รักแท้ต้องพิสูจน์ด้วยเลือดและน้ำตา เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้ ในโลกที่เต็มไปด้วยความลับและอันตราย ความรักของเขากลายเป็นแสงสว่างที่นำทางให้เธอค้น
นิยายสืบสวนสอบสวนในโลกของ Dark แฟนตาซี Monster สัตว์ประหลาดเวทมนต์สงครามและความรัก
แฟนตาซี,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,อาชญากรรม,แฟนตาซี,พระเอกเก่ง,นางเอกฉลาด,นางเอกสวยมาก,สืบสวน ,สืบสวนสอบสวน,ต่อสู้,เวทมนตร์,เวทมนต์,เหนือธรรมชาติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงอรุณของวันใหม่เริ่มสาดส่องลงบนจัตุรัสกลางเมืองอาร์เคเนีย ท่ามกลางเสียงก้องกังวานของฝีเท้าทหารที่ดังกระหึ่มในบรรยากาศตึงเครียด ผู้คนมุงดูหนาแน่น ทั้งชาวเมืองและพ่อค้าต่างจับจ้องมาที่ชายหนุ่มที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่หนา โซ่ที่เย็นเยียบและแน่นหนาจนทำให้เขารู้สึกถึงน้ำหนักของมันทุกก้าวย่าง ไนท์ ก้มศีรษะเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยล้าและสับสน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยของความมึนงง สายตาของผู้คนที่มองมาล้วนเต็มไปด้วยความสงสัยและเกลียดชัง มันคือเสียงปรักปรำที่กระซิบกระซาบอยู่รอบตัว
"เขาคือผู้พิทักษ์คนนั้น!" เสียงหนึ่งแว่วมาจากในกลุ่มฝูงชน ดูเหมือนว่าจะมีคนรู้จักผู้ที่ถูกจับกุมนี้มีชื่อเสียง
เขาเป็นคนทำร้ายหญิงชนชั้นสูงคนนั้น เสียงแว่วเสียงนึงที่มาจากอีกด้านตะโกนดังก้อง ตามมาด้วยเสียงสนับสนุนอีกนับไม่ถ้วน “จับตัวเขาซะ! เขาสมควรตาย!”
ไนท์มองไปรอบ ๆ เขาเดินต่อไปยังเบื้องหน้าที่เป็นลานอัฒจันทร์กลางตลาดเมือง เขารู้ดีว่าการกระทำนี้ที่ผิดของเขามันไม่ได้เป็นไปเพื่อตรวจสอบความผิดของเขาแต่การขึ้นศาลในที่สาธารณะแบบนี้มันก็คือการประจานเขานั่นเอง ทุกคำกล่าวหาทิ่มแทงเขาเหมือนเข็มนับพัน เขาพยายามจะพูด
เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของทหารผู้พิทักษ์ย่ำลงบนพื้นจัตุรัสกว้าง เสียงกุญแจมือดังกระทบโซ่ที่มัดร่างของไนท์แน่น สายตาของผู้คนจับจ้องไปยังลานประหารชั่วคราว ขณะที่เสียงสนทนาและซุบซิบในหมู่ฝูงชนเริ่มดังขึ้น ท่ามกลางความสับสนของสถานการณ์ เสียงกึกก้องจากฝูงชนได้กลืนคำพูดของไนท์หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ทันใดนั้นเอง เสียงของฝูงชนค่อยๆ แผ่วลงเมื่อบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวบนแท่นสูงกลางจัตุรัส ลอร์ด คาร์ลิออน ดราโกเมียร์ เขายืนอย่างมั่นคง ราวกับเป็นจุดศูนย์กลางของอำนาจที่ทุกสายตาต้องหันมอง สายลมยามเช้าอ่อนๆ พัดผ่านชายเสื้อคลุมสีแดงเข้มและดำที่เขาสวมใส่ ประดับด้วยขนสัตว์สีดำสนิท มันพลิ้วไหวคล้ายกับเปลวไฟที่กำลังเต้นระบำ สัญลักษณ์มังกรแดงอันเป็นเอกลักษณ์ของตระกูลดราโกเมียร์ ถูกปักอย่างประณีตบนหน้าอก เสื้อคลุมยาวของเขาทอดตัวราวกับเงามืดแห่งอำนาจ
ในแสงอาทิตย์ที่สะท้อนจากอัญมณีสีแดงสดที่ห้อยคอของเขา แสงสะท้อนวาบจากหินแห่งไฟนั้นทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง คาร์ลิออนมีท่าทางที่สง่างาม แม้เขาจะไม่พูดอะไรออกมา แต่เพียงแค่การยกนิ้วก็เหมือนจะควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ ใบหน้าคมเข้มของเขาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ คิ้วหนาและเรียวตาแฝงความลึกซึ้ง ดวงตาสีน้ำตาลแดงลุกโชนเหมือนเปลวเพลิง ความทะเยอทะยานในตัวเขาฉายออกมาชัดเจน ความเงียบสงบที่แฝงด้วยอำนาจนั้นทำให้ประชาชนต่างหวาดหวั่น
เขามองลงมายังไนท์ที่ถูกมัดด้วยโซ่ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน รอยยิ้มเยือกเย็นบนริมฝีปากแสดงให้เห็นชัดว่า เขามองไนท์เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งในแผนการของเขา คาร์ลิออน ดราโกเมียร์คือผู้ที่สามารถบิดเบือนความจริง ควบคุมศาล และดึงสายใยแห่งอำนาจอย่างไร้ขอบเขต ขณะที่เขามองข้ามจัตุรัส ดวงตาคู่นั้นไม่เพียงแต่จ้องมองไนท์เท่านั้น แต่ยังบ่งบอกถึงแผนการที่ลึกซึ้งซึ่งเขากำลังร้อยเรียงอย่างแยบยล
เสียงฝูงชนเริ่มค่อยๆ สงบลง ทุกคนรอคอยคำกล่าวหาจากปากของลอร์ด คาร์ลิออน ดราโกเมียร์
………
ลอร์ด คาร์ลิออน ดราโกเมียร์ ก้าวไปข้างหน้า รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าขณะเงียบเสียงของจัตุรัส “ขอขอบคุณชาวเมืองทุกท่านที่มารวมตัวกันที่ลานตัดสินโทษในวันนี้ ข้า, ลอร์ด คาร์ลิออน ดราโกเมียร์ บุตรแห่งผู้ปกครองเมืองอาร์เคเนีย ขอเชิญพวกท่านทุกคนเป็นสักขีพยานในความยุติธรรมของตระกูลดราโกเมียร์”
เสียงของเขากังวานทั่วจัตุรัสที่คลุ้งไปด้วยความตึงเครียด เขาเหลือบมองไนท์ซึ่งถูกมัดแน่นกลางลาน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเย็นชา “เจ้าผู้ยืนอยู่ตรงหน้าข้ามีนามว่า ไนท์ ผู้ไร้เวทมนตร์ใช่หรือไม่?”
ไนท์ยืนนิ่ง ไม่ตอบคำใดๆ ดวงตาสีเหลืองเข้มของเขาจ้องกลับอย่างสงสัยและไม่ไว้ใจ ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ภายในเต็มไปด้วยความระแวง
นายทหารข้างๆ ไนท์หันไปหาลอร์ดคาร์ลิออนแล้วกระซิบ "ขอรับคำสั่งของท่าน" ก่อนจะคว้ากระบองไฟฟ้าและจี้เข้าที่ลำตัวของไนท์ ทันใดนั้นไฟฟ้าส่งเสียงดัง "แปล๊บ" ร่างของไนท์กระตุกอย่างรุนแรง
"อัก!" เสียงครางจากปากของเขา สายฟ้าที่แล่นผ่านตัวทำให้เขารู้สึกเหมือนร่างกายถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงนิ่ง ไม่ตอบโต้
ลอร์ดคาร์ลิออนยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตาเยือกเย็น "ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าใช่ ไนท์ ผู้ไร้เวทมนตร์ ใช่หรือไม่?"
ไนท์ยังคงไม่ตอบ ฟันของเขากัดแน่นข่มความเจ็บปวด มือของเขากำแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือเพื่อกลบความรู้สึกทรมานนั้น แต่ไม่ทันไร นายทหารข้างๆ ก็จี้กระบองไฟฟ้าเข้าที่ลำตัวเขาอีกครั้ง
"ตอบท่านเขาซิ ไอ้นักโทษ!" นายทหารคำรามออกมา เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ขณะที่ไฟฟ้าสาดผ่านร่างของไนท์อีกครั้ง ร่างของเขาโค้งงอด้วยความเจ็บปวด แต่ดวงตายังแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้
คาร์ลิออนยืนมอง เห็นชัดว่าเขาสนุกกับการได้เห็นไนท์ทรมาน
…
จัตุรัสกลางเมืองอาร์เคเนียถูกปกคลุมด้วยความตึงเครียดในบรรยากาศ แม้แสงแดดจะสาดส่อง แต่มันกลับไม่สามารถสลายเงามืดที่ปกคลุมจิตใจของผู้คนได้ ฝูงชนจำนวนมากล้อมรอบลานประหาร จ้องมองผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกมัดไว้แน่นด้วยโซ่ ใบหน้าของเขาหมองคล้ำจากความเหนื่อยล้าและบอบช้ำ เสียงกระซิบดังขึ้นเป็นระลอก และมีบางคนที่กล้าหาญพอจะตั้งคำถาม
“เขาเป็นผู้พิทักษ์ไม่ใช่หรือ? ดูชุดและเครื่องแบบของเขาสิ ทำไมเขาถึงกลายเป็นนักโทษได้?” ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนถามด้วยความสับสน
ทหารที่ยืนอยู่รอบบริเวณหันไปด้วยความโมโห “ใครให้สิทธิ์เจ้าพูด!” เขาตวาดลั่น พร้อมยกหอกปลายแหลมชี้ตรงไปยังชาวบ้านที่กล้าท้าทาย
แต่ก่อนที่สถานการณ์จะบานปลาย ลอร์ดคาร์ลิออนยกมือขึ้นเรียกความเงียบ “ใจเย็นก่อน อย่าทำร้ายเขา” เสียงของเขานุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยอำนาจราวกับราชาผู้คุมทุกสิ่ง “ให้เขาถามได้ พวกเขาคือประชาชนของเรา” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของคาร์ลิออน แต่แววตากลับเย็นชาอย่างน่ากลัว
คาร์ลิออนหันไปยังฝูงชน “ท่านทั้งหลาย อย่าได้ตกใจ แม้ชายคนนี้จะสวมชุดผู้พิทักษ์กฎหมาย แต่ในครานี้ เขาก็เป็นผู้ละเมิดกฎหมายเช่นกัน” เสียงฮือฮาของผู้คนดังขึ้นราวกับคลื่นทะเลที่ซัดกระแทกเข้าหากัน
“ข้าขอให้ทุกท่านสงบเงียบ และฟังความจริงที่ข้าจะกล่าว” คาร์ลิออนยืนตรงบนแท่น เสียงของเขาดังกังวาน “ชายผู้นี้มีนามว่า 'ไนท์' ชายผู้ไร้เวทมนตร์ ผู้ซึ่งถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ทำร้ายคุณหนูเบลล์แห่งตระกูลวิลสัน”
“ข้าไม่ได้ทำ!” ไนท์ตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสิ้นหวังและโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่ยอมจำนน “ข้าถูกใส่ร้าย ข้าไม่มีเวทมนตร์! ข้าจะทำร้ายเธอได้อย่างไร!”
แต่คาร์ลิออนไม่แสดงอาการสะทกสะท้าน เขาก้าวเข้ามาใกล้ ไม้เท้าในมือของเขาเคาะกับพื้นเบา ๆ แต่เป็นจังหวะที่กดดัน “หลักฐานทุกอย่างชี้ว่าเจ้าคือผู้กระทำ แม้ว่าเจ้าจะไร้เวทมนตร์ แต่เจ้าก็ใช้พิษของเซราฟิสทำร้ายเธอ ตอนนี้เธอนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่เพราะพิษของเจ้าทำให้เธอเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
“แล้วเบลล์อยู่ที่ไหน! เอาเธอมายืนยันสิ!” ไนท์ตะโกนออกมาพร้อมกับเสียงของความสิ้นหวังที่สั่นคลอนในอากาศ “ข้าไม่ได้ทำร้ายเธอ!”
คาร์ลิออนยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม “ตอนนี้เธอไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้ ทั้งหมดนี้ก็เพราะเจ้า เจ้าคือคนที่วางยาพิษเธอ”
ไนท์รู้สึกถึงความยุติธรรมที่ถูกบิดเบือน เขาพยายามจะต่อสู้กับความไม่เป็นธรรมนี้ แต่ทุกสิ่งดูเหมือนจะไร้ค่า เสียงของฝูงชนที่ปรักปรำและเย้ยหยันเขาดังกึกก้องจนเสียงของเขาเองถูกกลืนหายไป
คาร์ลิออนเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใบหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง “ข้าจะให้โอกาสเจ้า... ถ้ายอมรับผิด เจ้าจะได้รับโทษที่เบาลง แต่ถ้าเจ้าจะยืนกรานในความบริสุทธิ์ เจ้าก็ต้องรับโทษอย่างสาสม”
“ข้าไม่ได้ทำ!” ไนท์ตะโกนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีใครฟัง ไม่มีใครสนใจ เสียงของฝูงชนดังกึกก้องขึ้นเรื่อย ๆ บางคนขว้างปาก้อนหินและเศษสิ่งของเล็ก ๆ ใส่เขา ในขณะที่บางคนยืนนิ่งเฉย มองเขาด้วยความเย็นชา
“เขาเป็นคนไร้เวทมนตร์ จะไปทำร้ายใครได้อย่างไร!” ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย
ทหารรีบกรูเข้าหาชาวบ้านคนนั้นทันที “พวกไร้เวทมนตร์อย่างพวกเจ้าไม่มีสิทธิ์พูด!” นายทหารคำรามด้วยความโกรธ ผลักชาวบ้านคนนั้นออกไปอย่างแรง
ไนท์สบตากับคาร์ลิออนด้วยความเจ็บปวดและสงสัย “ทำไมท่านถึงใส่ร้ายข้า? หรือว่าท่านคือคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้?”
คาร์ลิออนยิ้มเล็กน้อย “เจ้ามีเวลาที่จะคิดใหม่ แต่เวลานั้นใกล้หมดลงทุกที”
สายตาของไนท์เต็มไปด้วยความโกรธและเจ็บแค้น เขาจ้องมองคาร์ลิออน “ข้าสาบาน ข้าจะเปิดโปงความจริง!”
คาร์ลิออนหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้น “พอแล้ว จับตัวมันไป ประหาร!”
ทหารสองนายรีบเข้ามาลากตัวไนท์ออกไป ขณะที่เสียงโห่ร้องของฝูงชนดังก้องกังวานไปทั่วจัตุรัส ไนท์ดิ้นรนอย่างเต็มกำลัง แต่โซ่ที่มัดเขาไว้แน่นจนไม่อาจหลุดพ้นได้
“ข้าจะไม่ยอม! ข้าไม่ได้ทำ!” ไนท์ตะโกนลั่น ความโกรธและความสิ้นหวังของเขาดังก้องอยู่ในใจของผู้คนบางคนที่ยังคงสงสัย ทว่าฝูงชนส่วนใหญ่กลับส่งเสียงเชียร์ยินดี ขณะที่เขาถูกลากออกจากจัตุรัสที่เปื้อนความมืดนี้สู่คุกที่รอรับชะตากรรมอันโหดร้าย
