รัก,ดราม่า,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter3 อ่านหนังสือ
(ดีขึ้นมากแล้วยาย)
(อยู่คนเดียวเหรอลูก)
(ไม่ หนูอยู่กับนนท์) ยายของเธอพอจะรู้จักนนท์อยู่บ้างเพราะเคยอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แต่นนท์ก็ย้ายบ้านไปในเมืองตอนมัธยม
(ดีแล้วลูกจะได้มีคนดูแล)
(จ้ายาย)
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จยายก็โทรมาพอดี นนท์ก็นั่งอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละนั่งอยู่ข้างกัน
“คุยกับใครพวย”
“คุยกับยายไง กูเร่งเสียงจนสุดมึงไม่ได้ยินเหรอ”
“ได้ยิน แต่อยากถาม”
“อ้าว ไอ้นี่”
“ไหนเสื้อผ้ามึง กูจะไปปั่นผ้าพอดี เอาไปซักพร้อมกันเลย”
“ไม่ต้อง กูเอามาหลายชุด”
“ก็ช่างดิ ก็ซักพร้อมกันเลย”
“ไม่เอา เหมือนผัวเมียกัน”
“วันนี้ยังไม่ใช่ แต่เดี๋ยวก็ใช่”
“ไม่เอา มึงไปซักของมึงเถอะ”
“เออ ๆ” นนท์ว่าแล้วหยิบตะกร้าผ้าของเขาไปซัก
“หยอดตายัง” หลังจากเอาผ้าไปทิ้งลงถังก็เดินเข้ามาหาเธอ
“ยัง”
“ยาอยู่ไหน ที่เดิมป่ะ”
“เออ” เขาเดินเข้าไปในห้องแล้วหยิบน้ำตาเทียมมาหยอดให้เธอ
“รีบหายได้แล้ว” เขาว่าแล้วกดริมฝีปากลงที่หน้าผากเธอเบา ๆ
“เออรำคาญตัวเองว่ะ หนังสือก็ไม่ได้อ่าน”
“จะอ่านอันไหน เดี๋ยวกูอ่านให้ฟัง”
“มึงอ่านของตัวเองเถอะ”
“เห็นแบบนี้กูอ่านได้เกินครึ่งแล้วนะเว้ย”
“อยากอ่านแต่กูก็อยากนอน ไม่รู้กูงงตัวเองว่ะ น่าเบื่อ”
“กูอ่านให้ฟังไง ถ้ามึงหลับกูก็หยุด”
“เอางั้นก็ได้”
“ไปนอนที่เตียงดีกว่า ถ้าหลับจะได้ไม่ปวดหลัง”
“เออ ก็ได้”
เขาเดินไปหยิบสรุปที่เธอทำเอาไว้แล้วเดินนำไปที่ห้องนอนของเขา ส่วนเธอก็เดินตามไปแล้วทิ้งตัวลงนอน
เขานอนลงข้าง ๆ เธอแล้วกางแขนออก เธอขยับเข้ามาหนุนอย่างคุ้นเคยเพราะเขาทำคล้าย ๆ เมื่อคืน เขาหยิบผ้ามาคลุมที่ส่วนบนที่ไร้บรา เธอสวมเสื้อสายเดี่ยวสีเนื้อเพราะน่าจะเป็นชุดที่สบายของเธอ
“โอ๊ะ ลืมปิด เห็นหมดแล้วมั้ง” เธอว่าเสียงเบา
“ยังไม่ได้มองเลย”
“ไม่ได้มองจะรู้ได้ไงว่าไม่ใส่”
“ก็หันไปพอดี”
“ช่างมันเถอะ อ่านได้แล้ว” เธอว่าพลางหันไปซบอกแกร่ง
“ทำสรุปโคตรดี กูอ่านแล้วไปสอบกับมึงได้เลยเนี่ย” เขาอ่านสรุปให้เธอฟังสองสามรอบ
“ขอบคุณมากนนท์ ทำไมมึงดีขนาดนี้เนี่ย”
“แน่นอนครับ มึงว่ามีไหมวะคนเป็นแฟนที่นอนกอดกันแล้วไม่มีอะไรเกินเลย”
“ไม่รู้ว่ะ กูไม่เคยนอนกับใครนอกจากมึง”
“ทำไมกูชอบคำนี้จังว่ะ”
“ก็เรื่องจริงนี่”
“มึงน่ารักขนาดนี้ได้ไงว่ะพวย” เขาว่าพลางก้มลงไปหอมพวงแก้มที่ไร้เครื่องสำอาง แล้วสูดดมไปตามซอกคอขอเธอ แพงพวยไม่ได้ปรามอะไรเพราะเขาคงรู้ลิมิตดี
นนท์เลื่อนตัวลงไปซุกตรงหน้าท้องแล้วเลิกเสื้อเธอขึ้นแต่ไม่ถึงช่วงบน กดริมฝีปากลง สูดดม ซุกไซ้ไปตามเอวคอด ๆ ผิวเธอเนียนละเอียดไร้ที่ติ กดปลายจมูกโด่ง ๆ ลงอย่างไม่รู้เบื่อ
“นนท์ จะทำอะไร” เขามองหน้าเธอแล้วส่ายหน้าตอบ
“มึงผอมจังพวยกินเยอะ ๆ ดิว่ะ”
“กินเยอะก็อ้วนดิ” เขากดริมฝีปากไปเหนือสะดืออีกรอบก่อนจะดึงเสื้อมาปิดไว้อย่างเดิมแล้วดึงเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น
“อย่ากอดแน่นมันจะโดนหน้าอก”
“ก็เอาผ้ามาบังแล้วนี่ไง” เขาว่าแล้วประทับฝีปากลงที่หน้าผากเธอ
“นนท์ขยับหน้ามาใกล้ ๆ กูหน่อย อยากหอมมึงอีก”
“ติดใจแล้วดิ ไหนบอกหน้ากูผอม” เขาว่าพลางขยับเข้าหน้าไปใกล้ ๆ เธอ
“ก็ผอมจริง แต่ตัวมึงหอม” เธอว่าแล้วกดจมูกลงที่แก้มของชานนท์อย่างไม่รู้เบื่อ
“พวย มีสายเข้าอ่ะ” เขาว่าพลางมองไปที่มือถือของแพงพวย
“ลุกไปดูให้หน่อยดิ” เขาเอื้อมไปหยิบมือถือที่ปลายเตียง
“อ่ะ ยายโทรมา” เขาว่าพลางยื่นมือถือให้
“รับให้หน่อย กูปวดหัว” ชานนท์รับสายจากยายของเธอ
(กอดพวยเยอะ ๆ นะลูก ป่วยแล้วชอบระแวงชอบผวา) ยายเธอรู้ดีว่านนท์กับพวยคบกันในสถานะอะไร นนท์ก็เคยไปเจอยายแล้วหลายครั้ง
(ได้ครับ จะกอดพวยเยอะ ๆ)
“เย้ย นินทาอะไรกัน ได้ยินอะไรกอด ๆ” เธอว่าหลังจากนนท์วางมือถือลงที่ปลายเตียง
“ยายฝากกอดมึงเยอะ ๆ บอกป่วยแล้วชอบผวา”
“ผวาอะไร อะไรของยายเนี่ย”
“นนท์ถ้ากูหลับแล้วมีสายเข้าฝากรับหน่อยนะ แต่ห้ามเข้าไปเช็คอย่างอื่นนะกูไม่ชอบ”
“เออ รู้แล้วหน่า แต่มึงเช็คของกูได้เลยนะ มันไม่มีอะไรหรอก”
“ของกูก็ไม่มี กูแค่ไม่ชอบ”
“เออ ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
สักพักเธอก็หลับไป ชานนท์จึงไปอ่านหนังสือของตัวเองบ้าง บอกกับเธอว่าอ่านได้ครึ่งหนึ่งแล้วก็โกหกทั้งนั้น แต่ที่ว่าอ่านหนังสือก็อ่านจริงก็ แต่อ่านยังไม่ได้เยอะขนาดนั้น
“ขยันจังเลยนะชานนท์ ต้องAแล้วป่าว”
“แน่นอนครับ ขยันอยู่แล้ว”
“เที่ยงพอดีลุกมากินข้าวก่อนเร็ว” ชานนท์เดินมาดึงมือเธอให้ลุกขึ้นเบา ๆ
“ขี้เกียจกินว่ะ”
“กูป้อน”
“เหมือนกูเป็นหนักมาก”
“ไม่หนักกูก็ป้อนได้”
“กินในห้องนี้ได้ป่ะ” เธอทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“ได้ เดี๋ยวกูไปยกมาให้” จากปกติที่หวงห้องนอนแทบเป็นแทบตายเพื่อนสนิทหรือใครก็ไม่เคยได้เข้ามาเหยียบ ของกินนะเหรอไม่มีทางที่จะเอาเข้ามาเด็ดขาด
“ลุกมาเลย” เขาว่าพลางยกข้าวผัดหมูหนึ่งจากเข้ามาในห้อง เธอลุกแล้วขยับมานั่งที่ปลายเตียง ส่วนชานนท์เลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเธอ
“แล้วมึงยังไม่กินเหรอ”
“เดี๋ยวค่อยกิน” เขานั่งป้อนข้าวเธอจนเสร็จ แล้วเดินเอาจานไปล้างในห้องครัว
“ข้าวแค่นิดเดียวก็กินไม่หมด ถึงได้ผอมแบบนี้ไง” เขาเดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมเสียงบ่น
“มึงเพิ่งคิดได้เหรอ ทำไมเพิ่งบ่น” เขายักไหล่แล้วเดินมานั่งข้างเธอที่ปลายเตียง
“แล้วมึงกินข้าวยัง”
“ยัง”
“แล้วว่าแต่กู ไปกินได้แล้ว”
“ไม่กิน กูเพิ่งกินโกโก้ไป”
“ดีขึ้นป่ะ” เขาว่าแล้วเอามือมาอังที่หน้าผากเธอ
“ก็ดีขึ้น แต่กูรำคาญตัวเอง มันยังเคือง ๆ อยู่ไง มันไม่สบายตัว”
“เดี๋ยวก็หาย มันไม่ค่อยบวมแล้ว”
เธอนั่งถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย จะนอนก็นอนจนเตียงแทบยุบจะนั่งก็ไม่รู้จะนั่งทำไม
“แล้วพรุ่งนี้ไปเรียนไหวป่าว”
“ไม่เอา ไม่ไปหรอก”
“เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อน”
“มีเรียนเหรอ กูอยู่คนเดียวได้”
“ไม่ จะอยู่ด้วย ไว้ขอดูเลคเชอร์จากพวกไอ้เต้ได้”
“กูไม่ทุบห้องมึงพังหรอกนนท์”
“ไม่ได้ห่วงห้อง ห่วงมึง”
(ผักบุ้งพรุ่งนี้กูไม่ไปเรียนนะ ปวดตา)
(เออ ๆ มึงอยูไหนเนี่ย)
(อยู่กับนนท์)
(เออพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวไว้ดูแนวข้อสอบที่กู)
(โอเค ขอบใจมาก)
เธอนึกขึ้นได้ว่าโทรไปบอกผักบุ้งสักหน่อยว่าไม่ได้ไปเรียน
“อ่านกะจะเอาAจริง ๆ สินะชานนท์ ตั้งใจขนาดนี้” เธอเดินไปโอบไหล่เขาที่ตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสืออยู่
“มึงบอกว่าถ้าเกรดกูมากขึ้นกว่าเทอมก่อนจะยอมไปเที่ยวด้วย ห้ามเบี้ยวนะเว้ย กูอ่านจนกระดาษจะทะลุอยู่แล้ว”
“ทำให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาทวงสัญญานะจ้ะ”
“อย่ามาดูถูกกันนะครับ” เขาว่าแล้วซุกลงที่หน้าท้องแบนราบของเธอ แพงพวยลูบหัวเขาเบา ๆ
“ไม่ได้ดูถูกสักหน่อย” เธอก้มไปหอมหัวของเขาที่มีกลิ่นแชมพูติดจาง ๆ
