ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 73 เต้นรำอย่างสนุกกับเถาวัลย์
โรงอาหารอันกว้างใหญ่ภายในฮาล์ฟบลัด ผู้คนมากมายต่างจับตามองไปยังโต๊ะๆ หนึ่งที่มีเหล่าสายเลือดโพไซดอนทุกคนนั่งที่โต๊ะนั้น แล้วในกลุ่มนั้นก็มีสองสาวตัวน้อยกำลังนั่งอยู่ในดงญาติพี่น้องหลายสิบคน โฟกัสนั่งทานอาหารอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลย นอกจากโพรทาเลียที่ยังประมาทที่มาอยู่กับคนหมู่มาก เพราะเธอไม่ได้เจอผู้คนมานานตั้งห้าเดือน เลยตื่นคนเล็กน้อยจนทำให้อลิซ่าเบ็ธต้องช่วยปลอบขวัญเด็กน้อยสักเล็กน้อย
“โพรทาเลียทานหน่อยสิ หนูไม่ได้ทานอาหารดีๆ มาหลายเดือนเลยนะ”
โพรทาเลียน้อยไม่ตอบสนองอะไร เธอจ้องอาหารตรงหน้าพร้อมกับท้องที่ร้องตลอด ทำเอาอลิซ่าเบ็ธต้องถอนหายใจกับความกลัวของเด็กน้อย
‘เหมือนเมื่อก่อนจริงๆ ถ้าเราไม่ช่วยป้อนก็ไม่ยอมกิน’ ลิซ่าคิด
“ไม่ต้องกลัวนะ” อลิซ่าเบ็ธลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ "อาหารไม่มีพิษ แล้วก็พวกเขาทุกคนที่ร่วมโต๊ะกับเราก็เห็นเด็กๆ สายเลือดโพไซดอนทั้งนั้นนะคะ"
“โพไซดอน?”
“จ๊ะ สายเลือดเดียวกับหนู ที่เป็นหลานสาวโพไซดอนไงล่ะ”
สิ่งที่อีกฝ่ายพูดทำให้สายตาของโพรทาเลียน้อยหันไปจ้องมองเหล่าวัยรุ่นที่กำลังจ้องมองเธอ พร้อมที่จะทักทายเธอได้ตลอดเวลา ใบหน้าของทุกคนนั้นมีแต่รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติไม่เสแสร้ง โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจที่รอบกายเธอในปัจจุบันไม่ต้องอยู่กับพวกปีศาจที่จ้องจะกลืนกินเธอตลอดเวลา
ทุกคนจ้องมองโพรทาเลียตัวน้อยที่ไม่รู้จักพวกเขาอย่างสงสัย ดีที่ว่าพวกเขาทุกคนนั้นได้รับฟังเรื่องราวทุกอย่างจากพี่ชายของพวกเขา เพอร์ซีย์ นั้นเอง เขาได้เล่าทุกอย่างให้พี่น้องรับรู้ว่าลูกสาวของเขาเจออะไรมามั้ง ยิ่งอยู่ในร่างตัวเล็กที่เคยเจอความเจ็บปวดจากแซเทิร์น ทุกคนที่ได้ยินต่างตกใจว่าเด็กน้อยอายุแค่นั้นกับเจอความโหดที่ผู้ใหญ่ยังรับไม่ไว้ด้วยร่างเล็กแค่นั้น ทำให้พวกเขาจึงรับปากต่อสิ่งที่เพอร์ซีย์ขอทำตัวดีๆ กับโพรทาเลียเข้าไว้
“ไว้กลับบ้านพักเราจะแนะนำตัวให้เธอรู้สึกทั้ง 20 คนในบ้านโพไซดอนเลยล่ะ”
“20 คน…” โพรทาเลียมองว่าพี่น้องของพ่อมีเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ
“ใช่แล้วจ้ะ พวกเราเกิดต่างเวลาต่างปีกันเยอะมากๆ แต่บางคนก็เคยเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรื่องก็พึ่งมารู้ว่าเป็นพี่น้องต่างแม่กันนะ”
“มาลี! อย่าเอาเรื่องของเรามาพูดสิ!”
“อะไรกัน! แจ็ค!! ก็มันน่าคิดไหมล่ะ? ใครจะคิดว่าพ่อเราจะทำแบบนี้กับเรากัน!!”
“น่าๆ ช่วงนั้นพ่อเขาเครียดล่ะนะ ยิ่งได้รับความเครียดจากภรรยาหลักด้วย เป็นใครไม่หนีมาหาสาวชาวมนุษย์”
“เงียบไปเลย ชูวี่!”
“จ้าๆ”
โพรทาเลียมองการทะเลาะของพี่น้องตรงหน้ากัน พวกนั้นหันกลับมามองโพรทาเลียที่จ้องพวกเขา
“แต่ยังไงสำหรับเรา โพรทาเลียก็เป็นหลานสาวนะ”
“หลานสาว?”
“จ๊ะ เพราะว่าพ่อหนูเป็นพี่ชายพวกเราทุกคนนะ”
“พี่ชาย...งั้นพวกพี่ๆ ทุกคนก็เป็นน้องของพ่อหนูทั้งหมด”
“ถูกต้อง!!” ทุกคนต่างขานรับกันเป็นอย่างพร้อมเพรียงกัน
สายตาของโพรทาเลียหันไปมองทุกคนที่มีตั้งแต่วัยรุ่นจนไปถึงเด็ก ทำให้เธอรู้สึกเขินๆ ที่มีคนเป็นน้องของพ่อเยอะแบบนี้ แต่อายุพวกเขาดูเป็นพี่เธอมากกว่า เธอก็ฉีกยิ้มให้พวกเขาพร้อมกับกล่าวบางอย่าง
“งั้น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ พี่ๆ ทุกคนนะคะ”
รอยยิ้มอันใสของเด็กน้อยเหมือนส่งออร่าอันน่าหลงใหลออกมา ทำให้ทุกคนในบ้านโพไซดอนถึงกับรู้สึกว่าตนเองโดนรอยยิ้มตกเข้าให้แล้ว จนอยากเห็นรอยยิ้มอีกเยอะๆ พวกเขารับรู้เลยว่าทำไมพี่ชายของพวกเขารักลูกมาๆ เพราะพวกเขานั้นน่ารักมากๆ เมื่อพวกเขานั้นหันกลับไปมองโพรทาเลียน้อยอีกครั้ง เธอก็ส่งยิ้มให้อีกครั้งนั้นก็ทำให้พวกเขาหงายหลังกันไปหมด ทำเอาทุกคนตกใจหมดว่าบ้านโพไซดอนเป็นอะไรไปกัน
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพวกน้องๆ ล่ะนั้น?” เพอร์ซีย์มองอย่างสงสัยว่าน้องๆ ของเขาเป็นอะไรไป
จนแอนนาเบ็ธหัวเราะออกมาเล็กน้อย “เขาเรียกว่าพวกนั้นโดนลูกสาวเราตกยังไงล่ะ เพอร์ซีย์”
“ตก?” เพอร์ซีย์ขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าคำว่าตกหมายความว่าอะไร มันหมายความว่าตกปลาเหรอ
“สมแล้วที่คุณไม่ฉลาดเลยสักนิดในเรื่องแบบนี้ เพอร์ซีย์” แอนนาเบ็ธส่ายหัวที่สามีไม่เข้าใจคำพูดเธอ ก่อนที่เธอจะอธิบายให้เขาฟัง “ตก ย่อมาจาก ตกหลุมรักไงล่ะ”
“อ๋อ...แบบนี้เอง...”
“ใช่ ลูกสาวเจ้าก็ไม่ได้ตกแค่บ้านเดียวด้วยนะ เพอร์ซีย์” ไครอนพูดขึ้นพร้อมสายตาของเขาที่หันไปมองพวกเด็กๆ
ทำให้เหล่าผู้ใหญ่ที่สนใจก็หันไปมองเด็กทุกคนตามโต๊ะต่างๆ ก็เห็นว่าหลายบ้านหลายโต๊ะนั้น สลบไปกับพื้นกันหมดเลยทำให้รู้ว่าโพรทาเลียน้อยนั้นตกเจ้าพวกวัยรุ่นไปหลายคน โอราอุสที่มองตั้งแต่ต้นก็ภูมิใจที่น้องสาวเขานั้นน่ารักแค่ไหน ตั้งแต่เด็กโพรทาเลียกับโฟกัสน่ารักมากๆ ยิ่งโพรทาเลียที่คล้ายพ่อเขามากๆ นั้นความน่ารักของเธอเลยทวีคูณมากขึ้นไปอีก แต่การเห็นแต่ละบ้านนั้นกลายเป็นศพนอนที่พื้นนั้นก็ทำให้เขาตระหนักได้ว่าเจ้าพวกนี้ได้แย่งน้องสาวเขาไปดูแลแน่ๆ เขาเดินมาพร้อมกับจานอาหารสองจาน เขาวางจานตรงหน้าของโพรทาเลีย เปลี่ยนกับอันที่มันแห้งไปเยอะแล้ว
“หือ?”
“ทานอันที่ยังสดดีกว่านะ” โอราอุสกล่าวขึ้นเขาหยิบอันที่แห้งไปเยอะออกมา
“แต่ว่า...” โพรทาเลียมองอีกฝ่ายหยิบออกไป
“ไม่มีแต่นะ น้องต้องได้กินของดีๆ สิ” เขายิ้มอ่อนๆ ให้โพรทาเลียน้อย
โพรทาเลียน้อยเห็นแบบนั้นก็แอบหน้าแดงๆ อีกฝ่ายนั้นก็เหมือนพ่อของเธออยู่แล้ว นั้นทำให้เธอหันไปซุกอลิซ่าเบ็ธ ทำให้โอราอุสมองอย่างสงสัยว่าน้องสาวเขานั้นเป็นอะไรไปถึงหลบหน้าแบบนั้น จนเขาหันสายตาไปถามแฟนสาวของเขา
“ฉันไม่รู้นะ?” อลิซ่าเบ็ธยกไหล่อย่างไม่รู้ว่าเด็กน้อยเป็นอะไร
“โพรทาเลีย...” โอราอุสเรียกน้องสาว เธอค่อยๆ หันมามองอีกฝ่ายแต่ก็หันหนีกลับ
“พี่โดนพี่โพรทาเลียเกลียดหรือเปล่านะ?” มาร์โคยืนหน้าออกมามองพี่ชาย
“ห๊า?” โอราอุสหันไปมองน้องชายที่พูดแบบนั้นออกมา “โพรทาเลียเกลียดพี่เหรอ?”
อลิซ่าเบ็ธมองแฟนหนุ่มที่คอตกที่น้องสาวหนีหน้าเขา จนเธอลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ “โพรทาเลียจ๊ะ ทำไมถึงหลบหน้าล่ะจ๊ะ มันไม่ดีนะ”
“ก็...คนคนนั้นเขา...เหมือนพ่อ...แล้วก็...เขาหล่อด้วย...”
“หล่อ?”
“โพรทาเลียเขินอ่ะ...” โพรทาเลียยิ่งพูดแก้มก็ยิ่งแดง
อลิซ่าเบ็ธได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆ กับคำพูดของเด็กน้อย ทำเอาโอรอุสมองแฟนสาวว่าเธอหัวเราะอะไร
“อลิซ่าเบ็ธ เธอหัวเราะทำไมนะ?”
“โทษทีๆ พอได้ยินสิ่งที่โพรทาเลียพูดมันเลยแบบขำนิดหน่อยนะ”
“โพรทาเลียพูดอะไรนะ?”
เธอเรียกอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับกระซิบเบาๆ ว่าโพรทาเลียพูดอะไรกับเธอ โอราอุสได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดของอลิซ่าเบ็ธ ทำเอาเขาถึงกับหน้าแดงก่อนจะล้มลงไปในทันที
“พี่ครับ!!” มาร์โคตกใจที่พี่ชายดันล้มไปต่อหน้าเขา
“ฉันตายอย่างสงบล่ะ!”
“จะบ้าหรือไงพี่!! อ๊ากกก วิญญาณหลุดแล้วพี่!!” มาร์โครีบมาดึงวิญญาณพี่กลับร่างทันที “เกิดอะไรขึ้นกัน? พี่เขาพูดอะไร!?”
“โพร...โพรบอกว่าพี่...หล่อจนเขิน...”
“...”
มาร์โคได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของเขานั้นนิ่งไปเลยพร้อมกับปล่อยมือออกจากคอเสื้อพี่ชายทันที
“โอ๊ย! นายทำบ้าอะไรนะ!? มาร์โค”
โอราอุสเงยหน้ามองน้องชาย แต่ก็ตาโตขึ้นที่เห็นน้องชายยกขาขึ้นมาในทันที
“ไปตายเลยไป!!” มาร์โคยกขาจะกระทืบพี่ชายตัวเอง
โอราอุสหมุนหลบทันที “เห้ยยยย!! เจ้าบ้า ฉันพี่นายนะ!!”
“เรื่องสิ!! หมั่นไส้จริงๆ!!” มาร์โคไล่ตามไปกระทืบพี่ชายที่หลงตัวเองเรื่องความหล่อของตัวเองสุดๆ
“เด็กๆ ห้ามทะเลาะกัน!!” แอนนาเบ็ธเห็นลูกๆ กำลังไล่กระทืบพี่ชายจึงต้องรีบเข้าไปห้ามทันที
โพรทาเลียน้อยเห็นชายสองคนที่เธอไม่รู้จักกำลังทะเลาะกัน มันก็ทำให้เธอขำหน่อยๆ ช่วงเวลาแบบนี้สำหรับเด็กน้อยนั้นหาได้ยากกว่าตอนไหนๆ ซะอีก ระหว่างที่โพรทาเลียน้อยกำลังหัวเราะอยู่นั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจ้องรอยยิ้มนั้นอยู่อย่างมีความสุขที่โต๊ะของบ้านซุส สายตาที่กำลังจับจ้องนั้น ทำเอาลูกๆ ต่างพากันยิ้มอย่างกรุ้มกริ่มว่าพ่อกำลังหลงใหลผู้เป็นแม่ของพวกเธออยู่
“ทำไมพ่อไม่ออกไปคุยกับแม่สักน้อยล่ะครับ?” เดวิคถามพ่ออย่างยิ้มหวาน
“ห๊า! เอ่อ...คือ...” เขาเรียกสติตัวเองหลังจากได้ยินเสียงลูกพูดขึ้นมา เขามองเด็กทั้งสองที่ยิ้มให้เขา “พูดอะไรกัน? พ่อยัง...”
“ทำไมล่ะคะ? พ่อบอกว่ารักแม่ ตั้งแต่พ่ออายุ 10 ขวบ ส่วนแม่อายุ 6 ขวบ ตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีนี่ค่ะ?”
“ไม่เลยสักนิด ขอล่ะนะทั้งสองคนพ่อยังไม่อยากให้แม่เขามาเจอพ่อตอนนี้นะ”
“โธ่!” เด็กทั้งสองกอดอกกันอย่างเซ็งๆ ที่พ่อไม่กล้าพอจะไปเจอแม่
ฟีนีอุสลูบหัวลูกๆ เขาเงยหน้ามองโพรทาเลียน้อยที่เขาเคยคิดถึงมาตลอดตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เขาได้เจอเธออีกครั้ง เขาก็อยากเข้าไปคุยด้วยแต่เขาอยากให้อีกฝ่ายอยู่กับครอบครัวไปก่อน รอเวลาสมควรค่อยเข้าไปคุยสักเล็กน้อยก็ยังดี โพรทาเลียน้อยกำลังจ้องมองพวกผู้ชายโดนคนเป็นแม่ดุด่าที่ทำร้ายกันและกัน หลังจากทานอาหารพ่อแม่ก็พาโพรทาเลียกับโฟกัสไปเยี่ยมชมค่ายกันเกือบสามชั่วโมง ก่อนจะพากลับไปยังบ้านใหญ่
เวลาบนโลกหมุนผ่านไปเรื่อยๆ ยกเว้นห้วงแห่งจิตใจที่โพรทาเลียกำลังต่อสู้กับเถาวัลย์ของแดเรียลอย่างยากลำบาก เธอกำลังหาวิธีมากมายที่จะเรียกเถาวัลย์ออกมา แต่มันก็ยากยิ่ง เธอนึกหาวิธีมากมายจะดึงพลังออกมา ร่างกายเธอตอนนี้เริ่มเหนื่อยล้ามากๆ เพราะเวลาผ่านไปเกือบสี่วัน โดยที่โลกข้างนอกนั้นผ่านไปแค่สี่ชั่วโมงเอง เธอหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง
“จะทำไงดีเนี่ย?”
โพรทาเลียเกาหัวอย่างครุ่นคิดว่าตนเองนั้นจะดึงพลังสายเลือดไดโอนีซุสออกมาได้ไง เธอย่อตัวอย่างจะร้องไห้ออกมาจริงๆ
“เหนื่อยจริงๆ ...”
คำพูดนั้นของโพรทาเลีย ทำเอาเธอเป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหนื่อยจนเสียงบางอย่างกระทบหูของเธอ
‘หลับตาลง’
“หือ?”
โพรทาเลียสะดุ้งที่ได้ยินเสียงใครบางคน เธอหันซ้ายหันขวามองหาตนเสียง
“เสียงใครกัน?”
‘หลับตาลง แล้วสัมผัสถึงความสนุกไป’
เสียงนั้นพูดอีกครั้ง ทำเอาโพรทาเลียสงสัยว่าเสียงใคร แต่เสียงมันคุ้นพูดหน่อยๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“หลับตาลง?”
เธอค่อยๆ หลับตาลงนึกถึงความสนุกภาพตรงหน้ามืดไปหมด ก่อนจะมีแสงสว่างบางอย่างเกิดขึ้น แสงที่เป็นรอยเท้า โพรทาเลียลุกขึ้นแล้วเดินไปจุดนั้นโดยไม่ได้ลืมตาขึ้นเลยสักนิด จนเจ้าคนบางคนก็กระโดดจากต้นไม้เรียกหาอีกฝ่าย
“โพรทาเลียยยยยยยยยยย!!!” แดเรียลร้องเรียกหาอีกฝ่ายอย่างสนุก “เจ้าอยู่ไหนเอย? ซ่อนตัวไปมันก็ไม่ทำให้เจ้าใช้พลังได้หรอกนะ”
แดเรียลมองหาไปรอบๆ ภายในป่าว่าอีกฝ่ายอยู่ไหน ตอนนี้คงเหนื่อยเต็มทน เพราะไม่ได้พักมาสี่วันแล้วน่าจะล้าน่าดู แต่สายตาของเขาก็หันไปเจออีกฝ่ายยืนอยู่ตรงกลางป่าพอดี
“อยู่นั้นเองเหรอ? งั้น!! มาฝึกต่อกัน!!” แดเรียลเรียกเถาวัลย์ให้พุ่งตรงไปหาอีกฝ่ายทันที
แต่ว่าโพรทาเลียกับขยับไปทางอื่นอย่างช้าๆ แต่เถาวัลย์พุ่งผ่านเธอไป สายตาของแดเรียลถึงกับตื่นตระหนกเล็กน้อยว่าอีกฝ่ายหลบไปอย่างไม่ต้องขยับอย่างรวดเร็ว เขาโจมตีต่อไปเธอก็หลบอย่างคนที่กำลังเต้นรำไปด้วยอย่างงั้น แดเรียลงุนงงว่าอีกฝ่ายที่แสดงท่าทางในการหลบหลีกที่แปลกประหลาด จนเขาสังเกตทุกอย่างจนรู้ว่าอีกฝ่ายเคลื่อนไหวอย่างสนุกจนเธอหายไปจากสายตาของเขา
‘เธอหายไปไหนกัน?’
แดเรียลหันซ้ายหันขวาเพื่อหาอีกฝ่าย จนกระทั่งโพรทาเลียโผล่มาตรงหน้าพร้อมกับเหล่าเถาวัลย์หลายเส้นพุ่งเข้ามาจ่อที่แดเรียล ปลายเถาวัลย์กลายเป็นของแหลมคมอย่างน่าตกใจ โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายก่อนจะพูดบางอย่าง
“รุกฆาต!”
แดเรียลก้มมองอีกฝ่ายที่ตัวเล็กกว่าเขาตอนนี้ เขาถอนหายใจเล็กน้อย เขาไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเรียกพวกเถาวัลย์ออกมาได้เร็วแบบนี้
“โอเค...ข้าแพ้แล้ว เจ้าผ่านการใช้พลังของข้า”
โพรทาเลียถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนตัวมานั่งที่กิ่งไม้ใหญ่ข้างๆ อีกฝ่าย
“เฮ้อ...นึกว่าจะตายซะแล้ว...”
“เก่งนะที่ใช้พลังข้าได้แล้วนะ”
“อ๋อ...ก็...” โพรทาเลียเกาแก้มของตนอย่างเขินๆ จนไม่กล้าบอกว่าได้ยินเสียงแปลกๆ บอกเธอ "แค่ฟลุกล่ะมั้ง"
“งั้นเหรอ?” เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าฟลุกยังไง
โพรทาเลียยกมือขึ้นมามองมือของเธอที่ยังอยู่ขนาดเดิม “แล้วร่างฉันจะเพิ่มอายุตอนไหน?”
“ยังหรอก” แดเรียลปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย
โพรทาเลียหันไปหาอีกฝ่ายในทันที “ทำไม?”
“ก็ข้าไม่ใช่คนที่ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้ไงล่ะ?”
โพรทาเลียตาโตขึ้นมาอย่างแปลกใจ “แล้วทำไมนายถึงมาเป็นคนแรกที่ฉันต้องฝึกด้วยกัน?”
“อ๋อ ก็เจ้าพวกอดีตชาติคนอื่นไล่ข้ามาฝึกกับเจ้าก่อนนะ ข้าก็ขี้เกียจเป็นนะ โดนให้มาทำแบบนี้นะ...”
แดเรียลพูดไปโดยไม่คิดอะไรเลยว่าข้างๆ เขานั้นเริ่มมีออร่าอันน่ากลัวกำลังจะเล่นงานเขา จนเขารู้สึกขึ้นมาเขาค่อยๆ หันไปตามสิ่งที่รู้สึก ก็เห็นว่าโพรทาเลียนั้นเรียกพวกเถาวัลย์ทั้งหลายเตรียมโจมตี
“นายตายแน่!! แดเรียล” โพรทาเลียสั่งเถาวัลย์โจมตีแดเรียลทันที
“อ๊ากกกกกกกก อะไรเนี่ย!? โพรทาเลีย เจ้าจะฆ่าข้าเหรอ!?” แดเรียลรีบวิ่งหนีสุดชีวิต
“ใช่! นายให้ฉันไม่ได้นอนไม่ได้พักตั้ง 4 วัน นายตาย!”
“อ๊ากกกกกกก ข้าขอโทษษษษษษษษษษษษษ!!”
เวลาผ่านไปสองวันที่โพรทาเลียเล่นงานแดเรียลจนเขานั้นมีสภาพเหนื่อยเหมือนเธอไม่มีผิด โพรทาเลียเลิกราที่จะไล่อีกฝ่าย เธอเดินออกจากตรงนั้นไปอาบน้ำในแม่น้ำใกล้ๆ เธอถอดเสื้อผ้าลงไปอาบน้ำอย่างสบายใจ แดเรียลตามมาแต่ก็แอบอยู่แถวๆ ต้นไม้ เพราะถ้าอีกฝ่ายเห็นเขามาแอบดูขึ้นมาโดยเล่นงานอีกแน่ๆ แต่โพรทาเลียก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นตามมาด้วย จนเธอมีคำถามหนึ่งขึ้นมา
“ถามหน่อยสิ แดเรียล”
“หือ!!” แดเรียลตกใจที่อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาอยู่แถวนี้ “เอ่อ...อยากถามอะไรข้าหรือ?”
“นายบอกว่าให้ฉันผ่านทดสอบการยอมรับง่ายๆ ทำไมกัน?”
“อ๋อ...ก็แค่...เห็นเจ้าลำบากก็เลยให้ผ่านง่ายๆ ไง”
“ไม่ใช่ว่าตัวเองนั้นขี้เกียจทดสอบข้าล่ะ?”
แดเรียลถึงกับจุกไปเลยเหมือนอีกฝ่ายพูดแทงใจดำใส่เขา แต่อีกฝ่ายก็เดาถูกที่เขาขี้เกียจทดสอบเธอ
“พ่อเจ้ารู้คงเซ็งตายว่าลูกของตนนั้นขี้เกียจแค่ไหน”
“ข้าไม่สน เพราะพ่อข้าก็เป็น”
“อ๊ะ...เฮ้อ พ่อลูกเหมือนกันสินะ ชักอยากเห็นเทพไดโอนีซุสเลยแฮะ”
“เหอะๆ อย่าไปพบดีกว่านะ เดียวเจ้าจะรำคาญคนคนนั้นเอานะ”
“รำคาญเหรอ?”
“ใช่”
โพรทาเลียยกน้ำขึ้นมาลูบผิวกายของเธอ ก่อนจะพินิจถึงสิ่งบางอย่างที่เธออยากรู้อีกอย่างจนต้องถามอีกฝ่ายออกไป
“ข้าขอถามอีกข้าหนึ่งหน่อยสิ”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“เรื่องบุตรชายของซุสที่เจ้าเคยพูดถึงนะ!”
“อึ้ก!”
แดเรียลถึงกับอึดอัดที่ได้ยินคำถามนั้นจากอีกฝ่าย เขาไม่อยากพูดถึงชายคนนั้นเท่าไร เพราะเป็นบุคคลอันตรายคนหนึ่งที่เขารู้สึกเกรงกลัวมากๆ โพรทาเลียไม่ได้ยินคำตอบอีกฝ่าย เธอเลยขึ้นจากน้ำพร้อมกับแต่งกายใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย
“นายกลัวชายคนนั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่แค่กลัว...แต่โคตรหวาดกลัวเลยต่างหาก”
“ทำไม?”
“ชายคนนั้นต่างจากพวกเรา...เขานะ มีความโกรธ เกลียด แค้น อยู่ในตัวของเขาคนเดียว แล้วสิ่งนั้นมีต่อคนคนเดียวที่เขาเกลียด”
“ใครกัน? หรือว่าจะเป็น...” โพรทาเลียนึกถึงเทพเพียงคนเดียวที่เป็นต้นกำเนิดพลังของอดีตชาติของเธอ
“อย่างที่เจ้าคิดน่าจะถูกนั้นล่ะ คนที่เจ้านั้นเกลียดที่สุดคือ บิดาของเขา ซุส”
“เพราะอะไร ซุสไปทำอะไรให้ลูกของตนโกรธกัน”
“เหอะๆ ไม่ใช่แค่หมอนั้นหรอกนะที่จะเคืองซุสนะ ลูกหลายๆ คนก็โกรธเคืองเขา แต่เจ้าฮาลอนต่างออกไปหมอนั้นทั้งเกลียดซุสแล้วก็...”
“แล้วก็...ใครอีก?”
“เฮ้อ...” แดเรียลถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ “คนที่เป็นต้นตอของเรื่อง แอรีส”
“เทพสงครามเหรอ?”
โพรทาเลียจ้องมองอย่างสงสัยเทพแห่งสงครามเป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นเหรอ แปลว่าอดีตชาติโกรธเกลียดแค้นพ่อของตน ก็เพราะแอรีสงั้นเหรอ แดเรียลทำสีหน้าลำบากใจหน่อยๆ เขาไม่กล้าเล่าเยอะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา
“ข้าคงอธิบายให้ไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่ใช่พี่น้องของเจ้านั้นเป็นคนอธิบายนะ”
“พี่น้อง?”
“ก็...ในยุคของหมอนั้นก็มีแอรีส เฮเฟตัส เพอร์ซีอุส เฮอร์คิวลีส แล้วก็อีกหลายคน อ๋อ อดีตชาติของโฟกัสอีกคน น้องสาวฝาแฝดของฮาลอน เฮเลน”
“น้องสาวฝาแฝด?” โพรทาเลียพึ่งรู้ว่าอดีตชาติของน้องสาวกับของเธอเป็นพี่น้องกัน
“ใช่ ยัยนั้นน่าจะรู้มากกว่าใคร ถ้าเจ้าอยากถามนาง คงต้องดูว่านางจะยอมเล่าให้เจ้าฟังไหม? เพราะนางเป็นคนที่...ไม่ชอบเล่าเรื่องเยอะเท่าไร ถ้าเป็นเรื่องฮาลอน”
“ไม่มีปัญหา ถ้าเป็นเรื่องที่ท่านพี่ต้องการจะฟัง...” เสียงเฮเลนเอ่ยขึ้นโดยไร้ร่างของต้นเสียง ก่อนที่เธอจะลอยโผล่มาตรงหน้าของทั้งสองคน “ข้าจะเล่าเรื่องของท่านพี่ฮาลอนให้ท่านพี่ฟังเจ้าค่ะ”
“ท่านพี่?”
โพรทาเลียชี้นิ้วมาที่ตัวเอง เฮเลนเห็นก็ยิ้มออกมาสดใส ทำเอาแดเรียลเข้าไปจีบสักเล็กน้อย แต่ก็โดนอีกฝ่ายชกหน้าเข้าให้ ทำเอาคิดเลยว่าอีกฝ่ายนั้นบ้าหรือเปล่าล่ะนั้น ในสายตาของโพรทาเลียเฮเลนนั้นงดงามพอๆ กับที่แดเรียลคิด สมกับที่เธอเป็นสายเลือดของเฮร่า แต่ถ้าคิดๆ ถ้าไม่มีใครบอกว่าเป็นธิดาของซุสกับเฮร่าก็คงคิดว่าเป็นธิดาของอะโฟร์ไดต์แน่ๆ
“เอ่อ...ไง เฮเลน” โพรทาเลียโบกมือเล็กน้อยให้อีกฝ่าย
“ไม่ได้พบกันนานนะเจ้าค่ะ ท่านพี่” เฮเลนกล่าวพร้อมกับโค้งให้อีกฝ่ายเล็กน้อย
“เรียกท่านพี่ เพราะว่าฉันเป็นร่างจุติของพี่เธอสินะ”
“เจ้าค่ะ ถึงท่านพี่จะอยู่ร่างไหนข้าก็จะเรียกท่านพี่ แต่ทุกคนไม่ได้คล้ายท่านพี่เลย จนข้าเริ่มท่านร่างจุติ ท่านเหมือนพี่ข้ายิ่งหนัก ทำให้ข้าคิดถึงท่านพี่มากขึ้น...ขอเรียกท่านพี่ได้ไหมเจ้าค่ะ?”
เฮเลนกุมมือขออีกฝ่ายให้เธอเรียกอีกฝ่ายว่าท่านพี่ โพรทาเลียมองใบหน้าอ้อนวอนจนเธอเห็นใบหน้าของน้องสาวซ้อนกับใบหน้าอีกฝ่าย จนเธอรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาทันที
“ตามใจเธอละกัน เฮเลน”
เฮเลนยิ้มอย่างหน้าบาน เธอรีบเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับกลายร่างเป็นเด็กตัวเล็ก ทำเอาโพรทาเลียตกใจที่อีกฝ่ายกลายร่างเป็นเด็กอายุหกขวบ เฮเลนกอดแขนอีกฝ่าย ทำเอาโพรทาเลียรู้สึกเลยว่าอีกฝ่ายนั้นน่าจะเป็นพวกคลั่งพี่แน่ๆ เธอมองพร้อมกับลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ
“เฮเลน...นี่เจ้าจะทำตัวสนิทกับร่างจุติของข้ามากไปไหม?” แดเรียลลุกขึ้นมาพร้อมกับจมูกที่เลือดไหลออกมาเพราะการชกของเฮเลน
“เงียบปากไป! แดเรียล!” เฮเลนหันไปใช้สายตาจิกอีกฝ่าย
แดเรียลเห็นแบบนั้นรีบมุดตัวหนีไปทานอื่น จนไม่กล้าหือเลยจริงๆ โพรทาเลียที่เห็นแบบนั้นถึงกับคิดบางอย่างเลย
‘รู้สึกตัวเราในอดีตจะเป็นพวกไม่กล้าหือผู้หญิงสินะ แต่ดีที่ชาตินี้เรากล้าหือกับทุกอย่างยกเว้นพ่อแม่’ โพรทาเลียคิด
“งั้นท่านพี่เจ้าค่า~ กลับไปยังสถานที่พักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ”
“สถานที่พักผ่อน?” โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าที่แบบนี้มีสถานที่พักผ่อนด้วยเหรอ
จบตอนที่ 73 โปรดติดตามตอนที่ 74 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")