ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 41 วันพักผ่อนของผู้ใหญ่
ครอบครัวได้กอดกันอย่างรักใคร่ โพรทาเลียดีใจที่อยู่พร้อมกับครอบครัวที่ตนรักมากๆ ความรู้สึกคิดถึงนั้นได้หายไปหมด ทุกคนกำลังจะเตรียมตัวไปกิจกรรมของตนเอง อยู่ๆ เพอร์ซีย์ก็กำลังจะล้มลงไป ทุกคนหันไปเห็นผู้เป็นพ่อกำลังล้ม พวกพี่ๆ รีบเข้าไปพยุงทันที สาวๆ ต่างตกใจที่พ่อล้มไปทันที โพรทาเลียก็ตกใจที่พ่ออยู่ๆ ก็ล้มลงไป
“พ่อค่ะ! พ่อเป็นอะไรนะ?” โพรทาเลียถามทุกคนด้วยความสงสัย
“อ๋อ...ก็...”
โอราอุสหันไปมองพี่น้องคนอื่นๆ โพรทาเลียสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ พวกพี่ๆ ช่วยกันพยุงพ่อไปข้างบนห้องนอนของพ่อ พอจนมาถึงห้องนอนทุกคนเดินตามกันมาดู ก่อนที่พี่จะอธิบายให้โพรทาเลียฟัง
“พ่อส่งพลังให้หนูเหรอ?” โพรทาเลียมีสีหน้าแปลกใจทันที
“ใช่ พวกจิตวิญญาณตัวเล็กๆ พวกนั้นบอกว่าต้องมีคนพลังมากๆ ส่งพลังให้อีกคนเข้าไปข้างในจิตใจของเธอนะ” เอเดอร์ช่วยอธิบายอีกคน
“ถึงได้พ่อถึงล้มหมดสติ...” โพรทาเลียมองพ่อที่นอนหลับอยู่ที่เตียง
แอนนาเบ็ธช่วยพรมผ้าให้สามีของตน ก่อนจะมองลูกๆ ของตน “ไม่ต้องห่วงจ๊ะ โพรทาเลีย เดียวแม่จะดูแลพ่อเอง ลูกๆ ไปทานข้าวเช้าก่อนเถอะ ตอนนี้คงสายมากแล้ว พ่อแค่ต้องพักผ่อนสักหน่อยเดียวก็ตื่นนะจ๊ะ”
โอราอุสได้ยินแบบนั้นเขาก็คิดบางอย่างทันที “งั้นผมไปเอาจานของแม่มาให้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอก โอราอุส” แอนนาเบ็ธปฏิเสธความหวังดีของลูกชายทันที
“ไม่ได้ครับ แม่ต้องทานอาหารนะ อย่าคิดว่าดูแลพ่อแล้วไม่กินข้าวไม่ได้นะครับ เดียวผมจะไปเอามาให้” โอราอุสพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที
“ลูกคนนี้ก็...” แอนนาเบ็ธส่ายหน้าเบาๆ เธอไม่สามารถขัดใจลูกชายได้จริงๆ
“พวกเราลงไปทานอาหารนะครับ หิวจะแย่อยู่แล้วน่านะ” เบเดอร์ลูบท้องของตนเอง ตอนนี้เขาหิวจนกินช้างได้ทั้งตัว
“ลูกๆ ไปทานอาหารเถอะจ้ะ”
เหล่าลูกๆ ต่างดีใจกัน พวกเขารีบออกจากห้องเพื่อลงไปข้างล่าง บางคนสงสัยว่าใครจะอุ่นอาหารให้ล่ะ โฟกัสเลยเสนอว่าจะอุ่นให้เอง เลยทำให้โล่งใจที่ยังมีคนพออุ่นอาหารได้มั้ง พอทุกคนลงไปหมดแล้วก็ยังเหลือหนึ่งคนที่ยังอยู่ตรงนั้นมองแม่ที่กำลังดูพ่ออยู่ คนเป็นไม่รู้สึกได้ถึงสายตาที่ยังมองมาทางนี้เธอเลยเอยบางอย่างออกมา
“รู้ไหม ตอนแม่เห็นภาพความทรงจำของลูก...แม่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากๆ” แอนนาเบ็ธหันมามองผู้เป็นลูกสาวที่ยังยืนมองอยู่
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น เธอค่อยๆ เข้าไปหาคนเป็นแม่ “หนูเสียใจ...ที่ทำให้พ่อแม่ต้องเห็นหนูสภาพเหล่านั้น...”
“แม่ไม่โทษลูก...โพรทาเลีย แต่แม่โทษเจ้าเทพที่ทำกับลูก...ไม่สิ ไม่ควรเรียกว่าเทพ หมอนั้นควรถูกเรียกว่าอสุรกายด้วยซ้ำ”
โพรทาเลียยิ้มออกมา เธอยืนมือไปจับมือของคนเป็นแม่ “หมอนั้นควรโดนเรียกแบบนั้นมานานแล้วล่ะค่ะ”
แอนนาเบ็ธได้ยินคำพูดติดตลกของลูกสาว เธอยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นนั้น เธอมองใบหน้านั้นเธอลูบๆ แก้มลูกสาว
"แม่นะ...จะปกป้องลูกอีกครั้ง ครั้งนี้แม่จะไม่ให้ปีศาจตนนั้นมาเอาลูกสาวของแม่ไปอีก..." แอนนาเบ็ธพูดจบเธอเขยิบเข้าไปกอดลูกสาวเบาๆ “แม่รักลูกนะ โพรทาเลีย”
เมื่อคนเป็นแม่โอบกอดเธออีกครั้ง ความรู้สึกอันอบอุ่นทำให้เธอสบายใจมากๆ เธอกอดแม่ตอบ “หนูก็รักแม่เหมือนค่ะ”
การบอกรักผู้เป็นแม่นั้น ทำให้คนเป็นแม่ที่อยากได้ยินคำนี้ออกมาจากบ้านของผู้เป็นลูกสาวตัวจริงมานาน มันทำให้จิตใจอันเข้มแข็ง อ่อนแอลงน้ำตาของเธอกำลังเอ่อไหลออกมา เธออยากย้อนเวลากลับไปพาตัวน้อยคนนี้ของเธออยู่ในอ้อมกอดตลอดไป ไม่ให้ห่างตัว แต่เวลามันผ่านไปแล้วเธอก็ต้องยอมรับความเป็นจริงและปกป้องลูกสาวให้ถึงที่สุด โอราอุสแอบมองผ่านประตูเห็นสองแม่ลูกกำลังนั่งกอดกัน เขาเห็นภาพตรงหน้าก็ดีใจที่น้องสาวได้อยู่กับแม่ที่เธอรักมากๆ เขารอเวลาสักพักก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้งเพื่อขอเข้าไป
“ขอเข้าไปนะครับ”
“เชิญจ๊ะ”
โพรทาเลียได้ยินเสียงพี่ชายก็เขยิบตัวออกมาจากแม่เพื่อมองพี่ชาย แอนนาเบ็ธหันไปมองลูกชายที่ยกอาหารมาให้เธอ โอราอุสเดินมาวางจานอาหารของแม่ไว้ที่โต๊ะเล็ก
“ขอบใจนะ ลูก”
“แค่นี้เอง ผมทำเพื่อแม่ได้ตลอดนะครับ” โอราอุสยิ้มให้แก่ผู้เป็นแม่
แอนนาเบ็ธยิ้มอย่างมีความสุขที่ลูกคนโตของเธอนั้นพึ่งพาได้เสมอ เธอมองลูกๆ สองคน ก่อนจะหันไปมองสามีเธอต้องดูแลเขาเลยอาจจะไม่มีเวลาว่างทำงานเท่าไร เธอกำลังคิดบางอย่างก่อนจะนึกออก
“โอราอุส ลูกช่วยแม่หน่อยได้ไหม?”
“ครับ จะให้ช่วยอะไรเหรอครับ?”
“วันนี้อยู่บ้านได้ไหมจ๊ะ ช่วยแม่กับพ่อหน่อยนะ?”
“ได้ครับ จะให้ช่วยทำอะไรเหรอครับ?” โอราอุสเอียงคอสงสัยว่าแม่ต้องการให้เขาทำอะไร
“พอดี พ่อแม่มีเอกสารและจดหมายที่ต้องตรวจสอบอีกนะ”
“อ๋อ งานพวกนั้นสินะ เดียวผมช่วยเอง ผมจะเขียนรายละเอียดให้นะครับว่ามีอะไรมั้ง”
“ขอบคุณจ๊ะ ลูกนี้พึ่งได้เสมอเลยนะ อ๋อ แล้วก็...ให้น้องช่วยด้วยนะ”
“เอ๋?” โพรทาเลียได้ยินที่แม่พูด ทำเอาสงสัยว่าทำไมต้องให้เธอช่วยกัน
“แม่หมายถึงโพรทาเลียเหรอครับ?” โอราอุสขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
คนเป็นแม่ยิ้มพยักหน้าอย่างชอบใจ แต่คนเป็นลูกสาวมองอย่างไม่แปลกใจเลยจริงๆ
“เหอะๆ แม่จะขังหนูไว้ในบ้านเหรอคะ?” โพรทาเลียกอดอกมองแม่
“เปล่านะ แม่แค่อยากให้ลูกอยู่ในสายตาแม่ในช่วงนี้น่านะ”
โพรทาเลียนึกแล้วว่าแม่เป็นห่วงเธอ พอรู้ว่าเธอเป็นใครและเจออะไรมามั้ง แม่ยิ่งห่วงเธอคูณสองอีก
“ค่าๆ เดียวหนูจะช่วยพี่ด้วยละกัน”
"ขอบใจนะจ๊ะ งั้นลูกสองคนไปทานอาหารเถอะ เดียวแม่ดูแลพ่อนะจ๊ะ"
“ค่ะ/ครับ”
ทั้งสองคนขานตอบ ก่อนจะเดินกันออกมาจากห้องนี้ แอนนาเบ็ธมองลูกๆ กำลังเดินออกไป เธอเหมือนได้เติมเต็มความรู้สึกที่ว่างเปล่ามานาน ตลอดหลายปีเธอมีความกังวลเกี่ยวกับลูกๆ เสมอ แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว เธอหันกลับมาสามีที่กำลังหลับพักผ่อนอยู่
“พักผ่อนนะ เพอร์ซีย์ คุณตื่นมาจะได้ทำหน้าที่พ่อให้แก่โพรทาเลียได้นะ”
โพรทาเลียกำลังเดินลงมาจากบันได เธอกำลังใช้ความคิดเรื่องบางอย่างอยู่ จนมาถึงขั้นสุดท้าย เธอเงยหน้ามองรอบๆ บ้านเธอพึ่งสังเกตว่าบ้านหลังนี้คล้ายๆ บ้านที่เธอเคยอาศัยก่อนจะโดนลักพาตัว ทำให้เธอสงสัยว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านเก่าหรือเลียนแบบบ้านเก่ากัน โอราอุสเดินลงมาถึงขั้นสุดท้าย เขาเห็นน้องสาวกำลังทำหน้าเหม่อลอย ทำให้สงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังเหมือนคิดอะไร
“กำลังคิดอะไรอยู่นะ?”
โพรทาเลียหันไปมองพี่ชายทันที “อ๋อ...แค่...กำลังคิดว่าบ้านนี้เป็นบ้านเก่าหรือแค่เลียนแบบบ้านเก่านะคะ”
“อ๋อ ที่นี้แค่เลียนแบบนะ พวกเราย้ายบ้านทั้งหลังมาไม่ได้ พ่อแม่เลยสร้างใหม่ที่นี้น่านะ แต่ที่นี้ใหญ่กว่าบ้านเก่านะ ไม่งั้นพวกเราคงไม่มีห้องเป็นของตัวเองกันนะ”
“เห็นอยู่ว่าห้องข้างบนเยอะมากๆ นะ” โพรทาเลียจำได้ตอนพาพ่อขึ้นไป เธอเห็นห้องเยอะมากๆ “แปลว่าห้องของหนูก็...”
“อ๋อ...ห้องเธอ...อยู่ใกล้ๆ กับห้องโฟกัส ถ้าเธออยากได้คืน เธอคงต้องไปรื้อออกเยอะเลยล่ะ”
“แน่อยู่แล้ว ไม่เอาไว้หรอกนะ แต่ถ้ารื้อออกพ่อแม่ก็ต้องเสียเงินด้วยสินะ” โพรทาเลียคิดถึงเวลาที่ต้องเสียเงินในการซื้อของใหม่หมด
“อ๊ะ...ก็จริงของเธอ...” โอราอุสนึกถึงเวลาที่พ่อแม่ต้องจ่ายเงินเลย ภาษีก็แพงอยู่แล้วนะ ซื้อของบวกภาษีอีกแพงยิ่งขึ้นอีก
“อืม...แล้วมีร้านไหนรับทองคำมั้งไหมคะ?”
“ทองคำ?” โอราอุสสงสัยที่น้องสาวพูด
สีหน้าของพี่ชายบ่งบอกเลยว่าสงสัยในสิ่งที่น้องสาวพูด โพรทาเลียเงยหน้ามองพี่ชาย ก่อนที่เธอจะเปิดกระเป๋าคาดเอวของเธอ แล้วหยิบบางอย่างออกมามันคือก้อนทองคำเท่ากำมือ พอเห็นสิ่งในมือของน้องสาว ทำเอาคนเป็นพี่ชายตาโตอย่างแปลกใจทันที
“เธอไปได้มาจากไหนนะ?”
"ก็...จากข้างในปราสาทของแซเทิร์นนะ...พอดีเอามาหลายก้อนเหมือนกัน"
“พ่อแม่รู้นี้คงตกใจน่าดูเลยนะ โพรทาเลีย”
“ทำไมล่ะ แค่เอามาไม่กี่ก้อนเองนะ” โพรทาเลียยิ้มร่าก่อนจะเอาทองคำเข้ากระเป๋า "ไว้หนูเอาไปแลกเป็นเงินก่อนละกัน ที่จริงนอกจากทองคำนี้ ยังมีเหรียญทองอีก"
“ห๊า!” โอราอุสตกใจยิ่งกว่าเดิม “นี่เธอขโมยเทพองค์นั้นมามากเลยนะ”
“ก็ชดใช้ที่เขาทำให้หนูเสียเวลาในชีวิตไปเยอะละกัน ว่างๆ พี่พาหนูไปข้างนอกหน่อยละกันนะ”
“ได้เลย ไปห้องอาหารกัน ทุกคนคงกำลังเตรียมอาหารไว้หมดแล้วล่ะมั้ง” โอราอุสเข้าไปโอบไหล่ของน้องสาว
“เรื่องนี้ห้ามบอกใครนอกจากเราสองคนนะ” โพรทาเลียกำหมัดขึ้นมา
โอราอุสเห็นเขาจำได้เลยว่าหมายความว่าไง เขากำหมัดแล้วชกที่มือของน้องสาวเบาๆ “พี่สัญญา”
สองพี่น้องพากันเดินไปห้องครัว พวกเขาเห็นพี่น้องกำลังนั่งทานอาหารกัน โฟกัสเห็นพี่ๆ เข้ามาเธอก็เรียกพวกเขาเข้ามา
“พี่ๆ ค่ะ! มาทานข้าวกันเร็ว เดียวอาหารเย็นหมดนะ!”
“วันนี้มีอะไรนะ ขนมปังไข่ดาวเหรอ? เจ๋งเลยนี่น่า” โอราอุสเดินไปหยิบจานเพื่อตักอาหาร
โพรทาเลียมองอาหารบนโต๊ะ เธอมายืนข้างๆ ลูกสาวที่กำลังทานอาหารอยู่ เธอลูบหัวลูกน้อย เธอจ้องอาหารแล้วตักวัตถุดิบบางอย่างที่ต้องการจะทาน
“วันนี้ทุกคนต้องไปทำอะไรกันมั้งนะ?” โพรทาเลียถามพี่น้องทุกคน
“วันนี้พี่มีไปเรียนเรื่องอสูร แต่บอกคำเดียวว่าเรียนมาจนจบครบทุกอย่างล่ะ แต่ก็ยังจะต้องเรียนอยู่” เบเดอร์พูดประชดกับการเรียนของตัวเอง
“เพราะพี่โดดเรียนเลยโดนให้เรียนซ้ำไงล่ะ” เอเดอร์เปิดเผยความจริงที่พี่ต้องเรียนสิ่งที่เขาพูดออกมา
"อย่ามาเผากันสิ เอเดอร์" เบเดอร์ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจที่น้องชายเขามาเผาเขา
เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้นอย่างขบขัน เรน่ากำลังเคี้ยวอาหารอยู่ เธอรีบกลืนแล้วพูดออกมามั้ง
“ส่วนพวกหนูจะไปฝึกฟันดาบกัน พี่โพรทาเลียไปด้วยกันไหมคะ?”
“เอ่อ...” โพรทาเลียกำลังจะพูด แต่ก็โดนพี่ชายพูดแซงขึ้นมาก่อน
“เสียใจน้องๆ วันนี้โพรทาเลียต้องอยู่กับพี่ เพื่อทำงานให้พ่อ”
“โธ่!!” พวกน้องๆ ต่างร้องโหกันออกมาอย่างไม่พอใจ
“ทำไมอ่ะ พี่โพรทาเลียไปกับเราไม่ได้เหรอ?” คารีเซลหันมาถามพี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ลูกสาว
“ขอโทษทีนะ แม่ขอให้พี่อยู่ พี่ต้องอยู่นะ”
“งื้อออออ” พวกคารีเซลทำหน้าเบ้กันทันที
พอเห็นหน้าน้องๆ เป็นแบบนั้น โพรทาเลียไม่ชอบเท่าไรที่น้องๆ ทำหน้าแบบนั้น เธอคิดหาวิธีบางอย่างที่จะได้อยู่กับน้องๆ และแล้วเธอก็คิดออกทันที
“ถ้าอยากอยู่กับพี่ ไว้ว่างๆ พวกเราไปเที่ยวกันระหว่างพี่น้องเอาไหมล่ะ?”
“เอ๋?” พวกน้องๆ ตามตาโตขึ้นมา
“พูดจริงเหรอคะ? พี่โพรทาเลีย” เรน่าถามด้วยรอยยิ้มอันปลื้มปีติ
“ถ้าพ่อให้นะ” เบเดอร์พูดทำร้ายความหวังของน้องมากๆ
น้องๆ ต่างทำหน้านิ่งไปทันที โฟกัสแอบขำนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมา “งั้นรอยาวๆ นะ อีกไม่นานก็จะถึงเวลานั้นแล้วนะ”
“เวลา? เวลาอะไรเหรอ?” โพรทาเลียได้ยินที่น้องสาวพูดเลยสงสัย
"วันที่ 21 พฤษภาคมนะคะ วันคล้ายวันครีษมายัน"
“ครีษมายัน...ถ้าจำไม่ผิด...”
“ค่ะ วันเกิดเราสองคนไงล่ะ”
“อ๊า! จะได้จัดงานวันเกิดของพี่ทั้งสองคนแล้วสินะ!” สองสาวต่างพูดพร้อมกันทันที
“ในรอบหลายปีไม่ค่อยได้จัดงานดีๆ เลยนะ ต้องฉลองหน่อยล่ะนะ” เบเดอร์พูดขึ้น
“วันเกิดเหรอ...หลายปีแล้วนี่เนอะ...”
ดวงตาของเธอตกลงสีหน้าที่นิ่งสนิทเหมือนคนกำลังเศร้า โพรทาเลียนึกถึงวันเวลาที่เธอไม่เคยจัดงานวันเกิดเลย ทุกคนเห็นสีหน้าของโพรทาเลีย พวกเขาถึงกับเครียดทันที โอราอุสเห็นน้องที่กำลังกังวลว่าจะพูดอะไร เขาก็พูดขึ้นมาทันที
“ไม่ต้องเศร้าใจไป โพรทาเลีย”
“เอ๋?” โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชาย
“วันเกิดเธอมาถึงพวกเราจะทำให้ยิ่งใหญ่กว่าที่เธอเคยจัดมาเลยล่ะ”
สีหน้าของโพรทาเลียดูนิ่งๆ แล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะ พี่ แค่ของเล็กๆ ก็พอน่านะ มันดูสิ้นเปลืองไปหน่อยนะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องแค่นี้เอง”
“จริงสิ พี่โอราอุส” เอเดอร์หันไปหาพี่ชาย พร้อมกับยกเครื่องดื่มโกโก้ร้อนขึ้นมาดื่ม “งานพี่ช่วงนี้เป็นไงมั้งนะ?”
“หือ? ก็ดีน่านะ” โอราอุสตอบพร้อมกับกัดขนมปังหนึ่งคำ
โพรทาเลียมองพี่ทั้งสองอย่างสงสัย "ที่ถามๆ กันเนี่ย พี่โอราอุสทำงานอะไรเหรอ?"
โอราอุสนิ่งไปทันที เขาเหมือนไม่ชอบให้ใครมาถามเรื่องงานของตนเอง แต่คนถามเป็นน้องสาว เขาไม่ตอบก็ไม่ได้
“คือ...พี่...ทำงานเป็น...” โอราอุสกำลังพูดตะกุกตะกัก นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเห็นพี่เป็นแบบนี้ ครั้งแรกก็ต่อหน้าเทพอลิซ่าเบ็ธที่เธอรักมากๆ “นะ...นักเขียน...”
“นักเขียน?” โพรทาเลียเอียงคออย่างสงสัย “นักเขียนทำอะไรเหรอ?”
“นักเขียนเป็นคนที่สร้างสรรค์ผลงานด้วยตัวอักษรที่จะบรรยายจินตนาการตัวเองออกมาอย่างเช่น นิยาย หนังสือนิทาน หรืออะไรอีกเยอะนะ” เอเดอร์อธิบายให้น้องสาวของเขาฟัง โพรทาเลียฟังอย่างตั้งใจ
“แต่ส่วนใหญ่ที่โอราอุสจะทำนิยายแฟนตาซีหรือไม่ก็หนังสือเด็กนะคะ” โฟกัสพูดเสริมขึ้นมา
“ว้าว แล้วนิยายนี้ก็เป็นหนังสือสินะ ชื่อเรื่องอะไรมั้งนะ”
“คือว่า...” โอราอุสเริ่มหน้าแดงขึ้นมาเรื่อยๆ
“ผมบอกให้ละกันนะ” มาร์โคพูดขึ้นมาทันที โอราอุสหันไปหาเจ้าน้องชายตัวแสบทันที “ชื่อเรื่องก็มี เขาวงกตใต้ท้องฟ้า หุ่นไม้ไร้ค่า และก็-”
โอราอุสรีบเข้าไปหาน้องชาย แล้วปิดปากน้องชายทันที “นายไม่พูดไม่มีคนว่านะ มาร์โค”
“ออโออ! (ขอโทษ)" มาร์โคโดนพี่ชายปิดปากไว้ทำเอาทุกคนหลุดคำออกมา
โพรทาเลียนึกชื่อเรื่องที่น้องชายพูด เธอเหมือนรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อเรื่องหนึ่ง “เดียวนะชื่อเรื่อง’ หุ่นไม้ไร้ค่า’ นี่พี่เป็นคนแต่งเหรอ?”
"ชะ...ใช่" โอราอุสกลับมานั่งที่ของเขา "พอดีเป็นอีกผลงานที่ได้ติดอันดับ 5 นะ"
“ว้าว...แต่เล่มนั้น ถ้าหนูจำไม่ผิด หนูเคยซื้อให้เทพีอลิซ่าเบ็ธ...” โพรทาเลียหันไปหาลิซ่าทันที
ลิซ่ากำลังเคี้ยวอาหารกินอย่างเงียบๆ เธอใช้สายตามองโอราอุสที่กำลังมองเธอ ใบหน้าของเธอเริ่มอมชมพูมากขึ้นเรื่อยๆ
“ใช่...เป็นเรื่องที่สนุกดี...ข้าชอบนะ” ลิซ่าพูดชมนิยายของอีกฝ่าย
โอราอุสได้ยินแบบนั้น เขาถึงกับทำตัวไม่ถูก “ขะ...ขอบคุณที่ชอบเรื่องที่ฉันแต่งนะ”
พวกน้องๆ มองพี่ชายที่ดูเขินๆ พวกเขารู้เลยว่าเหตุการณ์แบบนี้เป็นไง แต่มีคนเดียวที่ไม่ชอบใจก็คือโพรทาเลียตามเดิม เธอไม่อยากให้พี่ทั้งสองคนต้องมาเจ็บปวดกับความรัก แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอต้องปล่อยวาง ปล่อยให้พวกเขาศึกษาดูใจไปนั้นล่ะนะ ทุกคนต่างเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วมานั่งทานอาหารกัน พอทานกันหมดทุกคนก็ต่างเตรียมตัวกันออกไปทำภารกิจของตัวเองกัน คาเร็นน่าเดินมาหาแม่เพื่อขอว่าจะไปกับน้าสาวของเธอ
“แม่ค่ะ หนูขอไปกับน้าโฟกัสนะคะ”
โพรทาเลียย่อตัวลงแล้วถามลูกสาว “ลูกจะไปกับน้าเขาเหรอ? ทำไมล่ะ?”
“หนูอยากไปทำอะไรนิดหน่อยนะคะ ขอให้น้าไปส่งแล้วหนูจะกลับพร้อมน้าตอนน้ามารับนะคะ หนูอยู่กับน้า แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”
“เฮ้อ...” โพรทาเลียถอนหายใจหนึ่งครั้ง เธอห่วงลูกมาตลอดแต่ตอนนี้ลูกไปกับน้องสาวคงจะปลอดภัยอยู่บาง เธอหันไปหาน้องสาว “โฟกัสฝากลูกสาวพี่ด้วยนะ”
“รับทราบค่ะ งั้นไปกันคาเร็นน่า” โฟกัสยื่นมือไปหาหลานสาว
“ค่ะ!” คาเร็นน่ารีบเดินไปจับมือผู้เป็นน้าสาวทันที ทั้งสองคนต่างยิ้มให้กันอย่างร่าเริง ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ทำเอาคนเป็นแม่หมดห่วงไปเยอะเลย
โพรทาเลียหันกลับมามองตัวบ้าน เธอไม่เห็นพี่โอราอุสและพี่ลิซ่า เธอเดินไปตามทางไปเรื่อยๆ กำลังจะผ่านทางด้านหลังบ้านที่จะไปห้องครัวนั้นเอง ตรงทางเดินตรงกลางเธอเห็นพี่ทั้งสองคนยืนคุยกัน เธอแอบมองว่าทั้งสองทำอะไรกัน ในมือของลิซ่ามีบางอย่างหนาๆ คล้ายๆ หนังสืออยู่ เธอยื่นให้ฝ่ายชายเขารับหนังสือเล่มนั้นมาแล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบางอย่างในหนังสือนั้น พอเขาเขียนเสร็จเขายื่นคืนให้อีกฝ่าย สีหน้าของลิซ่าดูดีใจมากๆ โพรทาเลียคิดว่าคงให้พี่ชายเซ็นชื่อให้แน่ๆ เหมือนที่เธอเคยเห็นตอนที่ออกเดินทาง แต่แล้วเธอกลับมาเห็นฉากที่เธอไม่คาดคิดที่จะเห็นจริงๆ ลิซ่ายืนนิ่งสักพักหนึ่งก่อนจะยืดตัวเข้าหาฝ่ายชายพร้อมกับริมฝีปากของเธอประกบจูบกับริมฝีปากอีกฝ่าย ทำเอาฝ่ายชายตาค้างไปทันที
“ข้ายังรออยู่นะ...ไปล่ะ” ลิซ่าเดินออกจากตรงนั้น พอเธอกำลังเลี้ยวก็เจอโพรทาเลียกำลังยืนอยู่ ทำเอาเธอหน้านิ่งไปทันที “พะ...โพร...”
“พี่นี้ก็แซ่บเหมือนกันนะ” โพรทาเลียพูดแซวอีกฝ่าย
“เจ้าพูดอะไรนะ...ข้าไม่เข้าใจเลยนะ ข้าขอไปทำภารกิจของข้าก่อนนะ ไปล่ะ โพรทาเลีย” ลิซ่าเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
โพรทาเลียจับจ้องหญิงสาวที่อยู่กับเธอมาตลอดตั้งแต่เธออายุ 6 ขวบ อีกฝ่ายดูเป็นหญิงงาม แม่พระ เรียบร้อย แต่ไม่นึกว่าเทพีจะแอบซ่อนความใจกล้าไว้ โพรทาเลียเดินเข้าไปหาผู้เป็นพี่ชาย เธอเห็นใบหน้าของพี่ชายนั้นแดงก่ำไปหมด ทำเอาน้องสาวคนนี้ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายจริงๆ
“พี่ชอบเทพีใช่ไหม?”
“วะ...ว่าไงนะ?” โอราอุสได้สติก็หันไปมองน้องสาว เขาทำตัวลุกลี้ลุกลนทันที “เธอพูดอะไรนะ ฉันกับลิซ่านะ...”
"หนูไม่ขัดความชอบของทั้งสองคนละกัน"
“เอ๋?” สีหน้าของโอราอุสนิ่งไปสนิท “เธอ...ยอมให้พี่กับลิซ่า...”
“แต่ต้องทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ อย่าชุบมือเปิบทำเทพีท้องล่ะพี่ ถ้ายังไม่พร้อมที่จะดูแลลูกตัวเองนะ”
“คร้าบๆ เธอนี่น่า ทำตัวอายุเยอะกว่าพี่อีกนะ”
“หนูห่วงความสุขของพี่ทั้งสองนี่น่า...แต่นะ...ไม่นึกว่าเทพีจะเข้าไปจูบพี่ก่อนนะ”
“!!” โอราอุสตกใจทันที “เธอเห็นเหรอ!?”
“ถ้าไม่เห็นคงไม่พูดเรื่องนี้นะ”
โอราอุสถึงกับหน้าแดงอีกครั้ง “แหะๆ ...งั้นเหรอ...แต่ว่า...นี่ครั้งที่สองที่เธอรุกพี่แล้วนะ”
“หือ? ครั้งที่สอง แล้วครั้งแรกนี่คือ?”
“คือว่า...”
โอราอุสหันหน้าไปอีกทาง เขาเอามือปิดปากตัวเอง เขาเขินจนไม่อยากเล่าแต่ก็ต้องเล่าให้น้องสาวฟัง พอโพรทาเลียได้ยินทั้งหมด เธอถึงกับตกใจขึ้นมา
“ว่าไงนะ เทพีบอกพี่ว่าเขาตกหลุมรักพี่! ได้ไงล่ะนั้น!?”
“พี่จะรู้ไหม? ตอนนั้นพี่ไม่ได้ตอบเธอ เพราะเธอบอกว่าจะรอคำตอบของพี่ พี่เลยแบบว่าทำตัวไม่ถูกจริงๆ”
“งั้นหนูไม่ยุ่งล่ะ ถ้าเทพีเขาเป็นคนเริ่มก่อนนะ”
“อ้าว...โพร!”
“พี่กล้าปฏิเสธหญิงงามอย่างเทพีเหรอ? นางก็นิสัยดีออกนะ ตรงสเปคของใครตอนเด็กๆ นะ”
"เอ๋!?"
“หนูไม่ลืมเมื่อก่อนที่พี่เคยบอกพ่อแม่นะว่า คนที่พี่ชอบต้องเป็นคนที่นิสัยดี งดงามจากภายนอกและภายใน รวมถึงทำให้พี่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนดึงดูดตลอดเวลาอีกนะ”
“พอ! พอ! เธอนี้จำได้แม่นเกินไปแล้ว!”
โอราอุสเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาที่น้องสาวจำทุกอย่างที่เขาเคยพูดได้ โพรทาเลียหันหน้าหนีพร้อมทำสีหน้าเยาะเย้ย
“ค่าๆ ไปทำงานกัน ห้องทำงานพ่ออยู่ห้องไหนสักห้องนี้สินะคะ” โพรทาเลยลุกขึ้น พร้อมกับเดินไปตามทางเดินที่จะไปห้องของพ่อต่อ
“ใช่!” โอราอุสเดินตามโพรทาเลียไปทันที “ขอนะ อย่าเอาไปบอกใครว่าพี่ชอบลิซ่าล่ะ”
“ไม่ขอสัญญาหรอกนะ คิดเหรอว่าพี่จะไม่พูดหรือไม่แสดงออก เชื่อได้ว่าคนรอบๆ ที่รู้จักพี่ต้องรู้ล่ะว่าพี่ชอบลิซ่านะ”
“อึ้ก!!” โอราอุสถึงกับจุกไปเลยที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้น
จบตอนที่ 41 โปรดติดตามตอนที่ 42 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")