รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"หนังสือเล่มนี้... มันต้องถูกอาบด้วยพิษร้ายแน่!" ความรู้สึกชาวาบแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เบลล์รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในเส้นเลือด ราวกับมดพิษกำลังกัดกินเธอจากภายใน
ไม่นานนัก ความรู้สึกนั้นแปรเปลี่ยนอย่างฉับพลัน ร่างกายของเธอเริ่มแข็งทื่อเหมือนก้อนน้ำแข็ง มือของเธอชาแทบจะไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป ดวงตาพร่ามัว เธอพยายามเพ่งมอง แต่ทุกอย่างกลับดูเลือนลาง ร่างของอาเธอร์ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเป็นเพียงเงารางๆ
"มือของข้า... มันชาไปหมดแล้ว" เบลล์พูดด้วยเสียงสั่นเครือ ริมฝีปากซีดเผือด ราวกับกลีบกุหลาบที่กำลังเหี่ยวเฉา เธอฝืนยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง แต่แววตาที่เคยเปี่ยมด้วยความหวังของเธอกลับค่อยๆ มืดลง ราวกับความหวังนั้นกำลังเลือนหายไป
ไนท์มองดูด้วยสายตาตื่นตระหนก แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ ร่างของเบลล์กำลังอ่อนแรงลงทุกขณะ และเสียงของเธอก็เบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน
"ฉันกำลัง...จะจากไปอย่างนั้นเหรอ?" เบลล์คิดในใจ ความมืดค่อยๆ คืบคลานเข้ามา กลืนกินสติของเธอทีละน้อย ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือการรู้สึกว่าตนเองกำลังจะสูญเสียทุกสิ่ง
"ฉัน...ไม่อยากตาย..." เสียงสุดท้ายในจิตใจของเธอร้องออกมา แต่ร่างกายของเธอกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับมัน ความมืดค่อยๆ กลืนกินเธอไปในที่สุด
…
ฉันไม่รู้ว่าฉันหมดสติไปนานแค่ไหน แต่พอลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของไนท์ เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจากเขา คนอย่างไนท์ไม่เคยแสดงความรู้สึกแบบนี้มาก่อน หัวใจฉันรู้สึกสับสน ความรู้สึกขัดแย้งผสมปนเปอยู่ในใจฉัน
แต่สถานการณ์รอบตัวไม่ให้เวลาฉันคิดนาน ทุกอย่างกำลังเลวร้ายลงหลังจากที่พิษเริ่มแผ่ซ่านในร่างกาย บุคคลลึกลับในชุดคลุมสีดำยืนอยู่ตรงหน้า ดูน่ากลัวและแปลกประหลาดยิ่งนัก ขณะที่อาเธอร์กำลังต่อสู้อย่างดุดันกับเขา ฉันสัมผัสได้ถึงออร่าของเวทมนตร์ดำที่แผ่ออกมาจากร่างของศัตรู คำสาปและอำนาจมืดแผ่กระจายไปทั่วห้อง ราวกับความมืดกำลังจะกลืนกินพวกเรา
ไนท์หันมาทางฉัน สายตาเฉียบคมแต่ยังแฝงไปด้วยความกังวล "เบลล์! ตั้งสติ ยืนไหวไหม? เราต้องรีบไปแล้ว" เสียงของเขาดูนิ่งและสุขุม แต่ฉันรู้สึกได้ถึงแรงกดดันภายใน การเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า นั่นแหละ ไนท์ที่ฉันรู้จัก รอยยิ้มของเขา...จอมปลอมเหมือนทุกครั้ง
ฉันพยายามลุกขึ้น แม้ร่างกายจะยังชาจากพิษ "ได้ค่ะ... ฉันคิดว่าฉันไหวแล้ว" ฉันตอบ แม้เสียงของฉันจะยังไม่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
ไนท์ไม่รออะไรอีก มือของเขากระชากฉันขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาพุ่งออกไปนำหน้า เสียงการต่อสู้ที่ด้านหลังดังขึ้นอย่างโหดเหี้ยม แรงสั่นสะเทือนจากเวทมนตร์สะเทือนทั่วพื้นห้องโถง
“พวกแกคิดว่าจะหนีไปไหน? ส่งหนังสือเล่มนั้นมาซะ!” เสียงแหบแห้งของบุคคลลึกลับดังขึ้น ก้องไปทั่วปราสาท ราวกับสัตว์ร้ายที่คำรามในความมืด เสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ทำให้ฉันรู้สึกขนลุก
ไนท์ไม่สนใจ เสียงรองเท้าของเขาสะท้อนกลับมาในห้องโถงขนาดใหญ่ ขณะที่เราวิ่งผ่านประตูที่เปิดออกไป
…..
การต่อสู้ระหว่างอาร์เธอร์และเซราฟิส
ในห้องโถงขนาดใหญ่ของลอร์ดธอร์น บรรยากาศเย็นยะเยือก เงียบงันจนรู้สึกได้ถึงความกดดันที่ลอยอยู่ในอากาศ เงามืดแผ่ปกคลุมทุกมุมของห้อง ราวกับมีบางสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด เซราฟิสยืนอยู่กลางลานห้องโถง ท่ามกลางแสงสลัว ดวงตาสีม่วงของเขาเรืองแสงอย่างน่าขนลุก มองตรงไปยังอาร์เธอร์ที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาแต่ละก้าวที่เขาเดินเข้าใกล้ ความมืดดูเหมือนจะก่อตัวหนาแน่นขึ้น
เซราฟิส (เสียงกระซิบเย็นเยียบ) "นายไม่กลัวฉันเลย...เหมือนเราเคยเจอกันมาก่อนงั้นเหรอ?"
เสียงของเขาแผ่วเบาแต่แฝงด้วยความเย้ยหยันและความเยือกเย็น ราวกับเสียงกระซิบจากปีศาจในเงามืด
อาร์เธอร์ (น้ำเสียงหนักแน่น) "แกจำฉันไม่ได้หรือไง ไอ้ฆาตกร?"
ดวงตาของอาร์เธอร์เปี่ยมไปด้วยโทสะที่สั่งสมมานาน กล้ามเนื้อแขนและขาของเขาตึงแน่นทุกครั้งที่ขยับเข้าใกล้ เหมือนสิงโตที่เตรียมกระโจนใส่ศัตรู
เซราฟิส (หัวเราะเบา ๆ แต่แฝงความอันตราย) "หายากนะ ที่มีคนรอดจากฉันแล้วกลับมาได้... นายยังคงหลงตัวเองไม่เปลี่ยนเลยนี่ เซราฟิส คำสาปนิรันดร์"
เซราฟิสแสยะยิ้ม ยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ พลังสีม่วงเรืองรองออกมาจากนิ้วของเขา สายลำแสงพุ่งตรงไปยังอาร์เธอร์ด้วยความเร็ว แต่เพียงเสี้ยววินาที อาร์เธอร์ก็กระโดดหลบได้อย่างฉิวเฉียด เขาขยับตัวไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว สายตาจับจ้องไปที่เงาดำที่เคลื่อนไหวอยู่ใกล้ ๆ
จากในเงามืด เซราฟิสปรากฏตัวอีกครั้ง ใบหน้าของเขาถูกซ่อนไว้ใต้หน้ากากสีดำ ดวงตาสีม่วงยังคงเปล่งแสงวาบราวกับแสงแห่งความตาย
เซราฟิส (เสียงเย็นชา) "ข้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าแกเป็นใคร...ไม่สำคัญ เพราะทุกคนที่กล้าท้าทายข้าตายหมดแล้ว"
อาร์เธอร์ (กัดฟัน) "คำสาปของแกน่ะ ของเด็กเล่น! มันฆ่าฉันไม่ได้หรอก และวันนี้...จะเป็นวันที่แกไปนรก!"
เซราฟิสหัวเราะในลำคอ ราวกับคำพูดของอาร์เธอร์ไม่มีความหมายอะไรเลย แสงสีม่วงที่ดวงตาของเขายิ่งเรืองขึ้น สัญลักษณ์ของพลังเวทที่โอบล้อมตัวเขา
อาร์เธอร์ไม่รอช้า เขายื่นมือไปแตะดาบข้างตัว รู้สึกถึงพลังที่หลอมรวมอยู่ในมือของเขา เขาดึงดาบออกจากฝัก ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เซราฟิสอย่างรวดเร็ว รู้ดีว่าศัตรูตรงหน้านั้นไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นปีศาจที่มีพลังเกินคาดเดา
ดาบของอาร์เธอร์ฟาดลงอย่างรวดเร็ว ประกายไฟส่องวาบขณะที่มันพุ่งเข้าหาเซราฟิส หมอกพิษสีม่วงเข้มกลืนกินทุกสิ่ง เบลอความจริงราวกับโลกทั้งใบจมหายไป เซราฟิสยืนนิ่งอยู่กลางม่านหมอก ดวงตาสีม่วงจ้องมองอาร์เธอร์ด้วยความเยือกเย็น ความเงียบในท่าทางนั้นทำให้บรรยากาศน่าขนลุกและเต็มไปด้วยความน่ากลัว
เซราฟิสยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ ร่ายคาถาเสียงต่ำ ราวกับกระซิบกับความมืด เงาดำค่อย ๆ เลื้อยออกมาจากผนังเหมือนหนวดปีศาจ มันพุ่งเข้าพันรัดร่างของอาร์เธอร์ ความเย็นเฉียบซึมลึกจนถึงกระดูก "หนีไม่พ้นหรอก" เซราฟิสพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความอำมหิต
อาร์เธอร์ดิ้นรน หายใจหอบ หน้าผากของเขามีหยดเหงื่อไหลออกมาด้วยความตึงเครียด เขากัดฟันแน่น ใช้ดาบฟันเงาที่รัดตัว แต่มันกลับไม่กระทบ เงานั้นเหมือนควันพิษที่ยิ่งจับยิ่งแน่นขึ้น
“เจ้าหมดทางหนีแล้ว!” เซราฟิสหัวเราะ ราวกับมีความสุขที่เห็นศัตรูดิ้นรนท่ามกลางคำสาปของตน
อาร์เธอร์หายใจหนักขึ้น ความโกรธแค้นค่อยๆ สะสม เขากระซิบกับตัวเอง “มันยังไม่จบ…” เสียงนั้นแผ่วเบาแต่หนักแน่น ร่างของเขาสั่นด้วยความโมโห
ทันใดนั้น พลังงานสีขาวเจิดจ้าพุ่งออกจากตัวเขา เงาที่รัดร่างอาร์เธอร์เริ่มสั่นสะเทือน พลังนั้นทำให้เงามืดค่อยๆ หายไป อาร์เธอร์ใช้โอกาสนี้พุ่งตัวถอยห่างออกจากเซราฟิส
เซราฟิสยิ้มเย้ย “เจ้าทำได้ดี แต่เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าจะชนะข้า?” เขายกมือขึ้นอีกครั้ง หมอกพิษเริ่มแผ่คลุมไปทั่วห้องใต้ดิน ทุกมุมมองกลายเป็นสีเทามืด กลืนกินแสงทุกอย่าง
อาร์เธอร์รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล หายใจแต่ละทีเต็มไปด้วยความยากลำบาก พิษแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายและทำให้เขาหนักใจ แต่แม้จะเจ็บปวด อาร์เธอร์ยังไม่ยอมแพ้ เขาหันไปมองทางที่ไนท์และเบลล์หนีออกไป “ฉันจะไม่ยอมแพ้... ไม่มีทาง!”
เซราฟิสหัวเราะเบาๆ ด้วยความสะใจ “เจ้าจะต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ข้าต้องทนมานาน” น้ำเสียงของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ปิดกั้นมานาน ความโกรธและความเสียใจถูกถ่ายทอดออกมาผ่านคำพูด
“ข้าไม่หวั่นไหวกับกลลวงของเจ้า! เจ้าอยู่ที่ไหน แสดงตัวออกมา!” อาร์เธอร์ตะโกนท้าทาย แววตาเต็มไปด้วยความดุดัน เขาพยายามหาจังหวะมองหาศัตรูท่ามกลางหมอก
เงามืดเริ่มเคลื่อนไหวรอบตัวเขา เสียงหัวเราะเบาๆ ของเซราฟิสดังขึ้นจากทุกทิศทาง “เจ้าสู้กับเงาของข้า ดาบในมือเจ้ามันไร้ค่าที่นี่ เจ้ารู้ดีอยู่แล้ว” เซราฟิสปล่อยเงาเลื้อยเข้าโจมตีอาร์เธอร์อีกครั้ง
อาร์เธอร์รู้สึกถึงพลังคำสาปที่แทรกซึมเข้ามา เขาฟันดาบลงอย่างรวดเร็ว เงาถูกตัดผ่าน แต่ก็กลับมารวมตัวกันใหม่ทุกครั้งที่ถูกฟาดฟัน
“ถ้าเจ้าไม่ยอมปรากฏตัว ข้าจะบังคับให้เจ้าต้องออกมาเอง” อาร์เธอร์ตะโกนด้วยความเดือดดาล
เซราฟิสหัวเราะเยาะ ดวงตาสีม่วงของเขาส่องประกายเจิดจ้า หมอกหนาทึบปกคลุมทุกอย่าง มันมืดจนแทบมองไม่เห็นรอบตัว อาร์เธอร์พยายามหาอากาศหายใจลึกๆ เขาดึงผ้าขึ้นมาปิดปากเพื่อป้องกันไม่ให้สูดพิษเข้าไป แต่การเคลื่อนไหวของเขาเริ่มช้าลงทุกที
อาร์เธอร์ตัดสินใจว่าจะไม่ยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เขาตั้งสติและเริ่มรับรู้ถึงตำแหน่งของเซราฟิส ใช้ประสาทสัมผัสของมนุษย์หมาป่าเพื่อรับรู้การเคลื่อนไหวในหมอก "ข้าจะหาตัวเจ้าเจอ… และนี่คือจุดจบของเจ้า"
