ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 18 ผลแพลเปิ้ล
โพรทาเลียนั่งเซ็งอยู่ระเบียบหน้าบ้านพักหมายเลข 11 เธอโดนโทมัสห้ามไปยุ่งวุ่นวายกับจุดตรวจและสถานพยาบาลเพราะพวกเขากำลังยุ่งกับงานที่ได้รับกัน ตัวเธอก็อยากเข้าไปทั้งสองทีว่าอาการคนสลบเป็นไงและสิ่งออกมาเป็นควันมันคือสารอะไร ระหว่างเธอนั่งอยู่ เธอก็เห็นพวกนูอัสกำลังจะเดินผ่านหน้าบ้านของเธอ เธอมองด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ก็แอบขมวดคิ้วในใจ เฟอร์ร่าโผล่ออกมาข้างๆ ทันที
“ดูสิ ยัยหน้าบานเดินอยู่นั้นล่ะ!!” เฟอร์ร่าพูดพร้อมกับลอยอยู่ข้างๆ โพรทาเลีย
“ใจเย็นๆ เฟอร์ร่า เรายังไม่มีหลักฐานนะ” โพรทาเลียเตือนเฟอร์ร่าเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
“ชิ! น่าหมั่นไส้!!” เฟอร์ร่าพูดแล้วกัดผ้าผืนหนึ่ง
นูอัสเดินผ่านก็เห็นวันเดอร์เลอร์นั่งจ้องมาทางเธออยู่ เธอก็คิดจะแซวเพื่อหาเรื่องอีกฝ่าย
“ตายล่ะ นายรอดด้วยเหรอ? วันเดอร์เลอร์”
โพรทาเลียมองแล้วจมูกมันกระตุกทันที “ทำไมล่ะ ข้าไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุนี่น่า”
“อ๋อ...แต่นายก็เข้าไปช่วยพวกที่สลบสินะ ทำไมไม่สลบไปด้วยเลยล่ะ ตัวเกะกะแบบนายนะ” พอนูอัสพูดจบก็หัวเราะออกมา คนในกลุ่มเธอก็หัวเราะออกมาเช่นกัน
โพรทาเลียยังยิ้มอยู่แต่ก็แฝงไปด้วยอารมณ์โกรธหน่อยๆ “ฮ่าๆ แจ็กสัน...อย่าพูดอะไรเยอะดีกว่านะ ไม่งั้นระหว่างของจะเข้าตัวล่ะ”
โพรทาเลียพูดอย่างอ้อมๆ ว่าระวังของที่อีกฝ่ายทำให้คนสลบจะกลับเข้าหาตัวเธอแน่ๆ นูอัสได้ยินแบบนั้นเธอรู้สึกไม่ชอบใจวันเดอร์เลอร์ขึ้นมา ก่อนที่เธอจะสะบัดตัวออกจากตรงนั้นทันที โพรทาเลียมองอีกฝ่ายเดินออกไป เฟอร์ร่าก็บ่นทันทีว่าอีกฝ่ายไปสักที เธอก็บ่นไปเรื่อยๆ โพรทาเลียไม่สนใจเฟอร์ร่าบานเธอถอนหายใจหนึ่งครั้ง เธอหันไปหยิบบางอย่างในกระเป๋าออกมา มันคือลูกแก้วก่อนหน้าที่เธอเคยนำออกมาดู เธอจ้องมองพร้อมกับจะพูดบางอย่าง
“วันนี้เป็นไงมั้งจ้ะ? คาเร็นน่า”
เมื่อเธอเอ่ยถามลูกแก้วนั้น ก็มีภาพเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งขึ้นมา รูปร่างตัวเล็กเท่ากับเด็กอายุแค่ 4-5 ขวบ ใบหน้าของเธอเล็กแก้มป่องหน่อยๆ น่าหยิก ผมลอนสีทองผมยาวกลางหลัง ใส่เสื้อผ้าวันพีชน่ารักสบายๆ เมื่อเด็กหญิงลืมตาตื่นขึ้น เธอมีด้วยตาสีเขียวเหมือนโพรทาเลีย เด็กน้อยเห็นโพรทาเลียก็ถึงกับยิ้มทันที
“แม่ค่ะ!” เด็กน้อยเข้ามาใกล้ลูกแก้วทันที
เมื่อเด็กน้อยพูดเสียงดัง โพรทาเลียต้องทำเสียงชู่ว์ให้เด็กพูดเบาๆ “ชู่ว์ คาเร็นน่า ลูกต้องทำเสียงเบาๆ นะ”
“อุ้ย!” เด็กน้อยเอามือปิดปากทันที “ขอโทษค่ะ...”
เฟอร์ร่าได้ยินโพรทาเลียคุยกับใคร เธอหันไปมองเห็นโพรทาเลียคุยลูกแก้ว เธอสงสัยเลยเข้ามาดูใกล้ๆ ทันที
โพรทาเลียยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ “วันนี้ลูกเป็นไงมั้งจ้ะ”
“ก็สบายดีค่ะ หนูยังอ่านหนังสือที่แม่ส่งมาให้อยู่เลย แล้วก็ชุดที่คุณแม่ส่งเข้ามาในลูกแก้ว หนูใส่แล้วสบายมากๆ เลยล่ะค่ะ อย่างตัวนี้เป็นต้น” คาเร็นน่าพูดแล้วก็หมุนตัวไปมา
“ลูกใส่แล้วน่ารักมาเลยจ้ะ แม่ดีใจที่ลูกชอบของที่แม่ส่งไปให้นะ”
“ค่ะ” เด็กหญิงยิ้มอย่างร่าเริง
โพรทาเลียมองลูกสาวใบหน้าของเธอเปลี่ยนอารมณ์ไปแบบห่วงลูกสาวเธอที่ถูกขังอยู่ในลูกแก้วมานานถึง 1 ปีกว่าๆ หลังจากออกมาจากเกาะนั้น เธอก็ใช้เวลาตลอดการเดินทางหนีจากแซเทิร์น ก็หาวิธีแก้มาตลอด 6 เดือน แต่ไม่มีใครช่วยลูกเธอได้เลย ทำให้โพรทาเลียเครียดมาตลอด
เด็กคนนี้อยู่ในลูกแก้ว ก็เพราะแซเทิร์น ถ้าย้อนกลับไปเมื่อตอนที่โพรทาเลียอยู่ในเกาะ ตอนนั้นเธออายุแค่ 9 ขวบเกือบจะ 10 ขวบในไม่กี่สัปดาห์ ตัวเธอกลายเป็นเด็กที่แซเทิร์นชอบมากๆ ถึงลึกๆ เขาจะไม่ชอบใจที่เธอนั้นมีความพิเศษบางอย่างในตัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เกิดเมื่อแซเทิร์นไม่อยู่ในเกาะหลายเดือน โพรทาเลียได้มีความสุขที่ไม่ต้องเครียดกับแซเทิร์น พวกเด็กคนอื่นๆ ก็เล่นกันสนุก โพรทาเลียเลยหาโอกาสขออยู่เงียบๆ เธอกำลังไปที่ห้องปรุงยาของเธอ
“หือ...ว่างแบบนี้ทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ หน่อยดีกว่า”
โพรทาเลียเปิดประตูเข้ามาข้างในเป็นห้องที่มาโต๊ะใหญ่และตู้ไม้ที่วางขวดอะไรอยู่เยอะมากๆ โพรทาเลียเดินไปหยิบขวดต่างๆ บนตู้ เธอต้องปีนเก้าอี้ขึ้นไปหยิบขวด ตัวของโพรทาเลียนั้นตัวเล็กมากๆ สภาพร่างกายเธอนั้นมีบาดแผลเยอะและแผลเป็น ส่วนเสื้อผ้าของเธอก็เป็นแบบขาดหน่อยๆ เหมือนเสื้อผ้าสมัยกรีก พอโพรทาเลียหยิบอุปกรณ์ต่างๆ เธอหันไปเจอผลไม้อยู่ในตะกร้าสองลูก
“เอ๋? ผลไม้เหรอ?”
โพรทาเลียมองผลไม้แปลกๆ เธอไม่เคยเห็นมันเลย เธอหยิบขึ้นมาดูผลไม้ลูกนี้มีขนาดเล็กเท่าส้ม แล้วสีของมันเป็นสีส้มชมพูผสมกัน เธอสงสัยว่ามันมีกลิ่นอะไรไหมก่อนจะหยิบขึ้นมาดม
“ว้าว...หอมจัง...” พอโพรทาเลียดมผลไม้นี้ ท้องของเธอก็ร้องออกมาทันที “อ๊ะ...หิวเลยแฮะ...”
โพรทาเลียจ้องเหมือนอยากกิน เธอหันซ้ายหันขวาว่าไม่มีคนอยู่ข้างในนี้ เธอเลยตัดสินใจทันที
“งั้นขอทานล่ะนะเจ้าคะ!”
โพรทาเลียทานผลนั้นรสชาติของมันทั้งหวานและเปรี้ยวหน่อยๆ โพรทาเลียรู้สึกชอบรสชาตินี้จริงๆ เธอกินจนหมดโดยไม่เหลือเม็ด เพราะมันเหมือนไม่มีเม็ดเลย โพรทาเลียหันไปมองอีกลูกในตะกร้า มันทำให้เธอรู้สึกอยากกินอีก เธอกลืนน้ำลายก่อนจะหยิบมากินอีก มันอร่อยมากๆ พอเธอกินหมดทั้ง 2 ลูก เธอก็หันไปปรุงยาต่อทันที
เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง โพรทาเลียรู้สึกแปลกๆ ที่ท้องของเธอ แต่เธอคิดว่าคงเพราะแน่นท้อง เพราะกินผลไม้นั้น เธอเลยคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก เลยหันไปทำงานต่อ จนเวลาต่อมาพวกโกรอส 2 ตนเปิดประตูเข้ามาข้างในห้องปรุงยา โพรทาเลียเห็นก็มองพวกเขาทันที พวกเขาเป็นยักษ์ร่างเล็กสีฟ้ามีหูยาวเหมือนเอลฟ์ พวกเขาเห็นโพรทาเลียอยู่เลยทักทายเธอก่อนทันที
“สวัสดีขอรับ ท่านโพรทาเลีย”
“ไง เจคอบ จอห์น” โพรทาเลียทักทายตอบก่อนจะไปทำงานต่อ
พวกโกรอสทักทายจบก็เดินไปเพื่อจะไปของที่วางไว้บนโต๊ะ พอพวกเขาจะหยิบตะกร้า ก็ตาโตทันทีที่ว่าผลไม้ที่พวกเขาสร้างขึ้นหายไป
“เอ๋!! ผลแพลเปิ้ลหายไปไหน!!”
โพรทาเลียได้ยินเสียงตะโกนของจอห์น เธอก็หันมาถามทันที “มีอะไรหรือ?”
“ท่านโพรทาเลียเห็นผล แพลเปิ้ลไหมขอรับ!?”
“ผลแพลเปิ้ลไม่เคยได้ยินเลยนะ?” โพรทาเลียสงสัยเลยว่ามันคืออะไร
“มนุษย์อย่างท่านคงไม่เคยได้ยิน เพราะมันเป็นผลไม้วิเศษที่พวกข้าสร้างขึ้นนะขอรับ” เจคอบพูดขึ้น พวกเขาดูซีเรียสมากๆ
“ผลไม้วิเศษเหรอ?” เธอสงสัยเลยว่าผลไม้นั้นทำอะไรได้ “วิเศษยังไงล่ะ แล้วลักษณะมันเป็นยังไงนะ?”
“มันมีขนาดเล็กเท่าส้ม แล้วมีสีส้มชมพูขอรับ”
“แล้วก็รสชาติของมันทั้งหวานแล้วก็เปรี้ยวหน่อยๆ คนที่กินเข้าไปรู้สึกแบบนั้น ก็เท่ากับว่า...”
“เท่ากับว่า?” โพรทาเลียเริ่มสะกิดใจว่าสิ่งที่พวกนั้นพูดคล้ายๆ ผลไม้ที่เธอกินไปก่อนหน้า
“เท่ากับว่าผลแพลเปิ้ลเคมีตรงกับคนกิน แล้วจะสามารถตั้งครรภ์ได้ขอรับ!!” ทั้งสองโกรอสพูดออกมาแบบนั้น
โพรทาเลียที่ฟังถึงกับหน้าซีดทันที แล้วตกใจว่าผลไม้ที่ตัวเองกินเข้าไปเป็นผลไม้อะไร
“ว่าไงนะ! ผลที่ข้าคิดไปสามารถตั้งครรภ์ได้เหรอ!?”
“เอ๋!! นี่ท่านโพรทาเลียกินเข้าไปหรือขอรับ!?” เจคอบถามด้วยความสงสัยทันที
“ใช่นะสิ กลิ่นมันหอมมากๆ จนน่าทานใครมันจะไม่กินมันล่ะ!!” โพรทาเลียตื่นตระหนกทันที
“ตายแล้วท่านโพรทาเลีย ท่านกินมาไปตั้งแต่เมื่อไรนะ?”
“ปะ...ประมาณ 2 ชั่วโมงแล้วนะ”
“แย่แล้ว!! อีกแค่ 7 ชั่วโมงแล้ว!!” โกรอสสองตนตกใจทันที
“7 ชั่วโมงหมายความว่าไง?” โพรทาเลียงงว่าพวกนี้หมายความว่าไง
“ท่านโพรทาเลียยังเด็กคงไม่เข้าใจสินะขอรับ คือว่ามนุษย์เพศหญิงใช้เวลาตั้งครรภ์ 8 หรือ 9 เดือนนะขอรับ”
“อืมๆ พอรู้นะ ท่านแม่ของข้าตั้งท้องมา 4 ครั้งพอรู้ว่ากี่เดือนกว่าจะคลอดทารกออกมา”
“นั้นล่ะ ขอรับ แต่ผลแพลเปิ้ลต่างออกไป มันให้เวลาตั้งครรภ์แค่ 9 ชั่วโมง เหมือนย่อจาก 9 เดือนเป็น 9 ชั่วโมงนะขอรับ!!”
โพรทาเลียได้ยินถึงกับเหงื่อตกทันที “เอออออออออออออออออออ๋!!”
เสียงของโพรทาเลียดังออกมาจากห้องปรุงยา ทำให้คนหนึ่งที่ผ่านมาได้ยินเข้าเลยเดินเข้ามาทันที “โพร เกิดอะไรขึ้น!?”
ชายที่เข้ามามีรูปร่างสูงกว่าโพรทาเลียนิดหน่อย และมีกล้ามหน่อยๆ ผมสั้นเซ่อๆ ดวงตาสีน้ำตาล
“ดีแลน!!” โพรทาเลียเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วกอดทันที “แย่แล้วล่ะ เกิดเรื่องแล้วล่ะ!!”
“เกิดอะไรขึ้นนะ” ดีแลนถามด้วยความเป็นห่วงทันที
“ท่านโพรทาเลียเกิดกินผลแพลเปิ้ลไปนะขอรับ ท่านดีแลน”
“ผลแพลเปิ้ล!?” ดีแลนสงสัยว่ามันคือผลอะไร
“เป็นผลไม้ที่ทำให้ตั้งครรภ์นะขอรับ แล้วท่านโพรทาเลียเผลอกินเข้าไป แต่มันมีสองผลนะตอนแรก หรือว่าท่านโพรทาเลีย...”
โพรทาเลียหันหัวมามองพวกโกรอส “ขอโทษ...กินไปหมดเลยนะ...”
“ตายแล้วท่านโพรทาเลีย!! ลูกหนึ่งก็ตั้งครรภ์ได้ 1 คนแล้วนะขอรับ อย่างงี้มันตั้งครรภ์เป็น 2 คนเลยนะขอรับ!!”
“ตั้งครรภ์?” ดีแลนสงสัยว่ามันคืออะไร ก่อนจะนึกถึงตอนเด็กๆ “นี่พวกนายอย่าบอกนะว่า ตั้งครรภ์นี้ หมายถึง การตั้งท้องที่กำเนิดเด็กทารกนะเหรอ!?”
“ใช่แล้วขอรับ!!”
“ว่าไงนะ!!”
พอดีแลนตกใจไปว่าโพรทาเลียกำลังตั้งท้องเหรอ พวกโกรอสเห็นสถานการณ์ไม่ดีเลยรีบไปเรียกเทพีอลิซ่าเบ็ธมาทันที เทพีฟังเรื่องราวทั้งโพรทาเลียและโกรอสก็โดนดุ แต่พวกโกรอสโดนดุรอบสองโดยภรรยาของพวกเขาที่วางผลแพลเปิ้ลไม่เป็นที่จนเกิดเรื่องขึ้นจนได้
พวกสาวโกรอสก็นำเสนอให้โพรทาเลียกินยาเพิ่มอายุ เพราะเด็กวัยเท่าโพรทาเลียมันจะลำบากเวลาตั้งท้อง โพรทาเลียเลยต้องทำตาม เธอกินยาเพิ่มอายุไป ร่างกายเธอตัวสูงขึ้น แล้วผมของเธอก็ยาวขึ้น เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าของเทพีลิซ่า พอเธอออกมาจากโซนเปลี่ยนเสื้อผ้า ดีแลนที่เห็นโพรทาเลียถึงกับอึ้งไปเลย เขาหน้าแดงที่เห็นโพรทาเลียโตขึ้นแล้วสวยมากๆ โพรทาเลียดูตัวเองในกระจก เธอรู้สึกแปลกๆ ชอบกล ก่อนจะหันไปถามคนอื่นๆ
“ข้าดูแปลกไหม?”
“ไม่!” ดีแลนพูดขึ้น เทพีอลิซ่าเบ็ธมองดีแลนอย่างสงสัยทันที “ไม่เลย ดู...งด...งดงามมากนะ...”
โพรทาเลียยิ้มออกมา “ขอบใจดีแลน” โพรทาเลียหันไปมองตัวเองในกระจกต่อ เทพีอลิซ่าเบ็ธเดินไปหาโพรทาเลีย “เจ้าไม่แปลกจริงๆ โพรทาเลีย เจ้าโตขึ้นต้องสวยแบบนี้แน่ๆ จ้ะ”
“ท่านแม่...ข้าไม่สวยหรอก...”
“คิกๆ เจ้าคิดว่าตัวเองไม่สวย แต่เจ้าสวยนะ” ลิซ่าจับคางของโพรทาเลีย
โพรทาเลียมองลิซ่าแล้วยิ้มทันที “ขอบคุณที่ชมลูก ท่านแม่”
“ลูกน้อยของข้า...” ลิซ่ากอดโพรทาเลีย โพรทาเลียก็กอดอีกฝ่าย
ดีแลนมองทั้งสองคน เขามองโพรทาเลียอย่างเคลิ้มมากๆ ที่อีกฝ่ายพอโตขึ้นแล้วจะสวยแบบนี้ พอโพรทาเลียแต่งตัวอะไรเสร็จ ก็ไปที่ห้องที่จะรวมตัวกันกับพวกเด็กมนุษย์กึ่งเทพคนอื่นๆ ทุกคนเห็นโพรทาเลียเข้ามากับดีแลน ทุกคนก็ตกใจเลยว่า ทำไมอีกฝ่ายโตขึ้น
“โพรทาเลียทำไมถึงโตขึ้นแบบนั้น!!”
“เอ่อ...พวกเราคือว่า...”
โพรทาเลียอธิบายให้ทุกคนฟังทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนพอฟังก็ตกใจเลยว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย ระหว่างที่ท้องของโพรทาเลียยังไม่โตขึ้น พวกโกรอสไปหาหนังสือจากโลกภายนอกที่พวกเราเคยเก็บไว้อ่านกัน มาให้โพรทาเลียอ่านเกี่ยวกับทารก โพรทาเลียก็อ่านจนกระทั่งเธอคิดบางอย่างทันที เธอหันไปพวกโกรอสสาวทันที
“นี่ มิเรีย...”
“อะไรหรือเจ้าค่ะ?” มิเรียหันไปหาโพรทาเลีย
“คือสงสัยนะ ว่าผลแพลเปิ้ลนี้ สร้างมาได้ไงนะ?”
“อ๋อ ก็แบบว่ามันสร้างจากวัตถุดิบของที่พวกเรามี เป็นของหายากมากๆ เลยล่ะ แล้วก็ส่วนผสมจากมนุษย์อีก 1 อย่าง”
โพรทาเลียสงสัยเลยว่าส่วนผสมอีกอย่างคืออะไร “แล้วส่วนผสมอีกอย่างจากมนุษย์นี่คือ?”
“อ๋อ เลือดมนุษย์ เส้นผม หรือ เส้นขนจากมนุษย์นะ”
“เอ๋!!” โพรทาเลียสงสัยเลยว่าแล้วในผลที่เธอกินมันมาจากของใคร “ฉันอยากรู้ว่าผลที่ข้ากิน พวกจอห์นไปเอาของใครมา!”
“ได้สิ เดียวมานะ” มิเรียเดินออกจากห้องนั้นไปหาพวกจอห์นทันที
ดีแลนที่อยู่ข้างๆ โพรทาเลียสงสัยเลยว่าทำไมโพรทาเลียต้องการอะไร “โพรทาเลีย คิดอะไรอยู่เหรอ?”
“ก็...รู้สึกไม่ดีที่ผลที่กินไปมันมีบางอย่างจากมนุษย์ด้วยอ่ะ”
“จริงดิ...” ดีแลนขนลุกเลยว่าอะไรกันที่มาจากมนุษย์ เพราะเมื่อกี้เข้าไม่ได้ยินที่พวกเธอพูด
พวกโกรอสก็มากันทันที มิเรียมาด้วยความโกรธหน่อยๆ โพรทาเลียสงสัยเลยว่าพวกนั้นต้องเอาอะไรของใครมาแน่ๆ มิเรียมาถึงพร้อมสามีของเธอและเจคอบ เธอก็โค้งให้โพรทาเลียทันที
“ท่านโพรทาเลียต้องขอโทษแทนสามีของข้าด้วยเจ้าคะ”
“ขอโทษ?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ขอโทษทำไม?”
“ก็เจ้าสามีของข้าเอาส่วนผสมจากมนุษย์ มาจากในกระเป๋าของท่านนะเจ้าค่ะ”
“กระเป๋าข้า?”
“คือ...พวกข้าไปทำความสะอาดที่ห้องท่านแล้ว กระเป๋าของท่านเปิดอยู่แล้วมีกล่องบางอย่างเปิดอยู่ มันมีเส้นผมสีทองอยู่ ข้าสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่าง เลยขอเอาออกมาสักเล็กน้อย เลยนำมาทำผลแพลเปิ้ล” จอห์นอธิบายให้โพรทาเลียฟังทั้งหมด
โพรทาเลียฟังถึงกับงงว่ามีอะไรแบบนั้นในกระเป๋าด้วยเหรอ แต่เธอก็ขมวดคิ้ว เพราะโกรอสมาวุ่นวายกับของเธอ
“เฮ้อ...งั้นครั้งหน้าห้ามมายุ่งกับของข้านะ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตนะ”
“ขอโทษขอรับ”
โพรทาเลียลุกขึ้นจากโซนที่เธอนั่ง ดีแลนเห็นก็หันไปถามทันที “นั้นเธอจะไปไหนนะ?”
“กลับห้องหน่อยนะ...” โพรทาเลียพูดจบก็เดินออกจากห้องนั้นไป
โพรทาเลียเดินไปเรื่อยๆ เธอก็นึกอยู่ว่ามีเส้นผมที่โกรอสพูดอยู่ในกระเป๋าเธอด้วยเหรอ เธอเดินมาถึงห้องของเธอ ก้มลงไปดูกระเป๋าของเธอที่อยู่ใต้เตียง เธอเขยิบเข้าไปหยิบมันออกมา กระเป๋ามีขนาดเล็กมากสำหรับเธอ แต่ถ้าตอนเธออายุ 6 ขวบ มันดูใหญ่มากๆ แต่ตอนนี้มันเล็ก เธอเปิดกระเป๋าของตัวเอง แล้วลองค้นหาสิ่งที่พวกโกรอสบอกว่าเป็นกล่องใส่เส้นผมอยู่ เธอค้นหาจนเจอกล่องไม้ที่ว่า เธอลองหยิบมาดูแล้วเปิดมันออกมา มันมีเส้นผมสีทองดู เธอลองหยิบมันขึ้นมากำเล็กๆ พอหยิบขึ้นมามันมีกลิ่นอ่อนๆ ลอยเข้ามาในจมูกของเธอ
“กลิ่นนี้มัน...กลิ่นมินต์...” โพรทาเลียรู้สึกสบายใจกับกลิ่นนี้ มันเหมือนกลิ่นที่คุ้นเคยมากๆ เมื่อเธอดมกลิ่นนี้มันทำให้เธอเห็นภาพใครสักคนในความทรงจำ “คุณเป็นใครนะ...เจ้าของเส้นผมนี่...”
โพรทาเลียสงสัยเลยว่าใครกันที่เป็นเจ้าของเส้นผมนี้ ระหว่างเธอกำลังค้นกระเป๋าตัวเอง เธอก็เจอของที่มาจากพี่น้องของเธอ เธอนึกถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัว คิดถึงรอยยิ้มแล้วความอบอุ่นของครอบครัว
“พ่อ...แม่...ทุกคน...” โพรทาเลียนึกถึงทุกคนมากๆ จนน้ำตาของเธอไหลออกมา
เทพีอลิซ่าเบ็ธเดินมาแถวห้องของโพรทาเลียเพราะตามหาเธออยู่ หลังจากถามดีแลนว่าโพรทาเลียไปไหน เลยรู้ว่าเธอมาที่ห้องนอนของตัวเอง เธอเดินมาก็เจอโพรทาเลียนั่งอยู่ที่พื้น
“ข้าว่าเจ้าควรกลับไปพักนะ โพรทาเลีย”
โพรทาเลียได้ยินเสียงอีกฝ่าย เธอเช็ดน้ำตาของเธอทันที แล้วหันไปมองเทพีอลิซ่าเบ็ธ “ท่านแม่...เดียวข้าไปพัก...”
“อืม เจ้าต้องพักแล้วกินอาหารบำรุงที่พวกโกรอสให้กิน ข้าว่าเจ้าไปพักห้องข้าดีกว่า” เทพีอลิซ่าเบ็ธเสนอให้อีกฝ่ายมาอยู่ข้างๆ เธอดีกว่า
“เจ้าค่ะ...” โพรทาเลียตอบรับคำเสนอของเทพีอลิซ่าเบ็ธทันที
พอเทพีเสนอมาแบบนั้น โพรทาเลียเก็บกระเป๋าของเธอไว้ที่เดิม แล้วเดินตามเทพีไปห้องของอีกฝ่ายทันที พอมาถึงโพรทาเลียได้รับการปฏิบัติการทานอาหาร การเรียนรู้เรื่องการเลี้ยงลูกและการดูแลครรภ์ โพรทาเลียอ่านจนจะปวดหัว แต่ก็ต้องอ่าน เพราะเธอทำตัวเอง เองนั้นล่ะ จนกระทั่งถึงเวลาที่สมควร
จบตอนที่ 18 โปรดติดตามตอนที่ 19 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")