รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไนท์หยุดเดินและหันไปมองอาเธอร์ด้วยสายตาคมกริบ เต็มไปด้วยความสงสัยและเคร่งเครียด ความมืดรอบตัวทำให้บรรยากาศยิ่งน่าขนลุกมากขึ้น
"อาเธอร์ คุณพบอะไรมาบ้าง?" ไนท์ถามด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง แต่มีน้ำหนักแฝงอยู่ในทุกคำ
อาเธอร์สูดหายใจลึกก่อนตอบ "บอสครับ สถานการณ์มันเลวร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ" เขากวาดสายตามองไปยังห้องทรมาน ก่อนเล่า "ผมตรวจสอบรอบๆ ปราสาทแล้ว แต่ไม่พบร่องรอยของผู้รอดชีวิตเลยครับ... ไม่มีใครเหลือ"
เบลล์หันไปมองอาเธอร์อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ความกังวลเริ่มกัดกร่อนความมั่นใจ "ทุกคน... ทุกคนตายหมดเลยเหรอ?" เสียงของเธอสั่น เธอแทบไม่อยากเชื่อคำพูดที่เพิ่งได้ยิน
"ใช่ครับ" อาเธอร์ตอบ สีหน้าของเขาหนักอึ้ง "ผมตรวจห้องครัวก่อน อาหารที่เน่าอยู่ในหม้อบ่งบอกว่ากำลังปรุงอยู่ แต่การต่อสู้น่าจะเกิดขึ้นก่อนจะเสร็จ ทุกอย่างดูเหมือนพวกพ่อครัวจะถูกฆ่าก่อนที่พวกเขาจะทันรู้ตัว"
ไนท์ยังคงเงียบ สายตาของเขาจับจ้องไปที่พื้นเหมือนกำลังวิเคราะห์บางสิ่งในหัว เขายืนตรงราวกับรูปปั้น "แล้วห้องต่อไปล่ะ?" เขาถามพลางหันหน้ากลับมามองอาเธอร์
"ห้องนอนครับ" อาเธอร์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "สภาพยุ่งเหยิงมาก เตียงนอนพังเสียหาย...บางคนถูกฆ่าตายตอนที่พวกเขาหลับ พวกเขาไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำ"
ไนท์หยุดเดิน ดวงตาเต็มไปด้วยความคิดที่วิ่งวุ่น มือของเขาแตะคางเหมือนพยายามประกอบชิ้นส่วนที่ขาดหาย “แล้วห้องต่อไปล่ะ?”
"ห้องขังครับ" อาเธอร์กล่าวต่อ เสียงของเขาเจือไปด้วยความไม่แน่ใจ "ห้องนั้นว่างเปล่า โซ่ตรวนยังคงติดอยู่กับผนัง แต่ไม่มีนักโทษสักคน...เหมือนพวกเขาหายตัวไป"
"ห้องขังว่างเปล่า..." ไนท์พึมพำซ้ำๆ ราวกับคำพูดนั้นเป็นกุญแจสำคัญ เขาหยุดเดินและจมลงในความคิดลึกอีกครั้ง
เบลล์ที่เงียบมานาน จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยและวิตกกังวล "นั่นหมายความว่าอะไรกันแน่? นักโทษหายไปไหน?"
อาเธอร์ขยับตัวเล็กน้อย “ผมไม่แน่ใจครับ แต่ผมคิดว่า... ถ้าเป็นการฆ่าล้างแบบนี้ คนลงมือไม่น่าจะเป็นแค่คนเดียว มันต้องมีมากกว่านั้น ที่นี่ใหญ่เกินไป”
บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้น เบลล์ขยับตัวอย่างไม่สบายใจ ความเครียดสะสมในตัวเธอเริ่มเดือดขึ้นอย่างช้าๆ ขณะที่ไนท์ยังคงนิ่งคิดกับตัวเอง เขาหยุดก้าวเดินอยู่ในมุมที่แสงตะเกียงส่องสะท้อนเพียงเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าที่ขึงขัง ความหล่อเหลาของเขาฉายลางๆ ใต้แสงสลัวเหมือนชายที่ปกปิดความจริงอันลึกลับ
"ฆาตกรมันฆ่าทุกคนในปราสาทนี้... แต่ทำไม?" ไนท์พูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ถูกตอบ "และทำไมต้องฆ่าก็อบลินด้วย?"
เบลล์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยอย่างกังวล "อาจจะเป็นเพราะกอบลินรู้ความลับบางอย่างก็ได้" เธอพูดพร้อมกับกอดตัวเองเบาๆ ราวกับพยายามป้องกันตัวจากความกลัว
อาเธอร์ส่ายหน้าเบาๆ "หรืออาจจะเป็นเพราะมันต้องการปกปิดอะไรบางอย่างที่ไม่ให้ใครรู้ก็ได้... เรื่องนี้ลึกกว่าที่เราคิด"
ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมที่หวีดหวิวลอดผ่านรอยแยกของห้อง ราวกับกำลังกระซิบถึงความจริงที่ยังซ่อนอยู่ในเงามืด
…
ไนท์นั่งกุมขมับ พยายามเรียบเรียงความคิดที่เต็มไปด้วยคำถาม ขณะที่บรรยากาศในห้องทรมานยิ่งกดดันเขาทุกขณะ
"ที่ฉันคิด... มันอาจจะเป็นเพราะที่นี่ถูกโจมตีโดยสามกลุ่ม," ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง แต่ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
"สามกลุ่ม? หมายความว่ายังไง? ทำไมถึงต้องเป็นสามกลุ่ม?" เบลล์ขมวดคิ้ว ความกังวลฉายชัดในดวงตา น้ำเสียงของเธอเริ่มจะหงุดหงิดเพราะยังไม่เข้าใจภาพทั้งหมด
ไนท์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่เพดานอย่างครุ่นคิด "จากร่องรอยที่เราพบ มันดูเหมือนเป็นฝีมือของจอมเวทขั้นสูง แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด... ปราสาทนี้ไม่ใช่ที่ๆ จะถูกยึดได้ง่าย เพราะมีทั้งเจ้าเมืองและหัวหน้ากิลด์ในที่เดียวกัน แต่พวกทหารกลับถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม และนั่นหมายความว่าคนที่พวกเขาเผชิญนั้นเก่งกว่า"
อาเธอร์ที่ยืนฟังอยู่นานก็เอ่ยขึ้น "แล้วมันจะเป็นไปได้ไหมครับว่าเป็นพวก Dead Shot ที่เราไล่ตามมา?"
"ฉันเองก็ไม่แน่ใจ," ไนท์ตอบ เขายังคงนิ่ง “แต่ถ้าลองวิเคราะห์ เราจะเห็นว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละจุดต่างกันหมด”
เบลล์ถอนหายใจ "สามสถานการณ์ที่นายพูดถึงนี่มันยังไงกัน?"
ไนท์ลุกขึ้นและเริ่มอธิบาย "เริ่มจากห้องโถงหน้าปราสาท พวกเราพบทหารจำนวนมากถูกฆ่าตาย พวกเขาเป็นทหารที่เฝ้าประตูและป้องกันตัวปราสาท ที่นี่ควรจะเป็นจุดที่มีการป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุด แต่กลับพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย หากมองจากซากศพและร่องรอย มันชัดเจนว่าพวกเขาถูกฆ่าโดยฝีมือคนคนเดียว เป็นยอดฝีมือที่ไม่ใช่ธรรมดา"
เบลล์กัดริมฝีปาก เธอเริ่มมองภาพออกแต่ยังคงมีข้อสงสัย "ยอดฝีมือที่ลงมือคนเดียว... แล้วเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?"
"ฉันยังไม่รู้," ไนท์ตอบ สีหน้าของเขาขรึมลง "แต่มันก็แค่จุดเริ่มต้น"
อาเธอร์พูดเสริม "แล้วห้องทำงานของลอร์ดธอร์นล่ะครับ? นั่นเป็นอีกจุดที่ดูเหมือนจะมีฝีมือคนละแบบ"
ไนท์พยักหน้า "ใช่ จุดนั้นคนที่ลงมือไม่ใช่ยอดฝีมือที่ใช้เวทมนต์ขั้นสูง แต่เป็นมือสังหารที่มีความเชี่ยวชาญในการใช้คำสาป พวกเขาไม่ต้องต่อสู้แบบตรงๆ แต่สามารถสังหารได้จากระยะไกลโดยไม่ต้องเผชิญหน้า คำสาปเดียวก็ฆ่าได้เป็นสิบ นั่นคือการใช้พลังที่ฉลาดกว่า"
"นายจะบอกว่า คนที่โจมตีห้องโถงกับคนที่สังหารในห้องทำงานของลอร์ดธอร์นเป็นคนละคนกัน?" เบลล์ถาม สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยที่ลึกขึ้น
"ถูกต้อง," ไนท์ยืนยัน "และยังไม่หมด ที่นี่คือห้องทรมานและคุกขัง พฤติกรรมที่นี่แตกต่างจากทั้งสองสถานที่ก่อนหน้านี้"
"แล้วนายคิดว่ายังไง?" เบลล์ถามพลางกอดอก สายตาของเธอจับจ้องไปยังรอยเลือดที่แห้งกรังบนพื้น "คนพวกนี้ถูกทรมานมาก่อนตาย... หรือมันเป็นการทดลองอะไรบางอย่าง?"
ไนท์ถอนหายใจยาว "ใช่ นี่อาจจะเป็นการทดลองอะไรสักอย่าง ร่องรอยบ่งบอกว่ามันเกิดขึ้นมานานพอสมควร พวกนี้อาจจะถูกใช้เป็นเหยื่อในการทดลองบางอย่าง ซึ่งฉันยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร"
เบลล์ทำหน้าบูดบึ้ง "การทดลอง...กับสิ่งมีชีวิต? มนุษย์ด้วย?"
ไนท์พยักหน้า "มีสิ แม้จะมีกฎหมายคุ้มครองพวกอมนุษย์ แต่ก็มีคนที่ไม่กลัวฝ่าฝืน โดยเฉพาะพวกขุนนางชั้นสูง ที่เชื่อว่าเลือดของพวกอมนุษย์มีพลังลึกลับที่เพิ่มความแข็งแกร่ง"
เบลล์หน้าถอดสี รู้สึกหนาวสะท้าน "วิปริตสิ้นดี! ฉันไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีคนทำเรื่องแบบนี้อยู่"
ไนท์หันมามองเบลล์ ดวงตาของเขาสะท้อนความจริงอันโหดร้าย "นี่คือความจริงที่เราต้องเผชิญ เบลล์... และมันยังไม่จบแค่นี้"
ไนท์เดินวนรอบห้องอย่างช้าๆ ความเงียบงันปกคลุม แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิดคำนึงที่ซับซ้อน ลมหายใจแผ่วเบาราวกับคลื่นที่ซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำ ริมฝีปากเม้มแน่น สายตาเหม่อมองไปยังอากาศว่างเปล่า “จากสิ่งที่เราเห็น... ฉันพอจะร่างภาพของเหตุการณ์ออกได้บ้าง” เขาหยุดกะทันหัน หันไปมองเบลล์กับอาเธอร์ ดวงตาส่อแววเด็ดเดี่ยวอย่างลึกล้ำ "...แต่เรายังขาดหลักฐาน"
บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด ราวกับทั้งห้องหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงฝีเท้าของเขาที่สะท้อนกลับมาในห้องทรมาน เบลล์กับอาเธอร์เฝ้ามองเขา รอยย่นบนหน้าผากแสดงถึงความสงสัย แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม
ไนท์หันหลังกลับมาหาพวกเขา น้ำเสียงหนักแน่นแฝงความเร่งรีบ “เบลล์, อาเธอร์ ตามฉันมา เรามีจุดอื่นในปราสาทที่ต้องไปตรวจสอบ”
เบลล์ถอนหายใจเบาๆ แววตาเธอสับสนแต่เต็มไปด้วยความกังวล เธออดถามไม่ได้ “ไนท์ นายแน่ใจเหรอว่าพวกเรามาถูกทางแล้ว?”
"ฉันมั่นใจ" ไนท์ตอบสั้นๆ เสียงเขาต่ำลงและหนักแน่นเหมือนต้องการให้เธอเชื่อในคำตอบนั้น แต่ความเงียบของเขาก็ชวนให้สงสัย
ทั้งสามเดินผ่านทางเดินที่แคบและมืดสลัว แสงคบเพลิงที่ริบหรี่ทำให้รอยแตกร้าวบนกำแพงหินดูเหมือนเงาที่เต้นระบำ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดังก้องกังวานในอากาศ ราวกับทุกก้าวเดินของพวกเขาส่งเสียงสะท้อนแห่งความตึงเครียด ท่ามกลางความเงียบงันของปราสาทที่ไร้ชีวิต ไนท์หยุดลงกะทันหันที่ห้องโถงใหญ่ หันกลับมามองเบลล์กับอาเธอร์ที่เริ่มมีท่าทีเหนื่อยล้า ดวงตาของเบลล์มีร่องรอยของความเครียดขณะเธอกอดอกอย่างหงุดหงิด
“นายเจออะไรบ้างไหม?” เบลล์เอ่ยถาม น้ำเสียงเธอแฝงความหงุดหงิดและสงสัย ความไม่พอใจปรากฏชัดในดวงตา
ไนท์เหลือบมองเธอแล้วคลี่ยิ้มบางๆ แต่รอยยิ้มนั้นไม่ถึงดวงตา ดวงตาของเขาเฉียบคมเหมือนซ่อนความลับไว้ “ใช่ ฉันเจอแล้ว” เขาพูดเบาๆ ทว่าเต็มไปด้วยความมั่นใจ
เบลล์ขยับเข้าไปใกล้ ราวกับความตึงเครียดในตัวเธอกำลังจะระเบิด “แล้วหนังสือเล่มนั้นอยู่ที่ไหน?” เธอถามเสียงเร่งเร้า ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตัว
ไนท์ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้เธอสงบลง “ใจเย็น เบลล์ ก่อนอื่นเราต้องสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดให้ชัดเจน” เขามองทั้งคู่ ใบหน้าของเขานิ่งสงบแต่แฝงด้วยความมุ่งมั่นลึกลับ “ฉันประเมินว่าการโจมตีนี้มาจากสามกลุ่ม กลุ่มแรกคือผู้ที่โจมตีห้องคุมขังและห้องครัว พวกนั้นทำลายทุกอย่างในห้องทรมาน และห้องครัวก็ถูกทิ้งร้างราวกับไม่มีใครใช้มันมาสองวันแล้ว”
เบลล์ขมวดคิ้ว สายตาเธอเต็มไปด้วยความฉงน “สองวัน? แล้วคนในปราสาทจะกินอะไรกัน?”
ไนท์ไม่ปล่อยให้คำถามของเธอลอยค้างไว้นาน “เบลล์ ลองคิดดู ตั้งแต่มาที่นี่ เราไม่เจอใครเลย ไม่มีคนงาน ไม่มีทหาร ไม่มีอะไรเลย เหมือนว่าปราสาทนี้ถูกทิ้งไว้ให้เงียบงัน เพราะพวกเราคือคนกลุ่มแรกที่มาถึงหลังเหตุการณ์โจมตีนี้”
ห้องเงียบลงอีกครั้ง เสียงหายใจของทั้งสามเหมือนจะถูกกลืนหายไปในอากาศที่เย็นชืด
ไนท์เดินช้าๆ ไปที่มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่ ราวกับดวงตาเขาจับจ้องรายละเอียดที่มองไม่เห็นสำหรับคนอื่น เขาชี้ไปที่ประตูใหญ่ “การโจมตีแรกเกิดขึ้นที่ห้องคุมขัง จากนั้นพวกเขาบุกเข้าโจมตีห้องพักทหาร ทหารถูกฆ่าตายขณะหลับ นั่นหมายความว่าในขณะที่คนอื่นพยายามตั้งรับที่ประตูหน้า กลุ่มที่สองโจมตีห้องทำงานของลอร์ดธอร์น และลอบสังหารเขา”
เบลล์กลั้นหายใจ "ลอบสังหาร?" เธอถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "ไม่มีใครรู้เลยหรือ?"
“มันเป็นไปได้” ไนท์ตอบ สายตาเขานิ่งเฉียบราวกับจับจ้องไปยังจุดที่มองไม่เห็น “ดูเหมือนผู้ที่อยู่เบื้องหลังมีอิทธิพลมากพอที่จะทำให้ทุกอย่างเงียบสนิท และไม่มีใครจับได้”
อาเธอร์ที่เงียบมาตลอดพูดขึ้นเบาๆ น้ำเสียงของเขาหนักและเต็มไปด้วยความกังวล “แล้วใครกันที่สังหารลอร์ดธอร์น?”
ไนท์พยักหน้าช้าๆ “ลอร์ดธอร์นถูกฆ่าก่อนที่การโจมตีที่ประตูหน้าจะเริ่มขึ้น การลอบสังหารครั้งนี้เป็นการวางแผนที่รอบคอบ มือสังหารต้องเป็นผู้ชำนาญเวทมนตร์ และมีเป้าหมายชัดเจน”
เบลล์กอดอกแน่นขึ้น ความเหนื่อยล้าและความหงุดหงิดแสดงออกชัดเจนบนใบหน้า “แล้วกลุ่มที่โจมตีห้องโถงใหญ่น่ะ? นายจะอธิบายยังไง?”
ไนท์เงียบไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มจางๆ แต้มบนใบหน้าของเขา แต่ดวงตายังคงนิ่ง “ฉันเชื่อว่าคนที่เราเจอในบาร์... จอมยุทธไฟที่เราสงสัย...เขาเกี่ยวข้องแน่นอน”
“แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องการฆ่าลอร์ดธอร์น?” เบลล์ถาม น้ำเสียงเริ่มจะสูงขึ้น ความตึงเครียดในห้องเพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง
ไนท์ยิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เพราะลอร์ดธอร์นซ่อนบางสิ่งไว้...และถ้าเรารู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เราอาจเข้าใจว่าทำไมพวกนั้นถึงตามล่าหนังสือเล่มนี้”
“หนังสือเล่มนั้น?” เบลล์ถามเบาๆ หัวใจเต้นแรงในอก ขณะที่เธอมองไนท์อย่างไม่ละสายตา
ไนท์กวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนจะกระซิบเบาๆ ราวกับคำตอบนั้นเป็นความลับที่ปกปิดอยู่ในเงามืดของปราสาท “มันอยู่ในปราสาทนี้”
เอาภาพเบลล์มาฝาก
