การแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกัน มันเจ็บแบบนี้นี่เอง เพราะไม่มีสถานะอะไร นอกจากเป็นเมียตัวแทน
ชาย-ชาย,ดราม่า,ไทย,ครอบครัว,ผู้ใหญ่,เมียเด็ก,กุหลาบดิน,ดราม่า,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนี้พีรฉัตรอยากจะเอาสมาธิมาจดจ่ออยู่กับแค่การขับรถ แต่จิตใจมันไม่รักดีดันไปไขว้เขวกับคนร่างสูงที่วิสาสะนั่งมาด้วย แม้อีกคนจะนั่งอยู่เงียบๆตามที่บอก แต่ก็ไม่นิ่งเอาเสียเลยคอยขยับ คอยปรับแอร์ เปิดเพลงเปลี่ยนเพลงอยู่นั่นแหละ มันทำให้พีรฉัตรไม่มีสมาธิเอาซะเลย เริ่มจะโมโหแล้วนะ
“คุณจะลงที่ไหนผมจะได้จอดรถให้ลงได้ถูก” เจ้าของรถถามผู้โดยสารทันที เพราะร่างบางไม่ไหวแล้วขืนนั่งไปด้วยกันต่อ อาจจะเกิดอุบัติเหตุเพราะคนขับไม่มีสมาธิเป็นแน่
“ผมว่าผมบอกคุณแล้วนะว่าคุณพ่อให้นั่งไปส่งคุณจนถึงที่ทำงาน ฉะนั้นคุณขับไปให้ถึงที่ทำงานของคุณเลย คุณจอดรถอย่างปลอดภัยไม่ชนใครเมื่อไหร่ เดี๋ยวผมก็กลับเอง”
“ผม เอ่อ ไม่มีสมาธิขับรถถ้าคุณอยู่ด้วย เพระฉะนั้นผมขอล่ะคุณลงไปจากรถผมหน่อย ผมไม่บอกคุณพ่อหรอก”
“ไม่เอา ผมนั่งของผมอยู่เฉยๆ คุณมาหวั่นไหวกับผมเอง คิดอะไรกับผมหรือเปล่าเนี่ย”
“ผมไม่ได้คิดอะไร ไม่หวั่นไหวอะไรทั้งนั้น ผมแค่รำคาญ ตอนนี้คิดอย่างเดียวจะทำยังไงให้คุณลงจากรถผมซะที ในเมื่อคุณตีมึนพูดยังไงก็ไม่ลง งั้นก็นั่งเฉยๆ แล้วกัน”
นิลกาฬนั่งขำอีกคนที่ทำท่าทางฟึดฟัดใส่เขา มองดูแล้วน่ารักดีเหมือนตอนนี้เขากำลังโดนแมวขู่ ส่วนคนขับรถก็พยายามที่จะขับรถให้ถึงที่ทำงานให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะส่งอีกคนให้้เสร็จภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาซะที
ร่างบางขับรถเข้าไปจอดที่จอดรถส่วนตัวของผู้บริหารระดับสูงของทางโรงแรม แล้วหันมาบอกคนที่โดยสารมาด้วย
“ภารกิจคุณสำเร็จแล้วครับลงไปจากรถผมได้แล้ว ผมจะได้ไปทำงานซะที เชิญครับ”
คนโดนไล่ลงจากรถก็ทำหน้ามึนต่อ นี่ภรรยาเขามาทำอะไรที่โรงแรมของครอบครัวอย่าบอกนะว่ามาทำงานที่นี่
“ป่ะ ไปกันเดี๋ยวผมขึ้นไปส่งคุณที่ห้องทำงานตามที่คุณพ่อสั่งก่อน ส่งคุณเสร็จผมก็จะได้ไปทำงานของผมซะที”
พีรฉััตรอยากจะมองบน เหมือนอีกคนต้องจำใจมากับเขาเพราะพ่อสั่ง ร่างบางเลยลงรีบจากรถ แล้วขึ้นลิฟต์ไปห้องทำงานของตัวเองทันที โดยมีร่างสูงของสามีตามไป พอมาถึงหน้าห้องทำงานดาวิกาเลขาส่วนตัวก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทักทายเจ้านายทันที วันนี้มาแปลกคุณพรีนพกสามีรูปหล่อมาทำงานด้วย
“คุณพรีนสวัสดีค่ะ คุณหมอสวัสดีค่ะ” ดาวยิ้มเขิน ให้เจ้านายและคุณหมอสามีของเจ้านาย สมกันยังกะกิ่งทองใบหยก คุณพรีนก็หล่อหน้าหวาน คุณสามีก็หล่อเหลาแบบไทยแท้อิิจฉาจัง
“สวัสดีครับพี่ดาว” กล่าวทักทายเลขาเสร็จ พีรฉัตรก็เปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะวางสัมภาระไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วก็หันกลับมามองคนที่เดิมตามมา
“ตอนนี้ถือว่าคุณเดินมาส่งผมถึงห้องทำงานแล้วครับ ผมถึงด้วยความปลอดภัย เชิญคุณกลับไปทำงานของคุณได้แล้ว ขอบคุณที่มาส่งครับ” ร่างบางออกปากไล่อีกครั้ง
นิลกาฬที่ตามภรรยามาตั้งแต่จากบ้านจนถึงห้องทำงาน ทำให้ตอนนี้เขารู้แล้วว่าที่ภรรยาออกจากบ้านทุกวันกลับบ้านมืดบางวัน แต่งตัวดีใส่สูทออกจากบ้านเพราะมาทำงานที่โรงแรมแทนพี่สาวนี่เอง หลงให้เขาเข้าใจผิดอยู่ตั้งนานว่าอีกคนออกมาหาชู้ รู้สึกว่าเขามีความผิดหลายกระทงเลย
“เดี๋ยวซิ”
ร่างสูงรีบคว้าแขนเรียวเอาไว้ก่อนที่ร่างบางของภรรยาจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ร่างบางชะงักและหันมองลงแขนตัวเองที่โดนมือแกร่งจับยึดเอาไว้ พร้อมกับเงยหน้ามองหน้าคนที่ฉุดเอาไว้
“มีอะไรอีกเหรอครับ”
“อึม เรื่องเมื่อวานผมขอโทษด้วยนะที่ผมเข้าใจผิดและต่อว่าคุณแรงไปหน่อย”
ใบหน้าหล่อเริ่มแดงด้วยความเขินที่ต้องเอ่ยขอโทษร่างบางเรื่องที่เขาต่อว่าอีกคนและไหนจะบทลงโทษอันวาบหวิวที่ทำกับร่างบางบนเตียงอีก
“ไม่เป็นไรครับ ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกันถ้ามีครั้งผมจะไม่คุยกับคุณอีก”
ร่างบางเอ่ยเบาๆ แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนเรียวของอีกคน
“คุณสนใจจะลงโทษผมคืนเหมือนที่ผมลงโทษคุณเมื่อวานก็ได้นะผมไม่ถือ ผมยินดีให้คุณลงโทษตอนนี้เลยเอามะ”
นิลกาฬเสนอตัวให้ร่างบางลงโทษตัวเองด้วยความเต็มใจ พอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนลงโทษเมื่อวานทำเอาหน้าเนียนแดงขึ้นด้วยความอาย
“บ้า ใครเค้าจะไปทำแบบนั้นกัน ไปทำงานได้แล้วผมจะทำงานของผมบ้าง” พีรฉัตรบอกอีกคนที่ไม่ยอมปล่อยแขนตัวเองซะที
“งั้นคุณเอากุญแจรถคุณมาให้ผมยืมก่อน ผมจะไปทำงานยังไงไม่มีรถไป”
คนเจ้าเลห์ก็ยังเจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ ถ้าไม่ให้กุญแจรถคงไม่จบง่ายๆ เจ้าของรถเลยจำต้องยื่นกุญแจรถให้อีกคนอย่างเสียมิได้ พอนิลกาฬได้รับกุญแจรถมาก็รีบเอาใส่กระเป๋ากางเกงทันทีก่อนจะบอกร่างบางเจ้าของรถ
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ รับรองรถคุณจะไม่มีรอยเด็ดขาด ถ้ามีรอยแม้แต่รอยเดียวเดี๋ยวผมซื้อคันใหม่ให้เลย งั้นผมไปทำงานล่ะนะ ฟอดดดดดด”
ก่อนจะปล่อยแขนเรียว ร่างสูงก็ถือโอกาสหอมแก้มใสนั่นเต็มปอด แล้วรีบหมุนตัวก้าวออกจากห้องไป ทิ้งให้อีกคนที่ยังคงยืนหน้าแดง เอามือจับแก้มข้างที่โดนหอมค้างไว้ การกระทำของร่างสูงทำเอาเขาสติหลุดตั้งสติไม่ทัน ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเลขาเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะสะดุ้งรู้ตัวอีกทีตอนที่เลขาเอามือมาจับแขนเจ้านายและทักเบาๆ
“คุณพรีนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ พี่ดาวเรียกหลายครั้งแล้ว” ดาวิกาถามเจ้านายด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะเข้ามาเธอเคาะประตูแล้ว รอฟังเสียงก็ไม่ได้ยินเสียงคนในห้องตอบรับ ด้วยความเป็นห่วงเจ้านายเลยเปิดประตูเข้ามา ก็ได้เห็นเจ้านายยืนเอามือจับแก้มตัวเองอยู่กลางห้อง เรียกก็ไม่ได้ยิน
“ห๊ะ อะไรนะครับพี่ดาว” ร่างบางเพิ่งรู้สึกตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ คุณพรีนหน้าแดงๆ”
“อ่อ ไม่ครับ ไม่ได้เป็นอะไร ใกล้ถึงเวลาที่ลูกค้านัดหรือยังครับ”
“อีกสักครึ่งชั่วโมงได้ค่ะ คุณพรีนพักก่อนก็ได้ค่ะดูหน้าแดงๆ” เลขาทักด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย
ฝ่ายคุณหมอหลังจากหาข้ออ้างไปส่งภรรยาและไปสืบราชการลับดูที่ทำงานของภรรยามาแล้ว ก็ขับรถใหม่ป้ายแดงที่ฉกของเค้ามาโดยที่เจ้าของเค้าไม่เต็มใจให้เอามา ขับเข้าไปที่จอดที่ตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาล รปภ. รีบวิ่งมาเพื่อที่จะบอกเจ้าของรถป้ายแดงที่บังอาจมาจอดที่จอดรถผู้อำนวยการให้เปลี่ยนที่จอดด่วน แต่พอเห็นหน้าคนที่เปิดประตูรถลงมา
“สวัสดีดีครับผู้อำนวยการ ผมนึกว่าใครกันที่กล้ามาจอดที่ของท่านผู้อำนวยการ รถใหม่หรือครับสวยมาก”
คุณ รปภ.ทำความเคารพและเอ่ยแซวผู้แชอำนวยการแก้เขิน
“รถภรรยาผมน่ะ ต่อไปถ้ารถคันนี้มาจอดก็ให้จอดได้เลยนะ ฝากแจ้งคนอื่นด้วย”
ผู้อำนวยการบอก รปภ. ก่อนที่จะก้าวเดินตรงไปที่ทำงานของตน หลังจากที่เคลียร์งานเอกสารเสร็จ คุณหมอนิลกาฬก็เข้าห้องผ่าตัดเพราะวันนี้มีเคสที่คุณหมอท่านอื่นนำมาปรึกษาเขาเรื่องการผ่าตัดเส้นเลือดในสมองโปร่งพอง กว่าจะเสร็จจากการผ่าตัดที่ยาวนานเกือบ 6 ชั่วโมง เล่นเอาศัลยแพทย์มือหนึ่งด้านการผ่าตัดสมองอย่างนิลกาฬทั้งเพลียทั้งหิว พอคุยผลการผ่าตัดและแผนการรักษากับญาติของผู้ป่วยแล้ว ศัลยแพทย์หนุ่มก็เดินมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องทำงาน มองนาฬิกาใกล้จะถึงเวลาเลิกงานของร่างบางแล้ว งั้นเขาขับรถไปรับอีกคนแล้วค่อยกลับไปทานข้าวที่บ้านดีกว่า
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าคุณหมอจะฝ่าการจราจร ขับรถมาจอดในที่ของผู้บริหารระดับสูงหรือเจ้าของโรงแรมได้ ร่างสูงก็รีบก้าวยาวๆ เข้าลิฟต์เพื่อไปหาร่างบางที่ห้องทำงาน พอไปถึงหน้าห้องก็เจอเลขาคนเมื่อเช้านั่งทำงานอยู่
“สวัสดีค่ะคุณหมอ มาหาคุณพรีนเหรอคะ” เลขาหน้าห้องสอบถามสามีเจ้านายทันทีที่เงยหน้าไปเห็นพอดี
“เอ่อ ใช่ครับ พรีนเค้ามีแขกหรืองานยุ่งอยู่ไหมครับ ผมมารับกลับบ้าน” ร่างสูงรีบบอกคุณเลขาหน้าห้องทันที
“ตอนนี้คุณพรีนไม่ได้อยู่ในห้องค่ะ ปกติถ้าไม่มีงานเอกสาร เวลานี้คุณพรีนจะอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ จะทำหน้าที่เป็นทั้งเชฟและอาจารย์สอนทำอาหารให้เชฟค่ะ คุณหมอไปเจอคุณพรีนที่ห้องอาหารฉัตรมณีก็ได้ค่ะ ไปถูกไหมคะ” เลขาสาวบอกสามีของเจ้านาย อิจฉาจังเช้าก็มาส่งเย็นก็มารับหัวใจสาววายเขินแทน
“ไปถูกครับ ขอบคุณนะครับคุณเลขาคนสวย”
จากนัั้นร่างสูงก็ลงลิฟต์ไปหาพีรฉัตรที่ห้องอาหารฉัตรมณีทันที ไม่นึึกเลยว่าภรรยาเขาจะทำงานเก่งขนาดนี้ ไหนจะงานบริหารโรงแรมที่ไม่ตรงกับสาขาที่ตัวเองเรียนมา ไหนจะงานห้องอาหารที่ตัวเองถนัดเอง เล็กพริกขี้หนูจริงๆ พอเดินเข้ามาในโซนห้องอาหารก็พบว่าทุกโต๊ะเต็มหมดทุกคนก็ตั้งใจมาทานอาหารที่ขึ้นชื่อของโรงแรมนี้ รู้สึกว่าตั้งแต่ภรรยาของตนมาดูแลที่นี่ชื่อเสียงห้องอาหาของทางโรงแรมจะดังมากขึ้นกว่าเดิม พอกำลังจะก้าวเข้าไปด้านห้องครัวขายาวก็ชะงักและเปลี่ยนทิศทางการก้าวเท้าทันที
“สวัสดีครับคุณพ่อทั้งสอง”
ร่างสูงเดินไปหาสองเพื่อนซี้คุณอาทิตย์บิดาของตนเองและคุณจุมพลผู้เป็นพ่อตาที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ บนโต๊ะมีเครื่องดื่มและเครีื่องเคียงหรือเอาแบบบ้านๆ ก็คือกับแก้มนั่นเอง
“อ้าว มาได้ยังไงตานิล มานั่งมาลูกมา”
คุณจุมพลผู้เป็นพ่อตาชวนลูกเขยนั่งร่วมโต๊ะ แม้แปลกใจที่เจอลูกเขยที่นี่เพราะปกติเวลานี้ส่วนมากคุณหมอมักจะยังอยู่ที่โรงพยาบาล
“ขอบคุณครับคุณพ่อ พอดีผมมารับพรีนกลับบ้านน่ะครับ ไม่นึกว่าจะเจอะพ่อๆ ที่นี่”
“ปกติพ่อกับน้องพรีนและพ่อพลก็จะทานข้าวเย็นที่ห้องอาหารนี่ทุกเย็นอยู่แล้วนี่ มีแต่แกนั่นแหละที่ทานมื้อเย็นที่โรงพยาบาล แล้วยังไงถึงได้มารับน้องพรีนได้ล่ะ เมื่อเช้าก็เห็นนั่งรถมาด้วยกันกับน้อง”
คุณอาทิตย์ผู้เป็นพ่อทำทีเป็นถามลูกชายเพื่อที่จะให้เพื่อนรักได้รู้ว่าเม่ือเช้าสามีภรรยาสองคนนี้มารถคันเดียวกัน
“จริงเหรอลูก ดีๆ พ่อจะได้ไม่ต้องห่วงมากที่น้องพรีนขับรถเองคนเดียว บอกให้เอาคนขับรถที่บ้านไปรับไปส่งก็ไม่เอา ดีนะที่ยอมให้ลุงสมนั่งเป็นเพื่อนบอกเส้นทางเกือบสามอาทิตย์จนรู้เส้นทาง เอ่อดื่มสักหน่อยไหมลูก” พ่อตาชวนลูกเขยดื่ม
“ไม่ดีกว่าครับคุณพ่อ ผมหิวครับตอนนี้ ทานข้าวมื้อสุดท้ายคือเมื่อเช้า เพิ่งผ่าตัดเสร็จยังไม่ได้ทานอะไรเลยครับกลัวมารับพรีนไม่ทัน”
ร่างสูงปฏิเสธที่จะดื่มตามที่พ่อตาชวนเพราะยังไม่อยากดื่มตอนที่ท้องว่าง และถือโอกาสทำคะแนนเรียกความสงสารจากพ่อตาอีกที
“ตายจริงงั้นเราให้เค้าเอาข้าวมาเสิร์ฟเลยดีกว่า นิลอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมลูก”
คุณจุมพลตกใจทันทีที่ลูกเขยบอกยังไม่ได้ทานข้าว แล้วยังจะรีบมารับพีรฉัตรผู้เป็นภรรยาอีก
“ผมทานอะไรก็ได้ครับคุณพ่อ”
“โอเค เดี๋ยวพ่อจัดการเอง” คุณจุมพลเรียกเด็กมาสั่งอาหารเพื่อให้ลูกเขยได้ทาน
“คุณพ่อทำไมวันนี้เริ่มทานเร็วล่ะครับ”
