รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทนำ: อาร์เคเนีย – ภาคปริศนาแห่งมังกรเงิน
บทนำ: คืนที่เปลี่ยนชีวิต
ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในหุบเขาอันเงียบสงบ ชื่อว่า หมู่บ้านชิรา ที่แห่งนี้เป็นบ้านของเด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า ไคล์ เด็กชายวัยเพียงสิบขวบที่มีชีวิตอันเรียบง่ายและสงบสุข ไนท์อาศัยอยู่กับแม่ของเขา ชื่อว่าอายะ ในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่และทุ่งหญ้าเขียวขจี แสงอาทิตย์อ่อนโยนส่องกระทบใบหน้าของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงไม้เก่า ๆ รอยยิ้มเล็ก ๆปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่ฝันถึงการผจญภัยในป่าหลังบ้าน รอบตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมปังอบสดใหม่และเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว
…
ไนท์ อายุเพียง 8 ขวบ อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เงียบสงบ ตั้งอยู่ล้อมรอบไปด้วยป่ารกทึบ บ้านของเขาเป็นกระท่อมไม้หลังเล็ก ๆ ที่อบอุ่นและปลอดภัย มีเพียงเขาและแม่ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน พ่อของเขาหายตัวไปตั้งแต่เขายังเล็ก ๆ แม่เล่าให้ฟังว่าพ่อของเขาเป็นนักสำรวจที่ออกไปผจญภัยและยังไม่เคยกลับมาแม้ว่าพ่อของเคนจะหายตัวไปตั้งแต่เขายังเด็ก แม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องพ่อมากนัก แต่ไคล์ก็รู้ดีว่าพ่อของเขาเป็นนักรบที่กล้าหาญและเป็นที่รักของชาวบ้าน พ่อของเขาหายตัวไปในคืนหนึ่งอย่างลึกลับ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำและความคิดถึงที่อบอุ่นในใจของไคล์และอายะ
ทุกวันในหมู่บ้านแห่งนี้เริ่มต้นด้วยเสียงนกร้องและกลิ่นหอมของขนมปังที่แม่ของเคนอบใหม่ ๆ ไนท์และแม่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เคนชอบใช้เวลาวิ่งเล่นในทุ่งหญ้าและปีนต้นไม้กับเพื่อน ๆ ชาวบ้าน เด็กชายคนนี้มีความฝันอยากจะเป็นนักรบเหมือนพ่อของเขา แต่ทุกครั้งที่เคนถามแม่เกี่ยวกับพ่อ อายะจะยิ้มเศร้า ๆ และบอกเพียงว่า "พ่อของเจ้าเป็นคนกล้าหาญ เคน แต่ตอนนี้เราต้องดูแลกันเอง เจ้าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของแม่"
ทุกวันไนท์ จะตื่นขึ้นมาช่วยแม่ทำอาหาร เลี้ยงไก่ และเล่นกับสุนัขตัวโปรด ชีวิตของเขาแม้จะเรียบง่ายแต่ก็มีความสุข เขาชอบที่จะออกไปสำรวจป่าหลังบ้านกับแม่ ค้นหาพืชสมุนไพรและฟังเรื่องราวต่างๆ จากแม่
"แม่ครับ วันนี้เราจะไปเก็บผลเบอร์รี่กันใช่ไหมครับ" เสียงใสๆ ของไคล์ดังขึ้นขณะที่เขากำลังตื่นนอน
"ได้เลยจ้ะลูก" แม่ของไนท์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
…
คืนแห่งความมืดมิด
ค่ำคืนหนึ่งหลังจากเสร็จสิ้นการงานประจำวัน ชาวบ้านก็พากันกลับบ้านพักผ่อน เสียงกบร้องในหนองน้ำที่ห่างไกลและเสียงลมพัดผ่านต้นไม้ใหญ่เป็นเสียงดนตรีที่คุ้นเคยของคืนสงบสุข แต่ในคืนนั้นทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว
ขณะที่ทุกคนกำลังหลับใหล เสียงร้องตะโกนโวยวายดังกึกก้องไปทั่วหมู่บ้าน เสียงครึกโครมดังขึ้นอย่างกระทันหันจากภายนอก บ้านสั่นสะเทือนเล็กน้อยจนไคล์สะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาได้ยินเสียงผู้คนตะโกนและเสียงวิ่งที่วุ่นวาย ไคล์สะดุ้งตื่นและรีบวิ่งออกไปดูที่หน้าต่าง เขาเห็นชาวบ้านกำลังวิ่งหนีกันอย่างตื่นตระหนก
แม่ของไนท์รีบเปิดประตูออกไปดู ไนท์ที่เต็มไปด้วยความสงสัยจึงตามแม่ออกไป
เมื่อเปิดประตูออกไป ทั้งแม่และลูกก็พบภาพที่ไม่คาดคิด ชาวบ้านหลายคนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัว บางคนล้มลงและถูกลากเข้าไปในความมืดโดยสิ่งที่มองไม่เห็น ไคล์มองไปรอบ ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นแรง เขารู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่ลอยขึ้นมาในอากาศ
“ไนท์ ลูกต้องซ่อนตัว!” แม่ของเขากล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ ขณะที่เธอรีบดึงมือเขาเข้ามาในบ้านและพาไปซ่อนในห้องลับใต้บ้าน
ขณะที่พวกเขากำลังซ่อนตัวอยู่นั้น ไคล์ได้ยินเสียงร้องครวญครางและเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่น่ากลัวดังมาจากด้านนอก
"แม่... เกิดอะไรขึ้นครับ?" ไคล์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ไม่เป็นไรนะลูก ทุกอย่างจะต้องผ่านไป" แม่ของเขาลูบหัวไนท์เบา ๆ แต่สีหน้าของเธอดูซีดเซียว
ทันใดนั้นเอง เสียงประตูบ้านก็ถูกงัดออก แม่ของไคล์รีบปิดปากไคล์และตัวเองไว้แน่น เสียงของพื้นบ้านดังลั่นขึ้นบนพื้นไม้บ่งบอกว่าอะไรบางอย่างที่อยู่หน้าประตูตอนนี้มันกำลังเคลื่อนที่อายะอายะกระซิบกับลูกของเธอว่า “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าออกมานะ เข้าใจไหม?” ไนท์พยักหน้าด้วยความหวาดกลัว อายะกอดลูกชายแน่นก่อนที่จะปิดประตูห้องลับจากภายนอก
ไนท์เห็นเงาของอะไรบางอย่างเดินเข้ามาในบ้าน เขาไม่รู้ว่าพวกมันคืออะไร แต่ร่างกายไม่โกหกแม้ว่าเขาจะเป็นเด็กไคล์เขารู้สึกถึงอันตราย
อายะ ออกไปจากที่ซ่อนตัวเพื่อเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่าง
ไนท์ได้ยินเสียงของแม่ที่ออกไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่ข้างนอก เสียงตะโกนของชาวบ้านและเสียงคำรามที่ไม่เหมือนสิ่งมีชีวิตใด ๆ ที่เคยได้ยินทำให้เขาเริ่มสั่นกลัว เขาพยายามเงี่ยหูฟัง จนกระทั่งเสียงทุกอย่างค่อย ๆ เงียบลงไป
….
เด็กชายตัวเล็กนั่งขดตัวอยู่ในมุมมืดของบ้านไม้เก่า เสียงฝนกระหน่ำกระทบหลังคาแผ่ว ๆ ในจังหวะที่คล้ายเสียงกระซิบของความหนาวเย็น เขากอดเข่าตัวเองแน่น พยายามให้ร่างเล็กลงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนตุ๊กตาที่หลบซ่อนจากฝันร้าย แสงสลัวจากหน้าต่างสาดส่องเข้ามาบางเบา ราวกับว่ามันลังเลที่จะขับไล่เงามืดออกจากห้องนี้
“ฉันควรทำยังไงดี...” ไนท์กระซิบกับตัวเอง เสียงแผ่วเบาสั่นไหวเหมือนใบไม้ที่ปลิวไหวไปตามลม สายตาของเขามองไปยังเงาที่คืบคลานรอบตัว ใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเสียงของแม่ที่เคยอ่อนโยน ถึงเงียบไปแบบนี้ ความอบอุ่นที่เคยมี บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาของความเงียบงัน
"แม่... แม่อยู่ที่ไหน?" คำถามนั้นไร้เสียงตอบรับ ยิ่งถามความกลัวในใจยิ่งทวีขึ้นเรื่อย ๆ ความทรงจำอันเจ็บปวดถูกปลุกให้ฟื้นคืน ไนท์มองไปรอบๆ ห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความรัก แต่ตอนนี้มันกลับดูน่ากลัวและเปล่าเปลี่ยว ราวกับวิญญาณที่ถูกทิ้งให้ร่อนเร่อยู่ในเงามืด
เขาคลำหาประตูห้องลับที่อยู่ไม่ไกล นั่นคือที่ที่แม่บอกให้เขาซ่อนตัว แต่ตอนนี้แม้แต่การซ่อนตัวก็ไม่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยอีกต่อไป เสียงหัวใจของเขาเต้นรัวในความเงียบ ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่สั่นคลอน
"ฉันไม่กล้าเปิดประตูนั้น..." ไนท์พึมพำ เสียงสั่นคลอนขณะที่ดวงตาจ้องมองไปยังประตูบานหนึ่ง ความกลัวอัดแน่นอยู่ในอก ไม่รู้ว่าข้างนอกนั้นจะมีอะไรคอยเขาอยู่ "ถ้าฉันเปิดประตู... จะเจออะไร?"
แล้วทันใดนั้น เสียงเปิดประตูบ้านก็ดังขึ้น เสียงแหลมสูงดังกึกก้องในหัวใจของเขา ราวกับสัญญาณเตือนภัย บางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายนอก เสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ทำให้ไนท์กลั้นหายใจ ความเย็นเยียบของความกลัวจับจิตวิญญาณของเขาไว้แน่น
…
เสียงล้อรถม้ากระแทกถนนหินดัง "กรอบแกรบ" ทำให้ไนท์สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ความรู้สึกกระวนกระวายเกาะกินในหัวใจ ความทรงจำที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของจิตใจกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง ดวงตาสีเหลืองทองของเขาวูบไหวใต้แสงเย็น ดั่งเปลวไฟที่แฝงตัวอยู่ในสายลม ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ที่ผ่านมา เสียงหายใจแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
เขาไอออกมาอย่างหนัก รู้สึกถึงความร้อนของเลือดที่พุ่งออกจากปาก หยดเลือดสีแดงฉานร่วงลงบนผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ์ที่เบลล์เคยมอบให้ ตราสัญลักษณ์เรือใบล่องลมที่ปักไว้ ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอีกต่อไป มันไม่ใช่เครื่องหมายแห่งการเดินทางหรือความหวังอีกแล้ว แต่กลับกลายเป็นเพียงเครื่องเตือนใจถึงสิ่งที่เขาสูญเสียไป
ไนท์หลับตาลง พยายามสูดหายใจลึกๆ เรียกสติกลับมาแม้จะถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือ ทั้งที่เขาเองเป็นผู้พิทักษ์ สิ่งที่กัดกินจิตใจเขาไม่ใช่เพียงความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ แต่เป็นฝันร้ายในอดีตที่ยังคงวนเวียนอยู่ไม่หาย ทุกอย่างรอบตัวดูพร่ามัว ราวกับถูกกลืนเข้าไปในเงามืดที่ปกคลุมเมืองอาร์เคเนีย สถานที่ที่เคยเปี่ยมด้วยพลังแห่งเวทมนตร์และศรัทธา บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงเงาแห่งอันตรายที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมลึกลับ
เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ในรถม้าที่เคลื่อนไปช้าๆ ผ่านถนนกรวด รถม้าสั่นไหวเบาๆ ทำให้เขารู้สึกถึงความหนักอึ้งของเครื่องแบบตำรวจที่สวมอยู่ เสื้อสีน้ำเงินเข้มที่ตัดเย็บอย่างประณีต ตราสัญลักษณ์รูปม้าขี่ปลาวายุประดับอยู่บนหน้าอก แสดงถึงอำนาจและเกียรติยศที่ไนท์ควรภาคภูมิใจ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันเป็นภาระที่เขาต้องแบกรับทุกครั้งที่สวมใส่
"บอส... คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?" ผู้พิทักษ์หนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่แฝงความกังวลอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาจับจ้องที่ไนท์ด้วยความเป็นห่วง
ไนท์เหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนโบกมือช้าๆ คล้ายกับว่าไม่ต้องการพูดอะไร ผ้าเช็ดหน้าสีขาวในมือของเขาสั่นไหวเหมือนธงขาวในสนามรบที่โบกยอมแพ้
ผู้พิทักษ์มองไนท์อย่างลังเล ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “พวกเราต้องขอโทษจริงๆ ที่ต้องคุมตัวคุณมาแบบนี้... แต่มันเป็นคำสั่งโดยตรงจากลอร์ดดาเมียน”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและกังวล ไนท์พยักหน้าเบาๆ "ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ นี่คือหน้าที่ของพวกนาย" น้ำเสียงของเขาฟังดูเรียบง่ายแต่กลับแฝงด้วยความเหนื่อยล้า
ผู้พิทักษ์เตรียมจะเอ่ยบางสิ่ง แต่ทันทีที่เขาเริ่มพูด ไนท์ก็โบกมืออย่างรวดเร็วเพื่อหยุดคำพูดนั้น “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจดี”
บรรยากาศในรถม้าหนักอึ้งไปด้วยความเงียบ ทั้งคู่ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงล้อรถม้าดังก้องกังวานท่ามกลางความเงียบงัน ราวกับเสียงเตือนของสิ่งที่กำลังจะมาถึง...
