ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 35 การต่อสู้ระหว่างพ่อลูก
โพรทาเลียเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้นี้ เธอไม่นึกว่าจะต้องมาต่อสู้กับชายที่เธอเรียกว่าพ่อจริงๆ ทั้งสองยืนประจันหน้ากัน ทำให้เหล่าผู้คนที่กำลังฝึกการต่อสู้กันต่างหันกันมาให้ความสนใจกันมากมาย เพอร์ซีย์มองเด็กๆ ที่ต่างหากันเข้ามาดูการต่อสู้นี้ เขายิ้มเยาะก่อนจะหันไปหาเด็กชายตรงหน้าของเขาแล้วเอ่ยคุยกับเด็กน้อย
“ดูเหมือนผู้คนจะสนใจการฝึกของเรานะ คีย์”
“ครับ...น่าสนใจมาก...น่านะ”
โพรทาเลียทำหน้าเซ็งๆ เธอไม่ได้อยากเป็นที่จับตาเท่าไรเลยนะ แต่หลายๆ เรื่องมานี้ก็ถูกจับตามองซะเป็นส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ
“สีหน้าดูเซ็งๆ นะ ฉันทำให้เธอเซ็งเหรอ? คีย์”
‘ก็ใช่นะสิ!!’ โพรทาเลียคิดในใจทันที ‘พ่อทำให้หนูต้องเครียดที่ต้องสู้กับพ่อไง!!’
“ดูหน้าสิๆ ดูไม่พอใจเลยนะ คีย์” เพอร์ซีย์ขำออกมาดังๆ ก่อนจะหยุดหัวเราะ แล้วมองคีย์อย่างจริงจัง “เอาล่ะ หัวเราะพอล่ะ พวกเรามาดูกันดีกว่า...ว่าการฝึกการต่อสู้นี้ เธอเก่งแค่ไหน?”
เพอร์ซีย์พูดจบเขาก็หายไปจากจุดที่เข้าอยู่ โพรทาเลียตกใจทันที ก่อนที่จะเห็นว่าผู้เป็นพ่อมาอยู่ในระยะประชิด เธอยกดาบขึ้นมาป้องกันการโจมตีของอีกฝ่ายที่ฟาดดาบใส่ตัวเธออย่างแรง ตัวของเธอไถลไปด้านหลังอย่างแรงจนเธอเกือบล้ม ไครอนที่มองสถานการณ์ตกใจทันทีที่เพอร์ซีย์พุ่งหาเด็กโดยไม่บอกเด็กเลย
“เพอร์ซีย์!! ไม่บอกเด็กเลยนะว่าเริ่มฝึกนะ!!”
“อ้าวเหรอครับ? ฮ่าๆ โทษทีๆ” เพอร์ซีย์หันไปหาไครอนแล้วกล่าวขอโทษทันที
โพรทาเลียยกมือของตนขึ้นมาดู มือของเธอนั้นสั่นจากแรงการโจมตีเมื่อกี้ เธอไม่เคยเจอใครที่ทำให้เธอมือสั่นได้นอกจากแซเทิร์น เธอถึงกับเหงื่อตกที่ผู้เป็นพ่อทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นใจได้แบบนี้ แต่ลึกๆ กับทำให้เธอรู้สึกสนุกกับการต่อสู้นี้เข้าแล้วสิ เธอสะบัดมือไปมาก่อนจะถามอีกฝ่าย
“ตั้งใจให้ผมบาดเจ็บหรือไงครับ? คุณเพอร์ซีย์!!”
“หือ?” เพอร์ซีย์หันไปมองเด็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา “เปล่านะ คีย์ ฉันแค่อยากทดสอบนะ”
“ทดสอบ?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ว่าเธอจะรับการโจมตีของฉันได้ไหมนะสิ?” เพอร์ซีย์มองเด็กน้อยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เอ๋?”
โพรทาเลียงงยิ่งไปอีกว่าแค่รับการโจมตีนั้นได้แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น เสียงของผู้คนต่างเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาทันทีทันใด
“ไม่จริงน่าหมอนั้นรับได้เหรอ?”
“บ้าไปแล้วนะนั้น!!”
“เมื่อก่อนเด็กที่เคยไปท้ากับคุณแจ็กสันถึงกับต้องเข้ารักษาตัวถึงเดือนเลยนะ”
“ฉันก็เคยเห็นนะ!”
เสียงของผู้คนนั้นเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาแบบนั้น ทำให้คนที่งงกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างโพรทาเลียยังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผู้คนต่างพูดคุยกันอย่างแปลกใจมากๆ ที่คีย์รับการโจมตีของผู้ดูแลได้ โดยที่ไม่เคยมีใครรับได้ คนเป็นลูกทั้ง 7 คนต่างมองกันอย่างหวาดหวั่นหน่อยๆ ที่อีกฝ่ายรับการโจมตีนั้นได้ แก๊งของฟีนีอุสก็จับกลุ่มกันมองการโจมตีเมื่อกี้ ทำให้บางคนเกิดเลือดสูบฉีดจนอยากเข้าไปร่วมต่อสู้ด้วยทันที
“ฉันอยากเข้าไปแจมกับคุณแจ็กสันจังสุดเลยเว้ย!!” โคลตะโกนออกมา ตัวเขาเหมือนกำลังมีเปลวไฟลุกขึ้นอย่างเร่าร้อน โคลกำลังจะวิ่งไปจุดนั้น ก่อนจะโดนคนดึงหูทันที “โอ๊ย!!”
“ห้ามเข้าไปสอดดีกว่านะ!! โคล” ฟีนีอุสมองเพื่อนเขาที่อยากไปร่วมแจมกับคุณแจ็กสัน
“มาห้ามฉันทำไมเนี่ย ฟีนีอุส!!” โคลโวยวายทันที “ฉันอยากเข้าไปร่วมด้วยอ่ะ!!”
“หุบปากนายซะ!!” ฟีนีอุสใช้สายตาจิกอีกฝ่าย ทำเอาโคกขนลุกจนยอมอยู่นิ่งๆ ทันที
“ขอโทษครับ!!”
เพื่อนๆ ต่างขำที่โคลโดนฟีนีอุสดุใส่ ฟีนีอุสมองไปที่คีย์ที่กำลังจ้องมองคุณเพอร์ซีย์ด้วยความระแวงหน่อยๆ
“ไม่น่าไปป้องกันการโจมตีนั้นเลยนะ” โอราอุสพูดขึ้น
ฟีนีอุสหันไปมองโอราอุสที่เดินมาอยู่ข้างๆ เขา “จริงของนาย...คีย์จะเป็นอะไรมากไหมนะ?”
ลิซ่าที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ โอราอุส เธอเกาะโอราอุสแล้วหันมาถามทั้งสองหนุ่มอย่างสงสัย
“เมื่อกี้พูดหมายถึงอะไรกันนะ?”
สองหนุ่มหันไปมองลิซ่า พวกเขาทำสีหน้าลำบากใจหน่อยๆ ก่อนที่โอราอุสจะเป็นคนอธิบายให้ลิซ่าฟัง
“คือว่าการโจมตีครั้งแรกของพ่อฉันนะ มีคือจุดที่กำหนดว่าเขาควรใช้แรงการโจมตีกับคู่ต่อสู้แค่ไหนนะ...แต่ว่า...”
“แต่ว่า?” ลิซ่ากำลังคิดเลยว่าโพรทาเลียกำลังโดนทดสอบใช่ไหม
“แต่ว่า...คีย์ดันรับการโจมตีนั้นได้นะ”
“การต่อสู้ต่อไป ก็จะรุนแรงขึ้นกว่าตอนแรกนะ!” ทุกคนต่างพูดพร้อมกัน
ลิซ่าได้ยินแบบนั้นเธอกลืนน้ำลายของคนเองทันที เธอหันไปมองโพรทาเลียทันที พวกเขาสองคนยืนประจันหน้ากันอีกครั้ง ครั้งนี้โพรทาเลียเตรียมตัวโจมตีอีกฝ่ายกลับ พอเพอร์ซีย์เห็นแบบนั้น เขาก็เข้าไปโจมตีอีก โพรทาเลียก็เข้าไปโจมตีกลับ เสียงของดาบปะทะกันอย่างดัง ผู้คนต่างมองกันอย่างอึ้งๆ กับการโจมตีตรงหน้า ทั้งสองคนต่างต่อสู้กันอย่างดุเดือดมากๆ ทั้งสองไม่ได้ถือโล่ไว้ป้องกันตัวเลยสักนิด ยิ่งทำให้คนอื่นๆ ต่างรู้สึกว่าการต่อสู้นั้นน่ากลัวมากๆ ลิซ่ามีสีหน้ากังวลหน่อยๆ โอราอุสเข้ามาแตะไหล่เธอเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงนะ พ่อฉันไม่ทำให้หมอนั้นเป็นอะไรหรอกนะ”
“เปล่านะ...ฉันไม่ได้ห่วงโพรทาเลียนะ” ลิซ่าหันไปหาโอราอุสที่เข้ามาปลอบเธอ
“เอ๋? แล้วเธอกังวลอะไรนะ?”
“กังวล เพราะห่วงคุณแจ็กสันต่างหาก...”
โฟกัสได้ยินลิซ่าพูดเลยเข้ามาหาถามเหตุผลที่อีกฝ่ายพูด “พี่ลิซ่าพูดแบบนั้นหมายความว่าไงเหรอคะ?”
“จริงด้วยนะ ทำไมนะ?” โอราอุสก็สงสัยว่าทำไม
“ก็...ถ้าคุณแจ็กสันทำให้คีย์โกรธขึ้นมาอาจจะเหมือนตอนที่ไปช่วยโฟกัสแน่ๆ นะ”
“เอ๋?” ทั้งพี่น้องมองหน้ากัน โฟกัสกำลังนึกว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น เพราะเธอหลับไปก่อนเลยไม่รู้ว่าอะไร
“แบบนั้นจะเกิดอะไรขึ้นมั้ง?”
“ก็...” ลิซ่ายังพูดไม่จบก็เกิดเสียงฮือฮาออกมา พวกลิซ่าหันไปมองเหตุการณ์ที่ทุกคนต่างฮือฮากัน “!!”
ภาพตรงหน้าเห็นโพรทาเลียและเพอร์ซีย์ต่อสู้กันจนบาดเจ็บเลือดไหลออกมา เพอร์ซีย์มีแผลที่แก้ม ส่วนโพรทาเลียมีแผลที่แขนของเธอ โพรทาเลียเห็นตัวเองมีเลือดไหล มันทำให้เธอคิดถึงเวลาที่ต่อสู้ขึ้นมาทันที เธอก้มตัวลงทำให้เพอร์ซีย์ที่เช็ดเลือดที่แก้มของตน เขาเดินเข้าไปหาเด็กชายช้าๆ
“คีย์ เธอไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เลยครับ! ก็แค่...เลือดภายในมันร้อนไปหมดก็เท่านั้น!!”
เมื่อโพรทาเลียเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีเขียวของเธอกลายเป็นสีแดงทันที เธอพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที พอเพอร์ซีย์เห็นดวงตาอีกฝ่ายเปลี่ยนไปและอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาเขา ทำเอาตกใจ แต่เขาก็ไม่เสียสมาธิ เขาตั้งรับการโจมตีได้ทันที ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน
“ไม่นึกนะว่าจะเปลี่ยนไปแบบนี้นะ?” เพอร์ซีย์ดันอีกฝ่ายออกไป อีกฝ่ายไถลไหลไปด้านหลังอีกครั้ง เพอร์ซีย์ยิ้มอย่างชอบใจจริงๆ “ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ!”
เพอร์ซีย์วิ่งเข้าไปโจมตีอีกครั้ง พวกเขาไม่สนใจอะไรรอบข้างเลยว่าผู้คนจะมองกันยังไง แต่การต่อสู้นี้ช่างดุเดือดมากๆ ทำให้พวกโอราอุสต่างตะลึงมากๆ กับการต่อสู้ของทั้งสองคน โอราอุสหันไปหาลิซ่าเพื่อถามเธออย่างสงสัย
“นี่คือ...สิ่งที่...เธอว่าสินะ” โอราอุสพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ใช่...ลึกๆ โพรทาเลียเริ่มชอบการต่อสู้ เพราะแซเทิร์นเนี่ยล่ะ”
“มันแย่ที่สุดเลยนะ...น้องสาวฉันที่ไม่ควรที่จะเป็นพวกหัวรุนแรงแท้ๆ ...”
“ใช่...แต่...” ลิซ่ามองทั้งสองคนต่อสู้กัน “ฉันกับรู้สึกว่าโพรทาเลียสนุกกับการต่อสู้จนมีรอยยิ้มที่สบายใจมากกว่าแต่ก่อนน่านะ”
“เอ๋?” โอราอุสหันไปมอง เขาก็เห็นใบหน้าของทั้งสองคน ดูสนุกกันจริงๆนั่นล่ะ “จริงด้วย...พ่อเขาดูสนุกมากเลยนะ...เฮ้อ...ถ้ารู้ว่าคนที่ตัวเองต่อสู้เป็นใคร เขาจะมีสีหน้ายังไงนะ”
“ไม่รู้สินะ” ลิซ่าเงยหน้ามองโอราอุส เธอยิ้มออกมาก่อนจะมองภาพตรงหน้าที่มีการต่อสู้กัน
ระยะเวลาผ่านไปนานจนถึงตกเย็น เพอร์ซีย์กับโพรทาเลียนั้นต่างหอบกันอย่างเหน็ดเหนื่อย ทั้งสองคนต่างเริ่มทรงตัวกันไม่ได้ แต่ก็ยังพยายามจะต่อสู้กันต่อ ถึงแม้ร่างกายของทั้งสองคนมีบาดแผลและเลือดไหลออกมาตามแผลต่างๆ โพรทาเลียมองเสื้อตัวเองที่มีรอยขาดเต็มไปหมด ก่อนที่เธอจะดึงเสื้อของเธอจนขาด ทำให้ทุกคนเห็นเรือนร่างท่อนบนอันเปลืองเปล่า เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้น เขาก็ถอดเสื้อที่มีเลือดของเขาออกเหมือนกัน ทำให้ทั้งสองคนโชว์ท่อนบนที่เปลือยเปล่า ทำเอาสาวๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดออกมากันทันที
"ตายแล้ว!!"
“ฝันเป็นจริงแล้ว!!”
สาวๆ บางคนต่างสลบกันไปเลย เมื่อได้เห็นกล้ามอันสง่างามของชายสองคนที่ต่อสู้กัน พวกโอราอุสเห็นสภาพของพ่อและคีย์ทำให้พวกเขารู้สึกเลยว่าทั้งสองคนนั้นมีร่างกายกำยำพอควร แต่หนึ่งในนั้นกับมองด้วยสายตาที่หยาดเยิ้มแบบสุดๆ ทำเอาโอราอุสต้องเอานิ้วรูดปากอีกฝ่ายทันที
“ว๊าก!!”
“น้ำลายไหลหมดแล้ว!! ฟีนีอุส” โอราอุสกอดอกมองเพื่อนของเขา
“อ๊ะ!” ฟีนีอุสเช็ดน้ำลายของเขา พอหันไปมองเพื่อน ทุกคนก็จับจ้องอีกฝ่ายอย่างน่ากลัว “พวกนายจะมาจ้องฉันทำไมเนี่ย?”
“นี่นายเปลี่ยนจากชอบผู้หญิงมาชอบผู้ชายเหรอว่ะ! ?” โคลถามอีกฝ่ายทันที
“เอ๋...ก็ไม่เชิงนะ แต่แค่...ฉันถูกใจคีย์ก็แค่นั้นล่ะ”
พวกผู้ชายต่างถอยหลังหนีทันที “พวกเราอย่าไปเข้าใกล้หมอนั้นนะ”
“นี่ๆ อย่ามาทำตัวรังเกียจนะเว้ย!!” ฟีนีอุสขมวดคิ้วมองเพื่อนๆ ทันที
“น่าๆ ถึงนายเป็นอะไรพวกเราก็ยังรักนายนะ” อลันเข้ามาตบไหล่ฟีนีอุสเบาๆ
"ขอบใจนะ อลัน" ฟีนีอุสขอบใจเพื่อนที่เข้ามาปลอบเขา
ทั้งสองคนที่ยืนหอบหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ โพรทาเลียรู้สึกเลยว่าตัวเองนั้นเหนื่อยแล้วจริงๆ เพอร์ซีย์มองเด็กที่เหนื่อยเหมือนกัน ตอนนี้เขาอยากพักจริงๆ แต่การต่อสู้ยังไม่รู้แพ้ชนะเลย เขายกดาบขึ้นเพื่อรอต่อสู้อีกครั้ง โพรทาเลียเห็นว่าอีกฝ่ายยกดาบก็ไม่ค่อยขึ้น เธอเลยส่ายหน้าให้กับความไม่ย่อท้อของพ่อจริงๆ เธอเลยเก็บดาบแล้วเดินไปหาพ่อของตนช้าๆ
“ผมว่าการฝึกคงต้องจบตรงนี้นะครับ คุณเพอร์ซีย์”
“หือ?” เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้น เขาก็หัวเราะเบาๆ “แต่ฉันขอพูดหน่อยนะว่าเธอเข้ามาหาฉันแล้วฉันเอาดาบแทงเธอขึ้นมาทำไง?”
“กล้าทำก็เอาสิครับ คุณแจ็กสัน” โพรทาเลียยิ้มท้าอีกฝ่าย
เพอร์ซีย์มองเด็กชายเข้าถึงกับยิ้มอย่างชอบใจ เขายกมือขึ้นมาลูบหัวของเด็กชาย
“ฉันชักชอบเธอขึ้นมาแล้วสิ! ตัดสินใจล่ะ ฉันจะเป็นครูฝึกให้นายเอง คีย์!!”
“เอ๊ะ! ?” โพรทาเลียยืนอึ้งอย่างงง
แต่ทุกคนที่ได้ยินคำพูดของผู้ดูแลอย่างเพอร์ซีย์พูดออกไป พวกเขาถึงกับยืนอึ้ง ก่อนจะพวกเขาอุทานพร้อมออกมา
“เอ๋!!!!!!!!!!!!”
เวลาผ่านไปทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านพักอย่างเหน็ดเหนื่อยกัน ส่วนโพรทาเลียช่วยพยุงพ่อเพื่อไปรักษาที่สถานพยาบาล เพอร์ซีย์ก็ยอมให้เด็กน้อยพาไปส่งรักษา แต่โอราอุสก็เข้ามาหาโพรทาเลียอย่างทันที
“โพ...” โอราอุสกำลังจะเอ่ยเรียกโพรทาเลีย เธอมองด้วยสายตาอาฆาตทันที "เอ๊ย!! คีย์ พี่ว่าพาพ่อพี่กลับบ้านดีกว่าน่านะ"
“แล้วไม่พาไปรักษาที่สถานพยาบาลเหรอ?”
“ไม่ต้องหรอก สายเลือดโพไซดอน รักษาตัวเองด้วยน้ำได้ นายคงไม่ลืมนะ”
“จริงด้วยสิ” โพรทาเลียเกือบเลยว่าครอบครัวเธอมีสายเลือดของเทพองค์ไหน
"อ๋อ...แล้วอีกอย่างแม่ฉันคงรออยู่ที่บ้านนะ"
เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้น สีหน้าเขาถึงกับเปลี่ยนไปเมื่อนึกถึงภรรยาของตนเอง ไม่อยากนึกเลยว่าจะโดนอะไรมั้ง โพรทาเลียมองสีหน้าของพ่อ เธอเลยสงสัยเลยว่าทำไมพ่อทำสีหน้าแบบนั้น โพรทาเลียก็เลยพาพ่อไปบ้านของพวกท่านเลย พี่น้องคนอื่นๆ ก็เดินตามคีย์ที่พยุงพ่อของพวกเขาไป โอราอุสมองน้องๆ ที่เดินไป เขาเห็นแบบนั้นก็นึกถึงใครบางคน เลยหันไปหาก็เจอทั้งสองคนกำลังคุยบางอย่าง เขาเลยเดินเข้าไปหาทันที
“ป้าว่าวันนี้น่าจะมีขนมอร่อยๆ นะ” ลิซ่าย่อตัวคุยกับคาเร็นน่า
“จริงนะคะ” คาเร็นน่าตาวาวทันที
“ทั้งสองคน” โอราอุสเข้าไปหาทั้งสองคน
ลิซ่าได้ยินก็หันไปหาชายที่เรียกพวกเธอ “มีอะไรเหรอ? โอราอุส”
“พอดีโพรทาเลียพาพ่อกลับไปบ้าน ฉันเลยอยากชวนพวกเธอไปด้วยนะ”
“จะดีเหรอ?” ลิซ่าถามด้วยความสงสัย
“อืม! ไปเถอะ” โอราอุสยื่นมือไปจับมืออีกฝ่าย
ลิซ่ามองอีกฝ่ายที่จับมือเธอ โอราอุสมีสติเขาก็หน้าแดง แล้วเอามือออกทันที
“โทษทีนะ...”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ลิซ่ายิ้มแล้วเข้าไปจับมืออีกฝ่าย “งั้นไปกันเถอะนะ”
“อืม” โอราอุสพยักหน้าทันที
คาเร็นน่าเห็นสองคนนี้ดูสวีทกัน ทำเอาเธอยิ้มหน่อยๆ ก่อนจะแอบวิ่งไปข้างหน้าก่อนปล่อยให้สองคนนี้เดินกันไปสองคน คาเร็นน่าวิ่งไปหาน้าสาวอย่างคารีเซลและเรน่า พวกเธอยิ้มให้คาเร็นน่าแล้วเดินจูงมือกันไป โพรทาเลียพยุงพ่อของเธอจนมาถึงบ้านครอบครัว ทุกคนพากันเดินไปที่ประตูบ้าน ทุกคนเดินกันเข้าไปในบ้านกันทันที เพอร์ซีย์ยกมือขึ้นเพื่อพยุงตัวเอง โอราอุสตามมาหลังสุด เขาก็พาลิซ่าเข้ามาด้วย โพรทาเลียเห็นก็แปลกใจเลยว่าพี่มาด้วยเหรอ
“แม่ครับ กลับมาแล้ว!!”
โอราอุสตะโกนออกไป ทุกคนต่างมองหน้ากันเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุกคนรีบเดินกันไปห้องนั่งเล่น เหลือแค่ไม่กี่คนที่ยังยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เสียงฝีเท้าก็ดังตึกๆ อย่างแรงและถี่ก็มาใกล้ๆ ก่อนที่แอนนาเบ็ธจะออกมาพร้อมกับมือถือทัพพีอยู่
“กลับมาแล้วสินะ!!”
แอนนาเบ็ธขมวดคิ้วอย่างโกรธเกรี้ยว เธอจ้องมองสามีของตนที่ร่างกายที่มีรอยแผลตามร่างกาย แล้วก็หันไปมองเด็กชายข้างๆ ที่ร่างกายท่อนบนก็มีบาดแผลนิดหน่อยเช่นเดียวกับสามีของตน เธอเข้าไปหาสามีแล้วใช้ทัพพีตีเขาทันที
“คุณมันบ้าจริงๆ เพอร์ซีย์ ใครสั่งใครสอนให้ไปต่อสู้จริงๆ กับเด็กหา!! ถ้าเด็กตายขึ้นมาทำไง!!”
“โอ๊ยๆ แอนนี่ ฉันเจ็บนะ!!” เพอร์ซีย์ยกมือขึ้นมาป้องกันอาวุธในมือภรรยาของตนเอง
“สมแล้ว!! ฉันบอกแล้วนะว่าอย่าทำนะ!! ฉันเตรียมน้ำให้แล้ว คุณเข้าไปแล้วรักษาแผลซะ แล้วรักษาคีย์ด้วยนะ!!” แอนนาเบ็ธพูดจบก็หันหลังกลับที่ห้องอาหารทันที
เพอร์ซีย์เหนื่อยใจหน่อยๆ ก่อนจะหันไปหาอีกฝ่าย “ครับๆ งั้นคีย์พยุงฉันไปทีนะ”
“ฮะ...ฮะ” โพรทาเลียยังอึ้งๆ ที่เห็นพ่อโดนแม่ดุซะยกใหญ่จนน่ากลัวจริงๆ พยักหน้าก่อนจะพาพ่อไป สามแฝดก็เดินมาช่วยนำทางทันที
“เดียวผมนำทางให้นะ” มาร์โคเข้าไปหาเพื่อจะนำทางให้
สองสาวได้ยินที่น้องชายเสนอตัว พวกเธอก็ขอนำทางด้วย “พวกหนูด้วย!”
เพอร์ซีย์มองอย่างสงสัยที่ลูกๆ เข้ามาจะนำทางให้แก่คีย์ “นี้ๆ พ่อก็อยู่ทำไมต้องนำทางกันด้วยล่ะ”
“ก็พวกเราอยากนำทางให้นี่น่า” สามแฝดต่างพูดพร้อมกัน
โพรทาเลียเห็นพี่น้องต่างแย่งกันจะนำทาง ทำให้เธออดที่จะขำไม่ได้
“ไม่ต้องแย่งกันนะ งั้นก็ช่วยนำทางให้หน่อยนะทั้ง 3 คน”
“ครับ/ค่ะ”
สามแฝดดีใจสุดๆ ก่อนจะพากันนำทางกันไปที่ห้องน้ำ เรน่ากับคารีเซลนำทางไปตรวจสอบห้องน้ำให้ และมาร์โคก็พามาจนถึงห้องน้ำ เบเดอร์จ้องมองพวกสามแฝดนำทางให้คีย์ที่พาพ่อไปห้องน้ำ เขารู้สึกตงิดๆ แบบไม่ชอบใจชอบกล
“ทำไมพวกนั้นดูชอบคีย์จัง” เขาบ่นพึมพำคนเดียว
“อึ้ก! !!”
โอราอุสกับโฟกัสถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ยินสิ่งที่เบเดอร์พูดออกมา พวกเขามองหน้ากันก่อนจะเข้าไปหาเบเดอร์
"แม้คีย์...เขาเป็นที่สนใจของทุกคนนี้น่า จะไม่มีใครชอบคีย์ได้ไงล่ะ?" โฟกัสเข้ามาพูดเพื่อให้เบเดอร์คิดแบบเดียวกับเธอ
“จริงของโฟกัสนะ มีแต่คนสนใจคีย์แล้วก็อยากสนิทด้วยน่านะ พวกนายสนใจเขาก็หันเข้าหามั้งสิ” โอราอุสสงสัยว่าทำไมเบเดอร์ถึงสนใจคีย์ เลยแนะนำให้อีกฝ่ายเข้าหาคนอื่นมั้ง
“ฉันไม่ได้สนใจหมอนั้นนะ!!” เบเดอร์หันหน้าหนีไม่สนใจคำแนะนำของพี่ชาย
“พี่ไม่อยาก แต่ผมอยากนะ” เอเดอร์พูดทันที “ต้องเข้าหาคีย์แบบที่เขาประจับใจดีกว่า” เอเดอร์พูดก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“เอเดอรรรร์” เบเดอร์มองน้องชายฝาแฝดที่ไม่ทำตัวเหมือนเขาเลยจริงๆ
โอราอุสเข้าหาน้องชายก่อนจะตบไหล่น้องชาย “ทำตามหัวใจของนายมั้งนะ เบเดอร์ อย่าทำเป็นเก๊กมากนะ”
“หึ!!”
พอมาถึงห้องน้ำ โพรทาเลียค่อยๆ ให้พ่อของเธอเข้าไปในอ่างน้ำ เพอร์ซีย์ค่อยๆ ปล่อยตัวเองลงไปในน้ำอันอุ่นสบาย เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที แผลตามร่างกายของเขาหายไปทันที โพรทาเลียจ้องมองแผลนั้น เธอมองแผลบนตัวของเธอ มันสมานหายไปแล้วเธอคิดว่าตัวเองควรออกจากตรงนี้ ก่อนที่พ่อจะสังเกตว่าแผลเธอหายไป พอเธอกำลังจะออกไป เธอก็โดนกระชากมือจนโซเซไปด้านหลัง เพอร์ซีย์รับตัวเด็กคนนั้นทันที เขาถอนหายใจเบาๆ เขาเผลอดึงเด็กจนเกือบล้ม เขาทำเด็กเจ็บคงแย่ๆ แน่ๆ
“ไม่เป็นไรนะ โทษทีที่ดึงนะ”
“ไม่ครับ แล้วคุณเพอร์ซีย์ดึงผมทำไมนะ?” โพรทาเลียสงสัยว่าพ่อดึงเธอทำไม
“อ๋อก็ ฉันจะรักษาเธอไงล่ะ”
“อ๊ะ!! ...ไม่ต้องครับ”
“ได้ไง เดียวเธอก็เลือดไหล ตายหรอกนะ!!”
เพอร์ซีย์พูดจบ เขาหมุนตัวเด็กหันมาหาเขา พอเขามองร่างกายเด็กเขาก็มองค้างไปทันที ร่างกายของเธอนั้นแผลกับหายไป หลงเหลือแค่รอยแผลเป็นตามจุดที่เขาโจมตีใส่ พอเห็นว่าพ่อจ้องนานเกิด เธอเลยถอยออกไปทันที
“คุณเพอร์ซีย์! ผมอธิบายได้นะ...” โพรทาเลียไม่รู้เลยว่าควรเริ่มจากตรงไหน
"ไม่ต้องหรอก เธออายุตั้ง 200 ปีคงมีความสามารถในการรักษาตัวสินะ"
“อ๊ะ...” โพรทาเลียอึ้งไปเลยที่พ่อเธอพูดแบบนั้น เธอลืมไปเลยว่าตัวเองเคยบอกพ่อแบบนั้นนี่น่า “ครับ ใช่แล้วล่ะ...คนอย่างผมอยู่มานานหลายปี ผมเลยได้พลังที่ไม่ต้องการเข้านะครับ”
“ลำบากแย่เลยนะ แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้มานานคงเจออะไรมาเยอะ”
“ครับ...เยอะจน...รับไม่ไหวเลยล่ะ...”
น้ำเสียงของโพรทาเลียดูเศร้าสร้อย เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้น เขาหันไปที่อ่างก่อนจะเสกน้ำขึ้นมาเป็นลูกบอลให้มันลอยขึ้น โพรทาเลียรู้สึกถึงเงาบางอย่าง เธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นบอลน้ำเหนือหัว ก่อนที่มันจะตกลงใส่พวกเธอในทันที
“อ๊ากกกกก!! คุณเพอร์ซีย์!!”
“ฉันไม่ให้เธอออกไปทั้งมีเลือดติดที่ตัวหรอกนะ!”
โพรทาเลียมองอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจเลยที่ทำให้เธอเปียกป้อนแบบนี้ เพอร์ซีย์ออกมาจากอ่าง เขาทำให้ตัวเองแห้ง แล้วหันไปหาเด็กน้อยแล้วช่วยทำให้แห้งก่อนที่เขาจะทำให้ตัวเองแห้งเหมือนไม่เคยเปียกกันมาก่อน
“เท่านี้ก็เสร็จ เหลือแค่เสื้อน่านะ”
ทั้งสองคนต่างมองร่างกายของกันและกันที่ยังเปลือยท่อนบนอยู่ ก่อนที่พวกเขาจะหัวเราะกัน
“ฮ่าๆ จริงด้วยครับ แต่คุณเพอร์ซีย์นี้กล้ามเป็นมัดๆ เลยนะครับ”
“เธอก็ด้วยนะ ภายนอกดูเปราะบาง แต่ภายใต้เสียงนั้นกับมีกล้ามที่เหมือนกับได้รับการฝึกมาอย่างดี”
“แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
“ทั้งสองคนเลิกชมกล้ามของกันและกันสักทีเถอะ” โอราอุสเปิดประตูเข้ามา เขาถือผ้าบางอย่างเข้ามาด้วย
“พี่โอราอุส”
“ลูกมาทำไมนะ?”
“ผมเชื่อว่าพ่อกับคีย์ไม่ใส่เสื้อออกมาแน่ๆ เลยไปเอาเสื้อของพ่อกับของผมมาให้คีย์ใส่นะ” โอราอุสเดินเข้ามาแล้วยื่นเสื้อของพ่อและของเขาให้คีย์
“โอ้ แต๊งกิ้ว!” เพอร์ซีย์รับเสื้อของตนเองมาใส่ทันที
โพรทาเลียก็ไปรับเสื้อของพี่ชายมาใส่ทันที “ขอบคุณครับ”
“เอาล่ะ งั้นไปทานข้าวกัน วันนี้คีย์ทานด้วยกันไปเลยนะ”
“เอ๋? ไม่ไปทานข้าวที่โรงอาหารเหรอครับ?”
“ฉันไปทานบางครั้งน่านะ แต่ครั้งนี้ภรรยาแสนสวยอุตส่าห์ทำอาหารให้ด้วยน่านะ กลิ่นหอมมากๆ เลยล่ะ”
โพรทาเลียใช้จมูกดมกลิ่นเธอได้ยินอันหอมหวานของความเค็ม หวาน ผสมกันจนทำให้รู้สึกหิวขึ้นมาทันที
“หอมจัง”
“ใช่ไหม!? งั้นไปกัน!!” เพอร์ซีย์ออกจากห้องน้ำไปทันที
เหลือแค่โพรทาเลียกับโอราอุสที่กำลังยื่นอยู่ในห้องน้ำสองคน
“อาหารของแม่นะ ถึงจะผ่านไปกี่ปีก็อร่อยน่านะ”
“คิกๆ หนูอยากทานขึ้นมาแล้วสิ”
“งั้นไปกัน!”
“ค่ะ!!”
โพรทาเลียเดินตามพี่ชายไปทันที พอเดินตามไปจนถึงห้องอาหาร อาหารมากมายถูกวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างน่าทาน โพรทาเลียเห็นแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาทันที ก่อนที่เธอหันไปจะเจอลิซ่าที่กำลังช่วยจัดจานของใครของมันอยู่
“พี่ลิซ่า!!”
"ไงจ๊ะ คีย์"
โพรทาเลียเข้าไปหาลิซ่าทันที “พี่ตามมาด้วยเหรอ?”
“อืม พอดีโอราอุสเขาชวนมานะ แล้วก็...” ลิซ่าหันไปมองทางครัว
โพรทาเลียสงสัยทางที่พี่สาวมอง เธอเลยหันไปมองต้องอึ้งกับภาพตรงหน้าที่ทำให้ปลื้มมากๆ ถึงมากที่สุดในชีวิต ลูกสาวตัวน้อยใส่ผ้ากันเปื้อนสมัยเด็กของเธออยู่ โพรทาเลียถึงกับหันหน้าหลบไปทางอื่นพร้อมกับกั้นความปลื้มนี้ไว้อย่างลับๆ
“ลูกสาวฉันน่ารักจริง!!”
“หลานน่ารัก จนพี่ถ่ายภาพความน่ารักไว้หมดแล้วล่ะ!!” โอราอุสกระซิบข้างๆ โพรทาเลีย
“จริงเหรอ!! ขอบคุณนะพี่”
“คีย์ วันนี้เธอทานข้าวกับพวกเรานะจ๊ะ” แอนนาเบ็ธหันมาช่วยเด็กชายทันที
“ครับ คุณเพอร์ซีย์ชวนผมก่อนหน้านั้นแล้ว พวกผมขอความกรุณาด้วยนะครับ”
“ได้จ้ะ!” แอนนาเบ็ธยิ้มอย่างชอบใจ
พออาหารถูกจัดมาหมดแล้ว ทุกคนต่างเตรียมมานั่งที่ของตัวเอง คาเร็นน่านั่งตรงกลางระหว่างแม่และป้าลิซ่า ทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะ โฟกัสก็มานั่งข้างๆ โพรทาเลีย ทำให้ทั้งสองคนส่งยิ้มให้กันตลอด โอราอุสก็แอบไปนั่งข้างๆ ลิซ่าโดยที่โพรทาเลียไม่รู้ แต่พอโพรทาเลียหันมาก็จ้องแบบจะกินเนื้อตลอด ทำเอาเขาขนลุกไปเลย พวกสามแฝดก็อิจฉาที่พี่ๆ นั่งฝั่งเดียวกับพี่โพรทาเลีย แต่พวกเขาก็พอใจที่นั่งฝั่งตรงข้ามได้มองจ้องพี่สาว สองแฝดไม่ได้สนใจอะไรมาก นอกจากรอทานอาหาร โพรทาเลียมองรอบๆ เห็นพี่น้องต่างอยู่พร้อมหน้ากันเป็นครอบครัว นี่ดีจริงๆ โฟกัสเข้ามาจับมือพี่สาวก่อนจะโทรจิตกับเธอ
‘คิดถึงเมื่อก่อนเนอะ’ โฟกัสโทรจิตกับพี่สาวทันที
‘เอ๋? ’ โพรทาเลียมองน้องสาวที่ไม่ได้ขยับปากเลย ก่อนจะยิ้มออกมา ’ ใช่...คิดถึงมากเลยล่ะ...’
‘พี่ค่ะ ตอนนี้เราจะเอาไงกับพวกที่เหลือของนูอัสดี?’
‘ไม่รู้สิ แต่ว่าพี่เผลอปล่อยเวลาไปเกือบเดือนโดยไม่ได้ตรวจสอบเลยว่าพวกมันมีกี่คน นูอัสมันบังอาจมายุ่งกับเธอ พี่จะเริ่มแผนจัดการพวกมันมั้ง’
‘อืม หนูจะช่วยเองนะ’
‘ขอบคุณนะ โฟกัส ที่ช่วยพี่นะ’
‘ได้เสมอตามที่พี่ต้องการค่ะ’
ทั้งสองคนต่างยิ้มให้กัน เบเดอร์ที่แอบมองอยู่ห่างๆ เขารู้สึกตงิดๆ ใจแปลกๆ กับทั้งสองคน เขารู้สึกบรรยากาศของทั้งสองมันคุ้นๆ จนเริ่มน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก เขาเริ่มอยากหาความจริงว่าทำไมคีย์ถึงทำตัวสนิทสนมกับพี่น้องของเขาก่อนอันดับแรก พอยกเครื่องที่ทำมาเสร็จ ทุกคนต่างนั่งสวดมนต์กันก่อนจะทานอาหารกัน อาหารฝีมือแม่อร่อยมากจริงๆ เธอหันไปหาลูกสาวเพื่อถามถึงเรื่องในครัว
“เป็นไงมั้งเห็นว่าได้เข้าครัวด้วยนะ?”
“สนุกมากๆ เลยค่ะ ครั้งแรกที่ได้เข้าครัวที่สวยแบบนี้นะคะ”
“ฉันดีใจที่สาวน้อยแบบหนูชอบนะจ๊ะ คิดถึงโพรทาเลียกับโฟกัสตอนเด็กๆ ที่ชอบเข้าครัวมากๆ เลยล่ะ” แอนนาเบ็ธรู้สึกปลื้มใจเหมือนได้ลูกสาวมาเพิ่มอีก
“แม่ก็...จะมาพูดถึงเรื่องตอนเด็กๆ ทำไมค่ะนั้น” โฟกัสรู้สึกเขินที่แม่พูดเรื่องของเธอกับพี่สาวออกมา
‘ตอนเด็ก...จริงสิตอนนั้นฉันชอบไปห้องครัวเพื่อดูแม่ทำอาหารนี่น่า’ โพรทาเลยนึกถึงสมัยเด็กๆ ขึ้นมาทันที
"เอ๋? พวกพี่สาวก็เข้าครัวตอนเด็กๆ เหมือนกันเหรอคะ?"
“จ๊ะ ตอนเด็กๆ พี่กับพี่สาวชอบเข้าไปดูแม่ทำอาหารจนแม่ชวนเข้าไปช่วยนะจ๊ะ” โฟกัสพูดแล้วหางตาก็หันมามองพี่สาวของเธอ
“งั้นเหรอคะ”
“จ๊ะ ตอนนั้นพี่สาวของพี่อายุแค่ 3 ขวบ เธอก็เริ่มสนใจในการทำอาหาร แม่ก็ให้ดูการทำอาหารตลอดนะ”
“แบบนี้เอง...” คาเร็นน่าหันไปมองคนเป็นแม่ “หนูอยากทานฝีมือพวกพี่สาวจังเลย”
โพรทาเลียถึงกับนิ่งๆ เธอไม่ค่อยได้ทำอาหารเท่าไร ไม่รู้การทำอาหารของเธอจะดีไหมน่านะ
“อย่าไปทานดีกว่านะ หน้าตาอาหารก็ไม่สวย แถมรสชาติก็งั้นๆล่ะ” เบเดอร์พูดแซวน้องสาวทันที
“พี่ว่าไงนะ!!” โฟกัสหันไปหาพี่ชายด้วยความโกรธทันที
เบเดอร์หันหน้าหลบไปทางอื่นทันที โพรทาเลียได้ยินก็ขำออกมาเบาๆ เธอหันไปหาโฟกัส
“น่าๆ ถึงหน้าตาอาจจะไม่สวย แต่ก็น่าอร่อยนะ”
“พี่คีย์~~<3” โฟกัสยิ้มอย่างชอบใจมากๆ ที่พี่สาวเธอ
เบเดอร์ทำหน้าเซ็งทันทีที่แกล้งน้องไม่สำเร็จ เขาเท้าคางนั่งทานอาหารไป แต่พอเขานึกๆ เขารู้สึกเหมือนเคยเจอเหตุการณ์ เขานึกถึงตอนเด็กๆ เขาอายุแค่ 8 ขวบ เขาจำได้เลยว่าเขาก็เคยแซวน้องสาว แล้วแฝดอีกคนก็เข้ามาปลอบใจ พอเขานึกแบบนั้น เขามองไปที่คีย์ทันที หัวใจอันสั่นๆ รู้สึกสับสนเหมือนอะไรบางอย่างอยากบอกกับเขา เขาหันหน้าหนีก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ
“คงไม่ใช่...อย่างที่เราคิดนะ...”
จบตอนที่ 35 โปรดติดตามตอนที่ 36 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")