จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ไซไฟ,แฟนตาซี,หญิง-หญิง,ข้ามเวลา,ดราม่า,ข้ามเวลา,โลกคู่ขนาน,เพื่อน,มิตรภาพ,นักเรียน,ดราม่า,ยูริ,yuri,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ผู้แต่ง
livven
เรื่องย่อ
Memorise Sheep
(ความทรงจำของแกะน้อย)
ผู้เขียน : livven
ภาพ : Kewrom
---------------------------------------------
เรื่องย่อ
จอมขวัญ เด็กสาวที่เรียนจบมัธยมต้น และตอนนี้ได้ย้ายโรงเรียนใหม่เพื่อที่จะเข้าเรียนมัธยมปลาย
ในวันแรกที่โรงเรียนใหม่นั้น เป็นไปได้ด้วยดี เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทักทายทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น มันจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ย้อนเวลา... ความฝัน... ทะลุมิติ...
จอมขวัญที่เป็นคนอ่านนิยายหรือดูภาพยนตร์มาเยอะ ได้สันนิษฐานไปเรื่อย
แต่แล้วก็มีลางสังหรณ์เกิดขึ้นในจิตใจ บ่งบอกว่านี่มันผิดธรรมชาติ มันอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก
ไม่รู้ว่าหนทางแก้ไขของเรื่องนี้คืออะไร และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์หรือไสยศาสตร์กันแน่...
.
"เราชื่ออิง อิงดาวน่ะ"
"อืม... เราชื่อจอม จอมขวัญ"
.
ขอให้ความทรงจำของพวกเราอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวตลอดไป
---------------------------------------------
Trigger warning
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาบางส่วน ถ้อยคำพูดหรือพฤติกรรมที่มีความรุนแรงไม่เหมาะสมกับผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18ปี
ข้อมูลในเนื้อหาบางส่วน อาจจะมีแหล่งอ้างอิงที่ไม่น่าเชื่อถือ
อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
---------------------------------------------
อัพทุกวันเสาร์
.
.
ติดตามข่าวสารหรือเข้ามาพูดคุยกันได้ที่ https://x.com/_Shy_Rabbit (●ˇ∀ˇ●)
จากวันนั้นที่ไปปรึกษากับครูน้ำก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ถึงเวลาที่ต้องสอบกลางภาคของภาคเรียนเทอมนี้
แต่ที่น่าแปลกใจคือ ระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกเลย ไม่รู้ว่ามันจบไปแล้ว หรือเป็นเพราะอะไรกันแน่
ถึงตอนนี้มันจะยังไม่เกิดขึ้น แต่ก็ต้องเตรียมตัวพร้อมรับผลกระทบของเหตุการณ์นี้อยู่ตลอดเวลา ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นโลกนี้ที่แตกสลายกลายเป็นฝุ่นผงในอวกาศ
“จอม ได้อ่านคณิตมาบ้างไหม” อิงดาวเอ่ยถาม
“ก็... พออ่านมาบ้าง”
“...เราคงสอบไม่ผ่านแน่ๆ” อิงดาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
ความสัมพันธ์ของฉันกับอิงดาวเริ่มสนิทกันมากขึ้น เธอไม่ได้เป็นคนที่เรียนรู้ได้ไวแบบฉัน ถ้าวิชาไหนที่ต้องใช้ความเข้าใจมากๆ เธอจะกังวลเป็นพิเศษ
มีบางวันที่อิงดาวนัดมาอ่านหนังสือที่บ้านฉัน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นวันเสาร์อาทิตย์ซะมากกว่า อ่านหนังสือกันช่วงเช้า และตอนเย็นอิงดาวจะกลับไปดูแลยาย
มีครั้งหนึ่งที่เธอเล่าให้ฉันฟังว่า พ่อแม่ของเธอแยกทางกัน และตอนนี้แม่เป็นคนส่งเธอเรียน ซึ่งที่ทำงานของแม่ก็อยู่ที่ต่างจังหวัด แม่ของเธอจึงส่งเงินมาให้เธอกับยายในทุกๆ เดือน
และมีหลายครั้งที่อิงดาวชวนฉันไปเที่ยวเล่นบ้าน ฉันก็ไม่ปฏิเสธ แล้วตอบรับคำเชิญชวนด้วยความยินดี เหมือนว่าตอนนั้นดรีมจะเคยไปเล่นด้วยกันครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปอีก
ดรีมเป็นพวกที่ชอบเก็บตัวอยู่บ้าน ยิ่งช่วงหลังๆ มานี้ เหมือนว่าเขาจะมีแฟน เลยไม่ค่อยออกมาเที่ยวเล่นกับเพื่อนสักเท่าไหร่
ส่วนเบลก็... ช่วยแม่ทำงานที่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดล้อเล่นตอนนั้นจะเป็นความจริงหรือเปล่า เรื่องที่ว่าพ่อกับแม่ของเบลเป็นเจ้าของโรงพยาบาล
พอนึกถึงเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะเรียน ก็คิดถึงพวกเพื่อนสามคนที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันมาก่อน ฉันเคยนัดพวกนั้นมาติวหนังสือด้วยกันแล้ว แต่ด้วยความที่เนื้อหาที่เรียนไม่ตรงกัน จึงทำให้ต้องแยกย้ายกันไปอ่านหนังสือ เพราะถ้านั่งอ่านร่วมกัน คงได้เผลอจำเนื้อหาที่ตัวเองไม่ได้เรียนแน่ๆ
สรุปแล้วก็มีแค่ฉันกับอิงดาวที่เที่ยวเล่น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แถมวันเสาร์นี้ฉันว่าจะชวนเธอไปเที่ยวที่สวนสนุก เนื่องจากเป็นวันที่สอบเสร็จพอดี
“ไม่เป็นไรนะอิง เราคงจะมีชะตากรรมร่วมกัน” ดรีมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ไม่รู้ว่าหรอกนะว่าช่วงนี้ดรีมไปดูละครเรื่องอะไรมา ตอนนี้ถึงได้พูดจาเหมือนอยู่ในยุคอยุธยากำลังรุ่งเรือง
“อย่างน้อยก็มีดรีมแก้วิชานี้เป็นเพื่อนสินะ” อิงดาวพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น แล้วโผกอดดรีมทันที
“รวมเบลไปด้วยอีกคน ทำไม่ได้แน่ๆ” เบลที่เดินเข้ามาร่วมบทสนทนาก็โผกอดเข้าไปอีกคน
เหมือนลูกหมูสามตัวกำลังกอดกัน เพราะกลัวว่าหมาป่าจะจับกิน ถ้าหมาป่าไม่ใช่วิชาคณิต ก็คงจะเป็นฉันนี่แหละที่เป็นหมาป่ายืนดูพวกเขากอดกันด้วยความหวาดกลัวอยู่
“พอแล้ว เลิกกอดกันแล้วเข้าห้องสอบเถอะ” ฉันพูดเตือนพวกเขาก่อนจะเลยเวลาเข้าห้องสอบ
ช่วงเช้ามีสอบวิชาคณิตและสังคม หลังจากสอบสองวิชานี้เสร็จก็จะเป็นช่วงพักเที่ยง ที่พอจะมีเวลาให้เตรียมตัวสำหรับสองวิชาที่ต้องสอบในช่วงบ่ายอีกครั้ง
“กินอะไรดี” อิงดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง
คงจะสบายใจเพราะสอบเสร็จแล้ว ส่วนเรื่องผลสอบคงเป็นเรื่องของอนาคต เธอเป็นคนที่ไม่เก็บเรื่องที่หนักใจมาคิดมาก เรื่องไหนปล่อยวางได้ก็ปล่อย เป็นนิสัยที่ฉันชอบที่สุดเลย
“ก๋วยเตี๋ยวไหม” ดรีมกล่าว
“ไม่เอาอะ อืม... อิงไปกินต้มเลือดหมูดีกว่า จอมกินด้วยกันไหม” อิงดาวกล่าว
“อืม ไปสิ” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล เพราะฉันก็ไม่รู้จะกินอะไร อยู่ที่โรงเรียนนี่มาเกือบสองเดือน ลองกินอาหารในโรงอาหารนี้ครบทุกร้านแล้ว ก็ยังไม่รู้สึกว่ามีร้านไหนรสชาติถูกใจเท่ากับข้าวของแม่
“แล้วเบลจะกินอะไร ไปกับสองคนนั้นไหม” ดรีมเอ่ยถาม
“ไม่ เราอยากกินก๋วยเตี๋ยว” เบลตอบกลับ
“ดีมากที่ไม่ทิ้งกัน” ดรีมกล่าว
ทุกคนแยกย้ายไปซื้ออาหารตามที่แต่ละคนอยากกิน พอกลับมาถึงโต๊ะที่จองกันไว้ ก็เจอกับพวกหลิว เหมย พรีมพอดี
เนื่องจากสามคนนั้นสอบเสร็จช้ากว่าพวกเรา ก่อนหน้านี้ฉันจึงส่งข้อความไปบอกในกลุ่มว่า พวกเรานั่งโต๊ะนี้
“สอบเป็นไงบ้าง” เหมยเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารมื้อกลางวันของตัวเองอยู่
“ง่ายนิดเดียว” หลิวพูด
“ที่เหลือยากหมดใช่ไหม” พรีมตอบกลับ
“ใช่แล้วครับ! ถุ้ย...!!” หลิวกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงตะคอก พร้อมกับทำท่าถุยน้ำลาย
“เราว่าวิชาพื้นฐานน่าจะข้อสอบเหมือนกันทั้งหมดหรือเปล่า” เหมยพูดขึ้น
“อืม น่าจะใช่ คงมีแค่วิชาเอกของแต่ละห้องที่ไม่เหมือนกัน” ฉันตอบกลับ
“ไม่เอา อย่าพูดถึงเรื่องสอบตอนกินข้าวสิ แค่นี้คิดว่าต้องได้สอบแก้อีกรอบก็เครียดแล้ว” อิงดาวพูดแย้งขึ้นมา
“จริง ขอร้องล่ะ พวกเด็กเก่งทั้งหลายอย่าทำให้ข้าวมื้อกลางวันของพวกเรารสชาติคล้ายน้ำตาเลย” ดรีมตอบกลับอย่างเห็นด้วย
“ก็ไม่ได้เก่งหรอก แค่ได้เพื่อนดีช่วยติวให้” หลิวพูดขึ้น พร้อมกับเอียงหน้าไปทางเหมยเล็กน้อย
“ทำไมเราไม่เก่งเหมือนหลิวบ้าง” อิงดาวพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ และทำหน้าเบ๊ะปากที่ชอบทำเป็นประจำ
“สมองคนเรารับรู้ได้ไม่เท่ากันนี่ เดี๋ยวเรียนไปเรื่อยๆ ก็เข้าใจเองแหละ” ฉันที่นั่งอยู่ข้างอิงดาวตอบกลับไปด้วยความรอยยิ้มเอ็นดู พร้อมกับยกมือลูบศีรษะของเธอเบาๆ
“จะหาว่าเราโง่เหรอ”
“เปล่านะ เธอแค่เรียนรู้ช้า”
“เชอะ! งอนแล้ว!”
ฉันแค่พูดตามความจริงนี่... ไม่คิดว่าเธอจะงอนจริงจังขนาดนี้
ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกที่เรียนไม่รู้เรื่องแบบอิงดาว แต่เนื่องจากช่วงนี้ฉันหมกมุ่นอยู่กับวิจัยหรือการหาทางแก้ไขเรื่องนั้น มันเลยทำให้ฉันต้องเข้าไปศึกษาเรื่องพวกนี้อย่างจริงจัง และผลพลอยได้คือ... ฉันเรียนเก่งซะงั้น