รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,อีโรติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter4 ง้อ
เสียงคลื่นกระทบฝั่งกับชายร่างสูงยืนโอบคนตัวเล็กของเขาอยู่ ทั้งคู่ยังไม่หยุดร้องให้ คนตัวโตสะอื้นหนักกว่าเพราะเพิ่งถูกบอกเลิกไป กอดเธอเอาไว้อย่างไม่รู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า ทุกครั้งที่ทะเลาะกันมากเพียงไรก็ยังไม่เคยถูกเธอพูดแบบนี้ใส่
“ซีช่วยใจเย็นกับพี่หน่อยได้ไหม ต้องทำยังไงถึงจะยอมอยู่กับพี่ อยู่กับพี่ซีไม่มีความสุขใช่ไหม” ทรายว่าเสียงสะอื้นจนแทบขาดใจดั่งฟ้ากำลังจะถล่มลงมาในใจเขา
“ใจเย็นยังไง เหมือนหนูมาอยู่ทับที่ใครก็ไม่รู้ พี่ยังดีกับเขาอยู่แล้วจะให้หนูอยู่ยังไง พี่วางหนูไว้แค่ตรงนั้นเอง ไม่มีหนูชีวิตพี่ก็คงไม่ขาดอะไร” เธอสะอื้นไม่แพ้กัน จำใจด้วยซ้ำไปที่จะพูดอะไรแบบนี้แต่ถ้าเกิดยังเป็นแบบนี้ต่อไปเธอก็ไม่สะดวกใจที่จะอยู่แล้ว
“ไม่พูดแบบนี้ได้ไหม พี่จะลองคุยกับเฮียแมนให้ไปดูแลสาขาที่แพนมาอยู่ แล้วพี่ไปทำสาขานั้นแทน” แมนเป็นพี่ชายของทราย ที่ปกติแล้วจะดูแลอีกสาขาหนึ่ง
เธอไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่สะอื้นไม่หยุดโดยมีทรายคอยปลอบทั้งที่เขาเองก็ยังไม่หยุดสะอื้น
“ไม่เอาแล้ว ไม่เป็นแบบนี้ได้ไหมซี ไม่ร้องให้แล้วนะ” คนถูกบอกเลิกกลับเป็นฝ่ายปลอบ เธอปาดน้ำตาแล้วค่อย ๆ คิดทบทวนตามเขาที่พยายามหาทางออกอยู่ครู่หนึ่ง
“มันไม่มีอะไรจริง ๆ เชื่อใจพี่นะ” เขาย้ำอีกที
“อื้อ” เธอรับปากสั้น ๆ
ทั้งคู่เดินเล่นริมทะเลอยู่ครู่ใหญ่ คนตัวสูงจับมือเธอไว้แน่นราวกับกลัวโดนไล่ไปไหน คนตัวเล็กถึงคราวใจร้ายก็แสนน่ากลัว
“ไม่ไล่พี่อีกแล้วนะ” ทรายพูดพลางมองหน้าคนข้างกายอย่างกลัวว่าจะโดนเธอไล่ไปไหนอีก
“ขอโทษ” เธอว่าพลางแหงนหน้ามองคนตัวสูงกว่าราวกับว่าจะปล่อยโฮมาอีกระลอก
“ไม่ต้องขอโทษ ไม่เคยโกรธ” เขาตอบพร้อมกับมือหนาที่คว้าเอวเธอเข้ามากอด
“ยังจะรักพี่ต่อไปใช่ไหม” เสียงทุ้มถามเพื่อความชัดเจน
“รัก” เธอตอบสั้น ๆ แต่กอดเขาแน่นขึ้นราวกลับกลัวหาย
“ทรายต้องคู่กับทะเล” เขาย้ำ
การขับรถตามของทรายครั้งนี้ไม่สูญเปล่า เขาไม่เคยกลัวอะไรนอกจากกลัวว่าจะทำเธอเสียใจกับทำให้เธอหายไป เขาย้ำมาตลอดว่า จะเป็นทรายที่โอบทะเลเอาไว้เอง เขาพร่ำบอกเธอเสมอ สาย ๆ ทั้งคู่เดินเข้ามาในบ้านที่แม่ของเธอเตรียมอาหารเช้าไว้รอจนเก้อทั้งเขาและเธอนั่งกินมือเช้าในเวลาสาย ๆ พร้อมกับพ่อและแม่
“ทรายกินข้าวเสร็จไปคุยกับพ่อที่หลังบ้านหน่อยลูก” พ่อว่าเสียงเข้ม ซีที่มองตามอย่าง งงๆ มีความลับอะไร ทำไมไม่คุยตรงนี้เลย แต่เธอไม่ได้คะยั้นคะยออะไรหรอกเอาไว้หลอกถามทรายก็ได้ หลังจากกินข้าวเสร็จพ่อเดินนำไปที่หลังบ้านก่อนสักครู่ทรายก็เดินตามไป
“ครั้งนี้ทะเลาะกันหนักเลยหรอ” ทุกครั้งซีไม่เคยหนีมาแบบนี้ อย่างมาก็โทรมาร้องไห้กับแม่เท่านั้น
“ครับ” ทรายตอบสั้น ๆ
“ซีขี้น้อยใจ ชอบคิดเล็กคิดน้อย รู้ใช่ไหมลูก”
“รู้ครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก ปกติเวลามีอะไรซีเขาชอบเก็บเอาไว้คนเดียว ถ้าไม่สุด ๆ คงไม่เป็นสภาพนี้ คนเป็นพ่อก็อดเป็นห่วงไม่ได้”
“ผมเข้าใจครับ”
“ทะเลาะกันขนาดไหนก็อย่าถึงขั้นลงไม้ลงมือนะลูก ถือว่าพ่อขอแล้วกัน”
“ผมรักลูกพ่อมากนะครับ ไม่มีวันนั้นหรอก”
“อันนั้นพ่อรู้อยู่ กลัวว่าจะโมโหแล้วมีพลั้งมือ อีกคนกำลังร้อนอีกคนก็ต้องเย็นนะ จะไม่ซักไซ้อะไรหรอกพ่อแค่อย่างเตือนสติบ้างอะไรบ้าง ไม่โกรธพ่อใช่ไหมที่เรียกมาสอนแบบนี้ เพราะทรายก็โตมากแล้ว”
“ไม่โกรธครับ ผมเข้าใจ” การที่พ่อของซีเรียกทรายไปคุยก็ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือไปจากความห่วงใยอยากสอนอยากเตือนตามประสา สักพักทรายเดินเข้ามาก่อนและพ่อก็เดินตามมาทีหลัง
ช่วงบ่าย ๆ พ่อกับแม่มีธุระต้องเข้าไปในตัวเมืองส่วนซีกับทรายนอนหลับอยู่ในห้องจากความอ่อนเพลียทั้งการเดินทางและการร้องให้อย่างหนักหน่วงที่เพิ่งผ่านพ้นไป เป็นซีที่ตื่นขึ้นมาก่อนและหยิบมือถือเล่นตามปกติ สักพักทรายก็ตื่นและเอื้อมมือไปกอดอีกคน
“พ่อพูดอะไรกับพี่บ้าง” ซีถามด้วยอย่างไม่เต็มเสียงเพราะเพิ่งตื่น
“บอกว่าถ้าทำซีร้องให้อีกจะยิงพี่ทิ้ง”
“อย่าไม่ตลก พ่อไม่มีทางพูดแบบนั้น” ทั้งพ่อและแม่เธอเป็นคนใจดี
“ไม่มีอะไรหรอก ไปพูดคุยตามภาษาผู้ชาย”
“เอาดี ๆ ”
“ให้เอาตอนนี้หรอ”
“พี่
ทราย” ว่าเสียงเรียบ
“ก็บอกว่าถ้าทะเลาะกันอย่าถึงขั้นลงไม้ลงมือ แค่นั้นแหละ พ่อบอกว่าซีขี้น้อยใจด้วย ไปน้อยใจอะไรพ่ออีก คิดว่าน้อยใจใส่พี่คนเดียว”
“ขี้น้อยใจอะไร ไม่เคยน้อยใจ มั่วทั้งพ่อและพี่ทรายนั่นแหล่ะ”
“พูดอยู่นั่นแหละว่าไม่เหมาะกับพี่ คุณนะเหมาะกับผมที่สุด ทะเลต้องคู่กับทราย คนสวยอย่างคุณก็ต้องคู่กับผมก็ถูกต้องแล้วนี่ครับ” เขาพูดอย่างหยอกล้อแต่เต็มไปด้วยความจริงใจทั้งนั้น
“ก็คนอื่นเขาชอบว่าอ่ะ”
“ก็ช่างคนอื่นเขาไปสิ”
