รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อคันโยกถูกดึงลง เสียง "กึก" ที่เบาหวิวสะท้อนดังก้องในห้องหินเงียบสงบ ก่อนที่ผนังจะเริ่มเลื่อนออกช้า ๆ ราวกับกลไกโบราณที่ไม่เคยถูกใช้งานมาหลายศตวรรษ เผยให้เห็นช่องทางแคบ ๆ ที่ทอดยาวลงไปยังความมืดที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด บันไดหินที่สึกกร่อนเรียงเป็นขั้น นำทางไปสู่เบื้องล่าง ลมหายใจหนึ่งของพวกเขากระแทกเข้ากับกลิ่นเหม็นอับที่โชยมาพร้อมกับความเย็นเฉียบ ราวกับกลิ่นแห่งความตายที่แฝงตัวอยู่ในทุกอณูของอากาศ
เบลล์ย่นจมูก ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลบกลิ่นนั้น สายตาของเธอแฝงไปด้วยความลังเล “มัน... น่ากลัวชะมัด” น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “นายคิดว่าเราควรลงไปจริง ๆ เหรอ?”
ไนท์ยิ้มบาง ๆ รอยยิ้มนั้นเหมือนเป็นแสงที่ส่องผ่านพายุในใจของเธอ “ไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ” เขาพูดเบา ๆ แต่หนักแน่น “ถ้าเราจะรอดจากที่นี่ เราต้องไปต่อ… ไม่ว่าอะไรจะรอเราอยู่ข้างล่าง”
เบลล์หันมองบันไดที่ทอดลงไป รู้สึกเหมือนความมืดกำลังล้อเลียนความกลัวของเธอ “ก็ได้... แต่ฉันหวังว่าเราจะไม่เจออะไรที่แย่กว่านี้” เธอพึมพำกับตัวเอง พลางก้าวตามหลังไนท์ลงบันไดที่เริ่มสึกกร่อน
ทุกย่างก้าวที่พวกเขาเดินลง พื้นหินใต้เท้าเริ่มชื้นและเย็น ความมืดรอบตัวเริ่มขยับเคลื่อนไหวเหมือนสิ่งมีชีวิต กลิ่นโลหะคาว ๆ คละคลุ้ง แทรกซึมเข้ามาพร้อมกับเสียงหยดน้ำเบา ๆ ที่ดังก้องจากที่ไกล ไนท์หยุดกึกตรงขอบบันไดสุดท้าย สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง ราวกับค้นพบอะไรบางอย่างที่น่ากลัว
“นั่นมัน... ห้องทรมาน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความสยองขวัญที่ซ่อนอยู่
เบลล์หายใจเร็วขึ้นเมื่อสายตาของเธอกวาดผ่านอุปกรณ์ทรมานโบราณที่ยังคงตรึงอยู่บนผนัง ราวกับมันเคยถูกใช้งานล่าสุดเมื่อไม่กี่วันก่อน เหล็กเสียบ เครื่องลิ่ม และสายโซ่ที่ห้อยลงมาจากเพดาน มันคือภาพของความโหดร้ายที่ไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม ความเย็นเยือกจู่โจมร่างกายของเธอราวกับมีใครสักคนมากระซิบคำสาปที่ข้างหู
“ดูเหมือนว่าห้องลับนั้นจะเชื่อมต่อกับ...ห้องทรมานของก็อบลิน” เบลล์กระซิบ น้ำเสียงของเธอเบาหวิว ราวกับกลัวว่าเสียงจะปลุกอะไรบางอย่างในความมืด
ไนท์หันมองเธอ ดวงตาของเขายังคงสงบนิ่งเหมือนผิวน้ำที่ไม่อาจแย้มบอกถึงพายุใต้ผิวนั้น “มีบางอย่างไม่ถูกต้อง...แต่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร” เขากล่าวพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วห้อง “ห้องลับที่ซับซ้อนขนาดนี้...ถูกเชื่อมต่อกับที่นี่ หรือว่า—”
เสียงแหลมต่ำแทรกออกมาจากมุมมืดของห้อง ราวกับกระซิบที่เปียกชื้นและแฝงด้วยความแค้น "ข้ามารอเจ้าอยู่นานแล้ว..."
ไนท์ ก้าวถอยหลัง ขณะที่ตัวของเขาบังร่างของเบลล์ไว้ สายตาของเขาสอดส่องหาที่มาของเสียง แต่ร่างนั้นยังไม่ปรากฏ ไนท์รู้ทันทีว่านั่นคือใคร เขาจ้องเข้าไปในความมืด ริมฝีปากขยับช้า ๆ ด้วยเสียงที่เยือกเย็นกว่าเคย “คำสาปนิรันดร์ แก่...”
…
“ดูเหมือนนายจะจำฉันได้ดีเหมือนเดิมนะ… ท่านตุลาการ” เสียงแหบต่ำของเซราฟิสดังขึ้น พร้อมกับร่างในชุดคลุมสีดำที่โผล่ออกมาจากเงามืด หน้ากากของเขาเหมือนเงาผีที่ซ่อนบางสิ่งไว้ใต้ดวงตาที่แฝงไปด้วยความสยดสยอง
ไนท์ยืนนิ่ง สีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาคาดเดาไม่ได้ “ฉันรู้ว่านายมาที่นี่ทำไม... แต่ยังไงนายก็จะไม่มีวันได้สิ่งที่ต้องการ”
เซราฟิสหัวเราะเบาๆ อย่างเย้ยหยัน “อย่าพึ่งรีบไป ของๆ ฉันยังไงก็จะกลับมาเป็นของฉัน นายก็รู้อยู่แก่ใจ… ท่านตุลาการที่เคยรุ่งเรืองของเรา”
เบลล์ยืนอยู่ข้างไนท์ จิตใจเริ่มสั่นไหวเมื่อได้ยินคำพูดของคนทั้งคู่ “พวกเขารู้จักกันมาก่อนเหรอ?”
เซราฟิสหันไปทางเธอ สายตาเบื้องหลังหน้ากากนั้นราวกับจะกลืนเธอเข้าไปทั้งเป็น “โถ่... แม่หนู เธอคงเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของเขาสินะ หรือว่าเขายังไม่ได้เล่าให้ฟัง ว่าคนเก่าตายยังไง... ฮ่าฮ่า!”
“แกไม่มีสิทธิ์พูดถึงเขาแบบนั้น!” ไนท์พูดเสียงกร้าว แววตาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดจนแทบจะระเบิด
เซราฟิสยังคงยิ้มเยาะ พลางส่ายหน้าเบาๆ “เขาคงไม่ได้บอกเธอเลยสินะ... ว่าท่านตุลาการผู้แสนเก่งกาจคนนี้ ระแวงทุกคนรอบตัวจนไม่มีใครเชื่อใจอีกแล้ว”
เบลล์หันมามองไนท์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและกังวล “หมายความว่ายังไง? พวกคุณสองคนเคยเจอกันมาก่อนเหรอ?”
เซราฟิสหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็งที่ไหลเข้าสู่หัวใจ “เธอไม่สงสัยบ้างเหรอ ว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องลัทธิเรามากขนาดนั้น? หรือว่าทำไมเขารู้ทุกอย่างที่เธอไม่เคยรู้?”
ไนท์พยายามดึงสติตัวเอง “อย่าไปฟังมัน เบลล์! มันแค่ต้องการทำให้เธอสับสน” น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นไหว
“นายเคยอยู่กับพวกลัทธิพวกนี้จริงๆ เหรอ ไนท์?” เบลล์พูดออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ความหวาดกลัวเริ่มปะทุขึ้นในหัวใจ ขณะที่เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ ราวกับต้องการหนีจากความจริงที่กำลังเปิดเผย
ไนท์พยายามกระซิบกับเธอด้วยน้ำเสียงสั่นไหว “เบลล์… เธอต้องฟังฉัน เธอต้องเชื่อฉัน…”
เซราฟิสก้าวเข้ามาใกล้ ขณะที่เขายกมือขึ้นเหนือศีรษะ “ท่านตุลาการของลัทธิเรา ปัญญาคือสิ่งที่นำหน้า... ทุกสิ่ง!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและความสะใจ
เบลล์มองไนท์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อใจ “นายเคยอยู่กับพวกนี้จริงๆ เหรอ?”
ก่อนที่ไนท์จะทันตอบ เซราฟิสพูดขึ้นทันที “เธออยากรู้ไหม... ใครกันแน่ที่ทำให้ลอร์ดธอร์นต้องตาย? มันก็เขานั่นแหละ! ไนท์คือคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง!”
ใบหน้าของเบลล์ซีดเผือด ความเชื่อในตัวไนท์เริ่มสั่นคลอนอย่างรุนแรง ดวงตาของเธอสั่นไหวเมื่อความจริงที่ไม่เคยคาดคิดค่อยๆ ปรากฏชัดขึ้น
“บัดซบ...” ไนท์คิดในใจ ขณะที่ความเครียดและความกลัวรุมเร้าเข้ามา เขาไม่ทันสังเกตว่าเบลล์ถอยห่างออกไปเรื่อยๆ จนเกือบจะอยู่ในระยะของเซราฟิส
ทันใดนั้น ร่างของเซราฟิสเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วราวกับเงาผี เขาคว้าตัวเบลล์เอาไว้ทันที “ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่า...ความจริงนั้นเจ็บปวดแค่ไหน”
…
เบลล์ถูกดึงเข้าหาอ้อมแขนเย็นเยียบของเซราฟิส ร่างของเธอสั่นสะท้านด้วยความกลัว สายตาของไนท์มองตามด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ยังเยือกเย็นและคาดการณ์สถานการณ์อย่างรอบคอบ
"ปล่อยเธอไป เซราฟิส" ไนท์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่กดดัน แต่มีความมุ่งมั่นที่ชัดเจน
"ไม่ใช่ครั้งนี้หรอก" เซราฟิสตอบด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าจะต้องเลือกระหว่างสิ่งที่เจ้าต้องการกับผู้หญิงที่ติดตามเจ้าอย่างบ้าคลั่ง”
เบลล์มองไนท์ด้วยความสับสน ความทรงจำเก่าและคำพูดของเซราฟิสที่ยังวนเวียนในหัวทำให้จิตใจของเธอสับสนจนไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจใคร “เขากำลังพูดเรื่องจริงหรือไม่? ไนท์เคยอยู่กับลัทธิหรือไม่?”
ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของไนท์ที่นิ่งเฉย การที่เขายังควบคุมอารมณ์อย่างแน่นหนานั้นทำให้เธอยิ่งสงสัย “ทำไมนายถึงไม่ยอมบอกอะไรกับฉันเลย? นายปิดบังอะไรไว้?”
ไนท์ไม่ได้ตอบทันที เขาจ้องตาเซราฟิสอย่างแน่วแน่ แต่เบื้องหลังนั้นเขารู้ดีว่าเบลล์กำลังมีความขัดแย้งภายใน มันเป็นเรื่องที่เขาเลี่ยงที่จะพูดมาตลอด
“เธอจะต้องฟังฉัน เบลล์” เขาพูดขึ้นในที่สุด “ทุกอย่างที่มันบอก ไม่ได้เป็นความจริงทั้งหมด”
“แล้วอะไรที่เป็นความจริงล่ะ?” เบลล์ตอบกลับทันที น้ำเสียงของเธอแฝงความเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว “นายเคยอยู่กับลัทธิจริงไหม?”
ไนท์เงียบลง ขณะที่เบลล์พยายามดิ้นหนีจากการจับกุมของเซราฟิส ความไม่เชื่อมั่นในตัวไนท์ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไร้ที่พึ่ง ไนท์ไม่พูดอะไรให้ชัดเจน มันทำให้ความไว้วางใจของเธอสั่นคลอนมากขึ้น
เซราฟิสยิ้มเย้ยหยัน “เห็นไหมล่ะ เจ้าไม่ควรเชื่อใจใครง่ายๆ แม้แต่คนที่อยู่ใกล้เจ้าที่สุด”
ไนท์ไม่รอช้า เมื่อเขาเห็นเบลล์ตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงอันตราย ความเยือกเย็นในสายตาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเงาสะท้อนของความตั้งใจอันแน่วแน่ แววตาที่เคยสงบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นไฟแห่งการปกป้อง
ในเสี้ยววินาทีนั้น อาวุธลับขนาดจิ๋วถูกยิงออกมาจากแขนเสื้อของไนท์ เป็นลูกศรเงินเล็กจิ๋ว พุ่งตรงไปยังเซราฟิสด้วยความแม่นยำ เสียง "ฟึบ!" เบาๆ สะท้อนอยู่ในความเงียบของห้องเย็นยะเยือก
เซราฟิสที่มั่นใจว่าตนได้เปรียบ พลันสะดุ้งเสียจังหวะเมื่อความเจ็บปวดปะทะที่แขน ทำให้มือของเขาคายออกจากแขนของเบลล์ทันที
ไนท์ฉวยโอกาสที่เกิดขึ้น พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาเคลื่อนที่อย่างแม่นยำ ดึงเบลล์เข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างฉับพลัน แรงดึงส่งผลให้ร่างทั้งสองเสียหลัก ล้มลงบนพื้นอย่างไม่ตั้งใจ
เมื่อสติกลับมา เบลล์พบว่าตัวเองนอนทับอยู่บนร่างของไนท์ ใบหน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อ หัวใจเต้นแรง ความอายและความรู้สึกผสมปนเปในความตึงเครียด ดวงตาของทั้งสองประสานกันในจังหวะที่ราวกับโลกหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ไนท์ที่ยังคงสงบนิ่ง มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ แววตาของเขาเยือกเย็นแต่ก็แฝงความห่วงใยอย่างลึกซึ้ง
ลมหายใจของเบลล์สะดุด ความใกล้ชิดที่ไม่คาดคิดทำให้เธอตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่อารมณ์จะพุ่งสูงเกินไป ไนท์พลิกตัวไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แยกตัวออกจากเธอในจังหวะที่แม่นยำ ขณะที่เขายิงอาวุธลับอีกครั้ง อาวุธนั้นพุ่งตรงไปยังเงามืดที่เซราฟิสหลบอยู่
"เร็วเข้า!" ไนท์กระซิบเสียงเข้ม จับมือเบลล์เพื่อดึงเธอขึ้นมาจากพื้น "เราต้องรีบไปจากที่นี่!"
