รัก,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 5 หลบหน้า
เสือ: จะหลบหน้ากันทำไม?
เสือที่เพิ่งกลับจากมหาลัย เขาเอนกายลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วส่งข้อความไปหาตันหยงในไลน์
ตันหยง: ก็ทำตามที่พี่ย้ำเอาไว้ก่อนแยกกันไงคะ ว่าให้ทำเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน
เขาปล่อยมือถือให้ร่วงบนหน้าอก แล้วมองไปที่เพดานพร้อมกับคิดทบทวนคำพูดของตัวเอง
"ก็จริง เราบอกน้องเขาไปแบบนั้นจริง ๆ นี่นา"
เป็นคำที่เขาย้ำกับผู้หญิงทุกคนก่อนแยกย้ายกันไป
เสือ: ก็ทำตัวปกติไง ไม่เห็นต้องหลบ ไม่ใช่ผีนะ
ตันหยง: ได้ค่ะ พรุ่งนี้เอาใหม่
เสือ: กวน
ตันหยง: 555555555 เปล่านะคะ วันนี้มันไม่ทันแล้วไง พรุ่งนี้เอาใหม่
เสือ: เรียนเหนื่อยป่ะ กินอะไรยัง เอาขนมมั้ย? เดี๋ยวสั่งให้
ตันหยง: จะจีบเหรอ ซื้อให้ทำไมอะ? ซื้อเองได้
เขาทบทวนการกระทำของตัวเอง "จะซื้อขนมให้นี่จีบเหรอวะ" พึมพำเบา ๆ
ตื๊ด ตื๊ด
สะดุ้งกับเสียงมือถือที่สั่นในขณะที่เขากำลังเหม่อ ๆ อยู่
ตันหยง: พี่เห็นแว่นหนูป่ะ หาไม่เจออะ
เสือ: เห็น ๆ อยู่นี่แหละ
เสือชะเง้อไปดูตรงทีเขานั่งเล่นเกมส์ประจำก็พบแว่นสายตาวางอยู่
เสือ: ลืมเอง ก็มาเอาเองนะ ไม่รับฝากอะไรทั้งนั้นแหละ
ตันหยง: ใจร้าย
เสือ: งั้นให้เอาไปให้ที่ไหนอะ ที่ห้องป่ะ?
ตันหยง: ไม่
เสือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในขณะที่พิมพ์
สุดท้ายก็ตกลงกันได้ว่าเขาจะเอามาให้ที่หน้าคอนโดของตันหยง
ด้วยความที่คอนโดก็ไม่ไกลกันมาก เขาแว๊นไปแป๊บ ๆ ก็ถึงแล้ว มาพร้อมกับขนมเต็มไม้เต็มมือ
"ขอบคุณนะคะ" เธอเอ่ยพร้อมยกมือไหว้คนที่หล่อสุด ๆ ในสายตาเธอ และในสายตาสาว ๆ หลายคนในมหาลัย แน่นอนว่าใครเห็นตอนยืนคุยกันเขาก็หันมามองกันตรึม
"ไม่ต้องไหว้" หนุ่มสกินเฮดว่า แล้วยื่นถุงขนมกับแว่นให้เธอ
"ต่อไปก็อย่าขี้ลืม รักษาของให้มันดี ๆ" เสือย้ำ
"รับทราบ"
แต่เรื่องไม่ไหว้นี่ได้เหรอ? ให้หนูไหว้เถอะพี่ มหาลัยนี้บ้าระบบโซตัสฉิบหาย เดี๋ยวโดนนินทา
ตันหยง: พี่ถึงหรือยังคะ
เมื่อตันหยงกลับถึงห้องก็ส่งข้อความไปถามสักหน่อย ตามมารยาท
เสือ: ถึงแล้ว เป็นห่วงเหรอ?
ตันหยง: เมื่อกี้เห็นเพื่อนบอกมีมอเตอร์ไซค์โดนชน เลยลองถามพี่ดู ถึงอย่างปลอดภัยก็ดีแล้วค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามานะคะ
เสือ: แล้วถ้าเป็นพี่ที่โดนชน หยงเสียใจป่ะ?
ตันหยง: คำถามอะไรของพี่เนี่ย?
เสือ: ตอบหน่อย เสียใจป่าว?
ตันหยง: ก็ต้องเสียใจดิ ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
เสือ: โอเค
เขาส่งข้อความกลับไปด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก
หน้าห้องตันหยง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใบบัวเคาะยืนประตูอยู่ น่าจะแวะมาเล่นด้วยอย่างเคย
"ใครมาหาอะ ฉันรู้ ฉันเห็นนะ" ใบบัวพูดขึ้น ทันทีที่เดินเข้าห้องของตันหยง
ตันหยงชะงักครู่หนึ่งเพราะตกใจ
"อ่อ กูลืมของไว้ตอนเรียน พี่เขาเลยแวะเอามาให้"
"แล้วมึงตกใจอะไรขนาดนั้น" ใบบัวถาม
"ก็กูไม่ทันได้ตั้งตัวไง มึงดูพี่เขาซื้อมาฝาก" ตันหยงชี้ไปที่ขนม พยายามเนียนเปลี่ยนเรื่อง
"พี่เขาฝากขายต่อหรือเปล่า ฮ่า ๆ ๆ"
"คงงั้น ฮ่า ๆ ๆ" ตันหยงเสริม
