จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ไซไฟ,แฟนตาซี,หญิง-หญิง,ข้ามเวลา,ดราม่า,ข้ามเวลา,โลกคู่ขนาน,เพื่อน,มิตรภาพ,นักเรียน,ดราม่า,ยูริ,yuri,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ผู้แต่ง
livven
เรื่องย่อ
Memorise Sheep
(ความทรงจำของแกะน้อย)
ผู้เขียน : livven
ภาพ : Kewrom
---------------------------------------------
เรื่องย่อ
จอมขวัญ เด็กสาวที่เรียนจบมัธยมต้น และตอนนี้ได้ย้ายโรงเรียนใหม่เพื่อที่จะเข้าเรียนมัธยมปลาย
ในวันแรกที่โรงเรียนใหม่นั้น เป็นไปได้ด้วยดี เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทักทายทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น มันจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ย้อนเวลา... ความฝัน... ทะลุมิติ...
จอมขวัญที่เป็นคนอ่านนิยายหรือดูภาพยนตร์มาเยอะ ได้สันนิษฐานไปเรื่อย
แต่แล้วก็มีลางสังหรณ์เกิดขึ้นในจิตใจ บ่งบอกว่านี่มันผิดธรรมชาติ มันอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก
ไม่รู้ว่าหนทางแก้ไขของเรื่องนี้คืออะไร และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์หรือไสยศาสตร์กันแน่...
.
"เราชื่ออิง อิงดาวน่ะ"
"อืม... เราชื่อจอม จอมขวัญ"
.
ขอให้ความทรงจำของพวกเราอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวตลอดไป
---------------------------------------------
Trigger warning
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาบางส่วน ถ้อยคำพูดหรือพฤติกรรมที่มีความรุนแรงไม่เหมาะสมกับผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18ปี
ข้อมูลในเนื้อหาบางส่วน อาจจะมีแหล่งอ้างอิงที่ไม่น่าเชื่อถือ
อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
---------------------------------------------
อัพทุกวันเสาร์
.
.
ติดตามข่าวสารหรือเข้ามาพูดคุยกันได้ที่ https://x.com/_Shy_Rabbit (●ˇ∀ˇ●)
ความหายนะเริ่มมาเยือน เมื่อทางออกเพียงทางเดียวที่ฉันรู้จัก ไม่สามารถพอฉันออกจากที่ได้ หรือว่าจะได้อยู่ที่ตลอดไปแบบในนิยายพวกนั้นแล้ว
ถึงฉันจะใฝ่ฝันว่า อยากหลุดเข้าไปในโลกของนิยายเรื่องนั้นๆ หรืออยากย้อนเวลากลับไปในอดีต แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
ถ้านี่คือการย้อนเวลากลับมาแก้ไขอะไรบางอย่าง แล้วต้องทำอะไร เงื่อนไขมีอะไรบ้างก็ไม่มีบอกกล่าวกันสักคำ
ฉันจ้องมองวิวนอกหน้าต่างจากห้องนอนของตัวเอง ตอนนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่รถของพ่อกลับบ้านมาพอดี
พ่อจะพาฉันอีกคนกลับมาด้วยไหม แล้วถ้าใช่... จะทำยังไงต่อ ต้องใช้ชีวิตร่วมกับตัวเองในอดีตเหรอ ถ้างั้นก็เท่ากับว่าพ่อแม่มีลูกสองคนน่ะสิ แต่พวกเขาไม่เคยบอกฉันเลยสักครั้งว่า ฉันเคยมีพี่น้อง...
“จอม ไปช่วยพ่อถือของเข้าบ้านหน่อย” แม่ตะโกนขึ้น
“กำลังลงไป” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงดังกว่าปกติ และเปลี่ยนชุดให้เป็นชุดอยู่บ้าน ซึ่งมันคงจะดีกว่าการลงไปด้วยชุดนักเรียน
เมื่อฉันเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินตรงไปที่โรงรถ เพื่อช่วยพ่อถือของที่ซื้อมาจากตลาด ของที่ซื้อมาส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อหมู เนื้อไก่ และที่ขาดไม่ได้ในวันหยุดของพ่อคือ ปลานิล
พ่อมักจะนำไปทำเป็นปลาเผาเกลือ และทำน้ำจิ้มรสเด็ดด้วยตัวเอง ซึ่งแม่เคยบอกว่าจะทำให้ แต่พ่อค้านหัวชนฝาว่า ไม่ได้เด็ดขาด
ทำไงได้ล่ะ ของชอบพ่อนี่น่า
“จอม ลูกได้ไปตลาดกับพ่อหรือเปล่า” พ่อเอ่ยถาม
“คะ? เอ่อ... ขอโทษนะพ่อ ที่หนูกลับก่อน หนูปวดท้องเลยไม่ได้บอก” ฉันบอกกับพ่อไปแบบนั้น
ฉันไม่เห็นใครนั่งมาด้วยกันกับพ่อเลยสักคน ตัวฉันในอดีตก็ไม่อยู่ เช็ครถทั่วทั้งคันแล้ว แต่ไม่มีอะไรแปลก ๆ เลยสักนิด รถคันนี้เหมือนเดิมทุกอย่าง ต่างกันแค่มีฝุ่นน้อยกว่าเดิม
“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นอะไรก็บอกพ่อก่อนสิ อยากทำให้เป็นห่วงแบบคุณผู้หญิงคนนั้นเลย” ประโยคสุดท้ายพ่อเบาเสียงลงเล็กน้อย ฟังดูก็รู้ว่าหมายถึงใคร
ฉันแทบจะกลั้นขำไหวไม่อยู่ ถึงแม้พ่อกับแม่จะอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว แต่ความกลัวของพ่อไม่เคยลดลงเลย
พ่อเดินนำฉันเข้าไปในบ้าน พร้อมกับถือของใช้และของกินที่ซื้อมาจากตลาดเมื่อสักครู่ ฉันก็เดินตามเข้าไปเช่นกัน ในเมื่อไม่มีตัวฉันในอดีต มันก็ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องหาคำอธิบายอะไรให้มากความ
“วันนี้กินปลาเผาของพ่อนะ แม่ห้ามทำอะไรเพิ่ม” พ่อบอกกล่าวเมนูอาหารของมื้อเย็นวันนี้
"แม่ไม่ทำกับข้าวก็ได้ แต่ของหวานล่ะ กินคาวต้องกินหวาน" แม่พูด
“ใช่ แม่พูดถูก” ฉันประสมโรงแม่อีกแรง
“ก็ได้ เมื่อวานย่าส่งมะยงชิดมา แม่เอาทำมาสิ” พ่อบอก ซึ่งเมื่อวานมะยงชิดที่ย่าส่งมาก็สุกกำลังดี ถ้าพวกเราสามคนกินไม่หมด คงจะต้องแจกจ่ายให้กับเพื่อนบ้านที่อยู่รอบข้าง
“เดี๋ยวหนูไปช่วยแม่ปอกเปลือกนะ” ฉันอาสาไปช่วยแม่ เพราะถ้าไปช่วยพ่อ อาจจะกลายเป็นภาระมากกว่า
ระยะเวลาผ่านไปสักพัก ฉันกับแม่ปอกมะยงชิดได้จำนวนหนึ่ง แม่วางแผนไว้ว่าวันนี้จะทำมะยงชิดลอยแก้วใส่ตู้เย็นไว้ก่อน อีกประมาณสองวันค่อยนำออกมากิน ส่วนเมนูวันนี้จะเป็นมะยงชิดน้ำปลาหวาน
ฉันพอจะมีความรู้เรื่องการเข้าครัวประมาณหนึ่ง เนื่องจากตอนปิดเทอมพ่อมักจะส่งฉันไปอยู่บ้านย่า และย่าก็สอนฉันเรื่องการทำครัว กับงานบ้านหลายอย่างเลยล่ะ น้ำจิ้มน้ำปลาหวานไม่ได้ยากเกินฝีมือฉันหรอก
เมื่อเตรียมวัตถุดิบเสร็จแล้ว ฉันเปิดเตาแก๊ส พร้อมกับปรับไฟอ่อนเพื่อให้อุณหภูมิพอดีในการปรุง ใส่วัตถุดิบที่เตรียมไว้ลงไปหม้อ เคี้ยวให้ส่วนผสมทุกอย่างเข้ากัน
พอส่วนผสมทุกอย่างเริ่มเข้ากัน ปิดไฟจากเตาแก๊ส และตักน้ำปลาหวานราดลงไปในชามที่เตรียมมะยงชิดไว้แล้วจำนวนหนึ่ง หลังจากนั้นโรยหอมเจียวลงไปปิดท้าย เป็นอันเสร็จสิ้น!
เมื่อฉันทำเสร็จหน้าที่ของฉันเสร็จแล้ว ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของแม่ ฉันเดินไปด้านหลังบ้านที่เป็นลานกว้าง และตอนนี้กำลังมีพ่อก่อไฟในเตาอั้งโล่เผาปลาที่โรยด้วยเกลือ กลิ่นหอมจากปลาลอยเข้าไปถึงในตัวบ้าน
ถ้าเกิดว่าตอนนี้พวกลุงๆ ป้าๆ ที่อยู่ข้างบ้านยังไม่ได้ทานข้าวมื้อเย็น คงมายืนรุมหน้าบ้านเพื่อขอเข้ามากินด้วยแล้ว
“เสร็จหรือยังคะ” ฉันเอ่ยถาม และเดินเข้าไปชะโงกหน้ามองดูปลาสองตัวที่อยู่บนเตา
“ใกล้เสร็จแล้วล่ะ ลูกอยากชิมก่อนไหม” พ่อถามหยั่งเชิงฉันที่กำลังยืนกลืนน้ำลายเหมือนคนไม่มีอะไรกิน
“ได้เหรอคะ แต่ว่า... ไว้กินพร้อมกันดีกว่า” ฉันตอบกลับ ถ้าเป็นตัวฉันในอดีต คงจะไม่ปฏิเสธคำเชิญชวนนี้อย่างแน่นอน แต่ฉันจะมาเอาเปรียบคนในครอบครัวไม่ได้ พวกเราต้องได้กินพร้อมกันบนโต๊ะอาหาร
“มาแล้ว” พ่อยกปลานิลเผาเกลือสองตัวมาวางไว้บนโต๊ะ ปลาที่พ่อเลือกมาครั้งนี้ตัวใหญ่พอสมควร เพียงพอที่จะเลี้ยงท้องของพวกเราในมื้อค่ำนี้
นี่ก็เป็นเวลายี่สิบนาฬิกาแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดของพ่อ และเขาทำกับข้าวเอง จึงทำให้วันนี้ได้รับประทานมื้อเย็นในตอนค่ำ
แต่มันมีความสุขนะ พ่อมีความสุขกับการทำในสิ่งชอบ แม่ที่ชอบทำอาหารก็ทำขนมหวานเตรียมไว้สำหรับพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ ส่วนฉันเป็นลูกมือแม่ในการทำขนมและผลไม้ในมื้อเย็นนี้
อยากหยุดเวลาไว้จัง
มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ฉันไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเลย แล้วมันยังไงล่ะ... เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ต้องเปิดเรียน และใช้ชีวิตตามปกติตามชีวิตเด็กมัธยมปลาย
ถ้าฉันติดอยู่ที่นี่ตลอดไป ในอนาคตฉันจะได้เจออิงดาวอีกครั้งไหม หรือว่าครั้งนี้ฉันจะเป็นคนไปทักทายเธอก่อน แล้วนิสัยเธอจะเหมือนเดิมหรือเปล่า
“จอม คิดอะไรอยู่น่ะ” พ่อเอ่ยถาม คงจะเห็นว่าฉันเหม่อลอยจนไม่ได้กินข้าวที่อยู่ในจาน
“หนูคิดถึงเรื่องโรงเรียนใหม่”
“อย่าเพิ่งคิดมากเลย ตอนนี้เวลากินข้าว กินเยอะ ๆ” แม่กล่าว
แม่ยังเป็นคนเดิมที่ห่วงใยฉัน พ่อยังเป็นคนที่เย็นชา แต่ก็มีความใจดีและเป็นห่วงฉันเทียบเท่ากับแม่เลย แล้วเพื่อนที่อยู่ที่นี่...
อ่า... คิดแบบนี้อีกแล้ว
ไม่มีทาง ฉันจะไม่ปักหลักอยู่ที่นี้ ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของฉัน
ไม่รู้หรอกนะว่าที่นี้คือโลกแห่งความฝัน หรือโลกในนิยายเรื่องอะไรสักอย่าง แต่ฉันต้องกลับไปอยู่ในที่ของฉัน ถึงนี่จะเป็นการย้อนเวลาจริง ๆ ฉันก็จะไม่แก้ไขอะไร
ฉันไม่ได้รู้สึกผิดถึงขั้นที่จะต้องกลับมาแก้ไขให้ได้ ถึงอย่างไร... มันก็เป็นสิ่งที่ฉันตัดสินใจไปแล้ว จะเกิดอะไรก็ต้องเกิด ต่อให้จะเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ก็ตาม