ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 84 บลูเมอร์เมดโดนโจมตี
แสงสว่างสีเขียวทองเจิดจ้าบริเวณมือของโพรทาเลียในร่างวัยสิบขวบ ร่างของเด็กน้อยเต็มไปด้วยเหงื่อเป็นเม็ด ๆ ที่กำลังไหลลงมาจากตามผิวหนัง เนื่องจากอากาศที่ร้อนฉ่าขึ้นมาจากทรายรวมกับความร้อนอันเกินกว่าสามสิบห้าองศา ทำให้เธอรู้สึกร้อนจนตัวแดงไปหมด ครั้งนี้เธอกำลังสร้างเมล็ดพันธุ์ที่แตกต่างจากเดิม เธอลองคิดนอกกรอบกว่าจะสร้างเมล็ดพันธุ์แบบปกติทั่วไป เธอใช้ระยะเวลาไปนานพอแต่แล้วไม่กี่นาทีเธอก็หมดแรงจนนอนล้มลงกับทะเลทรายอันร้อนฉ่าโดยไม่สนใจว่าจะร้อนเพียงใด สายตาของเธอจ้องมองท้องฟ้าสีครามสดใส ก่อนจะดิ้นตัวไปมาอย่างไม่ชอบใจ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!! ทำไมมันยากแบบนี้กัน!?”
โพรทาเลียโวยวายอย่างสุดเซ็งกับบททดสอบพวกนี้ที่ทำเอาเธอปวดหัวแบบสุด ๆ ก่อนที่เธอจะหยุดโวยวายแล้วมองท้องฟ้าอีกครั้งแล้วครุ่นคิดถึงน้องสาวของเธอว่าตอนนี้กำลังทำบททดสอบอะไรอยูกัน
“โฟกัส...เธอกำลังทำอะไรนะ? เธอจะผ่านการทดสอบก่อนเราอีกไหมนะ...ขอให้ผ่านไปด้วยดีนะ โฟกัส”
โพรทาเลียเป็นห่วงน้องสาวเป็นอย่างมาก ว่าน้องจะเป็นยังไงขอแค่เธอผ่านการทดสอบไปได้ก็พอ อีกฟากฝั่งหนึ่งก็ปกคลุมไปด้วยความมืดมิดจนไม่รู้ว่าที่นี่มันคือที่ไหนแถมสภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยผู้คนแล้วเสียงด่าทอด้วยถ้อยคำที่รุนแรง โดยมีโฟกัสยืนอยู่ตรงกลางวงเสียงพวกนั้น เธอกำลังตั้งสมาธิควบคุมพลังของเธอ เปลือกตาเปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีเทาที่จับจ้องไปทางผู้คนมากมายโดยรอบของเธอ แต่ทว่ามีไม่กี่คนที่สงบลง ทำเอาโฟกัสเหนื่อยใจมาก ๆ ที่การควบคุมมนุษย์ช่างยากเย็นแบบนี้จนกระทั่งมนุษย์ทั้งหมดหายไป โฟกัสเห็นก็เงยหน้าขึ้นก็เห็นชายหนุ่มผมบลอนด์ทองเดินเข้ามาหาเธอ
“ไม่ได้เรื่อง!” อาเดียนตะโกนอย่างดุดัน
โฟกัสเห็นอีกฝ่ายดูไม่พอใจกับการกระทำของเธอ “นาย...?”
“ถ้าทำได้แค่นี้ก็ยอมแพ้ไปซะเถอะ” อาเดียนพูดอย่างดูหมิ่นร่างจุติว่าไม่มีทางทำได้แน่จนเขาดูถูกแบบนั้น
โฟกัสได้ยินก็ถึงกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดอีกฝ่ายที่ดูหมิ่นเธอเป็นอย่างมากเธอพยายามมากแล้วแต่ก็ยังทำไมได้สักที เธออยากจะร้องไห้แต่ร้องไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร แต่ช่วงเวลาแบบนี้ทำให้เธอนึกถึงสมัยเด็กที่โดนโพรทาเลียตัวปลอมรังแกและดูถูกที่เธอทำอะไรไม่เป็นจนเธอร้องไห้แล้วทุกครั้งที่ร้องนั้นคนเป็นแม่จะมาปลอบเสมอแล้วจะพูดให้กำลังใจเธอเสมอจนเธอจำได้ว่าแม่จะพูดว่า
‘อย่าร้องไห้นะ ลูกรัก ถึงลูกจะทำไม่ได้ แต่สักวันก็ต้องทำได้ ถ้าลูกพยายามทำจนสุดความสามารถลูกก็จะทำได้นะ’
คำพูดของแม่เธอจำได้ทุกช่วงเวลาที่ถูกรังแกหรือดูถูกว่าตัวเองต้องทำได้ แล้วเธอก็ทำได้มาตลอดถึงยากแค่ไหนเธอก็ทำได้ด้วยคำว่า พยายามและศึกษา แล้วครั้งนี้เธอก็ต้องทำได้เช่นกัน เธอพยุงตัวยืนตัวขึ้นแล้วจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอันมุ่งมั่น ก่อนจะพูดบางอย่างออกไป
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ!! ถึงตอนนี้ทำไมได้แต่ฉันก็จะทำจนกว่าจะได้!!”
“หึ!” อาเดียนฉีกยิ้มเหมือนพวกตัวร้ายที่กำลังสนุก ”พวกไม่ยอมแพ้สินะ!! งั้นก็จัดไป!!”
เพียงแค่ดีดนิ้วภาพบุคคลก็มากขึ้นแล้วเริ่มส่งเสียงอันน่าโกรธเคืองออกมา แต่โฟกัสจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นพร้อมกับตั้งใจพยายามควบคุมจิตใจคนพวกนี้ให้ได้ แต่สถานการณ์ของโฟกัสก็ทำให้สามคนที่อยู่ที่สถานที่พักแอบกังวลกับการกลั่นแกล้งของอาเดียนที่มีต่อร่างจุติมาก ๆ ตอนนี้พวกเขาขอให้ร่างจุติมีพลังที่สองโดยเร็วก็พอ ก่อนที่จะถึงวันครีษมายันเหลือเวลาไม่มากแล้วอีกแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น
“เวลากำลังผ่านไปเรื่อย ๆ” ไดแอนจ้องมองเวลาที่กำลังผ่านไปเรื่อย ๆ
“ทั้งสองคนจะรวบรวมพลังครบไหม? นอกจากพลังที่ตอนนี้ต้องทดสอบ ยังเหลืออดีตชาติอีกตั้งสองคน” ดาเฟ่กล่าวอย่างเป็นกังวล
“จริงของเจ้า...” เฮเลนกล่าว เธอจ้องมองภาพที่กำลังฉายเห็นโฟกัส “แต่ข้าเชื่อว่าถึงพวกเขาขาดสิ่งนั้นไป พวกเขาน่าจะผ่านมันไปได้นะ”
ทั้งสองจ้องมองเฮเลนอย่างครุ่นคิดว่าถึงมีพลังของพวกเขาแล้วยังขาดสิ่งนั้นไปมันจะวุ่นวายแค่ไหน จะสามารถกำจัดแซเทิร์นให้หายไปได้หรือไหม
ช่วงเวลาผ่านในห้วงแห่งจิตใจก็ผ่านพ้นไปอย่างกับโลกกำลังหมุนเร็วขึ้น เพียงแต่โลกข้างในเร็วขึ้น แต่ข้างนอกนั้นกำลังเคลื่อนที่ไปอย่างเชื่องช้าเหมือนผู้คนที่กำลังเดินก้าวขาไปทีละขาจนเวลาข้างนอกนั้นผ่านไปสองวัน แต่ห้วงแห่งจิตใจเวลานั้นผ่านไปเก้าวัน โพรทาเลียพยายามสร้างเมล็ดพันธุ์ที่ต่างจากกระบองเพชร แต่ทว่าสิ่งที่ได้อันกลายเป็นเมล็ดพันธุ์ที่มีรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดตั้งแต่ รูปร่างคล้ายคน รูปร่างคล้ายหนวดหมึก และรูปร่างอันแปลกประหลาดเกินกว่าจะบรรยาย โพรทาเลียเห็นแบบนั้นเล่นรู้สึกเครียดจนตัวเองเริ่มทนไม่ไหวกับอดีตชาติคนนี้เต็มทน ก่อนจะลุกขึ้นตะโกนขึ้นมาทันที
“รัลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล!!”
“อ๊ากกกก!!”
เสียงตะโกนของโพรทาเลียดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณนั้นจนเข้าโซนประสาทของรัลจนทำให้เขาต้องเอามือปิดหูอย่างรวดเร็ว
“ถ้ายังไม่ออกมานะ ฉันจะพังมิตินี่เลยนะเว้ย!!”
“อ๊า! อย่าทำนะ!!” รัลรีบออกมาจากที่ซ่อนทันที “อย่าพาลสิ โพรทาเลีย!”
“ทำไม!! นายเล่นหัวข้อยาก ๆ ให้ฉัน แล้วฉันจะอยู่เฉยหรือไง!?”
“ข้าถึงบอกไงว่าข้าเป็นคนสุดท้ายดีกว่า”
รัลพองแก้มแบบไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปมองเมล็ดพันธุ์ที่แปลกประหลาด ก็ลองเอาเมล็ดพวกนั้นปักลงพื้นทราย โพรทาเลียจ้องมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันมาหาเธอ
“รดน้ำหน่อยสิ”
“อ๊ะ...อืม...” โพรทาเลียเดินไปแล้วรดน้ำลงบนเมล็ดพันธุ์ที่ปักลงพื้น
พอน้ำลงบนเมล็ดไปแล้วผ่านไปไม่นานนั้นเมล็ดพันธุ์ก็พุ่งขึ้นเป็นต้นไม้ แต่กลับกลายเป็นต้นไม้ปีศาจซะงั้น
“เย้ย!! อะไรวะเนี่ย!!”
“อืมมมม สร้างอะไรของเจ้ากันเนี่ย...” รัลจ้องมองอย่างรู้สึกขนลุกกับสิ่งตรงหน้า “จะสร้างสัตว์ประหลาดหรือไง?”
“กล้าพูดนะ งั้นฉันขอเลาะปากนายก่อนได้ไหม?”
“อ๊ากกกกกกก! อย่าทำข้าขอโทษ”
“บอกมานายปิดวิธีการสร้างสินะ!!” โพรทาเลียเข้าใกล้ระยะประชิดอีกฝ่าย
“ก็...ท่านแองเจิลบอกให้โพรทาเลียคิดเองอ่ะ!!”
“คิดเองก็ช่วยบอกอะไรที่เป็นแนวทางหน่อยสิ!!”
“ก็...” รัลเบี่ยงเบนสายตาไปทางอื่น แล้วค่อยหันมามองอีกฝ่ายที่จ้องเขาเขม็ง “เอ่อ...ลองคิดและรูปร่างสิ่งที่อยากได้แล้วใส่ประสิทธิภาพของมันเข้าตามที่คิดก็เท่านั้นล่ะ”
“หือ? ง่ายแบบนั้นเลยเหรอ?”
“ก็ถ้าเจ้าทำได้...มันก็ได้ล่ะ”
โพรทาเลียจ้องมองก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายแล้วพูดบางอย่าง “สมุด ปากกา”
สิ้นเสียงก็มีสมุดกับปากกาโผล่ออกมา รัลจ้องมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายเรียกของพวกนั้นมาทำไม
“สมุดกับปากกา?”
“ฉันเป็นพวกคิดในสมองไม่เก่ง แต่ถ้าเขียนลงสมุดมันก็ต้องได้อยู่แล้ว!!”
โพรทาเลียนั่งลงแล้วเขียนอะไรบางอย่าง รัลเห็นแบบนั้นเขาก็ขอหลบมุมเพื่อให้อีกฝ่ายตั้งใจทำงานละกัน ช่วงเวลาอันเงียบสงบมีเพียงเสียงขีดเขียนบางอย่างอย่างสนุก
ช่วงเวลาข้างนอกห้วงแห่งจิตใจพระอาทิตย์กำลังผงาดขึ้นมาเหนือท้องฟ้ายามเช้า เด็กบ้านแจ็กสันบางคนกำลังจะตื่นนอนโดยที่ไม่ต้องตื่นเช้าก็ได้ แต่เพราะความเคยชินนั้นเอง โอราอุสกำลังลุกขึ้นมาเขาก็เห็นใครบางคนที่อยู่ตรงหน้าต่างกำลังมองออกไปข้างนอกด้วยใบหน้าที่เศร้า ๆ โอราอุสเห็นเลยสงสัยว่าน้องสาวเป็นอะไร โดยที่ก่อนหน้าน้องสาวยังร่าเริงอยู่
“โพรทาเลีย...” โอราอุสเดินมานั่งข้าง ๆ
“ค่ะ...พี่...” โพรทาเลียหันไปมองพี่ชายที่เดินมานั่งข้าง ๆ เธอ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
โพรทาเลียส่ายหน้าอย่างช้า ๆ “ไม่มีค่ะ...”
โอราอุสมองน้องสาว แล้วเงยหน้ามองคนอื่น ๆ ที่กำลังมองมาทางเขาว่าทำอะไรโพรทาเลียหรือเปล่า เขาส่ายหน้าแบบบอกว่าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำหน้าเศร้าทำไม?”
“...” โพรทาเลียนิ่งไปสักครู่
“โพรทาเลีย ตอนนี้น้องอยู่กับพวกพี่ ๆ น้อง ๆ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ มีอะไรบอกพวกพี่ได้เลยนะ”
โพรทาเลียเงยหน้ามองพี่ชาย ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น “รู้สึกเศร้านะคะ...”
“เศร้าเหรอ?”
“อืม ๆ” โพรทาเลียพยักหน้าเบา ๆ “ที่เราต้องกลับบ้านแล้วนะคะ...”
โอราอุสตัวแข็งทื่อไปเลย เขานึกว่าน้องสาวเจ็บปวดอะไร ก่อนจะลูบหัวน้องสาว “น้องไม่อยากกลับบ้านเหรอ?”
“อยากหรอกค่ะ...แต่...หนูอยากสนุกต่อ...เป็นครั้งแรกที่ได้สนุกแบบนี้นะ...”
“โพร...”
“งั้นไว้คราวหน้าค่อยหาโอกาสมาเที่ยวไหมล่ะ?” เสียงของพ่อพูดขึ้น
เพอร์ซีย์กำลังเดินลงมาจากบันไดที่เชื่อมกับชั้นสามที่มีห้องอยู่ประมาณสามห้อง ห้องแรกของเอสเทล ห้องสองเป็นห้องเก็บของแล้วห้องสุดท้ายเป็นห้องนอนเก่าของเพอร์ซีย์ เขาก็นอนกับแอนนาเบ็ธเลยทีเดียว ตอนเขาตื่นนอนแล้วกำลังจะลงมาก็ได้ยินเสียงลูกสาวกับลูกชายคุยกันพอดีเลยลงมาคุยด้วย
“พ่อจะพาไปทั่วทั้งอเมริกาเลยล่ะ” เพอร์ซีย์เดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วลูบหัวลูกสาวเบา ๆ
“จริงเหรอคะ?” โพรทาเลียเงยหน้ามองคนเป็นพ่ออย่างตาเป็นประกาย
เพอร์ซีย์โค้งตัวมาหาลูกสาว “จ๊ะ พ่อจะพามาให้หายสนุกเลย”
“เย้!” โพรทาเลียลุกขึ้นอย่างดีใจแล้วกระโจนกอดคนเป็นพ่อ
เพอร์ซีย์พยุงตัวขึ้นแล้วอ้าแขนก่อนลูกในทันใด โพรทาเลียตัวหนักกว่าที่เขาคิด แต่ก็เด็กสิบขวบก็ต้องหนักอยู่แล้ว เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของลูกสาวที่เขาไม่เคยสัมผัสในร่างวัยเพียงเท่านี้ พวกเด็ก ๆ เห็นคนเป็นพ่อกำลังกอดโพรทาเลียพวกเขาเลยวิ่งเข้าไปกระโดดกอดพ่อกันมั้ง ทำเอาเพอร์ซีย์ถึงกับเซกับน้ำหนักที่หนักไปหมดจนเขาล้มลงไปที่เตียงที่เด็ก ๆ นอนกัน พวกเขาต่างหัวเราะกันอย่างชอบใจ แต่เสียงการล้มของเพอร์ซีย์ทำเอาคนเป็นแม่กับอาสาวตกใจจนต้องวิ่งกันลงมาข้างล่างก็เห็นพ่อลูกกำลังเล่นกันอย่างสนุก ทำเอาตกใจนึกว่าปีศาจโจมตีกัน
ช่วงเวลาผ่านไปประมาณเจ็ดโมงเช้า เพอร์ซีย์กับแอนนาเบ็ธพากันทำอาหารเช้าให้แก่ลูกหลานที่กำลังตั้งใจมองพวกเขาทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว แซลลี่ก็ขึ้นมายังข้างบนเพื่อดูว่าลูกชายและลูกสะใภ้ทำอาหารกันเรียบร้อยดีไหม พอขึ้นมาก็เห็นเด็ก ๆ กำลังได้รับการแบ่งอาหารทานกัน แซลลี่เห็นก็ยิ้มอย่างมีความสุข เธอหันไปมองบันไดที่เชื่อไปข้างบนชั้นสาม ก็เห็นลูกสาวเดินลงมาจากชั้นสามหลังจากไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน
“เสร็จแล้วเหรอ? เอสเทล” เพอร์ซีย์กล่าวถามน้องสาว
“แล้วเห็นไหมล่ะ?” เอสเทลตอบกวน ๆ ใส่พี่ชาย
“นั้นตอบเหรอนั้น?” เพอร์ซีย์ถึงกับคิ้วกระตุกอย่างเคือง ๆ คำพูดน้องสาว “มาทานอาหารเร็ว”
“ค่า!”
“ทำงานอย่างเร็วเลยนะ เพอร์ซีย์”
เพอร์ซีย์หันไปมองก็เห็นคนเป็นแม่อยู่แถว ๆ ทางเดิน “อ้าว? แม่ มาแล้วเหรอครับ ข้างล่างเสร็จหมดแล้วเหรอ?”
“จ๊ะ แม่ทำเสร็จหมดแล้วนะ”
“ดีแล้วครับ งั้นมาทานอาหารกัน แล้วพ่อล่ะครับ?”
“พ่อเขาไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วนะ เห็นว่ามีงานวิจัยค้างอยู่นะ”
“โธ่ อายุตั้งเยอะแล้วยังไปร่วมโครงการของมหาลัยอีกนะ” เพอร์ซีย์ส่ายหัวกับพ่อคนนี้จริง ๆ
“น่า ๆ พ่อเขายังทำอะไรได้ก็ถือว่าดีแล้วนะจ๊ะ”
“ครับ” เพอร์ซีย์ยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนจะเดินไปหาแม่แล้วพยุงคนเป็นแม่มานั่งทานอาหารกับพวกเขา
เด็ก ๆ ต่างพากันนั่งทานอาหารอย่างมีความสุขกัน ทุกคนต่างพากันพูดคุยอะไรหลาย ๆ อย่างให้พวกเด็ก ๆ ที่ไม่รู้เรื่องฟังกันระหว่างที่ฟังกันนั้น โพรทาเลียรู้สึกถึงพลังงานอันคุ้นเคยพุ่งตรงมาทางนี้จนเธอหันไปมองทางด้านข้างที่เป็นหน้าต่างกระจก สายตาเธอก็เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่คุ้นเคยอยู่บนหลังคาของตึกตรงข้าม ทรงผมตั้งสีดำ ชุดที่คล้ายแบบเจ้าชายที่มีหัวไหล่เป็นเกราะปกคลุม ดวงตาสีขาวที่จ้องเหยื่อรอจะจ้องเล่นงาน สิ่งทุกอย่างนั้นทำให้โพรทาเลียหน้าซีดจนกระทั่งทำส้อมที่มือตกลงสู่พื้น ทุกคนได้ยินเสียงของตนอื่นก็หันไปมองตนเสียงก็เห็นว่าความผิดปกติขึ้น เมื่อโพรทาเลียมองตาค้างไปข้างนอก แอนนาเบ็ธเห็นสีหน้าลูกแปลกไปจนเธอต้องรีบลุกขึ้นเดินไปหาลูกสาว เมื่อแม่เดินตัดหน้าเธอร่างของอีกฝ่ายก็หายไปแล้ว แอนนาเบ็ธมาถึงก็ถามไถ่ในทันที
“เป็นอะไรจ๊ะ? โพรทาเลีย”
“เมื่อ...กี้...เหมือน...เห็นบางอย่างคุ้น ๆ” โพรทาเลียมองคนเป็นแม่แล้วหันกลับไปมองฝั่งตรงข้ามที่ไม่อยู่แล้ว
เบเดอร์เดินมาดูที่หน้าต่างก็ไม่เห็นอะไร “เธอเห็นอะไรนะ เจ้าตัวเล็ก”
“จริงด้วยนะคะ แม่ ไม่มีอะไรนะ?” คาเร็นน่าที่อยู่ใกล้ ๆ จับแขนแม่ในทันที
“แต่...เมื่อกี้...เหมือนเห็น...”
โพรทาเลียมองทุกคนเมื่อกี้เธอเหมือนเห็นจริง ๆ เธอไม่ได้ตาฝาดแต่อย่างใด เพราะเธอจำได้ว่าเธอเห็นดวงตาสีขาวอันน่ารังเกียจนั้น
เพอร์ซีย์เห็นท่าทีของลูกสาวที่ดูตื่นกลัว เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วถามอย่างขึ้น “เมื่อกี้ลูกเห็นอะไรนะ? โพรทาเลีย”
โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพ่อก่อนจะอ้ำอึ้งอยู่ช่วงขณะ “หนู...เห็นวากาเน็ทอยู่ข้างนอก!!”
ทุกคนต่างได้ยินถึงกับตะลึงกับคำพูดของโพรทาเลีย อลิซ่าเบ็ธได้ยินแบบนั้นก็พุ่งตรงไปที่กระจกแล้วมองออกไปข้างนอกเธอลองใช้พลังสัมผัสกลิ่นอายของข้างนอกก็รู้สึกได้ว่าฝั่งตรงข้ามนั้นมีกลิ่นอายของคนที่ว่าอยู่ ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนตกไปอยู่ที่ตาตุ่มในทันใด
“เจ้านั้นรู้แล้วว่าเราอยู่นอกค่าย!!”
“ซวยล่ะ!” เพอร์ซีย์ถึงกับทำสีหน้าซีเรียลเป็นอย่างมาก
“แบบนี้ควรทำไง?”
“พวกเรารีบกลับค่ายเถอะค่ะ!!” อลิซ่าเบ็ธกล่าวอย่างซีเรียล
“เด็ก ๆ รีบกิน เราจะรีบออกจากที่นี่!!”
ทุกคนได้ยินก็รีบกันทานอาหารของตนเองกันอย่างเร่งรีบ ทำเอาคนเป็นย่าและอาสาวจ้องเด็ก ๆ กำลังเล่นรีบเตรียมข้าวของของตนเองกัน แซลลี่เห็นก็หันไปหาเพอร์ซีย์
“เพอร์ซีย์ เกิดอะไรขึ้น?”
“ลูกของเจ้าเทพที่ลักพาตัวโพรทาเลียมาที่นี่เมื่อกี้ พวกเราต้องรีบกลับค่ายนะครับ”
“ตายจริง!”
“แล้วพี่ไม่มีตั๋วพาข้ามไปค่ายเหรอ?” เอสเทลลุกขึ้นอย่างตื่นตกใจกับคำพูดของพี่ชาย
“มี...แต่มันไกลจากแถวนี้ พี่ว่าเรารีบไปก็ไม่น่าจะมีอะไร ขอโทษนะครับแม่ที่ผมพาเรื่องมา”
“ไม่ เพอร์ซีย์ พวกเรามาวุ่นวายกับเราเอง ลูกไม่ผิด รีบพาเด็ก ๆ กลับค่ายเถอะ!”
“ครับ!”
โพรทาเลียลงจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างแล้วจ้องมองฝั่งตรงข้ามบนหลังคา เธอจ้องมองสักพักภาพนั้นก็กลับมาอีกครั้งจนเห็นเด่นชัดว่าชายตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตาแต่อย่างใด
“พ่อ...” เสียงโพรทาเลียสั่นเคือง
เพอร์ซีย์ได้ยินรีบวิ่งมาหาลูกสาวก็พบกับชายที่เขารู้สึกไม่ชอบใจสุด ๆ ก่อนที่มันจะเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้แก่พวกเขา มือของมันยกขึ้นก็มีเคียวโผล่ออกมา แอนนาเบ็ธที่วิ่งมาดูก็เห็นเช่นกันว่าชายคนนั้นกำลังจะทำบางอย่างที่พวกเขาไม่คาดคิดจนเธอถามสามีของเธอ
“เพอร์ซีย์...นายคิดเหมือนฉันไหม?”
“ใครมั้งไม่คิดกัน?” เพอร์ซีย์กล่าวออกมา
วากาเน็ทยกเคียวอันใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะพร้อมรอยยิ้มที่ฉีกยิ้มจนเห็นฟันอันน่าสยดสยอง ก่อนจะเหวี่ยงเคียวจนเกิดแรงการโจมตีพุ่งตรงมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เพอร์ซีย์เห็นก็หันไปหาทุกคนในทันที “ทุกคนหมอบลง!!”
ตึง!!
จบตอนที่ 84 โปรดติดตามตอนที่ 85 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")