จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ไซไฟ,แฟนตาซี,หญิง-หญิง,ข้ามเวลา,ดราม่า,ข้ามเวลา,โลกคู่ขนาน,เพื่อน,มิตรภาพ,นักเรียน,ดราม่า,ยูริ,yuri,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จอมขวัญ เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าช่วงมัธยมปลาย และดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่กลับต้องเจอเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอต้องสูญเสียคนสำคัญ
ผู้แต่ง
livven
เรื่องย่อ
Memorise Sheep
(ความทรงจำของแกะน้อย)
ผู้เขียน : livven
ภาพ : Kewrom
---------------------------------------------
เรื่องย่อ
จอมขวัญ เด็กสาวที่เรียนจบมัธยมต้น และตอนนี้ได้ย้ายโรงเรียนใหม่เพื่อที่จะเข้าเรียนมัธยมปลาย
ในวันแรกที่โรงเรียนใหม่นั้น เป็นไปได้ด้วยดี เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทักทายทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น มันจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ย้อนเวลา... ความฝัน... ทะลุมิติ...
จอมขวัญที่เป็นคนอ่านนิยายหรือดูภาพยนตร์มาเยอะ ได้สันนิษฐานไปเรื่อย
แต่แล้วก็มีลางสังหรณ์เกิดขึ้นในจิตใจ บ่งบอกว่านี่มันผิดธรรมชาติ มันอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก
ไม่รู้ว่าหนทางแก้ไขของเรื่องนี้คืออะไร และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นวิทยาศาสตร์หรือไสยศาสตร์กันแน่...
.
"เราชื่ออิง อิงดาวน่ะ"
"อืม... เราชื่อจอม จอมขวัญ"
.
ขอให้ความทรงจำของพวกเราอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวตลอดไป
---------------------------------------------
Trigger warning
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาบางส่วน ถ้อยคำพูดหรือพฤติกรรมที่มีความรุนแรงไม่เหมาะสมกับผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18ปี
ข้อมูลในเนื้อหาบางส่วน อาจจะมีแหล่งอ้างอิงที่ไม่น่าเชื่อถือ
อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
---------------------------------------------
อัพทุกวันเสาร์
.
.
ติดตามข่าวสารหรือเข้ามาพูดคุยกันได้ที่ https://x.com/_Shy_Rabbit (●ˇ∀ˇ●)
พวกเราคุยกันไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า จะแบ่งกันเป็นสองกลุ่ม
เหมย พรีม ดรีม และแฟนของดรีมที่ชื่อว่า แป้ง จะไปที่บ้านของหลิว ให้พ่อของหลิวไปส่งที่สวนสนุก เนื่องจากทางบ้านของหลิวนั้นมีรถกระบะ ทำให้บรรจุคนได้เยอะกว่า
ส่วนอิงดาว และฉัน แม่ของฉันเป็นคนอาสาไปส่งเอง
ความจริงแล้ว พวกเราคุยกันไว้ว่าจะให้พ่อของหลิวไปส่งทีเดียว แต่แม่ของฉันดันมีธุระที่ต้องไปแถวนั้นพอดีเลยบอกว่าจะไปส่ง และจะได้ไม่ต้องนั่งอัดกันเป็นปลากระป๋องด้วย
ตอนนี้พวกเรามาถึงหน้าสวนสนุกพร้อมกันพอดี เป็นโชคดีที่จะไม่ต้องรอให้เสียเวลา
“เที่ยวเล่นกันให้สนุกนะเด็กๆ แม่ไปก่อนล่ะ”
“ค่ะ!!” ทุกคนตอบรับเสียงดังฟังชัด
“จอม จะกลับเมื่อไหร่ก็โทรมานะ เดี๋ยวแม่มารับ” แม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“แม่ เดี๋ยวหนูกลับกับพ่อของหลิวก็ได้ นั่งอัดแค่แป๊บเดียวเอง”
“ถ้างั้นก็แล้วแต่ลูกเถอะ แม่ไม่ห้ามหรอก แต่ถ้าไม่อยากนั่งอัดแบบนั้นก็โทรมานะ”
“แม่เห็นหนูเป็นลูกคุณหนูหรือไง”
“เป็นคุณหนูจอมขวัญของแม่ไงคะ”
มันก็เป็นความจริงตามที่แม่พูด ฉันเป็นลูกคุณหนูสำหรับพ่อแม่เสมอ ถึงแม้จะมีช่วงที่ธุรกิจของพ่อไปได้ไม่สวยนัก แต่พวกเขาก็ตามใจฉัน ฉันอยากได้อะไรพวกเขาก็ซื้อให้ หามาให้ตลอดเวลา
จนกระทั่งวันหนึ่งฉันมารู้ความจริงจากคุณย่า ว่าฐานะการเงินที่บ้านเราไม่ได้ดีขนาดนั้น ฉันก็ค่อยข่มใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา อะไรที่เคยอยากได้ ก็จะเก็บเงินซื้อเองตามที่คุณย่าสั่งสอน
ฉันไม่ใช่เด็กหัวรั้นนักหรอก ถ้าอะไรที่พอดูเป็นเหตุเป็นผล ฉันก็พร้อมที่รับฟังเต็มที่ แต่ถ้าพวกเขาห้ามฉันในสิ่งที่ฉันต้องการจะทำ และถ้าสิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผิดศีลธรรม ฉันจะค้านหัวชนฝาและจะดิ้นรนจนทำมันให้สำเร็จ
เมื่อแม่บอกลาเสร็จแล้ว ก็เดินกลับไปที่รถและออกเดินทางไปทำธุระของตน
“ว่าไงคะ คุณหนูจอมขวัญ” ดรีมพูดล้อเลียนเสียงของแม่เมื่อครู่
“เคยโดนต่อยปากไหมคะ”
“ล้อเล่นนิดหน่อยเอง โหดร้ายกับเพื่อนจัง”
“เนอะ” หลิวพูดประสมโรงด้วยอีกคน
ถ้าจะให้เล่าย้อนความตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่า หลิวคือสนามอารมณ์ของฉัน ก็ไม่แปลกนักหรอกที่จะหาพวกแบบเดียวกับตัวเองเพิ่ม เพราะตอนนี้สนามอารมณ์ของฉันได้เพิ่มมาอีกคนก็คือ ดรีม
“ไปซื้อตั๋วได้แล้ว เดี๋ยวคนเยอะ” เหมยพูดขึ้น
“มึงรีบเหรอ สวนสนุกเพิ่งเปิดด้วยซ้ำ มาถึงตอนสี่โมง แล้วสวนเปิดสี่โมง มึงรอให้เขาเปิดคอมก่อนเถอะ” พรีมตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“เออ กูรีบ จะเข้าไปเล่นไวกิ้ง” เหมยตอบเสียงเรียบ
“หา!! มึงว่าไงนะ” พรีมอุทานเสียงหลง ดวงตาเบิกโพลงแสดงให้เห็นถึงความกลัวในจิตใจ
แน่นอนว่าไม่มีใครอยากเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวนักหรอก ถ้าไม่ใช่คนที่เสพติดความสนุกแบบนั้น และใช่... พรีมกลัวเครื่องเล่นพวกนั้นมากที่สุด แต่เหมยจะลากพรีมไปเล่นทุกครั้งที่มาที่นี่ เสมือนได้ระบายความแค้นในใจที่พรีมไปกวนบาทาไว้เยอะ
ทุกคนเดินไปที่ช่องซื้อตั๋ว แต่ก็ไม่วายต้องไปยืนทะเลาะกันตรงนั้น ส่วนพนักงานที่นั่งประจำการอยู่ก็มีแต่ความงุนงง
“ขออนุญาตนะคะ... จะซื้อตั๋วกี่ใบคะ” พนักงานเอ่ยถามขึ้นระหว่างที่พวกเรากำลังไถ่ถามกันอยู่ แต่ในสายตาของพนักงานคงจะมองว่าพวกเราทะเลาะกันอยู่
“แปดใบค่ะ” เหมยเป็นคนตอบพนักงาน
เรื่องที่คุยกันเสียงดังจนเหมือนคนทะเลาะกันเมื่อครู่คือ พวกเรากำลังปรึกษากันอยู่ว่าใครจะเป็นคนออกเงินก่อน แต่สุดท้ายก็ตัดปัญหาที่ฉันเป็นคนออกเงิน
และข้อสรุปแล้วว่าจะเป็นการจ่ายด้วยการสแกนคิวอาร์โค้ดจากแอพธนาคารแล้วโอนเงิน เพราะของกินของเล่นที่อยู่ในสวนสนุกจำเป็นต้องใช้เงินซื้อ ทุกคนเลยไม่อยากใช้เงินสดซื้อตั๋วกัน
“แล้วทำไมต้องเป็นกูทุกที” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ถึงจะพูดเสียงเบาขนาดนี้แล้วก็ยังมีคนได้ยิน
“มึงนี่แหละ ธนาคารของกลุ่ม เรื่องเงินต้องพึ่งพามึงแล้วเพื่อน” พรีมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และทุกคนก็พยักหน้ารับพร้อมกันแสดงให้เห็นว่า มันคือข้อเท็จจริง
“เออ โอนมาด้วยละกัน เดี๋ยวแปะเลขไว้ในกลุ่ม”
คงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้ว ในเมื่อเพื่อนทุกคนในกลุ่มเห็นพ้องต้องกันแบบนี้
หลังจากที่ฉันจ่ายเงินเสร็จก็ได้รับตั๋วมาแปดใบจากพนักงาน และแจกจ่ายให้กับทุกคนคนละใบ
ในขณะเดียวกันที่ฉันเห็นอิงดาวกำลังจะโอนเงินจ่ายค่าตั๋ว ฉันนึกขึ้นได้ว่า ตอนนั้นฉันได้ให้สัญญากับเธอไว้แล้วว่าจะจ่ายให้
ฉันยื่นมือเข้าไปบังหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ เพื่อไม่ให้เธอกดหน้าจออีกครั้ง และส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ต้องการจะสื่อว่า ไม่ต้องทำตามคนอื่นก็ได้
“อิง ช่วงนี้เธอต้องประหยัดเงินไม่ใช่เหรอ” อยู่ดีๆ เบลก็พูดขึ้นมา
“ก็...” อิงดาวกำลังจะตอบกลับ แต่...
“ไม่ใช่ซะหน่อย มึงไปรู้มาจากไหน” ฉันหันหน้ากลับไปตอบแทน และดึงอิงดาวให้มาอยู่ด้านหลัง
“ก็ตอนไปเข้าห้องน้ำ กูเห็นมึงทะเลาะกับอิงอยู่ตรงทางเดิน”
“ทำไมประสาทการรับรู้ทางเสียงมึงดีจัง กูว่า... กูกับอิงก็ไม่ได้พูดเสียงดังนะ”
ตอนนั้นฉันกับอิงดาวพูดด้วยระดับเสียงปกติ จะมีก็แต่ตอนที่อิงดาวอารมณ์ขึ้นจนถึงขีดสุดแล้วตะคอกออกมาจนเสียงดัง แต่ถ้าฟังแค่ประโยคเดียวคงไม่รู้เรื่องที่พวกเราคุยกันอยู่
จากที่ทุกคนคุยกันอย่างสนุก แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ในสถานการณ์เงียบขรึม เพราะคำถามของเบลคนเดียว ไม่รู้ว่าเป็นความผิดของฉันที่ตอบกลับไปแบบนั้น หรือเป็นความผิดของเขาที่ถามคำถามไม่ได้เรื่องกันแน่
“เอ่อ... ถ้างั้นกูกับแฟนขอตัวเข้าไปก่อนนะ” ดรีมกับแฟนขอตัวแยกออกไปก่อน “ไปเถอะเธอ อยู่ต่อเดี๋ยวได้ดูมวย” ดรีมกระซิบเสียงเบาข้างหูของแฟนตัวเอง
“ดรีมมันเข้าไปกับแฟนแล้ว เราก็เข้าไปกันเถอะ” หลิวเป็นคนพูดชวน
“ไปดิ จะได้ไม่เสียเวลา” ฉันกล่าวตอบ และจับมืออิงดาวเดินเข้าสวนสนุกนำไปก่อน
แต่ก็ยังได้ยินเสียงพวกกลุ่มด้านหลังคุยกัน เพราะพวกนั้นก็ค่อยๆ เดินตามหลังมา
“มึงทะเลาะเรื่องอะไรกันก่อนหน้านี้ป่ะ” เป็นเสียงพรีมที่เอ่ยถาม
“ไม่นะ” เบลตอบ
“ปกติมันไม่ค่อยตึงใส่ใครนะเว้ย” หลิวพูด
“อืม เราไม่เคยเห็นจอมด่าแบบสุภาพแล้วเจ็บขนาดนี้เลยนะ” เหมยกล่าว
ก็เป็นความจริงตามที่เหมยพูด แต่ใครเขาสั่งสอนให้แอบฟังคนอื่นเขาคุยกันล่ะ ตอนนั้นฉันคุยกับอิงดาวสองคน แต่กลับบุคคลที่สามแอบตามมาฟัง ทั้งที่ตอนนั้นเขาควรจะนั่งอยู่ที่เดิมที่ที่เราเดินจากมาไกลแล้ว
“อย่าคิดมากเลยอิง เชื่อคำที่เราพูดก่อนหน้านี้นะ” เมื่อสิ้นเสียงคำพูด ฉันก็ปล่อยมืออิงดาวให้เป็นอิสระ ฉันไม่หันหน้าไปพูดหรือหันไปมองหน้าอิงดาวชัดๆ ด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะทำหน้ายังไง จะมีความรู้สึกยังไง
“เราเชื่อจอมนะ แต่เบลก็คือเพื่อนเราไม่ใช่เหรอ อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องของเราเลย” อิงดาวมีนิสัยแบบนี้แหละ ไม่อยากให้คนลำบากเพราะตัวเอง แล้วทำไมต้องเป็นฉันอีกแล้วที่ทำให้อิงดาวลำบากใจ
ทั้งที่ถ้าตอนนี้เป็นเรื่องของหลิว พรีม หรือเหมยที่สนิทกันมาก่อนหน้านี้ ฉันยังไม่ออกตัวปกป้องขนาดนี้ หลิวที่สนิทกับฉันมากที่สุดยังพูดเลยว่า ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร
ทำไมต้องใส่ใจเรื่องแบบนี้ของเธอด้วย