ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 114 ถูกจับแยก
ตามคำเอ่ยเรียกสองขาก้าวไปตามเส้นทางห่างออกจากบ้านไม้อันสูงตระหง่าน สองพี่น้องจ้องมองอย่างสงสัยทางเดินที่ตรงไปข้างหน้าเป็นป่าใหญ่ที่ทางเดินนั้นเหมือนตามสวนที่มีอุโมงค์ต้นไม้ขนาดใหญ่ทั้งสองมองกันเมื่อเดินผ่านอุโมงค์ต้นไม้ แดดสาดส่องผ่านช่องว่างเล็ก ๆ มันช่างดูลึกลับและสวยงามเวลาเดียวกัน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งให้สงสัยว่าพวกเขานั้นกำลังจะเดินไปไหนกัน
ทางข้างหน้าที่กำลังเดินนั้นก็มาถึงปลายทางที่มีแสงสว่าง โครนอสเดินนำก็หายไปในแสงสว่างนั้น ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันว่าทางข้างหน้าคืออะไร แต่พวกเธอก็ไม่หวาดกลัวก็จูงมือกันไปยังปลายอุโมงค์ แสงสว่างสาดส่องเข้ามาทำให้ทั้งสองต้องยกมือขึ้นมาบดบังแสงสว่างเมื่อปรับสภาพตาได้นั้นก็ได้เห็นสถานที่ตรงหน้าที่มีสถาปัตยกรรมที่คล้ายเรือนกระจกที่มีทรงสูงด้านบนโค้งกลมครึ่งลูก ทางเข้าที่เปิดกว้างก็ทำให้เห็นข้างในที่กว้างและโล่งแต่ข้างในนั้นมีหญิงนางหนึ่งยืนอยู่ ณ สถานที่แห่งนั้น ทั้งสองคนเห็นแบบนั้นก็เดินตามโครนอสที่เดินนำไปใกล้ พอพวกเธอเดินเข้ามาข้างในเรือนกระจก หญิงสาวก็รับรู้ถึงพลังของเด็ก ๆ เธอจึงค่อย ๆ หันไปมองเด็กน้อยทั้งสอง
“ลูกแม่~” เรอาเอ่ยเรียกเด็กน้อยทั้งสองคน
น้ำเสียงอันไพเราะของเทพีเรอาทำให้ทั้งสองรู้สึกสบายใจเหมือนได้อยู่กับแม่ขอตนเอง พวกเธอย่อตัวลงทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างเคารพ
“ลูกขอทำความเคารพท่านแม่” โพรทาเลียกล่าวอย่างอ่อนโยน
“ท่านสุขสบายดีหรือไหมคะ?” โฟกัสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“จะให้ข้าเอ่ยอย่างใดดี...ตอนพวกเจ้าหายตัวไปทำเอาพวกข้านั้นตื่นตระหนกไปหมด...แถม...” เรอามีสีหน้าเศร้าหมองในทันใด
จนโพรทาเลียมองก็สงสัยว่ามีเรื่องอะไร “มีอะไรฤๅเจ้าค่ะ? หรือเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เราไปอยู่อีกโลก?”
เรอาหันมองเด็กน้อยที่รับรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เธอเอียงสายตาหันไปมองสวามีอย่างครุ่นคิดว่าจะทำเยี่ยงใดหรือว่าควรบอกเด็กน้อยทั้งสองดีหรือเปล่า โครนอสมองภรรยาด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่ข้างในนั้นก็รู้สึกลังเลแต่เขามองเด็ก ๆ ที่โตพอที่จะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นมั้ง
โครนอสหลับตาแล้วลืมตามองเด็กน้อยทั้งสอง “โลกของพวกเจ้าที่เคยอยู่...หายไปหลังจากที่พวกเจ้าถูกส่งไปอีกโลกหนึ่ง...”
“!!”
สิ้นคำพูดนั้นทั้งสองคนถึงกับตาลุกวาวอย่างตกตะลึง ข้างในใจมันรู้สึกอึดอัดไปหมด พวกเธอไม่รู้เลยว่าหลังจากที่พวกเธอถูกส่งไปยังอีกโลกนั้น โลกที่เคยอยู่มันจะหายไปด้วยเหมือนกลายเป็นโลกที่ไม่เคยมีมาก่อน ข้างในหัวใจของโพรทาเลียรู้สึกกระสับกระส่ายไปหมดมันเหมือนจะหน้ามืด เธอเคยนึกสถานการณ์ที่ไร้ครอบครัวมาตลอดมันก็เจ็บปวดอยู่แล้ว แต่นี่เธอนึกถึงแก้วตาดวงใจทั้งสองคนหายไปมันยิ่งรู้สึกเจ็บปวดกว่าเดิม ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมามองโครนอส
“แล้วมันเป็นแบบนี้ได้!! แล้วเราจะทำไงให้ทุกอย่างกลับมากัน!?”
“ใจเย็น ๆ โพรทาเลีย” โครนอสยกมือขึ้นมาหยุดอีกฝ่ายที่กำลังตะโกนด้วยอารมณ์
“ขะ...ขอโทษเจ้าค่ะ...”
“ข้าเข้าใจว่าเจ้าตื่นตระหนกที่ได้ยินแบบนั้นว่าโลกที่เคยอยู่มันหายไป แต่เจ้าต้องใจเย็น ๆ ในเวลานี้”
“เจ้าค่ะ...”
โพรทาเลียก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด โฟกัสเห็นพี่สาวก้มหน้าด้วยสีหน้าอมทุกข์ เธอก็จับแขนอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง ทั้งสองมองหน้ากันก็เข้าใจกันและกันว่าต่างคนก็กังวลใจในเวลานี้ โครนอสเห็นสีหน้าของลูกบุญธรรมก็รู้สึกไม่ชอบใจเช่นกันที่ต้องเห็นจิตใจของทั้งสองกำลังเจ็บปวด
“แต่...สิ่งที่เจ้าเคยคิดก็เป็นหนทางที่จะนำโลกเดิมของเจ้ากลับมา”
“สิ่งที่คิด?”
“การเปลี่ยนอดีต การที่เจ้าต้องไปช่วยเหลือ เจสัน เกรซ”
“ข้าเคยคิด แต่ว่า...มันจะช่วยได้จริง ๆ หรือ?”
“แล้วเจ้าคิดไง? ถ้าเจสัน เกรซกลับมาจะมีอะไรเปลี่ยนไป”
สองพี่น้องไม่ได้มองหน้ากันนอกจากมองหน้าอีกฝ่าย โพรทาเลียคิดถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ในโลกที่เธอจากมา
“พ่อจะไม่ตาย...คุณไพเพอร์จะได้แต่งงานกับคุณเจสัน แล้วมีลูก ๆ ที่น่ารัก...แล้วก็...ชายที่ข้าหลงรัก…ชายที่ให้กำเนิดลูกตัวน้อยของข้า...ไม่ใช่แค่นั้น...ถ้าคุณเจสันอยู่เขากับพ่อจะทำสิ่งที่ต่างจากโลกที่เราไปเจอ!!”
โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นมามองโครนอสด้วยสีหน้าอันจริงจัง โครนอสเห็นก็ยกยิ้มอย่างเข้าใจว่าเด็กน้อยรู้ว่าต้องทำอย่างใด
“ดีที่เจ้ารู้แบบนั้น...งั้นเราก็ต้องมีข้อตกลงก่อนไปอดีตของพ่อเจ้า”
“ข้อตกลง?”
“พวกเจ้าทั้งสองต้องกระทำตามบางอย่าง...นั้นคือเล่นตามเกมของเทพองค์หนึ่ง”
“เล่นตามเกม?” ทั้งสองเอ่ยพูดพร้อมกัน
“ใช่”
“ท่านโครนอสหมายความว่าไง? ทำไมเราต้องเล่นตามเกมของเทพ...?” โฟกัสถามอย่างสงสัยเพราะมันไม่สมเหตุสมผลเลย “แล้วเทพองค์นั้นคือองค์ไหน?”
“ข้าไม่สามารถตอบให้ได้ว่าเทพองค์นั้นคือใคร...”
คำตอบของโครนอสทำให้ยิ่งงุนงงว่าสิ่งที่อีกฝ่ายอย่างสื่อกับพวกเธอนั้นมันช่วยอะไรในการเล่นตามเกมของเทพ โพรทาเลียนึกบางอย่างอยู่ในหัวว่าทำไมตนต้องเล่นตามเกมด้วยมันจะช่วยอะไรกันจนเธอเอ่ยพูดออกมา
“สิ่งที่ท่านกล่าวมา...เหมือนบอกว่าเรากำลังเดินอยู่บนมือของเทพองค์หนึ่งแล้วให้เรายังเดินตามเกมของเทพองค์นั้น...โดยที่ปฏิเสธก็ไม่ได้เลยเนี่ยนะ...”
“ใช่...”
“ท่านตอบง่ายนะ? ทำไมเราต้องเล่นตามน้ำของเทพองค์นั้นกัน!!”
“เพราะข้าไม่อยากให้พวกเจ้า...กระทำเหมือนตอนเป็นบุตรของเรา...ตอนนั้นข้าทำอะไรไม่ได้...เพราะเทพองค์นั้นรู้ว่าถ้าเราจะทำเพื่อครอบครัวถึงต้องสละชีพก็จะยอม...แล้วตอนนั้นข้าก็ทำ...ข้าเข้าไปขัดขวางน้องชายไม่ใช่หันไปฆ่าลูกของเรา...ตอนนั้นข้าให้ลูกชายหนีไปพร้อมกับลูกสาวที่พึ่งเกิดมา...อลิซ่าเบ็ธ...”
โครนอสนึกย้อนกลับไปช่วงที่เขาต้องต่อสู้กับน้องชายที่แสนโอหังที่คิดการใหญ่ กระทำอันสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย กินลูกของเขา ทำร้ายครอบครัวเขา ทำร้ายความสุขที่เขาสรรค์สร้างมากับภรรยา
“ท่านพ่อ...”
“พวกเจ้าสองคน...ไม่สิ...แองเจิล...เจ้าถึงกับแยกวิญญาณของตนเองออกมาเป็นสิบกว่าดวง...เพื่อหนีจากเกมที่เทพองค์นั้นต้องการให้เจ้าตายเพื่อส่งเจ้าไปหาเทพองค์นั้น...จนถึงตอนนี้...”
สายตาของโครนอสมองทั้งสองคน โฟกัสได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดก็ต้องตะลึงว่าการแยกวิญญาณของแองเจิลคือการหนีจากเทพองค์นั้นอย่างงั้นเหรอ
“เดียวนะคะ! สิ่งที่แองเจิลทำเพื่อหนีจากเทพองค์นี้...งั้นเทพองค์นี้กำลังเล่นกับความตายของสายเลือดเทพไม่สิ...ของเทพสิ...แล้วพวกเขาทุกคนนั้นมีชีวิตของตนเองมีครอบครัว...แล้วเขาทำแบบนี้เพื่อส่งตัวแองเจิลเพื่อไปหาตนเองเนี่ยนะ!?”
“ใช่...เทพองค์นี้ไม่สนใจหรอกว่าชีวิตของเทพอย่างพวกเราจะเป็นยังไง...”
“ถ้าอยากได้ตัวพวกเราในอดีตชาติ ทำไมไม่ขอดี ๆ” โฟกัสถามอีกครั้ง
“พวกเจ้ารู้จักคำว่าไม่ยอมไหมล่ะ?”
“ไม่ยอม...” โพรทาเลียทวนคำพูดอีกฝ่าย
“แองเจิลเป็นเด็กรักอิสระ...เขาไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติของใครง่าย ๆ” โครนอสเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะกลับมายกมือทั้งสองข้างจิ้มไปที่หน้าผากของทั้งสองเบา ๆ ”ก็พอ ๆ กับพวกเจ้า...ที่ไม่ชอบให้ใครมาจูงมือชี้นิ้วว่าพวกเจ้าต้องเป็นอย่างใด”
“ใช่เจ้าค่ะ...” โฟกัสพูดพร้อมกับแตะหน้าผากของตนเอง
“นั้นก็จงทำตามที่ข้าบอกพวกเจ้า...เล่นตามเกมแล้วพวกเจ้าจะ...”
“ไม่เจ้าค่ะ!!” โพรทาเลียตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุเดือด
“!!” โครนอสหันไปมองก็เห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กน้อยที่กำลังเงยหน้ามองเขา
“ข้าจะไม่เล่นตามเกมของเทพองค์นี้!! มาพรากชีวิตของพวกข้าไปหลายครา แล้วทำไมพวกข้าต้องเล่นตามเกมของเทพองค์นี้กัน!? ฝันไปเถอะ!!”
โครนอสสะดุ้งกับคำพูดของเจ้าเด็กน้อยที่ตะโกนออกมาเสียงดัง น้ำเสียงอันเดือดดาลของเด็กคนหนึ่ง ทำให้เขาเห็นภาพซ้อนของลูกชายของตนเองที่เคยพูดอะไรที่คล้ายแบบนี้เช่นเดียวกัน
‘ข้าจะไม่เล่นตามเกมของชายผู้นั้น!! อยากให้ข้าเล่นตามเกมก็ฝันไปเถอะ!!’
คำพูดของแองเจิลผุดขึ้นหัวของโครนอส เขาลืมตาขึ้นมามองลูกบุญธรรมตัวน้อยของเขาด้วยสีหน้าพึงพอใจที่เด็กทั้งสองยังเป็นลูกของพวกเขา เรอากำลังเดินตรงมาหาสวามีพร้อมกับกอดแขนของเขาอย่างเบามือจนอีกฝ่ายหันมามอง
“คิก ๆ สมเป็นลูกเราเลยนะ ที่รัก~”
“หึ ๆ จริงของเจ้า ยอดรัก สมกับเป็นลูกพวกเรา” โครนอสเอ่ยอย่างชอบใจก่อนจะหันไปมองอีกคน “แล้วเจ้าล่ะ? โฟกัส”
“หนูก็ไม่ยอมค่ะ เป็นใครกันถึงมากำหนดชีวิตคนอื่นเขา แย่ที่สุดค่ะ!”
“ฮ่า ๆ นี่ล่ะ ลูกข้า”
“แล้ว...ท่านพ่อจะส่งเราสองคนไปอย่างใดกัน?”
“หึ ๆ มันมีวิธีของมันอยู่...” โครนอสยกยิ้มแล้วหันไปทางใจกลางเรือนกระจก
พวกเธอมองอย่างสงสัยว่ามันมีอะไรก่อนที่จะมีแท่นหินกำลังถูกดันขึ้นมา พวกเธอตกใจเล็กน้อยที่มีแท่นหินกำลังถูกดันขึ้นมาไม่นานมันก็ขึ้นมาสูงเท่าหน้าอกของพวกเธอ ลวดลายที่แท่นหินคล้ายแท่นหินโบราณ แต่มีอีกสิ่งที่ทำให้พวกเธอตกใจนั้นก็คือสิ่งที่กำลังปรากฏอยู่เหนือแท่นหินนั้นก็คือ กุญแจสีทองที่คล้ายกับอีกดอกที่พวกเธอใช้ตอนเข้ามาที่นี่
“เดียวนะ...กุญแจนั้น...”
“พวกเจ้าเคยเจอมันแล้วรอบหนึ่งนี้...แต่ชิ้นนี้เป็นอีกอันที่จะเป็นประตูอีกบาน”
“ดอกนี้...จะส่งเราประตูอีกบานหรือ?”
“ใช่ มันก็คล้ายกับนามของเจ้า...โพรทาเลีย คีย์...”
“!?”
“กุญแจมหัศจรรย์”
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็นึกถึงชื่อแรกที่ใช้เป็นนามแฝง คีย์ วันเดอร์เลอร์ หรืออีกคำกุญแจมหัศจรรย์ ช่างเป็นปริศนาที่หาที่มาไม่ได้จริง ๆ แต่เธอกับรู้สึกว่าชื่อนี้มันต้องมาจากคนใดคนหนึ่งระหว่างเธอหรือไม่ก็อีกฝ่ายแน่ ๆ
“เหอะ...ทำไมฟังแล้ว...รู้สึกว่าต้องมีอะไรในอดีตแน่ ๆ”
“ข้าก็ไม่รู้หรอกนะ...”
“ท่านพ่อ…” โพรทาเลียมองอย่างไม่ไว้วางใจอีกฝ่ายล่ะ
“อย่ามองข้าแบบนั้น เจ้าลูกสาว ข้านั้นไม่ทำอะไรหรอกนะ”
“เลิกคุยเถอะนะ...ลูกต้องออกเดินทางแล้ว...แสงของกุญแจกำลังจะดับลงแล้ว...” เรอาเอ่ยเตือนทุกคน
ทั้งสามคนได้ยินแบบนั้นก็หันไปทางกุญแจที่ตอนแรกมีแสงสว่างเจิดจ้า ตอนนี้มันกำลังกะพริบอย่างช้าๆ จนพวกเขานั้นต้องเดินเข้าไปใกล้กุญแจสีทอง โพรทาเลียเห็นก็มองอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“มันหมายความว่าไงกัน?”
“จริงด้วยทำไมแสงสว่างถึงกำลังจะหายไป?”
“พลังที่จะส่งพวกเจ้ามันกำลังจะหายไป”
“ว่าไงนะ?” ทั้งสองคนต่างตะโกนออกมาอย่างตกใจ
“แล้วเราจะทำยังไง?”
“ใช่ แบบนี้เราไม่สามารถเปลี่ยนอดีตได้แน่ ๆ”
“ใจเย็น ๆ ทั้งสอง” โครนอสหันไปมองเด็กทั้งสองที่ตอนนี้กำลังกลายเป็นกระต่ายตื่นตูมอยู่ ” พวกเจ้าจงจับไปที่กุญแจซะ”
“จับ...แล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?”
“จับเถอะน่า โพรทาเลีย”
“เจ้าค่ะ...”
ทั้งสองหันมามองกันและกันอย่างครุ่นคิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่หรือไหม แต่ตอนนี้ต้องเสี่ยงกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเพื่อที่จะได้นำโลกเดิมกลับมา ทั้งสองยื่นมือไปข้างหน้าพร้อมกันจับกุญแจมันเริ่มส่องสว่างมากกว่าเมื่อกี้นี้ โครนอสมองก็เข้าใจว่าเด็กทั้งสองนั้นเป็นบุคคลที่เหมาะแก่การใช้สิ่งนี้ ก่อนที่เขานั้นจะยื่นมือไปแตะกุญแจตรงหน้าอย่างช้า ๆ
“ขอให้พวกเจ้า...เดินทางปลอดภัย”
สิ้นคำพูดนั้นโครนอสก็ใช้นิ้วดันกุญแจไปข้างหน้า จู่ ๆ ร่างกายของทั้งสองเหมือนโดนอะไรบางอย่างดูด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
ทั้งสองหายไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วเหลือเทพทั้งสองที่มองกันอย่างเป็นห่วงเด็กน้อยทั้งสอง เรอาเดินเข้ามาเกาะแขนสวามีของตนเอง
“ลูกจะปลอดภัยกลับมาฤๅไหม?”
“จงเชื่อมั่นในตัวพวกเขา...ลูกของเรา ไม่เคยทำให้ผิดหวังอยู่แล้ว”
“เฮ้อ...โพรทาเลีย...โฟกัส...ทั้งสองคนโปรดกลับมาอย่างปลอดภัยนะ...”
คำภาวนาของพวกเขาขอให้เด็กน้อยทั้งสองกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วก็ทำภารกิจช่วยเหลือเจสันให้สำเร็จโดยไม่มีอะไรให้ผิดพลาดก็เพียงพอ
ร่างกายของสองสาวถูกดูดข้ามไปยังสถานที่ที่ไม่เคยเห็นสภาพแวดล้อมนั้นหมุนไปตามแรงที่ดูดพวกเธอไปยังเส้นทางตรงดิ่งไปอย่างไร้จุดหมายโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะไปยังสถานที่แห่งใด แต่ภายในความคิดของทั้งสองคิดกันอย่างเดียวว่าพวกเธอนั้นต้องไปยังอดีตที่คุณเจสันอยู่แล้วชีวิตเขาก่อนที่จะตาย มือของทั้งสองยังจับกุญแจไว้แน่นอย่างไม่รู้สึกว่ากำลังจับจนกระทั่งพวกเธอเหมือนหลุดมาที่ไหนสักแห่งจนเริ่มมองรอบ ๆ ว่าตัวเองอยู่กลางอากาศ
“อ๊ะ!! นี่มันกลางอากาศนี่น่า!!”
”จริงด้วย!!”
โพรทาเลียถึงกับหน้าซีด เธอไม่ได้สวมรองเท้าเฮอร์มีสด้วยตอนนี้ เธอใช้มืออีกฝ่ายจับกุญแจก่อนจะใช้มือข้างที่อยู่ข้างน้องสาวกอดตัวเธอทันที
“พี่ค่ะ!!”
“จับไว้! ถ้าตกฉันก็เจ็บคนเดียว!!”
“จะบ้าเหรอ!? แต่...ทำไมเรายังไม่ตก?”
คำพูดของน้องสาวกระตุกความคิดของโพรทาเลียทันที แต่ไม่ทันได้คิดต่อก็รู้สึกถึงแสงสว่างของกุญแจที่เจิดจ้าขึ้นมาทั้งสองหันไปมองก็เห็นว่ากลางกุญแจมีรอยร้าวขึ้นมา ทั้งสองมองอย่างตกใจแต่โพรทาเลียเห็นแล้วรู้สึกไม่ดีเธอพยายามที่จะปล่อยกุญแจ แต่ว่ามือไม่ยอมหลุดจนเธอคิดแล้วว่าซวยแล้วจริง ๆ แสงสว่างนั้นเจิดจ้าเพิ่มขึ้นก่อนที่จะมีแรงบางอย่างเหมือนกุญแจระเบิดออกจากกันทำให้โพรทาเลียกับโฟกัสแยกออกจากกัน ทั้งสองตาโตอย่างตกใจที่ตัวเองโดนแยกออกจากกัน โพรทาเลียพยายามจะไปหาน้องสาวอย่างสุดชีวิต
“โฟกัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!” โพรทาเลียรีบยื่นมือไปหาน้องสาว
“พี่โพรทาเลียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” โฟกัสก็พยายามที่จะยื่นมือไปหาพี่สาว
แต่แล้วก็มีแรงดึงสองสาวให้ออกไปคนละทางทันใด แต่การแยกของทั้งสองคนเหมือนทำให้เกิดเสียงคลื่นโซนิคอันดังก้องไปทั้งบริเวณโดยรอบอย่างรุนแรงจนทำให้คนที่อยู่บริเวณโดยรอบหรือเครื่องจักรต่าง ๆ เกิดผลกระทบให้ไฟฟ้าดับอย่างรวดเร็ว ผู้คนมากมายกำลังหาสาเหตุของเสียงคลื่นโซนิครวมไปถึงสถานที่ที่ห่างใกล้จากตัวเมือง นั้นก็คือค่ายฮาล์ฟบลัด หลังจากเสียงโซนิคดังผู้คนมากมายต่างตื่นตกใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เหล่าอาจารย์สั่งเด็ก ๆ ให้หนีไปยังบ้านใหญ่
“ทุกคนหนีไปที่บ้านใหญ่เร็วเขา!!”
ชายที่มีท่อนล่างเป็นม้ากำลังเดินมาไล่เด็ก ๆ ให้ไปบ้านใหญ่กัน พวกเขาอยู่ที่เขตบ้านพัก เด็ก ๆ แต่ละคนกำลังเตรียมตัวหนีกันสุดชีวิต พวกสาว ๆ บางบ้านกำลังเอาข้าวของเครื่องใช้ตัวเองยกหนี แต่ก็มีคนอื่นช่วยพาหนีก่อนจะมาห่วงของสำคัญ เด็กหนุ่มรุ่นราว ๆ อายุสิบเก้ากำลังเดินตรงมาหาชายคนนั้น
“อาจารย์ไครอน เราจะหนีทำไมกันครับ? เสียงเมื่อกี้อาจจะอยู่ไกลจากเราก็ได้นะ”
“อย่าประมาณ เพอร์ซีย์ ไม่แน่มันอาจจะมาจุดไหนก็ได้ เราต้องเตรียมตัวไว้ก่อน”
“จริงของไครอน แจ็กสัน!” หญิงสาวร่างใหญ่ผมสีน้ำตาลกำลังเดินมาพร้อมกับชุดเกาะเต็มยศของเธอ ”นายประมาณก็ตาย สมองคงมีแต่ขี้เลื่อยจริง ๆ”
“เธอว่าไงนะ? แครีส!?” เพอร์ซีย์หันไปมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ดูสิ เธอแต่งชุดเต็มยศกลัวขนาดเลยหรือไง?”
“ใครกลัวไม่ทราบ!! หึ!! สิ่งที่เป็นต้นเหตุของเสียงนั้นคงไม่มีทางตกลงที่เขตค่ายหรอกนะ!!”
“เธอคิดงั้นก็เอาชุดเกาะออกสิ!”
“เรื่อง!!”
“งั้นเธอก็กลัวสิ”
“ฉันไม่ได้กลัว ฉันขอสาบานต่อเทพแอรีสเลยว่าฉันไม่ได้กลัว ถ้ากลัวจริงฉันกินเค้กสีฟ้าของบ้านนาย ไม่สิ ฉันจะกินอาหารสีฟ้าแบบที่นายกิน!!”
“พูดเองนะ เอาเป็น 1 อาทิตย์เลยไหมล่ะ!!”
“เอาสิ!!”
“พอ ๆ เลิกทะเลาะสักที!! แครีส เพอร์ซีย์” หญิงสาวผมบลอนด์ก็เข้ามาขัดทันที
“แอนนี่! ยัยนั้นเริ่มก่อนนี่น่า!!”
“แปล๊บ!!” แครีสแลบลิ้นปริตาใส่อีกฝ่าย
“หยุดเลย!! เพอร์ซีย์” แอนนาเบ็ธเอ็นอีกฝ่ายที่โวยวายตลอดทะเลาะกับหญิงอีกคนจริง ๆ ก่อนที่เธอจะหันไปหาอาจารย์ไครอน ”ตอนนี้พวกเราพาเด็ก ๆ ไปที่บ้านใหญ่หมดแล้วค่ะ อาจารย์ไครอน”
“ดี ขอบใจมาก คุณเชล งั้นก็-”
อาจารย์ไครอนกำลังจะกล่าวออกคำสั่งนั้นโดยรอบก็เกิดการสั่นขึ้นทุกคนต่างตาลุกวาวอย่างตกใจ เสียงเด็ก ๆ จากแถวบ้านใหญ่ต่างกรีดร้องกันจนพวกอาจารย์ไครอนหันไปมองก็เห็นสิ่งบางอย่างพุ่งมาจากทางบ้านใหญ่อย่างรวดเร็ว แล้วตรงมายังจุดที่พวกเขาอยู่ ไครอนถึงกับตาโตทันทีก่อนจะมองไปที่เด็ก ๆ
“ทุกคนหาที่หลบ!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย!!” แครีสรีบหนีในทันที
เพอร์ซีย์ถึงกับตื่นตระหนกกับสิ่งที่คล้ายอุกกาบาตกำลังพุ่งตรงมาทางพวกเขาจนเขาหันไปอุ้มแฟนสาวอย่างรวดเร็วจนเธอก็ตกใจที่อีกฝ่ายมาอุ้มเธอแล้วรีบไปหลบที่ต้นไม้ ความร้อนของสิ่งที่พุ่งมานั้นแผ่เผาผมของเพอร์ซีย์บางจุด แต่ต้นไม้ที่พวกเขาหลบหลังก็โดนเผาอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งนั้นกำลังพุ่งตรงลงไปยังสนามหญ้าใจกลางบ้านพักแล้วมันก็กระทบกับพื้นดินอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังก้องไปทั้งบริเวณนั้น
ตู้มมมมมมมมมมมมมมม!!
เสียงดังกึกก้องอย่างกับระเบิดลง สภาพแวดล้อมที่โดนสิ่งที่คล้ายอุกกาบาตตกลงทำให้พื้นดินกระจัดกระจายเป็นวงกว้างจนจุดที่ตกกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ พอทุกอย่างจบลงเพอร์ซีย์กับแอนนาเบ็ธค่อย ๆ ชะโงกหน้าออกมาเห็นสภาพความเสียหายของโดยรอบรุนแรงยิ่งกว่าที่พวกเธอคิด ไครอนเดินออกมาก็มองเด็ก ๆ ที่กำลังเดินออกมาจากมุมที่หลบกันก่อนที่เขาจะตะโกนขึ้นมา
“มีใครบาดเจ็บใช่ไหม!?”
“ไม่น่ามีนะครับ แต่มีคนหนึ่งกรี๊ดลั่นแถวนี้เลยล่ะ บอกไม่กลัวแต่กรี๊ดคนแรก”
“ใครกรี๊ดกัน!!” แครีสตั้งสติก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางปกติ แต่ขาแข้งของอีกฝ่ายยังสั่นอยู่เลย
“ฉันไม่ได้บอกนี้ว่าใคร?” เพอร์ซีย์ยกคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างกวน ๆ
“แจ็กสัน!!” แครีสจ้องอีกฝ่ายด้วยความโกรธทันที
“พอก่อนเด็ก ๆ รอตรงนี้ฉันจะไปดูว่าสิ่งที่ตกลงมาคืออะไร!!” ไครอนพูดจบก็วิ่งไปดูสิ่งที่ตกลงมาตรงใจกลางบ้านลานกว้าง
เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้นก็รีบตามไปดูเขาต้องการจะรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไรพร้อมกับถือดาบไปด้วย คนอื่น ๆ ก็ตามไปเช่นกัน ไครอนเดินจนมาถึงขอบหลุมเขามองลงไปอย่างสงสัยว่าข้างล่างนั้นมีอะไร ควันไอที่กำลังลอยขึ้นมาเริ่มจางหายไปอย่างช้า ๆ พวกเพอร์ซีย์ก็มายืนอยู่ขอบหลุมก็ได้ พวกเขาก็ได้เห็นสิ่งไม่คาดคิดนั้นก็คือร่างของหญิงสาวที่มีผมสีบลอนด์นอนอยู่ในหลุมนั้น ไครอนเห็นก็ตกตะลึงว่าสิ่งที่ดูรุนแรงเหมือนอุกกาบาตจะเป็นหญิงสาวร่างกายดูอ่อนแอแบบนี้ จนเขาหันไปมองก็เห็นว่ามีเด็ก ๆ อยู่ข้าง ๆ ทันที
“พวกเธอรีบลงไปช่วยเด็กคนนั้นขึ้นมาเร็ว!!”
“ค่ะ/ครับ!!”
เด็กบ้านอะพอลโลที่อยู่ตรงนั้นมีแค่สองสามคน เพอร์ซีย์จึงลงไปช่วยแต่พอเข้ามาใกล้หญิงสาวแล้วนั้น เขากับรู้สึกคุ้นหน้าของเด็กคนนี้คล้ายกับใครบางคน
‘เดียวนะ...หน้าตาตอนหลับแบบนี้...ทำไม...คล้ายกับแอนนาเบ็ธตอนนอนจัง?’ เพอร์ซีย์คิด
ก่อนจะหันกลับไปมองแฟนสาวของเขาที่ยื่นมองเขาที่อยู่ข้างล่าง โดยที่เจ้าตัวก็มองแฟนหนุ่มว่าหันมามองเธอทำไมกัน ระหว่างที่เพอร์ซีย์กำลังจ้องแฟนสาวอยู่นั้น ไครอนก็มองเด็ก ๆ กำลังช่วยพาหญิงสาวที่อยู่ในหลุมขึ้นมา เขาก็มองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
‘นี่มัน...ตรงตามคำพยากรณ์ของเรเชลไม่มีผิด...’ ไครอนคิด
แสงสว่างเจิดจ้าของสองดวงดารา
จะตกลงมาสู่พื้นธรา
จัดหนึ่งต้องพักพิง จัดหนึ่งตรงค้นหา
ผู้ค้นหาต้องนำพาสิ่งที่ตนค้นหากลับมา
ก่อนรุ่งสางของจันทร์ที่สาม ไม่งั้นจะไร้ซึ่งการแก้ไข
คำพยากรณ์นี้ถูกกล่าวออกมาเมื่อหลายวันก่อน แล้วคนเดียวที่รู้ถึงคำพยากรณ์นี้คืออาจารย์ไครอนที่กำลังจ้องมองสถานการณ์ที่ตรงกับคำพยากรณ์ไม่มีผิด แต่เขากำลังคิดว่าดวงดาราสองดวงแล้วอีกดวงไปที่ใดกัน
จบตอนที่ 114 โปรดติดตามตอนที่ 115 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")