เสียงของเขาทำให้สะดุดหู รูปลักษณ์ของเขาทำให้สะดุดตา อยากเจอพี่เขาตัวจริงสักครั้งจัง พี่เสียงเพราะคนนั้น...
รัก,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter 7 ร้านเหล้า
วันนี้บีมีร้องเพลงที่ร้านเหล้าที่ไม่ไกลจากมหา’ ลัยเท่าไหร่นัก หลังจากร้องเพลงจบก็นั่งสังสรรค์ต่อกับเพื่อนในกลุ่มหนึ่งในนั้นมีบอยด้วย
“พวกมึงว่ากูหล่อป่ะ โดนหญิงไม่ให้ไลน์อ่ะแม่ง เฟลสัส” เขาพูดพลางยกดื่มจนหมดแก้ว
“หญิงที่ไหนว่ะ ปกติก็ไม่เคยเห็นจะสนอกสนใจใคร หลังจาก…” บอยไม่เห็นเพื่อนรักของเขาจะสนใจหรือสะดุดตาผู้หญิงคนไหนมานานแล้ว จนคิดว่าไอ้บีเพื่อนรักมันตายด้าน แต่ก็ยั้งปากทันเสียก่อนจะรื้อฟื้นความหลังของบี
“น้องเบลไง ปีหนึ่งอ่ะ” บีพูดขณะคอเริ่มตกเพราะหลังจากร้องเพลงมาเล่นกรอกแอลกอฮอร์เข้าปากไม่หยุด
เละเทะ คืนนี้บีโคตรเละเทะ
“มึงเสียใจหรือแค่รู้สึกเสียหน้ากันแน่วะบี” บอยถามอย่างรู้ดีว่าเพื่อนรักคนนี้เกลียดและกลัวการเสียหน้าเป็นไหน ๆ จะจีบใครไม่นกแน่นอน ไม่จีบหรือเข้าหาใครพร่ำเพรื่อหรอก เรื่องเบลปีหนึ่งบีก็เคยเล่าให้ฟังอยู่บ้างและความรู้สึกลึก ๆ คงไม่ได้มีใครรู้ได้นอกจากบีเอง ว่ารู้สึกไปมากขนาดไหนแล้ว
“กูไม่รู้วะ ตั้งเจอครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาถูกจริตไปหมด ตอนกูทักไปคุยเขาก็ตอบก็เล่นด้วยเหมือนเปิดทางให้ได้รู้จัก พอขอไลน์ก็ไม่ให้ มันเพราะอะไรวะ” บีพูดไปคอตกไปจนในที่สุดก็ฟุบลงที่โต๊ะ นานแล้วที่ไม่ได้เมาหนักขนาดนี้ แต่ครั้งนี้คงไม่ได้เมาเหล้าอย่างเดียวแต่อาจเมารัก ทำไอ้บีศูนย์ขนาดนี้มีอิทธิพลไม่น้อยเลยวะ
“เอาไงดีวะ เมาเป็นหมาขนาดนี้ กูเอามันไปส่งบ้านก่อนแล้วกัน” บอยประคองเพื่อนซี้ของตนไปที่รถและขับไปส่งที่บ้าน
“ฮัลโหล ฟ้าอยู่บ้านป่ะ กูอยู่หน้าบ้านมึงตอนนี้มาเปิดประตูให้หน่อย ไอ้บีเมาเป็น หมา”
“โอเค ได้ ๆ ” ฟ้าออกมาด้วยชุดนอนและลากคนตัวสูง 180 บอยปล่อยให้ฟ้าเป็นคนรับช่วงต่อกับการดูแลคนเมาในค่ำคืนนี้
“กลับแล้วนะฟ้า ฝากดูแลมันด้วย”
“ได้ ๆ ขอบใจมากที่พามาส่ง”
“อื้อ” บอยพูดพลางเดินไปขึ้นรถของตัวเอง ดีหน่อยคืนนี้บีไม่ได้ขับรถของตัวเองไป
เที่ยงคืนกว่า ๆ หญิงสาวร่างบางบรรจงประคองชายตัวสูงอย่างแสร้งว่าตัวเองแข็งแรงกว่า ไม่ได้ร้องเรียกคนในบ้านให้มาช่วยพยุงชายคนนี้ไปยังโซฟากลางบ้าน
“บีเมาหรอ” เสียงทุ้มต่ำจากชายวัยห้าสิบกว่า ๆ ร้องถามขณะกำลังจะวางคนตัวหนักลงให้นอนที่โซฟากลางบ้าน
“ใช่ค่ะ น่าจะหนัก” คนร่างบางตอบ
“เอ้อ ปล่อยให้นอนนี่แหล่ะ” คนวัยห้าสิบไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรกับความเมาของลูกชาย แต่ก็นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เห็นสภาพนี้ เพราะส่วนมากน่าจะเมาแล้วกลับคอนโดเสียมากกว่า
“ผมไม่ได้เมาเรือหรือเมาเหล้า แต่ผมเมารัก” เสียงจากคนที่อยู่ในอาการเมาอย่างไม่รู้เมื่อไหร่สร่างดังขึ้น พูดอะไรไม่รู้ พูดไปเรื่อย
ทั้งคนวัยห้าสิบและหญิงสาวยืนมองสักพักก่อนแยกย้ายกันไปหลับนอนและทิ้งให้คนเมารักอย่างที่เขาสถาปนาตัวเองว่าอย่างนั้นนอนอยู่บนโซฟากลางบ้าน
“โอ้ย ปวดหัว” คนเมารักตื่นมาในเวลาตีห้ากับอาการบ่น ๆ พึมพำ ก่อนจะตบเท้าไปที่ห้องนอนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปในห้องน้ำ อาบน้ำหายาแก้ปวดมากินแล้วนอนต่อและตื่นมาอีกทีสิบโมงกว่า ๆ อีกหนึ่งเหตุผลที่กล้าปล่อยตัวให้เมาหนักขนาดนี้ก็เพราะรู้ว่าวันนี้คือวันเสาร์
“ไง ไอ้เสือ เมาอย่างหมา” ชายวัยห้าสิบเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกชายก้าวเท้าลงมาจากบรรได
“เมาอะไรพ่อ อินเนอร์ล้วน ๆ ” เขาตอบอย่างเย็นชา
“แล้วมึงพูดอะไรเมื่อคืน ไม่ได้เมาเรือ เมาเหล้าแต่เมารัก”
“มันคือการแสดงทั้งนั้นอ่ะ”
“แสดงเก่งขนาดนั้นเลย มึงเรียนครุศาสตร์ ไม่ใช่นิเทศ เผื่อลืม”
“ผมความสามรถเยอะอ่ะ ก็ธรรมดาป่ะครับ”
เขาตอบทิ้งท้ายก่อนเดินเขาครัวกับอาการหิวโหยที่มากพอสมควร
“มีอะไรกินบ้างครับป้าช้อย” บีถามคุณป้าแม่บ้านที่กำลังล้างจานอยู่
“มีต้มยำกุ้ง ผัดเปรี้ยวหวาน แกงเขียวหวาน คุณบีไปนั่งรอเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าไปจัดโต๊ะให้”
“ไม่เอาดีกว่า ผมจะกินในครัว” เขาว่าพร้อมนั่งลงตรงโต๊ะในครัวที่เป็นตำแหน่งประจำของป้าแม่บ้าน
“งั้นได้ค่ะ เดี๋ยวป้าเตรียมอาหารไปให้” ป้าช้อยรับปากกับความชิลของเจ้านายบ้านนี้
หลังจากมื้อเช้าในเวลาสาย ๆ ของคนเมารักที่เพิ่งสร่างเมาแต่อาจไม่สร่างรัก เขาสาวเท้ากลับไปในห้องของเขาที่อยู่ชั้นสองของบ้านแล้วหยิบมือถือโทรหาบอยเพื่อนซี้
“ไอ้บอย ทำไมไม่เอากูไปทิ้งคอนโดว่ะ ทำไมเอากูไปปล่อยไว้บ้าน”
“เอ้า ก็ไปปล่อยไว้บ้านนะดีแล้วจะได้มีคนดูแล ปล่อยไว้คอนโดมึงก็นอนเมาอยู่คนเดียวดิวะ ด้วยรักและห่วงใยจากเพื่อนบอยที่แสนดี”
“โอ้โห ขอบคุณครับ ผู้มีพระคุณ”
“มึงรู้ตัวหรือเปล่าตอนเมาพรั่งพรูอะไรออกมาบ้าง เพิ่งรู้เลยว่ามึงขนาดนั้นเลยหรอวะ” บอยถามด้วยความอยากใส่ใจ ถ้าภาษากันเองก็เผือก
“เรื่องน้องเบลนะเหรอ ก็เออ คงงั้นมั้ง แต่เขาไม่เล่นด้วยดิ เสียเซลฟ์สุด”
“ท้อไวจัง เพิ่งเริ่มเอง สู้ดิวะ”
“หรือว่ากูแปลกจนน้องเขากลัวกูว่ะ” บีพูดด้วยน้ำเสียงเน้นหนักขึ้น
“เราทุกคนล้วนอาจเป็นคนแปลก ๆ ของใครสักคนแหล่ะว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ” บอยว่าด้วยขำทิ้งท้าย
“ก็จริงของมึง แค่กูไม่ดูโรคจิตจนน้องเขากลัวกูก็พอแล้วตอนนี้”
“น้องรหัสฟ้านี่ มึงก็ให้ฟ้าช่วยสิ” บอยนึกขึ้นได้
“จะดีเหรอวะ”
“ทำไมจะไม่ดี”
“เออ เอาไว้คิดดูก่อน”
