ผู้ใหญ่,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
chapter7 เวย์กลับคอนโด
เช้าตรู่ผู้ชายผมสีเทารีบกลับคอนโดของเขา รีบกลับทั้งๆ ที่ยังง่วงอยู่ครั้นจะนอนให้เต็มอิ่มก็เกรงใจเจ้าของห้องเพราะรบกวนมาทั้งคืนแล้ว
เขาขับรถไม่นานก็ถึงคอนโดของตัวเอง วางแม็คบุ๊คลงบนโต๊ะแล้วเดินไปที่ห้องนอน ทิ้งตัวลงเบาๆ ที่เตียงนุ่มๆ ทันทีที่หัวลงหมอนเขาก็ยังคิดถึงเรื่องของเขาและเธอที่เพิ่งผ่านไป เขาดีใจที่อย่างน้อยก็มีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอแล้วเพราะมีสัญญาใจที่ให้กันเอาไว้ ความสัมพันธ์แบบนี้มันอาจจะดูแปลกหรือดูตลกกับใครไปบ้างไหมถ้าเกิดมีคนมารู้เข้า แต่ไม่เป็นไรหรอกแค่เขาและเธอมีความสุขก็เพียงพอแล้ว
เวย์ไม่ได้อยากได้แค่ตัวแต่อยากได้หัวใจอย่างที่เขาเคยได้ ไม่ได้อยากกอดเธอแค่ตัว แต่อยากกอดหัวใจเธอด้วย
เขายังคิดวกวนอยู่นานกว่าจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและความอ่อนเพลียเพราะอดนอน
.
.
.
.
13.00 น.
(เวย์มึงอยู่ไหน อยู่คอนโดป่าววะ) ตาลเพื่อนซี้ของเวย์โทรมา
(เออ อยู่คอนโด) เขาตอบด้วยอาการงัวเงีย ที่คนฟังก็พอจะฟังออกว่าเพิ่งตื่น
(มึงๆ ไอ้เวย์ตื่นสายว่ะ) ตาลพูดกับเป้
(มีไรว่ะ) เวย์ถาม
(กูอยู่ร้านข้าวใกล้คอนโดมึงว่าจะชวนมึงมาหน่อย มึงนอนต่อเถอะ ฟังจากเสียงกูว่าไม่น่าไหวว่ะ)
(เออ โทษทีว่ะ กูนอนต่อแล้ว)
เขาทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆ แล้วหลับไปทันที
เวย์หลับไปได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขากดรับอย่างไม่ดูหน้าจอ
(อะไรอีกว่ะ กูจะนอน) เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือด้วยความหงุดหงิด
(ขอโทษ เราไม่รู้ เราแค่จะถามเรื่องงานที่เวย์บอกจะนัดกันอีกทีตอนบ่าย บ่ายกี่โมงนะพอดีเราจำไม่ค่อยได้ มีธุระออกไปข้างนอก กลัวสวนทางกัน) เสียงใสๆ เป็นเสียงของเอมมาลิน
(เอมเหรอ โทษที เราคิดว่าไอ้ตาล) เขาสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจทันทีที่รู้ว่าเป็นเสียงของ
เธอ
(อ่อ ฮ่าๆๆ เวย์น่าจะง่วงอยู่นอนต่อก็ได้)
(โอเค เสร็จธุระแล้วโทรมาได้ไหม งานเหลือกอีกไม่เยอะหรอก แค่เก็บรายละเอียดนิดหน่อย)
(ได้เลย)
เธอตอบแล้ววางสายไปส่วนอีกคนก็นอนไม่ได้อีกเลย จริงๆ แล้วเขาก็นอนพอแล้วแหละ ที่หลงเหลือก็เพียงความงัวเงียเท่านั้น
คนสูง 180 ก้าวเท้าลงจากเตียงอย่างเชื่องช้าแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวรอฟังเสียงโทรศัพท์ดัง
จังหวะหัวใจเขาเต้นถี่ราวกับตอนที่แอบชอบเอมมารินใหม่ๆ
เขาเผลอนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เรื่อยราวของเขาและเธอตอนที่ยังหวานชื่นก็แล่นเข้ามาในหัว
เขาเป็นฝ่ายที่เข้าหาเอมมาลินเอง ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามหาลัย ต่างฝ่ายก็ต่างหาเพื่อน กำลังอยู่ในช่วงเมคเฟรนด์กันก็เลยง่ายที่จะเปิดใจทำความรู้จักกัน เอมรู้จักกับเวย์ก่อนที่จะรู้จักกับกะหล่ำและเฟย์ด้วยซ้ำไป ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาค่อนข้างเร็วพอสมควรก็เลยตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่ปีหนึ่ง เอมเป็นคนใจเย็นตรงกันข้ามกับเวย์ที่โคตรจะใจร้อน มีอะไรไม่เข้าใจกันหน่อยก็โวยวายใหญ่โต เขาได้นั่งทบทวนดูแล้วว่าเขาเองนั่นแหละที่ทำให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้มันพังลง
ครืด ครืด ครืด
มีสายเรียกเข้าแทรกระหว่างที่เขาเผลอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ โทรมาบอกว่าเสร็จธุระแล้วนะ ถ้าพร้อมแล้วก็ไปคอนโดเธอได้เลย
ทันทีที่วางสายเขาก็ออกไปทันที เพราะพร้อมตั้งนานแล้ว
ใช้เวลาไม่นานเขาก็ขับรถถึงคอนโดของเอม และเดินขึ้นไปโดยมีเจ้าของห้องเดินนำ วันนี้เธอแต่งตัวเต็มเป็นพิเศษ เห็นบอกว่าไปธุระมา ครั้นเขาจะถามว่าธุระอะไรก็ดูละลาบละล้วง หรือเรียกง่ายๆ ว่าขี้เสือก
“มีเดทเหรอ แต่งสวยขนาดนี้” เสียงทุ้มอดใจไม่ได้ที่อยากรู้ อยากเสือกมากแต่ต้องมีชั้นเชิงหน่อย
“เราก็สวยทุกวันนะ หรือไม่จริง” คนที่เดินนำออกจากประตูลิฟต์ตอบ แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่เขาอยากจะรู้จริงๆ
ผมซอยสั้น
ปากแดงจัด
กางเกงขาสั้นสีดำ
จิกสั้นสูง
จากผู้หญิงลุคหวานๆ กลายเป็นหญิงสาวที่ดูมั่นใจขนาดนี้ โคตรแปลกตา เพราะเวย์เองก็ไม่ค่อยเห็นเธอในชุดไปรเวตกับลุคนี้ กลายเป็นดูคนที่เข้าถึงยาก ดูเชิดๆ หยิ่งๆ ดูเฟียส
ไม่เหมือนเอมที่เขาเคยรู้จักเลยสักนิด
