จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ไซไฟ,แฟนตาซี,หญิง-หญิง,ข้ามเวลา,ดราม่า,ข้ามเวลา,โลกคู่ขนาน,เพื่อน,มิตรภาพ,นักเรียน,ดราม่า,ยูริ,yuri,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ผู้แต่ง
livven
เรื่องย่อ
Memorise Sheep
(ความทรงจำของแกะน้อย)
ผู้เขียน : livven
ภาพ : Kewrom
---------------------------------------------
เรื่องย่อ
จอมขวัญ เด็กสาวที่เรียนจบมัธยมต้น และตอนนี้ได้ย้ายโรงเรียนใหม่เพื่อที่จะเข้าเรียนมัธยมปลาย
ในวันแรกที่โรงเรียนใหม่นั้น เป็นไปได้ด้วยดี เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทักทายทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น มันจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ย้อนเวลา... ความฝัน... ทะลุมิติ...
จอมขวัญที่เป็นคนอ่านนิยายหรือดูภาพยนตร์มาเยอะ ได้สันนิษฐานไปเรื่อย
แต่แล้วก็มีลางสังหรณ์เกิดขึ้นในจิตใจ บ่งบอกว่านี่มันผิดธรรมชาติ มันอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก
ไม่รู้ว่าหนทางแก้ไขของเรื่องนี้คืออะไร และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์หรือไสยศาสตร์กันแน่...
.
"เราชื่ออิง อิงดาวน่ะ"
"อืม... เราชื่อจอม จอมขวัญ"
.
ขอให้ความทรงจำของพวกเราอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวตลอดไป
---------------------------------------------
Trigger warning
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาบางส่วน ถ้อยคำพูดหรือพฤติกรรมที่มีความรุนแรงไม่เหมาะสมกับผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18ปี
ข้อมูลในเนื้อหาบางส่วน อาจจะมีแหล่งอ้างอิงที่ไม่น่าเชื่อถือ
อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
---------------------------------------------
อัพทุกวันเสาร์
.
.
ติดตามข่าวสารหรือเข้ามาพูดคุยกันได้ที่ https://x.com/_Shy_Rabbit (●ˇ∀ˇ●)
ถือว่าวันแรกของการเปิดเรียนที่น่าพึงพอใจ ฉันไม่ได้ก่อปัญหาอะไร และไม่มีใครมาสร้างปัญหาเพิ่มให้ฉัน แถมยังได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกสามคน นี่มันดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ฉันมานั่งรอแม่อยู่ตรงโต๊ะลายหินอ่อนที่ตั้งอยู่ใกล้กับประตูทางเข้าหน้าโรงเรียน ถ้าแม่ขับรถมาถึงเมื่อไหร่ ฉันก็จะวิ่งออกไปทันที
ในระหว่างทางกลับบ้าน แม่ได้เอ่ยถามขึ้นมา "วันนี้เป็นยังไงบ้าง ได้หาเรื่องใครหรือเปล่า เจอคู่อริเก่าไหม"
"แม่ก็… เห็นหนูเป็นคนยังไง หนูเป็นคนเฟรนลี่จะตาย"
“เหรอ” เสียงของแม่ลากยาว บ่งบอกได้ว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้ว ปกติฉันเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยออกไปวุ่นวายกับสังคมภายนอก ส่วนเพื่อนก็มีน้อยจนใช้นิ้วมือนับได้
ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เพราะไม่ว่าจะตอบตามความจริงหรือโกหก แม่ก็รู้คำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว
ขับรถมาได้สักพักก็ถึงบ้านของฉัน จริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่บ้านที่ฉันอยู่ตั้งแต่เกิด เนื่องจากพ่อแม่ต้องมาทำงานอยู่ที่นี่ จึงทำให้ได้ย้ายมาเรียนที่นี่ด้วย ส่วนปู่กับยา หรือตากับยายต่างอยู่ที่บ้านเกิดดั้งเดิม
บ้านของฉันเป็นลักษณะสองชั้น รอบข้างกั้นด้วยรั้วปูนสีขาว แต่ก็มีบริเวณลานกว้างเพื่อทำกิจกรรมกลางแจ้งอยู่บ้าง แม่จะชอบเอาต้นไม้ประดับหรือพืชผักที่กินได้มาปลูกเพิ่ม เพื่อไม่ให้ดูกว้างเกินไป
ส่วนพ่อจะชอบจุดไฟในเตาอั้งโล่ แล้วนำปลาที่ซื้อมาจากตลาดมาย่างกิน แต่ก็ยังมีบางครั้งที่พ่อไปตกปลาเอง และต้องเป็นวันหยุดเท่านั้น เพราะถ้าเป็นวันทำงานพอพ่อกลับมาจากที่ทำงาน เมื่อกินข้าวเย็น ดูทีวียามค่ำเสร็จแล้ว จะขึ้นไปนอนทันที
ฉันเดินมาถึงหน้าบ้าน พร้อมกับกำลังจะเปิดประตู แต่อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ที่พอได้ฟังแล้วเหมือนหูกำลังจะฉีกออกจากกัน และภาพเบื้องหน้ากำลังเปลี่ยนไป จากที่มีแสงส่องอยู่ร่ำไร ตอนนี้กลับกลายเป็นตอนกลางคืน และภายในตัวบ้านกำลังเปิดไฟจากบนเพดานเพื่อเป็นแสงสว่างแทน
ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยความประหลาดใจ และพบเห็นกล่องวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เมื่อสังเกตดูแล้วนั่นคือกล่องเค้ก บนหน้าเค้กเขียนชื่อฉันอยู่ วันนี้เป็นวันเกิดฉันเหรอ แต่มันเพิ่งผ่านไปเมื่อตอนต้นปี
ในขณะที่กำลังงุนงงกับก้อนเค้กที่อยู่ตรงหน้า อยู่ๆ ก็มีข้อความปรากฏขึ้นตรงหน้า ราวกับว่านี่คือเกมออนไลน์ที่มีภารกิจให้ทำ
‘ออกจากที่นี่ก่อนจะเข้าวันถัดไป’
นี่คือข้อความที่ปรากฏขึ้น แต่ว่า... จะออกยังไงล่ะ ที่นี่คือบ้านของฉัน ฉันเพิ่งจะกลับบ้านมาแท้ๆ ทำไมต้องออกไปด้วย
หรือว่าฉันจะหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง แต่จากที่ประสบการณ์ที่อ่านนิยายมาสามปี ก่อนที่จะหลุดเข้าไปต้องเกิดอุบัติเหตุอะไรสักอย่างก่อนสิ ฝัน... เป็นฝันแน่ๆ
แต่จะฝันได้ยังไง เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะเปิดประตูเข้าบ้านมานะ ถ้าเป็นฝันจริง อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงแล้ว
ไม่ทันให้ความคิดในหัวฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ มีเสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น “กลับมาแล้วเหรอลูก”
ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นแม่ เมื่อกี้แม่ยังไงไม่ได้เข้าบ้านมา แล้วคนที่กำลังเดินลงบันได แล้วเอ่ยปากถามฉันคนนี้เป็นใคร คนหน้าเหมือนแม่... หรือว่าป้ามาเที่ยวบ้านเรา...
“เป็นอะไรไป แม่นึกว่าลูกจะกลับดึกกว่านี้ซะอีก”
“เอ่อ... ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
“ก็ลูกบอกว่าจะไปกินหมูกระทะกับเพื่อนน่ะสิ”
จริงด้วย วันนั้นฉันนัดฉลองวันเกิดกับเพื่อน เลยไม่ได้สังเกตว่าแม่ก็ซื้อเค้กมาด้วย แม่จะผิดหวังในตัวฉันไหม ที่ตอนนั้นเห็นเพื่อนดีกว่าครอบครัว
“เพื่อนหนูไม่ว่างแล้ว พ่อกับแม่ซื้ออะไรมากินบ้างไหม” ดูเหมือนฉันจะได้ย้อนเวลามาแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด แต่ข้อความเมื่อครู่... ฉันต้องออกจากที่นี่ก่อนเที่ยงคืน
แล้วจะออกไปยังล่ะ ข้อความก็บอกแค่นั้น และถ้าฉันออกไปไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้น... ต้องคิดอยู่ที่นี่ตลอดไปเหรอ แล้วครอบครัวกับเพื่อนของฉันที่อยู่ในอีกโลกหนึ่งล่ะ
“เมื่อตอนเย็นแม่แวะไปตลาด แล้วซื้อเค้กมาหนึ่งก้อน ไม่รู้ว่าถูกใจลูกไหม” แม่พูดขึ้น พร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วพ่อยังไม่กลับเหรอ หนูไม่เห็นเลย” ฉันถามไปแบบนั้น เพราะไม่เห็นพ่อเลยตั้งแต่เข้ามาที่นี่
“อาบน้ำอยู่น่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
“ถ้างั้นหนูปักเทียนรอนะ” พอสิ้นเสียงคำถามจากฉัน แม่ก็พยักหน้าตอบรับทันที
พอฉันปักเทียนเสร็จ พ่อก็อาบน้ำเสร็จพอดี “กลับมาแล้วเหรอ”
“ค่ะ พอดีเพื่อนไม่ว่าง”
“ถ้างั้นเราสั่งหมูกระทะมากินที่บ้านกันดีไหม” แม่เอ่ยชวน
“แค่เค้กก็พอแล้ว กินเยอะเดี๋ยวอ้วน” พ่อกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย
“ไม่อ้วนหรอก เด็กกำลังโต ใช่ไหมลูก”
“ใช่! สั่งมาเยอะๆ เลยนะแม่” ด้วยความหิวที่ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นของฉัน ฉันคงไม่ปฏิเสธความหวังดีของแม่อยู่แล้ว
เมื่อบทสนทนาจบแล้ว แม่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรสั่งและบอกที่อยู่อย่างชัดเจน ส่วนพ่อก็นั่งส่ายหัวอยู่หน้าโทรทัศน์อย่างกับพัดลม
เวลาผ่านไปได้สักพักก็มีคนขับรถมาส่งอาหารที่สั่งไว้ แม่เดินออกไปรับด้วยตัวเอง พอแม่เดินกลับเข้ามา พ่อก็เริ่มจุดเทียนที่ปักไว้อยู่บนเค้ก และเริ่มร้องเพลงวันเกิด
เมื่อเพลงจบ ฉันเป่าเทียนทั้งหมดจนดับ จริง ๆ แล้วฉันก็เป่าเทียนวันเกิดหลายครั้งแล้ว แต่ทำไมครั้งนี้รู้สึกมีความสุขมากกว่าครั้งที่ผ่านมา หรือเป็นเพราะได้ย้อนเวลามาแก้ไข มันถึงได้มีความรู้สึกที่เอ่อล้นมากกว่าเดิม
เมื่อกินอาหารมื้อใหญ่เสร็จแล้ว ฉันเป็นคนอาสาทำความสะอาดโต๊ะและจานเอง แต่แม่ไม่ยอมให้ฉันทำคนเดียว พูดแล้วพูดอีกว่าให้ฉันไปขึ้นห้องไปนอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียน ต้องตื่นแต่เช้า
ทั้งที่ความจริงแล้วฉันต้องหาทางออกจากที่นี่ ถ้าพ่อกับแม่เข้าห้องนอนก่อน ฉันก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้สะดวกขึ้น
ในที่สุดแม่ก็ยอม และฉันจัดการทำความสะอาดทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว พอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังบ้าน พบว่านี่เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว มีเวลาให้ฉันได้คิดแค่สองชั่วโมง
ถ้าฉันเปิดประตูหน้าบ้านเหมือนเดิมมันจะกลับไปได้ไหม หรือต้องทำอย่างอื่นด้วย ถ้านี่เป็นเกมออนไลน์จริง... คอมพิวเตอร์บนห้องนอนของฉันจะช่วยอะไรได้บ้างไหม
คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ลงมือทำเลยดีกว่า ฉันเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านที่เป็นจุดเริ่มต้น แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ท้องฟ้ายังมืดอยู่เหมือนเดิม
ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู บนหน้าจอปรากฏเวลาสองทุ่ม ห่างจากที่นี่สองชั่วโมง
ที่นี่เวลาสี่ทุ่ม
ที่ที่ฉันจากมาเวลาสองทุ่ม
มันหมายความว่ายังไงล่ะเนี่ย... ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง และเปิดคอมพิวเตอร์ บนหน้าจอเผยให้เห็นว่าวันนี้เป็นวันที่สิบหก มกราคม
ส่วนวันเวลาที่ฉันจากมาคือวันที่สิบหก กรกฎาคม
ระยะเวลาห่างกันหกเดือน แล้วมันเกี่ยวกันยังไงล่ะ ฉันต้องแก้ปริศนานี้ด้วยตัวคนเดียวเหรอ
บ้าไปแล้ว... ไอ้จอม
แล้วถ้า...ฉันลองเปิดประตูทุกบานในบ้าน และเดินมาดูคอมพิวเตอร์ที่ห้องว่ายังเปิดอยู่หรือเปล่า อาจจะมีข้อพิสูจน์บางอย่างเกิดขึ้น
ไม่พูดเปล่า ฉันลงมือทำทันที เริ่มจากประตูห้องน้ำชั้นล่างของบ้าน ประตูห้องเก็บห้อง ประตูห้องทำงานของพ่อ ประตูห้องนอนพ่อกับแม่
แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง คอมพิวเตอร์ยังเปิดอยู่เหมือนเดิม บนหน้าจอปรากฏวันเวลาเป็น วันที่สิบหก กรกฎาคม เวลายี่สิบสามนาฬิกา
ใช่... ฉันเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง และเหลือประตูบานสุดท้ายในบ้านหลังนี้ ถ้าไม่ใช่ประตูนี้... ก็ไม่รู้แล้วว่าจะไปที่ไหน
ประตูห้องน้ำชั้นบน นั่นคือประตูบานสุดท้าย
ฉันเปิดเข้าไปแล้วเดินออกมาดูคอมพิวเตอร์ในห้องนอนตัวเอง พบว่าคอมพิวเตอร์ปิดอยู่ ฉันเปิดลองเปิดมันขึ้นมาดู พบว่าวันนี้เป็น วันที่สิบหก กรกฎาคม
ฉันกลับมาแล้ว... กลับมาจริงๆ ใช่ไหม
ฉันวิ่งลงบันไดไปที่ห้องครัว เห็นว่าแม่กำลังล้างจานอยู่ ตอนนั้นฉันเห็นพ่อกับแม่นอนไปแล้ว แต่ตอนนี้แม่กำลังยืนล้างจานอยู่ และพ่อก็ไปนอนคนเดียว
ฉันวิ่งเข้าไปกอดด้านหลังแม่ ขณะที่แม่กำลังล้านจานอยู่ “เป็นอะไร นอนฝันร้ายเหรอ”
ฉันส่ายหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ขอโทษนะคะ”
“หืม... หรือว่าเล่นเกมแพ้ แล้วมีคนด่าเหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย! หนูเล่นเกมเก่งมาก หนูเก่งที่สุดในโลก”
“จ้ะ ลูกคนเก่งของแม่”