[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ - ตอนที่ 118 ผู้ทรยศ โดย YukiCoCo @Plotteller

ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?

[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ - ตอนที่ 118 ผู้ทรยศ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 118 ผู้ทรยศ

ตอนที่ 118 ผู้ทรยศ

ร่างกายแข็งทื่ออย่างกับถูกแช่แข็งเมื่อเอ่ยคำพูดนั้นจบ เม็ดฝนหยดหนึ่งกำลังตกลงมาปะทะข้างแก้มของโพรทาเลียจนมันไหลตกลงมาพร้อมกับฝนที่เทลงมาอย่างหนักหน่วง สายฝนที่ตกลงมาพร้อมกับท้องฟ้าที่ร้องตลอดเวลาเหมือนกำลังคร่ำครวญโดยมหาเทพแห่งท้องนภา รอบตัวมีเสียงมากมายแต่มันไม่เข้าโซนประสาทของโพรทาเลียเลยสักนิด รอบข้างเธอนั้นเงียบสงัดไปหมด ดวงตาสีเขียวจับจ้องมองร่างอันไร้การเคลื่อนไหวยิ่งทำให้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาว่าไม่อยากให้สิ่งตรงหน้าเธอเป็นความจริง โพรทาเลียก้าวขาไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า

“ไม่...ไม่จริง...ใช่ไหม...?”

โพรทาเลียขยับใบหน้าไปด้านซ้ายขวาอย่างเฉื่อยชาอย่างปฏิเสธภาพตรงหน้า เส้นผมที่พองฟูตอนแรกกับเปียกชุ่ม

“มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ!!”

เสียงตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอันขุ่นเคือง

“ไหน...ไหนว่าจะส่งฉันมายังยุค...ที่เขาอยู่...แล้วทำไม...แล้วทำไม…เขาถึง...”

โพรทาเลียก้าวขาไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เสียงฟ้าผ่ายิ่งดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งฟ้าก็ผ่าลงมายังพื้นดิน โพรทาเลียกำลังเหม่อลอยไปกับภาพตรงหน้าอยู่นั้นสายฟ้าก็กำลังผ่าลงมาจุดที่เธออยู่ โพรทาเลียรู้สึกถึงภัยอันตรายเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจกับสายฟ้าที่กำลังตกลงมาอย่างรวดเร็ว เธอก็กระโดดหนีจากตรงนั้นแต่กระนั้นขาของเธอไม่พ้นจากจุดนั้นก็โดนสายฟ้าผ่าเข้าอย่างจัด

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

ความเจ็บปวดวิ่งไหลไปทั้งขาข้างขวาที่โดนผ่าจนโพรทาเลียไถลไปกับพื้นอย่างไม่ตั้งตัว ร่างกายของเธอไถลจนทำให้เสื้อผ้าที่ใส่มีรอยถลอก แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจถึงเสื้อผ้าที่ถลอกหรือขาดวิ่น ตอนนี้เธอกำลังเจ็บปวดกับขาของตนเองที่กำลังแผดเผาจนมีควันขึ้นมา

“อึกกกกกกกก!! บ้า!! บ้าที่สุด!!”

โพรทาเลียยืนมือไปที่ขาของเธอทำท่าเหมือนอยากจะกุมมัน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะความเจ็บที่ลุกลามไปทั้งขาข้างขวา

“อืมมมมมมมมมมมม!! ทำไมต้องมาเป็นฉันทุกที!!”

โพรทาเลียสบถกับตัวเองด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรมที่ตนเองต้องมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ทุกครั้งทุกคราตลอด เธอพลิกตัวเองให้คว่ำตัวลงใช้แขนยัดพื้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้น สภาพของเธอสะบัดสะบอมอย่างมากการก้าวขาไปข้างหน้าช่างลำบาก เธอพยายามจะใช้ขาที่บาดเจ็บ แต่มันก็ลำบากมาก ๆ จนเธอต้องล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบไม้ท่อนใหญ่ออกมาช่วยเธอพยุงตัวไปข้างหน้าเพื่อตรงไปยังทะเลสาบ แต่ทว่าท้องฟ้าก็คำรามอีกครั้งพร้อมกับสายฟ้าที่กำลังผ่าลงมาจุดที่เธออยู่อีกครั้ง โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตกใจก่อนที่จะมีสิ่งบางอย่างผลักเธอไปด้านข้างอย่างรวดเร็วจนตัวลอยตกลงไปในทะเลสาบ

ตู้ม

ร่างกายอันหนักอึ้งกำลังจมลงสู่ใต้ทะเลสาบอย่างช้า ๆ โพรทาเลียรู้สึกร่างกายนั้นหนักกว่าปกติ โดยที่ปกติมันเบายิ่งกว่าลอยอยู่บนฟ้า โพรทาเลียพยายามที่จะแหวกว่ายขึ้นมาแต่ทว่าจู่ ๆ น้ำที่เข้ามาข้างในจมูกทำให้เธอรู้สึกอึดอัดทันใด โพรทาเลียรู้สึกทุรนทุรายข้างในร่างกายสุด ๆ มันไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเธอ เธอพยายามขยับร่างกายให้ว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่มันไม่เป็นผลเหมือนร่างกายเธอยิ่งจมลงสู่ใต้น้ำมากกว่าเดิมจนเธอสำลักอากาศออกมา

‘นี่มันเรื่องอะไรกัน!! หายใจไม่ออก!!’ โพรทาเลียคิด

ดวงตาพล่ามมัวไปหมดจนสติกำลังเรือนร่าง ความรู้สึกเหมือนตอนที่กำลังจะตายไม่มีปิด ความรู้สึกแรกที่เข้ามาความคิดถึง ระหว่างที่โพรทาเลียกำลังครุ่นคิดถึงครอบครัวก่อนลาจาก แต่แล้วก็มีเสียงอันคุ้นเคยตะโกนขึ้นมาอย่างสุดเสียว

“ตื่นเร็ว!!”

“!!” โพรทาเลียเปิดตากว้างอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยที่เตือนสติเธอ “เซเรน่า!?”

“เร็ว! อย่ายอมแพ้สิ!! เจ้าเป็นสายเลือดหนึ่งในสามมหาเทพนะ!!”

“ลักซ์...”

“ใช่!! ถึงไม่ใช่สายเลือดเทพ เธอก็แข็งแกร่งว่าอะไรใด ๆ บนโลกนี้อีกนะ!! เร็วเข้าตื่นขึ้น!!”

“รัล...”

“ใช่ ๆ เจ้าเป็นหลานข้านะ โพรทาเลีย!! อย่าให้เจ้านั่นควบคุมเจ้านะ!!”

“เร็วเข้าตื่นเร็ว!!”

เสียงทุกคนดึงสติให้เธอตื่นขึ้นไม่ให้ยอมแพ้ต่อสถานการณ์ตรงหน้า โพรทาเลียนึกถึงสิ่งที่เคยได้รับจากแม่ทูนหัวขึ้นมา อุปกรณ์สีเหลี่ยมคล้ายลูกบิด ตอนแรกเธอไม่รู้ว่ามันทำอะไรได้แต่ไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงมันขึ้นมา แต่แล้วสิ่งที่คิดนั้นก็มาอยู่ในมือของเธออย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ได้หยิบออกมาจากกระเป๋าแต่อย่างใด มันน่าประหลาดใจเกินกว่าที่จะเอ่ยถามเธอไม่รอช้าก็ยกมันขึ้นมาบิดไปด้านขวา ลูกบิดก็ทำงานมีเปร่งแสงสว่างออกมาทั่วบริเวณนั้น โพรทาเลียหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้แสงสว่างนั้นสาดส่องเข้าดวงตาจ โดยรอบโดนปกคลุมด้วยแสงสว่างจนไม่เห็นสีใดนอกจากสีขาว ชั่วขณะโพรทาเลียกำลังคิดว่าตัวเองคงยังลอยอยู่ในทะเลแต่แล้วดวงตาก็เปิดกว้างขึ้นจนเผยให้เห็นสิ่งรอบตัวทันใด ท้องฟ้าสีครามที่กำลังมีเมฆลอยอยู่เหนือฟากฟ้า โพรทาเลียมองอย่างตกตะลึงก่อนจะมองรอบข้างว่าตนเองอยู่จุดไหนของโลก

‘เมื่อกี้มัน...อะไรกัน!? แล้วเหตุการณ์เมื่อกี้ล่ะ?’ โพรทาเลียคิด

โพรทาเลียมองรอบกายที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บรรยากาศอันเย็นสบายเหมือนก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุเมื่อกี้ ยิ่งทำให้สับสนว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าคืออะไรกันแน่ แล้วความเจ็บปวดที่เจอล่ะ เธอก้มมองขาที่ยังปกติทุกอย่าง ก่อนจะหันไปทิศที่เธอเจอร่างคุณเจสัน แต่ก็ไร้วี่แววร่างของชายหนุ่ม เธอพยายามลุกขึ้นแต่ก็ลืมไปว่าเธอไม่ได้เจ็บอะไร ก่อนจะลุกได้อย่างปกติ

“นี่มันอะไรกัน!?” โพรทาเลียเอ่ยถามอย่างสงสัยจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ไม่นึกเลยว่า...”

โพรทาเลียรีบหมุนตัวอย่างรวดเร็วแต่ไร้วี่แววเจ้าของเสียงจนเธอรู้สึกถึงสายตาบางอย่างก็รีบเงยหน้าขึ้นมองเหนือหัวก็เห็นบุคคลปริศนาใต้ร่มเงา ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดต่อ

“เทพีที่ไม่สุงสิงกับใครไม่แม้แต่กับลูกของตน จะให้ของขวัญกับสายเลือดโพไซดอนได้?”

น้ำเสียงโทนต่ำคล้ายเสียงผู้ชาย แต่มันช่างดูเย็นยะเยือกเหมือนน้ำเสียงของคนไร้ชีวิต แต่อีกฝ่ายก็ดูไม่เหมือนคนเป็นจากสายตาของโพรทาเลีย ชายหนุ่มหลบอยู่ใต้ร่มเงาจนเธอมองไม่เห็น แต่เธอเห็นชายกางเกงก็พอรับรู้ว่ากางเกงที่อีกฝ่ายใส่นั้นคล้ายกางเกงแบบใด

‘รองเท้าบูตแบบนั้น...แถมชายกางเกงสีเขียว...แต่ถ้ามองดี ๆ ชุดคล้าย ๆ ชุดทหารยังไงชอบกล...’ โพรทาเลียคิด

แสงอาทิตย์สาดส่องตกลงมาจุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่ก่อนจะเห็นใบหน้าอีกฝ่ายอย่างชัดเจน สายตาของโพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายถึงรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย สูงโปร่ง ผมหยิกสีน้ำตาลทอง ผิวสีดำ ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องมาที่เธอ ทำให้รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกในสายตานั้น แต่การแต่งกายของอีกฝ่ายทำให้เธอคิดบางอย่างก่อนจะเอ่ยออกไป

“นายไม่ใช่คนของยุคนี้สินะ”

“เธอคิดว่าไงล่ะ? สาวน้อย” ชายหนุ่มเอ่ยพูดพร้อมกับกระโดดลงมาจากท่อนไม้ใหญ่ทันใด

โพรทาเลียชักดาบออกมาด้วยท่าทางที่ระมัดระวังอีกฝ่าย เธอไม่สนใจว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร แต่ความรู้สึกของเธอตอนนี้ไม่ไว้ใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก แต่มีสิ่งหนึ่งที่บอกเธอว่าอีกฝ่ายนั้นมีพลังที่คล้ายกับสถานการณ์ก่อนหน้า

“นายเป็นคนสร้างภาพลวงตาพวกนั้นสินะ!?”

“หึ ๆ ฉลาดดีนิด ถูกต้อง ฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง คุณร่างจุติ!”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเอ่ยเรียกเธอแบบนั้นออกมา เธอพินิจจ้องมองอีกฝ่ายสักระยะก่อนจะรู้สึกถึงพลังที่คุยเคยของคนคนหนึ่ง

“นายคือ...อดีตชาติของฉันสินะ”

“แล้วไงล่ะ?”

“ทำไมทำแบบนั้น!? ทำไมสร้างภาพลวงตาพวกนั้น!?”

“เธอยังจะถามอีกเหรอว่าทำไม? ก็ทำเพื่อขัดขวางเธอไม่ให้หลุดพ้นออกจากที่นี่เท่านั้น”

“เพื่ออะไรล่ะ!?”

“ทำไมฉันต้องบอกเธอ?”

คำพูดอันกวนประสาทของอีกฝ่ายทำให้โพรทาเลียไม่พอใจเป็นอย่างมากจนมือที่กำดาบนั้นเริ่มแน่นขึ้น เธอก้าวขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเลยว่าอีกฝ่ายจะโจมตีเธอกลับมาไหม เธอพุ่งจนเข้ามาใกล้ตัวอีกฝ่ายก็ตวัดดาบโจมตีด้วยแรงทั้งหมดของเธอ ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็หยิบอาวุธขึ้นมารับการโจมตีนั้นอย่างรวดเร็วสิ่งที่เขายกขึ้นมาคือดาบสั้น อาวุธทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงจนเกิดกระแสลมพัดทุกอย่างจนเกิดฝุ่นควันไปทั้งบริเวณนั้น โพรทาเลียมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธที่เธอกำลังโดนอดีตชาติปั้นหัวกับการตายของชายที่เธอกำลังตามหา

“นายกล้าดียังไง!? มาล้อเล่นว่าคุณเจสันตายนะ!!”

“หือ? ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย?”

“เอ๋?”

ดวงตาสีเขียวกลมโตของโพรทาเลียหดลงอย่างตกใจ อีกฝ่ายกล่าวอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิมถ้าเป็นจริงอย่างที่พูด แล้วเธอจะทำยังไงกับสถานการร์ตรงหน้า คำพูดอีกฝ่ายทำให้โพรทาเลียสับสนไปชั่วขณะจนชายหนุ่มใช้จังหวะนั้นง้างดาบสั้นข้างที่วางอยู่ขึ้นมาเหนือหัวของพวกเขา โพรทาเลียรีบยกมือขึ้นมาจับมืออีกฝ่ายที่กำลังจะโจมตีเธอ ทำให้มืออีกข้างที่กำลังป้องกันอยู่นั้นอ่อนลง กระนั้นชายหนุ่มก็ยกขาถีบไปที่หน้าท้องของโพรทาเลียอย่างสุดแรงจนเธอกระเด็นไถลไปข้างหลัง เธอไอออกมาสองสามครั้งก่อนที่มีเลือดไหลออกมาข้างริมฝีปาก

“จุกหรือไง?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น

โพรทาเลียถุยเลือดที่ไหลออกมาแล้วเช็ดปากของเธอ “หุบปาก!! ตอบคำถามฉันมา!! เมื่อกี้นายบอกว่าไม่ได้ล้อเล่นหมายความว่าไง!?”

“ไม่รู้สินะ แต่ว่าการโจมตีเมื่อกี้ยังแค่ 10 เปอร์เซ็นต์ของฉันเองนะ แต่ครั้งต่อไป...ถ้าเป็นอาวุธที่ฉันถนัด...เธอคงหลบไม่พ้นแน่ ๆ”

ชายหนุ่มกล่าวจบเขาปล่อยมือจากดาบสั้นแล้วมันก็สลายหายไป เขาตั้งท่ายกมือระดับลำตัว มืออีกข้างก็ง้างดึงไปด้านหลัง โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รับรู้ว่าท่าทางนั้นคล้ายกับคนกำลังจะยิงธนู แต่ไม่ทันขาดคำก็มีธนูขนาดใหญ่โผล่มาอยู่ในมือของอีกฝ่าย แต่การกระทำของอีกฝ่ายทำให้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้วว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นบุตรของใคร บนผมสีดำก็มีแสงเปร่งประกายออกมาตราธนูของพ่อทูนหัวของเธอ

“นี่นาย...บุตรแห่งอะพอลโลงั้นเหรอ?”

“หึ จะบอกว่าไม่ใช่ก็คง...” ชายหนุ่มกำลังพูดต่อ แต่ก็เห็นบนศีรษะอีกฝ่ายเปร่งประกายออกมา “นี่เธอ...ทำไมถึงมีตรานั้น!!”

“ช่างหัวสิ!! แต่นายเป็นบุตรของชายคนนั้นช่างกล้ายิ่งนัก!!”

“ฉันล่ะเกลียดคำนั้นจริง ๆ ฉันไม่ใช่ลูกของชายขี้แพ้นั้น!!” ชายหนุ่มตะโกนอย่างไม่พอใจจนสีหน้าออกนอกหน้า

โพรทาเลียฟังคำพูดของอีกฝ่ายแล้วนึกถึงอะพอลโลที่เธอเคยเจอก่อนหน้า แต่ช่างแตกต่างจากชายที่อีกฝ่ายกำลังพูดถึง เธอไม่เคยรู้ว่าอะพอลโลในยุคนี้เป็นคนยังไง แต่คนที่เธอเคยเห็นนั้นดูเป็นคนกระล่อน แต่ก็ดูพึ่งพาได้อยู่เหมือนกันถึงเธอไม่ต้องการก็ตามที ระหว่างที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นชายหนุ่มผิวสีก็เล็งธนูเพื่อล็อคเป้าหมายที่ต้องการ โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเล็งธนูมาทางเธอ

“หือ?”

“ฝากสวัสดีสายเลือดจูปิเตอร์ด้วยละกันนะ”

สิ้นคำเอ่ยลาชายหนุ่มก็ปล่อยลูกธนูใส่ตรงดิ่งไปทางหญิงสาวด้วยความเร็วที่ยากจะมองเห็น เสียงแรกที่ได้ยินเสียงสายลมที่กระทบกัยลูกธนูจนเกิดเสียงพุ่งตรงอย่างรวดเร็ว สายตาที่จ้องมองลูกธนูเพียงคิดว่าแค่คันเดียวก็น่าจะหลบได้ แต่ไม่เป็นดั่งนั้นที่คิดลูกธนูคันเดียวนั้นกับแตกหน่อออกมาเป็นหลายสิบคันกำลังพุ่งตรงมาทางหญิงสาว โพรทาเลียตกตะลึงกับสิ่งที่กำลังตรงมาโจมตีแต่ตัวเธอนั้นกลับไม่ขยับไปไหนกับยืนนิ่งไม่ไว้ติ่ง ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังยิ้มอย่างพอใจก็ต้องหุบยิ้มกับท่าทางของหญิงสาวที่ไม่คิดจะหนีจากการโจมตีของเขา

“ชิ! น่าเบื่อจริง ๆ ก็เป็นแค่มนุษย์กึ่งเทพที่ยอมแพ้...” ชายหนุ่มกำลังหันหลังให้หญิงสาวนั้นก็มีเสียงหนึ่งขึ้นมา

ฉึบ!! ฉึบ!! ฉึบ!!

เสียงประหลาดดังขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มรีบหันไปมองแต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาตกตะลึง หญิงสาวที่มีท่าทียอมแพ้ต่อการโจมตีของเขากำลังรับการโจมตีอย่างรวดเร็วจนมองไม่เห็น ท่าทางของอีกฝ่ายแถมจะมองไม่ออกว่ารับลูกธนทั้งหมดได้ ยิ่งเป็นการโจมตีของเขาที่ไม่มีใครสามารถหลบได้ มันยิ่งทำให้เขาโกรธเคืองถึงขั้นกำหมัดจนเลือด เสียงทุกอย่างหยุดนิ่งมีเพียงเสียงลมหายใจที่กำลังหอบอย่างเหน็ดเหนื่อยมืออันผอมบางปล่อยจากคันธนูตรงลงสู่พื้นที่เต็มไปด้วยลูกธนูหลายคันที่เธอรับได้ เธอเช็ดเหงื่อบนใบหน้าพร้อมกับยกยิ้มให้แก่ชายตรงหน้าที่มองเธอด้วยสายตาตกตะลึง

“เธอ...ได้ไง!?”

“ได้ไงนะเหรอ? คิดว่าการโจมตีแค่นี้ ฉันจะหลบไม่ได้สินะ บุตรอะพอลโล...ฮา...” โพรทาเลียชะงักไปชั่วขณะก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เธอกำลังจะเอ่ยชื่อผิดคนเสียแล้วก่อนจะเอ่ยต่อ “หึ ๆ ฉันเกือบเรียกผิดคน นายไม่ใช่ฮาลอน นายคือ ธีเอมัส…ใช่ไหมล่ะ?”

สายตาสีเขียวที่จ้องมองชายหนุ่มอย่างกวน ๆ ทำให้ชายหนุ่มที่ถูกเอ่ยนามของตนเองถึงกับรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันขุ่นเคือง

“ทำไมกัน!? หรือว่า...เจ้าพวกนั้น!!”

ธีเอมัสนึกถึงพวกที่เขาเคยเจอตอนหลังตาย กลุ่มคนนับสิบที่อยู่ตรงหน้าตอนเขาฟื้นขึ้นมาหลังตาย ทุกคนนั้นเป็นบุคคลที่เขาไม่รู้จักแต่ทว่าเขากับรู้สึกคุ้นเคยและไร้กังวลที่จะอยู่กับพวกเขา แต่พวกนั้นกับบอกชื่อของคนอื่นโดยผิดกฏที่ชายผมดำตั้งไว้ให้อีก ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจจนกำหมัดแน่นแล้วจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า

“เจ้าพวกนั้นกล้าดียังไงบอกชื่อฉันกับเธอ!!”

“ทำไมกัน? แค่ชื่อของนายไม่ใช่สิ่งสำคัญแต่อย่างใด!?”

“เฮอะ! เธอไม่รู้เลยหรือไง? การบอกชื่อของฉันกับเธออาจจะทำให้การทดสอบเปลี่ยนไปก็ได้”

“เปลี่ยนไปแล้วทำไมยังไงฉันก็ต้องชนะกับบททดสอบอยู่ดี!!”

"หึ ๆ ทำไมคิดว่าจะชนะได้ง่าย ๆ กัน? เธอคิดว่าผ่านการทดสอบของฉันแล้วจะเปลี่ยนอนาคตได้หรือไง!?”

“แล้วบททดสอบของนายมันเกี่ยวกับโลกนี้หรือไง!? ฉันจะไม่รับการทดสอบของนายก็ได้ แต่ฉันจะจัดการนายเพื่อพาตัวคุณเจสันไป!! ถ้านายรู้ว่าเขาอยู่ไหนก็จงปล่อยตัวเขาแล้วส่งเขามาซะ!!”

“หึ!! คิดว่าเขาอยู่กับฉันหรือไง? ถึงเขาอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่มีวันที่จะปล่อยเขาหรอกนะ!!”

“ว่าไงนะ...” คำพูดขอธีเอมัสทำให้โพรทาเลียโกรธเคืองเป็นที่สุดจนใบหน้าของเธอกระตุก”งั้นฉันคงจะปล่อยนายไว้ไม่ได้เหมือนกัน!!”

โพรทาเลียกำดาบไว้แน่นพร้อมกับพุ่งตรงดิ่งตรงไปหาอีกฝ่าย ธีเอมัสเตรียมตัวท่าโจมตีอีกฝ่ายที่กำลังพุ่งตรงมาหาเขา คันธนูเปลี่ยนร่างเป็นดาบยาวอย่างรวดเร็ว โพรทาเลียที่พุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับกระโดดตัวโค้งแรงหมุน ธีเอมัสจ้องมองอีกฝ่ายก็ทำให้ตาลุกวาวเมื่อเห็นมือของอีกฝ่ายว่างเปล่าจนเขาตะลึงว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายปล่อยอาวุธออกจากมือ โพรทาเลียหมุนตัวพุ่งตรงมาทางอีกฝ่ายแต่ที่นำหน้าคือเท้าสองข้างที่พุ่งมาอย่างรวดเร็วแล้วปะทะกับหน้าอกอีกฝ่ายอย่างรุนแรง

“อุ๊ก!!!”

ธีเอมัสร้องอุทานออกมาเมื่อเขาโดนโจมตีด้วยเท้าสองข้างที่ตรงดิ่งเข้ามาถีบเขาอย่างรุนแรงจนเขาตัวลอยไปกระแทกกับต้นไม้อย่างดัง แรงกระแทกนั้นทำเอาธีเอมัสถึงกับน็อคคาที ก่อนที่ร่างกายของเขานั้นจะล้มลงกับพื้น โพรทาเลียลงกับพื้นอย่างอ่อนนุ่นอย่างไม่มีตรงไหนบาดเจ็บ การหลอกล่อศัตรูเป็นเรื่องถนัดของเธออยู่แล้ว แล้วยิ่งเป็นอีกฝ่ายยิ่งง่ายดายสุด ๆ

“นี่ล่ะ ผลที่นายกล้าทรยศพวกเรา”

โพรทาเลียกล่าวกับอีกฝ่ายที่สลบไปแล้ว แต่การได้โจมตีอีกฝ่ายมันก็รู้สึกดี แต่ก็ทำให้เธอเสียเวลาที่ตรงต้องตามหาคุณเจสันอีก เธอหันไปข้างหลังเพื่อมองหาเบาะแสของคุณเจสันโดยไม่ทันระวังเลยว่าธีเอมัสกำลังได้สติกลับมา เขากำลังพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างช้า ๆ เขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่พล่ามมัวไปหมด แต่เขาก็ตั้งสติตัวเองได้พร้อมกับเตรียมจัดการอีกฝ่ายตอนเผลอแบบนี้

“กล้ามาเล่นงานฉัน ก็อย่าหวังว่าเธอจะได้หมอนั้นกลับไป!!” ธีเอมัสลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงมาหาโพรทาเลียพร้อมกับดาบยาว

โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็ตวัดมือไปข้างหน้าเหมือนขวางบางอย่างสิ่ง แล้วสิ่งที่เธอขวางไปนั้นเป็นเมล็ดบางอย่างก่อนที่เธอจะออกคำสั่งกับเมล็ดพวกนั้น

“จงงอกงามรัดกุมศัตรู!!”

จบตอนที่ 118 โปรดติดตามตอนที่ 119 ต่อไป