ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 46 บุคคลที่ไม่คิดว่าจะเจอ
ห่างออกไปย่านการค้าที่พวกโพรทาเลียเดินเล่นกัน พวกเธอเดินกันจนมาถึงหน้าร้านแห่งหนึ่งที่หน้าร้านเป็นตึกสีขาว มีกระจกที่ทำให้เห็นภายในร้านที่มีของมากมายขายอยู่เต็มตั้งแต่สมุนไพรจนไปถึงข้าวของเครื่องใช้ ทำให้โพรทาเลียสงสัยว่าที่นี้คือที่ที่แลกของจริงๆ นะเหรอ สายตาขอโพรทาเลียนั้นจ้องไปที่ร้านตรงหน้าอย่างสงสัยจนโฟกัสยิ้มกับความสงสัยของพี่สาว
“ที่นี้...ดูไม่เหมือนกับร้านแลกของสินะคะ”
“อ๋อ...อืม พี่คิดว่ามันเหมือนกับร้านทั่วไปนะ”
“ก็ร้านทั่วไปน่านะ แต่พวกเขาขายอย่างอื่นเยอะมากๆ นะ เข้าไปกันเถอะ”
โฟกัสเดินนำเข้าไปในร้านก่อน โพรทาเลียเห็นน้องสาวเดินเข้าไปแล้ว เธอส่ายหน้าก่อนจะเดินตามเข้าไป ระหว่างที่เธอเดินกันเข้าข้างใน โฟกัสก็มีเรื่องสงสัย จึงหันหลังไปหาพี่สาว
“พี่เคยบอกว่าเดินทางรอบโลกมาก่อนใช่ไหมคะ?”
“ใช่ ทำไมเหรอ?”
“ก็แบบหนูแค่สงสัยว่าพี่มีคนรู้จักด้วยหรือเปล่านะ?”
“ก็...มีน่านะ ช่วงที่หนีก็มีมนุษย์กึ่งเทพหรือมนุษย์ธรรมชาติที่ช่วยพี่น่านะ แถมพวกเขายังให้บางอย่างที่เรียกว่าไอดีหรืออีเมลกับพี่อีกนะ”
โพรทาเลียนึกถึงกระดาษที่แต่ละคนใส่เธอมา เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกนั้นคืออะไรกัน
“โอ้!” โฟกัสได้ยินถึงกับตาลุกวาวขึ้นมา เธอตรงดิ่งไปอยู่ข้างๆ พี่สาวทันที "งั้นไว้ครั้งหน้าหนูจะให้พ่อพาพี่ไปซื้อมือถือนะคะ"
“มือถือคือ?” โพรทาเลียสงสัยว่าสิ่งที่น้องสาวพูดมันคืออะไร
“มือถือที่ว่าคือ!” โฟกัสหยิบมือถือของเธอขึ้นมาทันที “โทรศัพท์เคลื่อนที่ได้นะคะ ถ้าเมื่อก่อนเราจะเห็นพ่อแม่ใช้โทรศัพท์บ้านมากกว่าน่านะ”
“แบบนี้เอง” โพรทาเลียมองเจ้าสิ่งของที่ทำจากเหล็ก มันมีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า แล้วบางพอควรทำให้เธอสนใจ แต่ก็สงสัยว่าทำอะไรได้มั้ง "แล้วมันทำอะไรได้มั้งนะ?"
“ก็เล่นโซเชียล โทรหาคนที่อยากจะคุย ค้นหาข้อมูลผ่านอินเทอร์เน็ตนะคะ”
โพรทาเลียถึงกับขมวดคิ้วจ้องมองงุนงงกับสิ่งที่น้องพูดให้ฟัง โฟกัสเห็นสีหน้าของพี่สาวเธอก็หลุดขำออกมาทันที
“ฮ่าๆ พี่ทำหน้าอะไรนะตลกเป็นบ้า”
“ทำไงได้ เธอเล่นพูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้จักอ่ะ”
“ไว้ว่างๆ เดียวหนูอธิบายให้ฟังนะ”
“อืมๆ งั้น...” โพรทาเลียรู้สึกขนที่หลังลุกขึ้นสู้ทันที “ทำไมรู้สึกหนาวๆ ขึ้นมา”
“คงเพราะแอร์มั้งค่ะ” โฟกัสหันหลังไปมองที่เคาน์เตอร์ แต่ไม่มีใครอยู่เลย "อ้าว? คุณเจ้าของร้านไม่อยู่แฮะงั้นหนูไปกดกระดิ่งหน่อยนะ"
โฟกัสเดินเข้าไปกดกระดิ่งตรงเคาน์เตอร์ก็มีเสียง กริ๊ง กริ๊ง เสียงกระดิ่งดังขึ้นสองครั้ง โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วก็มีเสียงบางอย่างเมื่อมีอะไรกำลังเคลื่อนตัวมาทางนี้จนกระทั่งมีบางอย่างคล้ายๆ พุ่งออกมาจากพื้น แล้วตั้งตัวเหมือนคนตีลังกาขึ้นมา ก่อนจะโพสท่าทักทายพวกเขา
“กราบขออภัยที่เจ้มาต้อนรับช้านะฮะ คุณลูกค้าต้องการอะไรฮะ”
ชายตรงหน้าแต่งกายเสื้อกล้ามรัดตัว สายเอี๊ยมที่ติดกับกางเกงผ้าสีน้ำตาล ทรงผมสั้นหยิกๆ เกรียนๆ แต่ท่าทางของเขาออกไปจำพวกที่ชอบแสดงท่าทางเหมือนผู้หญิง ทำให้โพรทาเลียที่จับจ้องเขาก็จำใบหน้านั้นได้ทันที ทำให้เธอมีใบหน้าซีดเผือดทันที เมื่อชายหนุ่มเห็นโพรทาเลียแล้วรู้สึกแปลกใจที่เจออีกฝ่ายที่นี้
“อ้าว? นี่เธอ...”
โพรทาเลียรีบเข้ามาจับมือโฟกัสทันที “เรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ!!”
“เอ๋!?”
โฟกัสสับสนว่าพี่สาวจะลากเธอออกจากร้านนี้ทำไม ก่อนที่เจ้หนุ่มจะรีบตรงมาดักหน้าของทั้งสองไว้ ทำเอาโพรทาเลียถึงกับหยุดชะงักทันที เจ้หนุ่มถึงกับยิ้มปากกว้างให้โพรทาเลียอย่างเป็นกันเอง
“จะหนีไปไหนกันล่ะจ๊ะ โพรทาเลีย ไม่ คุย กับ เจ๊ หน่อย หรือ จ๊ะ”
โพรทาเลียค่อยเงยหน้ามองเจ้หนุ่มอย่างหวาดกลัวหน่อย ๆ ก่อนจะทำการทักทายคนตรงหน้า
“แฮะๆ ...ไง เจ๊เน็ตตี้...”
“ตาย ๆ ไม่ได้เจอกันนาน นึกว่าจะไม่ทักกันแล้วนะ ตายล่ะ โฟกัสเมซ่ามาด้วยเหรอจ๊ะ?”
“ไงคะ เจ๊...เอ่อ...ทั้งสองรู้จักกันด้วยเหรอคะ?” โฟกัสโบกมือทักทายเจ้หนุ่ม หางตาเธอก็มองพี่สาวที่ทำสีหน้าไม่ถูกเหมือนกำลังอึดอัดใจ
“รู้จักสิ เราสองคนเคยเจอกันนานแล้วน่านะ”
“ไม่เห็นนานตรงไหนเลยนะ เราเคยเหมือนเมื่อ 6 เดือนก่อน หลังจากที่พี่หนีออกมาจากเกาะได้ 1 เดือนนะ”
“แบบนี้เอง พี่เจอเจ๊แกตอนที่เจ๊ออกไปเที่ยวสินะ”
“ถูกต้องล่ะจ้า แต่ว่านะเมื่อกี้จะหนีเดี๊ยนหรือ โพรทาเลีย”
ใบหน้าของโพรทาเลียนั้นซีดไปทันทีที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้น ก็เธอไม่อยากเจออีกฝ่ายเท่าไร เพราะรู้สึกอึดอัดเวลาที่อีกฝ่ายชอบแต๊ะอั๋งร่างกายเธอ
“ปะ...เปล่าซะหน่อยเจ๊ แค่...รู้สึกเหมือนลืมของนะ”
“งั้นเหรอ?” เจ้หนุ่มเก๋ท่าอย่างสงสัย “เอาล่ะๆ งั้นวันนี้มาทำอะไรเอ่ยจ๊ะ ทั้งสองคน”
“มะ...ไม่...”
“พอดีพี่สาวต้องการมาแลกของนะคะ”
‘โฟกัส!!!’ โพรทาเลียหันไปมองน้องสาวที่พูดขึ้นมาเองซะงั้น
“ว้าวๆ แล้วจะแลกอะไรล่ะ ของมีค่า เงิน หรืออะไรดีล่ะ! ?”
“ท...ทอง...” โพรทาเลียพูดตะกุกตะกักออกไป
“อะไรนะ?” เจ้หนุ่มยื่นหูเข้าไปใกล้ๆ
“ฉันจะแลกทองคำเป็นเงินและเหรียญทองเป็นเหรียญ” โพรทาเลียขมวดคิ้วจ้องมองอีกฝ่าย
เจ้หนุ่มได้ยินเด็กสาวพูดแบบนั้น ทำให้เขายิ้มมุมปากในทันทีทันใด ก่อนจะเปลี่ยนท่าทาง บิดตัวไปด้านข้างแล้วโบกมือไปด้านหลังของเขา
“งั้นพวกเธอก็มาถูกที่แล้วล่ะ งั้นเชิญทางในเลยนะ” เขาพูดพร้อมกับเดินไปที่ประตูร้านล้วล็อคประตูพร้อมกับเปลี่ยนป้ายว่าปิดร้านอยู่
โพรทาเลียมองอีกฝ่ายปิดประตูภายในใจก็กลัวหน่อย ๆ แต่ตัวเธอก็ไว้ใจเจ้าหนุ่มคนนี้ได้ เลยไม่ค่อยคิดอะไร เจ้หนุ่มนำทางเด็กทั้งสองไปหลังร้านกัน สองพี่น้องก็จูงมือกันตามหลังอีกฝ่าย จนมาถึงห้องห้องหนึ่งดูเหมือนห้องรับแขก พวกเขาเข้ามาข้างในแล้วนั่งลงที่โซฟากัน
“ที่นี่ดูเงียบสงบไม่มีใครจะมารบกวนได้นะ”
“ดีแล้วล่ะ...”
โพรทาเลียเป็นพวกระวังตัวเยอะอยู่ อีกฝ่ายก็พอรู้ว่าเธอเป็นแบบนี้เลยหาห้องเงียบ ๆ และดูเป็นส่วนตัวให้
“เอาล่ะนะ โพรทาเลีย แล้วของที่เธอว่าล่ะจ๊ะ”
พออีกฝ่ายพูดจบ โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าคาดเอวพร้อมกับหยิบสิ่งที่จะทำให้น้องสาวและเจ้หนุ่มถึงกับตาโตกันอย่างประหลาดใจ โพรทาเลียหยิบทองคำแท่งก้อนใหญ่ออกมา 5 แท่งและเหรียญทองคำโบราณนับ 50 เหรียญ
"อุ๊ยตาย!" เน็ตตี้มองอย่างตกใจที่เห็นสิ่งที่โพรทาเลียเอาออกมา
โฟกัสยิ่งกว่าเธออ้าปากค้างทันที “นี่พี่ไปเอามาจากไหนล่ะเนี่ย?”
“ก็ที่ที่หนึ่งนะ” โพรทาเลียไม่บอกว่าได้มาจากไหน ก่อนจะหันไปหาเจ้หนุ่ม "เจ้จะรับซื้อของพวกนี้ไหม?"
“แหม ของดีแบบนี้ไม่รับไม่ได้นะ” เน็ตตี้ตรวจสอบทองอย่างสนใจ เธอวัดน้ำหนักทอง “โอ้ ก้อนละ 1 กิโลเลยนะเนี่ย!”
เน็ตตี้หันไปมองเด็กสาว เธอทำสีหน้ายิ้มๆ ให้อีกฝ่าย เจ้หนุ่มก็ตรวจสอบค่าเงินของทอง ในระบบตอนนี้อัตราอยู่เท่าไหร่
“เอาล่ะ ตอนนี้ทองคำแท่ง 1 กิโลก็ตกอยู่ที่ 3.6 ล้านดอลลาร์น่านะ”
“3.6 ล้านดอลลาร์!!” โฟกัสตะโกนออกมาอย่างตกใจ
แต่โพรทาเลียถึงกับปิดหูตอนที่น้องสาวตะโกนออกมา ในความคิดเธอตอนนี้ยังสงสัยว่าค่าเงินที่บอกมามันเยอะขนาดไหนกัน
“เอ่อ...จำนวนที่เจ้พูดมา...มันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่ ยิ่งกว่าเธอถูกลอตเตอรี่อีกนะ”
“ลอตเตอรี่?” โพรทาเลียขมวดคิ้วว่าสิ่งที่เจ้พูดอะไร
โฟกัสเห็นพี่สาวสงสัยสิ่งที่ว่าคืออะไรเธอเลยเอ่ยอธิบายทันที “ลอตเตอรี่เป็นการพนันอย่างหนึ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นค่ะ พ่อแม่บอกอย่าไปเล่น เพราะมันจะหมดตัวได้นะคะ”
“ขนาดนั้นเชียว”
“ก็สำหรับบางคนนะคะ เอาล่ะ...” โฟกัสหันไปหาพี่สาวแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับพูดเบาๆ “ของพวกนี้พี่เอามาจากไหนกัน?”
โพรทาเลียยิ้มแบบฝืนๆ ที่ตนเองโดนน้องสาวถามด้วยน้ำเสียงดูน่ากลัว “ก็...จากข้างในปราสาทของแซเทิร์นนะ...”
โฟกัสได้ยินถึงกับหน้าซีดทันที “จาก...ปราสาทแซเทิร์น...”
เน็ตตี้ได้ยินก็แปลกใจเลยที่เด็กสาวเอาของมาจากไหน “อุ๊ย! ร้ายไม่เบานะ โพรทาเลีย แบบนี้เจ้จะไม่โดนตามล่าใช่ไหม?”
“ไม่ต้องห่วง เจ้ ของพวกนี้มีเยอะกว่านี้เป็นพันเท่า หายไปแค่ 100 ก้อนก็คงไม่รู้ตัวหรอกค่ะ”
“ช่างกล้าจริงๆ นะ เอาล่ะ ถ้า 3.6ล้าน คูณ 5 ก็ได้ประมาณ 18 ล้านดอลลาร์นะ”
“18 ล้านดอลลาร์!!”
โฟกัสตะโกนอีกครั้งเมื่อได้ยินที่เจ้หนุ่มพูด โพรทาเลียถึงกับรีบปิดหูทันที “เสียงดังเกินไปแล้วนะ!! โฟกัส!”
“ไม่ให้หนูเสียงดังได้ไง พี่เล่นเอาของมีค่าออกมาแลกแบบนี้ พี่สามารถซื้อรถซื้อบ้านได้เลยนะ!!”
“รถ...บ้าน...เหอะ ๆ ดูเยอะจริง ๆ นั่นล่ะ”
“ใช่ไหมล่ะ!” โฟกัสมองพี่สาวอย่างเซ็งๆ ที่พี่สาวไม่รู้ค่าของที่เอามาแลกเลยสินะ “หนูว่าพี่ต้องโดนพ่อกับแม่สอนเรื่องโลกนี้กับจิตสำนึกเพิ่มนะคะ”
“เหอะ ๆ”
โพรทาเลียถึงกับเกาแก้มอย่างอายๆ ที่ตัวเองไม่ได้ฉลาดอะไรเยอะนอกจากพวกการต่อสู้กับพวกปรุงยา เธอหันไปสนใจเจ้หนุ่มทันที
“แล้วพวกเหรียญทองโบราณพวกนี้ล่ะ?” โพรทาเลียชี้ไปที่เหรียญทองที่กองๆอยู่ “ฉันอยากแลกเป็นเงินดรัคม่านะ”
“โอเคจ้า ขอเจ๊ตรวจสอบเหรียญแป๊บนะ”
เน็ตตี้ยกกองเหรียญวางลงที่ถาดพร้อมกับทองแท่ง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ โพรทาเลียมองเจ้ที่เดินออกไปพร้อมกับคิดบางอย่างไปด้วย
‘เหรียญพวกนั้นคงแลกได้ไม่เท่ากับทองแท่งพวกนั้นหรอกมั้ง...’ โพรทาเลียคิด
ภายในห้องเหลือแค่โพรทาเลียและโฟกัสสองคน ทั้งสองคนต่างพูดคุยกันหลายอย่างเกี่ยวกับโลกนี้ ทำให้โพรทาเลียรู้ว่าเวลาผ่านไปนั้นอะไรหลายอย่างเพิ่มขึ้นมาเยอะจนเธออยากได้เวลาในการใช้ชีวิตจริงๆ อยากไปเที่ยวกับพี่น้องหรือคนรัก พอพูดแบบนั้นเธอกับนึกถึงชายที่มาสารภาพรักกับเธอ ฟีนีอุส เธออยากลองไปเที่ยวกับชายคนนั้นสักครั้งจริงๆ ไปพร้อมกับลูกๆ ของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กๆ กำลังทำอะไรอยู่และลูกชายของเธอตอนนี้ทำอะไรอยู่กัน ระหว่างที่ใช้ความคิดอยู่นั้นเจ้หนุ่มก็เดินเข้ามาไม่มีของ แต่มีชายแปลกหน้าสี่คนเดินตามมาพร้อมกับบางอย่างที่ทำเอาเธอหน้าซีด ชายสองคนถือธนบัตรหนาปึกมา อีกสองคนถึงถุงผ้ามาห้าถุง ทำเอาโพรทาเลียกับโฟกัสหน้าซีดทันที
“เจ้...ถุงพวกนั้น...”
“หือ?” เน็ตตี้หันไปมองถุงก่อนจะชี้ไป “นี่นะเหรอ? ก็เหรียญเงินดรัคม่าไงล่ะ”
“แล้วทำไมถุงมันใหญ่แบบนั้น!?”
“ก็แลกได้ 5 หมื่นดรัคม่านะสิ!!”
“5 หมื่นดรัคม่า!!” ทั้งสองต่างพูดพร้อมกัน
โพรทาเลียถึงกับกุมขมับ “มันเยอะมากเลยนะนั้น พวกเหรียญทองคำมันแค่ 50 เหรียญเองนะ”
“ยัยหนู เธอยังอ่อนด้อยจริง ๆ ค่าของเงินนั้นจะแปรผันไปเรื่อย ๆ นะ แล้วอีกอย่างเหรียญทองที่เธอเอามานั้น!!”
“เอ๋? มันมีอะไรผิดแปลกเหรอ?” โพรทาเลียคิดอย่างสงสัย
“มันเป็นเหรียญทองโบราณ! จึงมีค่ามาก ๆ เมื่อมาแลกเป็นเหรียญดรัคม่ามันจึงมีราคามากไงล่ะ!”
“จริงดิ...”
โฟกัสมองอย่างสับสนว่าสิ่งที่เจ้เน็ตตี้พูดนั้น กำลังทำให้เธอสับสนมากขึ้นกับค่าของที่พี่สาวเอามา
“ใช่ 1 เหรียญทองโบราณนี้” เน็ตตี้หยิบเหรียญทองที่เธอเอามาติดตัวด้วยยกขึ้นมา “เท่ากับเงินดรัคม่า 1000 เหรียญไงล่ะ!”
“1000 เหรียญ!?”
โพรทาเลียจ้องมองอย่างสับสนที่ของที่เธอขโมยนั้นมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ทำเอาเธอคงต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับซะแล้วสิ
“คงจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากพ่อน่านะ เนอะ โฟกัส...!!” โพรทาเลียถึงกับตาโตเมื่อเห็นน้องสาวกำลังครุ่นคิดอยู่คนเดียวอย่างคนสติหลุด
“1000 เหรียญ!! คูณ 50 เท่ากับ 50,000 เหรียญ!! แบบนี้มันพี่สาวเรา...แบบนี่มันพี่สาวเรา...!” โฟกัสพึมพำคนเดียว
คนเป็นพี่สาวถึงกับส่ายหน้าที่น้องสาวนั้น เหมือนคนคิดเยอะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ โพรทาเลียยกมือขึ้นมาตีที่หน้าผากน้องสาวเบาๆ อีกฝ่ายที่โดยถึงกับตกใจทันที
“อ๊ะ!!” โฟกัสหันไปมองแล้วจับหน้าปากทันที “พี่!!”
“เลิกคิดเยอะได้แล้วน่า แค่ของมีค่าเล็ก ๆ น้อย ๆ เองนะ”
“น้อยตรงไหนพี่! หนูอธิบายให้ฟังแล้วว่าเงินหลักล้านนะ ถือว่าเยอะมากๆ เลยนะ”
“แหะ ๆ ก็นะ”
“พี่มีเงินเยอะกว่าเงินเก็บหนูอีกนะ หนูรู้สึกอิจฉาเลยนะ”
“เอาไปครึ่งหนึ่งไหมล่ะ? พี่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรนอกจากเลี้ยงลูกๆ กับพ่อแม่นะ”
“ไม่เอาค่ะ! หนูอยากหาด้วยตัวเองค่ะ พี่ก็หามาด้วยน้ำแรงของตนเองที่เจ้าเทพนั้นใช้งานพี่อย่างเต็มที่เลยนี่น่า”
“ก็จริงน่านะ...” โพรทาเลียรู้สึกลำบากใจหน่อยๆ ที่น้องสาวพูดแบบนั้น แต่ก็จริงของน้องสาว “แต่ของที่เอาออกมาแค่ 30% ในกระเป๋าเองน่านะ”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ!!” โฟกัสถึงกับมีสีหน้าตกใจที่พี่สาวพูดทันที
โพรทาเลียลุกขึ้นเก็บของที่แลกมาทั้งหมดลงกระเป๋าคาดเอวทันที "งั้นพวกเราขอตัวกลับก่อนละกันนะ เจ้เน็ตตี้"
“อ้าว จะไปแล้วเหรอ? โพรทาเลีย”
“อืม พวกเราต้องไปหาเฮอร์มีสอีกนะ”
“โอ้ว! ถ้าเจอเฮอร์มีส บอกเขาด้วยนะว่าลูกสาวคนนี้คิดถึงนะ”
“เอ๋? ลูกสาว?” โพรทาเลียมองเจ้เน็ตตี้ที่เป็นชาย แต่เรียกตัวเองเป็นลูกสาว แต่น่าสงสัยที่พูดเมื่อกี้ "นี่เจ้...เป็นสายเลือดเฮอร์มีสเหรอ?"
“ถูกต้องจ้า!” เน็ตตี้ยิ้มอย่างมีความสุข
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็อึ้งหน่อยๆ ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ทันที “งั้น...เจ้ก็รู้สินะว่าเฮอร์มีสอยู่ที่ไหนตอนนี้นะ?”
“โอ๊ะก็...” เน็ตตี้คิด “น่าจะเป็นที่ทำงานของท่าน บริษัท โอพีเอส สโตร์ หรืออีกชื่อของพวกเขา โอลิมปิกพาร์เซล เซอร์วิส!”
พอเจ้เน็ตตี้พูดแบบนั้นออกมาทำให้โพรทาเลียขอให้เจ้เขียนแผนที่จากจุดที่อยู่จนไปถึงบริษัทของเฮอร์มีส พอได้แผนที่มาทั้งสองคนออกมาจากร้านแล้วเดินตามทางแผนที่ที่เจ้เน็ตตี้เขียนให้ พวกเธอเดินย้อนกลับไปที่ย่านการค้าอีกครั้งจนมาถึงจุดที่มีแสงอาทิตย์สอดส่องใบหน้า ทำให้โพรทาเลียสะดุดตาไปเห็นตึกสีขาวอยู่อีกฝั่งถนน ตึกเล็กๆ นั้นมีป้ายสีน้ำตาลที่มีตัวหนังสือสีขาวที่เขียนว่า โอพีเอส สโตร์ แต่พอมองดีๆ ป้ายมีการสลับตัวอักษรจนกลายเป็นเขียนว่า โอลิมปิกพาร์เซล เซอร์วิส นั้นทำให้โพรทาเลียรู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน
“นี่สินะที่ที่เฮอร์มีสอยู่” โพรทาเลียจ้องมองสถานที่ตรงหน้า
โฟกัสอ่านชื่อป้ายร้านตามที่เจ้เน็ตตี้บอกมา “ก็ใช่ตามที่เจ้บอกมากนะคะพี่...”
“เฮ้อ...ต้องไปเจอกับชายคนนั้น กลัวความวุ่นวายของสายเลือดเราจริงๆ”
“ที่เราเป็นอดีตสายเลือดของโครนอสนะเหรอ?”
“อืมๆ” โพรทาเลียพยักหน้าทันที “แล้วก็...เรามาหาจิตวิญญาณอีก...สายเลือดของเฮอร์มีสแน่ๆ เฮ้อ...”
โพรทาเลียถอนหายใจอย่างลำบากใจที่พวกจิตวิญญาณบางอย่างอยู่ข้างนอกซะงั้น
“เอาล่ะ!! ตอนนี้เราก็แปลงร่างแล้ว แล้วหนูควรทำไงต่อเหรอคะ?”
“ปรับตัว พูดให้เหมือนพี่ลิซ่าและก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่”
“ห๊า!” โฟกัสทำสีหน้าเซ็งๆ ขึ้นมาว่าตัวเองต้องทำด้วยเหรอ “ตายแน่ๆ หนูไม่ได้เก่งเรื่องหลอกคนเลยนะ”
“หัดซะ!”
“เอออออออออออออออออ๋!!” โฟกัสถึงกับทำสีหน้าลำบากใจ ที่ต้องทำแบบนั้น “หนูจะตั้งใจค่ะ”
“เอาล่ะ...เข้าไปกันเถอะ!” โพรทาเลียเดินพาข้ามฝั่งไปทันที
“รับทราบค่ะ!” โฟกัสเดินตามไปทันที
ทั้งสองคนนั้นเดินข้ามถนนกันไปโดยไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอกับเรื่องอะไร แต่ขออย่างเดียวให้ผ่านพ้นเรื่องวุ่นๆ นี้ได้ จะได้กลับไปพักผ่อนที่ค่ายได้ซะที
จบตอนที่ 46 โปรดติดตามตอนที่ 47 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")