ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 100 ไม่มีความปรานี
สถานการณ์ก่อนหน้าโพรทาเลียช่วยพี่เอเดอร์ขึ้นมาจากช่องลิฟต์อย่างปลอดภัย โฟกัสเห็นพี่ทั้งสองออกมาอย่างปลอดภัยเธอก็น้ำตาไหลทันที เพราะตอนที่ลิฟต์ตกเธอถึงกับตกใจสุดขีดนึกว่าพี่ทั้งสองคนจะไม่รอดซะแล้ว โฟกัสเข้าไปกอดพี่ทั้งสองอย่างโล่งใจที่พวกเขาปลอดภัย เอเดอร์มองอีกฝ่ายเข้ามากอดเขากับอีกฝ่ายทำให้เขารู้เลยว่าถึงเด็กสองคนนี้จะไม่ใช่น้องของเขาที่อยู่โลกนี้ แต่พวกเขาก็ยังเป็นพี่น้องอยู่ดีเขากอดอีกฝ่ายแล้วโอบกอดคนข้าง ๆ อย่างมีความสุข พอปรับอารมณ์ของโฟกัสกันได้แล้วพวกเจ้าหน้าที่อยากให้พวกเขาออกจากบริเวณนี้ แต่พวกเขาจะไม่ออกแล้วจะเข้าไปข้างในประตูห้องประชุม แต่ก็โดนห้ามตลอดจนเอเดอร์ไม่ชอบใจแล้วจนทะเลาะกับเจ้าหน้าที่ โฟกัสเห็นสถานการณ์แบบนั้นทำให้คิดเลยว่าพวกเขาจะเข้าไปได้ไหม
โฟกัสหันไปหาพี่สาวทันที “พี่ค่ะ...เอาไงดี...?”
โพรทาเลียจับจ้องมองพวกเจ้าหน้าที่ที่สั่งห้ามพวกเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งจนโฟกัสที่มองอยู่ข้าง ๆ กับรู้สึกกลัวชอบกลว่าพี่สาวจะอาละวาดหรือเปล่า แต่ทว่าเธอกับเดินตรงไปทางที่ประตูอย่างเงียบ ๆ
“พี่...ค่ะ...”
โฟกัสจับจ้องมองพี่สาวว่ากำลังจะทำอะไร จนกระทั่งโพรทาเลียยกขาขึ้นสูงจนพวกยามต่างตาตื่นกันทันที ก่อนที่โพรทาเลียจะใช้ขาถีบไปที่ประตูอย่างรุนแรงจนประตูปลิวเข้าไปข้างในจนลอยไปไหนก็ไม่รู้ พวกยามเห็นก็ตะโกนกรีดร้องกันในทันใด เอเดอร์เห็นก็รู้สึกว่าไม่ต้องทะเลาะกับพวกนี้แล้วจนเขารีบวิ่งไปหาน้องสาวทั้งสอง โฟกัสรีบวิ่งไปหาพี่สาวที่ทำให้ประตูบินเข้าไปข้างใน
“พี่ทำอะไรนะ!!”
“เปล่าซะหน่อย...” โพรทาเลียตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจอะไร เธอมาถึงก็เห็นสถานที่ที่คล้ายโคลอสเซียม เมื่อก้มลงไปมองข้างล่างก็เห็นการต่อสู้อันดุเดือดกับรูขนาดใหญ่ที่น่าจะเจอจากการระเบิด โพรทาเลียเห็นก็รู้เลยว่าสถานการณ์ตอนนี้ช่างวุ่นวายจริง ๆ แล้วยิ่งเห็นบางคนที่กำลังต่อสู้ บางคนเป็นบุคคลที่เธอรู้จักเป็นอย่างมากยิ่งทำให้สายตาของโพรทาเลียจับจ้องด้วยสายตาพิฆาตอย่างรุนแรง โฟกัสเดินมาอยู่ข้างพี่สาวแล้วก้มลงมาสถานการณ์ตรงหน้าเธอก็ได้เห็นคนคนหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับแม่ของเธอ
“นั้นมัน...นูอัส!!” โฟกัสเอ่ยชื่อของคนที่ไม่อยากเอ่ยขึ้นมาจริง ๆ “ยัยนั้น...ก็อยู่ในโลกนี้ด้วยงั้นเหรอ!?”
“ถึงโลกไหน ๆ ก็อยู่แม่งอยู่ทุกโลกจนน่ารำคาญจริง ๆ”
“พวกเธอหมายความว่าไงนะ” เอเดอร์โผล่มาอยู่ด้านข้างของโพรทาเลียทันที
“!!!”
โพรทาเลียสะดุ้งที่อีกฝ่ายโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงจนเธอใช้ข้อศอกกระแทกหน้าอย่างจัด
“อึ้ก!!!”
เอเดอร์โดนกระแทกอย่างแรงจนตัวเองล้มลงไปกับพื้นทันที แล้วที่ใบหน้าของเอเดอร์ก็มีเลือดออกที่จมูกของเขา โฟกัสเห็นใบหน้าพี่ก็รีบตรงไปหาทันที
“ตายแล้ว พี่!! เลือดออก!!”
“พี่บ้า โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย!!”
“ใครจะคิดว่าเธอจะเป็นพวกขี้ระแวงล่ะ”
“ก็...” โพรทาเลียไม่คิดว่าความระแวงของเธอมันกลับมาแล้ว ก่อนที่เธอจะมองสถานการณ์ตรงหน้า “โฟกัสดูแลพี่เอเดอร์ด้วย เดียวพี่ขอไปจัดการเอง”
“ได้ค่ะ พี่ แต่ว่า...แล้วหนูล่ะ?”
“คิดเอาเองละกัน ว่าเธอจะเอายังไงกับสถานการณ์นี้ โฟกัส” โพรทาเลียเดินลงไปข้างล่างอย่างช้า ๆ
“ค่ะ...พี่...” โฟกัสมองอีกฝ่ายลงไปอย่างช้า ๆ
สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เธอคิดเลยว่าพวกข้างล่างนั้นไม่รอดจากมื้อของพี่สาวแน่ ๆ ยิ่งเป็นนูอัสเธอว่าพี่เอายัยนั้นตายแน่ ๆ เพราะที่โลกของพวกเขานูอัสโดนมนุษย์กึ่งเทพคนอื่นเล่นงานจนไม่เหลืออะไรให้พี่เอาคืนเลย เอเดอร์พยายามพยุงตัวขึ้นดูสถานการณ์ตรงหน้า เขามองหน้าพวกพี่ ๆ ก่อนจะเห็นไกล ๆ ว่าพี่โอราอุสโดนโจมตีจนทะลุบันไดแล้วกำลังพยุงตัวเองออกมา แล้วก็พี่ชายฝาแฝดที่ตอนนี้นั้นสลบอยู่กับพื้น
“เจ้าบ้านั้น! ไหนบอกมีอะไรจะช่วยพี่กับแม่เต็มที โดนเล่นงานซะก่อนซะงั้น!”
โฟกัสได้ยินอีกฝ่ายพูดก็มองข้างหน้าก็เห็นแบบเดียวกัน “งั้นเราต้องไปช่วยพี่ ๆ เขานะคะ”
“อืม เดียวลงไปกัน แต่ว่าที่คุยกันเมื่อกี้ใครคือนูอัส”
“คนที่ครอบครัวแจ็กสันเกลียดที่สุด...”
“คนเลวเหรอ?”
“ยิ่งกว่าเลวอีก!!” โฟกัสตะโกนใส่ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว
“เย้ย!! ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้...”
“ขอโทษ...แต่นึกถึงก็โกรธทุกครั้ง...ยัยนั้น...ยัยปีศาจนั้น...ปลอมเป็นพี่โพรทาเลียเกือบ 9 ปีกว่าปี...ที่อยู่กับครอบครัวเรา…”
“9 ปี...เดียวนะ เวลานั้นถ้าย้อนไป...ตั้งแต่เด็กคนนั้นอายุ 6 ขวบเลยเหรอ!?”
“ใช่...”
เอเดอร์ได้ยินถึงอึ้งค้างไปเลยว่าน้องสาวเขาในอีกโลกโดนลักพาตัวไปตั้งแต่เด็กแบบนี้ ตัวของเด็กคนนั้นเจออะไรมั้งแล้วยิ่งน่าสงสัยว่าความน่ากลัวของเด็กคนนี้ มันคงไม่ได้เกิดจากสิ่งที่ทำให้เด็กคนนั้นต้องพรากจากครอบครัวใช่หรือเปล่า เอเดอร์ไม่อยากคิดเลยว่าสถานการณ์ตรงหน้าเขาจะเจอกับอะไรที่เด็กคนนี้เป็นคนก่อขึ้นจริง ๆ แค่แรงโดนกระแทกยังทำจมูกเขาเลือดออก แล้วหลังจากนี้ล่ะไม่อยากคิดเลย
โพรทาเลียเดินไปตามบันไดเรื่อย ๆ ก็มีคนกำลังวิ่งหนีมาทางเธอ เพราะมีปีศาจตามหลังมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ทว่ามันกับโดนฟาดฟันอย่างรวดเร็วไม่ให้ได้ตั้งตัว จนทำให้คนที่ถูกล่าหันกลับมามองก็ตกใจว่าปีศาจให้ไปไหน โพรทาเลียเดินไปอย่างเงียบ ๆ โดยที่เธอชักดาบออกมาเพื่อไม่กี่วินาทีก็จัดการจบ แล้วตอนนี้เธอกำลังเดินลงไปเพื่อจะต่อกรกับคนที่เธออยากจะจัดการ
แอนนาเบ็ธกำลังฟาดฟันใส่ศัตรูอย่างรุนแรง แต่นั่นทำให้เธอเสียเปรียบที่เรี่ยวแรงไม่มีสักนิด เพราะการขาดสารอาหารมานานแล้วไม่ได้ออกกำลังกายเลยจนทำเอาเธอนั้นจะหน้ามืดได้ตลอดจนเธอหอบหายใจอย่างถี่ ๆ อีกฝ่ายเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็ยิ้มเยาะออกมาก่อนจะพุ่งเข้ามาโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ตายซะเถอะ!!”
แอนนาเบ็ธเงยหน้ามามองก็เห็นอีกฝ่ายกำลังพุ่งตรงเข้ามา เธอรู้สึกเลยว่าตัวเองต้องตายตรงหน้าแน่ ๆ ก่อนที่เธอจะหลับตาลงรับชะตากรรมของเธอ
“อย่าหวังให้ยาก!”
แคร่ง!!
เสียงดาบปะทะกันในทันใดปีศาจสาวเห็นคนที่เข้ามาขัดขวางก็รีบถอยอย่างเร่งด่วน แอนนาเบ็ธลืมตาขึ้นมาหลังจากเสียงดาบปะทะ เธอก็ได้เห็นแผ่นหลังไม่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้า แต่ความรู้สึกคล้ายกับสามีของเธอ พอเธอมองอย่างตั้งใจก็เห็นว่าเป็นใครสักคนที่มีผมดำสั้นระดับบ่า ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันมามองเธอ นั้นทำให้เธอเห็นใบหน้าคนที่มาช่วยอย่างเด่นชัด
“โพรเทีย!!”
“ไม่เป็นอะไรนะคะ?”
“ลูกมาที่นี่ได้ไงกัน!?”
“ไว้ค่อยถามเถอะ ร่างกายไม่ดียังมาต่อสู้ แม่ไม่ได้ฝึกมานานแค่ไหนกัน?”
“อย่ามายอกย้อนแม่นะ!!”
“ค่ะ ๆ แต่ว่า...หนูขอจัดการกับคนตรงหน้าหน่อยละกัน!!” โพรทาเลียหันไปมองข้างหน้าที่หนีถอยไปตอนที่ดาบปะทะกัน
“แก! ดวงตาสีเขียวนั้น ลูกของยัยนั้นกับเจ้าสายเลือดโพไซดอนสินะ แต่ว่าฉันคงไม่มีเวลาทะเลาะกับแก!ฉันจะเอาหีบไปส่งให้นายท่าน!!”
“หีบ?” โพรทาเลียยกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะยกบางอย่างขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “หมายถึงสิ่งนี้เหรอ?”
“เอ๋?”
แอนนาเบ็ธเห็นสิ่งที่ลูกสาวถือก็ตกใจเช่นกัน ก่อนที่ปีศาจสาวจ้องมองของที่อีกฝ่ายยกขึ้นมาให้เธอเห็นนั้นทำให้ดวงตาเธอลุกวาวเมื่อสิ่งที่เธอถือตั้งแต่เมื่อกี้ไปอยู่กับฝ่ายตรงข้าม แต่มีอีกสิ่งที่ติดอยู่กับหีบนั้นก็คือมือข้างหนึ่งที่มีเลือดหยดอย่างช้า ๆ นั้นทำให้เธอก้มมองไปที่มือข้างที่เธอไม่ได้ถือดาบอย่างช้า ๆ จนเธอเห็นว่ามือของเธอนั้นโดนฟัดไปตั้งแต่ตอนไหนแล้วเลือดกำลังไหลออกมาช้า ๆ อย่างกับพึ่งรู้ตัวว่าโดนฟันก่อนที่มันจะมีเลือดพุ่งไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
เสียงกรีดร้องของอีกฝ่ายทำให้ผู้อื่นที่กำลังต่อสู้เกิดสนใจขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น บางคนเห็นแล้วว่าตัวหัวโจ๋ของเรื่องนี้กำลังโดนเล่นงาน รวมไปถึงคนเป็นแม่อย่างแอนนาเบ็ธที่ไม่คาดคิดว่าลูกสาวที่ขี้กลัวคนนั้นกำลังต่อกรกับปีศาจตรงหน้า ปีศาจสาวมองแขนของตนที่ไม่มีมือก่อนจะหันไปทางของคนที่ทำร้ายเธอ
“แก!! บังอาจ...ทำร้ายข้างั้นเหรอ!?”
การตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวของอีกฝ่ายทำให้ผู้คนต่างมองกันเป็นสายตาเดียวกันอย่างสงสัยที่อีกฝ่ายโดยฟันไปแล้วน่าจะสลายไป แต่ก็ยังไม่ตายหรือสลายไปยิ่งน่าประหลาดใจสำหรับพวกเขา ปีศาจสาวที่กำลังโกรธเกรี้ยวนั้นต้องชะงักไปทันทีกับดวงตาสีเขียวที่กำลังจับจ้องมาที่ตน สายตาคู่นั้นกำลังจ้องอย่างเย็นเยือกดั่งกับหิมะที่กำลังพัดอย่างรุนแรง แต่ภายใต้ดวงตานั้นมันกับแฝงโทสะที่กำลังจะปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อ แต่ว่าปีศาจสาวกับรู้สึกว่าสายตานั้นคล้ายกับคนที่เธอหวาดกลัว เจ้านายของเธอนั้นเอง
‘ทำไม...ทำไมสายตาเจ้าเด็กนี้ถึง...คล้ายท่านผู้นั้น...’ ปีศาจสาวคิด
“เมื่อกี้แกบอกว่าจะเอาหีบนี้ให้เจ้านาย?” โพรทาเลียพูดพร้อมกับยื่นหีบให้แก่คนเป็นแม่ที่ทรุดลงไปกับพื้นแล้ว “อยากรู้แล้วสิว่าเจ้านายของแกเป็นใคร!? นูอัส”
“แก...แกรู้จักข้า...ได้ไง!?” น้ำเสียงของนูอัสสั่นเครืออย่างหวาดกลัวยิ่งอีกฝ่ายรู้จักชื่อเธอมันยิ่งรู้สึกประมาทยิ่งกว่าอะไร
“อะไร? กลัวแล้วเหรอ?” โพรทาเลียเอ่ยถามพร้อมกับค่อย ๆ เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ “ก่อนหน้ายังปากดีจะทำร้ายคนอื่นอยู่เลยนี่น่า?”
นูอัสยิ่งถอยหนีไปอย่างช้า ๆ ยิ่งอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ๆ ความกดดันบางอย่างกำลังกดเธอให้ทรุดลง
“เอาล่ะ? บอกหน่อยสิ เจ้านายของแกเป็นใคร? มนุษย์กึ่งเทพเหรอ? หรือว่าแซเทิร์น…” โพรทาเลียเอ่ยถามอย่างไม่สนใจเลยว่าอีกฝ่ายถามอะไร
“!!” นูอัสถึงกับหน้าซีดที่อีกฝ่ายรู้สึกตัวตนของเจ้านายของเธอด้วย “แก...แกเป็นใคร…”
ยังไม่สิ้นคำพูดของอีกฝ่าย โพรทาเลียก็พุ่งตรงเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ทำให้บางคนที่เห็นต่างตะลึงกับสิ่งที่เด็กน้อยกระทำ นูอัสที่เห็นอีกฝ่ายเข้ามาใกล้จนมองมาทัน เธอก็โดนอีกฝ่ายใช้หมัดชกเข้าไปที่ท้องอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายกระเด็นไปข้างหลัง โฟกัสที่กำลังช่วยคนอื่นต่อสู้อย่างง่ายดายจนเธอไม่ต้องมองพวกปีศาจโจมตีเข้ามาก็จัดการได้ง่าย ๆ เธอหันไปมองพี่สาวจัดการดูรุนแรงจริง ๆ
‘รู้สึกพี่เขาโกรธน่าดูเลยนะ...กี่ครั้งนะที่นูอัสทำร้ายครอบครัวเรา...’ โฟกัสคิดแล้วหันไปมองรอบ ๆ ‘พวกปีศาจหายไปเยอะแล้ว...แต่ยังเหลือ...อ๊ะ!!’
โฟกัสยืนมองพี่สาวรุกโจมตีใส่นูอัส แต่แล้วเธอก็เห็นบางอย่างกำลังวิ่งตรงไปทางพี่สาว ดวงตาของเธอลุกวาวในทันใดก่อนจะตะโกนออกไป
“พี่โพรทาเลีย!! ข้างหลัง!!”
เสียงตะโกนของโฟกัสทำให้คนเป็นแม่ได้ยินก็ตกใจ ชื่อที่เธอไม่ได้ยินมานานกับมีคนเอ่ยพูดขึ้น โพรทาเลียได้ยินเสียงของน้องสาวก็ให้ห่างตามองก็เห็นว่ามีคนกำลังวิ่งตรงมา แต่คนที่วิ่งเข้ามาทำให้โพรทาเลียไม่ชอบใจเป็นที่สุดก่อนจะย่อตัวลงก่อนอีกฝ่ายมาถึงแล้วยกตวัดขึ้นจนเตะเข้าที่หาอีกฝ่ายอย่างทันทีจนอีกฝ่ายกระเด็นไปข้างหลังอย่างรวดเร็วจนชนกับกำแพงเข้าอย่างจัด ทุกคนเห็นสถานการณ์ก็รู้สึกตกใจและแปลกใจมาก ๆ ว่านี้คือสิ่งที่เด็กอายุสิบหกจริง ๆ เหรอ
“ใครช่วยบอกดี...ว่านี้คือการต่อสู้ของเด็กสิบหก...” ธาเลียมองอย่างอ้ำอึ้งว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นคือการต่อสู้ของเด็กใช่ไหม
“เห็นตอนนี้ก็น่าจะใช่ล่ะ...” ลีโอมองอย่างตะลึงเช่นกัน
“มีใครบอกได้มั้งว่าหลานสาวผม...กำลังต่อสู้กับปีศาจอยู่” ไทสันถามอย่างสงสัย
พวกผู้ใหญ่ต่างพากันเอ่อไปหมดกับการต่อสู้ของเด็กสาวที่ตลอดมาได้ยินจากคนเป็นแม่ว่าไม่สนใจการต่อสู้แต่อย่างใด แต่ตอนนี้พวกเขานั้นเห็นเธอกำลังต่อสู้อย่างกับมืออาชีพยิ่งกว่าพวกเขา โพรทาเลียจับจ้องไปทางคนที่เธอโจมตีอย่างไม่ไยดี ก่อนจะหันกลับไปทางที่นูอัสอยู่ แต่ไร้วี่แววของอีกฝ่ายนั้นทำให้โพรทาเลียหันไปมองด้านบนก็เห็นอีกฝ่ายหนีไปทางนั้นพร้อมกับกระโดดออกจากรูกำแพงขนาดใหญ่ที่ถูกทำลายเพราะระเบิด บางคนเห็นต่างพากันรีบวิ่งกันไป แต่เพราะชั้นที่พวกเขาอยู่ก็น่ากลัวสุด ๆ แล้วใครมันจะกล้าตามไปกัน
“เราจะไม่ตามมันไปเหรอ?”
“ตามไปไงไหมทราบ? สูงขนาดนี้ก็โดดลงไปสิ!”
“จะบ้าได้ตายพอดีสิ!!”
“แล้วจะถาม ทำซากอะไร!!”
กลุ่มผู้ชายโดนพวกกลุ่มผู้หญิงดุกันใหญ่กับคำพูดไม่คิดที่จะตามปีศาจสาวนั้นไป แต่สำหรับโพรทาเลียถึงหนีไปเธอก็จะตามไปให้ได้ เธอเดินไปหาชายอีกคนที่โดยพวกปีศาจทิ้งไว้ที่นี่ พอเธอไปถึงตัวอีกฝ่ายก็มีบางคนที่เห็นก็สงสัยว่าเธอจะทำอะไรกับอีกฝ่ายกัน โพรทาเลียมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมยกนิ้วจิ้มไปที่หน้าผากอีกฝ่ายก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
“ไม่คิดเลยว่าจะได้จะได้เจอกันอีกนะ มิสเตอร์เจคอป!”
ชายที่ถูกเรียกชื่อนั้นพยายามเงยหน้ามาอย่างช้า ๆ เพราะการโจมตีของอีกฝ่ายทำให้เขาชาไปทั้งตัวจนรู้สึกว่าขยับตัวลำบากสุด ๆ
“แก...เป็นใคร...ถึงรู้จักฉัน…”
โพรทาเลียย่อตัวนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่าย เธอจ้องมองอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร “อยากรู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?”
“จะบอกหรือไง?” เจคอปหัวหน้า
ใบหน้าอันเป็นมิตรกลับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ภายใต้ใบหน้าอันเรียบนิ่งกับสิงโตจ้องเหยื่อ
“ไม่มีทาง!”
ฉึบ!!
สิ้นคำพูดนั้นดาบของโพรทาเลียก็เสียบแทงลงใจกลางอกของอีกฝ่าย ทำให้คนที่มองสถานการณ์ต่างอึ้งไปตาม ๆ กันที่เด็กสาววัยสิบหกมีความกล้าที่จะฆ่าคนอื่นได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำให้คนเป็นแม่ที่กำลังมองนั้นถึงกับมือไม้ชาไปหมดที่เห็นลูกสาวทำแบบนั้นออกไป
“โพร...โพรเทีย...” แอนนาเบ็ธมือไม้สั้นไปหมดจนเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไร
โฟกัสที่มองสถานการณ์ตรงหน้า เธอรู้ว่าพี่สาวต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น เพราะการฆ่าของพี่นั้นมีเหตุผลพอ ๆ กับที่พี่จัดการกับพวกปีศาจอย่างไม่หวั่นเกรงแต่อย่างใด ยิ่งทำให้เธอนับถือพี่ที่มีความกล้า แต่อย่าเอามาใช้ในชีวิตจริงก็พอ ไม่งั้นโดนจับส่งเข้าคุกแน่ ๆ เธอโดนตรงไปหาพี่สักหน่อยเพื่อจะไปเรียกสติพี่กลับมาสักเล็กน้อยล่ะนะ
“พี่ค่ะ”
“หือ...โทษนะ...ที่ต้องมาให้เห็นสิ่งที่ไม่ควรนะ...” โพรทาเลียเอ่ยพูดโดยไม่มองน้องสาวสักนิด
“ไม่เป็นไรค่ะ...พี่คงมีเหตุผลนะ...”
“ใช่...โคตรมีเลยล่ะ...”
“เอาคำว่าโคตรมาจากไหนล่ะนั้น?”
“ได้ยินจากคนทั่วไปพูดกันล่ะนะ...”
“คิก ๆ พอแค่นี้เถอะนะ ลืม ๆ มันไปตามที่พี่เคยพูดเถอะเนอะ”
โพรทาเลียหันไปมองน้องสาวถึงคำพูดของน้องจะปลอบประโลมเธอยังไง แต่ความรู้สึกที่อัดอั้นมานานหลายปีมันยังปะทุไม่หมดเหมือนสิ่งบางอย่างกำลังควบคุมให้เธอโกรธตลอดเวลา โฟกัสมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงว่าพี่สาวจะทำอะไรอีกหรือเปล่า ก่อนที่จะมีคนหนึ่งเดินตรงมาหาพวกเธอสองคน
“โพรเทีย! เมก้า!”
ทั้งสองคนต่างหันไปมองต้นเสียงที่เรียกพวกเธอก็เห็นว่าเป็นพี่ชายคนโตที่กำลังเดินตรงมาหาพวกเธออย่างร้อนรน
“พี่โอราอุส...”
โอราอุสเข้ามาจับไหล่ของทั้งสองคนในทันใด “พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน!? ทำไมไม่ฟังกันว่าให้อยู่แต่ในค่ายไม่ใช่หรือไง?”
เสียงตะคอกของอีกฝ่ายทำให้โฟกัสสะดุ้งตกใจ เธอไม่เคยเห็นพี่ชายจะโกรธแบบนี้มาก่อน ในโลกของเธอก็ไม่เคยเพราะพี่โอราอุสจะเป็นคนที่สงบที่สุดและน่ากลัวที่สุดในบ้าน
“พะ...พี่...”
โฟกัสเสียงสั่นจนโพรทาเลียหันไปมองน้องสาวที่หวาดกลัวกับเสียงตะคอกของคนเป็นพี่ มันทำให้เธอนึกถึงภาพที่ไม่อยากนึกเสียงตะคอกเสียงตะโกนที่แสนน่ากลัวและเจ็บปวด แล้วภาพของชายที่เธอพึ่งฆ่าอยู่ในหัวตอนนี้มันยิ่งนึกถึงเข้าไปอีก นึกถึงเพื่อน ๆ ที่เธอเสียไปตอนอยู่บนเกาะนั้น
“เราไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ พี่โอราอุส...เราดูแลตัวเองได้นะ...” โฟกัสอธิบายให้พี่ชายฟัง เธอไม่รู้ว่าพี่ชายในโลกนี้จะฟังเธอไหม
“พวกเธอมันเด็กเลยต่างหาก!!” โอราอุสตะคอกด้วยเสียงที่ดังขึ้น
โฟกัสสะดุ้งจนตัวสั่นไปหมด โพรทาเลียเห็นท่าทีของน้องสาวก็ทำให้เห็นภาพสะท้อนของเพื่อนที่ตายจากไปที่หวาดกลัวกับชายตรงหน้า มันยิ่งทำให้โพรทาเลียปะทุพลังออกมาจนมีออร่าออกมาจากร่างกาย
“โฟกัสบอกแล้วไง...ว่าเราไม่ใช่เด็ก...”
น้ำเสียงอันเย็นเยือกของโพรทาเลียกำลังเปล่งออกมา โอราอุสหันไปมองน้องสาวก่อนที่เขาจะเห็นดวงตาสีเขียวของน้องจ้องมองมาที่เขาอย่างอาฆาต
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่น้องสาวของฉัน!!”
เสียงที่ตะโกนออกมาเป็นการเปล่งเสียงอันทรงพลังยิ่งกว่าอะไร ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นทั้งหมดรู้สึกร่างกายหนักอึ้งเหมือนโดนบางอย่างกดทับจนพวกเขาหลายคนถึงกับทรุดกันไปเลยจนไม่สามารถขยับตัวไม่ได้
จบตอนที่ 100 โปรดติดตามตอนที่ 101 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")