เดี๋ยวนะ! นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบไม่พอ เกิดใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะโดนจับโยนเข้าปากเสือแล้วเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ย้อนยุค,นิยายจีน ,นิยายแปล,จีนโบราณ,ตลก,โรแมนติก,วังหลวง,พลังวิเศษ,สัตว์เลี้ยง,ครอบครัว,แฟนตาซี,องค์หญิง,ย้อนยุค,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เดี๋ยวนะ! นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบไม่พอ เกิดใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะโดนจับโยนเข้าปากเสือแล้วเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เกิดใหม่เป็นองค์หญิงน้อยจอมป่วน & ก๊วนสัตว์อลเวง
驭兽团宠:重生萌宝四岁半
ผู้แต่ง: 林林白白
จำนวนตอน: 709 ตอน
เจ้าของลิขสิทธิ์ต้นฉบับ: Beijing Gardenium Cultural Broadcasting Co., Ltd. (17k)
ภายใต้ความร่วมมือกับ TLL Literary Agency & Silkroad Publishers Agency Co., Ltd.
ลิขสิทธิ์ฉบับภาษาไทย: สำนักพิมพ์เซียนอ่าน
นักวาด: Em-mika
ผู้แปล: เสี่ยวเถียวนั่งหิวอยู่ริมคลอง
---------------------------------------------------------------------
เรื่องย่อ
มู่ไป๋ไป่ทะลุมิติไปอยู่ในร่างของลูกสาววัย 4 ขวบของเผด็จการที่มีนิสัยโหดเหี้ยม
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมา พ่อขี้โมโหก็สั่งให้คนจับเธอโยนให้เสือกิน!
แต่จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าฟาดลงมา ทันใดนั้นเสือร้ายก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องของเธอ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พ่อเจ้าอารมณ์ก็หันมาสนใจลูกสาวคนนี้
เพื่อเอาตัวรอด มู่ไป๋ไป่จึงถือโอกาสเปลี่ยนจากองค์หญิงที่ไร้ประโยชน์เป็นเด็กน่ารัก ขี้เล่น ฉลาด จนกลายเป็นที่โปรดปรานของคนที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดในแคว้น
ได้รับความโปรดปรานจากท่านพ่ออย่างนั้นหรือ? นั่นยังไม่พอ!
พี่ชายคนโตเป็นถึงองค์รัชทายาทที่มีความสามารถในการเป็นขุนนางที่ยอดเยี่ยม
พี่ชายคนที่ 2 เป็นแม่ทัพที่สามารถต่อสู้แบบหนึ่งต่อร้อยราวกับเสือดุร้ายที่ไม่มีใครหยุดยั้งเขาได้
พี่ชายคนที่ 3 เป็นเจ้าของกิจการที่ร่ำรวยมากที่สุดในเมืองหลวง เงินที่อยู่ในมือของเขานั้นมีมากยิ่งกว่าในพระคลังเสียอีก
มู่ไป๋ไป่ถูกรังแก? แม้พี่ชายทั้ง 3 จะอยู่ไกลหลายสิบลี้ แต่พวกเขาก็จะรีบมาปกป้องเธอทันที
พี่ชายคนโตถึงขั้นละทิ้งการเจรจาในต่างแคว้นแล้วกลับมาในชั่วข้ามคืน
พี่ชายคนที่ 2 ได้ควบม้าจนม้าตายไป 8 ตัวมุ่งจากสนามรบสู่เมืองหลวง
พี่ชายคนที่ 3 ซึ่งกำลังเดินทางไปทำการค้าหลายสิบล้านตำลึงกลับละทิ้งทั้งหมดไว้กลางทาง
นั่นเป็นเพราะน้องเล็กของตระกูลมู่ถูกรังแกอย่างไรเล่า!
---------------------------------------------------------------------
บทที่ 1-40 อัปเดตตอนเพิ่มทุกวัน วันละ 2 ตอน เวลา 12.00 น.
ตั้งแต่บทที่ 41 เป็นต้นไป อัปเดตวันละ 3 ตอน เวลา 12.00 น.
ปลดล็อกให้อ่านฟรีวันละ 1 ตอน เวลา 12.00 น.
**หยุดอัปเดตตอนวันที่ 1 กับ 16 ของทุกเดือน**
ติดตามข่าวสารหรือพูดคุยกับเราได้ที่เพจ Facebook: สำนักพิมพ์เซียนอ่าน - Xianaan
“ขั้นต่อไปคือการทดสอบฝีมือการแสดงของเจ้ากับจื่อเฟิง” มู่ไป๋ไป่กวักมือให้หลัวเซียวเซียวขยับเข้ามาใกล้ ๆ แล้วกระซิบว่า “อีกไม่นานหมอหลวงฉินจะมาที่นี่ เจ้าจะต้องร้องไห้อยู่ข้างๆ ยิ่งเจ้าร้องไห้ดังเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น”
“ด้วยวิธีนี้ หมอหลวงฉินจะได้ไม่มีสมาธิ แล้วข้าก็จะทำตามวิธีการที่อวี้เซิ่งแนะนำ สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้อย่างราบรื่น”
หลัวเซียวเซียวพยักหน้าเข้าใจ
ปัจจุบันมู่ไป๋ไป่ได้กลายเป็นหลานคนโปรดของไทเฮา อีกทั้งเรือนพักที่เธออาศัยอยู่ก็อยู่ใกล้กับเรือนพักของพระนาง ดังนั้นตอนที่นางกำนัลตะโกนลั่น พระนางก็ทรงได้รับข่าว
ดังนั้นก่อนที่หมอหลวงจะมาถึง ผู้เป็นย่าก็เสด็จมาถึงก่อน
“ไป๋ไป่ของเราเป็นเช่นไรบ้าง?” ไทเฮาที่มาถึงก่อนใครเพื่อน ทันทีที่ประตูถูกเปิดเข้ามา พระนางก็เห็นหลานสาวนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหน้าของเจ้าถึงได้ซีดเช่นนั้น?”
“ท่านย่าไทเฮา” เด็กหญิงได้เปิดม่านการแสดง และทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ท่านย่า ไป๋ไป่ปวดท้อง”
“เกิดอะไรขึ้น?” หญิงสูงวัยไม่กล้าแตะต้องร่างเล็กจึงทำได้เพียงนั่งลงข้างเตียงแล้วจับมือน้อย ๆ ของหลานสาวเอาไว้ “เมื่อวานเจ้ากินอะไรที่แสลงท้องเข้าไปหรือไม่ หรือเป็นเพราะนางกำนัลพวกนั้นไม่ได้ปรนนิบัติเจ้าตอนเข้านอนจึงทำให้เจ้าท้องเย็น?”
“ไป๋ไป่ไม่ทราบเพคะ” มู่ไป๋ไป่ส่ายหัวอย่างอ่อนแรง “วันนี้ไป๋ไป่รู้สึกไม่สบายท้องทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา จากนั้นความเจ็บปวดก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ”
นี่เป็นคำพูดที่เธอคิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้
ทว่าในสายตาของไทเฮาและคนอื่น ๆ นางเป็นเพียงแค่เด็ก 4 ขวบ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่นางจะไม่สามารถอธิบายความรู้สึกออกมาได้อย่างชัดเจน
“นั่นสิ เราถามเจ้า เจ้าก็คงไม่สามารถตอบได้เหมือนกัน” ผู้เป็นย่ารู้สึกปวดใจที่เห็นหลานสาวทุกข์ทรมานเช่นนี้ “ไม่เป็นไร ๆ หมอหลวงกำลังจะมาที่นี่แล้ว”
“หลังจากหมอหลวงตรวจไป๋ไป่เสร็จ เขาก็จะสั่งยา พอกินยาแล้วไป๋ไป่ก็จะหายขาด”
“หมอหลวงอยู่ที่ไหน? ทำไมหมอหลวงยังไม่มา!”
ไทเฮาหันกลับไปถามนางกำนัลโดยที่สายตากับท่าทีอ่อนโยนที่เคยมีให้มู่ไป๋ไป่เปลี่ยนไป ทำให้นางกำนัลและขันทีทุกคนต้องรีบคุกเข่าลง
“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมาแล้ว” หมอหลวงฉินที่ได้ยินเสียงของไทเฮาจากหน้าประตูจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น “กระหม่อมมาช้า ขอพระองค์ทรงอภัยให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
หมอหลวงฉินมีอายุถึงวัยเกษียณกลับบ้านนานแล้ว แต่ฝีมือการรักษาของเขาดีมากจนมู่เทียนฉงต้องเก็บเขาเอาไว้ในวังหลวง
ในยามที่ไทเฮาพบหน้าชายชรา พระนางก็ไม่รู้สึกอยากซักไซ้เขา ดังนั้นพระนางจึงยืนขึ้นและก้าวออกไปเพื่อเปิดทางให้อีกฝ่ายเข้าไปตรวจอาการของมู่ไป๋ไป่
“เป็นอย่างไรบ้าง? หลานสาวเราเป็นอะไรร้ายแรงหรือไม่?” พอสตรีสูงวัยเห็นว่าหมอหลวงฉินกำลังลูบเคราครุ่นคิดเงียบ ๆ พระนางก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมาอย่างเป็นกังวล “หรือนางจะถูกวางยาพิษ?!”
การถูกวางยาพิษนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในวังหลวง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในวัดฮู่กั๋วที่การอารักขาหละหลวมยิ่งกว่า
ทันทีที่พระนางคิดว่ามีใครบางคนแอบวางยาพิษหลานสาว พระพักตร์ของพระนางก็เปลี่ยนเป็นโกรธแค้น
“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ” ผู้เป็นหมอหรี่ตาลง “ไทเฮา พระองค์ทรงอย่าได้กังวลไป ตามการวินิจฉัยของกระหม่อม ชีพจรขององค์หญิงหกไม่มีอะไรผิดปกติ นางน่าจะเป็นไข้ลมหนาวแล้วปวดท้องเท่านั้น ซึ่งเป็นอาการปกติที่เกิดขึ้นในยามที่ร่างกายอ่อนแอ”
“กระหม่อมจะสั่งยาให้องค์หญิงหก แล้วให้องค์หญิงหกพักสัก 2-3 วัน อาการไข้ลมหนาวก็จะหายไป ส่วนเรื่องปวดท้องไม่ใช่ปัญหาร้ายแรงพ่ะย่ะค่ะ”
“จริงหรือ?” ไทเฮาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หมอหลวงฉิน ท่านแน่ใจหรือว่านางเป็นเพียงแค่ไข้ลมหนาว? แล้วทำไมใบหน้าไป๋ไป่ถึงได้ซีดขนาดนี้?”
ยามนี้คนตัวเล็กยังคงนอนกลิ้งร้องด้วยความเจ็บปวด
โอ๊ะ ดูเหมือนว่าฉันจะแสดงมากเกินไป
เมื่อเธอเห็นว่าหมอหลวงฉินกำลังจะเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของตน เธอก็รีบขยิบตาให้กับหลัวเซียวเซียวที่อยู่ด้านข้าง
เด็กหญิงที่ได้รับสัญญาณก็น้ำตาไหลพรากทันที เมื่อนางเริ่มร้องไห้ มือของคนเป็นหมอก็สั่นเพราะความตกใจ
“องค์หญิงหก ฮือ ๆๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของเซียวเซียวที่ไม่ดูแลพระองค์ให้ดี” หลัวเซียวเซียวกระโจนเข้ากอดคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียง โดยขวางไม่ให้ชายชราแตะต้องอีกฝ่าย “เป็นเซียวเซียวที่ทำให้องค์หญิงหกต้องลมหนาว องค์หญิงหก โปรดลงโทษเซียวเซียวเถิดเพคะ!”
“อะแฮ่ม… ไม่เป็นไร” มู่ไป๋ไป่แอบยกนิ้วโป้งให้สหายตัวน้อย แล้วพูดเสียงเบา “เป็นข้าเองที่ปฏิเสธไม่ยอมห่มผ้า ข้าจะตำหนิเจ้าได้อย่างไร”
“ไม่ ๆๆ มันเป็นความผิดของหม่อมฉันเอง…”
“ไม่ ๆๆ มันเป็นความผิดของข้า...”
ทันทีที่คนอื่น ๆ เห็นว่าเด็ก 2 คนนี้เอาแต่ทะเลาะกัน บรรยากาศที่หนักอึ้งภายในห้องก็ดูเหมือนจะเบาลง
“ไทเฮา องค์หญิงหกทรงเป็นคนมีจิตใจดีมากพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงฉินลูบเคราตัวเอง 2-3 ที ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “สำหรับใบหน้าซีดเซียวของนาง น่าจะเป็นเพราะความเย็นส่งผลต่อลมปราณในร่างกายจนทำให้เลือดลมบกพร่อง”
“หลังจากที่องค์หญิงหกได้พักสักครู่ กระหม่อมจะสั่งยาบำรุงให้องค์หญิงหก เพียงแค่นี้มันก็สามารถช่วยให้องค์หญิงหกกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ยอดไปเลย” ไทเฮาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าเช่นนั้นหมอหลวงฉิน ท่านรีบไปสั่งยาเถิด”
ในขณะที่ซูหว่านกำลังวิ่งเข้ามา หมอหลวงฉินก็ตรวจมู่ไป๋ไป่เสร็จแล้ว พอนางได้รู้ว่าลูกสาวเป็นเพียงไข้ลมหนาว นางจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เจ้าเด็กนี่ ทำให้แม่ต้องกังวลอยู่เรื่อย” หว่านผินกล่าวพลางปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
มู่ไป๋ไป่มีสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก และยังถูกรังแกมานานหลายปี
ตอนนี้ในที่สุดลูกสาวก็กลับมาแข็งแรงสมบูรณ์แล้ว นางกลัวว่าเด็กคนนี้จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมหลังจากที่ได้ยินว่าเจ้าตัวป่วย
“ท่านแม่ ข้าขอโทษ” แม่และลูกสาวมีสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น มู่ไป๋ไป่รู้ว่าซูหว่านกำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที
ก่อนหน้านี้เธอได้คำนึงถึงทุกเรื่องแล้ว ยกเว้นความกังวลของผู้เป็นแม่ที่มีต่อตัวเธอ
“คนที่เจ้าต้องขอโทษไม่ใช่แม่ แต่เป็นตัวของเจ้าเอง” หว่านผินถอนหายใจ “ไป๋ไป่ ร่างกายเจ้าเป็นของเจ้า ในอนาคตเจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้อีก เข้าใจหรือไม่?”
“ถ้า…ถ้าเกิดว่าเจ้าเป็นอะไรไป แม่จะทำเช่นไร?”
ในขณะที่พูดหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะสะอื้นเบา ๆ
ทางด้านมู่ไป๋ไป่ได้แต่โทษตัวเองไม่รู้จบ แต่เธอไม่สามารถบอกท่านแม่ได้ว่าที่จริงแล้วตนไม่ได้เป็นอะไร ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าก้มตารับถ้วยยาที่นางกำนัลนำมาให้ แล้วดื่มมันเข้าไปจนหมด
ซูหว่านอยู่ดูแลเธอในห้องสักพักก่อนจะกลับออกไปพร้อมกับไทเฮาเพื่อไปสวดมนต์ที่วิหาร
ก่อนที่จะออกเดินทาง หว่านผินยังได้กำชับให้ลูกสาวพักผ่อนให้ดี อย่าไปเล่นซนที่ไหนอีก
ทันทีที่เสียงฝีเท้าหายไป แล้วยืนยันว่าหว่านผินกับไทเฮาได้เดินออกไปไกลแล้ว มู่ไป๋ไป่ก็กลิ้งตัวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว
“รีบออกไปกันเถอะ ช่วงบ่ายท่านแม่จะต้องมาเยี่ยมข้าอย่างแน่นอน เราคงต้องรีบไปรีบกลับ”
“องค์หญิงหก เมื่อสักครู่นี้หม่อมฉันเห็นว่าหว่านผินร้องไห้อย่างเศร้าใจมาก” หลัวเซียวเซียวพูดขึ้นมาขณะช่วยอีกฝ่ายเปลี่ยนเสื้อผ้า “ทำไมเราไม่บอกหว่านผินก่อนที่เราจะไปล่ะเพคะ?”
“ไม่ได้” มู่ไป๋ไป่ส่ายหัวพร้อมกับทำสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านแม่เป็นคนคิดมาก ถ้าข้าบอกนาง นางคงไม่ยอมให้ข้าลงจากเขาแน่”
“คราวนี้เรามีอวี้เซิ่งร่วมเดินทางไปด้วย ดังนั้นทุกอย่างจะเรียบร้อยดี”
“ไปกันเถอะ รีบไปจะได้รีบกลับ”
หลังจากหลัวเซียวเซียวได้ยินสิ่งที่องค์หญิงตัวน้อยพูด นางก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นางรีบเก็บข้าวของและออกไปพร้อมกับอีกคนทันที
ขณะนี้จื่อเฟิงรออยู่ที่ด้านนอกเรือนพักแล้ว เมื่อเขาเห็นพวกเธอเดินออกมา เขาก็โบกมือให้เด็กหญิงทั้ง 2
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าสายตาของมู่ไป๋ไป่ก็ถูกหมาป่าสีเทาที่อยู่ข้างกายของเขาดึงดูดไป
“อ๊ะ ทำไมเจ้าตัวโตถึงมาอยู่ที่นี่?” คนตัวเล็กก้าวเข้าไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจก่อนจะลูบหัวหมาป่า
“เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือไม่ น่าเสียดายยิ่งนัก ตอนนี้ข้ามีเรื่องด่วนที่ต้องลงภูเขาไปจัดการ ไม่อย่างนั้น เจ้ารอตอนเย็นได้หรือไม่ แล้วเจ้าค่อยมาใหม่”
“ท่านจ้าวอสูร ข้าไม่ได้เป็นอะไร” หมาป่าสีเทาโน้มตัวเป็นการทำความเคารพมู่ไป๋ไป่เล็กน้อย “ข้าได้ยินจากเจ้าเด็กโง่คนนี้ว่าท่านมีปัญหาบางอย่างและต้องการความช่วยเหลือ”