รัก,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 14 ไปต่างประเทศ
ในวันที่ตันหยงหายดีแล้ว เธอก็ไปเรียนตามปกติ
วันนี้มีเรียนวิชาที่ลงทะเบียนเรียนผิด เธอไปก่อนถึงเวลาเริ่มเรียนประมาณครึ่งชั่วโมง
หมายจะเจอเสือ แต่มองหาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอแม้แต่เงาของเขา น่าจะมาใกล้ๆ ช่วงเวลาเริ่มเรียนมั้ง
ใกล้เวลาอาจารย์เข้าสอนแล้วก็ยังไม่เจอเขา จนอาจารย์เริ่มสอนแล้วก็ยังไม่เห็นมาอีก หรืออาจจะเข้าสายก็ได้
อดเจอเสือเลยวันนี้เสียน่าจะไม่มาแล้วแหละ....
อาจารย์สั่งงานทิ้งไว้เพราะต้องรีบไปประชุม เสียงนักศึกษาคุยกันจอแจ ตันหยงก็ไม่ได้สนใจหรือร่วมวงสนทนากับใคร
แต่มันมีเสียงนึงแทรกขึ้นมาที่ทำให้เธอสะดุดหูคือจับใจความได้ประมาณว่า "เสือดร็อปเรียน ตอนนี้ไปต่างประเทศแล้วและยังไม่มีแพลนกลับไทย" ต้นเสียงมาจาก 'ไม้' เพื่อนสนิทของเสือ คุยกับใครไม่แน่ใจ น่าจะมีคนมาถามหาเสือเขาก็เลยพูดขึ้นมา
ตันหยงใจหายวาบ!
รู้สึกใจโหวงๆ ท่ามกลางเสียงคนคุยกันจอแจ
เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ได้โฟกัสกับงานที่อาจารย์สั่งไว้ ครั้นจะเดินไปถาม 'ไม้' ก็ไม่ได้สนิทกัน เดี๋ยวเขาหาว่าเสือก
ตันหยงนั่งเหม่อลอยจนหมดเวลา แล้วก็กลับคอนโดไปอย่างล่องลอย
กับวิชานี้แรกเริ่มเดิมทีตั้งใจว่าจะให้ใบบัวมาเฝ้าตลอดเทอม แต่ไปเรียนบ่อยๆ ก็ชินแล้ว สงสารใบบัวด้วย เวลาว่างๆ ก็ให้นอนพักอยู่ห้องเถอะ
เมื่อกลับถึงห้องตันหยงตัดสินใจติดต่อหาเสือทุกช่องทางทีเธอเคยใช้คุยกับเขาก็ไม่พบการตอบรับสักช่องทาง
ไปก็ไม่บอกกันสักคำเลย....
มาๆ หายๆ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปดื้อๆ แต่รอบนี้ไปไกลเลย ไกลเหลือเกิน.....
คราวนี้ตันหยงตัดสินใจไปหาใบบัวที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ตันหยงเคาะประตูห้องใบบัว เจ้าของห้องลุกเปิดประตูให้อย่างไว
ทั้งคู่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา
"กูอกหักป่าววะใบบัว" ตันหยงพูดไปถอนหายใจไป
"มึงไปแอบชอบหนุ่มที่ไหน ทำไมกูไม่ทราบข่าว"
"กูชอบพี่เสือมั้ง แต่ตอนนี้พี่เขาดร็อปเรียนแล้วไปต่างประเทศ ไปแบบเงียบ ไปแบบไม่ได้ลากูสักคำเลย"
"แล้วทำไมเขาต้องลามึง ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่"
ก็จริงของใบบัว ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย
บทสนทนาของทั้งคู่เงียบไปสักพัก
"แค่แอบชอบไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องเศร้าขนาดนั้นด้วย"
"ถ้าบอกว่ามากกว่าแอบชอบล่ะ?"
"เป็นแฟนกัน?" ใบบัวถาม ตันหยงส่ายหน้าไปมา เพื่อเป็นการปฏิเสธ
สองเพื่อนซี้ที่นั่งขัดสมาธิคุยกัน ตันหยงดูเศร้าๆ กับเรื่องแบบนี้ซึ่งใบบัวเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
ใบบัวยังคงไม่ได้คาดคั้นอะไร จะรอปลอบ รอฟังแค่เท่าที่เล่า ความเงียบจึงมาครอบงำอีกครั้ง
เพราะคนจะมาปรึกษา มาระบายความเศร้า ก็มัวแต่อ้ำอึ้ง ส่วนเจ้าของห้องก็เลือกที่จะไม่คาดคั้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนตัวเองรู้สึกกดดัน
จนในที่สุดตันหยงก็บอกว่าเธอกับเสือกำลังเริ่มๆ คุยกัน เริ่มๆ จีบกัน
"มีอะไรจะบอก ตอนพี่เสือเดินออกจากห้องมึงกูก็เห็น เกินหนึ่งครั้งด้วย แต่ไม่ได้ถามอะไร รอมึงเล่าเอง" ตันหยงที่ดื่มน้ำอยู่แทบสำลักและแสดงสีหน้าไม่ถูก
"ฮ้ะ!.....มึงเห็นด้วยหรอ?" เธอถามไปอมยิ้มไป
"เออ" ใบบัวยิ้ม
"แล้วโกรธป่ะ ที่กูไม่ได้บอกอะไรเลย"
"ไม่โกรธ กีกี้มึงค่ะ จะใช้ยังไงก็แล้วแต่ดิ" ใบบัวพูดติดตลก
"แล้วมาแสร้งว่าไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องเสียใจขนาดนั้นที่พี่เสืออยู่ดีๆ ก็ไปต่างประเทศแบบไม่บอกกู"
"ไม่ได้แสร้งค่ะ กูไม่เข้าใจจริงๆ โน๊ะ"
สรุปได้นั่งเถียงกันไปมาจนตันหยงสีหน้าเริ่มดีขึ้นมาหน่อย แล้วใบบัวก็ชวนตันหยงไปทานก๋วยเตี๋ยวร้านโปรดเพื่อเยียวยาใจ
เมื่อไปถึงร้านก๋วยเตี๋ยวตันหยงเหลือบไปเห็น 'ไม้' เพื่อนสนิทของเสือนั่งอยู่ในร้านพอดี
เธอเลยหาจะหวะที่จะทักทายแล้วถามถึงเสือ จุดนี้ไม่ได้สนระดับความสนิทแล้ว ไม่อยากมีอะไรคาใจ อยากรู้ก็ต้องถาม โดนมองว่าเสือกก็ยอม
ตันหยงจึงตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีในชีวิตเข้าไปถาม ได้ความว่าเสือมีเรื่องเหนื่อยหลายอย่างเลยอยากดร็อปเรียนไปก่อน แล้วไปพักใจอยู่กับพี่ชายที่อังกฤษและยังไม่มีแพลนกลับไทย
ไม้พูดอย่างใจดี ไม่มีอะไรน่ากลัว
มีเรื่องเหนื่อยหลายเรื่องงั้นเหรอ เรื่องอะไรบ้างนะ?
ไม่เห็นเคยเล่าอะไรให้ฟังเลย...
