รัก,ดราม่า,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter6 สุราเมรัย
“เอาไงวะ เหลือแค่โต๊ะเดียวติดกับพวกเฟรมอีก” บีมกล่าว
“ติดก็ติด แต่กูขอนั่งหันหลังให้แล้วกัน” ชานนท์ว่า
“เออ ๆ เอางั้นก็ได้” เต้ออกความเห็น
นนท์เอาแต่ก้มหน้าก้มตากดมือถือ ไม่ได้ดื่มอย่างที่บอกกับแพงพวยไว้นั่นแหละ สักพักชานนท์ก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
“อีพวยนี่โง่เนาะ ปล่อยผัวออกมาเที่ยว หรือแม่งตามนนท์ไม่ทันว่ะ เสือขนาดนั้นจะมีแค่มันคนเดียวจริงเหรอ” นนท์เดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินผู้หญิงกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงทางเข้าเหมือนตั้งใจจะพูดให้ได้ยิน คือแก๊งค์ของเฟรม นนท์ทำทีว่าไม่ได้ยินแล้วรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ
“เสือเหี้ยไร ลูกแมวสิกูอ่ะ” กลับมาจากห้องน้ำชานนท์เอาแต่กรอกน้ำเมาเข้าปากแบบไม่ยั้ง
“มันพูดอะไรเสือ ๆ ว่ะไอ้เต้”
“กูก็นั่งอยู่กับมึงเนี่ย กูจะรู้อะไรวะ” เต้ว่า
“กูไม่ดื่มล่ะ กูรอแบกเสือไอ้นี่กลับ” เต้ย้ำ
บีมก็เล่นพิเรนทร์อัดเสียงชานนท์ไว้ให้เจ้าตัวฟังตอนสร่าง ที่หลับนอนหลังจากซัดสุราเมรัยค่ำคืนนี้น่าจะเป็นคอนโดไอเต้
ตามคาดสองเพื่อนซี้ต้องแบกคนที่บอกจะไม่ดื่มกลับ โชคดีหน่อยที่เต้กับบีมมารถคันเดียวกันนจะได้มีคนขับรถให้ชานนท์
“ตัวแม่งหนักเหมือนกันนี่ว่า”
“ถ้าปกติอาจไม่หนัก แต่มันเมามากดิ ดูทิ้งตัว” บทสนทนาสองเพื่อนซี้ที่แทบไม่ได้ดื่มเลย นั่งดูคนบอกจะไม่ดื่มแต่เล่นซัดไม่หยุดปาก แปลกที่ชานนท์กลับมาดื่มตั้งแต่คบกับแพงพวยก็ไม่เคยเห็นสภาพนี้ มันเก็บกดหรือยังไง แต่แพงพวยไม่เคยบังคับนะ ก็เลือกที่จะเลิกเอง
สองเพื่อนซี้เอาชานนท์ไปทิ้งไว้ที่โซฟา คืนนี้บีมก็ค้างที่นี่ก่อนแล้วกันรอกลับเช้าพร้อมกันทีเดียวเลย
ใกล้จะรุ่งสางคนเมาก็เริ่มสร่างคว้ามือถือแล้วส่งข้อความไปหาเธอ
ชานนท์: ขอโทษที่โกหก เมื่อคืนเมาแอ๋ แต่ไม่ได้ขับเองต้องมาอาศัยห้องไอ้เต้
“มึงฟื้นคืนชีพแล้วเหรอ กระดกเป็นน้ำเปล่าเลยนะ” เสียงไอเต้ที่เดินมาจากระเบียงแล้วเห็นชานนท์กำลังจ้องมือถืออยู่
“ขอรำลึกความหลังหน่อย รสชาติน้ำเมามันเป็นยังไงผมเองก็หลงลืม” ชานนท์กล่าว
“มึงสร่างจริงป่าววะ พล่ามเชี่ยไร” บีเสริม
“เมาจนเช้าอีกวันยังไม่สร่าง เหล้ายี่ห้ออะไรวะ” นนท์ว่าพลางผุดขึ้นนั่ง
“นนท์กูมีอะไรให้มึงฟัง”
บีมเปิดคลิปเสียงที่ชานนท์บ่น พร่ำเพ้อตอนเมา
“กูว่ามันต้องมีอะไร เล่าดิ” เต้เดินมานั่งใกล้ ๆ
“พวกมึงนี่ทำตัวเป็นป้าข้างบ้านอีกแล้ว เออ เล่าก็เล่า ตอนที่กูเดินออกมาจากห้องน้ำกลุ่มพวกเฟรมนี่แหละยืนออกันอยู่หน้าทางเข้า แล้วก็พูดเชิงว่า อีพวยปล่อยผัวให้มาเที่ยวแบบนี้ได้ไงว่ะ ว่าพวยตามกูไม่ทันเสือขนาดนั้นไรงี้ คือกูเสือเมื่อไหร่ก่อน ก่อนคบพวยกูเที่ยวหนักแต่ก็ไม่เคยหิ้วหญิงกลับนะเว้ยใครเข้าหาก็ไม่เคยเล่นด้วย เอาอะไรมาเสือว่ะ หงุดหงิดชิบหาย คนอื่นเขามองว่ากูไม่จริงใจกับพวยเหรอวะ แล้วพูดเสียงดังเหมือนอยากให้กูไดยิน”
“ก็คนไม่ถูกกันอ่ะมึงเขาจะมองพวยในแง่ดีได้ไงว่ะ เขาอิจฉาพวยนั่นแหละ เฟรมตามจีบมึง ตามแล้วตามอีกแต่มึงก็ไม่แล ซื้อรองเท้าสตั๊ดไปแขวนให้มึงหน้าห้อง เขาพยายามกับมึงทุกทางแต่มึงก็ไม่มีใจให้เค้า จู่ ๆ มึงก็คบพวยทั้งที่ตามจีบมาตั้งแต่ปีหนึ่งดูท่าทีว่าไม่มีใจให้เลย ปีสามคบเลย ช็อคไปดิ” เต้กล่าว
“แต่คนเคยชอบกันมากขนาดนั้น พอกูไม่ชอบกลับ ไม่ได้ดั่งใจ ต้องโกรธขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทั้งที่กูไม่เคยให้ความหวังเลยนะ กูก็ชัดเจนตลอดว่ากูจีบพวยอยู่” นนท์ว่า
“ถ้ากูถามมึงจะโกรธไหมนนท์ ทำไมมึงรักพวยมากขนาดนั้นว่ะ มึงดูจริงใจกับพวยมากตั้งแต่ยังไม่คบกันอีก อะไรทำให้มึงทุ่มเทกับผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้ว่ะ อันนี้กูอยากรู้จริง ๆ” บีมถาม
“มึงก็รู้กูเข้าไปตอนแรกกูแค่อยากเป็นแค่เพื่อนเว้ย แต่พอคนมันได้คุยกันได้คลุกคลีกัน กูก็คิดไปมากกว่านั้นแล้วอ่ะ กูมั่นใจว่าถ้าพวยรักกูเมื่อไหร่กูต้องโชคดีมากแน่ ๆ แค่นั้นเลย กูก็กลายเป็นแบบนี้ไปเอง อยากดูแล อยากอยู่ใกล้” นนท์พูดอย่างเขิน ๆ เพราะไม่เคยแสดงมุมนี้ให้เพื่อนเห็นเลย
“แล้วมึงไม่คิดกับพวกกูเกินกว่าคำว่าเพื่อนบ้างเหรอวะ พวกกูก็น่ารักนะ ไม่อยากดูแลกูกับไอ้เต้บ้างเหรอ แบกมึงก็ไหว” บีมแซว
“ไอ้บีม เดี๋ยวกูถีบ กำลังจริงจังอยู่ดูหน้ากูสิ”
แพงพวย: แฮงค์ดิ ดื่มน้ำขิงช่วยได้นะ ลอง ๆ
ชานนท์: ไปรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย
แพงพวย: เคยอ่านเจอ ไม่รู้จริงไหม ลองดู
แปดโมงกว่า ๆ แพงพวยตอบกลับมา
“ยิ้มแป้นขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแชทกับใคร” เต้ว่า
“แฟนดิวะ” นนท์ตอบ
“ขอบคุณสำหรับที่หลับนอนนะครับเชี่ยเต้ กูกลับแล้ว” ชานนท์ลุกยืนแล้วร่ำลาเพื่อนซี้ทั้งสองแล้วขับรถออกจากคอนโดของเต้ในชุดเดิมที่ออกจากบ้านเมื่อคืนมุ่งหน้าไปยังตลาดซื้อน้ำขิง เขาไม่เคยกินน้ำขิงเลยด้วยซ้ำตั้งแต่จำความได้ และตอนนี้ก็สร่างเมาแล้วด้วยไม่ต้องสรรหามาแกแฮงค์ด้วย แต่เธอบอกน้ำขิงก็น้ำขิง ก่อนกินก็ถ่ายรูปไปอวดพวยแล้วบอกว่าช่วยได้จริง นี่น้ำขิงหรือยาวิเศษออกฤทธิ์ไวเชียว
ออกจากตลาดก็ขับรถกลับบ้านไม้พ้นโดนไอ้เนมน้องเวรแซวเรื่องเช้าแล้วยังใส่ชุดเมื่อวาน สร่างเมาแล้วก็จริงแต่ก็ยังเพลียอยู่ชานนท์จึงบอกกับพ่อว่าขอไปช่วยงานพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้ขออาบน้ำแล้วนอนต่อยาว ๆ ขอใช้ชีวิตโง่ ๆ ไปอีกวันก่อนแล้วจะไปเรียนรู้งานกับพ่อ จะใช้ช่วงปิดเทอมให้คุ้มที่สุด
ชานนท์: ว่างไหมคุณ อยากคอล
แพงพวย: ว่าง ๆ กดมา
ชานนท์บอกกับเธอว่า “พรุ่งนี้จะไปทำงานกับพ่อแล้วขอกำลังใจหน่อย”
“สู้ ๆ แล้วกัน ทำงานเว้ย ไม่ได้จะไปรบ” เธอว่าแล้วยิ้มมุมปาก
“คิดถึงกูไหม”
“คิดถึงก็ได้” เธอตอบสั้น ๆ
“ไหน วันนี้จะทำอะไรบ้างอวดหน่อย”
“ไม่เยอะหรอก ก็งานบ้านทั่วไป” เธอทำหน้าครุ่นคิดก่อนตอบ
