ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 14 คันเข้าไป
เช้าตรู่ของวันถัดมา โพรทาเลียได้ลองมารับลมเย็นๆ แถวทะเลสาบ ระหว่างที่นั่งเล่นอยู่นั้น เธอมองไปที่ทะเลสาบพร้อมกับคิดเรื่องเมื่อวาน เธอยังนึกถึงใบหน้าของโฟกัสไม่หายเลย ใบหน้าที่ดูเศร้าใจที่ว่าทำไมเธอถึงไม่มีพี่สาวที่รักเธอมั้ง ตัวของโพรทาเลียอยากบอกโฟกัสมากๆ ว่ารักเธอแค่ไหน
แล้วก็ที่เธอตื่นขึ้นมารับลมเย็นตอนเช้าตรู่ เพราะว่าตัวเองสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่เข้ามาในฝัน เธอฝันว่าตัวเองอยู่ในค่าย เธอมองรอบๆ ไม่มีคน แต่พอเธอเดินเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ใส่รองเท้า แล้วเท้าของเธอเหยียบบางอย่างที่แฉะเท้า ตัวเธอเริ่มรู้สึกใจสั่นมากๆ เธอค่อยๆ ก้มลงไปมอง เธอถึงกับสะดุ้งทันทีเท้าของเธอเหยียบบางอย่างที่คล้ายๆ เลือด แต่กลิ่นคาวของเลือดขึ้นมาตัวเธอนั้นถึงกับอ้วกออกมา เธอเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นคนที่อยู่ข้างหน้าเธอห่างออกไป มันคือ แซเทิร์น ตอนนั้นใจเธอสั่นไปหมด และยิ่งทำให้เธอรู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคือรอบๆ ข้างของอีกฝ่าย มีกองศพนอนกองกัน แล้วเธอเห็นเพื่อนๆ และก็ครอบครัวของเธอ ที่ตายกองกัน ตัวเธอนั้นเห็นแบบนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา พร้อมกับความโกรธที่ออกมา
‘ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่!!’
ตัวเธอนั้นสะดุ้งตื่น เธอมองรอบๆ ไม่มีคนตื่นขึ้นมา เพราะเสียงของเธอ ตัวเธอนั้นนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากบ้านพักเพื่อไปสงบใจ
โพรทาเลียนึกถึงฝันนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา เธอไม่อยากให้ใครมาตายเพราะเธอ เธอหวังแค่ไม่อยากให้แซเทิร์นรู้ว่าเธออยู่นี้ แต่ถ้านูอัสรู้มันก็จบ แต่ถ้าแซเทิร์นรู้เธอก็เตรียมแผนรับมือแซเทิร์นทุกอย่าง เธอจะไม่ยอมให้แซเทิร์นมาบงการชีวิตเธออีกเด็ดขาด โพรทาเลียก้มหน้าลงกับขาตัวเอง ตัวเธอก็กังวลว่าตัวเองจะทำได้จริงๆ นะเหรอ เธอผ่านอะไรมาเยอะ แต่ตอนนี้เธอกับมีความกังวล เธออยากให้พ่อให้คำปรึกษากับเธอเหมือนตอนเธอเด็ก เมื่อเธอกังวลหรือทำอะไรไม่ได้พ่อจะช่วยเสมอ
“ท่านพ่อ...ข้าจะผ่านมันไปได้ไหมนะ...?” โพรทาเลียพูดพึมพำออกมาคนเดียว
ระหว่างที่โพรทาเลียกังวลใจอยู่นั้น ก็มีเสียงเหยียบกิ่งไม้ดังขึ้น ประสาทการได้ยินของโพรทาเลียทำงานทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอเรียกดาบไซกาเลนออกมาแล้วตะโกนไปทางที่ได้ยินทันที
“นั้นใครนะ!!”
พอเสียงตะโกนของโพรทาเลียเงียบลง คนที่เหยียบกิ่งไม้เมื่อกี้ก็ค่อยๆ เดินออกมา พอโพรทาเลียเห็นอีกฝ่ายเธอตกใจทันที
“อ๊ะ...พ...เอ่อ...ค...คุณแจ็กสัน!!”
เพอร์ซีย์ทำหน้านิ่งๆ แล้วถอนหายใจออกมา “โทษที ที่ทำให้ตกใจ วันเดอร์เลอร์ เก็บดาบก่อนดีกว่าไหม?”
“ขอโทษขอรับ” โพรทาเลียเรียกดาบให้กลับไปทันที
เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้น เขากับสนใจเลยว่าเด็กน้อยก็มีอาวุธที่พิเศษเหมือนกัน เขาเลิกคิดเรื่องอาวุธก่อนจะพูดเรื่องที่เขาเห็นอีกฝ่ายมานั่งอยู่แถวนี้ตอนเช้าตรู่แบบนี้
“แล้วนี่...เธอมาทำอะไรที่ทะเลสาบหรือ?”
“เอ่อ...ข้ามาชมวิวนะขอรับ...”
“ชมวิว...ยามเช้าสินะ...” เพอร์ซีย์มองวิวตรงหน้าที่เห็นทั้งทะเล ต้นไม้ ท้องฟ้าที่เริ่มสว่างมากขึ้น “เป็นวิวที่ดีจริงๆนั่นล่ะ”
เพอร์ซีย์ยิ้มออกมาเมื่อเห็นวิวตรงหน้า โพรทาเลียเห็นพอของเธอยิ้มออกมา ทำให้เธอคิดถึงรอยยิ้มของเขายิ้มออกมา
‘ท่านพ่อ...’
เพอร์ซีย์มองวิวเสร็จก็หันมามองคีย์ เขาได้เห็นใบหน้าของเด็กน้อยทำให้เขานึกถึงตัวเองที่มีสีหน้าเหมือนโหยหาบางอย่าง
“วันเดอร์เลอร์!”
“อ๊ะ...ขอรับ...” โพรทาเลียได้สติทันที เธอเอาแต่จ้องพ่อตัวเองจนลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร
“ฉันได้ยินว่าเธออยากลองไปทำงานกับเฮอร์มีสสินะ”
“อ๊ะ...ขอรับ แต่ข้าไม่ได้อยู่ในครอบครัวเฮอร์มีสจริงๆ อยู่แค่ในฐานะคนที่กำลังรอ...”
“จริงของเธอ...ยังไม่มีเทพองค์ไหนออกมาแสดงตนเลยว่าเป็นพ่อหรือแม่ของพวกเธอ แต่ฉันได้ยินจากโทมัสว่าพ่อของเขา เฮอร์มีส กำลังคิดอยู่ว่าจะได้เด็กใหม่ที่ไม่ใช่ลูกของตนเองเข้ามาทำงานไหมนะ” พอโพรทาเลียได้ยินแบบนั้นเธอก็คิดเลยว่าคงไม่ได้แน่ๆ เพอร์ซีย์เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะพูดต่อ "แต่...เขาบอกว่าจะรออีกอาทิตย์หนึ่ง ถ้าไม่มีเทพองค์ไหนแสดงตัวว่าเป็นผู้ปกครองของพวกเธอ เขาจะยอมให้พวกเธอมาทำงานกับเขา"
“อ๊ะ!!” โพรทาเลียมีสีหน้าดูดีใจขึ้นมาทันที
เพอร์ซีย์เห็นก็รู้สึกตงิดๆ ยังไงชอบกล กับใบหน้าแบบนั้นจนทำให้เขาเผลอทำบางอย่างกับแก้มของคีย์ เขายกมือขึ้นไปบีบแก้มทั้งสองข้างของคีย์ทันที
“อ๊ะ!!” โพรทาเลียตกใจทันทีที่พ่อของเธอมาบีบแก้มของเธอ “เจ็บๆ!!”
เพอร์ซีย์ได้สติก็รีบปล่อยมือทันที “ขอโทษที...”
เพอร์ซีย์งงเลยว่าตัวเองทำอะไรไป โพรทาเลียจับแก้มของตัวเองที่โดยพ่อบีบแก้ม ทำให้เธอนึกถึงช่วงเด็กๆ ที่พ่อจะบีบแก้มเวลาเธอดีใจกับเรื่องต่างๆ จนพ่อหมั่นไส้เธอ โพรทาเลียยิ้มอ่อนๆ ที่พ่อทำแบบนี้กับเธอ มันทำให้เธอคิดถึงวันเวลาแบบนั้น แต่เธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ว่าพ่อมาทำอะไรที่ทะเลสาบนี้
“เอ่อ...ข้าขอเสียมารยาทหน่อยนะขอรับ” โพรทาเลียพูดไปก็ลูบแก้มของตัวเองไป “คุณแจ็กสันมาทำอะไรที่นี้หรือขอรับ?”
“ก็...” เพอร์ซีย์นึกอยู่ว่าจะบอกดีไหม แต่อีกฝ่ายก็แค่เด็ก เขายังจับตาดูตลอดนั้นล่ะ บอกไปก็คงไม่มีปัญหา "ฉันกำลังจะมาคุยกับพ่อของฉันนะ..."
“พ่อ?” โพรทาเลียกำลังนึกว่าพ่อของพ่อของเธอคือใครก่อนจะนึกออกทันที “เอ่อ...หมายถึงท่านโพไซดอนสินะขอรับ”
“ใช่แล้ว”
“แล้วคุยกันยังไงหรือขอรับ?” โพรทาเลียมองซ้ายมองขวาว่าท่านโพไซดอนอยู่แถวนี้หรือ เธออยากเจอคุณปู่อีกสักครั้ง “ท่านโพไซดอนจะมาหาหรือขอรับ?”
“เปล่านะ...” เพอร์ซีย์นึกว่าจะอธิบายยังไงดี “เอ่อ...ขออธิบายให้เข้าใจละกัน น้ำคือสื่อที่เหล่าสายเลือดโพไซดอนไว้ใช้สื่อสารกับเทพโพไซดอน ฉันสื่อสารกับพ่อก็จริงแต่เขาก็ไม่ค่อยตอบสนองเยอะ นอกจากเมื่อเรามีอันตราย โพไซดอนจะช่วยเสมอ”
“แบบนี้เอง...งั้นเหรอขอรับ...” โพรทาเลียฟังแล้วก็คิดว่ามันน่าสนใจที่สามารถสื่อกับคุณปู่ได้ผ่านน้ำ
เพอร์ซีย์จ้องคีย์อย่างคิดอะไรหลายๆ อย่าง ยิ่งเรื่องเมื่อวานก่อนที่เด็กคนนี้ตกจากบันไดได้กัน แถมตอนนั้นฟีนีอุสยังทำสีหน้าไม่ชอบใจกับลูกสาวเขาอีก ทำให้เขาคิดเลยว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นอีกเยอะแน่ๆ ถ้าเขาทำอะไรสักอย่างก็น่าจะดี แต่พอทำลูกสาวเขาจะโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบสุดๆ
“ขอถามอะไรบางอย่างหน่อยสิ วันเดอร์เลอร์”
“ขอรับ?” โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าพ่อจะถามอะไรเธอ
“เธอนะ...ทำไมต้องต่อกรกับลูกสาวฉันด้วยล่ะ?”
พอได้รับคำถามนั้นมา ทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ สำหรับเธอตอบได้ง่ายๆ เลยว่าเพราะอะไร เพราะเจ้านั้นไม่ใช่คนในครอบครัวเธอและเจ้านั้นกำลังเข้ามาเอาทุกอย่างจากเธอไปหมด เธอเกลียดยัยปีศาจนั้นที่สุด โพรทาเลียถึงกับกำหมัดแน่นมากๆ จน เพอร์ซีย์มองไปที่มือของอีกฝ่ายแล้วสังเกตว่าอีกฝ่ายจับมือแน่นแค่ไหน
“ช่างเถอะ...”
“เอ๋?”
โพรทาเลียงงทันทีว่าเมื่อกี้พ่อยังถามเธอว่าทำไมต่อกรกับนูอัสอยู่เลย แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการคำตอบของเธอแล้วหรือไงกัน
“ไม่อยากได้คำตอบหรือขอรับ?”
“ถึงถามไปฉันก็พอได้คำตอบบางนั้นล่ะ...ว่าลูกสาวฉันทำเรื่องแย่ๆ ทำให้ผู้คนในค่ายต่างไม่ชอบใจกัน เธอต่อกรกับเด็กคนนั้นเพราะไม่อยากเห็นใครเจ็บตัวเพราะเด็กคนนั้น... “เพอร์ซีย์พูดจบเขาเอามือกุมหัวตัวเองทันที” ทำไมกันนะ...ฉันมันแย่มากสินะ...ที่เลี้ยงลูกมาให้เป็นแบบนี้...”
“ไม่นะขอรับ!! ไม่ใช่ความผิดของคุณแจ็กสันเลยนะขอรับ!!” โพรทาเลียตะโกนออกไปทันที
“!!” เพอร์ซีย์ได้ยินที่อีกฝ่ายโต้เถียงขึ้นมา เขามองไปที่ใบหน้าของคีย์ที่มีสีหน้าเหมือนคนที่จะฮึดสู้เพื่อบางอย่าง เขาอึ้งเลยว่าทำไมอีกฝ่ายต้องแก้ตัวให้เขา
“คุณแจ็กสันนะ ข้าเชื่อว่าท่านต้องดูแลลูกดีมากแน่ๆ แต่ว่า...นางกับไม่เห็นคุณค่าที่คุณดูแลนางมาตลอด คุณแจ็กสันไม่ควรโทษตัวเองนะขอรับ ท่านนะเป็นพ่อที่ดีมากๆ ดีจนทำให้ข้านึกท่านพ่อของข้า...ได้โปรดคิดใหม่กับเรื่องนี้ด้วยขอรับ!!”
เพอร์ซีย์ได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขายิ้มออกมาเลย เขาไม่คิดว่าจะมีเด็กมาแสดงความคิดเห็นโต้กลับเรื่องนี้ เขาเอาแต่โทษตัวเองที่เขานั้นเลี้ยงลูกไม่ดี แต่ก็จริงของคีย์ที่ว่าลูกเขาต่างหากที่ไม่เห็นค่ากับครอบครัวและพ่อแม่ที่เลี้ยงดูมาตลอด
“หึ...ขอบใจนะ วันเดอร์เลอร์ สำหรับความคิดเห็นของเธอนะ...”
โพรทาเลียดีใจอยู่หรอกที่พ่อขอบคุณเอ แต่พอเธอมองพ่อ เธอก็ไม่ชอบใจเลยที่นูอัส ทำแบบนี้กับพ่อของเธอ มันทำให้เขาเครียดกับเรื่องที่ตัวเองเลี้ยงลูกมาไม่ดี โพรทาเลียถึงกับกำหมัดแน่นมากๆ
‘ท่านพ่อ...ท่านพ่อ...ท่านไม่ผิดเลยนะ...ข้าอยากบอกว่าข้าเป็นใครไปเลย ท่านจะได้ไม่ต้องเครียดกับเรื่องนี้...ท่านพี่ มาร์โค ข้าควรทำไงดี...หรือว่าข้า...มีแต่...’
“คุณแจ็กสันข้า...ข้ามีเรื่องอยากจะบอกกับท่าน...” โพรทาเลียเริ่มมีน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“มีอะไรจะบอกกับฉันหรือ?” เพอร์ซีย์สงสัยว่าเด็กคนนี้จะบอกอะไรกับเขา
“ข้า...ข้านะ...” โพรทาเลียกำลังรวบรวมความกล้า ก่อนจะเตรียมตะโกนบอกออกไป “ข้านะคือ...!!”
“พ่อค่ะ!!” เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที
โพรทาเลียได้ยินเสียงนั้นถึงกับหยุดพูดอย่างชะงักทันที เพอร์ซีย์มองต้นเสียงที่เรียกเขา เขาเห็นทันทีว่าเป็นใครมา
“ลูกเองหรือ...โพรทาเลีย...”
นูอัสเดินมาอย่างเฉิดฉาย โพรทาเลียไม่หันไปมองเลยว่าใครมา เพราะไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าใคร ในใจของโพรทาเลียกำลังเจ็บใจที่ตัวเองกำลังจะได้บอกพ่ออยู่แล้วว่าตัวเองเป็นใคร แต่ก็มีคนมาขัดหวะของเธอ นูอัสเดินมาจนอยู่ด้านข้างระหว่างเพอร์ซีย์กับโพรทาเลีย นูอัสหันมามองโพรทาเลีย แต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปทางเพอร์ซีย์
“แม่เรียกหานะคะ พ่อ”
“แม่เหรอ?” เพอร์ซีย์ถอนหายใจก่อนจะทำสีหน้าให้ดีขึ้น เขาหันไปมองคีย์ “ฉันคงต้องไปก่อนแล้วล่ะนะ วันเดอร์เลอร์”
“ข...ขอรับ...คุณแจ็กสัน” โพรทาเลียทำสีหน้านิ่งๆ
เพอร์ซีย์กำลังจะเดินออกไป เขาก็คิดบางอย่างได้ “จริงสิ วันเดอร์เลอร์ เมื่อกี้เธอจะบอกว่าฉันว่าตัวเองคืออะไรหรือ?”
“หือ! ?” นูอัสสงสัยเลยว่าวันเดอร์เลอร์จะพูดอะไรกับแจ็กสัน
“ข้า...เอ่อ…” โพรทาเลียอ้ำอึ้งแบบไม่รู้จะแก้ตัวอะไรดี เธอหน้าชาไปหมดว่าจะพูดยังไงดี
“?” เพอร์ซีย์ยังสงสัยอยู่ว่าเด็กน้อยจะพูดอะไร
“พ่อ แม่รออยู่นะ!!” นูอัสรีบพูดขึ้นมาทันที นูอัสรู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่วันเดอร์เลอร์จะพูดกับแจ็กสัน
“รอหน่อยสิ โพร ถ้าลูกรีบก็ไปก่อนสิ!!” เพอร์ซีย์ใช้น้ำเสียงดุใส่อีกฝ่าย
นูอัสถึงกับนิ่งไปเลยที่อีกฝ่ายใช้น้ำเสียงดุเธอโดยที่ตลอดมาไม่เคย
“วันเดอร์เลอร์...” เพอร์ซีย์หันมามองคีย์อย่างสงสัย
โพรทาเลียมองพ่อของตน เธอนั้นกังวลใจจริงๆ อยากบอกแต่นูอัสอยู่ตรงนี้ มันทำให้เธอกังวลใจแบบสุด จนเธอพูดบางอย่างออกไป
“คือ...ข้า...ข้าแค่อยากบอกว่าข้าคือคนที่จะให้กำลังใจท่านเสมอนะขอรับ...หรือว่าท่านมีอะไรที่ลำบากใจ ข้าให้คำปรึกษาได้นะขอรับ...”
โพรทาเลียเผลอพูดอะไรออกไปไม่รู้ พอเธอรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป เธอถึงกับหน้าแดงมากๆ จนอยากมุดหน้าหนีจริงๆ
เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้นก็ขำออกมาทันที “ฮ่าๆ ขอบใจนะ วันเดอร์เลอร์”
เพอร์ซีย์กล่าวขอบคุณจบเขาก็เดินไปทันที โพรทาเลียมองพ่อที่ออกไป เธอดีใจที่ทำให้พ่อยิ้มได้ โดยที่ไม่ได้มองคนยังยืนอยู่ตรงนั้น เธอไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายยังอยู่
“ทำไมเจ้ายังอยู่! ?” โพรทาเลียถามอีกฝ่ายทันที
“ทำไม? ที่นี้ ใครอยู่ที่ไหนก็ได้ มันไม่ใช่ที่ที่คนอย่างนายจะอยู่ได้โดยไม่มีคนอยู่ด้วยหรอกนะ”
“หึ...จริงของเจ้า งั้นข้าไปดีกว่า”
โพรทาเลียพูดจบกำลังจะเดินออกไป อยู่ๆ หมัดก็เข้ามาที่ใบหน้าของโพรทาเลียทันที จนเธอล้มลงไปทันที โพรทาเลียงงเลยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะหันไปมองนูอัสนั้นชกตรงกลางหน้าของเธอ เธอเอามือแตะจมูกมีเลือดไหลออกมา
“แก!!”
“อะไรล่ะ? แกจะหนี ฉันก็ต้องดักทางไว้ก่อนสิ!”
“ดักทาง!! ดักทางโดยการชกคนอื่นเนี่ยนะ! ?” โพรทาเลียถึงกับเริ่มฉุดขาดทันที ก่อนจะลุกขึ้นมาชกอีกฝ่ายตอบทันที
“อ๊าก!! แกกล้าชกฉันเหรอ!!!”
“ใช่แล้วทำไม เจ้ามาชกข้าก่อนนะ!!”
ทั้งสองคนกระชากคอเสื้อกันและกันแล้วยกมือจะเตรียมชก ทั้งสองจ้องมองใบหน้ากันอย่างไม่ชอบใจ
“แกชกข้า เพราะข้ามายุ่งกับคุณเพอร์ซีย์สินะ!”
“ใช่แล้วทำไม! ฉันเคยบอกแกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับคนในครอบครัวฉัน ไม่งั้นฉันจะจัดการแก!!”
โพรทาเลียไม่ชอบใจกว่าเดิมอีกที่อีกฝ่ายมาสั่งเธอ ตัวเธอจะอยู่กับใครมันก็สิทธิ์ของเธอ
“แก! ไม่มีสิทธิ์มาห้ามคนแบบข้า!!”
เมื่อโพรทาเลียพูดจบเธอใช้สายตาจ้องไปที่อีกฝ่าย นูอัสมองเธอกับรู้สึกหนาวสั่นเหมือนความรู้สึกถึงแรงกดดันจากการจ้อง เธอจำความรู้สึกนี้ได้ว่าเคยสัมผัสตอนไหน ตอนที่เธอเจอกับแซเทิร์นครั้งแรกมันเป็นแรงกดดันที่ทำให้เธอตัวสั่นไปเลย นูอัสโดยอีกฝ่ายจ้องแบบนั้นทำให้ขาของเธออ่อนลงไปทันที โพรทาเลียรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังจะล้มลงไป เธอปล่อยคอเสื้อทันที นูอัสจ้องอีกฝ่ายทันที
“แก!! แกทำอะไรฉัน?”
“เปล่านี่ก็แค่...จ้องเฉยๆ เท่านั้นล่ะ” โพรทาเลียพูดแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินออกไป
นูอัสถึงกับโกรธแบบสุดๆ ก่อนจะตะโกนด่าอีกฝ่ายออกมา “ไอ้บ้าวันเดอร์เลอรรรรรรรรรรรรร์!!”
โพรทาเลียเดินออกมาอย่างชอบใจ เธอใช้สิ่งที่แซเทิร์นสอนเธอมาใช้ ถึงไม่อยากใช้ก็ตาม แต่นูอัสมาทำให้เธอไม่ชอบใจเท่าไร แต่จมูกของเธอยังเจ็บอยู่เลย เธอกำลังคิดว่าคงต้องไปทำแผลแน่ๆ โพรทาเลียกำลังจะเดินผ่านบ้านพักเพื่อที่จะไปทานอาหาร แต่เธอก็คิดว่าไปทำแผลก่อนดีหรือไม่ทานอาหารก่อนดี จนมีคนมาทักทายเธอขึ้นมา
“วันเดอร์เลอร์!!” เบเดอร์ทักทายคีย์ทันที
โพรทาเลียได้ยินเสียงก็รู้ว่าใครทักทายเธอ ก่อนจะหันไปมองแล้วทักทายตอบทันที
“ง...ไง พี่น้องแจ็กสัน...”
ทุกคนต่างเห็นใบหน้าของคีย์ทันที โอราอุสกับมาร์โคมองอย่างตกใจทันที ที่อีกฝ่ายมีบาดแผลและเลือดออกจากจมูก
“นายไปโดนอะไรมานะ วันเดอร์เลอร์!!” เอเดอร์ถามทันทีด้วยความตกใจ
“เอ่อ...” โพรทาเลียไม่กล้าพูดเท่าไร
“พี่ชายไปมีเรื่องชกต่อยเหรอคะ?” คารีเซลถามคำถามออกมา
โพรทาเลียหันไปมองคารีเซลก่อนจะย่อตัวพูดกับอีกฝ่าย “เปล่านะ แค่เดินชนต้นไม้นะ หนูคารีเซล”
“แค่ชนจริงๆ เหรอ? พี่ชาย” คารีเซลมองด้วยความเป็นห่วงหน่อยๆ
“อืมจริงๆ แต่ว่านะ ไม่ต้องเรียกว่าพี่ชายก็ได้ เรียกว่าพี่คีย์ก็ได้นะ”
“เรียกว่าพี่ได้เหรอคะ?” คารีเซลทำหน้าแบบดีใจหน่อยๆ
“ได้สิ”
“งั้นหนูด้วยนะ!” เรน่าก็ออกมาทันที
“อ๊ะ...ได้สิ พี่ไม่ว่าอยู่แล้วล่ะ”
“เย้!”
ทั้งสองดีใจจนเข้าไปกอดคีย์ทันที เจ้าตัวก็ดีใจ ก่อนจะกอดตอบ พวกพี่ๆ น้องๆ มองอย่างส่ายหัวหน่อยที่น้องพวกเขาทำตัวเหมือนเด็ก
“แล้วนายจะไปทำแผลไหม วันเดอร์เลอร์” โฟกัสถามขึ้นทันที
“ก็...กะว่าไปทานอาหารก่อนแล้วค่อยไปทำแผลนะ”
“จะบ้าหรือไง!!” โฟกัสตะโกนใส่อีกฝ่ายทันที โพรทาเลียตกใจเลยที่อีกฝ่ายตะโกนใส่เธอ “นายบาดเจ็บแบบนี้ยังจะไปทานอาหารอีก ยังไม่ได้รักษาอะไรเลยเนี่ยนะ เกิดเลือดออกระหว่างทานอาหารขึ้นมาทำไง ห๊ะ!!”
“ก็...ก็...แย่นะ...”
“ใช่ไหมล่ะ! งั้นนายไปสถานพยาบาลเดียวนี้!!”
“ขอรับ!”
ทุกคนต่างมองโฟกัสเลยว่านิสัยเหมือนแม่สุดๆ โพรทาเลียก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ก่อนที่จะมีสองคนมาควงแขนของโพรทาเลียสองข้างแล้วยกตัวเธอขึ้น โพรทาเลียมองทันทีว่าใครกันที่มายกตัวเธอ พอเธอเห็นว่าเป็นใครเธอตกใจทันที
“อ๊ะ!! พี่โอราอุส! มาร์โค!”
“ไม่ต้องห่วงพี่โฟกัส เดียวผมกับพี่โอราอุสจะพาพี่คีย์ไปยังสถานพยาบาลทันทีเลยล่ะ จริงไหมพี่!” มาร์โคหันไปหาพี่โอราอุสทันที
“ใช่ เดียวพี่จัดการให้นะ”
“โอเคค่ะ ช่วยหน่อยนะทั้งสองคน” โฟกัสจ้องคีย์ทันที
โพรทาเลียทำหน้าเซ็งเลย เธอโดนพี่กับน้องชายลากไปสถานพยาบาลทันที พอมาถึงก็ไม่ค่อยมีคนอยู่ โอราอุสเลยขอตัวไปดูว่ามีคนอยู่ไหม มาร์โคก็อยู่กับพี่สาวแค่สองคนระหว่างรอพี่โอราอุส เขาเลยมีบางอย่างอยากถามพี่สาว
“นี่ พี่”
โพรทาเลียหันไปหามาร์โคทันที “อะไร?”
“ที่จมูกนะ ใครทำ!”
“พี่บอกแล้วไงว่าชนต้นไม้นะ…” โพรทาเลียแก้ตัวทันที เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเธอนั้นโดนนูอัสชกมา เพราะเธอก็ชกอีกฝ่ายกลับน่านะ
“เหรออออออออออออออ!!” มาร์โคยื่นหน้ามาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย แถมลากเสียงยาวอีก
โพรทาเลียตกใจและแสยะยิ้มแบบฝืนๆ อีก ทั้งสองคนจ้องหน้ากันสักพักก่อนที่โอราอุสจะออกมาพอดี
“ทั้งสองคนทำอะไรนะ?”
มาร์โคยืนตัวขึ้นแล้วมองพี่ชายทันที “ไม่มีอะไรครับ แล้วมีคนอยู่ไหมนะ”
“มี ดีที่หัวหน้าบ้านอยู่พอดี” โอราอุสพูดจบก็หลบทางให้คนที่เขาพูดทันที
โพรทาเลียเห็นชายผมคอมม่าผมทอง เขามีดวงตาฟ้าอ่อน เขามองมาที่เธอแล้วเข้ามาใกล้ๆ ตัวเธอหน้าแดงหน่อยที่เจอชายหล่ออยู่ตรงหน้า เขาจับใบหน้าของโพรทาเลีย ก่อนจะหยิบพวกเครื่องทำแผลมาทำแผลของโพรทาเลีย
“ดูเหมือนนายจะไปชกกับใครมาสินะ ถึงมีแผลเหมือนการโดนชกเกิดขึ้นนะ”
โพรทาเลียถึงกับนิ่งไปทันที โอราอุสกับมาร์โคจ้องโพรทาเลียทันที
“เอ่อ...นายคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ...ฉันไม่ได้ไปชกกับใครนะ...” โพรทาเลียแก้ตัวทันที
ชายตรงหน้าโพรทาเลียมองแบบงง ก่อนจะพูด “เหรอ...แต่ฉันมองออกนะว่าแผลไหนเป็นแผลไหนนะ ถ้านายไปชนต้นไม้ มันต้องมีเศษไม้มั้งสิ แต่ตัวนายไม่มีอะไรเลยนะ”
โพรทาเลียยิ่งอึ้งและหน้าซีดทันที และยิ่งมีออร่าน่ากลัวจากด้านข้างจ้องเธออีก
“คือ...ไปชกกับโพรทาเลียมานะ...”
“ว่าไงนะ!!” ทั้งสองคนต่างพูดพร้อมกันทันที
“นายไปชกกับยัยนั้นได้ไง แล้วใครชกก่อน คีย์!!” โอราอุสถามทันที
โพรทาเลียใช้หางตามองพี่ชาย “เอ่อ...โพรทาเลียชกก่อน...เธอไม่ชอบใจที่ข้าไปยุ่งกับพ่อของเธอนะ...”
“ยุ่งกับคุณแจ็กสันเหรอ? นายไปยุ่งกับเขาตอนไหนล่ะ วันเดอร์เลอร์” ชายตรงหน้าถามเธอทันที
โพรทาเลียงงเลยว่าอีกฝ่ายรู้นามสกุลของเธอได้ไง “เอ่อ...รู้จักข้าด้วยเหรอ?”
“อ๊ะ...ต้องรู้จักสิ นายนะเป็นคนดังที่ต่อกรกับโพรทาเลียตอนเข้าค่ายมานี่น่า”
“อ๋อ...จริงด้วย...”
ชายตรงหน้าโพรทาเลียยิ้มให้เธอก่อนที่เขาจะยื่นมือมาหาโพรทาเลีย
“ฉันคงลืมแนะนำตัวสินะ ฉัน โอลิเวอร์ มิวเลอร์ หัวหน้าบ้านอะพอลโล”
“ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ คุณมิวเลอร์”
“หึๆ เรียกว่า พี่มิวเลอร์หรือพี่โอลิเวอร์ก็ได้ นายน่าจะอายุน้อยกว่าฉันน่านะ”
“อ๊ะ...ขอรับ พี่มิวเลอร์”
โพรทาเลียเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ เขาก็ยิ้มให้เธอ ทำเอารอบๆ ตัวเธอเหมือนมีดอกไม้เต็มไปหมด เมื่อโอลิเวอร์ทำแผลเสร็จแล้ว โอราอุสกับมาร์โคทำหน้าไม่ชอบใจที่โอลิเวอร์ยิ้มให้โพรทาเลียก็พยุงโพรทาเลียออกไปทันที โอลิเวอร์ก็โบกมือลาพวกเขา เขาก็ยิ้มอยู่ตลอด โพรทาเลียสงสัยเลยว่าทั้งสองคนเป็นอะไรไป
“นี่...ทั้งสองคนปล่อยได้แล้ว...”
“อ๊ะ...โทษที...”
ทั้งสองคนมองโพรทาเลียแล้วรีบปล่อยทันที
“พวกเจ้านี่นะ หวงอะไรข้านักล่ะ”
“โพร! ไม่หวงได้ไง โอลิเวอร์เป็นพวกเสือผู้หญิงนะ!”
“เสือ? เขาแปลงร่างได้เหรอ?” โพรทาเลียสงสัยทันที
“ไม่ใช่ โพร หมายถึง เสือผู้หญิงที่ชอบคุยกับผู้หญิงหลายคนนะ เหมือนเทพที่นอนกับมนุษย์หลายคนนะ”
โพรทาเลียได้ยินทำเอาเธอสงสัยเลยว่าคนแบบโอลิเวอร์เป็นคนแบบนั้นเหรอ “แย่จังเลยนะ...ไม่น่าคบเลยแฮะ...”
“ใช่ไหมล่ะ อย่าไปยุ่งเกี่ยวเลยนะ”
“ก็ได้ๆ ...”
ทั้งสองคนต่างโล่งใจแล้วยิ้มให้กันแบบชอบใจ
“งั้นพวกเราไปทานอาหารตอนเช้ากัน เดียวอาหารไม่มีให้ทานนะ” มาร์โคเดินนำทางไปทันที
โอราอุสหันไปหาโพรทาเลียแล้วชวนไปทันที “งั้นไปกัน ไปโพร”
“โอเคๆ” โพรทาเลียกำลังจะเดินตามโอราอุส ก่อนจะเห็นบางอย่างสะดุดตาเข้าทำให้เธอสนใจทันที
หลังจากที่ทั้งสองคนพาโพรทาเลียไปทำแผลแล้วไปทานอาหาร ก็มีจุดสนใจสองจุดคือ โพรทาเลีย และ คีย์ ที่มีบาดแผลและการทำแผลบนใบหน้า เพอร์ซีย์เห็นกุมขมับเลยว่า ตอนเขาออกมาคงมีเรื่องกันแน่ๆ แต่เขาไม่พูดอะไรเท่าไร โพรทาเลียไม่สนใจอะไร เอาแต่ทานอาหารจนกระทั่งไปตามธุระของตัวเองแล้วไปทำกิจกรรมของตัวเอง จนกระทั่งช่วงบ่ายโพรทาเลียต้องไปทำกิจกรรมปั้นรูปปั้นต่อ ระหว่างที่เธอกำลังเดินไปอยู่นั้นก็เห็นคนมุงที่หน้าสถานที่ ศิลปะและงานฝีมือ โพรทาเลียสงสัยว่ามีอะไรเลยแซงคนเข้าไปดูกัน
“ขอโทษทีนะ...” โพรทาเลียแซงตัวเข้าไปช้าๆ จนมาถึงแถวหน้าๆ เธอก็เจอกับโฟกัสยืนอยู่ “เกิดอะไรขึ้นนะ?”
“เกิดอะไรเหรอ? ก็มีคนมาทำรูปปั้นของวันเดอร์เลอร์พังจนเลอะเลยนะสิ!”
“หือ? รูปปั้นของฉันนะเหรอ?”
“ใช่นะสิ...” โฟกัสได้ยินเสียงคนถาม เธอรู้สึกคุ้นๆ หันไปมองทันที “วันเดอร์เลอร์!”
โฟกัสตกใจเลยที่เจออีกฝ่าย เธอจับหน้าคีย์มองอย่างตรวจสอบ “แผลเยอะจริงๆ นะ พอมองดีๆ นะ”
“เหอะๆ เธออีกคนแล้วเหรอ?” โพรทาเลียส่ายหัว เพราะมีหลายคนมองเธอว่าไปทำอะไรมา แต่เธอก็ไม่บอกเลย
แต่เธอสงสัยว่าใครทำของเธอ เธอเดินออกมาจากคนมุงเข้าไปข้างใน โฟกัสเห็นก็เดินตามคีย์ไปทันที พอเธอเข้าไปข้างใน อาจารย์ทูริเห็นคีย์เข้ามา เธอเลยเดินเข้ามาห้ามทันที
“วันเดอร์เลอร์จ้ะ อย่าเข้าไปดีกว่านะจ๊ะ! ?”
“อาจารย์ทูริจะห้ามข้าไปดูงานของข้าหรือขอรับ”
“แบบ...ข้างในมันเลอะนะจ๊ะ เธอจะไม่...”
“ถึงยังข้าก็ต้องเห็นล่ะขอรับ ข้าไม่คิดอะไรหรอกนะ...”
โพรทาเลียพูดจบก็เดินเข้าไปข้างในทันที อาจารย์กับโฟกัสเดินตามไปทันที โพรทาเลียเข้ามาก็นิ่งไปทันที ที่เห็นรูปปั้นตัวเองเลอะไปแบบไม่เหลือเค้าเดิมเลย โพรทาเลียเข้าไปใกล้ๆ สีหน้าของเธอนิ่งมากๆ จนโฟกัสมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายไม่รู้สึกถึงอะไรเลยเหรอ งานสวยๆ กับพังจนเลอะไปหมดถ้าเป็นงานของเธอ เธอคงร้องไห้ไปแล้ว เหล่าเด็กคนอื่นๆ รีบเดินเข้ามาดูพวกเขาต่างรู้สึกสงสารเลยว่าผลงานดีๆ กับเลอะแบบนั้น พวกของนูอัสกำลังเดินเข้ามายืนชิดกำแพงอย่างชอบใจ แต่เมื่อเธอมองไปที่อีกฝ่าย เธอถึงกับสะดุ้งกับใบหน้าของเขาที่กำลังยิ้มมุมปากแบบกำลังสะใจว่าแผนตัวเองได้ผล ทำให้เธอนึกถึงใครบางคนที่ชอบยิ้มแบบนี้ โพรทาเลียหันไปหาอาจารย์ทันที
“อาจารย์ขอรับ”
“มีอะไรจ๊ะ?” อาจารย์ทูริมองคีย์ทันที
“เมื่อเช้าไม่มีใครแตะนอกจากข้าใช่ไหมขอรับ?”
“ใช่จ้ะ หลังจากคีย์มา อาจารย์ก็เห็นของยังอยู่ปกติ แต่ตอนเที่ยงๆ มันก็เลอะไปแล้วนะ...” อาจารย์ตอบคำถามอีกฝ่ายแล้วมองไปที่รูปปั้นอย่างสงสัย “จริงสิเธอบอกว่าห้ามอาจารย์จับรูปปั้น ทำไมกัน?”
“คีย์บอกอาจารย์แบบนั้นเหรอคะ?” โฟกัสถามด้วยความสงสัย
“จ้ะ...อาจารย์เชื่อเลยไม่แตะมันเลยนะ...”
“งั้นก็มีแต่...พวกที่ทำร้ายรูปปั้น เพราะมีรอยนิ้วมืออยู่ คงจะเล่นกันเลอะเต็มทีเลยล่ะ...”
“นายพูดอะไร นายไม่เสียใจเหรอว่างานนายพังเลยนะ นายต้องทำไมนะ”
“งานปั้นจะทำเมื่อไรก็ได้...แต่บางอย่างมันทำใหม่อีกไม่ได้หรอกนะ โฟกัส” โพรทาเลียพูดแบบนั้นไป
โฟกัสนิ่งไปเลยที่ได้ยินประโยคนั้น มันเป็นประโยคสมัยเด็กๆ เธอจะได้ยินโพรทาเลียพูดมาตลอดว่า อะไรก็ตามทำเมื่อไรก็ได้ แต่บางอย่างอาจจะกลับไปทำไม่ได้อีก ประโยคของคีย์คล้ายๆ ของพี่สาวมากๆ แล้วยิ่งใบหน้าตอนยิ้มมุมปากของอีกฝ่ายก็คล้ายโพรทาเลียอีก โฟกัสเริ่มงงแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่
“แต่นะวันเดอร์เลอร์ ที่เธอห้ามอาจารย์แตะรูปปั้นนี้มีเหตุผลอะไรเหรอจ๊ะ”
“อ๋อ...ก็แค่...”
โพรทาเลียนึกย้อนไปตอนเช้า เธอกำลังจะไปเดินไปโรงอาหารกับพี่โอราอุสและมาร์โค เธอเห็นสองพี่น้องบ้านเฮอร์มีสกำลังเดินขายบางอย่างอยู่ เธอสนใจเลยเดินไปหาพวกเขา เขาเสนอบางอย่างที่ทำให้เธอยิ้มไม่หุบ เธอเลยซื้อมาแล้วนำมาเทลงบนรูปปั้นของเธอแล้วสินั้นก็คือ
“ข้าใส่ยาทำให้คันลงในรูปปั้นนะ!”
ทุกคนได้ยินถึงกับอึ้งไปทันที อาจารย์กับโฟกัสยังอ้าปากค้างไปเลย โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าอะไรเหรอ โฟกัสได้สติก็พูดบางอย่างออกมาทันที
“นายมันร้ายกาจมาก วันเดอร์เลอร์...”
“อ๋อเหรอ...แหมก็นะ...ตอนนี้พวกที่ทำลายงานของฉันคงจะคันเต็มทีแล้วล่ะนะ”
ทุกคนมองอย่างสงสัยว่าใครมีอาการคัน จนมีคนร้องโวยวายออกมา ทุกคนหลบทางเพื่อจะมองว่าใคร พอพวกนั้นหลบทางก็เห็นกลุ่มของพวกนูอัสกำลังเกาๆ เพราะความคันนั้น
“ไง แจ็กสัน สนุกกับการคันไหมล่ะ?”
“แก!! วันเดอร์เลอร์!!” นูอัสตะโกนออกมาทันที เธอเดินมาพร้อมกับความคันตามร่างกายของเธอ “นี่แก!! แกล้งฉันเหรอ!!”
“อืม ใครแกล้งใครก่อนหรือ? เมื่อเช้าเจ้าก็ชกข้าก่อน ข้าก็ชกคืนแล้ว ตอนนี้มันก็ขึ้นกับเจ้า ถ้าเจ้าไม่เข้ามายุ่งกับของของข้า เจ้าคงไม่ต้องคันน่านะ”
“แกกกกกกกกกก!!” นูอัสกำหมัดแน่นก่อนจะวิ่งไปหาอีกฝ่ายแล้ว ยกมือเพื่อชกอีกฝ่ายอีกครั้ง
โพรทาเลียมองก่อนจะหลบตัวทันที นูอัสเห็นแบบนั้นเธอก็เบรกตัวไม่ทัน ก็พุ่งตัวไปข้างหน้า แล้วข้างหน้าเป็นรูปปั้นของโพรทาเลียที่เละไปแล้ว นูอัสพุ่งไปจนทำให้รูปปั้นทั้งหมดที่ตั้งอยู่เลอะร่างกายตัวเองหมด ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างหัวเราะออกมาทันที โพรทาเลียก็ขำอยู่ในใจเหมือนกัน
“ไม่อยากพูดเยอะหรอกนะ แจ็กสัน แต่สมน้ำหน้ากับสิ่งที่เจ้าทำตัวเองน่านะ” โพรทาเลียพูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นทันที
“อ๊ากกกกกกกกก วันเดอร์เลอร์ ฉันจะฆ่าแกให้ได้!!”
โฟกัสได้ยินแบบนั้น เธอรู้สึกไม่ดีเลย เธอรู้ว่าพี่สาวพูดอะไรทำจริงแน่ๆ เธอต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อ แต่ก่อนอื่นต้องไปบอกคีย์ให้ระวังตัว โพรทาเลียเห็นอีกฝ่ายเดินออกไป เธอก็ตามเพื่อไปเตือนอีกฝ่ายทันที
จบตอนที่ 14 โปรดติดตามตอนที่ 15 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")