จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ไซไฟ,แฟนตาซี,หญิง-หญิง,ข้ามเวลา,ดราม่า,ข้ามเวลา,โลกคู่ขนาน,เพื่อน,มิตรภาพ,นักเรียน,ดราม่า,ยูริ,yuri,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ผู้แต่ง
livven
เรื่องย่อ
Memorise Sheep
(ความทรงจำของแกะน้อย)
ผู้เขียน : livven
ภาพ : Kewrom
---------------------------------------------
เรื่องย่อ
จอมขวัญ เด็กสาวที่เรียนจบมัธยมต้น และตอนนี้ได้ย้ายโรงเรียนใหม่เพื่อที่จะเข้าเรียนมัธยมปลาย
ในวันแรกที่โรงเรียนใหม่นั้น เป็นไปได้ด้วยดี เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทักทายทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น มันจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ย้อนเวลา... ความฝัน... ทะลุมิติ...
จอมขวัญที่เป็นคนอ่านนิยายหรือดูภาพยนตร์มาเยอะ ได้สันนิษฐานไปเรื่อย
แต่แล้วก็มีลางสังหรณ์เกิดขึ้นในจิตใจ บ่งบอกว่านี่มันผิดธรรมชาติ มันอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก
ไม่รู้ว่าหนทางแก้ไขของเรื่องนี้คืออะไร และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์หรือไสยศาสตร์กันแน่...
.
"เราชื่ออิง อิงดาวน่ะ"
"อืม... เราชื่อจอม จอมขวัญ"
.
ขอให้ความทรงจำของพวกเราอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวตลอดไป
---------------------------------------------
Trigger warning
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาบางส่วน ถ้อยคำพูดหรือพฤติกรรมที่มีความรุนแรงไม่เหมาะสมกับผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18ปี
ข้อมูลในเนื้อหาบางส่วน อาจจะมีแหล่งอ้างอิงที่ไม่น่าเชื่อถือ
อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
---------------------------------------------
อัพทุกวันเสาร์
.
.
ติดตามข่าวสารหรือเข้ามาพูดคุยกันได้ที่ https://x.com/_Shy_Rabbit (●ˇ∀ˇ●)
เมื่อรับประทานอาหารมื้อเย็นกันเสร็จและเก็บกวาด พร้อมกับความสะอาดเรียบร้อยแล้ว พ่อแม่บอกฝันดีฉัน และขึ้นไปที่ห้องนอน
ส่วนเรื่องต่อไปที่ฉันต้องทำคือ หาทางออกจากที่นี่ ถึงแม้ว่ามันจะมีความสุข แต่มันไม่ใช่ความจริง ไม่รู้ว่าพ่อแม่ในปัจจุบันของฉันตอนนี้จะรู้สึกอย่างไรบ้าง ที่ลูกสาวคนนี้หายตัวไป
แต่ที่ฉันสงสัยคือ ตัวฉันในโลกนี้หายไปไหน
หรือสถานที่ที่ทำให้ฉันออกจากที่นี่ได้คือ สถานที่ที่ตัวฉันหายไป
ตลาดงั้นเหรอ
ณ ตอนนี้เวลายี่สิบนาฬิกาแล้ว ถ้าจะต้องออกจากบ้านจริง ๆ คงลำบาก ถนนหน้าบ้านไม่ใช่สายที่รถมอเตอร์ไซต์รับจ้างจะวิ่งผ่านด้วย
ทางออกมันต้องอยู่ในบ้านหลังนี้แหละ ต้องเป็นประตูสักบาน หรือตำแหน่งไหนสักจุด
ฉันลองเดินไปในมุมอับของบ้าน เช่น ห้องเก็บของเก่า และเดินไปข้างในสุดจนทั่วทั้งห้อง แต่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่รู้สึกถึงความแปลก ๆ
รอบนี้มันเปลี่ยนไป ไม่มีข้อความบอก หรือถ้าเป็นในนิยายแนวทะลุมิติ คงจะมีคนควบคุมระบบ และจะบอกเงื่อนไขแก่ผู้ที่เข้ามา แต่นี่... ไม่มีอะไรสักอย่าง
ฉันลองเดินไปทั่ว ๆ บ้าน เพราะอาจจะเจอเบาะแสหรือหลักฐานอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ แต่มันเสียเปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น
ถ้าออกไปไม่ได้ ก็ไม่ออกแล้ว จะนอนแล้วนะ
เมื่อคืนก่อนฉันไม่นอน แถมยังต้องทนได้ยินเสียงไก่ขันปลุกไปเรียนตอนเช้า ตอนเย็นก็มาเจอเรื่องแบบนี้
เหนื่อยนะเว้ย
ฉันเดินขึ้นไปที่ห้องนอน และล้มตัวลงนอนที่เตียง
ก็ไม่อยากยอมแพ้หรอก แต่จะให้ออกจากบ้านไปตลาดตามความคิดในตอนแรก มันเป็นเรื่องที่ลำบาก นอกเสียจากจะต้องไปขอให้ลุงข้างบ้านไปส่ง หรือปลุกให้พ่อไปส่ง...
ไม่ควรทำทั้งสองอย่าง
เลือกทางไหนก็มีแต่ต้องเจ็บ สุดท้ายพ่อกับแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี เพราะยังไงลุงต้องไปบอกพวกเขาอยู่แล้ว
ฉันพยายามคิดหาทางแล้ว จนตอนนี้เป็นเวลายี่สิบสองนาฬิกา สองชั่วโมงแห่งการคิดหาทางออกเพื่อเอาตัวรอดจากโลกอะไรก็ไม่รู้
หรือครั้งนี้ฉันไม่ได้ย้อนเวลากลับมาเหมือนครั้งแรก แล้วมันคืออะไร
“ปวดหัวเว้ย!” ฉันตะโกนออกมาเพื่อระบายความเครียด แต่ไม่ได้เปล่งเสียงดังเกินไป จนทำให้พ่อแม่ได้ยิน
ไม่สนแล้ว ง่วง
ในใจฉันคิดแบบนั้น และหนังตาที่พยายามยกมันขึ้นตลอดเวลา ตอนนี้ได้ทิ้งลงเพื่อปกปิดดวงตาของฉัน เจอเรื่องที่ทำให้เหนื่อยมาทั้งวัน ก็ไม่แปลกนักที่จะเพลียจนล้มเลิกความพยายามในการหาทางออก
พอหลับตาลง ฉันได้เข้าสู่ห้วงฝันที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริง
ตอนนี้ฉันในห้องปกครอง หรือที่เด็กมัธยมเรียกกันว่า ห้องเย็น
คนที่นั่งอยู่เบื้องหน้าฉันไม่ใช่ผู้บริหารโรงเรียน แต่เป็นตัวฉันอีกคนเหรอ? ทำให้หน้าเขาเหมือนฉันขนาดนั้น จะต่างกันก็ตรง... รอยย่นบนหน้า ที่บ่งบอกถึงอายุว่า น่าจะอยู่ในวัยทำงาน
“คุณเป็นใคร” ฉันเอ่ยถาม
“ไม่ต้องรู้หรอก ฉันใช้ชีวิตให้ดี นี่เป็นโอกาสสุดท้าย”
“...” คิ้วของฉันขมวดเข้าหากัน ใบหน้าปรากฏความสงสัย ในใจมีคำถามมากมาย
“กลับไปได้แล้ว” เขาคนนั้นพูด พร้อมกับยกข้อมือขึ้นมาอยู่ในระดับอก เพื่อดูนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือ
“แล้วคุณเป็น...!!!” ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยคำถามนั้นออกไป ก็รู้สึกเหมือนกำลังตกลงจากตึกห้าสิบชั้น ภาพตรงหน้าเห็นกลุ่มก้อนเมฆอึมครึด ภาพด้านหลังคงไม่ต้องเดา
ร่างกายของฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันนั้น จะบอกว่าเป็นฝันร้ายก็ไม่ใช่ จะเป็นฝันดีก็ไม่เชิง เขาเหมือนคนที่มาเตือนฉันมากกว่าที่จะมาทำร้าย ต้องมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอนาคต และนั่นคงจะอันตรายต่อตัวฉัน
ภัยพิบัติทางธรรมชาติ เหตุฆาตกรรม หรือโรคร้ายเกี่ยวกับร่างกาย
จมอยู่ในความคิดได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงไก่ขันตัวเดิม ไม่รู้ว่ามันกินอะไรเป็นอาหารถึงได้เสียงดีแบบนี้
ฉันหันไปมองหน้าต่างที่ห้อง แสงแดดยามเช้าส่องเข้าที่ใบหน้า จึงทำให้ดวงตาของฉันต้องหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อปรับแสง
ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกลับมาที่เดิมหรือยัง หรือยังอยู่ในโลกของความฝันนั้นอยู่ เพราะถ้าเป็นที่เดิม ฉันต้องตื่นไปอาบน้ำ และเดินทางไปโรงเรียนแล้ว
“จอม ตื่นหรือยังลูก” แม่เอ่ยถาม ขณะที่เขายืนอยู่หน้าประตูห้อง โดยที่ยังไม่ได้เข้ามาในห้องนี้
“ตื่นแล้ว” ฉันตอบกลับไป
“แม่ขอเข้าไปหน่อยนะ”
“ค่ะ”
แม่เปิดประตูเข้ามาในห้อง ฉันกำลังนั่งพิงอยู่ผนังหัวเตียง แม่เดินเข้ามานั่งที่ขอบเตียงและไถ่ถามสุขภาพฉัน หรือ... ที่เขาคนนั้นมาเตือนจะเป็นสุขภาพของฉันจริง ๆ
“ลูกรู้ตัวไหม ทำไมไปนอนที่ตลาดแบบนั้น”
“คะ!?” ฉัน... ไปนอนที่ตลาดเนี่ยนะ
“แม่ไม่รู้ว่าลูกออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกพอจะจำได้ไหม” แม่เอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าห่วงใยปนด้วยความสงสัย
เป็นใครก็ต้องสงสัย ทำไมเด็กนักเรียนมัธยมปลายถึงไปนอนอยู่ที่ตลาด ทั้งที่ยังมีครอบครัวอยู่พร้อม มีกินมีใช้ แต่กลับไปนอนตรงนั้น
“ไม่ แล้วใครเป็นคนเจอหนูคะ” ฉันถาม
“แม่ค้าที่จะไปตั้งร้าน ตอนตีสามน่ะ ดีที่เขารู้จักลูก เพราะพ่อไปซื้อปลากับเขาบ่อย” แม่เล่าเรื่องให้ฉันฟังคร่าว ๆ
“...ขอโทษนะคะ” ฉันก้มหน้าลงมองพื้น ตอนนี้ไม่พร้อมที่จะสบตากับแม่ ทั้งความรู้สึกผิดในตอนนี้และอดีต ขอโทษที่ดูแลตัวเองไม่ดี จนต้องทำให้พ่อแม่เดือดร้อน
“จอมไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว จอมขวัญของแม่ ขวัญเอยขวัญมานะลูก” แม่โอบกอดร่างกายของฉัน และเอ่ยคำที่จะพูดตลอดเมื่อฉันเจ็บปวด มีไข้ หรือได้รับบาดเจ็บ
ฉันโอบกอดร่างกายของแม่กลับ น้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้าตาไม่รู้ว่ามันไหลออกมาตอนไหน แต่ที่แน่นอนคือ ฉันกลับมาในโลกความจริงแล้ว
ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะจบเรื่องนี้ลง วันนี้ฉันต้องไปถามครูฟิสิกส์ให้ได้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และมีทฤษฎีอะไรที่พอจะอธิบายเรื่องพวกนี้ได้บ้าง