เดี๋ยวนะ! นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบไม่พอ เกิดใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะโดนจับโยนเข้าปากเสือแล้วเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ย้อนยุค,นิยายจีน ,นิยายแปล,จีนโบราณ,ตลก,โรแมนติก,วังหลวง,พลังวิเศษ,สัตว์เลี้ยง,ครอบครัว,แฟนตาซี,องค์หญิง,ย้อนยุค,เกิดใหม่ ,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เดี๋ยวนะ! นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็ก 4 ขวบไม่พอ เกิดใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะโดนจับโยนเข้าปากเสือแล้วเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เกิดใหม่เป็นองค์หญิงน้อยจอมป่วน & ก๊วนสัตว์อลเวง
驭兽团宠:重生萌宝四岁半
ผู้แต่ง: 林林白白
จำนวนตอน: 709 ตอน
เจ้าของลิขสิทธิ์ต้นฉบับ: Beijing Gardenium Cultural Broadcasting Co., Ltd. (17k)
ภายใต้ความร่วมมือกับ TLL Literary Agency & Silkroad Publishers Agency Co., Ltd.
ลิขสิทธิ์ฉบับภาษาไทย: สำนักพิมพ์เซียนอ่าน
นักวาด: Em-mika
ผู้แปล: เสี่ยวเถียวนั่งหิวอยู่ริมคลอง
---------------------------------------------------------------------
เรื่องย่อ
มู่ไป๋ไป่ทะลุมิติไปอยู่ในร่างของลูกสาววัย 4 ขวบของเผด็จการที่มีนิสัยโหดเหี้ยม
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมา พ่อขี้โมโหก็สั่งให้คนจับเธอโยนให้เสือกิน!
แต่จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าฟาดลงมา ทันใดนั้นเสือร้ายก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องของเธอ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พ่อเจ้าอารมณ์ก็หันมาสนใจลูกสาวคนนี้
เพื่อเอาตัวรอด มู่ไป๋ไป่จึงถือโอกาสเปลี่ยนจากองค์หญิงที่ไร้ประโยชน์เป็นเด็กน่ารัก ขี้เล่น ฉลาด จนกลายเป็นที่โปรดปรานของคนที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดในแคว้น
ได้รับความโปรดปรานจากท่านพ่ออย่างนั้นหรือ? นั่นยังไม่พอ!
พี่ชายคนโตเป็นถึงองค์รัชทายาทที่มีความสามารถในการเป็นขุนนางที่ยอดเยี่ยม
พี่ชายคนที่ 2 เป็นแม่ทัพที่สามารถต่อสู้แบบหนึ่งต่อร้อยราวกับเสือดุร้ายที่ไม่มีใครหยุดยั้งเขาได้
พี่ชายคนที่ 3 เป็นเจ้าของกิจการที่ร่ำรวยมากที่สุดในเมืองหลวง เงินที่อยู่ในมือของเขานั้นมีมากยิ่งกว่าในพระคลังเสียอีก
มู่ไป๋ไป่ถูกรังแก? แม้พี่ชายทั้ง 3 จะอยู่ไกลหลายสิบลี้ แต่พวกเขาก็จะรีบมาปกป้องเธอทันที
พี่ชายคนโตถึงขั้นละทิ้งการเจรจาในต่างแคว้นแล้วกลับมาในชั่วข้ามคืน
พี่ชายคนที่ 2 ได้ควบม้าจนม้าตายไป 8 ตัวมุ่งจากสนามรบสู่เมืองหลวง
พี่ชายคนที่ 3 ซึ่งกำลังเดินทางไปทำการค้าหลายสิบล้านตำลึงกลับละทิ้งทั้งหมดไว้กลางทาง
นั่นเป็นเพราะน้องเล็กของตระกูลมู่ถูกรังแกอย่างไรเล่า!
---------------------------------------------------------------------
บทที่ 1-40 อัปเดตตอนเพิ่มทุกวัน วันละ 2 ตอน เวลา 12.00 น.
ตั้งแต่บทที่ 41 เป็นต้นไป อัปเดตวันละ 3 ตอน เวลา 12.00 น.
ปลดล็อกให้อ่านฟรีวันละ 1 ตอน เวลา 12.00 น.
**หยุดอัปเดตตอนวันที่ 1 กับ 16 ของทุกเดือน**
ติดตามข่าวสารหรือพูดคุยกับเราได้ที่เพจ Facebook: สำนักพิมพ์เซียนอ่าน - Xianaan
“เจ้ามาที่นี่เพื่อมาช่วยพวกเราโดยเฉพาะหรือ?” ดวงตาของมู่ไป๋ไป่เป็นประกาย ก่อนที่เธอจะย่อตัวลงและเอื้อมมือไปขยี้หัวหมาป่าด้วยความมันเขี้ยว “ช่างเป็นหมาป่าที่นิสัยดีอะไรเช่นนี้”
หมาป่าสีเทาหรี่ตาลงในขณะที่หัวของมันถูกนวด แล้วมันก็ตอบโดยการแลบลิ้นออกมาว่า “นั่นเป็นสิ่งที่ข้าควรทำแล้ว”
“ชีวิตของข้าได้ท่านจ้าวอสูรช่วยเอาไว้ ตอนนี้ยามที่ท่านจ้าวอสูรมีปัญหา ข้าย่อมอยากจะช่วยเหลือท่านเป็นธรรมดา”
เด็กหญิงพยักหน้าพลางเอ่ยปากชมว่า “เจ้าเป็นสัตว์ที่ซื่อสัตย์มาก แต่ถ้าเจ้าลงเขาไปทั้งแบบนี้ เจ้าอาจจะทำให้ผู้คนในเมืองหลวงหวาดกลัวได้”
“ท่านจ้าวอสูรไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่โจมตีมนุษย์” หมาป่าตัวโตคิดว่าเธอกำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันจึงเอ่ยปากสัญญาอย่างจริงจังทันทีว่า “ตราบใดที่มนุษย์ไม่ทำร้ายข้าก่อน ข้าก็จะไม่โจมตีมนุษย์!”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะบอก” มู่ไป๋ไป่โบกมือแล้วหันกลับไปกระซิบบางอย่างกับสหายตัวน้อย หลังจากนั้นไม่นาน หลัวเซียวเซียวก็กลับมาพร้อมกับเชือกเส้นหนึ่ง
จากนั้นคนตัวเล็กก็ผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้ที่คอของหมาป่าสีเทา และยื่นปลายอีกด้านหนึ่งให้กับจื่อเฟิง
“เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าเราถือเชือกเอาไว้ก็จะไม่มีใครหวาดกลัวเจ้านี่” มู่ไป๋ไป่กล่าวพลางปัดมือ “ถ้ามีใครถาม เราก็เพียงแค่ยืนยันว่านี่เป็นสัตว์เลี้ยงของครอบครัวเรา”
หมาป่าสีเทามีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าสุนัขเท่าไหร่นัก แต่ขนของมันมีสีเข้มกว่า ดังนั้นมันจึงพอจะปลอมตัวเป็นสุนัขได้บ้าง
“เป็นอย่างไร? เจ้าปรับตัวเข้ากับมันได้หรือยัง?” เด็กหญิงกลัวว่าเจ้าหมาป่าจะไม่สบายตัว เธอจึงช่วยคลายเชือกบริเวณลำคอมันออกเล็กน้อย
หมาป่าสีเทาส่ายหัว “ข้าสบายตัวแล้ว”
ดังนั้นตอนที่อวี้เซิ่งเดินออกมาจากวัดฮู่กั๋ว เขาก็เห็นเชือกโยงอยู่กับสัตว์ตัวหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ มู่ไป๋ไป่ซึ่งเขาไม่สามารถบอกได้ว่าสัตว์ตัวนั้นเป็นสุนัขหรือหมาป่า
“เจ้านั่นคืออะไรน่ะ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วพร้อมกับเอื้อมมือออกไปแตะหัวหมาป่าสีเทา
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หมาป่าจะทันได้ตอบสนองอะไร จื่อเฟิงก็ไปยืนขวางอยู่ตรงหน้ามันพร้อมกับแยกเขี้ยว
อวี้เซิ่งแค่นเสียงในลำคอ “เจ้าเด็กเวร”
“นี่คือเจ้าตัวโตที่ข้าเก็บมาเลี้ยง” มู่ไป๋ไป่โกหกหน้าซื่อตาใส “ข้าคิดว่าจะพามันลงเขาไปด้วย บางทีมันอาจจะช่วยเราได้”
“เจ้าตัวโต?” นักฆ่าหนุ่มเดินวนรอบสัตว์เลี้ยงของเด็กหญิง ก่อนที่ดวงตาของเขาจะไปหยุดที่หางซึ่งห้อยอยู่ด้านหลัง “องค์หญิงหก ข้าไม่ได้ตาบอด”
“หา?” เด็กน้อยแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ทำไมท่านถึงต้องตาบอดล่ะ เรารีบไปกันเถอะ มิฉะนั้นเราจะกลับมาไม่ทันเวลา”
หลังจากพูดจบเธอก็เอื้อมมือไปหาอวี้เซิ่งเพื่อส่งสัญญาณให้เขาอุ้มเธอขึ้นไป
“...”
หลังจากที่เขาเคยอุ้มเจ้าตัวเล็กนี่กระโดดโลดเต้นอยู่ในวังเพียง 2 ครั้ง แต่นางก็เริ่มติดเป็นนิสัยไปเสียแล้วหรือ?
“ท่านมองข้าทำไม?” มู่ไป๋ไป่ที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมขยับสักทีจึงพูดเร่งเขา “ข้าทั้งเตี้ยและขาสั้น ข้าไม่สามารถเดินทางเร็ว ๆ ได้ ท่านรีบอุ้มข้าขึ้นไปเร็วเข้า”
“จื่อเฟิง ท่านอุ้มเซียวเซียวไว้บนหลังของท่าน”
“แล้วเรามาแข่งกันว่าใครจะไปถึงตีนเขาก่อนกัน จะเป็นข้ากับอวี้เซิ่ง หรือท่านกับเซียวเซียว”
ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบประโยค จื่อเฟิงก็คว้าตัวหลัวเซียวเซียวขึ้นมาไว้บนหลังและหายไปจากที่ที่เคยยืนอยู่พร้อมกับเจ้าหมาป่า
“องค์หญิงหก ในเมื่อนี่เป็นการแข่งขัน เราจะต้องมีรางวัลสักหน่อย” อวี้เซิ่งเองก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาบ้าง “ข้าอยากจะรู้ว่าองค์หญิงหกจะตกรางวัลเป็นอะไร?”
“...” มุมปากมู่ไป๋ไป่ถึงกับกระตุกเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย “ข้าเป็นเพียงแค่เด็ก 4 ขวบ มันไม่น่าอายไปหน่อยหรือที่ท่านจะมาขอรับรางวัลจากเด็กอย่างข้า?”
“แม้ว่าองค์หญิงหกจะเป็นเด็ก แต่พระองค์ก็ไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป” อวี้เซิ่งกล่าวขณะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้
เขาเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว แต่กลับแผ่วเบามากจนมู่ไป๋ไป่แทบไม่รับรู้ถึงแรงกระแทก
เพียงแค่ก้าวไม่กี่ก้าว เขาก็สามารถตามจื่อเฟิงทัน
“ไร้สาระ” เด็กหญิงหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด “อวี้เซิ่ง ท่านคิดอย่างไรกับคดีเด็กหายในเมืองหลวง?”
“ในยุทธภพมีข่าวคราวอะไรบ้างหรือไม่?”
“ก็พอจะมีข่าวลืออยู่บ้าง แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง” นักฆ่าหนุ่มกระตุกมุมริมฝีปาก “อีกไม่นานองค์หญิงหกจะค้นพบความจริงได้ด้วยตัวเอง”
“เช่นนั้นเรามาคุยเรื่องนี้กันดีกว่า” มู่ไป๋ไป่รู้สึกว่าการว่างงานคือความเกียจคร้าน ดังนั้นเธอจึงลองคุยกับอวี้เซิ่งและบางทีเขาอาจจะพบเบาะแสบางอย่าง “อย่าลืมสิว่านี่เป็นหน้าที่ของท่านที่ต้องช่วยข้าตามหาใครบางคน เมื่อวานท่านยอมรับเงินไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
“...” ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับว่า “เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่เพียงปีเดียวเท่านั้น ในปีก่อน ๆ ข้าเองก็เคยได้ยินข่าวลือมาบ้าง”
“บ้างก็บอกว่าเด็กคนพวกนั้นถูกกลุ่มคนลึกลับลักพาตัวไปและถูกฝึกฝนให้เป็นนักฆ่า”
“บ้างก็พูดกันว่าเป็นเทพภูเขาที่ลงเขามาเพื่อเลือกคนรับใช้”
“เทพภูเขามาเลือกคนรับใช้?” มู่ไป๋ไป่อดหัวเราะไม่ได้ “ข่าวนี้ช่างไร้สาระจริง ๆ เทพภูเขาองค์ไหนไม่น่าเชื่อถือถึงขั้นจะต้องลงมาเลือกเด็กไปเป็นคนรับใช้โดยไม่ได้ขออนุญาตพ่อแม่ของเด็กด้วยซ้ำ”
“ข้าคิดว่าข่าวแรกยังดูน่าเชื่อถือเสียมากกว่า”
“อวี้เซิ่ง ท่านเคยได้ยินชื่อของกลุ่มคนลึกลับนั่นหรือไม่? ในเมื่อพวกเขาล้วนเป็นนักฆ่าเช่นเดียวกับท่าน แล้วท่านรู้จักกับคนพวกนั้นหรือไม่?”
ในขณะนี้อวี้เซิ่งได้กระโดดลงจากต้นไม้ไปที่พื้น
ทันทีที่จื่อเฟิงเห็นร่างหนึ่งปรากฏตรงหน้า มันก็ทำให้เขาสะดุ้งโหยง เมื่อเห็นได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนสี
“น้องชาย เจ้าแพ้แล้ว” นักฆ่าหนุ่มยิ้มพลางขยิบตาให้กับเด็กหนุ่ม จากนั้นก็หันหลังมุ่งหน้าลงจากเขาต่อไป
นั่นทำให้เลือดนักสู้ในกายของจื่อเฟิงถูกปลุกขึ้นมา เขาตะโกนเสียงดังพร้อมกับไล่ตามอีกฝ่ายไปอย่างบ้าคลั่ง
“ข้ารู้จักคนหนึ่ง” อวี้เซิ่งตอบคำถามของมู่ไป๋ไป่เบา ๆ
“ใครหรือ?” เมื่อเด็กหญิงเห็นว่าเขาหยุดพูดไปเสียดื้อ ๆ เธอก็เร่งเร้าให้เขาตอบ “ท่านรีบพูดมาสิ”
“เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในครั้งต่อไป” อวี้เซิ่งหยุดลงกะทันหัน “องค์หญิงหกเพียงแต่ต้องรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพรรคนักฆ่า”
มู่ไป๋ไป่หรี่ตาลงอย่างสงสัย “หรือว่าท่านเป็นหัวหน้าของพรรคนักฆ่า มิฉะนั้นท่านจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคนกลุ่มนั้น”
ยิ่งมู่ไป๋ไป่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามันมีเหตุผลมากขึ้นเท่านั้น
“...” อวี้เซิ่งเหลือบมองเจ้าตัวเล็กด้วยรอยยิ้มมุมปาก “ดูเหมือนว่าองค์หญิงหกจะจินตนาการเก่งเหลือเกิน”
แม้ว่านางจะเดาผิดไป แต่ความจริงก็ไม่ได้แตกต่างไปจากนั้นสักเท่าไหร่
แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป หลังจากก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว พวกเขาก็มาหยุดยืนอยู่นอกประตูเมืองที่ตั้งอยู่ตีนเขาแล้ว
“ข้าชนะแล้ว” อวี้เซิ่งวางคนตัวเล็กลงกับพื้นแล้วยื่นมือออกมาอีกครั้ง “องค์หญิงหก โปรดประทานรางวัลให้ข้าด้วย”
มู่ไป๋ไป่กัดฟันและหยิบตั๋วแลกเงินออกมาจากอกเสื้อด้วยท่าทางปั้นปึ่งก่อนจะมอบให้เขา
เมื่อเธอเห็นว่าชายหนุ่มรับเงินไปอย่างมีความสุข เธอก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันพูด “ท่านเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมถึงได้กล้ารับเงินจากเด็กอย่างข้าอีก!”
อวี้เซิ่งคนนี้นิสัยแย่กว่าเธออีก
นับตั้งแต่ที่เขาปรากฏตัวเมื่อคืนนี้ เขาก็สูบเงินของเธอไปได้มหาศาลแล้ว!
ยิ่งมู่ไป๋ไป่คิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจ
“นี่เป็นการแข่งขันที่องค์หญิงหกเสนอขึ้นมาด้วยตนเอง” อวี้เซิ่งกล่าวพลางโบกตั๋วแลกเงินในมือ “มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะได้รับเงินจำนวนนี้ไม่ใช่หรือ?”
ขณะนี้จื่อเฟิงกับหลัวเซียวเซียวเพิ่งตามมาถึง เมื่อเด็กหนุ่มเห็นว่าชายคนนี้มาถึงก่อน เขาก็ขมวดคิ้วก่อนจะหันไปด้านข้างแล้วนั่งลง
“ไอ้หนู เจ้าไม่เคยฝึกวรยุทธมาก่อน ไม่มีทางที่เจ้าจะตามฝีเท้าข้าทันหรอก ทำได้ถึงเพียงนี้ก็ดีมากแล้ว”
“เจ้าไม่คิดที่จะร่ำเรียนวรยุทธจริง ๆ หรือ?”
เมื่อมู่ไป๋ไป่ได้ยินว่าอวี้เซิ่งกำลังพูดหลอกล่อจื่อเฟิงอีกครั้ง เธอก็เดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มและขวางเขาเอาไว้ด้านหลัง ในขณะที่เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม “ท่านอย่าได้กดดันเขามากเกินไป ท่านเอาเงินข้าไปแล้ว ข้าไม่มีวันให้ท่านลักพาตัวคนของข้าไปอีกแน่!”
จื่อเฟิงที่อยู่ด้านหลังเด็กหญิงก็พยักหน้าแล้วพูดสำทับว่า “ไม่มีทาง!”
--------------------------------------------------
พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: เวลา 2 คนนี้คุยกันแล้วตลกดี ผู่ใหญ่ประสาอะไรไถเงินจากเด็ก 555555