมือนที่เราไม่ใจร้อนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“เหรอ คนอย่างเวย์นะเหรอ จะเลิกใจร้อน”
“ใช่ คนอย่างเรานี่แหละ”
หลังจากประโยคนี้ทั้งคู่ก็เงียบไปครู่หนึ่ง
“เวย์ ถ้าวันหลังเราต้องการแบบนี้เวย์มาหาเราได้ไหม”
เขาที่กำลังจะขอโทษเธอกับเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นต้องหยุดชะงักเมื่อเจอกับประโยคนี้ ต่อให้เธอจะเต็มใจ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เขาเลยอยากขอโทษ
“ถ้าเอมต้องการก็ได้เสมอเลย”
หลังจากเรื่องนี้ทั้งคู่ได้ทำสัญญาใจกันว่าถ้าเกิดใครสักคนต้องการ อีกฝ่ายจะคอยสนองให้
“คิดถึงเราละสิ” เสียงทุ้มว่า
“คิดไปเอง”
“คิดถึงก็กลับมาได้ เรายังไม่มีใคร เรารักเอม เรายังต้องการเอมอยู่ อยากอยู่ด้วยไหม เวย์ที่ใจดี ใจเย็นกว่าเดิม”
“ไม่” พูดยังไม่จบประโยคก็รีบปฏิเสธเลยนะ ไม่ก็ไม่
“ผมสีนี้ก็เหมาะกับเวย์ดีนะ”
“จะชมว่าหล่อก็ชมเถอะ”
“ถ้าไม่หล่อเราจะเคยชอบเหรอ”
“เกือบจะดีถ้าไม่มีคำว่าเคย”
เอมที่อยู่ในอ้อมกอดของเวย์แต่ทำไมรู้สึกไกลหัวใจจัง ยอมใกล้แค่เพียงตัว แต่ดูยังใจแข็งอยู่เลย
เวย์ได้แต่หวัง.....หวังเพียงสักวันเอมมาลินจะใจอ่อน
