เสียงของเขาทำให้สะดุดหู รูปลักษณ์ของเขาทำให้สะดุดตา อยากเจอพี่เขาตัวจริงสักครั้งจัง พี่เสียงเพราะคนนั้น...
รัก,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงของเขาทำให้สะดุดหู รูปลักษณ์ของเขาทำให้สะดุดตา อยากเจอพี่เขาตัวจริงสักครั้งจัง พี่เสียงเพราะคนนั้น...
ผู้แต่ง
พวงพะยอม
เรื่องย่อ
ในคืนฝนตกเสียงไซเรนดังก้องปะทะเสียงฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่เป้าหมายคือรถยนต์ที่พุ่งชนกับเสาร์ไฟฟ้าข้างหน้า เมื่อถึงเป้าหมายก็พบชายหญิงคู่หนึ่งอายุประมาณห้าสิบกว่าๆ จากข้อมูลในบัตรประชาชน มีกลิ่นคาวเลือดตลบ ลมหายใจที่โรยรา เร่งปฐมพยาบาล รีบนำคนเจ็บไปโรงพยาบาลอย่างฉับพลัน
“สวัสดีค่ะ” เบลรับสายจากเบอร์แปลกขณะที่กำลังจัดแจงโต๊ะอาหารอย่างอารมณ์ดีกับตายาย รอพ่อแม่กลับมาจากทำงานเป็นอาจิณ ต้นสายกลับเป็นเสียงแปลกบอกชื่อคนเจ็บนั่นคือพ่อกับแม่ของเธอเอง อาการสาหัสจากอุบัติเหตุให้รีบมาที่โรงพยาบาลด่วน
Chapter13 ยินดีให้บริการ
ทั้งคู่หลับอยู่บนโซฟาในท่าที่กึ่งนั่งกึ่งนอนเป็นคืนฝนตกหนักฟ้าร้องอย่างน่ากลัวแต่เธอกลับรู้สึกปลอดภัยกับคนที่รู้จักยังไม่ทันไรเขาได้มอบความปลอดภัยให้ได้อย่างน่าไว้วางใจ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“ตื่นแล้วหรอเบล” ร่างหนาร้องทักขณะที่อีกคนขยับตัว
“อื้อ” เธอตอบพร้อมพยักหน้าและพลันนึกขึ้นได้ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้
“ขอบคุณพี่บีที่อยู่เป็นเพื่อน และขอโทษที่ให้พี่ต้องมานั่งสัปหงกทั่งคืนแบบนี้นะคะ” เมื่อคืนกลัวแต่ตอนนี้กลับรู้สึกผิดซะอย่างงั้น
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่แป้งก็ขวัญ ซวยแล้วไงจะบอกว่ายังไงล่ะทีนี้ เบลปล่อยให้เสียงประตูดังสักพักหนึ่งก่อนจะลุกไปหมุนลูกบิดประตู
“ฮาย เอาของมาฝาก” เบลรับของจากมือแป้งไม่ลืมกล่าวขอบคุณ
“อุ้ย! พี่บีหวัดดีค่ะ” แป้งถึงกับผงะทันทีที่เหลือบไปเจอพี่บีนั่งอยู่ตรงโซฟา เธอไม่ได้คาดคั้นอะไร ณ ตอนนั้น ทำเพียงพยักหน้าพร้อมโบกมือลาเรื่องที่คาใจมีแน่ ๆ เก็บไว้คิดบัญชีทีหลัง
“ไม่กลัวเพื่อนเข้าใจผิดหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ไม่นะ แต่กลัวพี่บีเสียหายมากกว่า” เธอตอบด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
“พี่ไปแล้วนะ ฝนหยุดแล้ว”
“ขอโทษและขอบขอบคุณมาก ๆ นะคะ”
“ยินดีให้บริการครับ” ชายที่ยังไม่ได้รู้จักกันดีร่ำลาและออกจากห้องหญิงสาวผู้กลัวเสียงฝนและฟ้าร้องอย่างมีปมในใจอันน่าหดหู่ หลังจากที่เขาออกไปเธอก็อาบน้ำอาบท่าเพราะเกรงว่าจะป่วย แล้วเขาล่ะ เมื่อวานนี้เขาก็ผ่านทุกเหตุการณ์เช่นเดียวกับเธอ หลังจากสาวเท้าเดินออกมาจากห้องน้ำเธอตัดสินใจหยิบมือถือส่งความไปหาเขา ถึงหรือยัง อย่าลืมกินยานะคะเดี๋ยวไม่สบาย ด้วยความห่วงใย แต่ก็ยังไม่มีการตอนกลับจากคนที่ออกไปเมื่อครู่ จนเวลาล่วงเลยไปประมาณหนึ่งทุ่มเขาส่งข้อความกลับมาว่า ขอบคุณที่เป็นห่วงครับที่หายไปเพราะหลับ เพราะเมื่อคืนเขากึ่งหลับกึ่งตื่น
“ฮัลโหลแป้งอยู่ไหนอะ มาเล่นห้องเราป่าว” เธอหยิบมือถือโทรหาเพื่อนรัก
“แล้วชายคนนั้นล่ะจ้ะ” เพื่อนสาวยังไม่หยุดแซว
“โอ้ย กลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว” หลังจากวางสายเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อก ๆ ๆ ๆ เบลสาวเท้าไปเปิดประตูให้อย่างทันใจ
“อะแฮ่ม มีอะไรจะพูดไหม เมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น”
“เมื่อคืนฝนตกแล้วพี่บีขออยู่เป็นเพื่อน เรากลัวก็เลยเป็นอย่างที่เห็น” ว่าเสียงเรียบ
“ได้กันยัง”
“โอ้ย แป้ง อันนั้นเกินไป” เบลหลุดขำ
“พี่บีแสนดีที่หนึ่ง เราเชียร์พี่บีสุดตัวแล้วเนี่ย”
“ช้า ๆ ไม่รีบ ถ้ารีบจะเหนื่อย แป้งเคยบอก”
“รู้สึกดีกับพี่บีบ้างยัง หมายถึงถ้าไม่ใช่ในนามแฟนคลับ”
“ก็ไม่แย่ แต่ต้องใช้เวลา”
“ไม่คาดคั้นมากกว่านี้แล้ว กลัวเบลอึดอัด ฮ่า ๆ ๆ ”
“ถ้าอึดอัดก็น่าจะเพราะอ้วนขึ้น ไม่ใช่เพราะแป้งถาม ฮ่า ๆ ๆ ”
“เดี๋ยวนี้มุกแพรวพราวนะ ว่าไม่ได้” เบลยักไหล่ตอบ