การแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกัน มันเจ็บแบบนี้นี่เอง เพราะไม่มีสถานะอะไร นอกจากเป็นเมียตัวแทน
ชาย-ชาย,ดราม่า,ไทย,ครอบครัว,ผู้ใหญ่,เมียเด็ก,กุหลาบดิน,ดราม่า,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกัน มันเจ็บแบบนี้นี่เอง เพราะไม่มีสถานะอะไร นอกจากเป็นเมียตัวแทน
ผู้แต่ง
กุหลาบดิน
เรื่องย่อ
นิลกาฬ ธีรวัฒนาวัฒน์ อายุ 32 ปี
ศัลยแพทย์หนุ่มหล่อมือหนึ่งพ่วงตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังโดนผู้เป็นพ่อจับแต่งงาน กับลูกสาวเพื่อนสนิท เพราะมัวแต่ทำงานทำให้พ่อกลัวว่าลูกชายแก่ตัวมาจะไม่มีคนดูแล อยากให้แต่งงาน เขาก็แต่งให้แล้ว แต่ถ้าหลังแต่งงานแล้วอย่ามาก้าวก่ายเรื่องของเขาก็แล้วกัน
พีรฉัตร ศิริวงศ์ไพโรจน์ อายุ 24 ปี
หนุ่มนักเรียนนอกด้านการบริหารอาหารและเครื่องดื่มจากฝรั่งเศส ที่กลับบ้านมาโดนเซอร์ไพรส์ จากพี่สาวที่หนีการแต่งงาน ทำให้เขาต้องทำหน้าที่เป็นเมียตัวแทนทั้งที่ไม่รู้จักเจ้าบ่าวเลยแต่ต้องมาอยู่ ด้วยกันใช้ชีวิตสามีภรรยาเพื่อรอวันหย่า
พอจบพิธิหมั้นและจดทะเบียนสมรสในช่วงเช้า ช่วงค่ำก็เป็นพิธีฉลองมงคลสมรส กว่าจะผ่านพิธีการแต่งงานต่างๆไปได้ทำเอาทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวทั้งเหนื่อยทั้งเพลียไหนจะต้องแสร้งทำว่าเป็นคู่รักที่รักกันมาก เจ้าบ่าวก็คอยดูแลเทคแคร์เจ้าสาวตลอด มีช็อตหวานๆ ให้แขกที่มาร่วมงานได้อิจฉาและฟินไปตามๆ กัน ส่วนเจ้าสาวหน้าสวยก็คอยเดินแจกยิ้มหวานๆ ให้แขกที่มาร่วมยินดี ถึงแม้พีรฉัตรจะไม่ได้อยู่เมืองไทยมานาน ไม่ค่อยรู้จักแขกที่คุณพ่อกับลุงอาทิตย์เชิญมาร่วมงานแต่เค้าก็สามารถเอาตัวรอดได้ ด้วยการเออออห่อหมกไปตามเจ้าบ่าว
ตอนนี้เหลือขั้นตอนพิธีการสุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนอยู่ในห้องหอที่ถูกจัดไว้ที่โรงแรมหรูของครอบครัวศิริวงศ์ไพโรจน์ โดยมีคุณอาทิตย์ และคุณจุมพล พร้อมป้าชื่นมาส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอพร้อมกับให้คำอวยในการใช้ชีวิตคู่
“อดทนไว้นะลูก ชีวิตคู่มันอาจจะมีอะไรกระทบกระทั่งกันบ้าง พ่อก็ขอให้ลูกทั้งสองใจเย็นๆ คิดด้วยเหตุด้วยผล อย่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง แล้วพากันผ่านจุดนั้นไปให้ได้ ถึงวันนั้นทุกสิ่งทุกอย่างมันจะสวยงาม ขอบคุณลูกทั้งสองที่ทำเพื่อพวกพ่อ”
คุณจุมพลและคุณอาทิตย์สองเพื่อนซี้ที่อวยพรคู่บ่าวสาวและให้ข้อคิดการครองเรือน ถึงแม้ครั้งนี้จะเป็นการบังคับแต่งงานและแต่งงานแทนแต่หัวอกคนเป็นพ่อก็ไม่อยากจะเห็นลูกๆ ทั้งสองเลิกกันอยากให้การแต่งงานครั้งนี้เป็นการแต่งงานของคู่สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันดูแลกันและกันจนแก่จนเฒ่าจริงๆ
“ครับคุณพ่อ ขอบคุณครับ” ทั้งสองคนขอบคุณผู้ให้กำเนิดทั้งสอง ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันออกจากห้องหอไป ปล่อยให้บ่าวสาวได้อยู่ด้วยกัน พอในห้องนี้มีแต่พวกเขาคู่บ่าวสาวสองคนที่แปลกหน้าต่อกัน เพิ่งเจอกันวันนี้ก็ต้องมาอยู่กันตามลำพังสองคนในห้องแคบ ๆ ในฐานะสามีภรรยาต่างคนต่างไม่รู้จะคุยอะไรกัน
“เอ่อ เดี๋ยวเธอไปอาบน้ำก่อนเลยนะ มันดึกแล้วจะได้พักผ่อนเหนื่อยเป็นบ้า”
นิลกาฬบอกร่างบางก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวลงนอนที่เตียงเพื่อรออาบน้ำต่อ
พีรฉัตรหยิบเอาชุดนอนที่คนที่บ้านเอามาเตรียมไว้ให้เข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนด้วย ตัวเขาเองก็อึดอัดที่ต้องอยู่กับเจ้าบ่าวที่ไม่ได้เต็มใจแต่งงานและไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเหมือนกัน เลยไม่รู้จะพูดอะไรด้วย อีกคนก็หน้าไม่รับแขกพูดน้อยเหลือเกินยังกลับกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วงออกมาจากปากเวลาพูด เฮ้อ ขอให้ผ่านพ้นในแต่ละวันไปได้ด้วยดีเถอะนะพรีน สู้ ๆ พีรฉัตรยืนให้กำลังใจตัวเองหน้ากระจกอ่างล้างหน้า ก่อนจะรีบอาบน้ำแล้วออกมาเพื่อที่จะพักผ่อนวันนี้ทั้งวันเค้าเพลียทั้งกายเพลียทั้งใจแล้วอยากจะล้มตัวลงนอนมาก
พอออกมาจากห้องน้ำตาคมเฉี่ยวก็มองไปที่เตียงที่มีร่างหนาของนิลกาฬนอนหลับอยู่บนเตียง แล้วอย่างนี้เขาจะนอนตรงไหนล่ะ อีกคนก็นอนหลับกลางเตียงกินพื้นที่เกือบหมด และนอนหลับลงไปได้ยังไงก็ไม่รู้น้ำยังไม่ได้อาบสงสัยคงจะเพลียมากเหมือนกัน
“นี่คุณ คุณ ได้ยินไหมครับ ตื่นไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยมานอน”
“ฮือ นี่คุณอาบเสร็จแล้วเหรอ โอเคเดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนล่ะกัน คุณนอนที่เตียงไปเลยนะ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จผมว่าจะไปโรงพยาบาลซักหน่อย พรุ่งนี้อย่าเพิ่งออกไปล่ะ รอออกไปพร้อมกัน”
สั่งเสียเสร็จนิลกาฬก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้พีรฉัตรอ้าปากค้าง นี่เขาเป็นเจ้าสาวที่เจ้าบ่าวหนีออกจากห้องหอไปนอนที่อื่นตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอและใช้ชีวิตคู่เลยหรือนี่ ระหว่างที่อีกคนเข้าไปอาบน้ำ พีรฉัตรเลยตัดสินใจนอนดีกว่า ขี้เกียจจะคิดอะไรแล้วใครจะไปไหนนอนไหนก็ช่างเถอะ ตัวเขาขอนอนพักกายก่อนดีกว่า
นิลกาฬที่อาบน้ำเสร็จพอออกมาจากห้องน้ำสายตาเหลือบไปเห็นร่างบางที่ตอนนี้นอนหลับอยู่บนเตียง หน้าหวานแก้มเนียนใส คงนิ่มน่าดู ขนตาดกยาวงอนอย่างกับดัดขนตามา จะว่าไปเจ้าสาวเค้าก็สวยหน้าตาดีอยู่หรอก แต่เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าตัวถึงยอมแต่งงานกับเขาแทนพี่สาวง่ายๆ ก็ไม่รู้ อีกอย่างที่เค้ารู้มาคือพีรฉัตรไปเติบโตอยู่ที่เมืองนอกเรื่องเซ็กส์แบบนี้อาจจะช่ำชองเลยไม่ถือเลยไม่ปฏิเสธที่จะต้องแต่งงานกับเขาซึ่งเป็นผู้ชาย แต่ยังไงก็เถอะที่ตกลงกันคือ แต่งแค่ในนาม แต่งแล้วรอเวลาที่เหมาะสมเพื่อที่จะเลิกกันโดยที่สังคมไม่ติดใจอะไร ระหว่างนี้ก็ต่างคนต่างอยูไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเข้าหอเขาก็ขอไปนอนที่อื่นก่อนแล้วกันเพื่อจะได้บอกเจ้าสาวเป็นนัยๆ ว่า จากนี้ไปเขาจะทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนเดิน จะไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร แต่งตัวเสร็จหมอหนุ่มอย่างนิลกาฬก็คว้าเอากุญแจรถแล้วหันมามองร่างบางอีกครั้งก่อนที่จะปิดประตูห้องหอแล้วไปนอนที่คอนโดแทนการไปโรงพยาบาลตามที่บอกเจ้าสาวไว้
ส่วนตัวแทนเจ้าสาวอย่างพีรฉัตรหลังจากที่ได้หลับเต็มอิ่มไปเมื่อคืน เช้านี้ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยหน้าตาที่สดชื่น พอลุกขึ้นนั่งขยับตัวมานั่งพิงหัวเตียงเพื่อตั้งสติ มองไปรอบห้องก็ไม่พบร่างสูงที่บอกว่าตอนเช้าจะรีบกลับมาเพื่อที่จะได้ออกจากโรงแรมพร้อมกัน นี่ก็เกือบแปดโมงเช้าแล้วพีรฉัตรเลยลุกออกจากที่นอนก่อนที่จะไปอาบน้ำเตรียมตัวกลับบ้าน
พอก้าวขาเรียวยาวออกมาจากห้องน้ำพีรฉัตรก็ตกใจเมื่อเจอร่างสูงนั่งกดโทรศัพท์อยู่บนเตียงด้วยความที่คิดว่า อีกคนคงไม่กลับมาที่โรงแรมแล้วทำให้ร่างบางที่เข้าไปอาบน้ำไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วย พออาบน้ำเสร็จตอนออกมาเลยนุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวสีขาวพร้อมกับผ้าเช็ดผมผืนเล็กเดินเช็ดผมเปียกหมาดๆ ออกมาจากห้องน้ำ
“โอ๊ะ ขอโทษครับไม่นึกว่าคุณจะกลับมา” พีรฉัตรเลยถอยหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำใหม่พร้อมกับออกมาด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำก่อนท่ีจะออกมาอีกครั้งเพื่อมาหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
ส่วนคนที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกก็ตกตะลึงในความขาวออร่าของร่างบางมันนวลเนียนไปหมดไหนจะหยดน้ำที่เกาะตามร่างบางนั่นอีกดูมันช่างยั่วยวนเซ็กซี่มาก ทำให้เจ้านิลน้อยตื่นตัวเลยทีเดียว ยังไม่ทันที่จะมองสำรวจความงามของอีกคนได้เต็มตาเลยเจ้าของร่างดันกลับเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาใหม่ในเสื้อผ้าที่ปิดกายขาวแบบมิดชิด เสียดายเลยไม่ร้อนหรือไงนะ
พอพีรฉัตรกลับออกมาจากห้องน้ำคนตัวโตก็ลุกขึ้นจากที่นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียง
“เก็บของหมดแล้วใช่ไหม ”
“เก็บหมดแล้วครับ ป่ะ กลับกันเถอะ”
“ไม่ลืมอะไรแน่นะ”
คุณหมอหนุ่มย้ำอีกครั้ง จนพีรฉัตรอยากจะมองบน นี่ใครพีรฉัตรผู้ที่ละเอียดรอบคอบที่สุด
“ไม่ลืมครับ เก็บครบ”
“ดี งั้นก็กลับกัน”
ทั้งสองออกจากห้องลงมาที่รถคันหรูที่จอดอยู่ของคุณหมอ เมื่อก้าวเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อย เจ้าของรถก็เคลื่อนรถออกจากโรงแรมไปยังจุดหมายปลายทาง
“เดี๋ยวคุณส่งผมที่ป้ายรถข้างหน้าก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้” พีรฉัตรบอกสารถีเจ้าของรถที่เค้าอาศัยโดยสารออกมาจากโรงแรมของที่บ้านเพื่อให้พ้นคำครหาว่าผัวเมียแยกกันอยู่ตั้งแต่วันแรก คำพูดของร่างบางทำให้คนที่ขับรถมาหงุดหงิดทันที
“จะลงไปไหน”
“อ้าว ก็กลับบ้านไงครับ ผมไม่อยากรบกวนให้คุณไปส่งที่บ้านเพราะนี่มันคนละเส้นทางที่จะกลับบ้านผม คุณจะได้ไม่เสียเวลากลับไปกลับมา คุณก็กลับบ้านคุณได้เลย”
“เดี๋ยวนะ นี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า หลังแต่งงานกันแล้ว คุณต้องไปอยู่บ้านผม จนกว่าวันที่เราจะหย่าจากนั้นก็ทางใครทางมันไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ ขออยู่บ้านผมไม่ได้เหรอครับ” ร่างเพรียวบางเริ่มเสนอทางเลือกให้คนขับรถ
“ไม่ได้ ถึงเราสองคนไม่ได้อยากอยู่ด้วยกัน แต่พ่อๆ สองคนเค้าตกลงกันแล้ว และคงขนของใช้คุณมาบ้านผมแล้ว เราทนอีกนิดแล้วกันกว่าจะถึงวันหย่า”