ชีวิตของสาวน้อยที่แสนจะอันทนทุกข์ทรมานมานานแสนน่ากำลังจะหมดไป เมื่อได้หนีออกมาจากเกาะนรก โพรทาเลีย แจ็กสัน กำลังได้กลับสู่ครอบครัวอีกครั้ง แต่ก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางเธออยู่ดี เธอจะทำไงดีล่ะเนี่ย?
แฟนตาซี,ผจญภัย,แฟนตาซี,YukiCoCo,เพอร์ซีย์,percy,สายเลือดโพไซดอนที่หายสาบสูญ,สายเลือดโพไซดอน,สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสายสูญ,สายเลือดกรีก,แฟนฟิคเพอร์ซีย์,แฟนฟิคสายเลือดเทพ,แฟนฟิค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 125 กองทัพปีศาจนรก
เสียงอากาศที่ปะทะกับสิ่งบางอย่างที่กำลังจะตกสู่พื้น โพรทาเลียที่เห็นว่าตัวเองนั้นกำลังจะตกลงสู่พื้นเธอสร้างเมล็ดพันธุ์ขึ้นมาพร้อมกับให้มันแตกออกเป็นเถาวัลย์ปกคลุมร่างกายของเธอเป็นลูกวงกลมขนาดใหญ่ก่อนที่มันจะกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรงจนเสียงดังไปทั้งบริเวณนั้น โฟกัสเห็นเหตุการณ์ตรงนั้นก็ตกใจที่พี่สาวตกลงมาอย่างรุนแรงก่อนที่เธอจะพยายามรีบลงไปหาพี่สาว ฝุ่นทรายฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งบริเวณนั้นจนไม่เห็นสิ่งรอบข้าง แต่เริ่มเห็นเงาราง ๆ ของเถาวัลย์ที่ได้ก่อตัวเป็นลูกวงกลม เถาวัลย์มากมายกำลังคลายตัวออกเปิดทางให้แก่คนที่อยู่ข้างใน โพรทาเลียยื่นมือออกมาจับขอบทางออกก่อนจะพยายามลุกขึ้นมา เธอหอบหายใจอย่างตื่นตกใจทุกครั้งที่ตกลงเธอนึกว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว
“นึกว่าจะตายซะแล้ว!!”
โพรทาเลียเกลียดการตกลงมาจากที่สูงสุด ๆ แล้วช่วงนี้มีอะไรเกี่ยวกับที่สูงตลอด เธอคงต้องระวังมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเสียแล้ว พอตั้งสติได้ว่าตัวเองนั้นอยู่ที่พื้นแล้วเธอก็เงยหน้ามองรอบกายของตนเองว่าที่นี่คือสถานที่ที่เธอต้องการจะมางั้นเหรอ
“ที่นี่เหรอ? นรก...ช่าง...มืดมน...และก็...น่าหดหู่...”
โพรทาเลียยืนมองสถานที่ตรงหน้าที่ดูไม่น่าอยู่เสียเลยสักนิด ก่อนที่หางตาของเธอจะเห็นผมสีบลอนด์อันคุ้นเคยที่กำลังวิ่งตรงมาทางนี้
“โฟกัส!”
“พี่ค่ะ!” โฟกัสวิ่งตรงมาหาอีกฝ่ายพร้อมกับจับตัวอีกฝ่ายเพื่อดูอาการ “พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? การตกเมื่อกี้ไม่ทำให้พี่เป็นอะไรนะ?”
“ถามพี่ พี่ควรถามเธอว่าตามมาจริง ๆ เหรอ? พี่บอกว่าอย่ามานี่น่าไม่ใช่เหรอ!?”
“หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่สนใจว่าพี่จะห้ามยังไง!! หนูจะมา!! แล้วหนูก็มาแล้ว!!”
“เฮ้อ...เธอนี่มัน...” โพรทาเลียเกาหัวเบา ๆ ที่น้องไม่เชื่อฟังเธอเลย แต่อีกฝ่ายปลอดภัยก็ดีแล้ว
“พี่อย่าโกรธน้องนะ...”
“พี่จะโกรธเธอได้ไง...พี่แค่...อึ้ก-”
โพรทาเลียกำลังจะพูดบางอย่างนั้น เธอถึงกับรู้สึกพะอืดพะอมก่อนจะทรุดลงกับพื้นแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือด โฟกัสเห็นแบบนั้นก็ตาลุกวาวอย่างตกตะลึงกับสิ่งตรงหน้า
“พี่ค่ะ!!” โฟกัสรีบเข้ามาดูพี่สาวที่มีอาการแปลก ๆ ที่กำลังอาเจียนออกมาเป็นเลือด “พี่เป็นอะไรนะ!? เซีย!! ช่วยด้วย! พี่สาวฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้!!”
เซียเดินมาดูเธอเห็นอาการอีกฝ่ายก็สงสัยว่าไปโดนอะไร “ข้าไม่แน่ใจ...ถ้ารู้ว่าเจ้ามาจากส่วนไหน ข้าอาจจะบอกได้นะ~”
“นี่!! อย่าพึ่งมาพูดเล่นนะ!!”
“ใจเย็น ๆ โฟกัส...” โพรทาเลียห้ามน้องสาวที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ในตอนนี้
“ใจเย็นอะไร!! ดูสภาพพี่สิ พี่กำลังแย่นะ!!”
“อืม...พี่ไหว...โฟกัส...นี่แค่ผลจากที่พี่กินของบางอย่างที่ช่วยพามายังที่นี่เท่านั้น แต่มันเป็นพิษทำให้พี่เจ็บปวดเท่านั้นล่ะ...”
“พิษเหรอ!? พี่รักษาอาการตัวเองเดียวนี้เลยนะ!!”
“ไม่...พี่ต้องรีบตามหาคุณเจสันก่อน...”
โพรทาเลียรีบปฏิเสธความเป็นห่วงของน้องสาว เธอหอบหายใจเพราะการเสียเลือดมันยิ่งทำให้การทำงานของร่างกายเธอกำลังทำงานเยอะขึ้น เธอพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น โฟกัสรีบเข้าไปพยุงตัวพี่สาวทันทีพร้อมกับกล่าวบางอย่างออกมา
“ไม่ต้องตามหาหรอกพี่ คุณเจสันอยู่ไม่ไกลจากเรานะ!!”
“ว่าไงนะ!?” โพรทาเลียหันมองน้องสาวที่กำลังพยุงเธอ ก่อนที่เธอจะหันไปจับไหล่ทั้งสองแล้วเขย่า “เขาอยู่ไหน!? โฟกัส แล้วเธอช่วยเขาได้แล้วใช่ไหม!?”
คำถามของพี่สาวทำเอาโฟกัสที่จ้องมองพี่สาวถึงกับรู้สึกผิดที่ตนเองนั้นถึงจะมาที่นี่ก่อนแต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ก่อนที่เธอจะคอตกเล็กน้อยแล้วกล่าวตอบอีกฝ่าย
“ขอโทษค่ะ...หนู...หนูช่วยอะไรไม่ได้เลย...หนูพยายามห้ามเขาแล้ว...แต่...เขาไม่ได้ยินเสียงหนูเลย...”
“แล้ว...แล้วเขาอยู่ไหน?”
โฟกัสจ้องมองอีกฝ่ายก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปทางด้านหลังของพี่สาว โพรทาเลียมองไปตามทิศที่น้องชี้ก็เห็นสิ่งที่น้องสาวชี้นั้นก็คือขบวนเส้นทางของคนตายที่มีเหล่าคนตายนับหมื่นกำลังเดินไปตามทางนั้น
“อย่าบอกนะว่า...”
“ค่ะ...คุณเจสันกำลัง...กำลังเดินอยู่ในเส้นทางนี้...”
โพรทาเลียมองด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูกมันทั้งสับสนทั้งเจ็บปวดและร่างกายที่รู้สึกหนาวและสั่นไปหมด เธอนึกถึงคำพูดของนิโคที่บอกว่าเจสันกำลังเดินทางยังประตูแห่งการเกิดใหม่จนรู้สึกว่าเธอกำลังจะเสียบางอย่างไปจริง ๆ
“ไม่...ไม่...ไม่ยอมหรอก!!”
โพรทาเลียวิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วอย่างไม่คิดชีวิต โฟกัสที่เห็นพี่สาววิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตเธอก็รีบตามไปเช่นกัน
“พี่ค่ะ ใจเย็น ๆ ก่อน!!”
เส้นทางอันขรุขระการก้าวเดินไปตรงหน้าด้วยเท้าอันไร้สิ่งป้องกันช่างเจ็บปวดและทรมานยิ่งกว่าอะไร แต่เหล่าวิญญาณมากมายนั้นกับไร้ความรู้สึกเช่นเดียวกับการผลักของโพรทาเลียที่ไม่กระทบกับพวกวิญญาณแม้แต่น้อย โพรทาเลียผลักพวกวิญญาณให้หลบทางเธอจนร่างกายเธอนั้นเบียดเสียดกับพวกวิญญาณ เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างยากลำบากเหมือนกับทุกย่างก้าวนั้นมีสิ่งบางอย่างกำลังดูดกลืนไม่ให้เธอก้าวไปข้างหน้า แต่เธอก็พยายามก้าวไปข้างหน้าเพื่อตามหาเจสัน แต่เธอเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่สายตาของเธอกับไม่เห็นชายคนนั้นเลยสักนิดจนเธอนั้นรู้สึกว้าวุ่นใจเป็นอย่างมากจนจะสติแตก
“เขาอยู่ไหนกัน?”
โพรทาเลียพึมพำออกมาเบา ๆ สายตาของเธอนั้นจ้องมองอย่างกระวนกระวายจนโฟกัสรีบเดินตามมาเธอเห็นท่าทางของพี่สาวเปลี่ยนไปจากเดิม เธอเลยคิดว่าอีกฝ่ายคงเสียเลือดไปเยอะบวกกับสภาพแวดล้อมตรงหน้า
“พี่ค่ะ! เราพักดีกว่า พี่เสียเลือดไปเยอะแล้วนะ!”
“ไม่!!” โพรทาเลียปฏิเสธก่อนจะตะโกนเรียกชื่อคนที่เธอตามหา “คุณเจสัน!! คุณเจสัน เกรซ!!”
โพรทาเลียตะโกนหาชายหนุ่มอย่างวิตกกังวลการหาอีกฝ่ายช่างใช้เวลาและเหลือเวลาไม่มาก โฟกัสมองพี่สาวที่กลายเป็นแบบนี้ก่อนที่จะตะโกนไล่หลังไป
“พี่ค่ะ!! ไปข้างหน้าอีก!! เขาเดินไปข้างหน้าได้สักพักใหญ่แล้ว!!”
คำพูดของน้องสาวเข้าหูโพรทาเลีย นั้นทำให้เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วตามทางผู้คนมากมายที่มีรูปลักษณ์ต่างกันเต็มไปหมดถึงจะเป็นโทนขาวดำ แต่ก็มองออกว่าสีอะไร เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างร้อนรนแต่ก็ไร้วี่แววของเจสัน เธอยิ่งท้อและกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้าถ้ายังหาตัวเจสันไม่เจอ แล้วอีกไม่กี่ร้อยก้าวจะถึงยังประตูสู่การเกิดใหม่ เธอยิ่งกระวนกระวายขึ้นมาก่อนจะตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้ง
“เจสัน เกรซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!”
เสียงตะโกนที่ดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณนั้นทำให้เหล่าวิญญาณมากมายหันกลับมามองเธอ ทุกสายตามองเธอทำเอารู้สึกขนลุกไปหมด โฟกัสก็กำลังมองว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเคลื่อนไหวแบบนี้ เหล่าวิญญาณต่างพากันเคลื่อนตัวหลบกันจนเห็นปลายทางของเส้นทางตรงหน้า ชายร่างสูงโปร่งถึงร่างกายจะโปร่งใส่แต่มีบางสิ่งทำให้โพรทาเลียรับรู้ได้ทันใดว่าชายตรงหน้านั้นคือชายคนเดียวกับคนที่เธอเจอที่ค่ายฮาล์ฟบลัด เธอรีบวิ่งไปดักหน้าอีกฝ่ายที่กำลังเดินตรงไปข้างหน้า
“คุณเจสัน!! ได้ยินฉันไหม?”
ฝ่ายตรงข้ามไร้การโต้ตอบนอกจากสายตาอันไร้ชีวิตชีวา โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอันสิ้นหวัง การที่อีกฝ่ายไม่โต้ตอบแต่อย่างใดเหมือนสัญญาณที่บอกว่าเธอจะไม่สามารถพาเขากลับไปด้วยได้แน่ ๆ แต่เธอก็จับตัวอีกฝ่ายไม่ให้เธอ
“ได้โปรดเจสันตื่นขึ้นมา!! ฉันจะพานายกลับบ้านไปหาทุกคน!!”
โพรทาเลียพูดแบบนั้นก็ยังไร้การโต้ตอบยิ่งทำเอาเธอรู้สึกว้าวุ่นใจมากขึ้น จนมือไม้สั่นไปหมด เธอไม่อยากเสียงอะไรไปเธอไม่อยากเสียงสิ่งสำคัญในชีวิตเธอไปจริง ๆ ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ
“เจสัน!! ได้โปรด...ถ้านายยังเดินต่อไป อนาคตจะเปลี่ยนไปพวกเราจะหายไปรวมถึง...ลูกน้อยทั้งสองของฉันก็เช่นกัน!!”
โพรทาเลียเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกสิ้นหวังมากกว่าเดิม เธอไม่เคยเป็นแบบนี้คงเพราะร่างกายเธอตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมดจนรู้สึกว่าตอนนี้อ่อนแอยิ่งกว่าอะไรจนเธอต้องหาวิธีกล่อมอีกฝ่าย
“เอมิลี่...ฟีนีอุส...ลูก ๆ ของนาย นายจะไม่ได้เจอพวกเขา ร่วมถึงคนสำคัญของนาย คุณธาเลีย...แล้วก็ไพเพอร์!”
ชื่อสุดท้ายนั้นเหมือนไปกระตุกต่อมบางอย่างของเจสันทำให้ร่างกายที่นิ่งเฉยอยู่นานกำลังจะเอ่ยขยับปากออกมา
“ไพ...ไพป์...”
โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวก่อนจะจับตัวอีกฝ่าย “ใช่!! ไพป์ แฟนของนาย คุณไพเพอร์!! เขากำลังรอนายกลับไปนะ ได้โปรดเจสันจงตื่นขึ้นมา จงนำสติของนายกลับมา!! เจสัน!! บุตรแห่งจูปิเตอร์!!”
คำเรียกฐานะลูกชายของเทพโรมันทำให้ดวงตาอันไร้ชีวิตค่อย ๆ เบิกตากว้างขึ้นจนกลับเป็นดวงตาสีฟ้าอันสดใส ภาพที่กำลังพร่ามัวค่อย ๆ เด่นชัดขึ้นมา ภาพตรงหน้าของเขานั้นมีหญิงสาวแปลกหน้าที่มีผมสีดำหยักศกจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีเขียวอันน่าคุ้นเคย เขารู้สึกว่าตนเองรู้จักดวงตาคู่นี้ แต่เขาไม่รู้จักอีกฝ่าย แต่พอจ้องมองอีกฝ่ายแล้วนั้นเขาก็หายใจเฮือกใหญ่ออกมาสองสามรอบ ก่อนที่ความทรงจำก่อนหน้าจะกลับมาเขาเห็นภาพตรงหน้าเจ็บเจียมตายที่ตกลงจากหลังม้าของเขา มือของเขาขยับไปสัมผัสร่างกายของเขาที่เหมือนยังมีลูกธนูติดอยู่มันไม่เจ็บ แต่เขากับรู้สึกว่าเจ็บหน่อย ๆ ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวตรงหน้า
“เธอ...เป็นใครกัน?”
คำถามนั้นไม่ได้ทำให้โพรทาเลียสับสนแต่อย่างใด แต่เธอได้แต่แสดงความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมา ทั้งดีใจทั้งโล่งใจที่อีกฝ่ายได้สติกลับมา
“โล่งอกไปที่...นายกลับมา...นายกลับมาสักที...”
เจสันเอียงคอมองอย่างงุนงงว่าอีกฝ่ายนั้นหมายความว่าไง เขายังงุนงงว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“เธอรู้จักฉันเหรอ?”
“ก็รู้จักเล็กน้อยนะ...” โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเช็ดน้ำตาออก “ฉันว่าเราออกจากที่นี่ดีกว่า...”
“ออกจากที่นี่?” เจสันมองอย่างงุนงงว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร “ที่นี่มันที่ไหนกัน?”
“นรกค่ะ” โฟกัสเดินตรงเข้ามาพร้อมกับยืนข้าง ๆ พี่สาว
เจสันมองก็ต้องตะลึงที่คนตรงหน้าเขานั้นมีหญิงอีกคนที่หน้าตาคล้ายกัน “ฝา...ฝาแฝดเหรอ?”
“ใช่ แต่เราเป็นแฝดไข่ใบเดียวกันแต่แค่สีผมเราสองคนต่างกันเท่านั้น”
“ใช่ค่ะ~” โฟกัสยิ้มอย่างพอใจที่พี่สาวนั้นแนะนำอะไรที่เธออยากฟังมานาน
เจสันยังสับสนกับหญิงสาวตรงหน้าทั้งสองคนยิ่งเขามึนหัวมาก ๆ ตอนนี้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ไง โดยที่คนที่ตายไปแล้วถ้าได้รับพรจากเทพจะสามารถไปใช้ชีวิตยังอีกที่ที่เรียกว่าเอลลีเซียมได้ไม่ใช่เหรอ แต่ตัวเขามาอยู่ร่วมกับวิญญาณที่กำลังเดินตรงไปที่ไหนกัน ระหว่างที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งคำรามขึ้นมาอย่างเสียงดัง เหล่าวิญญาณต่างพากันหวาดกลัวกันจนทั้งสี่คนได้ยินก็ต่างหันไปมอง
“เสียงอะไรนะ?”
“พวกปีศาจที่ท่านพ่อส่งมาแน่ ๆ”
“ว่าไงนะ!?” โพรทาเลียหันขวับไปมองคนที่เธอพึ่งสังเกตว่าอยู่ตรงนี่มานาน “เดียวนะ...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?”
“พี่ค่ะ...คือว่า...อย่าพึ่งสนใจดีกว่า เรารีบพาคุณเจสันหนีก่อนเถอะ!!”
“แต่ว่า!!” โพรทาเลียจ้องมองหญิงสาวที่ใส่ชุดหนังสีดำอย่างสงสัย
“ฉันว่าเธอทำตามที่น้องสาวบอกดีกว่า...ที่นี่...เป็นอาณาเขตของฮาเดส...เราเสียเปรียบมากเลยนะ!!”
“ตามที่คุณเจสันพูด!!! วิ่ง!!”
โฟกัสเดินเข้ามาหาทั้งสองคนพร้อมกับควงแขนทั้งสองคนให้เพื่อพาวิ่งไปข้างหน้าทันที ทั้งสองคนเร่งฝีเท้าตามที่อีกฝ่ายนำทาง โพรทาเลียพยายามพยุงตัวเองให้ก้าวขาตามที่น้องสาวนำทางทั้งสามคนกำลังวิ่งสุดกำลัง สายตาก็หันไปมองด้านหลังก็เริ่มเห็นกองทัพพวกปีศาจกำลังตรงมาทางพวกเธอ เจสันอยากใช้พลังของเขา แต่ตอนนี้เขาอ่อนแรงสุด ๆ ระหว่างที่พวกเขากำลังวิ่งนั้นก็มีคนล้มทันทีนั้นก็คือโพรทาเลียที่ร่างกายตอนนี้มันแย่ไปหมด เธออาเจียนออกมาเป็นเลือดเยอะขึ้นแถมการหายใจติดขัดจนเริ่มขยับร่างกายไม่ไหวแล้ว
“พี่ค่ะ!” โฟกัสหยุดชะงักก่อนจะย้อนกลับมาหาพี่สาวแล้วพยุงตัวอีกฝ่ายขึ้นมา "พี่อาการแย่แล้ว หนูว่าเราหาที่หลบก่อนไหม!?"
“ไม่!! น้องออกไปจากที่นี่ก่อน พาคุณเจสันไปซะ!!”
“ไม่!! น้องจะไม่ยอมทิ้งพี่ไปเด็ดขาด!! เราเคยโดนแยกจากกัน หนูไม่ยอมให้เป็นครั้งที่สองแน่ ๆ”
“โฟกัส ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องนะ!! เราต้องช่วยชีวิตคุณเจสันก่อนนะ”
“พี่...” โฟกัสสะดุ้งกับน้ำเสียงอีกฝ่ายที่ตะคอกขึ้นมา เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ตัวเองกำลังโดยให้ตัดสินใจให้ทิ้งอีกฝ่าย "หนู..."
โพรทาเลียมองน้องสาวที่ไม่ยอมทำอะไรสักที เธอพยายามลุกขึ้นยืนถึงจะลำบากเพราะฤทธิ์ของยาพิษก็ตามที เธอจับไปที่ด้ามดาบพร้อมกับชักดาบออกมา
“ฉันจะเป็นตัวล่อให้...เธอพาคุณเจสันไปซะ!!”
“เดียวสิ!! พี่อาการแย่แบบนี้พี่จะทำอะไรอีก!?”
“แค่นี้มันเล็กน้อย...เทียบกับตอนอยู่บนเกาะไม่ได้หรอกนะ...ไปซะ!!”
โพรทาเลียพยายามเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ข้างในมันเจ็บไปหมดจนเธอต้องฝืนทน เจสันเห็นอีกฝ่ายที่ฝืนร่างกายเดินตรงไปข้างหน้า เขาอยากช่วยแต่ทำอะไรไม่ได้ก่อนจะเดินไปจับแขนของหญิงสาวผมบลอนด์
“นี่!! เธอจะเอาไง? พี่สาวเธอไปเป็นตัวล่อพวกปีศาจพวกนั้นแล้วนะ สาวน้อย?”
โฟกัสนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร เธอมองพี่สาวแล้วนึกว่าตลอดมาพี่สาวเธอนั้นต้องพบเจออะไรตลอดจนเธอนั้นจะไม่ยอมให้พี่สาวเธอต้องรับความลำบากคนเดียวแน่ ๆ
“เซีย...”
“หือ?” เซียที่อยู่ข้าง ๆ อีกฝ่ายมาตลอดหันมองเธออย่างสงสัย
“ฉันขอยืมพลังของเธอหน่อย”
“หึ ๆ กำลังรอเลยล่ะสาวน้อย~”
เซียลอยตัวมาอยู่ข้างหลังโฟกัสแล้วลอยเข้าไปข้างในร่างกายของโฟกัสก่อนที่ร่างกายนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นร่างกายของเซียที่มีผิวซีดเผือดดวงตาและผมสีดำ ไม่ใช่แค่ร่างกายเท่านั้นแต่เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเป็นเสื้อหนังที่เธอกำลังใส่ เจสันเห็นก็ตกตะลึงว่าสิ่งตรงหน้าของเขาคืออะไรกัน เซียเดินตรงไปข้างหน้าที่โพรทาเลียกำลังตั้งท่าเตรียมรับมือกับกองทัพตรงหน้าของเธอ แต่ทว่าเซียจับคอเสื้อเธอพร้อมกับดึงลอยไปข้างหลังทันที
“อ๊ะ!!” ร่างของโพรทาเลียกระแทกกับพื้นอย่างแรงก่อนที่เธอจ้องมองคนที่ดึงตัวเธอ “นี่!! เธอทำอะไรนะ?”
“ทำอะไร? ก็ช่วยไงล่ะ หน้าที่นี้ควรเป็นหน้าที่ของสายเลือดของผู้คุมนรกแห่งนี้สิ”
“ห๊า...หรือว่าเธอ...”
เซียยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันไปข้างหน้ากองทัพขนาดใหญ่กำลังพุ่งตรงมาทางนี้ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นในระดับเดียวกับหน้าอกของเธอก่อนจะมีออร่าสีดำกำลังลอยออกมาจากมือของเธอ พวกปีศาจที่เห็นหญิงตรงหน้าพวกเขาทำให้พวกนั้นหน้าซีดที่เห็นสิ่งที่พวกเขาไม่คาด
“ขอทักทายกันด้วยพลังที่พวกแกเคยเห็นกันหน่อยละกันนะ~”
มือที่ขยับเพียงเล็กน้อยก็ปล่อยพลังออร่าสีดำอย่างรุนแรงออกมา พุ่งตรงไปที่กลุ่มพวกปีศาจอย่างรุนแรง แล้วออร่าสีดำนั้นกำลังก่อตัวเข้าไปข้างในร่างกายของพวกปีศาจพร้อมกับเหมือนกระชากวิญญาณของพวกมันออกจากร่างกายก่อนที่ร่างกายของพวกมันจะผอมแห้งซีดไปแล้วสลายกลายเป็นผุยผงสีทอง ออร่าสีดำวนกลับมาที่มือของเซีย เธอกำลังสูดซับบางอย่างเข้าร่างกายก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ด้วยความพึงพอใจ สีหน้าของเธอกำลังมีความสุขก่อนที่เธอจะเลียริมฝีปากอย่างช้า ๆ
“หึ ๆ ขอบคุณสำหรับอาหาร~”
โพรทาเลียเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็รู้สึกขนลุกแต่ในใจกับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนหลงใหลใบหน้านั้น แต่อีกใจกำลังคิดว่าเคยเจออีกฝ่ายที่ไหนมาก่อนจนนึกถึงความทรงจำหนึ่งของลักซ์ขึ้นมา
“เธอ...ธิดาของฮาเดส...เซีย...”
จบตอนที่ 125 โปรดติดตามตอนที่ 126 ต่อไป
![[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W/cover/01J7HQ6F8J0H5KRGFZQPPMMS4W-1726097866004 "[Fanfiction percy jacesok] สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")