รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไนท์ยันตัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกเจ็บจากการกระแทก แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ความเจ็บนั้นมาทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหว ดวงตาของเขาจ้องตรงไปที่เซราฟิส พลังเวทย์สีดำที่หมุนวนรอบตัวเซราฟิสราวกับพายุแห่งความตาย สายลมที่เกิดจากพลังเวทย์นั้นพัดกระหน่ำรุนแรงจนพื้นหินแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อย
ไนท์รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลาแม้แต่วินาทีเดียวที่จะพักหายใจ เขาต้องหาทางหยุดเซราฟิสก่อนที่พลังเวทย์นั้นจะถูกปลดปล่อยออกมาเต็มกำลัง เขากำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึกครั้งสุดท้าย แล้วพุ่งตัวเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้ความเร็วของเขาเร็วยิ่งกว่าเดิม การโจมตีของเขาพุ่งทะยานตรงเข้าไปหาหัวใจของเซราฟิส
แต่แล้ว ในชั่วพริบตาเดียว พื้นที่ใต้เท้าของไนท์กลับบิดเบี้ยว เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ดึงดูดเขาลงไป เซราฟิสใช้เวทย์สร้างแรงดึงดูดจากพื้นดิน ทำให้ไนท์ต้องสะดุดเท้าและเสียสมดุลไปเล็กน้อย นี่เป็นโอกาสที่เซราฟิสรออยู่ เขายกมือขึ้นเหนือหัว ปล่อยพลังเวทย์ที่รวมตัวเป็นลูกบอลพลังงานสีดำเข้ม ขนาดใหญ่เท่ากับร่างของคน
ไนท์พยายามจะปรับตัวและตั้งหลักใหม่ แต่แรงดึงดูดที่กดดันทำให้เขาต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อไม่ให้ล้มลง พลังเวทย์ที่เซราฟิสปล่อยออกมานั้นเริ่มหมุนวนในอากาศ มันดูดเอาทุกสิ่งที่อยู่รอบ ๆ เข้าไป เสาหิน ตะแกรงเหล็ก เศษซากพื้นดิน ถูกกลืนเข้าไปในลูกบอลพลังนั้น
“จบสิ้นกันเถอะ ไนท์ แก่มันก็แค่คนโสโครกที่ไม่มีเวทย์มนต์แต่จะทำอะไรฆ่าได้ จงตายไปกับความเชื่อผิดๆของแกซะตุลาการโง่เง่าที่อ่อนแอและกระจอกแล้วต้องโทษตัวเองเถอะที่เกิดมาไม่มีพลัง” เสียงของเซราฟิสเต็มไปด้วยความโหดร้าย ขณะที่เขายิ้มด้วยความมั่นใจ “เจ้าจะไม่มีทางรอดจากการโจมตีครั้งนี้ได้!”
ไนท์มองขึ้นไปที่พลังมหาศาลที่กำลังจะถูกปล่อยออกมา แต่ในดวงตาของเขากลับไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย เขารู้ดีว่านี่คือโอกาสเดียวของเขาที่จะตอบโต้และเอาชนะ
ไนท์สลัดมือของตัวเอง หยิบมีดเล็ก ๆ ออกมา ซึ่งดูธรรมดาและไม่สมกับสถานการณ์ที่รุนแรงเช่นนี้ แต่ทันทีที่เขาปล่อยมีดนั้นออกจากมือ มันกลับเปลี่ยนไป แสงสีทองเรืองรองปรากฏขึ้นรอบ ๆ ตัวมีด มันพุ่งตรงเข้าไปหาลูกบอลพลังสีดำที่เซราฟิสกำลังเตรียมจะปลดปล่อย
“นี่มันอะไรกัน!” เซราฟิสตะโกนเสียงดัง ด้วยความตกใจ เมื่อพลังเวทย์ของเขาเริ่มแตกสลาย มีดเล็ก ๆ นั้นกลับสามารถทำลายพลังอันมหาศาลของเขาได้อย่างไม่คาดคิด แสงสีทองที่แผ่ออกมาจากมีดกลืนกินพลังเวทย์สีดำจนหมดสิ้น
ก่อนที่เซราฟิสจะมีโอกาสตอบโต้ ไนท์ก็อาศัยจังหวะนี้กระโจนเข้าใส่ด้วยความเร็วสุดขีด หมัดของเขาพุ่งทะยานเข้ากระแทกท้องของเซราฟิสเต็มแรง เสียงกระแทกดังลั่นขณะที่เซราฟิสถูกส่งกระเด็นออกไปไกล กระแทกเข้ากับกำแพงปราสาทจนร่างของเขาทรุดลงพื้นอย่างแรง
ไนท์ยืนตรง สายตาแน่วแน่จ้องมองเซราฟิสที่ยังคงนอนนิ่งอยู่กับพื้น ลมหายใจของเขาหอบเหนื่อย แต่ในดวงตากลับไม่มีความลังเลใด ๆ ทั้งสิ้น
…
เสียงหัวเราะเย้ยหยันก้องกังวานไปทั่ว เซราฟิสลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ร่างกายที่ดูเหมือนจะบอบช้ำกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มมุมปากกว้างขึ้นกว่าเดิม “เจ้าคิดว่าแค่นี้จะเอาชนะข้าได้หรือไนท์? ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าไม่มีวันชนะข้าได้!”
ไนท์กัดฟันแน่น รู้สึกถึงความผิดพลาดที่เพิ่งก่อขึ้นมา เขาประมาทไปเสียแล้ว เซราฟิสมีอะไรซ่อนอยู่อีกมากแน่ เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเซราฟิสที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า ราวกับว่าเพิ่งจะเริ่มต้นการแสดงที่น่าตื่นเต้น
"จบสิ้นได้แล้ว ไนท์! แกมันก็แค่มนุษย์ธรรมดาที่หลงคิดว่าจะเอาชนะข้าได้หรือไง? แกมันอ่อนแอเกินกว่าที่จะเป็นศัตรูของข้า" เซราฟิสหัวเราะเยาะ "ความเชื่อผิดๆของแกจะนำพาความตายมาสู่ตัวแกเอง
ดีๆร่างกายของเขาที่เคยต่อสู้และค่อนข้างว่องไวก็เกิดการปวดแสบปวดร้อนอย่างทรมาน แกทำอะไรกับร่างกายของฉัน ไนท์ถามเสียงแข็งขณะที่พลังเวทย์สีดำเริ่มแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายอีกครั้ง แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น
แสงสีดำวาบขึ้น พุ่งตรงมายังไนท์อย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะทันตั้งตัว ร่างของเขาก็ถูกพลังงานมืดครอบคลุมร่างกายเสียงร้องโหยหวนของไนท์ดังก้องไปทั่วบริเวณ
เบลล์ลืมตาขึ้นช้าๆ ราวกับพยายามฝ่าออกจากหมอกหนาทึบที่ปกคลุมจิตใจ ความทรงจำล่าสุดเลือนรางเต็มไปด้วยความพร่าเลือน แต่แล้วภาพหนึ่งก็ชัดเจนขึ้น—แสงวาบของเวทมนต์สีดำ และร่างของเซราฟิสยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
เมื่อสายตาเธอปรับเข้าที่ เบลล์กลับพบสิ่งที่น่าตกใจมากกว่าไนท์คุกเข่าอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับเลือดทั้งหมดได้ถูกดูดออกไป ร่างกายของเขาถูกห่อหุ้มด้วยเงาสีดำข้น มันหมุนวนรอบตัวเขาราวกับพายุที่ค่อย ๆ กลืนกินความเป็นตัวตนของเขาไป เขาหายใจหอบ รอยทรมานฉายชัดในดวงตาที่เคยส่องประกาย
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง "ตื่นแล้วหรือ คุณหนู" เซราฟิสกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ใบหน้าของเขาฉายความพึงพอใจที่ดูน่าขนลุก “เจ้าเป็นคนสำคัญกับเขาจริง ๆ นะ ขนาดนี้แล้วเขายังยอมทนเจ็บเพื่อปกป้องเจ้า”
เบลล์กำหมัดแน่น ความโกรธแค้นแล่นพล่านอยู่ในใจของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ไนท์ต้องทนทุกข์แบบนี้อีก “เซราฟิส! แกต้องการอะไรอีก แกก็ได้กล่องนั่นไปแล้ว ทำไมต้องทำร้ายเขา!” น้ำเสียงของเธอสั่นด้วยความโกรธ
เซราฟิสยิ้มเหยียด "ข้าแค่ให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่เขาเท่านั้น" เขาพูดอย่างสบายใจ พลังเวทสีดำเริ่มคุกรุ่นขึ้นรอบตัวเขามากขึ้นเรื่อย ๆ “อีกไม่นาน เขาก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของความมืดนี้ตลอดกาล”
“ไนท์! อย่ายอมแพ้!” เบลล์ตะโกน เธอพุ่งเข้าไปหาไนท์อย่างไม่ลังเล มือทั้งสองจับมือของเขาไว้แน่น พยายามส่งพลังเวทย์สีขาวบริสุทธิ์ของเธอเข้าไปขัดขวางพลังมืดที่ครอบงำร่างของเขา ทว่าแรงกดดันจากพลังของเซราฟิสยังคงหนาแน่นจนเธอแทบจะขยับตัวไม่ได้
เธอมองรอบ ๆ ตัว หาทางที่จะช่วยไนท์ แต่สิ่งที่พบกลับมีเพียงเศษหินและไม้ที่กระจัดกระจายไปทั่ว ไม่มีสิ่งใดที่เธอสามารถใช้เป็นอาวุธได้ ในขณะที่เธอกำลังสับสน เซราฟิสยกมือขึ้นอีกครั้ง พลังเวทย์สีดำพุ่งเข้าใส่ไนท์อย่างโหดร้าย ร่างของไนท์สั่นสะท้านไปทั้งตัว ทรมานจากเวทมนต์ร้ายที่กำลังกลืนกิน
ทันใดนั้น สายลมที่เคยนิ่งกลับแปรปรวนขึ้นมา ท้องฟ้าที่มืดครึ้มก่อนหน้านี้เปิดออก เผยให้เห็นดวงจันทร์สีแดงที่ส่องสว่างลงมาบนร่างของเบลล์ ร่างของเธอเริ่มลอยขึ้นเหนือพื้น พลังเวทย์สีขาวบริสุทธิ์พุ่งออกมาจากมือทั้งสองข้าง ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับแสงของดวงดาวที่ส่องผ่านเมฆหนาทึบ
เซราฟิสจ้องมองด้วยความตกใจ ร่างของเบลล์เปลี่ยนแปลงไป พลังของเธอมากเกินกว่าที่เขาคาดคิด "นี่มัน... ไม่ได้การแล้ว" เขาพึมพำในใจ ขณะที่รีบรวบรวมพลังคำสาปสีดำมุ่งหมายโจมตีเธอ
แต่ทว่าทุกอย่างช้าเกินไป ร่างของเบลล์ที่ลอยอยู่ในอากาศนั้นเหมือนถูกรวบรวมพลังจากทั่วทั้งฟ้า พลังเวทย์สีขาวสะท้อนกับแสงจันทร์ ปล่อยแสงสีฟ้าสว่างวาบออกมา แช่แข็งความมืดมิดรอบตัวเธอ พลังสีขาวถูกปล่อยออกจากมือเธอ ปะทะกับพลังเวทย์สีดำของเซราฟิสอย่างรุนแรง
เสียงระเบิดดังสะท้อนไปทั่วปราสาทเก่า กำแพงที่แข็งแรงก็ยังสั่นสะเทือน ปราสาททั้งหลังแทบจะพังทลายลงจากแรงปะทะนั้น
…
พลังเวทย์สีขาวของเบลล์แผ่ขยายออกไปทั่วห้องโถง ราวกับเกล็ดหิมะที่ล่องลอยในสายลม หนาวเย็น แต่กลับอบอุ่นด้วยแสงสว่างที่เปล่งประกาย เธอหลับตาเพียงเสี้ยววินาที จดจ่อกับการควบคุมพลังที่มหาศาล มือทั้งสองสั่นเทาด้วยความพยายามที่แทบหมดแรง ร่างกายของเธอกำลังฝืนทนกับการระเบิดของพลัง แต่ในใจกลับปฏิเสธที่จะยอมแพ้ ความมุ่งมั่นนั้นทำให้เธอยังคงยืนหยัดได้
สายตาคมของเธอจับจ้องไปยังเซราฟิสที่พยายามดิ้นรนต่อสู้กับพลังเวทย์ของเธอ ใบหน้าเย้ยหยันที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจบัดนี้กลับฉายแววตื่นตระหนก มันคือภาพที่เธอควรจะพึงพอใจ แต่แทนที่ความดีใจ กลับเป็นความรู้สึกหนักอึ้งที่เริ่มคืบคลานเข้ามาในใจ
"พลังมหาศาลขนาดนี้... แกไม่ใช่ลูกคุณหนูธรรมดาแน่" เซราฟิสพูดด้วยเสียงที่แผ่วแต่ชัดเจน ดวงตาสีม่วงที่เคยเปล่งประกายด้วยอำนาจบัดนี้กลับมืดหม่นลงเล็กน้อย
เบลล์กัดริมฝีปาก สับสนในตัวเอง ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวในใจ เธอทำเกินกว่าที่จำเป็นหรือไม่? การแช่แข็งเซราฟิสไว้แบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่เกินไปหรือ? ความโหดร้ายที่เธอไม่เคยต้องการมีส่วนร่วมกำลังทำให้เธอเกิดคำถามกับการกระทำของตัวเอง
เซราฟิสหรี่ตามองเบลล์ “พลังเวทย์ระดับนี้... แกเป็นพวกเชื้อพระวงศ์ใช่ไหม?” เขาพูดอย่างหงุดหงิด เสียงของเขาสั่นเครือ
ทันใดนั้น พลังเวทย์สีขาวก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ราวกับน้ำตกที่ไหลกระหน่ำ ก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่เริ่มก่อตัวอย่างรวดเร็ว ครอบคลุมร่างของเซราฟิสไว้ภายใน กักขังเขาราวกับแมลงวันติดอยู่ในอำพัน ทันทีที่ผลึกน้ำแข็งเริ่มแข็งตัว เซราฟิสก็พยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อหลุดพ้น เสียงของเขาดังก้องในห้องโถง
เบลล์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอรู้ดีว่าทำสิ่งที่ควรทำแล้ว แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วน ขณะที่เธอครุ่นคิดถึงความโหดร้ายของการกระทำ เสียงแผ่วเบาของเซราฟิสก็ดังขึ้นจากภายในผลึกน้ำแข็ง "เจ้า คิดว่าแค่นี้จะกำจัดข้าได้งั้นหรือ?" เสียงของเขายังคงเย้ยหยัน แต่มีร่องรอยของความโกรธเคือง "ข้าจะกลับมาแก้แค้นเจ้า... รอให้ถึงวันนั้น"
พลังคำพูดของเขาทำให้เบลล์สะดุ้งโหยง เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ร่างกายอ่อนล้าแทบจะไร้เรี่ยวแรง ราวกับขี้ผึ้งที่ละลายลงจากความร้อนของพลังเวทย์ที่เธอใช้ แต่ในใจกลับมีความโล่งใจที่เธอทำสำเร็จ เธอสามารถหยุดยั้งเซราฟิสได้ในครั้งนี้
"ทำได้แล้ว..." เบลล์กระซิบเสียงแผ่ว ริมฝีปากของเธอแทบไม่ขยับขณะมองไปที่ร่างของเซราฟิสที่ถูกแช่แข็งอยู่ในผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่ แต่แววตาของเธอยังคงแฝงความหวาดหวั่น เซราฟิสไม่ใช่ศัตรูธรรมดา เขาคือผู้มีพลังเวทย์อยู่ในระดับสูงอย่างไม่น่าเชื่อ
แม้เธอจะหยุดเขาได้ในตอนนี้ แต่เธอก็รู้ดีว่าเซราฟิสไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ คำขู่ของเขายังคงก้องอยู่ในหัวเธอ ความกังวลกัดกร่อนจิตใจ "ฉันประมาทเกินไปหรือเปล่า?" เธอพึมพำกับตัวเอง
เธอรู้ว่าหากปล่อยให้เซราฟิสกลับมาได้อีกครั้ง เขาจะยิ่งทวีความรุนแรงและอันตรายมากขึ้นกว่าเดิม
ว่าไงนายหัวหน้าผู้ฉลาด เวลานายนอนหลับนี่เหมือนเด็กเลยนะ
…
เบลล์หันมองร่างของไนท์ที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้า หัวใจเธอกระตุกวูบ ความกังวลแล่นผ่านในหัวจนไม่อาจยืนอยู่เฉยได้ เธอรีบลุกขึ้นเดินไปหาเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ มือของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อลูบไปที่หน้าผากของเขา เธอประคองศีรษะของไนท์ให้นอนลงที่ตักของเธออย่างนุ่มนวล
"ว่าไง นายหัวหน้าผู้ฉลาด..." เบลล์พูดขึ้นเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแต่แฝงด้วยความห่วงใย "เวลานายนอนหลับนี่เหมือนเด็กเลยนะ"
เธอแอบยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองใบหน้าที่สงบของเขา มือนุ่มของเธอลูบเส้นผมเขาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืนนี้ เธอรู้สึกถึงความผูกพันบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับเธอ—ไนท์ที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่กลับรู้สึกเหมือนพวกเขาได้ผ่านอะไรมาด้วยกันยาวนาน
การต่อสู้ในคืนนี้อาจจะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ แต่กลับทำให้เธอได้เห็นเขาในมุมที่ลึกซึ้ง เธอเห็นความกล้าหาญ ความอดทน และการเสียสละของไนท์ ทั้งสองคนต่างพึ่งพากันและกัน ฟันฝ่าอุปสรรคที่น่ากลัว พวกเขาผจญภัยร่วมกันและแก้ไขปริศนาในใจของแต่ละคนโดยไม่รู้ตัว ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ และก็ทำให้เธอเริ่มสงสัยว่าความรู้สึกนี้...อาจจะมีอะไรมากกว่าที่เธอคิด
เบลล์ยิ้มบางๆ ขณะมองไปที่ท้องฟ้า ความเงียบสงบคืนมาอีกครั้งหลังจากการต่อสู้อันหนักหน่วง "ค่ำคืนที่เหน็ดเหนื่อยนี้กำลังจะจบลงแล้ว..." เธอพึมพำเบาๆ แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ใจของเธอกลับรู้สึกว่ามันอาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการผจญภัยอีกครั้งระหว่างเธอกับเขา
…
เสียงโกลาหลดังกึกก้องขึ้นมาจากชั้นล่างของปราสาท เบลล์เงยหน้าขึ้นมองเพดานราวกับจะหาคำตอบ แต่ก็ไร้ผล ความสงบที่เพิ่งจะเริ่มต้นกลับถูกทำลายลงอีกครั้ง เธอรีบพยุงร่างของไนท์ให้นอนพิงกับผนัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ร่างของอาเธอร์ปรากฏขึ้นตรงทางเดิน เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น สภาพดูย่ำแย่ราวกับผ่านสงครามมา แต่ในดวงตานั้นกลับเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
"นายหายไปไหนมาเนี่ย อาเธอร์!" เบลล์ร้องถามด้วยความตกใจ
อาเธอร์ไม่ตอบคำถาม แต่กลับรีบวิ่งเข้ามาหาไนท์ "บอสเป็นยังไงบ้าง! เขาปลอดภัยดีใช่ไหม?"
เบลล์ส่ายหน้าช้าๆ "ฉันไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้เขาสลบไป"
"พวกสเปคเตอร์...พวกมันกำลังขึ้นมาที่นี่" อาเธอร์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "พวกมันเยอะมาก"
"แล้วเราจะทำยังไงดี?" เบลล์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ พลังเวทย์ของเธอแทบจะหมดสิ้นแล้ว
อาเธอร์มองไปรอบๆ ห้องด้วยสายตาที่ฉายแววคิดหาทางออก "ไม่ต้องห่วงไปนะ บอสให้ฉันเตรียมแผนสองไว้แล้ว"
"แผนสองอะไรกัน?" เบลล์ถามด้วยความสงสัย
