รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไนท์คิดในใจ ขณะที่สายตามองไปรอบๆ ห้องลับที่เงียบสงัด "ยิ่งฉันขุดลึกลงไปในเรื่องของลอร์ดธอร์นมากเท่าไหร่ ยิ่งสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งที่แอบแฝงอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มอันแสนสุขของเขา... ความสุขนั้นมันดูไม่จริงเลยสักนิด" ปราสาทที่ดูสง่างามแต่เต็มไปด้วยความลึกลับนี้มีเสน่ห์ดึงดูด แต่ละห้องเหมือนประตูที่เปิดสู่โลกใหม่ อันตรายซ่อนอยู่ทุกมุม ไม่ต่างจากเกมปริศนาที่เขาเคยเล่นเมื่อตอนเด็ก เพียงแต่ว่าครั้งนี้เดิมพันมันสูงกว่ามากชีวิตของพวกเขาอยู่บนเส้นด้าย
เมื่อพบว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นกลไกในการเปิดประตูห้องรับลับ ไนท์ไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก ลอร์ดธอร์นมีรสนิยมที่ประณีต... หรือบางทีอาจจะเจ้าเล่ห์อย่างคาดไม่ถึง แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือสภาพของห้องนี้ แม้จะเงียบสงัด แต่กลับมีร่องรอยบางอย่างเหมือนกับว่ามีคนเข้ามาก่อนพวกเขา เขารู้สึกระแวง “มันดูแปลกเกินไป... รหัสตู้เซฟถูกทำไว้ลวกๆ ราวกับคนเปิดไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย ทั้งๆ ที่การเข้าถึงห้องนี้ก็ยากอยู่แล้ว”
…
ไนท์ยืนอยู่หน้าเซฟ เงียบและจ้องมองอย่างครุ่นคิด “เรายังเปิดมันไม่ได้ตอนนี้... ดูเหมือนจะต้องใช้กุญแจ หรือบางอย่างที่ฉันยังมองไม่เห็น” เขาพูดพลางสอดสายตาสำรวจเซฟอย่างละเอียด ราวกับพยายามจะค้นหาความลับที่ซ่อนอยู่
“แล้วเราจะทำยังไงล่ะ?” เบลล์ถามอย่างหงุดหงิด เธอไขว้แขนและเคาะนิ้วเบา ๆ กับท่อนแขนของตัวเอง ความหงุดหงิดของเธอแสดงชัดในทุกการเคลื่อนไหว “หรือเราจะอยู่ในห้องนี้ไปตลอดชีวิต?”
ไนท์หันไปมองเธอ เขาไม่ตอบทันที แต่กลับหยุดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผ่อนคลาย “ไม่ต้องรีบไปหรอก ตอนนี้เรามีเวลาพอ ว่าแต่…เธอบอกว่าเคยศึกษาเกี่ยวกับลัทธิพวกนี้มาก่อนใช่ไหม?”
เบลล์หรี่ตามอง “ใช่ ฉันได้ยินมาบ้าง... มีเรื่องเล่ากันว่าในอดีต คนที่ไม่มีเวทมนตร์ก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เหมือนกับพวกเราที่มีพลัง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแสดงถึงความสนใจ
ไนท์พยักหน้า “ใช่แล้ว ในสมัยก่อน คนไร้เวทมนตร์น่ะมีสิทธิเท่าเทียมกับผู้มีพลัง ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้นอย่างในปัจจุบัน ที่มองว่าคนมีเวทมนตร์นั้นเป็นชนชั้นสูง”
เบลล์เบ้ปาก “เหอะ อย่าพูดแบบนั้นนะ อย่าบอกว่านายเองก็เป็นพวกเหยียดชนชั้นเหมือนกัน” น้ำเสียงเธอขึงขัง ราวกับกำลังท้าทายให้ไนท์ตอบ
ไนท์ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางถอนหายใจ “เปล่า... ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น สิ่งที่ฉันพูดคือ เราควรเห็นคุณค่าของคนจากสิ่งที่พวกเขาเป็น ไม่ใช่เพราะพลังหรือสิ่งที่พวกเขาเกิดมา” เขาพูดอย่างจริงจัง สายตาของเขาจ้องไปที่เบลล์ ราวกับต้องการให้เธอเข้าใจ
เบลล์ชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่ตอบ แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “แล้วตอนนี้นายจะทำยังไงล่ะ? เราติดอยู่ในห้องนี้ ไม่มีทางออกใช่ไหม?” เธอพูดขณะล้วงเข้าไปในถุงขนาดเล็กสีดำที่เธอพกมาด้วย มันเป็นถุงที่ดูหรูหรา ถูกปักด้วยลวดลายทองประจำตระกูลของเธอ เธอหยิบขวดแก้วเล็ก ๆ ออกมาและดื่มน้ำอย่างไม่รีบร้อน
ไนท์มองดูถุงเวทมนตร์ของเธอ แอบสังเกตถึงความหรูหราของมัน “ถุงนั่น… เป็นของที่ใช้เฉพาะชนชั้นสูงใช่ไหม? สั่งทำเป็นพิเศษแน่ ๆ วัตถุดิบหายากน่าดู”
เบลล์เลิกคิ้ว “ก็อาจจะ… แต่ตอนนี้เรามีปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นน่ะ นายคิดจะทำยังไงกับเจ้าสัตว์ประหลาดที่รออยู่ข้างนอกนั่น?”
ไนท์หัวเราะเบา ๆ ขณะหันไปมองประตูที่ปิดอยู่ “ห้องลับนี้จริง ๆ แล้ว…มีวิธีออกทางด้านหน้าที่ไม่ต้องเปิดเซฟด้วยซ้ำ แต่เราก็จะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่นั่งรออยู่ข้างนอก”
“แล้วไงล่ะ?” เบลล์พูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “นั่นหมายความว่าเราติดอยู่ในนี้ใช่ไหม?”
ไนท์ยักไหล่ แล้วหันไปยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เธออยู่กับฉัน จะต้องกังวลอะไรล่ะ?”
เบลล์ขมวดคิ้วแล้วมองเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ “ฉันควรกังวลหรือเปล่า... ก็ถ้าฉันจะต้องพึ่งคนที่มั่นใจเกินเหตุอย่างนาย”
….
ในห้องลับใต้ปราสาท
ไนท์และเบลล์แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะได้สิ่งของที่เขากำลังตามหาอยู่แต่ตัวของเขาทั้งสองคน ก็ถูกขังอยู่ในห้องลับที่ไร้ทางออก ประตูเดียวที่นำพวกเขามาถูกสัตว์ประหลาดขวางทาง พื้นที่รอบตัวเต็มไปด้วยความอับชื้น เงามืดสลัว และกลิ่นเก่าๆ ที่อบอวลอยู่ในอากาศ เสียงหายใจของพวกเขาดังก้องในความเงียบ บนผนังมีเครื่องมือเก่าๆ ห้อยอยู่ และโต๊ะไม้เก่าที่เต็มไปด้วยรอยสึกกร่อน
เบลล์ (กวาดตามองไปรอบๆ อย่างเร่งรีบ):
"เราต้องหาทางออกจากที่นี่ ก่อนที่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจะบุกเข้ามา... แต่ฉันไม่เห็นทางออกเลย!"
เธอพึมพำ พลางเดินไปแตะผนังรอบๆ ด้วยความหวังว่าจะเจออะไรบางอย่าง
"ประตูถูกสัตว์ประหลาดขวางอยู่... แล้วเราจะทำยังไง? หรือเราต้องอยู่ที่นี่รอให้มันมาจัดการเรา?"
เสียงของเธอเริ่มสั่น แต่เบลล์พยายามฝืนคุมสติเอาไว้
ไนท์ (เงียบไปชั่วขณะ ขณะที่สมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็ว สายตากวาดไปที่ช่องลมเหนือศีรษะ):
"ห้องลับแบบนี้มักจะถูกปิดล้อมจากทุกทิศทาง ถ้าไม่มีช่องระบายอากาศ ข้างในจะอับชื้น หายใจไม่ออก..."
เสียงของเขาแผ่วเบา แต่แฝงความคิดวิเคราะห์ลึกซึ้ง สายตาของเขายังคงจดจ้องไปยังช่องลมราวกับมองเห็นคำตอบที่ซ่อนอยู่ในเงามืด
เบลล์ (กัดริมฝีปาก หงุดหงิดเล็กน้อยจากความนิ่งเฉยของไนท์):
"นายหมายความว่ายังมีทางลับอีกอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมเราถึงไม่เห็นมันเลยล่ะ?"
เธอพยายามควบคุมเสียง แต่ความกังวลแฝงอยู่ในทุกคำพูด สายตาของเธอเริ่มพยายามหาคำตอบ แต่ความอับชื้นและกลิ่นเหม็นคละคลุ้งในห้องยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขังในกรงที่ไร้หนทาง
ไนท์ (หันมามองเบลล์ สายตานิ่งแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ):
"ไม่เชิงหรอก... ปราสาทซิลเวอร์ลีฟเป็นหนึ่งในปราสาทโบราณไม่กี่หลังที่ยังคงรอดมาจนถึงวันนี้ มันถูกสร้างขึ้นในช่วงสงคราม เพื่อหลบหนีและซ่อนตัว ห้องและช่องทางต่างๆ ถูกออกแบบให้เชื่อมต่อกันโดยที่เราอาจไม่รู้"
เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ขณะที่สมองของเขาวาดแผนผังของปราสาทในจินตนาการ
เบลล์ (ขมวดคิ้ว มองไนท์ด้วยความเครียด):
"แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลยตอนนี้... ถ้าไม่มีประตูหรือช่องทาง เราก็ไม่ไปไหนได้อยู่ดี!"
เสียงของเธอสูงขึ้นเล็กน้อย ความกดดันเริ่มถาโถมเข้ามา ขณะที่เธอพยายามบังคับตัวเองให้สงบ
ไนท์ (ยืนขึ้น สายตาจับจ้องไปที่มุมห้องบริเวณช่องลม):
"บางทีช่องลมนี้อาจเป็นทางที่พวกเขาใช้หลบหนีขึ้นไปยังห้องทำงานของลอร์ดธอร์น หรือไม่ก็ลงไปสู่ทางลับที่เราไม่เห็น... ถ้าดูจากโครงสร้างแล้ว มันน่าจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ข้างหลัง"
เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่มั่นใจ มือยื่นออกไปแตะผนังเบาๆ คล้ายกับสัมผัสถึงบางสิ่งที่แฝงตัวอยู่ในความเงียบ
เบลล์ (มองด้วยความไม่เชื่อ):
"นายจะบอกว่ามีทางลับซ่อนอยู่หลังผนังนี้อย่างนั้นเหรอ? นายเห็นจากตรงไหน?"
เธอเดินเข้ามาใกล้ สายตายังคงไม่ละจากไนท์ แต่ท่าทางเริ่มแสดงออกถึงความสงสัยและความกระวนกระวาย
ไนท์ (นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนหันไปมองเชิงเทียนที่ติดอยู่กับผนัง):
"ดูนั่นสิ... เชิงเทียนนั่น ดูเหมือนจะไม่เข้ากับห้องนี้ มันอาจเป็นกลไก"
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยการคาดการณ์ที่เฉียบขาด
…
ไนท์ก้าวย่างไปยังผนังที่กร่อนลึกใกล้ช่องลม สายตาของเขาเยือกเย็นแต่คมกริบ มองทะลุผ่านร่องรอยความเก่าแก่ของก้อนหินที่ผ่านกาลเวลามาอย่างช้าๆ "อาจจะมีช่องทางอยู่ข้างหลังนี่… ลองช่วยกันดูสิ บางทีนี่อาจเป็นทางลับ" เขากล่าวด้วยเสียงที่แผ่วต่ำ แต่เต็มไปด้วยความแน่วแน่
เบลล์ขยับเข้ามาใกล้ด้วยความสงสัย ดวงตาของเธอสอดส่ายไปรอบๆ ห้องมืดที่เต็มไปด้วยความลึกลับ “นายคิดว่าจะมีอะไรอยู่ข้างหลังนี่จริงๆ หรือ? มันก็ดูเหมือนแค่กำแพงธรรมดา” เธอพยายามจะดึงปูนที่กร่อนออก แต่มันนิ่งสนิทไม่มีทีท่าจะขยับเลยแม้แต่น้อย
ไนท์หันไปมองรอบห้อง ความมืดที่รายล้อมเหมือนเงาผืดอันยาวเหยียด ติดอยู่ในห้องที่เหมือนกับการกลืนกิน แต่แววตาของเขาเป็นประกายเมื่อเหลือบเห็นเชิงเทียนที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศห้อง มันฝังอยู่บนผนัง คล้ายกับเป็นสัญลักษณ์ที่ซ่อนความลับไว้ “ทำไมเชิงเทียนถึงอยู่ตรงนี้ล่ะ... หรือว่า...” ความคิดพลุ่งพล่านในหัวของเขา
“ดูนั่นสิ เบลล์… คันโยกนั่น อาจเป็นตัวกลไก” เสียงของไนท์ต่ำลึก สะกดใจเธอ เบลล์เริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปใกล้เชิงเทียนนั้น ที่ปกคลุมด้วยฝุ่นและหยากไย่
"เวลานี้นายยังอยากจะให้ฉันจุดไฟอีกหรือไง?” เบลล์พูดอย่างประชด แต่เธอไม่เข้าใจว่าจริงๆ แล้วไนท์คิดอะไรอยู่ เธอใช้เวทมนตร์เล็กๆ จุดไฟให้เชิงเทียนลุกโชติช่วง ความสว่างพลันฉายออกมา
ไนท์ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ซึ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวแปร่งประหลาด กลิ่นของความโรแมนติกที่ไม่เหมาะสมกับสถานการณ์เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างแผ่วเบา ไนท์ยืนใกล้เธอจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา ความเงียบที่คลุมคลั่งราวกับบอกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
“นี่นายจะทำบ้าอะไร ติดอยู่ในนี้ยังจะมีอารมณ์อะไรทำแบบนี้อีกเหรอ” เบลล์ก้มหน้า หลบสายตาคมที่มองลึกลงไปเหมือนอ่านความคิดของเธอได้หมด
ไนท์ไม่พูดอะไร เขาจ้องมองกลับด้วยความมั่นคง มือข้างหนึ่งเอื้อมไปที่เชิงเทียน เสียงขยับของโลหะดังขึ้น เบลล์เบิกตากว้างเมื่อเห็นเขาเตรียมจะดึงมัน “อย่าบอกนะว่าที่แท้... นายจะ...” เธอกลืนน้ำลาย รู้สึกถึงความสับสนและความหวั่นไหวในใจของตัวเอง
“ฉันเป็นผู้ช่วยนะ มาช่วยนายทำงาน ไม่ได้มาทำ... เรื่องอื่น” เสียงของเธอสั่น แต่เต็มไปด้วยความตลกปนเขินอาย ไนท์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่มือของเขาจะโยกเชิงเทียนลงมา
เสียง "กึง" ดังก้อง ผนังหินเริ่มสั่นสะเทือน เบลล์มองด้วยความตื่นตะลึง ช่องลับที่พวกเขาไม่คิดว่าจะมีปรากฏขึ้นเบื้องหน้า เสียงของสะเทือนลั่นไปรอบกำแพง พร้อมกับช่องทางที่เปิดออกสู่ความมืดมิดที่รอพวกเขาอยู่
“เจ้าบ้าเชิงเทียนนี่... แกล้งฉันได้ดีจริงๆ” เบลล์พึมพำ พลางยิ้มอย่างเอียงอาย.
…
