การแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกัน มันเจ็บแบบนี้นี่เอง เพราะไม่มีสถานะอะไร นอกจากเป็นเมียตัวแทน
ชาย-ชาย,ดราม่า,ไทย,ครอบครัว,ผู้ใหญ่,เมียเด็ก,กุหลาบดิน,ดราม่า,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“พ่อตอบแกไม่ได้หรอก เพราะพอพ่อโทรบอกพ่อน้องพรีนเขาก็มารับลูกเค้าระหว่างทางและพาไปหาหมอเอง ที่สำคัญเขาไม่ยอมบอกพ่อว่าน้องพรีนอยู่ไหนและเป็นยังไงแล้ว และเมื่อกี้เขาฝากอันนี้ที่แกอยากได้ไว้ให้แกด้วย“
นิลกาฬมองสิ่งที่พ่อยื่นให้ด้วยน้ำตา ตอนนี้หัวใจของเขามันปวดร้าวมากกับสิ่งที่ภรรยาฝากไว้ให้ ถึงแม้มันจะเป็นเพียงกระดาษใบเดียวแต่มันก็สามารถทำให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินมาได้ไม่หยุด ใบหย่าที่ลงลายเซ็นของภรรยามาเรียบร้อย พร้อมด้วยกำไลใจเดียวกันที่เป็นตัวแทนหัวใจสองดวงของเขาสองคน ร่างสูงเคยบอกภรรยาว่าห้ามถอดออกตั้งแต่นั้นมาพีรฉัตรก็ใส่ไว้ตลอดไม่เคยถอดเลย แต่ครั้งนี้ร่างบางกลับถอดออกมาอย่างง่ายดายและมอบคืนแก่ให้เขาพร้อมใบหย่า แค่เห็นสองสิ่งนี้เขาก็รู้แล้วว่าร่างบางคงจะโกรธเขามากคงยากที่จะให้อภัยเขา และเหมือนต้องการที่จะตัดขาดจากเขาอย่างที่เขาได้เผลอพลั้งปากท้าหย่ากับภรรยาไป เขาผิดไปแล้วเขาจะทำยังไงถึงจะได้มีโอกาสได้เจอร่างบางได้ขอโทษและขอโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกันอีกสักครั้ง
“เค้าไม่ได้ฝากข้อความอะไรไว้เลยหรือครับพ่อ วันนั้นพรีนเป็นยังไงบ้างครับเจ็บมากไหม” นิลกาฬถามผู้เป็นพ่อด้วยเสียงอันสั่นเทาอีกทั้งน้ำตายังไม่หยุดไหล
“ไม่ได้ฝากข้อความอะไรมานะ คนที่มาส่งให้มาแค่สองอย่างนี้ไม่เห็นเค้าพูดอะไร แต่วันนั้นพ่อรู้แต่ว่าน้องพรีนมีเลือดออกเยอะมากแต่ก็ไม่ร้องสักคำ”
เพียงแค่ได้ยินว่าร่างบางมีเลือดออกจากร่างกายจำนวนมากนิลกาฬก็แทบอยากจะตัดมือตัวเองทิ้ง มือนี้ที่ดึงให้ภรรยาตกบันไดลงมา ร่างสูงได้แต่ถือของสองสิ่งนี้ไว้กับตัวก่อนที่จะขอพ่อกลับมายังห้องของตัวเองด้วยใบหน้าเศร้า
พอได้เข้ามาในห้องที่เคยมีภรรยาอยู่ด้วย เตียงนอนที่เคยนอนด้วยกันกับร่างบางหลับไปในอ้อมกอดของเขาทุกคืน เขาจะนอนได้ยังไงตอนนี้ที่ไม่มีร่างบางให้กอดอีกแล้ว ทั้งในห้องยังมีกลิ่นของร่างบางจางๆอยู่ ยิ่งทำให้เขาคิดถึงภรรยาขึ้นอีกมากเท่าตัว ตอนนี้ไม่มีใครในบ้านแม้กระทั่งพ่อของเขารู้ว่าร่างบางไปอยู่ที่ไหน ถ้าเขาไปถามคุณพ่อจุมพลยิ่งไม่มีทางที่จะได้คำตอบดีไม่ดีอาจจะโดนตะเพิดมาหรือโดนต่อยมาก่อนที่จะได้เห็นหน้าเมีย จริงซิทำไมเขาไม่จ้างนักสืบให้ตามหาภรรยาเขาว่าแอดมิทที่ไหนบ้าง หรือไปอยู่ที่ไหนแล้ว
ทางฝั่งพีรฉัตรตอนนี้ต้องนอนพักนิ่งๆ อยู่บนเตียงเพียงอย่างเดียวทำกิจกรรมทุกอย่างบนเตียง เพื่อรอให้พ้นภาวะแท้งคุกคาม มันเป็นอะไรที่ทรมานไม่ใช่น้อย เพราะเขารู้สึกตัวดีแต่ต้องมานอนนิ่งแทบจะไม่ได้ขยับร่างกายเลย มีแค่จมูกที่ยังต้องหายใจและช่วงอกที่ขยับตามลมหายใจอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นพีรฉัตรก็ต้องอดทนไว้ให้ผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปให้ได้เพื่อลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์ เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะครับตัวเล็ก เราจะก้าวผ่านมันไปด้วยกันแล้วแม่จะพาหนูไปอยู่ในที่ที่มีแต่เราสองคนแม่ลูก ส่วนพ่อของหนูเค้าก็คงอยู่กับลูกของเค้าโน่นแหละ ร่างบางพยายามที่จะไม่คิดถึงอดีตสามีแต่มันก็อดคิดไม่ได้ อดน้อยใจไม่ได้
“พรีนเป็นยังไงบ้างแล้วลูก ปวดตรงไหนบ้างไหม เมื่อยหรือเปล่าลูก”
คุณอาทิตย์ที่แอบแวะมาหาลูกสะใภ้คนโปรดถามร่างบางขึ้น พร้อมทั้งของบำรุงมากมายโดยอ้างกับลูกชายว่าจะซื้อมาเยี่ยมคลอดพิมพ์ชนกพี่สาวของพีรฉัตร ตอนนี้พิมพ์ชนกคลอดลูกสาวอยู่โรงพยาบาลเดียวกันห้องติดกัน เพื่อความง่ายต่อการเยี่ยมเพราะห้องนี้เป็นห้องที่ออกแบบพิเศษแบบคอนเนคติ้งรูมจะรู้เฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้นเวลาจะเยี่ยมพีรฉัตรต้องเข้าทางห้องของพิมพ์ชนกแล้วค่อยเปิดประตูเชื่อมเข้าไปหาร่างบางอีกที
“พรีนสบายดีครับคุณพ่อ ส่วนหลานคุณพ่อเชื่อฟังดีครับไม่เกเรอะไรเลย” พีรฉัตรพยายามที่จะทำตัวร่าเริงเพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเครียดตามตัวเอง
“ขอบคุณมากนะลูก ที่หนูอดทนได้ถึงขนาดนี้ ขอบคุณพระเจ้าที่มอบสิ่งมหัศจรรย์ให้พวกเรา หลานปู่รู้ไว้นะลูกว่าแม่พรีนต้องอดทนเพื่อหนูมาก หนูต้องเป็นเด็กดีเลี้ยงง่ายๆ เชื่อฟังแม่พรีนมากๆนะครับ”
คุณปู่อาทิตย์คุยกับหลานน้อยในท้องลูกสะใภ้พร้อมกับลูบศีรษะร่างบางด้วยความเอ็นดู เขาอยากให้ลูกชายเขามาเห็นผลงานของตัวเองเหลือเกินที่วู่วามและเชื่อคนอื่นจนทำให้ครอบครัวต้องแตกแยก จนทำให้เมียกับลูกต้องมานอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างนี้ มันยิ่งกว่าป่วยทำธรรมดาเพราะพีรฉัตรต้องทั้งอดทนทั้งต้องปรับจิตใจให้ดีไม่ให้เครียดแล้วส่งผลกับลูกน้อยในครรภ์ แต่พอนึกถึงลูกชายตอนน้ีก็น่าสงสารพอกันพอรู้เรื่องราวที่แท้จริงทั้งหมดแล้วก็ได้แต่โทษตัวเอง ตอนนี้ก็เจอแต่หน้าเศร้าไม่มีความสุขของลูกชาย ออกตามหาภรรยาตลอดงานการก็ไม่สนใจทำ ยิ่งผ่าตัดไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ไม่มีสมาธิในการผ่าตัดให้คนไข้จนต้องให้เพื่อนที่เรียนประสาทศัลยศาสตร์จากต่างประเทศด้วยกันมาผ่าแทน ดีตรงที่ไม่กินเหล้าเมายาแต่ข้าวก็ใช่ว่าจะกินจนตอนนี้ผอมซูบมาก
“คุณนิลกาฬครับ คุณพ่อคุณกับคุณจุมพลก็มาเยี่ยมคุณพิมพ์ชนกลูกคุณจุมพลที่เพิ่งคลอดลูกที่โรงพยาบาลเพื่อนของท่านปกติครับ ตอนนี้อยู่ในห้องคนป่วยครับ”
นักสืบที่นิลกาฬจ้างให้ติดตามพ่อของเขาและคุณจุมพลโทรมาแจ้งความคืบหน้าให้ฟัง ตอนนี้เขาจ้างนักสืบตามหาพีรฉัตร ทั้งชื่อตามไฟลท์บินออกไปต่างประเทศแต่ก็ไม่มีแสดงว่าภรรยาเค้าต้องยังอยู่ในประเทศ ชื่อที่แอดมิทตามโรงพยาบาลต่างๆ ก็ไม่มี พรีนตอนนี้น้องไปอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างพี่คิดถึงมากแทบจะนอนไม่หลับพอไม่มีร่างบางให้กอด ตอนทานข้าวก็แทบไม่รู้รสเพราะชินแต่รสมือของเชฟพรีนเมียรัก เวลาทานก็พอแค่ประทังชีวิตให้มีแรงตามหาร่างบางที่แสนจะคิดถึงเท่านั้น
“ครับ ผมว่าเดี๋ยวตามต่อเลยนะครับ ผมว่ามันแปลกๆ เพราะคุณพิมพ์คลอดลูกได้สองอาทิตย์แล้ว ทำไมถึงยังอยู่ที่โรงพยาบาล พวกพ่อๆ อาจจะปิดบังอะไรผมอยู่ก็ได้”
“ไอ้พลกูว่าตอนนี้เจ้านิลมันเริ่มสงสัยแล้วล่ะ เราต้องให้น้องพิมพ์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
คุณอาทิตย์คุยกับเพื่อนรัก ในขณะที่ร่างบางที่นอนฟังอยู่ถึงกับใจเต้นพอได้ยินชื่อคนใจร้าย ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าตัดขาดกับอดีตสามีแล้ว แต่ไอ้เจ้าหัวใจมันก็อดคิดถึงช่วงเวลาที่ดีๆ ที่เคยทำร่วมกันไม่ได้ ทำไมนะมันต้องสั่นทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนี้
“ทำไมล่ะ”
“อ้าว ก็ปกติคนคลอดลูกเค้าไม่ได้อยู่โรงพยาบาลนานขนาดนี้นะโว้ย ไม่ถึงอาทิตย์ก็กลับบ้านแล้ว มึงอย่าลืมว่าเจ้านิลมันเป็นหมอถึงแม้จะเป็นหมอสมอง แต่ก็คงพอรู้บ้างล่ะ”
คุณอาทิตย์อธิบายให้เพื่อนฟัง
“แล้วถ้าให้น้องพิมพ์กลับบ้าน เราจะมาเยี่ยมน้องพรีนกันยังไง ไม่มีข้ออ้างเลยเดี๋ยวก็โดนจับได้”
“เดี๋ยวเราก็วิดีโอคอลก็ได้ครับ คุณพ่อซื้อซิมใหม่มาให้พรีนแล้วนี่”
ร่างบางเสนอขึ้น ถึงแม้จะคิดถึงอีกคนบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ยังไม่อยากเจอคนที่ใจร้ายคนนั้น ยังไม่อยากให้เค้ารู้เรื่องลูก
“งั้นเราก็คอลคุยกันเอานะถ้าอย่างนั้นแต่ว่าน้องพรีนอยู่คนเดียวได้เหรอลูก”
“อยู่ได้ครับคุณพ่อไม่ต้องห่วงพรีน เพราะมีคุณพยาบาลเฝ้าตลอด เดี๋ยวพรีนก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ”
“เห็นพรีนเข้มแข็งพ่อก็สบายใจขึ้น ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องห่วงงานนะลูก พี่อิทธิพลเขาเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว เดี๋ยวพ่อช่วยอีกแรง”
“พรีนขอโทษนะครับ ที่พรีนไม่ได้ช่วยเลย”
“ไม่เป็นไรเลยลูก แค่หนูดูแลตัวเองกับเทวดาตัวน้อยๆ ในท้องหนูให้แข็งแรงก็พอ”
อายุครรภ์ของพีรฉัตรตอนนี้ได้ยี่สิบสัปดาห์โตพอที่จะอัลตร้าซาวนด์รู้เพศแล้ว วันก่อนคุณหมอมาตรวจครรภ์ให้ในห้องเลยถือโอกาสบอกเพศเลย ร่างบางถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ที่ลูกน้อยในท้องแข็งแรงสมบูรณ์ตามอายุครรภ์และเป็นเด็กชาย เก่งมากลูกชายแม่ และทั้งคุณปู่และคุณตาก็ยินดีที่ได้หลานชาย
ตอนนี้นิลกาฬกำลังนั่งเม่อคิดถึงภรรยาอยู่ห้องทำงานที่โรงพยาบาล พรีน ตอนนี้พรีนอยู่ที่ไหนแล้วรู้บ้างไหมว่าผัวคนนี้คิดถึงใจจะขาดแล้ว ที่ตกบันไดลงมาหายเจ็บบ้างหรือยัง เวลานอนจะคิดถึงพ่ีบ้างไหมนอนหลับบ้างหรือเปล่า นิลกาฬได้แต่นั่งคิดถึงเมียรัก ตอนนี้เขารู้ใจตัวเองแล้วว่ารักพีรฉัตรมากแค่ไหน เขาอยากจะเจออยากจะบอกร่างบางให้ได้รับรู้ว่าตอนนี้หัวใจของเขาทั้งหมดเขาได้ยกให้ภรรยาคนสวยทั้งหมดแล้ว นี่ก็เกือบสองเดือนแล้วที่ร่างบางได้หายไป ถึงแม้ว่าจะจ้างนักสืบตามหาก็ยังไม่เจอ นักสืบที่จ้างให้ตามคุณพ่อทั้งสองก็บอกไม่พบพิรุธอะไร พ่อๆ ก็ใช้ชีวิตปกติ ตอนนี้เขาเริ่มเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลบ้างแต่ยังไม่รับผ่าตัดเพราะยังไม่มีสมาธิมากพอที่จะจดจ่อกับการผ่าตัดได้ ถ้ารับผ่าตัดรังแต่จะเกิดความผิดพลาดกับผู้ป่วย ยังดีที่มีเพื่อนบินมาจากต่างประเทศมาผ่าให้เวลามีเคส
สำหรับคุณแม่อย่างพีรฉัตรตอนนี้กำลังนั่งชมความงามของธรรมชาติอยู่ที่รีสอร์ตฉัตรมณีที่คุณแม่ยกให้ร่างบางตั้งแต่ก่อนเสียชีวิต ซึ่งร่างบางไม่เคยมาพอโตขึ้นมาก็ไปเรียนที่ต่างประเทศเลย มีแต่คุณจุมพลที่มาบ้าง แต่ก็ได้จ้างคนงานและมีผู้จัดการดูแลให้ ตอนที่ร่างบางมาอยู่ที่นี่ดูทุกคนดูตื่นเต้นมากที่เจ้าของรีสอร์ตจะมาอยู่ แต่ร่างบางก็ให้ทุกคนทำตัวตามสบายเพราะตัวเองแค่มาพักผ่อน ไม่ได้เข้ามาบริหารงานแต่อย่างใด ตอนนี้ร่างบางเริ่มท้องโตแล้วเพราะอายุครรภ์ได้หกเดือนกว่าแล้ว เด็กชายก็ขยันดิ้นทักทายผู้เป็นมารดาเหลือเกิน อย่างตอนนี้กำลังดิ้นเล่นเอาแม่จุกเลยต้องเอามือลูบท้องเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
“คึกคักอะไรครับลูก แม่เจ็บจังเลยนะเนี่ย”
เหมือนสื่อสารกันได้พอโดนลูบเจ้าเด็กน้อยก็ดิ้นน้อยลง ทำให้ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มเอ็นดูลูกน้อย ตอนกลางคืนยิ่งแล้วใหญ่ถ้าถึงเวลาก่อนที่จะนอนพีรฉัตรจะต้องอ่านหนังสือนิทานให้ฟังก่อนไม่อย่างนั้นไม่ต้องนอนกันเลยเพราะจะโดนประท้วงจากเจ้าตัวเล็กดิ้นไม่เลิกจนต้องหยิบหนังสือมาอ่านให้ฟังดื้อและเอาแต่ใจเหมือนพ่อไม่มีผิด พอคิดถึงพ่อของเจ้าตัวเล็กก็ทำให้ร่างบางเริ่มเศร้าอยากจะบอกว่าไม่คิดถึงแต่ก็เหมือนกับโกหกพอว่างมันก็อดที่จะคิดถึงไม่ได้ รวมทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นที่ก่อนที่จะจากกันที่สามีเลือกที่จะช่วยเลขามากกว่าตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้พ่ออาทิตย์ได้เล่าให้เรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังทั้งหมดแล้วว่าโดนเลขาหลอกแต่ร่างบางก็ยังโกรธอยู่ดีที่อีกฝ่ายเชื่อคนอื่นมากกว่าตัวเองที่เป็นเมีย หนำซ้ำยังขอหย่าง่ายๆ สมน้ำหน้าอยากมีลูกดีนัก พอมีจริงๆ ก็ไม่มีโอกาสได้รู้ จ้างให้เขาก็ไม่ใจอ่อนให้เจอลูกง่ายๆหรอกนะ
“คุณพรีนครับ อยู่หรือเปล่าครับ”
เสียงเรียกดังมาจากหน้าบ้านพักทำให้ร่างบางตื่นจากภวัง และรีบเดินอุ้ยอ้ายไปหน้าบ้านเพื่อต้อนรับคนที่มาเรียก
“สวัสดีครับคุณโชค มีอะไรหรือเปล่าครับ”
