ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 4 ต่อกรกับพวกเกเร
แสงแดดส่องมาตรงกลางลานกว้างที่มีหญ้าสีเขียวขจี มีกองไฟไว้ให้สำหรับก่อกองไฟ บ้านพักที่เรียงกันเป็นเส้นขีดแนวนอนและเรียงกันเป็นตัวยู จุดที่พวกเธออยู่นั้น อยู่แถว ๆ บ้านพักที่เรียงกันเป็นแนวนอน โพรทาเลียมองผู้คนที่เดินกันไปมาตามทางที่ให้เดินกัน โพรทาเลียไม่นึกเลยว่าจะมีที่บ้านดี ๆ ที่บ่งบอกว่าเป็นบ้านของเทพองค์ไหนมั้ง ระหว่างที่โพรทาเลียกับเทพีอลิซ่าเบ็ธกำลังจ้องกับสถานที่ตรงหน้า โทมัสกำลังจะแนะนำบางอย่าง
“เอาล่ะทั้งสองคน เดียวฉันจะพาไปแนะนำ-”
โทมัสยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงโวยวายตัดเสียงเขาตอนที่กำลังพูด
“เอาคืนมานะ!!”
พวกโพรทาเลียหันไปทางต้นเสียงที่ดูเป็นน้ำเสียงที่เหมือนกำลังเกิดเรื่องขึ้น พวกเขาเห็นเด็กชายตัวเล็กอายุประมาณเจ็ดถึงแปดขวบกำลังโดนเหล่าวัยรุ่นที่สูงกว่าตนเองล้อมด้านหน้าไว้หมด ท่าทางเด็กชายเหมือนกำลังจะยื้อแย่งสิ่งที่พวกอีกฝ่ายเอาไปจากเขา นั้นทำให้โพรทาเลียไม่ชอบใจเลยที่มาเจอพวกรังแกคนที่อ่อนแอกว่าตนเองเหมือนพวกปีศาจรังแกมนุษย์กึ่งเทพไม่มีผิด
“ผมบอกแล้วไงว่าให้เอาคืนมา!!” เด็กหนุ่มผมดำกำลังกระโดดเพื่อเอาขนมที่เขาพึ่งซื้อมา อยู่ในมืออีกฝ่ายที่ยกขึ้นสูง “มันของผมนะ"
“เรื่องสิ เจ้าเตี้ย!”
ชายที่อยู่ตรงกลางมีผมแดงอย่างกับเปลวเพลิง สายตาสีแดงจ้องมองเจ้าเตี้ยตรงหน้า ก่อนจะตีถุงขนมจนเกิดเสียงดัง ทำเอาสาว ๆ แถวนั้นตกใจนึกว่าระเบิด เมื่อถุงแตกชายคนนั้นก็หยิบขนมขึ้นมากิน
“ตอนนี้มันเป็นของพวกเราแล้ว รู้ไว้ด้วย!!”
เด็กชายกำหมัดแน่นอย่างรู้สึกโกรธ เขาไม่รู้ว่าควรทำไงดีก่อนจะพูดบางอย่างออกมา “พวกหมาหมู่!! ผมจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคุณแจ็กสัน!!”
“ก็ลองดูสิ!!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ดวงตาของโพรทาเลียนั้นลุกวาว เธอหันไปมองด้วยสีหน้าที่ขมวดคิ้วอย่างโกรธเคือง พอหันไปมองต้นเสียงนั้นทุกคนต่างมองไปที่หญิงสาวคนนั้นที่กำลังเดินออกมาจากกลุ่มผู้ชายที่กำลังรังแกเด็กชายอยู่ หญิงสาวตัวสูงแค่หัวไหล่ของพวกผู้ชาย ผมสีดำหยิกยาวสลวย ดวงตาสีเขียวที่กำลังจับจ้องเด็กชายเหมือนงูกำลังจ้องเหยื่อ เธอสวมเสื้อสีส้มของค่าย กางเกงยีนขายาว เธอหยิบขนมจากมือของชายผมแดง พร้อมกับเอาเข้าปากของเธอ
“ลองฟ้องสิ พ่อฉันจะเชื่อนายเหรอ? ว่าลูกสาวเขาจะเป็นคนทำนะ”
“เชื่อแน่!!” เด็กชายหยิบบางอย่างขึ้นมาทันที “เพราะผมอัดเสียงไว้หมดแล้ว!!”
หญิงสาวเห็นเครื่องอัดเสียงในมืออีกฝ่าย ทำให้เธอขมวดคิ้วพร้อมกับใช้ขาสะบัดเตะเครื่องในมือเด็กตกลงไปกระแทกกับพื้นจนแตก เธอเดินเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับเอี่ยมมือไปบีบคอเด็กชาย
“แกกล้ามากเลยนะ โจชัว”
“อึ้ก!” โจชัวถึงกับดิ้นไปมาอย่างทรมาน เพราะอีกฝ่ายกำลังบีบคอเขาอย่างรุนแรง
“เดียวสิ!! ทำไมไม่มีใครเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นเลยล่ะ!?” เทพีมองเด็กน้อยกำลังทรมานอยู่
“ไม่มีหรอก...เพราะลูกสาวคุณเพอร์ซีย์คุมทุกอย่างในค่ายหมด ไม่มีคนกล้าแข็งคอกกับเธอหรอก!!” โทมัสกำหมัดแน่น เขาอยากเข้าไปช่วยเหมือนกัน แต่ถ้าเขาเข้าไปตอนนี้โจชัวมีสิทธิ์บาดเจ็บมากกว่าเขาอีก
โพรทาเลียได้ยินทุกอย่างที่โทมัสพูดทำเอาเธอกำมือไว้แน่นเลย เธอไม่นึกว่าผู้หญิงที่ปลอมเป็นเธอจะทำเรื่องแย่ ๆ ไว้เยอะแบบนี้ ตอนที่โพรทาเลียอยู่ในเกาะก็ได้รู้ชื่อของปีศาจตนนั้น ชื่อของมันคือ นูอัส เป็นลูกครึ่งปีศาจกับมนุษย์ที่แซเทิร์นดูแล แต่พอเห็นภาพตรงหน้าอีกฝ่ายกำลังทำให้ชื่อของเธอพังทลาย เสียงของเด็กชายกำลังส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายกำลังบีบคออยู่ ใบหน้าที่สะใจที่กำลังบีบคอเด็กทำให้โพรทาเลียฟิวส์ขาดขึ้นมาทันที เธอพุ่งตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว จนโทมัสที่คิดจะเข้าไปช่วยกับรู้สึกถึงแรงลมและร่างกายของอีกฝ่ายที่วิ่งนำเข้าไปก่อน
“ไวมาก!!” โทมัสจ้องมองอย่างตะลึงที่อีกฝ่ายวิ่งออกไปก่อนเข้าแล้ว
โพรทาเลียวิ่งเข้าไปใกล้จนประชิดตัวนูอัส เธอยกมือขึ้นสูงฟันลงบนมือของนูอัสที่กำลังบีบคอเด็กชาย เสียงกรีดร้องของอีกฝ่ายดังขึ้นเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่กระแทกกับมือของเธอด้วยความเจ็บปวด ทำให้เธอปล่อยมือที่บีบคอเด็ก โพรทาเลียรับตัวเด็กชายไว้ทัน นูอัสหันไปมองว่าใครกันที่มาเล่นงานเธอ ก่อนที่โพรทาเลียจะยกเท้าถีบอีกฝ่ายกระเด็นไปข้างหลังที่มีเหล่าลูกน้องอยู่เต็มไปหมดจนกระจายไปคนละทิศคนละทาง โจชัวไอออกมาสองสามครั้ง เพราะขาดอากาศหายใจชั่วขณะ เขาค่อย ๆ เงยหน้ามองว่าใครช่วยเขาไว้ จนได้เห็นใบหน้าอันงดงามของอีกฝ่าย ดวงตาสีเขียวที่งดงาม ผมสีน้ำตาลที่โดนหมวกปิดปังไว้ การแต่งกายที่บ่งบอกว่าไม่ใช่คนของค่าย สายตาของโพรทาเลียหันไปจ้องมองเด็กชายที่เธออุ้มอยู่
“เจ้าไม่เป็นไรนะ?” โพรทาเลียถามอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองเธออยู่
“ฮะ...” โจชัวตะลึงกับความงดงามของใบหน้าอีกฝ่ายที่ดูเหมือนผู้หญิง แต่มีความเป็นชายอยู่เล็กน้อย “ขอบคุณที่ช่วยครับ...”
“ไม่มีปัญหา” โพรทาเลียยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับปล่อยอีกฝ่ายให้ยืน
โจชัวจ้องมองอีกฝ่ายที่ดูใบหน้าคล้ายใครบางคน แต่ใบหน้าอีกฝ่ายดูงดงามและน่ารักยังไงชอบกล คนอื่น ๆ ที่มองเหตุการณ์ตรงหน้า พวกเขาตาค้างที่มีคนเข้าไปจัดการพวกโพรทาเลียที่ยึดอำนาจในค่ายนี้มาเกือบหลายปีและยิ่งหัวโจ๊กเป็นโพรทาเลีย โดนคนปริศนาเล่นงานแบบนี้คงทำให้เธออับอายมากแน่ ๆ ระหว่างที่ทุกคนมุงดูเหตุการณ์อยู่นั้น นูอัสกำลังพยุงตัวเองขึ้นมาหลังจากโดนใครบางคนถีบเข้ามาที่ท้องของเธอจนทำให้เธอเจ็บมาก ๆ ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มโกรธจัดสุด ๆ ที่มีคนมาเล่นงานเธอโดยไม่เกรงกลัวเธอเลยสักนิด นูอัสหันไปมองบุคคลปริศนาที่เข้ามาเล่นงานเธอ เมื่อมองใบหน้านั้นเธอไม่รู้จักอีกฝ่าย เธอลุกขึ้นมาแล้วเดินตรงไปหาอีกฝ่ายทันที
“แก!!”
โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่เรียกเธอ แต่สีหน้าอีกฝ่ายดูโกรธเหมือนกัน แต่เธอก็ไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว
“กล้ามากเลยนะที่เตะฉันนะ!!”
“เตะ? “โพรทาเลียทวนคำที่อีกฝ่ายพูด ก่อนจะยกคิ้วคิดอย่างสงสัย” เปล่านะ ที่ทำนั้นนะเขาเรียกว่าถีบต่างหากล่ะ!!”
“ห๊า!! แกกวนประสาทฉันเหรอ!!” นูอัสถึงกับปรี๊ดแตกที่อีกฝ่ายมากวนประสาท เธอกำหมัดแล้ววิ่งเข้าไปเพื่อจะชกอีกฝ่ายทันที
“ระวัง!!” โจชัวเตือนอีกฝ่ายที่กำลังจะโดนโจมตี
สายตาของโพรทาเลียจ้องมองโดยไม่ขยับไปไหน เธอมองการเคลื่อนไหวอีกฝ่ายได้อย่างทะลุปรุโปร่ง จนส่ายหัวไปมา
‘มัวแต่ขี้เกียจจนการโจมตีของเจ้านั้น...ช้าจริง ๆ นูอัส’ โพรทาเลียคิด
นูอัสวิ่งตรงมาใกล้ตัวโพรทาเลีย เธอก็หันหลบไปด้านข้างอีกฝ่าย แล้วยื่นขาสกัดเท้าอีกฝ่ายที่วิ่งอยู่จนสะดุดล้มลงไปกองกับพื้นดินที่มีโคลนหนองอยู่ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างหัวเราะกันเสียงอย่างสะใจ เทพีอลิซ่าเบ็ธถึงกับส่ายหัวกับความขี้เล่นของเด็กสาวที่อยากเอาคืนเจ้าตัวปลอม นูอัสค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นจากโคลนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยโคลน เธอรู้สึกโกรธมาก ๆ ที่หน้าแตกเป็นรอบที่สอง นูอัสพยายามลุกขึ้นมาจ้องมองเจ้าคนที่กล้ามาต่อกรกับเธอ เมื่อโพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายมันทำให้เธอนึกถึงสภาพตัวเองสมัยก่อนจริง ๆ
“แกกล้ามากเลยนะ!!” นูอัสลุกขึ้นมาหยิบดาบของตนเองที่อยู่ข้างล่างตัว “แกตาย!!”
นูอัสถือดาบวิ่งตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว โจชัวเห็นแบบนั้นเขารีบจับชายเสื้ออีกฝ่ายอย่างกลัว ๆ โพรทาเลียมองเด็กชายที่จับชายเสื้อเธอ ใบหน้าอีกฝ่ายนั้นทำให้เธอนึกถึงเด็กคนหนึ่งที่เธอคิดถึงมาก ๆ เธอจับมือเด็กชายเอาไว้ พร้อมกับเตรียมตัวตั้งรับการโจมตีอีกฝ่าย ก่อนจะมีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา
“หยุดเดียวนี้ โพรทาเลีย!!”
นูอัสถึงกับหยุดชะงักแล้วหันไปทางต้นเสียงทันที ทำให้เธอหน้าซีดแล้วเหงื่อตกทันที โพรทาเลียค่อย ๆ หันไปมองเจ้าของเสียงที่เธอรู้ว่าเป็นใคร เพอร์ซีย์กำลังเดินตรงมาทางพวกเขาด้วยใบหน้าที่ดูน่ากลัว ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างหน้าซีดกันไปเลย พวกนูอัสเห็นอีกฝ่ายมาก็รีบวิ่งหนีกันออกไปจากตรงนั้นก่อนจะโดนลูกหลง นูอัสเห็นแบบนั้นก็ไม่พอใจที่พรรคพวกหนีเอาตัวรอดกัน
“พวกแกจะหนีไปไหนนะ!! พวกขี้ขลาด!!”
“หุบปากเดียวนี้!! โพรทาเลีย!!” เพอร์ซีย์ตะโกนออกไปทันที
นูอัสถึงกับนิ่งเงียบทันที “อึ้ก!!”
เธอไม่นึกว่าครั้งนี้จะพลาดท่าทำให้อีกฝ่ายมาเห็นเธอแบบนี้ สายตาของเธอหันไปจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอ เพอร์ซีย์จับจ้องมองลูกสาวของตนเองที่กำลังเรื่องแย่ ๆ ในค่าย เขาหยุดมองลูกสาวแล้วหันไปมองอีกคนที่เขาได้เห็นก็รู้สึกไม่ชอบใจเลยที่เห็นอีกฝ่ายมาต่อกรกับลูกสาวเขา เขาเห็นเด็กหนุ่มหน้าใหม่กำลังปกป้องเด็กชายที่ไม่รู้จัก เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ เขาหันกลับไปมองลูกสาวอีกครั้ง
“โพรทาเลีย พ่อเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าดาบควรใช้ที่ไหน!?”
“คือ...ให้ใช้สำหรับการต่อสู้หรือการประลอง...” นูอัสพูดด้วยเสียงอ่อน ๆ แต่เธอก็กำหมัดไว้แน่นอย่างอับอาย
“ก็รู้ไม่ใช่เหรอ!? แต่ก็ไม่เคยทำตามจริง ๆ ตอนแรกพ่อก็ไม่อยากเอาเรื่องที่ลูกก่อเรื่องในค่าย แต่ครั้งนี้คงปล่อยวางไม่ได้แล้วจริง ๆ ตั้งแต่วันนี้ไปลูกโดนทำโทษไปเก็บอึม้าเป็นเวลา 5 เดือน”
“5 เดือน!!” นูอัสถึงกับตกตะลึงที่โดนลงโทษแบบที่เธอรังเกียจที่สุด “พ่อ!! หนูไม่เอาแบบนั้นนะ!!”
“ไม่มีคำว่าปฏิเสธ! ลูกทำเรื่องเอง!!” เพอร์ซีย์ตะโกนใส่ลูกสาว ”งั้นก็ไปซะ! ก่อนที่พ่อจะเล่นงานลูกเยอะขึ้นกว่านี้”
“ไป...ไปไหน?” นูอัสงงว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
“ก็ไปเก็บอึม้านะสิ!!” เพอร์ซีย์พูดด้วยหน้าตาน่ากลัวทันที
นูอัสถึงกับขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ เสียงหัวเราะคิกคักเต็มบริเวณนั้น เธอหันไปมองเจ้าพวกนั้นพร้อมกับหันไปจ้องมองไอ้คนที่ทำให้เธอต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่โพรทาเลียไม่สนใจอะไรถึงอีกฝ่ายส่งสายตาอาฆาตแค่ไหนก็ตามที นูอัสเดินสะบัดตัวออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว โพรทาเลียรู้สึกสะใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายนั้นโดนพ่อลงโทษ เธอหันไปมองคนเป็นพ่อกำลังจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย จนเธอสงสัยว่าเขามองเธอแบบนั้นทำไม
“มีอะไรหรือขอรับ?”
“ก็...ไม่นึกว่าวันแรกของเธอจะหาเรื่องให้ตัวเองจนได้นะ วันเดอร์เลอร์”
“ฮ่า...ขอโทษขอรับ...ข้าก็ไม่อยากมีเรื่องหรอกนะ...ถ้าหญิงคนนั้นไม่ทำร้ายเด็กก่อนนะขอรับ”
“จริงของเธอ...ขอโทษแทนลูกสาวฉันด้วยที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...” เพอร์ซีย์กล่าวคำขอโทษออกมา แล้วหันไปมองเด็กชายที่อยู่ข้างหลังของคีย์ “โจชัวสินะ”
“ครับ...คุณแจ็กสัน” โจชัวโผล่หน้าออกมาจากข้างหลังของคนที่ช่วยเขาไว้
เพอร์ซีย์ย่อตัวลงมองอีกฝ่ายที่ยังแอบอยู่ข้างหลังคีย์ “ขอโทษกับสิ่งที่ลูกสาวฉันทำกับเธอนะ เธอไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่โดนบีบคอแล้วก็โดนขโมยขนมเท่านั้นล่ะครับ” โจชัวเลื่อนสายตาหันไปจ้องมองขนมที่ตกพื้นไปแล้ว “แต่ตอนนี้คงไม่ได้คืนแล้วล่ะ”
เพอร์ซีย์หันไปมองที่พื้น เขาเห็นซองขนมที่เลอะดินโคลนไปหมด “อ๊า...งั้นเดียวฉันพาเธอไปซื้อขนมให้ใหม่เอาไหม?”
“ไม่ล่ะครับ...ผมเกรงใจ...” โจชัวรู้สึกเกรงใจขึ้นมา เนื่องจากเขาถูกสอนมาว่าต้องซื้ออะไรด้วยเงินของตนเอง อย่าให้คนอื่นซื้อให้
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ...” เพอร์ซีย์ถึงกับทำหน้าลำบากใจเลยที่เด็กไม่อยากให้เขาซื้อขนมให้
โพรทาเลียเห็นแบบนั้น เธอก็แอบขำหน่อย ๆ ที่พ่อดูรับมือเด็กที่มีนิสัยเกรงใจไม่ได้จริง ๆ เธอก้มลงไปหยิบบางอย่างที่อยู่ข้างในกระเป๋าคาดเอว ก่อนที่โพรทาเลียยื่นขนมแบบกล่องสีน้ำตาลให้เด็กชาย
“เอาขนมนี้ไปก่อนได้ไหม?”
โจชัวหันไปมองสิ่งที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ ทำให้เขาตาลุกวาวทันที “นี่มัน...ช็อกโกแลตร้านดังที่ฮอลลีวู้ดนี่น่า!! ให้ผมจะดีเหรอครับ?”
“ดีสิ ข้าซื้อมาเยอะอยู่นะ รับไปเถอะนะ ถือว่าเป็นของชดเชยขนมของเจ้านะ เด็กน้อย”
“ขอบคุณครับ!” โจชัวรับขนมมาอย่างดีใจ เขาไม่คิดว่าจะได้กินขนมราคาแพงแบบนี้ จนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ "เอ่อ...คือว่า...ผมไม่เคยเจอพี่ชายมาก่อนเลย...พี่ชายเป็นเด็กใหม่ของที่นี่เหรอครับ?"
“ใช่ ข้ากับพี่สาวพึ่งมาที่นี่วันแรกนะ ข้า คีย์ วันเดอร์เลอร์” โพรทาเลียยื่นมือไปทักทายเด็กชาย
“ผม โจชัว เดย์ ผมอยู่ที่นี้มาไม่นานมานี้เอง” โจชัวจับมืออีกฝ่ายทันที “แล้วขอบคุณที่ช่วยผมแล้วก็...ขนมที่พี่ชายให้ด้วย ผมจะกินช้า ๆ เลยล่ะ”
“ไม่ต้องกินช้า ๆ ก็ได้นะ กินเท่าที่เธออยากกินนะ” โพรทาเลียลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ
โจชัวมองอีกฝ่ายที่อ่อนโยนกับเขามาก ๆ เหมือนพ่อแม่ดูแลลูก เขาก้มมองช็อกโกแลตในมืออย่างมีความสุขที่ได้ขนมที่ดีกว่าอันที่โดยขโมยไป โพรทาเลียยิ้มอย่างดีใจที่เด็กชายดูมีความสุขขึ้น แต่ภายใต้ดวงตานั้นกับเห็นภาพแฝงของเด็กคนหนึ่งทำให้โพรทาเลียมองด้วยความเศร้าเล็กน้อย ก่อนที่เพอร์ซีย์ที่อยู่ตรงนั้นมองเด็กหนุ่มอย่างสงสัย
“เธอใจดีกับเด็กจังนะ...”
“อ๊ะ...” โพรทาเลียสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันหน้าไปทางอื่นเล็กน้อย “ก็...ข้ารักเด็กนี่น่า...มันทำให้นึกถึง...เด็กที่ข้าเคยดูแล...ก็เท่านั้น...”
“เธอเคยเลี้ยงเด็กด้วยเหรอ?”
โพรทาเลียพยักหน้าทันที เธอไม่ค่อยอย่างพูดอะไรออกมา มันอาจจะทำให้เธอน้ำตาตกได้เหมือนกัน โทมัสรีบวิ่งไปหาคีย์อย่างตื่นกลัว เขาประคองโหลอัฐของน้องชายไว้ตลอด
“คีย์!!” โทมัสตะโกนเรียกอีกฝ่าย
โพรทาเลียหันไปมองอีกฝ่ายเรียกเธอ “เรียกข้าทำไม?”
“ก็...” โทมัสหันไปหาคุณเพอร์ซีย์พร้อมกับรอยยิ้ม "สวัสดีอีกครั้งครับ คุณเพอร์ซีย์" โทมัสทำความเคารพผู้ดูแลทันที
“อืม” เพอร์ซีย์รับคำทักทายของอีกฝ่าย
โทมัสเห็นสีหน้านิ่ง ๆ ของอีกฝ่าย เขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ คีย์
“ที่ฉันเรียกนาย เพราะฉันคิดว่านายควรรีบออกจากตรงหนีก่อนที่คุณเพอร์ซีย์จะเล่นงานได้ดีว่า นายดันไปเล่นงานลูกสาวเขา มีหรือเขาจะไม่โกรธนะ”
“เหรอ?” โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าเธอจะโดนฆ่าได้เหรอ
โทมัสหันไปทางคุณเพอร์ซีย์ทันที “งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ จะต้องพาคีย์กับลิซ่าไปชมบ้านและสถานที่ต่าง ๆ ในค่ายอีกนะครับ..”
“ฉันว่าเธอพาสองคนกลับบ้านพักไปก่อนดีกว่า” เพอร์ซีย์พูดขึ้นทันที
“เอ๊ะ?” โทมัสงงเลยว่าทำไม
“เพราะเชื่อได้ว่าพวกนั้นรอเล่นงานคีย์แน่ ๆ รอไว้สักวันสองวันค่อยมาเดินชมในค่ายดีกว่านะ”
“อ๋อ แบบนี้เอง...” โทมัสเข้าใจในคำแนะนำของอีกฝ่าย “งั้นผมพาพวกเขากลับบ้านพักละกัน...”
โจชัวกำลังกินขนมช้า ๆ พอได้ยินว่าจะกลับบ้านกัน โจชัวก็เดินมาหาคีย์ทันที
“พี่คีย์ ไปกับผมนะ เดียวผมก็จะกลับบ้านพอดี”
“เอางั้นก็ได้” โพรทาเลียมองปากอีกฝ่าย เธอหยิบผ้าออกมาจากเสื้อแล้วย่อตัวลงไปเช็ดปากให้อีกฝ่าย “ปากเลอะช็อกโกแลตหมดแล้วนะ โจชัว”
“อ๊ะ...” โจชัวมองอีกฝ่ายเช็ดปากให้เขา “ขอบคุณครับ”
โพรทาเลียได้เห็นรอยยิ้มนั้นมันทำให้เธอรู้สึกสับสนและกระอักกระอ่วนไปหมด แต่ก็ฝืนยิ้มได้ต่อไป ระหว่างที่โพรทาเลียสนใจโจชัว เพอร์ซีย์กำลังมองคีย์อย่างสงสัยกับเหตุการณ์เมื่อกี้ การต่อสู้ที่สามารถต่อกรกับลูกสาวเขาได้ คนในค่ายมีไม่กี่คนที่สามารถต่อสู้ได้เก่งแบบนั้น
ตอนที่เด็กทั้งสองแยกย้ายกันไปนั้น เพอร์ซีย์ก็เข้าไปบ้านใหญ่ แต่เขากับรู้สึกตงิดใจบางอย่างเลยลองตามพวกเด็ก ๆ ไปอย่างสงสัยว่าเด็กชายจะทำอะไร จนวันนี้เขาได้เห็นเต็มสองตากลับพฤติกรรมของลูกสาวมันทำให้เขาเคืองใจมาก ๆ ที่เห็นลูกสาวรังแกเด็กแถมตอนลูกสาวโดยเตะข้างใจของเขาดันคิดว่าสะใจที่โดนแบบนั้น และอีกอย่างพลังโพไซดอนที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเพอร์ซีย์กับรู้สึกพลุ่งพล่านตลอดเวลา นั้นทำให้เพอร์ซีย์อยากรู้แล้วว่าเด็กชายคนนี้จะสร้างวีรกรรมอะไรอีก
พวกโพรทาเลียเดินกันไปแถว ๆ บ้านที่ถูกจัดเรียงกันแต่ถ้ามองดี ๆ มันถูกจัดเรียงเป็นฟันปลา แล้วก็มีช่องว่างตรงกลาง โจชัวพาเดินไปยังบ้านหลังหนึ่งที่มีดูมืดมนหน่อย ๆ แต่มีอุปกรณ์ศาสตร์เวทมนตร์ หม้อ กิ่งไม้มากมาย ทำเอาโพรทาเลียคิดเลยว่านี่มันออกแนว ๆ บ้านแม่มด โพรทาเลียมองอย่างสนใจเล็กน้อย
“น่าสนใจ...” โพรทาเลียตาลุกวาวอย่างสนใจว่าบ้านเฮคาทีมีอะไรน่าสนใจมั้ง
จนเทพีอลิซ่าเบ็ธหันไปมองเด็กน้อยพร้อมกับคำเตือนบางอย่าง “อย่าสร้างเรื่องนะ...คีย์...”
“ไม่ทำแน่!” โพรทาเลียหันมามองเทพีอลิซ่าเบ็ธทันที แต่สีหน้าอีกฝ่ายดูยังไม่เชื่อใจเธออยู่ดี
ระหว่างที่พวกทั้งสองคนคุยกันอยู่นั้นก็มีคนออกมาจากบ้านพักสีมืดมนนั้นกำลังเดินออกมาด้วยสีหน้าที่แตกตื่นหน่อย ๆ ก่อนจะเห็นโจชัวที่โบกมือพวกเขารีบลงมาจากบ้านแล้วตรงไปหาโจชัวแล้วกอดเขาด้วยความห่วงใยทันที
“โจชัว น้องไปไหนมา!!” หญิงสาวที่กอดโจชัว ดึงน้องออกมาถามทันที
“จริงด้วยนะ ไหนว่าจะไม่ไปไหนมาไง เดียวโดนพวกโพรทาเลียเล่นงานพอดี” ชายหนุ่มอีกคนพูดอย่างเป็นห่วง
“ขอโทษครับ พี่ ๆ ผมอยากกินขนมเลยออกไปโดยไม่ได้บอกทุกคน เพราะเห็นพวกพี่ ๆ ก็เหนื่อยอยู่แล้วจากการฝึก ผมก็เลย...”
“โธ่ น้องรัก นายอยู่ที่นี้นายก็เป็นเหมือนน้องของพวกเรานะ นายต้องเข้าใจนะว่าพวกเราช่วยนายได้เสมอ...” ชายหนุ่มจับไหล่โจชัวทันที
“ขอโทษนะครับ...พี่ ๆ แล้วก็ทุกคนด้วย” โจชัวขอโทษพี่ ๆ แต่ละคนทันที “แต่ว่าก็มีคนมาช่วยผมจากพวกของโพรทาเลียนะครับ”
โจชัวหันไปทางที่พวกคีย์อยู่ หญิงสาวที่จับแขนโจชัวลุกขึ้นยืน โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเดินมาหา อีกฝ่ายนั้นเป็นหญิงสาวที่มีผมยาวสีม่วงเหมือนท้องฟ้ายามราตรี ดวงตาสีม่วงดำ เธอเดินตรงมาหาแล้วหันไปจ้องโทมัสอย่างเคือง ๆ
“พวกนายช่วยน้องเราเหรอ? โทมัส”
“ฉันเปล่านะ แต่เป็น...” โทมัสเอียงตัวหันไปหาคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา “หมอนี้ที่ช่วยน้องเธอจากโพรทาเลียนะ ฟรีดา”
ฟรีดาหันไปทางเด็กหนุ่มที่เธอไม่รู้จักทันที “นายช่วยน้องพวกเราเหรอ?”
โพรทาเลียพยักหน้าหนึ่งครั้ง ก่อนที่ฟรีดาจะเข้าไปกอดอีกฝ่ายทันที โพรทาเลียถึงกับอึ้งเลยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
“ขอบใจนะ ที่ช่วยน้องของพวกเรา พวกเราเหล่าบุตรธิดาของเทพีเฮคาที ขอบคุณจากใจจริง”
“บุตรธิดา...” โพรทาเลียสงสัยทันที
“ใช่แล้ว พวกเขาคือลูก ๆ ของเทพีเฮคาทีนะ คีย์” โทมัสอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง
“อ๋อ...แบบนี้เอง” โพรทาเลียมองโทมัสที่อธิบายให้เธอฟัง ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายที่ถอยตัวออกห่าง
“ใช่แล้ว บุญคุณครั้งนี้พวกเราจะตอบแทนให้ได้ค่ะ เอ่อ...นายชื่อ...”
“ข้า คีย์ วันเดอร์เลอร์ พึ่งมาอยู่ที่ค่ายนี้นะ ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ วันเดอร์เลอร์ ฉัน ฟรีดา วอร์เซ็นต์ ที่ปรึกษาบ้านเฮคาทีค่ะ”
“เรียกคีย์เฉย ๆ ก็ขอรับ” โพรทาเลียเสนอให้อีกฝ่ายเรียกชื่อเฉยๆ
เธอได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกคุยกับอีกฝ่ายนั้นสบายใจมาก ๆ “โอเค คีย์”
โจชัวเดินมาหาคีย์พร้อมกับจับมือ “พี่คีย์ ๆ เข้าบ้านผมไหม? ผมจะแนะนำพี่ให้ทุกคนรู้จัก”
“คือว่า...”
โทมัสรีบเข้ามาขัดในทันที “ขอโทษนะ โจชัว วันนี้คีย์ต้องพักผ่อนแล้วล่ะ”
“เอออออออออ๋!!” โจชัวทำหน้าแบบเสียดายทันที
โพรทาเลียเห็นแบบนั้น ก็เอื้อมมือไปลูบหัวโจชัวทันที “ไว้ครั้งหน้าละกัน โจชัว”
“ครั้งหน้า...งั้นเอาแบบนั้นก็ได้ครับ!!” โจชัวถึงกับร่าเริงขึ้นมาทันที
“งั้นพวกเราขอไปก่อนนะ”
โทมัสบอกลาทุกคนจากบ้านเฮคาที พวกโพรทาเลียก็โบกมือลาให้พวกโจชัว แล้วเดินตามโทมัสไปยังบ้านพักหมายเลขสิบเอ็ดที่เขาอยากพาพวกเธอไปจะขาด พวกเขาเดินไปสักระยะก็มาถึงบ้านไม้ที่ดูแล้วดูอบอุ่นดี ทำให้เธอนึกถึงหลายสถานที่ที่เคยไป มันจะมีบ้านไม้ให้พักผ่อนเธอชอบบ้านแนวนี้มาก ๆ
“น่าอยู่จัง...” โพรทาเลียเอ่ยขึ้นมองบ้านอย่างสนใจ
“ใช่ไหมล่ะ!?” โทมัสยิ้มอย่างดีใจที่อีกฝ่ายชอบบ้านของพวกเขา “ที่นี่...น่าอยู่สุดแล้วล่ะ อ๋อ! ลืมบอกไป ยินดีต้อนรับสู่บ้านหมายเลข 11 หรือเรียกกันว่า บ้านเฮอร์มีส”
“บ้านเฮอร์มีส...เทพเฮอร์มีสนะเหรอ?”
“ใช่ เอาล่ะเข้าไปกัน!”
โทมัสเดินนำทั้งสองคนเดินไปยังหน้าประตูบ้านพัก โพรทาเลียจ้องมองบ้านอย่างสงสัยว่าเป็นบ้านของสายเลือดเทพจะมีลูกเล่นอะไรหรือเปล่า ก่อนที่เธอจะหันไปมองเทพีที่กำลังจ้องมองบ้านตรงหน้าอย่างสนใจเช่นกัน พออีกฝ่ายเดินมายืนใกล้ ๆ เธอก็แอบกระซิบกับอีกฝ่าย
“ท่าน...อลิซ่าเบ็ธ”
“อ๊ะ...” เทพีอลิซ่าเบ็ธหันไปมองอีกฝ่าย “จ้ะ...”
“เป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ?”
เธอส่ายหน้าทันที “เปล่าจ้ะ...แค่...” เธอหันไปมองรอบ ๆ ค่าย “รู้สึกถึงบางอย่าง…ความรู้สึกที่คุ้นเคย...”
“ความรู้สึกที่คุ้นเคย?”
โพรทาเลียสงสัยในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังรู้สึก ภายในค่ายแห่งนี้มีสิ่งบางอย่างที่ทำให้เทพีอลิซ่าเบ็ธรู้สึกที่คุ้นเคยขึ้นมา จุดหนึ่งในค่ายฮาล์ฟบลัดมีชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่แถว ๆ บ้านใหญ่ เพื่อรอใครบางคนกลับมา ระหว่างที่เพอร์ซีย์กำลังเดินกลับมานั้น เขาก็พบกับอีกฝ่ายที่กำลังยืนรออยู่แถว ๆ หน้าบ้านใหญ่ ทำเอาเพอร์ซีย์ขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายมาทำอะไรในเวลานี้
“คุณ!?”
“ไง แจ็กสัน ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าหน่อย!”
“มีอะไรให้ผมช่วย? โครนอส!”
จบตอนที่ 4 โปรดติดตามตอนที่ 5 ต่อไปค่ะ
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")