เดี๋ยวนะ! นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบไม่พอ เกิดใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะโดนจับโยนเข้าปากเสือแล้วเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ย้อนยุค,นิยายจีน ,นิยายแปล,จีนโบราณ,ตลก,โรแมนติก,วังหลวง,พลังวิเศษ,สัตว์เลี้ยง,ครอบครัว,แฟนตาซี,องค์หญิง,ย้อนยุค,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เดี๋ยวนะ! นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบไม่พอ เกิดใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะโดนจับโยนเข้าปากเสือแล้วเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เกิดใหม่เป็นองค์หญิงน้อยจอมป่วน & ก๊วนสัตว์อลเวง
驭兽团宠:重生萌宝四岁半
ผู้แต่ง: 林林白白
จำนวนตอน: 709 ตอน
เจ้าของลิขสิทธิ์ต้นฉบับ: Beijing Gardenium Cultural Broadcasting Co., Ltd. (17k)
ภายใต้ความร่วมมือกับ TLL Literary Agency & Silkroad Publishers Agency Co., Ltd.
ลิขสิทธิ์ฉบับภาษาไทย: สำนักพิมพ์เซียนอ่าน
นักวาด: Em-mika
ผู้แปล: เสี่ยวเถียวนั่งหิวอยู่ริมคลอง
---------------------------------------------------------------------
เรื่องย่อ
มู่ไป๋ไป่ทะลุมิติไปอยู่ในร่างของลูกสาววัย 4 ขวบของเผด็จการที่มีนิสัยโหดเหี้ยม
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมา พ่อขี้โมโหก็สั่งให้คนจับเธอโยนให้เสือกิน!
แต่จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าฟาดลงมา ทันใดนั้นเสือร้ายก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องของเธอ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พ่อเจ้าอารมณ์ก็หันมาสนใจลูกสาวคนนี้
เพื่อเอาตัวรอด มู่ไป๋ไป่จึงถือโอกาสเปลี่ยนจากองค์หญิงที่ไร้ประโยชน์เป็นเด็กน่ารัก ขี้เล่น ฉลาด จนกลายเป็นที่โปรดปรานของคนที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดในแคว้น
ได้รับความโปรดปรานจากท่านพ่ออย่างนั้นหรือ? นั่นยังไม่พอ!
พี่ชายคนโตเป็นถึงองค์รัชทายาทที่มีความสามารถในการเป็นขุนนางที่ยอดเยี่ยม
พี่ชายคนที่ 2 เป็นแม่ทัพที่สามารถต่อสู้แบบหนึ่งต่อร้อยราวกับเสือดุร้ายที่ไม่มีใครหยุดยั้งเขาได้
พี่ชายคนที่ 3 เป็นเจ้าของกิจการที่ร่ำรวยมากที่สุดในเมืองหลวง เงินที่อยู่ในมือของเขานั้นมีมากยิ่งกว่าในพระคลังเสียอีก
มู่ไป๋ไป่ถูกรังแก? แม้พี่ชายทั้ง 3 จะอยู่ไกลหลายสิบลี้ แต่พวกเขาก็จะรีบมาปกป้องเธอทันที
พี่ชายคนโตถึงขั้นละทิ้งการเจรจาในต่างแคว้นแล้วกลับมาในชั่วข้ามคืน
พี่ชายคนที่ 2 ได้ควบม้าจนม้าตายไป 8 ตัวมุ่งจากสนามรบสู่เมืองหลวง
พี่ชายคนที่ 3 ซึ่งกำลังเดินทางไปทำการค้าหลายสิบล้านตำลึงกลับละทิ้งทั้งหมดไว้กลางทาง
นั่นเป็นเพราะน้องเล็กของตระกูลมู่ถูกรังแกอย่างไรเล่า!
---------------------------------------------------------------------
บทที่ 1-40 อัปเดตตอนเพิ่มทุกวัน วันละ 2 ตอน เวลา 12.00 น.
ตั้งแต่บทที่ 41 เป็นต้นไป อัปเดตวันละ 3 ตอน เวลา 12.00 น.
ปลดล็อกให้อ่านฟรีวันละ 1 ตอน เวลา 12.00 น.
**หยุดอัปเดตตอนวันที่ 1 กับ 16 ของทุกเดือน**
ติดตามข่าวสารหรือพูดคุยกับเราได้ที่เพจ Facebook: สำนักพิมพ์เซียนอ่าน - Xianaan
“อยู่นอกวังหลวง?” มู่ไป๋ไป่รู้สึกประหลาดใจ ปกติแล้วองค์ชายกับองค์หญิงสามารถออกจากวังได้ด้วยหรือ?
“ใช่” มู่จวินฝานพยักหน้า
พอเขาหันไปเห็นเศษขนมติดอยู่ที่มุมปากของน้องสาว เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่นำติดตัวมาด้วยออกมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้าให้นาง
หลังจากที่ทั้ง 2 คนเริ่มสนิทสนมกัน มู่จวินฝานก็คุ้นเคยกับการคอยดูแลมู่ไป๋ไป่ และเขาไม่คิดว่าการกระทำของตนผิดปกติอะไร
แต่พระสนมกับองค์หญิงคนอื่นต่างพากันอิจฉา
ซึ่งท่าทีของทุกคนที่มีต่อเด็กหนุ่มนั้นไม่ต่างจากลี่เฟยและไทเฮา ในขณะที่พวกนางดูถูกเขา แต่พวกนางก็ยังต้องคอยระมัดระวังสถานะของเขาในฐานะองค์รัชทายาทด้วย
ดังนั้นจึงมีหลายคนที่เข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่รอบกายมู่จวินฝาน
แต่คงจะดีไม่น้อยหากเด็กหนุ่มยังคงนั่งทำหน้าเย็นชาอยู่อย่างโดดเดี่ยวในงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของลี่เฟยเหมือนปีก่อน ๆ แล้วในระหว่างนั้นก็ค่อย ๆ เติบโตไปอย่างเงียบ ๆ
บังเอิญว่าในปีนี้องค์รัชทายาทมีองค์หญิงหกอยู่ข้างกาย มันทำให้ทุกคนรู้สึกอิจฉาตาร้อนขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาใส่ใจเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้มากเพียงใด
ตอนนี้พวกนางไม่รู้ว่าอิจฉามู่ไป๋ไป่หรือมู่จวินฝานกันแน่
“น้องรองมีสุขภาพย่ำแย่มาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เขากำลังติดตามแม่ทัพเจิ้นหยวนไปปกป้องชายแดน เมื่อปีที่แล้วเขายังได้เข้าร่วมการต่อสู้ในสนามรบอีกด้วย ถ้าวันปีใหม่นี้ไม่มีสงคราม เขาก็คงจะได้กลับเมืองหลวง”
มู่จวินฝานค่อย ๆ อธิบายให้มู่ไป๋ไป่ฟังถึงสถานการณ์ปัจจุบันของพี่ชายอีก 2 คนของนาง “สำหรับน้องสาม… ซูเฟยอยู่ในสถานการณ์พิเศษ”
“หืม?” เด็กน้อยรอฟังอย่างสนใจ
เธออยากจะรู้ว่าต้องใช้วิธีการใดเพื่อให้ไม่ต้องอยู่ในวังหลวง เผื่อเธอจะได้ศึกษาวิธีการเอาไว้ใช้เองด้วย
แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็มีร่างหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“เชียนเชียนคารวะองค์รัชทายาท” มู่เชียนสวมชุดหรูหราสีน้ำเงินเข้มซึ่งมันช่วยขับให้นางดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
มู่ไป๋ไป่แทบจะจำอีกฝ่ายไม่ได้ด้วยซ้ำ
ใครจะไปคาดคิดว่าองค์หญิงใหญ่จะปรากฏตัวที่นี่!
“แค่ก ๆ!”
“ค่อย ๆ กินสิ” มู่จวินฝานยื่นน้ำชาในมือให้มู่ไป๋ไป่ที่กำลังสำลัก
“รีบดื่มเร็วเข้า ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าให้ค่อย ๆ กินเดี๋ยวจะสำลัก ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย? เมื่อไหร่จะโตสักที”
หลังจากเด็กหนุ่มพูดจบ เขาก็หันไปพยักหน้าให้มู่เชียนเบา ๆ “องค์หญิงใหญ่ไม่ต้องมากพิธี”
ขณะนี้ภายในดวงตาที่หลุบต่ำลงขององค์หญิงใหญ่ฉายแววขุ่นเคือง ดูเหมือนว่า 1 เดือนที่นางถูกลงโทษ วังหลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
ครั้งหนึ่งนางเคยเป็นองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุดในวังหลัง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังพูดถึงนังมู่ไป๋ไป่คนนี้
“องค์หญิงใหญ่ มีอะไรอย่างนั้นหรือ?” เมื่อมู่จวินฝานเห็นว่ามู่เชียนยังคงยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะ เขาก็ถามขึ้นมา “หรือเจ้าหาที่นั่งของตัวเองไม่พบ?”
ขณะนี้เด็กหญิงพยายามระงับความโกรธที่แทบจะปะทุออกมาจากอก แล้วลดศีรษะต่ำลงก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ
ไม่กี่อึดใจต่อมา นางก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ “ข้ามาที่นี่ก็เพื่อขอโทษมู่ไป๋ไป่”
“...” มู่ไป๋ไป่ที่เพิ่งวางขนมลงก็ชะงักไปทันที
เรื่องประหลาดเช่นนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป
“มู่ไป๋ไป่ น้องหก ข้าขอโทษ!” มู่เชียนรวบรวมความกล้าและตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
ภายใต้สายตาประหลาดใจของทุกคน นางก็ได้โค้งคำนับให้กับองค์หญิงหกอย่างนอบน้อม
“เมื่อก่อนเป็นข้าเองที่ไม่รู้ความคอยรังแกเจ้าอยู่ตลอดเวลา ในตอนนี้ข้ารู้สึกเสียใจมากกับการกระทำของตัวเอง และในอนาคตจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”
เหตุการณ์นี้ทำให้ทั่วทั้งอุทยานหลวงตกอยู่ในความเงียบ เหล่าพระสนมและองค์หญิงต่างพากันมองไปที่มู่เชียน
จากนั้นพวกนางก็แอบเฝ้ามองว่ามู่ไป๋ไป่จะทำอย่างไรกับองค์หญิงใหญ่ที่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เพราะก่อนหน้านี้นางถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บถึงขั้นเกือบสูญเสียมือไปทั้ง 2 ข้าง
“เอ่อ… ข้าเข้าใจแล้ว” คนตัวเล็กเช็ดมือของตัวเองก่อนจะยกชายกระโปรงแล้วลุกขึ้นอย่างไม่สบายใจ “ข้ายอมรับคำขอโทษของท่าน”
เธอก็ยังเป็นเช่นเคย เธอจะไม่รุกรานใครเว้นแต่คนผู้นั้นเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
แต่หากอีกฝ่ายให้เกียรติเธอแม้เพียงเล็กน้อย เธอก็ยิ่งจะให้เกียรติอีกฝ่ายมากกว่าที่ได้รับ
นอกจากนี้เธอยังได้รับรู้เรื่องที่มู่เชียนจะต้องพบเจอในช่วงที่ผ่านมาอีกด้วย มู่เทียนฉงมีบทลงโทษคนที่โหดร้ายมาก องค์หญิงใหญ่เกือบจะเสียชีวิตเพราะอาการป่วยอยู่ในคุกใต้ดิน ซ้ำยังถูกกักบริเวณเป็นเวลาอีก 1 เดือน
องค์หญิงใหญ่ทั้งถูกลงโทษแล้วต้องมาขอโทษต่อหน้าผู้คนมากมาย มู่ไป๋ไป่รู้สึกว่าเธอคงจะใจแคบมากเกินไปถ้าเธอทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้า
“เจ้าเต็มใจยอมรับคำขอโทษของข้าอย่างนั้นหรือ?” มู่เชียนไม่คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะยอมปล่อยมือไปง่าย ๆ และเงยหน้ามองเด็กน้อยด้วยท่าทางตกใจ
“อื้อ!” มู่ไป๋ไป่ยื่นมือที่เพิ่งเช็ดกับกระโปรงของตัวเองออกไปข้างหน้าพลางกล่าวว่า “ปล่อยให้อดีตเป็นเรื่องของอดีตไปเถอะ เอาเป็นว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่”
เด็กหญิงมั่นใจว่าเธอจะสามารถเข้ากับพี่สาวคนนี้ได้เป็นอย่างดี
เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่ชอบเธอบ้าง?
ทางด้านมู่จวินฝานมองดูดวงตาที่สดใสและไร้เดียงสาของมู่ไป๋ไป่ ในขณะที่เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
สมแล้วที่นางเป็นน้องสาวของข้า นางช่างสง่างามยิ่งนัก
“หลังจากจับมือกันแล้ว เราก็ลืมอดีตไปเถอะ” เมื่อมู่ไป๋ไป่เห็นคนตรงหน้าเอาแต่นิ่งเงียบ เธอก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อ
จากนั้นเธอจึงพูดขึ้นมาว่า “ทุกคนกำลังมองเราอยู่นะ ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่มีวันผิดคำพูดของตัวเอง”
มู่เชียนกลับมามีสติอีกครั้ง นางเม้มริมฝีปากด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนก่อนจะยื่นมือไปจับมือน้องหกอย่างลังเล
มู่ไป๋ไป่ที่เพิ่งคว้าขนมมาทำให้บนมือยังมีกลิ่นขนมติดอยู่
ต่อมา องค์หญิงใหญ่กลับไปนั่งที่นั่งของตัวเองและจ้องมองฝ่ามือของตนสักพัก
ไม่นานนางกำนัลก็เดินไปข้างหลังของนางเพื่อกระซิบพูดเบา ๆ ว่า “องค์หญิง นายน้อยหลัวตอบตกลงเพคะ ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว พระองค์จะลงมือเมื่อใดเพคะ?”
มู่เชียนเหลือบมองมู่ไป๋ไป่ที่กำลังพูดคุยหัวเราะกับมู่จวินฝานอยู่ฝั่งตรงข้าม และดวงตาของนางก็มืดลงอีกครั้ง “หลังจากนี้อีก 1 ก้านธูป”
ขณะนี้คนตัวเล็กยังคงเล่นไม่ลืมหูลืมตา ในไม่ช้าองค์หญิงที่ไม่กล้าเข้าใกล้เธอมาก่อนก็ได้มารวมตัวกันเพื่อเอาอกเอาใจเธอเนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ด้วยนิสัยที่บ้าบิ่นของมู่ไป๋ไป่ เธอจึงพาหลัวเซียวเซียวมาเล่นกับองค์หญิงคนอื่นจนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามู่จวินฝานหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
พอเด็กหญิงกลับมาที่นั่งของตัวเอง ก็เหลือเพียงองครักษ์ของพี่ชายเท่านั้นที่ยังคงคอยคุ้มกันอยู่ไม่ห่าง
“เซียวเซียว ทำไมเจ้าไม่มานั่งด้วยกันล่ะ?” มู่ไป๋ไป่ที่เล่นจนเหงื่อโทรมกายรู้สึกไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัว แต่เนื่องจากตอนนี้อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย และหลัวเซียวเซียวก็รู้สถานะของตัวเองเป็นอย่างดี นางจึงไม่กล้านั่งลงหรือเช็ดเหงื่อให้องค์หญิงหก
“ไม่ได้เพคะองค์หญิงหก” หลัวเซียวเซียวยิ้มให้อีกฝ่ายจาง ๆ “ที่นี่มีพระสนมและองค์หญิงมากมายคอยจับตาดูเราอยู่ หม่อมฉันไม่สามารถทำให้องค์หญิงต้องอับอายได้เพคะ”
ตัวนางเองรู้ว่ามู่ไป๋ไป่ไม่สนใจเรื่องนี้
ถ้าเป็นเวลาปกติที่นางอาศัยอยู่ในตำหนักอิ๋งชุนนางคงจะไม่ปฏิเสธ แต่ปัจจุบันพวกนางอยู่ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่กำลังจับจ้องมา นางจึงไม่อาจทนปล่อยให้คนเหล่านั้นมาดูถูกองค์หญิงหกได้
“ไม่ต้องคิดมากหรอก” มู่ไป๋ไป่ไม่สนใจสิ่งใดและดึงหลัวเซียวเซียวให้ลงมานั่งข้างตน
“อีกอย่าง ข้าก็เคยบอกเจ้าหลายครั้งแล้วว่าเจ้าเป็นสหายและเป็นสหายร่วมเรียนของข้า เจ้าไม่ใช่คนรับใช้หรือนางกำนัล เวลาอยู่ต่อหน้าข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องอะไรทั้งนั้น เข้าใจหรือไม่?”
ในขณะที่พูดคนตัวเล็กก็ได้ยัดองุ่นจำนวนหนึ่งใส่มือสหายตัวน้อย
หลัวเซียวเซียวที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ยิ้มสดใสด้วยความรู้สึกอุ่นวาบในใจ “หม่อมฉันเข้าใจแล้ว ขอบพระทัยเพคะองค์หญิง”
“ต้องอย่างนี้สิ เด็กดี” มู่ไป๋ไป่ลูบหัวอีกคนอย่างพึงพอใจพลางคิดว่าการที่เธอมีน้องสาวแบบหลัวเซียวเซียวนั้นช่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก
ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยเล่นกัน มู่เชียนก็กลับมาอีกครั้ง
“น้องหก เพื่อเป็นการขอโทษเจ้า ข้าได้เตรียมบางอย่างเป็นของขวัญให้เจ้าในสวนด้านหลัง” องค์หญิงใหญ่กล่าวพลางยิ้มเอียงอาย “เจ้า… ถ้าเจ้ายินดีที่จะยกโทษให้ข้าจริง ๆ เจ้าลองไปดูสักหน่อยสิ”
“ของขวัญอย่างนั้นหรือ?” ดวงตาของมู่ไป๋ไป่เป็นประกาย “ของขวัญอะไรน้า~?”
ในขณะนั้นเด็กหญิงไม่ได้สงสัยมู่เชียนเลย ด้วยท่าทางที่สำนึกผิดของอีกฝ่าย หากมันไม่ได้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ นางจะยอมขอโทษเธอต่อหน้าผู้คนมากมายได้อย่างไร
--------------------------------------------------
พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ลางไม่ดีสุด ๆ แถมท่านพี่รัชทายาทก็หายไปไหนไม่รู้อีก