อยู่กับบี - Chapter 20 สูญเสีย โดย พวงพะยอม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ในคืนฝนตกเสียงไซเรนดังก้องปะทะเสียงฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่เป้าหมายคือรถยนต์ที่พุ่งชนกับเสาร์ไฟฟ้าข้างหน้า เมื่อถึงเป้าหมายก็พบชายหญิงคู่หนึ่งอายุประมาณห้าสิบกว่าๆ จากข้อมูลในบัตรประชาชน มีกลิ่นคาวเลือดตลบ ลมหายใจที่โรยรา เร่งปฐมพยาบาล รีบนำคนเจ็บไปโรงพยาบาลอย่างฉับพลัน

“สวัสดีค่ะ” เบลรับสายจากเบอร์แปลกขณะที่กำลังจัดแจงโต๊ะอาหารอย่างอารมณ์ดีกับตายาย รอพ่อแม่กลับมาจากทำงานเป็นอาจิณ ต้นสายกลับเป็นเสียงแปลกบอกชื่อคนเจ็บนั่นคือพ่อกับแม่ของเธอเอง อาการสาหัสจากอุบัติเหตุให้รีบมาที่โรงพยาบาลด่วน

ฟ้าครึ้ม ๆ เป็นสัญญาณเตือนกราย ๆ ว่าฝนจะกำลังจะตก บีที่เลิกเรียนก่อนนั่งรอเบลอยู่หน้าคณะนานพอสมควร

“เป็นไง เหนื่อยไหม” บีถามทันทีที่หญิงสาวร่างบางเดินมาถึง เบลส่ายหน้าตอบ

“แต่ลมแรงจัง เหมือนฝนจะตก” เธอว่าขณะลมแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ก็เลยต้องรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งฝ่าฝนกันไปที่รถและขับฝ่าลมฝ่าฝนจนถึงอพาร์ตเม้นท์ของเบล รอบนี้ไม่ต้องวิ่งตากฝนกันอีกแล้วเพราะเมื่อเช้าได้เตรียมร่มเอาไว้ที่รถราวกับรู้ล่วงหน้าทั้งที่ไม่ได้ดูพยากรณ์อากาศ ลมกรรโชกแรงจนน่ากลัว บีนั่งกุมมือเธอไว้แน่นขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่บนโซฟา ประมาณสองถึงสามชั่วโมงฝนก็หยุดตกไม่นานจากฝนที่หยุดตกเบลได้รับสายจากเบอร์แปลก สถานการณ์มันคล้ายเดิมจนจังหวะหัวใจเธอเต้นถี่ขึ้นได้แต่หวังว่าหลังจากรับสายคงไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแต่แล้วเคราห์ซ้ำกรรมซัดต้นสายที่โทรมาบอกเป็นเพื่อนบ้านบอกว่าให้เบลทำใจดี ๆ นะ “ตากับยายหนูเสียแล้วลูก” เหตุขับรถพุ่งตกคลองข้างทาง เธอทรุดลงราวกับโลกทั้งใบแหลกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน สะอื้นไห้อย่างไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปยังไง คนที่นั่งจับมือดึงเธอมากอดเอาไว้ทำได้เพียงลูบหลังเธอเบา ๆ พ่อแม่จากไปยังไม่ทันได้เลิกหวาดระแวงกับหน้าฝนตากับยายก็ตามไป หลังจากนี้เบลไร้ที่พักพิงจริง ๆ เพราะที่เหลือก็มีแต่ญาติห่าง ๆ เท่านั้น เธอไม่ได้พรั่งพรูอะไรมีเพียงการสะอื้นไห้อย่างไม่รู้ว่าอีกคนจะปลอบยังไง เธอเศร้าจนเขาตั้งตัวไม่ทัน หลังจากที่ดูจนมั่นใจว่าฝนหยุดแล้วทั้งคู่ขับรถตามไปที่โรงพยาบาลและเกือบรุ่งเช้าของอีกวันถึงจะนำร่างของคุณตากับคุณยายไปที่วัด

ญาติห่าง ๆ เริ่มทยอยกันมาถึง บี ฟ้า เพื่อน ๆ ที่สนิทมาช่วยจัดการให้ในหลาย ๆ เรื่อง แขกเหรื่อมากันเหลือล้นไม่ว่าจะเป็นลูกศิษย์หรือเพื่อนร่วมอาชีพของผู้จากไปก็ตาม นัยต์ตาเศร้าแต่ต้องฝืนต้อนรับผู้มาร่วมแสดงความเสียใจต่อให้แข็งแกร่งเพียงใดก็เกินจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ ใต้ดวงตาบอบช้ำจากการร่ำไห้ พ่อกับแม่ของบีก็มาเข้ามาร่วมแสดงความเสียใจกับเธอเช่นกันแม้ว่าบีจะยังไม่เคยพาไปเจอแต่ก็เคยเกริ่น ๆ เอาไว้ว่าสัปดาห์หน้าจะพาเบลไปบ้านเพราะพ่อกับแม่ว่างช่วงนั้นพอดี จากที่ฟัง ๆ มาพ่อกับแม่ของบีก็พ่อจะทราบว่าลูกชายตนรักผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน “ทำใจนะลูก ท่านไปสบายแล้ว” แม่ของบีลูบหัวเธอหลังจากที่เบลยกมือไหว้ “ค่ะ” เธอพยักหน้าพร้อมรับปากและน้ำตาก็หลั่งรินอีกครั้ง

การจากลาเป็นเรื่องที่ต้องเกิดและเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเบลรู้ดีแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับ

หลังจากจบงานของตาและยายเบลจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยและพยายามกลับไปใช้ชีวิตปกติได้โดยเร็ว แล้วค่าใช้จ่ายจ่ายล่ะ? เบลเป็นเด็กทุนก็จริงแต่จะหวังพึ่งเงินจากทุนก็คงไม่พอใช้ จะขายสมบัติที่ตากับยายทิ้งไว้ให้เบลคงทำไม่ได้หรอก เงินเก็บมีอยู่บ้างก็จริงแต่ก็ควรจะหารายได้มาเพิ่มบ้าง เด็ก ๆ ที่สอนส่วนมากก็เป็นเด็ก ๆ แถวบ้านแต่ตอนนี้เบลอยู่หอครั้นจะให้กลับไปสอนทุกสัปดาห์คงไม่คุ้มค่าสอนเพราะเธอไม่ได้คิดราคาแพงมากมายนัก พาทไทม์ก็หายากเพราะเสาร์อาทิตย์หยุดก็จริงแต่บางทีอาจารย์ก็นัดไปที่มหาลัยบ้างซึ่งบางอย่างมันก็เหนือการควบคุมนอกจากจะทำงานที่คอนโทรลเอง โดยมีบีช่วยหาข้อมูลช่วยสนับสนุนทุกเรื่องและสุดท้ายก็ได้ไอเดียคือขายเสื้อผ้าออนไลน์และทำชีทสรุปลงขายในอินสตาแกรม ทุกอย่างที่กล่าวมาคงไม่ยากอะไรเพราะล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เธอชอบและพอจะมีฐานผู้ติดตามในโซเชียลอยู่บ้าง ปฏิเสธไม่ได้ว่าพื้นฐานหรือฐานะทางบ้านของบีดีมากแต่บีก็ยังทำงานและวิ่งไขว่คว้าทำนั่นทำนี่มาแต่ไหนแต่ไรแน่นอนว่าเขาย่อมสนับสนุนทุกอย่างอยู่แล้วกระทั่งช่วยหาแหล่งขายส่งเสื้อผ้าหรือช่วยมากว่านี้ก็ย่อมได้

“ถ้าพี่บีทิ้งหนูไป หนูคงไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ ตากับยายก็ไม่อยู่แล้ว” เธอพูดขณะที่จ้องอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊คที่เธอเอามาวางบนโซฟาและนั่งพื้นส่วนบีนั่งกดมือถืออยู่บนโซฟา

“ไม่ทิ้ง มันไม่มีวันนั้นหรอก” เขาว่าเสียงนุ่มเอื้อมมือมาลูบผมเธอไปมา

“อย่าอยู่ด้วยเพราะสงสารนะ ไม่รักแล้วก็ไปได้เลย” เธอว่าอย่างไม่สบสายตา น้ำเสียงดูน้อยเนื้อต่ำใจ

“อะไร อยู่ดี ๆ ก็มาไล่” เขาว่าพลางกุมแก้มอูม ๆ ของเบล

“ไม่ได้ไล่ แค่บอกไง ทำไมพี่ถึงดีกับหนูมากขนาดนี้อะ”

“รักไง พอแล้วเลิกพูดอะไรแบบนี้ได้แล้ว” ชวนเธอเปลี่ยนเรื่องไม่งั้นตั้งคำถามไม่หยุดแน่

ความเสียใจที่สร้างแผลในใจจนแหว่งแต่ก็มีคนช่วยเยียวยาหัวใจ

ความเจ็บปวดที่ทุกคนต้องเจอไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง

ความโศกศัลย์ท้ายที่สุดก็ล้วนก็เกิดขึ้นกับทุกคน

รู้สึกขอบคุณบีเสมอเลยแม้ไม่ได้บอกบ่อย ๆ ก็ตาม