แพงพวยริมทาง - chapter 7 หลบหน้า โดย พวงพะยอม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

“คบกันมาจะสองปีมึงไม่รักกูบ้างเลยเหรอวะพวย กูทำให้มึงรักกูไม่ได้สักนิดเลยเหรอ” น้ำตาชายหนุ่มไหลรินกับสองมือที่จับไหล่หญิงสาวตรงหน้า

“ขอโทษ”

“ขอโทษเหรอวะ แต่ช่างเถอะ กูผิดเองแหละที่รู้ทั้งรู้แต่ยังดันทุรัง”

“ไง เด็กนิเทศ เดี๋ยวไปรับนะ”

“ลุงจะไปส่ง เจอกันที่มอเลยแล้วกัน”

“เอ่อ เอางั้นก็ได้ เจอกัน”

ปิดเทอมแป๊บ ๆ ก็เปิดเทอมซะแล้ว อยากไปรับเธอจะบ้าแต่เธอบอกว่าไว้เจอที่มอ เอางั้นก็ได้ นนท์กลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายเพียงแค่คนที่ออกคำสั่งคือแพงพวย

เมื่อนนท์ขับรถมาถึงคอนโดของตัวเองก็โทรหาแพงพวยทันทีแต่ก็ไร้การตอบรับ จนพลบค่ำแล้วก็ไม่มีสายโทรกลับเลยสักสาย นนท์เริ่มรู้สึกร้อนใจจึงขับรถไปหาที่หอพักของเธอ แต่ไม่ได้ขึ้นไปหรอกเขาทำเพียงแค่เฝ้ามองเผื่อว่าเธอจะลงมาหาอะไรกิน ไม่ก็บังเอิญเจอเธอเดินไปมาบ้างแต่ก็ไม่มี โทรหาก็แล้วก็ยังไม่มีคนรับสายเหมือนเดิน ชานนท์มีเฟซบุ๊คของผักบุ้งที่เป็นเพื่อนซี้ของแพงพวยได้ลองส่งข้อความไปถามแต่ก็ไร้การตอบกลับเช่นกัน หวังว่าคงไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้น ขอให้เธอแค่หลับหรือตั้งใจไม่รับก็จะไม่โกรธอะไรเลยหวังเพียงเธอปลอดภัยก็พอ ชานนท์อยู่ในรถร่วมสี่ชั่วโมงก่อนจะขับรถกลับไปกับใจที่เต็มไปด้วยความกังวล

พรุ่งนี้เช้าชานนท์ต้องไปเรียนแต่เช้า แพงพวยจะให้มารับหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะไม่ได้คุยกันเลย

ชานนท์ก้าวเท้าเข้าห้องของตนท่ามกลางความร้อนใจ กับมือที่กำสมาร์ทโฟนเอาไว้แน่นเพราะรอคอยการติดต่อกลับมาของคนรักของเขาแต่ก็ว่างเปล่า เขาตัดสินใจอาบน้ำแล้วข่มตานอน ไม่เป็นไรเดี๋ยวพรุ่งนี้เขาจะไปหาเธออีกครั้งที่หอพักของเธอ ที่ที่เขาเคยไปเฝ้ารอมาร่วมสองปีตั้งแต่ได้สถานะแฟน

กว่าจะเช้าก็เป็นค่ำคืนที่ผ่านไปนานผิดปกติ ชานนท์อาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถไปที่หอพักของแพงพวยทั้งที่ไม่รู้จะเจอหรือเปล่าแต่ก็ยังอยากจะไปรอ แต่ก็ไม่เจอเขาพยายามโทรก็ไม่มีการตอบรับ รอได้สักพักใหญ่ ๆ ก็รีบไปมหาลัยเพราะเดี๋ยวจะเข้าเรียนไม่ทัน ชานนท์มีเรียนแค่เช้า หลังจากเรียนเสร็จก็ไปนั่งรอแพงพวยที่คณะทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอมีเรียนหรือเปล่า ก็ไปนั่ง ๆ ยืน ๆ ตามที่ที่เธอเคยบอกให้รอแต่ก็ไร้ซึ่งเงาผู้หญิงชื่อแพงพวย ชานนท์นั่งอยู่ใต้ตึกนิเทศจนแทบไม่มีคนหลงเหลืออยู่ในนั้นแล้วเลยตัดสินใจขับรถออกไปจากมหาลัยแล้วมุ่งหน้าไปยังหอพักของเธออีกครั้ง ไปจอดตรงที่เดิม ๆ ที่เคยมารอ เขานั่งรอในรถอย่างไร้ความหวังจนเกือบถอดใจก็พบผู้หญิงที่เธออยากเจอมากที่สุดเดินอยู่ใกล้พุ่มไม้ข้าง ๆ หอพัก ชานนท์รีบลงมาจากรถจะเดินเข้าไปหาเธอ แต่แพงพวยกลับรีบคว้าแขนผักบุ้งแล้วย่างสามขุมเข้าหอพักไปราวกับตกใจอะไร เธอกำลังหลบหน้าตอนนี้เขารู้แล้ว เขาที่คิดไปต่าง ๆ นานา ว่าเธอจะป่วยหรือเปล่า ประสบอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า น้ำตาใสไหลอาบสองแก้ม ขาแกร่งเริ่มสั่นเกร็ง เขายืนอยู่กับที่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเรียกสติตัวเองได้และกลับไปที่รถและขับกลับคอนโดด้วยหัวใจที่เปียกปอน

ยังยืนยันคำเดิมว่าดีใจที่เห็นเธอปลอดภัยดีแต่วันไหนที่ไม่ต้องการกันแล้ว ทำไมเธอไม่บอกกันดี ๆ ใจร้าย ยังเป็นแพงพวยที่ใจร้ายเสมอเลย

ร่างหนาจัดของใส่กระเป๋า โทรตามไอเต้กับไอ้บีมเพื่อนซี้ให้ไปส่งที่สนามบิน ทั้งที่ตัวเขาเองก็ยังไร้จุดมุ่งหมายว่าจะไปหย่อนตัวเองลงที่ส่วนไหนของประเทศไทย

“ถ้ามีใครมาถามหากู ไม่ต้องบอกนะว่ากูอยู่ไหน” ใครในความหมายของนนท์หมายถึงแพงพวยนั่นแหละ

“บอกได้ยังไงว่ะ มึงรู้ตัวหรือยังเถอะ ว่าไปซุกหัวนอนที่ไหน” บีมว่า ขณะขับรถอยู่

“กดจองแป๊บ ๆ ยากอะไรว่ะ จิ้ม ๆ เอา ได้อันไหนก็นอนนั่น”

“แล้วติสท์แตกบ้าอะไรไม่ให้พวกกูไปด้วย” เต้กล่าว

“พวกมึงอยู่เรียนนี่แหละ จะตามกูไปทำไม”

“มึงคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกซี่รีย์เหรอว่ะ อกหักแล้วเที่ยวคนเดียว” เต้ยังไม่หยุด

“อย่างน้อยก็ได้ทบทวนอะไรหน่อย ไม่ได้อะไรก็ได้รูปลงไอจีละวะ” คนอกหักตัดพ้อ

เต้กับบีมรอจนชานนท์ขึ้นเครื่องแล้วก็กลับไปกับสิ่งที่นนท์ย้ำเป็นสิบ ๆ รอบว่าห้ามบอกใครว่าเขาไปไหน

ไม่นานก็เช้าแพงพวยอาบน้ำแต่ตัวไปเรียนพร้อมกับผักบุ้งเพื่อนซี้ของเธอ ลงมาอย่างย่อง ๆ เพราะกลัวจะมีคนมาดักรอเธอ แต่ก็ว่างเปล่า ใจหนึ่งก็แอบผิดหวังทั้งที่เธอเองเป็นฝ่ายหลบหน้าเขา

“มึงว่ากูเห็นแก่ตัวไหม” เธอถามขณะที่อยู่บนรถของผักบุ้ง

“ไม่รักไม่ผิดนะ ไม่รักได้ แต่บอกเขาหน่อยไหมพวย” ผักบุ้งว่าเสียงเบา

“กูไม่รู้จะบอกนนท์ยังไง เขาดีมาเลยผักบุ้ง”

“ที่ทำอยู่เขาคงเจ็บไม่น้อยเลย คบกันเข้าปีที่สองแล้ว ไม่รักนนท์บ้างเลยเหรอพวย”

“…..”

เมื่อถึงคณะก็รีบไปเรียน การดำเนินชีวิตก็คล้าย ๆ เดิม แต่ไม่มีชานนท์คอยมารับมาส่งอย่างก่อน ๆ

แปลกที่นนท์ทั้งไม่มารอที่คณะ ไม่ส่งข้อความ ไม่โทรหาเลยสักสายเดียว เขาโทรหาไม่อยากรับสายแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ารอคอย ก็แน่สิ ใคร ๆ ก็ชอบการถูกรัก ถูกตามใจ วันหนึ่งเมื่อคนที่เคยรำคาญพอเขาไม่ตาม ไม่โทรก็ใจหายไม่เบา

“แปลก วันนี้นนท์ไม่โทรมาเลยสักสาย” แพงพวยพูดกับผักบุ้งขณะที่ยืนล้างมืออยู่ในห้องน้ำ

“เอ้อ ตอนกูไปถ่ายเอกสารที่ตึกบริหาร เห็นบีมกับเต้นะแต่ไม่เจอนนท์ว่ะ ปกติจะต้องตัวติดกันตลอด” ผักบุ้งว่า

“ติดธุระอะไรมั้ง หรือไม่ก็แค่แยกกันแป๊บ ๆ เหมือนตอนที่กูไม่ได้ไปถ่ายเอกสารกับมึงนั่นแหละมั้ง”

“นนท์จะโอเคจริง ๆ เหรอว่ะพวย”

“….”

แพงพวยนะรู้ดีว่าชานนท์ไม่โอเคหรอก แต่ทำไงได้อ่ะ แต่เดี๋ยวนนท์ก็ดีขึ้น เก่งขึ้นมากแล้ว ไม่ตาม ไม่โทร นนท์จะหายไปจากชีวิตพวยแล้ว