ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 25 ปรุงยาสำเร็จ
โพรทาเลียถอนหายใจอย่างอ่อนล้า เนื่องจากสองวันมานี้มีแต่เรื่องวุ่นวายทำให้มีแต่คนตกใจเรื่องของเธอและเรื่องที่ทำให้เธอตกใจ เธอไม่นึกเลยจริงๆ ว่ามีแต่เรื่องทำให้ตกใจ แต่เธอดีใจแค่การได้มองลูกสาวที่ตอนนี้นั่งอยู่ระหว่างขาเธอ คาเร็นน่าเงยหน้ามองแม่ของตนก่อนจะหันไปหาแม่แล้วกอดทันที โพรทาเลียกอดตอบอย่างรักใคร่ ทุกคนมองสองแม่ลูกอย่างมีความสุข เรอาเห็นภาพนี้แล้วต้องเข้าไปหาทันที พร้อมกับลูบหัวทั้งโพรทาเลียและคาเร็นน่า
“แม้ๆ แม่ไม่คิดเลยนะว่าเจ้าจะมีลูกแล้วนะ แองเจิล”
โพรทาเลียได้ยินที่เรอาเรียกเธอเลยต้องหันไปหาเรอา “เอ่อ...ท่านเรอา ข้าตอนนี้คือโพรทาเลียนะเจ้าค่ะไม่ใช่-”
“แต่แม่...อยากเรียกเจ้าแบบนั้นนี่น่า แล้วก็...เจ้า...ทำไมไม่เรียกท่านแม่เหมือนเมื่อก่อนกัน...” เรอาทำสีหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ที่ลูกของตนกับไม่ให้เธอเรียกชื่อเดิม
โพรทาเลยเห็นถึงกับช็อกไปเลย ทำให้เธอต้องยอมอีกฝ่าย “ตามใจท่านละกัน ท่านเร-”
“อะแฮ่ม!” เรอากอดอกพองแก้ม
โพรทาเลียได้ยินเสียงกระแอมก็ตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนคำพูด “เอ๊ย...ท่านแม่...”
พอเรอาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแล้วยิ่งซุกโพรทาเลียมากขึ้นไปอีก จนสามแฝดมองอย่างงงว่าพี่สาวเขาเป็นสมบัติส่วนรวมกันเหรอ ลิซ่ามองโพรทาเลียที่กำลังโดนท่านแม่ลูบหัวอยู่อย่างชอบใจ โครนอสมองลูกสาวที่มานั่งข้างๆ การได้มองลูกสาวทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตเขานั้นได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
“ดูเจ้ามีความสุขที่มองแม่และโพรทาเลียนะ”
“อ๊ะ...ท่านพ่อ...” ลิซ่าได้ยินแบบนั้นก็หันมามองผู้เป็นพ่อทันที “ข้าก็แค่...การได้มองคนที่ข้ารักอย่างเงียบๆ มันก็มีความสุขแล้วนะคะ”
“ก็จริงน่านะ แต่อย่าลืมทำให้ตัวเองมีความสุขด้วยล่ะ”
“อ๊ะ...ค่ะ” ลิซ่ายิ้มให้ผู้เป็นพ่อ โครนอสเห็นลูกสาวยิ้มเขาก็ลูบหัวเธอทันที
ลิซ่าที่กำลังโดนลูบ เธอก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงสิ...เมื่อกี้...ท่านพ่อบอกว่ามีข้อแลกเปลี่ยนกับโพรทาเลีย ท่านหมายถึงข้อแลกเปลี่ยนยังไงกันหรือเจ้าค่ะ?”
โพรทาเลียได้ยินก็หันไปทางโครนอสทันที
“อ๋อ...ก็...ข้อแลกเปลี่ยนคือ...พวกเจ้าสองคน” โครนอสชี้ไปที่ลิซ่าและโพรทาเลีย “ต้องมาเป็นบุตรของข้าอย่างเต็มตัว”
“!!!” โพรทาเลียกับลิซ่าตกใจทันที
“เดียวสิท่านโครนอส ทำแบบนั้นทั้งค่ายจะไม่เกิดความวุ่นวายเหรอที่อยู่ๆ มีการรับรองว่าเด็กสองคนที่เข้ามาใหม่เป็นบุตรธิดาของท่านนะ!!” มาร์โคพูดขึ้นมาทันทีด้วยความกังวลใจเรื่องที่เขาพูดออกมา
“ก็รู้น่านะ แต่ข้าอยากให้ลูกข้าสองคนอยู่ในความดูแลของข้า ก่อนพวกเทพลูกหลานข้าจะรับรองไปนี่น่า” โครนอสพูดพร้อมกับพองแก้มทันที
โพรทาเลียถึงกับช็อกกับสีหน้าของโครนอส ‘เขากำลังพองแก้มเหรอ! ? เขากำลังพองแก้มเหรอ!?’
โพรทาเลียจ้องด้วยความขนลุก ไม่นึกว่าจะเห็นสีหน้าที่คล้ายแซเทิร์นทำแบบนั้น ก่อนที่เธอจะกระแอมขึ้นมา
“อะแฮ่ม...ไม่นึกว่าเทพแบบท่านจะกล้าทำสีหน้าแบบนั้นนะ”
“อะไรกัน เจ้าไม่ชอบเหรอ? ที่ข้าทำหน้าแบบนี้นะ ห๊า?” โครนอสเดินตรงมาหาโพรทาเลีย แล้วทำหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์
ทำเอาโพรทาเลียสะดุ้งทันทีที่อีกฝ่ายเข้าใกล้เธอ “ไม่ต้องเข้ามาใกล้ข้าเกินไปเลยนะ ท่านโครนอส”
โครนอสได้ยินที่อีกฝ่ายเรียกเขา ทำเอาใบหน้าเขาเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าน้อยใจ โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป
“เจ้า...ทำไมกัน เจ้ายังเรียกเรอาว่าท่านแม่ได้ แล้วข้าล่ะ ทำไมเจ้าไม่เรียกท่านพ่อฉัน”
“!!” เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงตัวโพรทาเลียทันที ที่เห็นเทพตรงหน้างอแงใส่เธอ “เฮ้อ...ก็ได้...ท่านพ่อ...”
“คิกๆ” โครนอสยิ้มอย่างมีความสุขทันที
โพรทาเลียถอนหายใจ แล้วจ้องอีกฝ่าย "แต่ข้าบอกแล้วนะว่าข้าไม่ใช่แองเจิล แค่เป็นคนที่เกิดใหม่ในชาตินี้เท่านั้น"
“ข้ารู้แต่ยังไง...เจ้าก็เป็นแองเจิลของพ่อตลอดไปไม่ใช่เหรอ?”
“ชิ!!” โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นเลย ทำเอาเธอเขินจนต้องหันหน้าหนีทันที
คาเร็นน่าเงยหน้ามองใบหน้าของแม่ก็ขำออกมาเบาๆ “คิกๆ คุณแม่เขินใหญ่เลยค่ะ”
“คาเร็นน่า!!” โพรทาเลียมองลูกสาวที่พูดที่เธอเขินขึ้นมา
ทุกคนต่างยิ้มกันทันที โครนอสก็ยิ้มทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะลูบหัวของโพรทาเลีย
“ถึงชาตินี้ข้าไม่ได้เป็นพ่อของเจ้า แต่ก็ขอเป็นพ่อบุญธรรมที่จะคอยปกป้องเจ้านะ โพรทาเลีย”
“...” โพรทาเลียหันไปมอง สีหน้าเธอนิ่งไปก่อนจะก้มหน้าลง แล้วเงยหน้ายิ้มให้อีกฝ่าย “ขอบคุณขอรับ ท่านพ่อ!”
“เอ่อ...ขอขัดหน่อยครับ” มาร์โคพูดขึ้น
โพรทาเลียหันไปมองน้องๆ ที่ไม่มีบทพูดตั้งนาน จนมาร์โคหาจังหวะพูดขึ้นมาได้แล้ว
“มีอะไรล่ะ มาร์โค” โพรทาเลียถามมาร์โคที่อยากถามอะไรสักอย่าง
“คือ...เราช่วยคาเร็นน่าแล้ว งั้นตอนนี้ก็สามารถทำยาแก้ได้แล้วสินะครับ พี่โพรทาเลีย”
“อ๊ะ!! จริงด้วย” โพรทาเลียตาโตทันที เธอเกือบลืมเรื่องนั้นไปเลย เธอมองคาเร็นน่าทันที “คาเร็นน่า ส่วนวัตถุดิบล่ะ”
“ในนี้ค่ะ!” คาเร็นน่าปลดกระเป๋าที่คาดไหล่ไว้ แล้วยื่นส่งให้แม่
โพรทาเลียรับมาก่อนจะล้วงมือเข้าไปข้างในกระเป๋า แขนเข้าไปถึงหัวไหล่ของเธอ ทำเอาคนอื่นๆ จ้องมองอย่างสงสัยเลยว่ามันสามารถล้วงมือไปได้ขนาดนั้นเลยเหรอ พอโพรทาเลียค้นหาของจนจับเจอบางอย่างเธอก็หยิบมันออกมา มันเป็นกล่องไม้
“กล่องนี้ล่ะค่ะที่หนูใส่ไว้นะ”
พอคาเร็นน่าพูดแบบนั้น โพรทาเลียเลยเปิดออกทันที พอเธอเห็นของข้างใน เธอถึงกับยิ้มทันที แล้วหันหาลูกสาวแล้วลูบหัวเบาๆ
“ขอบใจมากนะ คาเร็นน่า”
“ค่ะ หนูไม่นึกว่าความซนของหนู จะทำประโยชน์ให้แม่ได้นะคะ” คาเร็นน่าเขินหน่อยๆ ที่แม่ขอบคุณเธอ
โพรทาเลียเข้าใกล้ลูกสาว แล้วหอมแก้มทั้งสองข้างของลูกสาว “ถึงซน แต่ลูกแม่ก็เก่งนะจ๊ะ คาเร็นน่า”
“แฮะๆ” คาเร็นน่ายิ้มอย่างดีใจที่แม่ชมเธอ
พอพวกมาร์โคมองพี่สาวดูส่วนผสม พวกเขาก็สงสัยเลยว่าพี่จะทำอะไรกับส่วนผสมพวกนี้ต่อ
“พี่จะทำยังไงต่อเหรอคะ พี่โพร” เรน่าถามพี่สาวอย่างสงสัย
“พี่จะเอาไปบด ต้ม ผสมเพื่อทำยานะ” โพรทาเลียตอบน้องสาวทันที
“งั้นเราก็กลับไปที่ค่ายกัน แล้วไปยังจุดอันตรายเพื่อปรุงยาแก้กันใช่ไหมคะ พี่!” คารีเซลช่วยพี่สาวกลับค่ายทันที
พอได้ยินที่น้องสาวพูด โพรทาเลียคิดบางอย่างที่เธอไม่ชอบใจขึ้นมา จนทำให้เธอพูดบางอย่างออกมา
“พี่จะไม่ไปจุดอันตราย...”
“เอ๋! ?” พวกมาร์โคตกใจทันที
“ทำไมล่ะครับ พี่!!” มาร์โคงงเลยว่าทำไมพี่สาวถึงจะไม่ไปที่จุดอันตรายนั้น
“จริงด้วยนะคะ ถ้าพี่ไม่ปรุงยาขึ้นมา ไม่งั้นทุกคนได้กลายเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายนินทาไปแน่ๆ”
“พี่ก็ไม่ได้บอกนะว่าไม่ปรุงยา แต่แค่ไม่ไปปรุงที่จุดอันตรายเท่านั้น” โพรทาเลียหันไปมองน้องๆ อย่างเคร่งเครียด
“เอ๋? หมายความว่าไงนะครับ/ค่ะ” พวกมาร์โคถึงกับงงทันที
ลิซ่าที่ฟังอยู่ถึงกับขำออกมา ก่อนจะพูดขึ้นแทนโพรทาเลีย “โพรทาเลียก็หมายถึงจะไม่ทำที่จุดอันตราย แต่จะทำจุดอื่นที่น่าจะปลอดภัยกว่า เพราะถ้านูอัสรู้ว่าโพรทาเลียมียาแก้ พวกนั้นคงเล่นงานเธอแน่ๆ”
“จริงด้วยสิ...” พวกมาร์โคนึกออกทันทีว่าทำไมพี่ไม่อยากไปทำที่จุดอันตราย
“นูอัส...นี่...” โครนอสสงสัยทันที ก่อนจะนึกออก “เอ่อ...หมายถึงตัวปลอมของโพรทาเลียสินะ”
“ค่ะ ท่านพ่อ”
สามแฝดต่างคิดกันอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถามพี่สาวพร้อมกัน “แล้วพี่จะทำยังไงเหรอคะ/ครับ?”
“อืมมม ไม่รู้สินะ...” โพรทาเลียคิดเลยว่าจะทำที่ไหนดี
“งั้น!” โครนอสพูดขึ้น ทุกคนหันไปมองโครนอสที่ลุกขึ้นมา “ใช้ที่นี้เป็นที่ปรุงยาสิ!”
“เอ๋! ?” โพรทาเลียสงสัยสิ่งที่อีกฝ่ายพูดทันที “แล้วท่านโคร...เอ่อ...ท่านพ่อมีห้องว่างเหรอ?”
“ยิ่งกว่าว่างอีก ข้ามีห้องปรุงยาด้วยนะ”
“หือ!?” โพรทาเลียถึงกับตาโตทันที ก่อนที่เธอจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เธอคิดออกแล้วว่าจะทำยังไงต่อทันที “งั้นข้าขออยู่ที่นี้ 1 อาทิตย์ เพื่อปรุงยานะ ท่านพ่อ!”
“จัดไปเจ้าลูกชาย!!” โครนอสยิ้มออกมาอย่างชอบใจ
ทั้งสองคนมองกันและกันเหมือนทั้งสองคนมีอะไรสื่อถึงกันและเข้าใจกัน ทำให้เรอามองแล้วปลื้มใจขึ้นมา
“เหมือนสมัยก่อนจริงๆ เลยนะ”
“สมัยก่อนเหรอเจ้าค่ะ?” ลิซ่ามองผู้เป็นแม่ที่ยิ้มอย่างชอบใจ
“จ๊ะ พ่อกับแองเจิล ชอบทำอะไรที่เหมือนกันเสมอจนเป็นพ่อลูกที่รักกันมากๆ ตอนที่มีน้องๆ ทั้งสองก็ต่างช่วยกันดูแลจนทุกคนเติบใหญ่ขึ้น จนเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น” สีหน้าของเรอา ดวงตาของเธอตกเล็กน้อย ริมฝีปากที่ยิ้มอ่อนๆ เหมือนคนกำลังคิดถึงเรื่องทำให้เศร้าใจ
“ท่านแม่...” ลิซ่าจ้องมองอย่างเป็นห่วง
“แต่ตอนนี้ทุกคนก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วนี่น่า” เรอาหันหน้ามายิ้มให้ลูกสาว
“แต่...โพรทาเลีย...เขา...”
“แม่รู้จ้ะ...ถึงแองเจิลจะตายไปแล้ว และเด็กคนนั้น...” เรอาหันไปมองโพรทาเลีย “ถึงจะเป็นแองเจิลกลับมาเกิด แต่ยังไงก็ไม่ใช่แองเจิลถึงจะมีนิสัยคล้ายๆ กัน แต่แม่ก็ดีใจที่ได้เจออีกครั้ง”
ลิซ่าได้ยินที่ท่านแม่พูด ทำให้เธอคิดเหมือนกันการที่ได้เจอคนที่เรารักอีกสักครั้งมันมีความสุขแค่ไหน ลิซ่าเข้าไปกอดคนเป็นแม่แล้วซบที่ไหล่ เรอานำศีรษะซบที่ศีรษะอีกฝ่ายแล้วลูบหัวเบาๆ
“แม่รักเจ้านะ อลิซ่าเบ็ธ แม่ดีที่เจ้ายังอยู่นะ”
“ค่ะ ท่านแม่ ข้าก็ดีใจที่ได้เจอท่านแม่และท่านพ่อในรอบหลายพันปีที่ข้าโดดเดี่ยวมานานแสนนาน” ลิซ่าพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
เวลาต่อมาพวกมาร์โคขอกลับไปในค่าย ส่วนโพรทาเลียขออยู่นี้เพื่อทำยา ส่วนลิซ่าโดนเรอาจองตัวเพื่ออยู่ที่นี้กับเธอ ทำเอาพวกมาร์โคต้องเตรียมเก็บเงียบเรื่องที่ทั้งสองคนอยู่นี้ เพื่อไม่ให้พวกนูอัสรู้ พวกมาร์โคก็ขอตัวกลับกันทันที พอสามแฝดกลับไปแล้ว โครนอสก็พาโพรทาเลียไปยังที่ที่เขาบอกว่าเป็นห้องปรุงยา คาเร็นน่าตามแม่ไปทันที เทพีทั้งสองมองทั้งสามคนเดินกันไปแล้ว ก็เหลือแค่พวกเธอสองคน
“แม่ว่าเหลือแค่พวกเราแค่สองคนแล้วนะ เจ้าก็สามารถกลับร่างเดิมของเจ้าได้แล้วนะ ลูกรัก” เรอาเอยขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น
“อ๊ะ...เจ้าค่ะ” ลิซ่าจับไปที่กำไลก่อนที่มนต์จะคลายหายไป เผลอให้เห็นร่างหญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ผมยาวสีฟ้าเข้ม ดวงตาสีฟ้าเข้ม เงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นมารดา “กลับร่างเดิมแล้วค่ะ ท่านแม่”
“ว้าววววว เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก” เรอาประทับใจที่ลูกสาวของตนงดงามมากๆ จนเธอละสายตาไม่ได้เลย ก่อนจะจับมือลูกสาวไปยังห้องครัว "งั้นไปห้องครัวกับแม่กัน ไปทำอาหารให้พวกผู้ชายทานกันตอนเย็นดีกว่าเนอะ"
“เจ้าค่ะ” ลิซ่าตามแม่ของตนเองไปทันที
โพรทาเลียเดินตามโครนอสที่พาเธอออกมาจากห้องโถงชั้น 2 แล้วตรงไประเบียบข้างนอก แล้วปีนบันไดไม้ข้างนอกขึ้นไปยังอีกชั้นหนึ่งที่คล้ายๆ ชั้น 3 แต่อยู่ข้างนอก โครนอสปีนบันไดนำขึ้นมาก่อน โพรทาเลียให้คาเร็นน่าปีนขึ้นตามไปก่อน แล้วเธอก็เดินตามไปทันที จนพวกเขาขึ้นมาถึงหน้าบ้านเล็กๆ สี่เหลี่ยมชั้นเดียวตรงหน้า โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่านี่เหรอคือ สถานที่ที่โครนอสบอกว่าเป็นห้องปรุงยาเหมือนบ้านมากกว่า โครนอสเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปทันที
“เชิญเข้ามาเลย” โครนอสเชิญชวนทั้งสองเข้ามาข้างใน พวกเขาก็ค่อยๆ เดินเข้ามา
พอเดินเข้ามาโพรทาเลียมองห้องรอบๆ มันยังดูมืดๆ อยู่เลยมองไม่ค่อยเห็น ก่อนที่โครนอสจะไปเปิดหน้าตาง ทำให้แสงเข้ามาแล้วส่องเข้าตาของโพรทาเลีย โพรทาเลียเอามือมาบังตาเพื่อให้แสงไม่เข้าตา ก่อนจะมองห้องรอบๆ ที่สะอาดแล้วก็มีอุปกรณ์ที่เธอไม่เคยเห็นเยอะไปหมด มันเหมือนอุปกรณ์ที่จุดอันตรายไม่มีผิด
“นี่มัน...” โพรทาเลียหันไปมองโครนอส
“เป็นสิ่งที่พวกลูกข้าส่งมานะ บอกว่าถ้าอยากได้อะไรก็บอก ข้าเลยอยากได้อุปกรณ์เพื่อศึกษาการปรุงยาเหมือนเมื่อก่อน โลกนี้มันเปลี่ยนไปเยอะจนทำให้ข้าชอบใจที่มีสิ่งที่ข้าเคยศึกษาโดนแก้ไปแล้ว…” โครนอสพูดด้วยเสียงอันร้อนแรงเหมือนเขามีบางอย่างกำลังกระตุ้นตัวเขา "แต่มันยังไม่สมบูรณ์แบบเลย จนทำให้ข้าอยากทำให้มันสมบูรณ์มากกว่า!!"
โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาประทับใจ เธอก็ชอบแนวเดียวกับโครนอส ที่จะศึกษาทุกอย่างเพื่อให้ได้ยาที่สมบูรณ์เหมือนกับที่อีกฝ่ายคิด
“เจ้าก็เหมือนข้าใช่ไหมล่ะ” โครนอสหันมาถามโพรทาเลีย
โพรทาเลียสะดุ้งที่อีกฝ่ายพูดขึ้น “เปล่าซะหน่อย!! ขอบคุณที่ให้ข้ายืมที่นี้ ข้าจะรีบทำให้เห็น แล้วก็...ข้าจะได้ทำให้พ่อข้าเห็นว่าข้าเก่งแค่ไหน”
โครนอสมองอย่างเอ็นดู เขาลูบหัวอย่างเบาๆ คาเร็นน่ากอดแม่ของตัวเอง เธอก็ลูบหัวลูกสาว
“เอาล่ะ ข้าจะไปล่ะ เจ้าก็ตั้งใจทำยาแก้นะ”
“ขอรับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างขอรับ ท่านพ่อ”
โครนอสได้ยินแบบนั้นทำให้เขายิ้มมุมปากก่อนจะยกมือโบกมือลา พอโพรทาเลียเห็นอีกฝ่ายไปแล้ว เธอก็เตรียมตัวเอาวัตถุดิบทุกอย่างเตรียมการมาปรุงยา คาเร็นน่ามาช่วยเตรียมของทุกอย่างที่แม่เคยทำ โพรทาเลียยิ้มให้ลูกสาว ก่อนจะเตรียมทำงานที่เธอจะต้องทำทันที เตรียมปรุงยาแก้เพื่อช่วยทุกคน
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า คาเร็นน่าจะลงมาจากบ้านปรุงยาทุกๆ 3 ถึง 4 ชม. เพื่อมาเอาน้ำ หรือลงมาเอาอาหารตามเวลาที่เธอหิว แล้วก็นำไปให้แม่ที่ทำงานอยู่ เรอาและลิซ่ามองเด็กน้อยอย่างสงสัยว่าทำไมโพรทาเลียถึงไม่ลงมามั้ง ทำเอาลิซ่าสงสัยเลยว่าจะมาลงตอนไหน
“โพรทาเลีย...” ลิซ่าเงยมองข้างบน
ลิซ่าอยากรู้ว่าโพรทาเลียเป็นอะไรมั้งไหม ก่อนที่เรอาจะแตะไหล่ลูกสาว
“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรแน่ๆ ล่ะ”
“ท่านแม่...ค่ะ...” ลิซ่ายิ้มให้ผู้เป็นแม่ อีกครั้งแล้วมองข้างบนอีก
จนเวลาผ่านไปถึง 1 อาทิตย์ เพอร์ซีย์สงสัยขึ้นมา เพราะรายงานจากบ้านเฮอร์มีส ทำให้เขาต้องเรียกลูกชายคนโตของเขามาเพื่อคุยบางอย่าง โอราอุสสงสัยว่าพ่อมีอะไรจะคุยกับเขา เขาเดินทางไปหาพ่อที่อยู่ที่บ้านใหญ่ พอมาถึงก็เคาะประตู เขาค่อยๆ เปิดเข้าไปข้างใน
“พ่อมีอะไรหรือครับ...” โอราอุสเดินเข้ามาหาพอทันที
“โอราอุส มาแล้วสินะ ช่วงนี้ลูกได้ติดตามคีย์มั้งไหม?” เพอร์ซีย์ถามลูกชายทันที
“ช่วงนี้ไม่นะครับ ผมยังไม่ได้ตาม เพราะไม่เจอคีย์เลยนะครับ”
“ทางบ้านเฮอร์มีสบอกว่า สองพี่น้องวันเดอร์เลอร์หายไป 1 อาทิตย์ แล้วนะ” เพอร์ซีย์เงยมองลูกชาย
“จริงเหรอครับ?” โอราอุสตาโตขึ้นมา เขาสงสัยอยู่ว่าน้องเขาหายไป
“ใช่ งั้นลูกไปตรวจสอบดูว่าสองคนนี้หายไปไหน” เพอร์ซีย์สั่งลูกชายทันที
โอราอุสรับงานที่พ่อสั่งเขารีบออกจากห้องนั้นไป เขาคิดเยอะเลยว่าโพรทาเลียหายไปไหนกัน เขางงสุดๆ จนเขาไปถามทุกคนว่าใครเห็นสองพี่น้องวันเดอร์เลอร์มันมีแต่คนบอกไม่เห็น เขาล่ะคิดหนักเลยว่าโพรทาเลียหายไปไหน หรือว่าเธอหนีออกไปแล้ว จนบางคนซุบซิบกันว่าวันเดอร์เลอร์อาจจะเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น แต่ดาบของโพรทาเลียกับโฟกัสยังอยู่ที่เดิมอยู่เลย โพรทาเลียคงไม่ทิ้งดาบตัวเองแน่ๆ จนเขาเดินมาที่บ้านพักแล้วได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้น
“พี่เขายังไม่กลับมาสักที...”
“จริงด้วยนะ มาร์โคนายจะไม่ดูหน่อยเหรอ นี้ก็1 อาทิตย์แล้วนะ”
“พี่เขาบอกให้รอ น่าจะรอนะ เดียวเขาก็กลับมาน่านะ” มาร์โคตอบไปทั้งยังอ่านหนังสืออยู่
สองสาวถอนหายใจ ก่อนจะมีเงาดำมาบังแสง ทำให้ทั้งสองคนเงยหน้ามอง จนทำให้ตกใจ แล้วสะกิดมาร์โคทันที
“อะไรพี่ ผมอ่านหนังสืออยู่” มาร์โคกำลังอ่านแต่ก็โดนสะกิดอยู่ “พี่ผม อ่านหนังสืออยู่”
เขาหันมามองพี่สาวสองคน ก่อนจะเห็นทั้งสองคนมองบางอย่างก่อนจะหันไปมองจุดที่พี่สาวมอง พอหันไปเห็นก็ตกใจทันที
“พี่!!”
โอราอุสจ้องทั้งสามคน ด้วยสายตาที่นิ่งอย่างน่ากลัว ก่อนจะถามทั้ง 3 คน “พวกนายรู้ใช่ไหมว่าพวกคีย์หายไปไหน!?”
สามแฝดต่างพากันเหงื่อตกทันที แล้วหันหน้าหลบพี่ชาย
“จะบ้าหรือคะ พวกเราจะรู้ได้ไง...” คารีเซลไม่มองพี่ชายเลย เอาแต่มองไปทางอื่น
“แล้วเมื่อกี้พวกนายพูดว่าเมื่อไรคีย์จะกลับมาหรือที่บอกว่า 1 อาทิตย์แล้วทำไมยังไม่กลับมา หมายความว่าไง คารีเซล!! เรน่า!! มาร์โค!!”
“อึ้ก!!! บอกก็ได้” มาร์โคพูดขึ้น!!
“มาร์โค!!” สองสาวมองมาร์โคทันที
“ว่ามา! มาร์โค” โอราอุสจ้องมาที่มาร์โคอย่างน่ากลัวทำเอาพวกสามแฝดกอดกันทันที
“คือว่า…” มาร์โคทำสีหน้าลำบากใจ
“มาร์โค”
“พี่เขาอยู่กับโครนอสครับ!!”
“ว่าไงนะ!”
โอราอุสได้ยินถึงกับขมวดคิ้วทันที ก่อนจะวิ่งไปที่ทางเข้าบ้านของโครนอสทันที สามแฝดมองกันก่อนจะวิ่งตามไปทันที โอราอุสพอเข้ามา เขาวิ่งตรงไปทางเข้าบ้านโครนอสทันที เขามองซ้ายมองขวาว่าโพรทาเลียอยู่ไหน
“โพรทาเลียอยู่นี้ใช่ไหม!!” โอราอุสตะโกนเสียงดังออกมา
ทำเอาคนที่อยู่ห้องโถงตกใจกับเสียงตะโกนนั้นขึ้นมา ทำให้เธอต้องหันไปทางต้นเสียง พอเห็นว่าใคร เธอเลยลุกขึ้นเพื่อไปหาคนรู้จัก
“พวกเจ้าก็มาด้วยเหรอ ไม่นึกว่าจะมาเร็วแบบนี้นะ”
โอราอุสจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาเขาถึงกับรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ อีกฝ่ายมีใบหน้าที่งดงามแล้วรอยยิ้มที่เป็นมิตร รอยยิ้มนั้นเหมือนกำลังจะขโมยหัวใจเขา แต่เขารู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายชอบกล
“เธอคือ?” โอราอุสถามชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่าย
“อ้าว...อ๋อ..พึ่งเคยเจอกันในร่างนี้นี่เนอะ? ข้าเอง ลิซ่า”
“ลิซ่า?” ทุกคนเอ่ยชื่อพร้อมกัน แล้วมองกันอย่างงงก่อนจะนึกถึงหญิงสาวผมสั้นหน้าม้าสีน้ำตาลทันที
“เอ๋!!!! ลิซ่าคนนั้นนะน่านะ”
โอราอุสยิ่งจ้องอีกฝ่าย เขาไม่นึกว่าหญิงสาวที่คอยช่วยน้องเขา จะมีรูปลักษณ์ที่งดงามมากกว่ารูปร่างเดิมที่เขาเคยเห็น นั้นทำให้หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่โครนอสจะโผล่มาตรงหน้าโอราอุส
“เจ้าจ้องลูกสาวข้า นานไปแล้วนะ โอราอุส!”
“เย้ย!” โอราอุสตกใจจนต้องถอยหนีทันที “โครนอส ท่านทำข้าตกใจหมด!!”
“เจ้าต่างหาก มาทำอะไรมายุ่งกับลูกสาวข้าหรือไง?” โครนอสกำลังจะหยิบดาบออกมา เขากำลังหวงลูกสาวมากๆ
“เดียว! โครนอสข้ามาหาน้องสาวข้าต่างหาก!!”
“โพรทาเลียเหรอ?” ลิซ่าหันไปมองข้างบน “ข้ายังไม่เห็นนางลงมาเลย ตั้งแต่ขึ้นไปข้างบนเลยน่านะ”
“ใช่ๆ มีแต่เจ้าหนูตัวน้อยลงมาตลอดน่านะ”
“เจ้าหนูตัวน้อย?” โอราอุสงงว่าหมายถึงใคร
“หลานพี่ไงล่ะ พี่โอราอุส” มาร์โคพูดขึ้น
“เอ๋! ? คาเร็นน่านะเหรอ!?” โอราอุสตกใจทันที “ดะ...เด็กคนนั้นออกมาจากลูกแก้วแล้วเหรอ?”
“อืม ท่านพ่อช่วยคาเร็นน่าออกมาได้นะ”
“ท่านพ่อ...เดียวนะเมื่อกี้โครนอสบอกว่าลูกสาว” โอราอุสงงกับลิซ่าพูด แล้วก็โครนอสเรียกลิซ่าว่าลูกสาว
โครนอสโผล่มาตรงหน้าโอราอุส แล้วเอาหน้าผากชนกับอีกฝ่าย “ใช่!! อลิซ่าเบ็ธเป็นลูกข้า เจ้าจะทำไมหรือไง โอราอุส”
“ไม่มีขอรับ ไม่มีจริงๆ” โอราอุสส่ายหน้า เขาถึงกับเหงื่อแตก เขาไม่อยากมีเรื่องกับโครนอสเด็ดขาด
ระหว่างโอราอุสกำลังโดนโครนอสจ้องเล่นกันอยู่นั้น มาร์โคอยากไปดูพี่สาว ก่อนจะหันไปทางบันไดไปชั้นสอง เขาถึงกับตาโตเมื่อเห็นคนกำลังลงมาจากบันได
“พี่โพร!!”
ทุกคนต่างมองมาร์โค แล้วหันไปทางจุดที่มาร์โคมอง ก่อนที่เขาจะเห็นสภาพของโพรทาเลีย ทุกคนอึ้งไปทันทีที่เห็นโพรทาเลียเป็นแบบนั้น แต่ลิซ่ามองนั้นกับเป็นสภาพที่เธอเห็นบ่อยอยู่แล้ว สภาพของโพรทาเลียคือมีผมยุ่งอยากมาก และ ใบหน้าที่คล้ำ เพราะไม่ได้นอนเลย
“โพร! น้องไปทำอะไรมานะ!?”
พอโพรทาเลียได้ยินเสียงพี่โอราอุส เธอมองทุกคนก่อนจะยิ้มขึ้นมา พร้อมกับยกขวดบางอย่างขึ้นมา
“ยาแก้เสร็จแล้วล่ะ!!”
จบตอนที่ 25 โปรดติดตามตอนที่ 26 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")