ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 77 ตะลุยเยี่ยมคุณย่าอีกครั้ง
ทะเลสาบอันว่างเปล่าที่ไม่มีน้ำอยู่บนพื้นดินแต่อย่างใด แต่ว่าเมื่อลองเงยหน้าขึ้นไปนั้นจะเห็นน้ำกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศอย่างไร้สิ่งช่วยต่างๆ ภายในน้ำนั้นมีเหล่าฝูงปลากำลังแหวกว่ายอยู่ภายในน้ำนั้น เหล่าฝูงปลากำลังว่ายอยู่รอบๆ เฟอร์ร่าที่กำลังจ้องมองร่างจุติของเธอกำลังพยายามเปลี่ยนร่างของตนเองให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตอะไรก็ได้เพื่อขึ้นมาหาเธอ โพรทาเลียที่กำลังพยายามทำท่าประหลาดๆ เพื่อแปลงร่าง เธอยกมือขึ้นมาหมุนๆ แล้วก็พูดบางอย่างที่ทำเอาเฟอร์ร่าจ้องมองอย่างสงสัยว่าร่างจุติทำอะไร
“จงกลายร่าง! โอมะลึกกึกกือ! จงเสกให้ฉันเป็นสัตว์!!”
“ฮิๆ” เฟอร์ร่าเห็นท่าโลดเต้นของอีกฝ่ายก็ขำออกมา ”ฮ่าๆ ข้าว่าเจ้าเสียเวลาในการทำท่าพิลึกๆ นั้นหรือว่าท่องคำพูดอะไรสักอย่างนะ”
พอโดนเตือนแบบนั้นทำเอาโพรทาเลียหันไปมองอย่างเซ็งๆ “ทำไงได้ล่ะ!! เธอไม่ยอมสอนฉัน ฉันจะรู้เหรอว่าต้องทำยังไงนะ!!”
“ข้าใบ้ละกัน จงหลับตาลงแล้วตั้งสมาธิ!” เฟอร์ร่าพูดพร้อมกับหลับตาลง
โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็ค่อยๆ หลับตาลง “หลับตาลง...แล้วตั้งสมาธิ”
ภาพตรงหน้าของโพรทาเลียมืดลงในทันที เหลือแค่เสียงรอบข้างที่ผ่านหูของเธอไป เสียงธรรมชาติ เสียงน้ำ เสียงสรรพสัตว์ต่างๆ แต่โพรทาเลียก็ปิดเสียงทุกอย่างนั้นพร้อมกับตั้งสมาธินึกถึงสิ่งหลายๆ อย่างที่เธอเคยเห็นมากมาย ฝูงนก ฝูงปลา ฝูงสัตว์ต่างๆ จนกระทั่งเธอนึกถึงนกที่พอจะพาขึ้นไปข้างบนนั้น ปีกอันกว้างใหญ่ ดวงตาที่เฉียบแหลม จะหงอยปากที่กดลงสิ่งนั้นคือเหยี่ยวยักษ์ โพรทาเลียตั้งสมาธิอยู่สักระยะ ร่างกายของเธอเริ่มมีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป เฟอร์ร่าเห็นก็กำลังตื่นเต้นว่าอีกฝ่ายกำลังแปลงร่างเป็นสัตว์ แต่แล้วโพรทาเลียก็รู้สึกแปลกๆ ว่ามีแสงแวบๆ อยู่ในสมองก่อนที่เธอจะเห็นภาพของแซเทิร์นพุ่งใส่เธอ จนสติเธอหลุดออกแล้วร่างกายของเธอก็กระเด็นไปข้างหลังอย่างจัดจนล้มลงกับพื้น
“โพรทาเลีย!!” เฟอร์ร่ารีบลงมาสู่พื้นพร้อมกลับมาช่วยประคองอีกฝ่ายในทันที “เจ้าไม่เป็นไรนะ?”
“โธ่! เอ๊ย! เกือบจะได้แล้วเชียว!!”
“เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ...ทำไมถึงสติหลุดได้ล่ะ...” เฟอร์ร่าถามพร้อมกับช่วยปัดฝุ่นออกจากตัวอีกฝ่าย “เกือบจะสำเร็จอยู่แล้วนะ”
“ทำไงได้! จู่ๆ ใบหน้าของเจ้าแซเทิร์นมันก็โผล่เข้ามา!! ตกใจหมด!!”
“โธ่...ความกลัวทำให้เจ้าสับสนซะแล้ว โพรทาเลีย”
“ความกลัว...?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ใช่ การทดสอบนี้ เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ถึงจะเจออะไรก็ตามที ความกลัวจะทำให้เธอพลาดการทดสอบนี้ จงตั้งใจและผ่านอุปสรรคนี้ให้ได้!!” เฟอร์ร่าพูดพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองข้างของโพรทาเลีย
คำพูดของเฟอร์ร่าทำให้โพรทาเลียคิดขึ้นได้ว่าตนเองนั้นต้องพยายามมากกว่านี้อย่าให้ความกลัวที่มีต่อแซเทิร์นทำร้ายเธอ แต่เธอไม่ได้กลัวแซเทิร์นซะหน่อย แต่ทำไมโพรทาเลียคิดถึงก่อนจะนึกบางอย่างได้ว่าตัวเธอสมัยเด็กนั้นกลัวเจ้าเทพบ้านนั้น แปลว่าจิตของเธอกับตัวเองในอดีตที่อยู่ร่างจริงอาจจะเชื่อมต่อในบางเรื่องอยู่
“ช่างวุ่นวายจริงๆ ...” โพรทาเลียพึมพำอย่างเบื่อหน่ายสุดๆ
ช่วงเวลาของโพรทาเลียนั้นช่างน่าเบื่อสุดๆ จิตใจของเธอเชื่อมกับตัวเองข้างนอก คงทำให้เธอกลัวซเทิร์นไปสักระยะแน่ๆ แต่เธออยากให้เวลานี้ผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ เธอจะได้ผ่านบททดสอบนี้ไป แต่ทุกอย่างนั้นต้องไปเรื่อยๆ อย่างเร่งรีบเกินไป พอๆ กับข้างนอกโลกแห่งความจริง เวลาผ่านไปจนถึงเก้าโมงเช้าหลังทานอาหารอะไรเสร็จนั้น โพรทาเลียน้อยขึ้นมาหาน้องสาวที่ยังนอนอยู่ภายในเกราะหุ้มนั้นอย่างนิ่งเงียบ เธอจ้องมองน้องสาวอย่างเป็นห่วงว่าตอนไหนจะตื่นขึ้น โดยมีชายที่มีนามแองเจิลเฝ้าอยู่ข้างๆ
“นี่คุณ...”
“หือ?” แองเจิลค่อยหันสายตาไปหาเด็กน้อยในทันใด
“ต้องเฝ้าน้องสาวหนูขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ใช่”
“แล้วน้องหนูจะฟื้นเมื่อไร?”
“ตอบไม่ได้”
พอโดนตอบแบบนั้น โพรทาเลียน้อยจ้องมองอย่างสงสัยเลยว่าตอบไม่ได้หรือไงว่าน้องเธอจะฟื้นตอนไหนกัน ระหว่างที่ระแวงอีกฝ่ายอยู่นั้น ผู้เป็นพ่ออย่างเพอร์ซีย์กำลังค่อยๆ เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง เขาว่าจะมาดูโฟกัสว่าตอนนี้เป็นไงมั้ง เขาค่อยเดินขึ้นมาจนหยุดหน้าห้องของลูกสาวคนที่ห้า ค่อยๆ เปิดประตูก็เห็นโพรทาเลียอยู่กับแองเจิล เขาค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปข้างใน แองเจิลเห็นก็หายไปจากตรงนั้นในทันที
โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็หันไปมองข้างหลังก็เห็นพ่อของเธอในทันที “พ่อค่ะ!!”
“ไง ลูกรัก” เพอร์ซีย์เข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับหอมศีรษะลูกสาวเบาๆ ”ทำไมมานั่งนี้ล่ะ? ลูกไม่ไปเล่นอะไรข้างนอกกับพี่ๆ น้องๆ หน่อยเหรอ?”
“ไม่ล่ะค่ะ...หนูไม่รู้จะไปเล่นอะไร...พวกพี่ๆ น้องๆ ก็โตกว่าหนูอีก...พวกเขาคงไม่อยากเล่นกับหนูที่ตัวเล็กแบบนี้หรอก”
“คิดอย่างงั้นได้ไง? ทุกคนอยากจะเล่นกับหนูจะตายไปนะ” เพอร์ซีย์อุ้มลูกสาวขึ้นมาพร้อมกับพานั่งข้างๆ เตียงของโฟกัส
“หนูคิดว่าไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ...”
“โธ่~ ลูกรัก ลูกอยู่บ้านเราแล้วนะ ไม่ได้ในที่น่ากลัวแบบนั้น” เพอร์ซีย์พูดพร้อมกับหอมแก้มลูกสาวเบาๆ
“คิกๆ” โพรทาเลียยิ้มอย่างร่าเริงที่พ่อได้หอมแก้มของเธอ
“พ่อว่าลูกต้องทำตัวปล่อยวางสิ่งที่ลูกยึดติดมายาวนานนะ”
“ลำบากนี่ค่ะ...ตลอด 5 เดือน หนูก็ต้องมีเรื่องกังวลตลอดเวลานี่นา”
“ตอนนี้ลูกไม่ต้องกังวลกลัวอะไรอีกนะ พ่อจะอยู่ข้างๆ ลูกตลอดไปนะ” เพอร์ซีย์กอดลูกอย่างแนบแน่น จนโพรทาเลียรู้สึกอึดอัดสุดๆ
“พ่อค่ะ มันแน่นนะ”
“ขอโทษทีๆ” เขาผ่อนคลายการกอดอกในทันใด “งั้นลูกอยากทำอะไรระหว่างรอน้องตื่นล่ะ?”
“ทำอะไรเหรอ?” โพรทาเลียก้มหน้านึกสักครู่หนึ่งก่อนจะคิดบางอย่างได้ “หนูอยากไปเยี่ยมคุณย่า”
“เยี่ยมคุณย่า?”
“ค่ะ ตั้งแต่โพรทาเลียหายตัวไป หนูก็ไม่ได้เจอคุณย่าตั้ง 5 เดือน นอกจากคุณย่าแล้วก็คุณปู่พอล คุณปู่โพไซดอน คุณตาเฟรดอริก แล้วก็...พี่เอสเทล”
พอได้ยินแบบนั้นเขาก็นิ่งไปขณะหนึ่ง ครั้งล่าสุดนั้นเขาออกไปตามลูกๆ ก็มีเรื่องเกิดขึ้นในค่ายอีก ถ้าพาโพรทาเลียน้อยออกไปอีกครั้ง แล้วเกิดเรื่องขึ้นอีกเขาจะทำไง เขาก้มมองลูกสาวก็เห็นสายตาอันกลมโตจ้องมองเขา ทำเอาหัวใจอันเปราะบางโดนโจมตีด้วยสายตานั้น
“อึ้ก!! เดียวพ่อขอไปคุยอะไรกับแม่สักครู่นะ” เพอร์ซีย์พูดจบก็พยุงลูกนั่งลงกับพื้นแล้วลุกขึ้นออกไปข้างนอกห้องในทันที
“ค่ะ” โพรทาเลียน้อยขานตอบก่อนจะมองคนเป็นพ่อออกไป
ไม่นานนักแองเจิลก็ค่อยๆ ลอยออกมาจากไหนก็ไม่รู้ “ดูเหมือนพ่อเจ้าจะรักเจ้าจริงๆ นะ”
“อืม พ่อนะรักฉันมากๆ แต่ว่า...เขาดูเศร้าใจกับเรื่องของฉัน...ฉันสัมผัสได้ว่าในใจเขาคงโทษตัวเองที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้...เขาเลยมาทดแทนสิ่งที่ฉันขาดหายถึงจะช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตามที”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก แต่พูดซะใหญ่โต”
“อ๊ะ!” โพรทาเลียน้อยได้ยินก็เขินเล็กน้อย “หนูแค่พูดตามความคิดของตนเองเท่านั้นล่ะ!!”
“เหรอ?” แองเจิลมองอีกฝ่ายที่พูดแบบนั้นที่กลับมาทำตัวเป็นเด็กอีกแล้ว
ก่อนที่จะได้ยินเสียงของบันไดว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินกลับขึ้นมา แองเจิลก็หายไปอีกครั้ง โพรทาเลียก็มองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายจะหายไปไหนอีกครั้ง ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกก็เห็นพ่อของเธอเดินเข้ามาอีกครั้งแล้วเดินตรงมานั่งตรงหน้า
“โพรทาเลีย”
“ค่ะ?”
“พ่อขอแม่แล้ว แม่อนุญาตออกไปข้างนอกกับพ่อ ส่วนโฟกัสก็...”
“มีแองเจิลกับคุณแม่ดูแล” โพรทาเลียน้อยเอ่ยขึ้น
“ใช่แล้ว”
โพรทาเลียน้อยยิ้มแย้มอย่างดีใจทันที “เย้!! จะได้ไปหาคุณย่าแล้ว!!”
“จ้า ลูกรัก”
พอได้ยินคำพูดของคนเป็นพ่อแล้ว โพรทาเลยก็เดินไปหาน้องสาวใกล้ๆ เกราะหุ้มนั้นก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น
“เธออยู่นี้นะ แล้วพี่จะรีบๆ กลับมาหานะ โฟกัส”
โพรทาเลียน้อยบอกลาน้องสาว ก่อนที่เพอร์ซีย์จะเข้าไปอุ้มลูกสาวเพื่อพาลงข้างล่าง ระหว่างที่เดินลงไปข้างล่างนั้น แอนนาเบ็ธก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น เธอเห็นสามีและลูกสาวอยู่พร้อมกัน เพอร์ซีย์ลงมาถึงขั้นสุดท้าย แอนนาเบ็ธก็เข้าไปใกล้ๆ ลูกสาวพร้อมกับหอมแก้มเบาๆ หนึ่งครั้ง
“เดินทางปลอดภัยอยู่กับพ่อดีๆ นะ ลูกรัก”
“ค่ะ!!”
“นายก็ด้วยนะ เพอร์ซีย์” แอนนาเบ็ธยื่นหน้าเขาไปหอมแก้มสามีเบาๆ
“จ้า ฉันจะระวังอย่างดี เธอก็ด้วยล่ะ” เขาพูดพร้อมกับจุ๊บลงบนริมฝีปากเบาๆ
“ฝากสวัสดีคุณพ่อฉันด้วยนะ”
“รับทราบครับ”
สายตาของทั้งสองจ้องมองกันอย่างหวานชื่นเหมือนวันวาน ก่อนที่พวกเขาจะจุ๊บกันอีกสองสามครั้ง ทำเอาโพรทาเลียหันหน้าหนีในทันที เธอล่ะเขินแทนที่พ่อจู๋จี๋กับแม่ต่อหน้าเธอ แต่แล้วจู่ๆ ร่างของเธอก็โดนยกโดยที่พ่อยังไม่รู้ตัวอะไรเลย เธอสงสัยว่าใครกันที่ยกเธอออกมา เธอค่อยๆ หันไปมองคนที่อุ้มเธอนั้นก็คือน้องชายของเธอนั้นเอง
“มาร์โค!”
“ไงครับ พี่สาว จะไปไหนกับพ่อหรือครับ?” มาร์โคอุ้มพี่สาวมาอยู่บนแขนของเธอในทันที
“ไปหาพวกคุณย่านะ”
“ห๊า~ คุณย่าเหรอ?” มาร์โคได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆ หันไปมองสามีภรรยาจ้องมองกันอย่างสวีทหวานแหววกันอยู่ ก่อนที่กระแอมหนึ่งครั้ง “อะแฮ่ม!!”
“อ๊ะ!!”
ทั้งสองที่กำลังจ้องตากันนั้นก็สะดุ้งกับเสียงลูกชายคนเล็กสุดที่กระแอมขึ้นมา พวกเขาค่อยๆ หันไปมองก็เห็นมาร์โคยืนจ้องมองโดยมี่โพรทาเลียอยู่ในอ้อม เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้นก็มองแขนตนเองที่ไม่มีลูกสาวแล้ว
“อ้าว!? โพรไปอยู่กับลูกตอนไหนเนี่ย?”
“ก็...ตอนที่พ่อแม่สวีทกันนะ” มาร์โคตอบพร้อมกับยิ้มเยาะ
“เหอะๆ” เพอร์ซีย์ไปไม่ถูกเลยที่ลูกชายมาแซวเขา
แอนนาเบ็ธได้ยินแบบนั้นก็เอามือมาปิดหน้าในทันที “อย่าแซวกันสิจ๊ะ!”
“อะไรกันครับ แม่ ไม่ต้องอายหรอก อายุแค่ 40 กว่าๆ ยังสวีทได้อีกเยอะนะ”
“พอๆ เลิกแซวพ่อกับแม่สักที มาร์โค”
”โธ่~ ไม่สนุกเลยนะ ก็ได้ๆ แต่ว่านะพ่อกำลังจะพาพี่โพรทาเลียไปหาย่าสินะครับ งั้นพวกผมไปด้วยสิ”
“พวกผม?” โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็สงสัยว่าน้องชายหมายความว่าไง
“ห๊า!?” เพอร์ซีย์อุทานออกมา “ลูกอยู่ค่ายไม่ดีกว่าหรือ? มาร์โค...เอ๋? พวกผมเหรอ?”
“ใช่ค่ะ!! พ่อใจร้ายจังนะคะ” เสียงสองเสียงประสานกัน
เพอร์ซีย์ได้ยินเสียงที่ว่านั้นก็ตาโตเลยว่าลูกชายของเขาพูดถึงใครอีก ก่อนจะมีใบหน้าสองใบหน้าโผล่ออกมาจากด้านหลังของมาร์โคในทันที
“พ่อจะไปกับพี่โพรทาเลียแค่สองคน โดยไม่ชวนพวกเราด้วย ใจร้ายสุดๆ”
“ใช่ๆ พวกเราก็อยากไปหาคุณย่านะคะ ไม่ได้เจอท่านตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนเลยนะคะ”
สองสาวบ้านแจ็กสันเดินออกมาจากหลังของน้องชายฝาแฝดของพวกเธอ ทั้งสองยืนข้างๆ น้องชายที่สูงกว่าพวกเธอทั้งสองคน
“คารีเซล!! เรน่า!!”
ทั้งสองกอดอกมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างขุ่นเคืองใจที่พ่อไม่ชวนพวกเธอด้วย มาร์โคค่อยๆ ว่างพี่สาวตัวเล็กของพวกเขาลงยืนตรงกลางส่วนสูงของพวกเขาเรียงระดับลงมากันจนบาลานซ์กันมากๆ จนเพอร์ซีย์เห็นเกิดพูดบางอย่างออกมาในทันที
“ถ้าโพสท่าแนวซุปเปอร์ฮีโร่นะ!! ใช่เลย!!”
เด็กๆ ทั้งสี่ต่างมองหน้ากันและกัน ก่อนที่พวกเธอจะตั้งท่าโพสแนวซุปเปอร์ฮีโร่สมัยเด็กๆ คารีเซลกับเรน่ายกมือขึ้นทั้งสองข้างหันไปทางด้านข้างเดียวแล้วเอียงขึ้นและก้มหัวกับย่อตัวลง มาร์โคก็กางขาออกแล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกแขนกางมือออกจากตัว ส่วนโพรทาเลียย่อตัวนั่งคุกเข่าขาข้างหนึ่งพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกือบเข้าหากันเหมือนมือที่กำลังจะรวบรวมพลัง เพอร์ซีย์เห็นนึกถึงสมัยลูกๆ ยังเด็กจริงๆ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่น่าไปพูดเลยจริงๆ
“ไม่น่าพูดเลยนะ” แอนนาเบ็ธแอบหยิบมือถือออกมาถ่ายลูกๆ
“เฮ้อ~ ไม่ต้องมาทำท่าพวกนั้นเลยนะ ยังไงพ่อก็ไม่ให้ใครไปเด็ดขาด”
“โธ่! พ่อค่ะ ที่พวกพี่โพรทาเลียยังแอบออกไปนอกค่ายได้เลยนะ!!” คารีเซลเลิกทำท่าโพสก่อนจะเท้าเอวอย่างขุ่นเคืองพ่อตัวเอง
“ฉันเหรอ?” โพรทาเลียน้อยหันไปมองน้องสาว
“ใช่แล้ว หนีออกไปไม่บอกพ่อ จนพ่อต้องออกไปตามเลยล่ะ” เรน่ายื่นเข้าไปใกล้ๆ พี่สาวเพื่ออธิบายให้ฟัง
“เย้ย...”
โพรทาเลียน้อยหันไปมองคนเป็นพ่อที่จ้องมองเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ เธอเห็นแบบนั้นก็ไม่กล้ามองหน้าพ่อเลย แต่เพื่อน้องๆ เธอรีบเข้าไปหาพ่อทันที
“พ่อจ้า ให้น้องไปด้วยนะคะ”
“แต่ว่า...”
“นะคะ~~” โพรทาเลียน้อยส่งสายตาออดอ้อนให้แก่พ่อ
ทำเอาเพอร์ซีย์ถึงกับใจอ่อนในทันใด “เอ่อ...ก็ได้ๆ ...”
“เย้!!”
ทั้งสี่คนต่างดีใจเป็นอย่างมากที่พ่ออนุญาตให้พวกเธอไป แต่ว่าคารีเซลกับเรน่าคิดบางอย่างได้ในทันใด
“นอกจากพวกเรา ขออีกสองคนไปด้วยไหมคะ?”
“ห๊า!! จะพาใครไปอีกนะ!?”
สองสาวได้ยินคำถามนั้นของพ่อ พวกเธอทั้งสองก็ยิ้มเยาะขึ้นมาในทันใด พวกเธอก็พาครอบครัวเดินทางไปยังบ้านที่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่นัก ทำให้เพอร์ซีย์รับรู้เลยว่าลูกสาวเขาต้องการให้ใครไปด้วย จนพวกเขามาถึงบ้านที่มีเด็กสองคนกำลังทำกิจกรรมอย่างมีความสุข
“เดวิค คาเร็นน่า!!” สองสาวรีบมาหาหลานทั้งสองในทันที
“หือ?” เด็กทั้งสองหันไปมองก็เห็นน้าทั้งสองกำลังเดินมาหาพวกเขาในทันที
“น้าคารีเซล น้าเรน่า”
“สวัสดีน้าทั้งสองค่ะ!!”
“หลานรักของน้า!!” คารีเซลกับเรน่ารีบเข้าไปกอดในทันใด “วันนี้ทั้งสองว่างกันไหมเอ่ย?”
“ว่างค่ะ น้าๆ มีอะไรกันเหรอ?” คาเร็นน่าถามก่อนจะหันไปมองเธอก็เห็นแม่ของเธอที่อยู่ในร่างตัวเล็กอยู่เลย
“น้าๆ จะชวนหลานๆ ไปเยี่ยมย่าทวดของพวกหนูทั้งสองนะ”
“ย่าทวด?” เดวิคได้ยินก็สนใจเลย เพราะเขาเคยได้ยินอยู่บางว่าแม่มีคุณย่าด้วย
ระหว่างที่เด็กๆ กำลังคุยนั้น โพรทาเลียน้อยยังมองอย่างสงสัยว่าน้องๆ คุยกับเด็กสองคนที่เธอไม่รู้จักก็สงสัยว่าทั้งสองนั้นเป็นใคร แถมเรียกน้องสาวของเธอทั้งสองว่าน้าอีก แปลว่าต้องเป็นคนในครอบครัวเธอเหรอ
“พ่อค่ะ” โพรทาเลียน้อยหันไปหาพ่อในทันที
“อะไรเหรอ?”
“เด็กสองคนนั้นเป็นลูกใครคะ? ทำไมพวกเขาถึงเรียกน้องๆ ว่าน้าค่ะ”
“อ๋อ...ก็...เด็กสองคนเป็น...เอ่อ...ลูกของ...ญาติเรานะ”
“ญาติเรา? ญาติพ่อมีแค่น้าเอสเทลนี่ค่ะ? ส่วนน้าไททันหนูพึ่งเจอตอนงานวันเกิด แล้วลูกชายน้าอายุปัจจุบันน่าจะอายุแค่ 19 ปีนะคะ”
“อ๊ะ!!” เพอร์ซีย์เหงื่อตกเลยที่หลอกลูกสาวไม่สำเร็จซะงั้น
“พ่อจะโกหกพี่เขา ก็โกหกให้เนียนๆ หน่อยสิครับ!” มาร์โคแอบแซวพ่อของตนเอง ก่อนจะเดินไปหาพี่สาว เขาย่อตัวลงข้างๆ พี่สาวในทันที “พี่ครับ ผมจะพูดอะไรสนุกๆ ให้ฟังนะ”
“อืมๆ อะไรเหรอ?”
“เด็กสองคนนั้นเขาเกี่ยวข้องกับครอบครัวเราในปัจจุบันนี้ แต่ว่าพี่ยังเด็กเกินกว่าที่จะรู้เรื่องนี้นะ”
“ยังรู้ไม่ได้เหรอ?”
“อืม ยังไม่ได้ แต่พี่สามารถเป็นเพื่อนกับเด็กทั้งสองคนได้นะ”
“เพื่อนเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“อืมมมม” โพรทาเลียนึกคำพูดน้องชายก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “โอเค!!”
“เก่งมากครับ งั้นพี่โพรทาเลียก็ไปชวนพวกเขาไปหาคุณย่าเถอะนะ”
“ได้เลย!!” โพรทาเลียรีบเดินไปหาพวกคารีเซลในทันที
มาร์โคลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุขที่พี่สาวนั้นว่านอนสอนง่ายดีจนคนเป็นพ่อมองอย่างสงสัย
“พ่อนึกว่าเราจะบอกความจริงซะอีกว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกของโพรทาเลีย”
“ผมว่าบางอย่างก็ไม่ควรบอกนะ เพราะพี่เขายังเด็ก...เด็กที่เจอความน่ากลัวมาเยอะ จู่ๆ ไปบอกว่ามีลูกตอนยังเด็กคงจะตกใจน่าดู”
“ก็จริงของลูกนะ...” เพอร์ซีย์ยอมรับคำพูดของลูกชาย ก่อนจะเอ่ยชมออกมา ” เก่งมาก มาร์โค”
มาร์โคได้ยินแบบนั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย “ขอบคุณที่ชมครับ คุณพ่อ”
จบตอนที่ 77 โปรดติดตามตอนที่ 78 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")